Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

29/1/08

Κόψτε τους... κλήση



Όταν μας ρώτησαν πρόσφατα ποιο πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα ενός Δήμαρχου, απαντήσαμε: «να μας επιτρέψει να περπατάμε ανεμπόδιστα στα πεζοδρόμια και στις πλατείες». Αναγνωρίζουμε βέβαια ότι κάτι τέτοιο σημαίνει ότι πρέπει να τα βάλει με όλους και με όλα: με τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, την τροχαία, τους κατοίκους, τους παπάδες, τους επαγγελματίες, κ.ά. Δηλαδή με όλους εκείνους που καταπατούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους μοναδικούς δρόμους των πεζών.
Σε ολόκληρη τη χώρα το πρόβλημα έχει πάρει διαστάσεις τραγικές. Αρκεί να πληκτρολογήσετε τις λέξεις «κατάληψη πεζοδρομίου» σε μια μηχανή αναζήτησης και θα δείτε το ζήτημα να εκτυλίσσεται απ΄ άκρου εις άκρου, εφόσον κανείς κρατικός φορέας δεν κάνει τίποτε για να το σταματήσει. Έτσι φαίνεται οι πολίτες ότι έχουν ξεκινήσει να παλεύουν, και γι΄ αυτό, μόνοι τους.

Στη φωτογραφία μια αυτοσχέδια κλήση για παράνομη στάθμευση, που τοποθετήθηκε στα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε δρομάκι του Φιλοπάππου. Το αστείο είναι ότι την «κλήση» μας την έδωσε ένας από τους οδηγούς και το θετικό από την κίνηση αυτή είναι ότι ο ίδιος ο οδηγός μας εκμυστηρεύθηκε πως ντρέπεται τόσο πολύ για την πράξη του που όχι μόνο δεν θα ξαναπαρκάρει αλλά ούτε καν θα ξαναπεράσει έξω από το παρκάκι με το αυτοκίνητό του. Να και κάτι παρήγορο!

28/1/08

Πολίτης Χ

Vincent Van Gogh, «Παλιά παπούτσια», 1886, λάδι σε καμβά (Μουσείο Van Gogh, Αμστερνταμ)

Πριν λίγες μέρες, στη σκιά των σκανδάλων, τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν με τη δολοφονία αστέγου από άλλους άστεγους, στο όνομα της διεκδίκησης καταλύματος. Βλέπετε το ροζ μπορεί να έλκει αλλά το κόκκινο εξακολουθεί να αποτελεί ...διαχρονικό χρώμα για τα κανάλια.
Οι περισσότεροι δεν εστίασαν στο πρόβλημα αλλά στο γεγονός ότι οι θύτες ήταν μετανάστες και το θύμα Έλληνας, δίνοντας την ευκαιρία σε κάποιους να αναδείξουν τα «εθνικοπατριωτικά» τους ιδεώδη.
Τώρα ένας ακόμη θάνατος αστέγου επανέφερε το πρόβλημα στην επικαιρότητα. Αυτή τη φορά ο Σωτήρης, αγνώστων λοιπών στοιχείων, βρήκε τραγικό θάνατο από πυρκαγιά στο ακατοίκητο κτίριο της οδού Φιλελλήνων που περνούσε τις νύχτες του. Η σωρός του παραμένει στα "αζήτητα", αφού εκτός από το ότι δεν μπορείς να ζήσεις και να πεθάνεις αξιοπρεπώς σ΄ αυτή τη χώρα επιπλέον δεν μπορείς να ταφείς και αξιοπρεπώς αν είσαι αγνώστων στοιχείων.
Το πρόβλημα των αστέγων βαίνει διαρκώς διογκούμενο και στη χώρα μας. Σύμφωνα με σχετικό άρθρο του Γιάννη Ελαφρού στην Καθημερινή, πριν λίγα χρόνια υπολογίζονταν σε 16-17 χιλιάδες πανελλαδικά εκ των οποίων οι 11 χιλιάδες διαμένουν στο Λεκανοπέδιο ενώ τα 2/3 υπολογίζεται ότι είναι μετανάστες. Σε περσινή έρευνα καταγράφηκαν 1.700 άστεγοι να διαμένουν μέσα στα όρια της πρωτεύουσας, ενώ φαίνεται από τα στοιχεία της πολυσυζητημένης ιστοσελίδας του Δήμου Αθηναίων να υπάρχουν σχετικές δραστηριότητες προνοιακού τύπου για τους αστέγους.
Οι πιο συχνές αιτίες για την ένταξη ατόμων στις τάξεις των αστέγων, είναι η φτώχεια, η ανεργία, ο αλκοολισμός και τα ναρκωτικά, ενώ το πρόβλημα λαμβάνει τραγικές διαστάσεις στις περιπτώσεις των υπερηλίκων.
Σε μια έρευνα του Δήμου Αθηναίων το 1997 σε αρκετά μεγάλο δείγμα, 335 ατόμων, διαπιστώθηκαν τα παρακάτω:
Ως προς το φύλο, την ηλικία και την εθνικότητα
-78% άνδρες και 22% γυναίκες
-56,7% 19-50 ετών και οι υπόλοιποι 51-84 ετών
-7,8% μετανάστες
-36% μέση εκπαίδευση και μόνο το 2% ανώτερη ή ανώτατη
Ως προς την οικογενειακή κατάσταση και ενδεχόμενο εγκλεισμό
-49,9% άγαμοι, 31,9% διαζευγμένοι και μόνο το 11,3% παντρεμένοι και το 6,9% χήροι.
-4,5% με ιστορικό παραμονής σε ψυχιατρικό ίδρυμα και 6,3%σε φυλακή
Ως προς το είδος της προ της απώλειας στέγης απασχόλησης και το χώρο διαμονής
-33%περιστασιακή , 28% μισθωτή , 18% αυτοαπασχόληση σταθερή
-11,3% δημόσιοι χώροι ή δρόμοι, 22,7% φιλοξενία, 8,7% μη κανονική κατοικία, 6,6% ξενοδοχείο, 5,7% ξενώνας, 31% αδιευκρίνιστο.
Ως προς την παρούσα κατάσταση απασχόλησης
-44,3% άνεργοι για διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους, 19,8% ανενεργείς για λόγους υγείας και 7,2% λόγω ηλικίας.
Το πρόβλημα έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις και διεθνώς. Στην ετήσια σύνοδο των Δημάρχων των ΗΠΑ αναφέρθηκε ότι οι κατασχέσεις ακινήτων λόγω αδυναμίας αποπληρωμής τους, κλιμάκωσε το φαινόμενο. Στις ΗΠΑ, άνθρωποι όλων των ηλικιών που βρίσκονται κυριολεκτικά στο δρόμο είναι περίπου 3,5 εκατομμύρια, εκ των οποίων το 1,5 είναι παιδιά. Στη Γαλλία με τις δράσεις οι άποροι (γνωστοί πια ως SDF) γνωστοποιούν συνεχώς στο κοινό τα προβλήματά τους.
Το Παρατηρητήριο για την Έλλειψη Στέγης, που λειτουργεί με ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Οργανώσεων που δουλεύουν για τους άστεγους (FEANTSA), έχει καταγράψει στις 15 χώρες που συμμετείχαν μέχρι το 2002 στην ΕΕ, περισσότερους από 2.000.000 αστέγους.
Ανησυχητική είναι και η κατάσταση στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Στη Ρωσία οι άστεγοι ονομάζονται propiska που σημαίνει αυτοί που δεν έχουν τη σφραγίδα που να πιστοποιεί την ύπαρξη της μόνιμης κατοικίας τους.
Τέλος, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγουν και οι μόνιμοι άστεγοι, οι Ρομά, που αντιμετωπίζουν παγκοσμίως τεράστια προβλήματα στέγασης και ανθυγιεινών συνθηκών διαμονής.

ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΤΕΓΩΝ

http://sports.e-go.gr/article.asp?catid=8332&subid=2&pubid=490710

ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΣΙΓΓΑΝΟΥΣ

24/1/08

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε Παναγιώτη


Έφυγε σήμερα από κοντά μας, ένας ακριβός σύντροφος, φίλος και αγωνιστής ο Παναγιώτης Κοντολέων. Ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας εξαιρετικός γιατρός που άφησε τη σφραγίδα του στους αγώνες για μια δίκαιη κοινωνία.
Ο Παναγιώτης έδωσε την ψυχή του και το σώμα του, όπως αποδείχθηκε από τον πρόωρο χαμό του, για να μπορούμε όλοι εμείς να έχουμε δικαίωμα στην Υγεία αλλά και σε έναν αξιοπρεπή θάνατο, όπως με πίκρα έλεγε βλέποντας τους συνανθρώπους μας να βασανίζονται στο εξαθλιωμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μας.
Θεωρώντας πολύ λίγο, αλλά και εγωιστικό, να κλάψουμε μόνο και μόνο επειδή θα μας λείψει το φωτεινό μυαλό του στα επόμενα σκληρά χρόνια που μας περιμένουν, αφήνουμε ένα δάκρυ για τον ίδιο, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το σεργιάνι του στον κόσμο. Γιατί ο Παναγιώτης αγαπούσε τη ζωή και τη στερήθηκε νωρίς …

Έχε γεια Παναγιώτη...

22/1/08

Τζούτζου τώρα στο ... Μαξίμου


Την Κυριακή 20 Ιανουαρίου, ξεκίνησε το «Κόπα Άφρικα», ή όπως προτιμά να το αποκαλεί η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου, Κύπελλο Αφρικανικών Εθνών, στην Γκάνα που είναι ίσως και η πιο φτωχή οικοδέσποινα θεσμού στην ιστορία. Οι 22 ποδοσφαιριστές που βρίσκονταν στο γήπεδο, συμπεριλαμβανομένων και των υπόλοιπων 16 που ήταν στους πάγκους, είναι ταυτόχρονα και οι πιο πλούσιοι Αφρικανοί πολίτες.
Αυτοί λοιπόν οι «μαύροι κύριοι», όπως έλεγε ένας μικρός στον πατέρα του σήμερα στον δρόμο, αντιπροσωπεύουν την ελπίδα κάθε ανθρώπου ο οποίος έχει την τύχη και συνάμα την ατυχία να γεννηθεί στην «Μαύρη Ήπειρο», την ήπειρο δηλαδή που γεννά, πραγματικούς ανθρώπους, μακριά από τα «ροζ» DVD της δικής μας καθημερινότητας, μακριά από τις κακοτοπιές της πλατείας Ομονοίας, Βάθη κ.ά.
Στο «Κόπα Άφρικα», λοιπόν, υπάρχουν και κάποιες καταστάσεις που ξεχωρίζουν φέροντας την πολιτιστική «πινελιά» της ηπείρου αυτής. Ας πούμε, πώς θα σας φαινόταν αν αντί για κασκόλ και πανό, ένας οπαδός της αντίπαλης ομάδας έφερνε ένα μαγεμένο βάζο στο γήπεδο για να υποστηρίξει την ομάδα του; Προσέξτε… μπορεί να κρύβει πολλά αυτό το βάζο!
«Ένα βάζο βαμμένο στα χρώματα της Γκάνας το οποίος μέσα έχει φύλλα και διάφορα υγρά. Είναι για να κρατάει τα κακά πνεύματα μακριά»! Αυτά τα λόγια ανήκουν στον Κότζο Σαακά, Γκανέζος οπαδός και «ηγέτης» μιας μερίδας φίλων της διοργανώτριας του Κόπα Άφρικα 2008, υποστηρίζει πως το βάζο που είχαν μαζί τους ήταν εμποτισμένο με την μαγεία «juju»!
Το Τζούτζου είναι ένα είδος μαγείας που διώχνει μακριά τον Διάβολο. Και πώς να μην πιστέψει κάτι τέτοιο ένας απλός οπαδός, όταν το πιστεύει και το ακολουθεί πιστά ο Ελ-Χατζ Αντζορίν Μουσαράφ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου του Μπενίν!
«Το Τζούτζου λειτουργεί! Αυτοί που λένε πως δεν λειτουργεί, δεν ξέρουν τι λένε», τόνισε ο ισχυρός άνδρας του ποδοσφαίρου της αφρικανικής χώρας και συμπλήρωσε: «Πρέπει να ξέρεις σε ποιον μάγο πηγαίνεις. Όταν γνωρίσεις τον σωστό άνθρωπο τότε θα ξέρεις τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον. Και θα δράσεις κατάλληλα ώστε να γυρίσεις τα πάντα υπέρ σου, αν αυτό που είδε ο «άνθρωπος Τζούτζου» ήταν αρνητικό»!


Το σπίτι των Τζούτζου στη Χρυσή Ακτή. Γκραβούρα της βικτοριανής εποχής (1873)

Το Τζούτζου περιγράφει την δύναμη και την επιρροή που έχει στην ζωή των ανθρώπων ένα αντικείμενο. Για να καταλάβετε καλύτερα, όπως λέμε το κοκαλάκι της νυχτερίδας ή το λαγοπόδαρο, στην Αφρική έχουν… το χέρι της μαϊμούς! Μόνο ένας «μάγος Τζούτζου» μπορεί να αντλήσει ενέργεια από ένα αντικείμενο και να το κάνει να έχει θετικό ή αρνητικό Τζούτζου. Λέγεται πως τον 19ο αιώνα, στην Αφρική, οι «μάγοι Τζούτζου» γιάτρευαν ακόμη και σπασμένα πλευρά χρησιμοποιώντας αυτή την δύναμη. Όπως είναι φυσικό αποδεικτικά στοιχεία δεν υπάρχουν για τα θεραπευτικά αποτελέσματά του.
Βέβαια και για τα DVD δεν υπάρχουν σαφή στοιχεία κι όπως αντιλαμβάνεστε η έλλειψη αυτή δεν είναι απαγορευτική για τη δοκιμή του Τζούτζου από το Μαξίμου, αντίθετα μάλιστα…

Φωτ.: ΑΠΕ και wikipedia

17/1/08

Αν αυτό είναι ηθική τότε τι είναι η διαφθορά;

Ακτιβίστριες της οργάνωσης «Άνθρωποι για την Ηθική Αντιμετώπιση των Ζώων» (PETA) κάνουν τη δική τους επίδειξη στο Χόγκ Κόνγκ, στις 14 Ιανουαρίου, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μόδας.
Ξεφυλλίζοντας τα δικά μας περιοδικά, ή μάλλον τα έντυπα-αφιερώματα στις δραστηριότητες της «υψηλής» κοινωνίας, είδαμε πολλά και επώνυμα δίποδα θηλαστικά, τα οποία καμάρωναν φορώντας τη γούνα άλλων θηλαστικών.
Διάφορα χρώματα και σχέδια γούνας, από απλό γιακά μέχρι μακρύ παλτό, ανάλογα με την περίσταση και το ρόλο τους. Για παράδειγμα τα θηλαστικά που υποστηρίζουν τον πόλεμο κατά της διαφθοράς, προτιμούν κάτι σε γιακά (μην το ξεφτιλίζουμε κιόλας) ενώ εκείνα που υποστηρίζουν την αναβίωση αρχαίων αθλητικών ιδεωδών προτιμούν κάτι σε ολόσωμο (από Ηρακλή και πάνω).
Όχι δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να αναδημοσιεύσουμε φωτογραφίες τους. Εξάλλου μπορεί να κατηγορηθούμε και για διακίνηση υλικού ακατάλληλου για ανήλικους.

Φωτ.: AFP από το www.cnn.com

11/1/08

Δυο πρωτιές, δυο νίκες

Πίνακας στον οποίο περιγράφεται το πραγματικό γεγονός,
από την πτώση του Βερολίνου, με πρωταγωνιστή το Μίνιν

Απεβίωσαν χθες δύο πρόσωπα που πέρασαν στην ιστορία επειδή, ο καθένας με τον τρόπο του, έκαναν πραγματικότητα και από ένα παγκόσμιο όνειρο. Και οι δύο ύψωσαν τη σημαία της χώρας που εκπροσωπούσαν συμβολίζοντας έτσι μια νίκη. Το όνομα και των δύο συνδέθηκε με ένα άλλο πρόσωπο που συμμετείχε επίσης στην πρωτιά τους. Ο ένας αναγνωρίσθηκε νωρίς ο άλλος αργά. Όμως και οι δύο παρέμειναν μέχρι το τέλος της ζωής τους, ταπεινοί, με υψηλά ιδανικά, μαχόμενοι για το δίκιο.


Πέθανε χθες σε ηλικία 86 ετών ο Μιχαήλ Πέτροβιτς Μίνιν, ο λοχίας που σήκωσε τη σοβιετική σημαία στο Ράιχσταγκ, στις 30 Απριλίου 1945. Λέγεται ότι επειδή ο Ιωσήφ Στάλιν επιθυμούσε η κόκκινη σημαία να υψωθεί στη Γερμανική Βουλή πριν την 1η Μαΐου, οι ανώτεροι αξιωματικοί του σοβιετικού στρατού έδωσαν εντολή στους στρατιώτες να αναρτήσουν οποιοδήποτε κόκκινο πανί στο Ράιχσταγκ τη στιγμή ακριβώς που θα θεωρούσαν κερδισμένη τη μάχη του Βερολίνου.
Όταν όλα έδειχναν πια ότι το Γ΄ Ράιχ είχε χάσει το «παιχνίδι», ο 27χρονος λοχίας Μίνιν, μαζί με άλλους τέσσερεις, επίσης λοχίες, προσπάθησαν να εισέλθουν στο Ράιχσταγκ αλλά βρήκαν τις πόρτες κλειδωμένες. Μετά από προσπάθειες κατόρθωσαν να μπουν στο κτίριο και παρά τον καταιγισμό πυρών, με τα οποία τους υποδέχθηκαν οι Γερμανοί στρατιώτες που είχαν βρει καταφύγιο εκεί, έφθασαν στη στέγη όπου επιχείρησαν να υψώσουν το κόκκινο ύφασμα στο γυναικείο άγαλμα που συμβόλιζε τη Γερμανία. Η αυτοσχέδια σημαία ωστόσο δεν ήταν δυνατόν να συγκρατηθεί με κανέναν τρόπο. Τότε ένας από την ομάδα παρατήρησε ότι το άγαλμα φορούσε στέμμα το οποίο τελικά χρησιμοποιήθηκε ως υποστήριγμα για την ύψωσή της, γεγονός που έκανε τα ναζιστικά στρατεύματα να διαγράψουν και τις τελευταίες ελπίδες τους.
Η φωτογραφία που θεωρείται από τις σημαντικότερες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ανήκει στο σοβιετικό φωτογράφο του πρακτορείου TASS (Εβραίος, ουκρανικής καταγωγής), Γεβγιένι Χαλντέι, αλλά δεν απαθανατίζει το πραγματικό γεγονός με τον Μίνιν.
Η φωτογραφία λήφθηκε σε δεύτερο χρόνο, στις 2 Μαΐου 1945, όταν οι Γερμανοί βγήκαν από το Ράιχσταγκ κρατώντας λευκή σημαία. Σε αυτήν επιλέχθηκαν δύο στρατιώτες με πολιτικά μάλλον κριτήρια. Ο ένας είναι ο Γεωργιανός Μέλιτων Καντάρια που επιλέχθηκε για να τιμηθεί ο Ιωσήφ Στάλιν, και ο άλλος που τον βοηθά είναι ο Μιχαήλ Γιεγκόροβ. Ωστόσο και αυτή η πρώτη έκδοση, ρετουσαρίστηκε καθώς από το πρακτορείο TASS διαπιστώθηκε ότι ο Γιεγκόροβ φορά δύο ρολόγια, δείγμα δηλαδή προηγηθέντος «πλιάτσικου». Έτσι μετά από σχετική επεξεργασία κατέληξαν στη δεύτερη.

Όπως φαίνεται, τόσο ο Μίνιν όσο και ο Χαλντέι, δεν τιμήθηκαν ιδιαίτερα από το σοβιετικό κράτος. Ο Μίνιν αποστρατεύθηκε το 1969 με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη και το όνομά του περιλήφθηκε στα ιστορικά χρονικά πολύ πρόσφατα. Μάλιστα σε ένα γερμανικό ντοκιμαντέρ το 2004, διηγείται τα αληθινά περιστατικά και συναντιέται στο Ράιχσταγκ με έναν από τους επιζώντες Γερμανούς στρατιώτες που κρύβονταν τότε μέσα. Το όνομα του Χαλντέι, κυρίως λόγω της εβραϊκής καταγωγής του, άρχισε να αναδεικνύεται μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου. Πέθανε το 1977 λίγο μετά την ολοκλήρωση μιας ταινίας, βασισμένης σε βιβλίο που γράφτηκε για τον ίδιο.

Επίσης χθες, σε ηλικία 88 ετών, έφυγε από τη ζωή ο σερ Έντμουντ Πέρσιβαλ Χίλαρι, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στη «μύτη» του κόσμου, στο Έβερεστ των Ιμαλαΐων, το 1953 μαζί με τον ντόπιο Σέρπα (=οδηγός) Τενζίνγκ Νοργκάι (Νεπάλ).

Ο Τενζίνγκ Νοργκάι, στην κορυφή του κόσμου,
ποζάροντας στο φακό του Χίλαρι.

Ο Χίλαρι γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1919 σε μια μικρή φάρμα στο Όκλαντ της Ν. Ζηλανδίας. Ο πατέρας του ήταν εκδότης, αρθρογράφος και μελισσοκόμος και η μητέρα του δασκάλα. Υπήρξε μέτριος μαθητής, αλλά αγαπούσε ιδιαίτερα τα βιβλία που είχαν σαν θέμα τις εξερευνήσεις ενώ του άρεσε από μικρό παιδί να περπατά και να αναρριχάται. Πριν την κατάκτηση των Ιμαλαΐων είχε φθάσει στην υψηλότερη κορυφή της πατρίδας του (Μάουντ 'Ολιβερ) και στις Άλπεις.
Συμμετέχοντας το 1953 σε μια βασιλική βρετανική αποστολή, ήταν ο ένας από τους δύο που κατάφεραν να πατήσουν πάνω στη «στέγη του κόσμου» περνώντας έτσι στην ιστορία ως ο κατακτητής του τρίτου πόλου του πλανήτη μας. Η κατάκτηση αυτή συνέπεσε χρονικά με τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ Β´, από την οποία έλαβε και τον τίτλο του ιππότη που ακολούθησαν δεκάδες άλλοι απ΄ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ο Χίλαρι, ωστόσο, παρέμεινε σεμνός, ευγενής και ανθρωπιστής μέχρι το τέλος της ζωής του.

Η κατάκτηση του Έβερεστ που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στον κοινή γνώμη, έδεσε τον Χίλαρι για το υπόλοιπο της ζωής του με την περιοχή εφόσον πέρα από το γεγονός ότι έχασε σε αεροπορικό ατύχημα στην περιοχή την κόρη του και τη γυναίκα του το 1975, ίδρυσε το «Ταμείο των Σέρπα». Με χρήματα που συγκέντρωνε απ΄ όλο τον κόσμο, έχτισε -προσφέροντας και τη δική του προσωπική εργασία- σχολεία και μικρά νοσοκομεία στην πατρίδα των αγαπημένων του Σέρπα, στο Κούμπου. Έτσι πρόσφερε την μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική βοήθεια στους απομονωμένους κατοίκους των Ιμαλαΐων, πριν η πατρίδα τους κατακλυσθεί από τον τουρισμό, χαρίζοντάς τους μια λιγότερο δύσκολη ζωή.
Η σχέση του με την περιοχή, άλλωστε, επιβεβαιώνεται από το προσωνύμιο που του είχαν δώσει οι κάτοικοι: «Μπούρα - Σαχίμπ», που σημαίνει «μεγάλος στο ανάστημα, μεγάλος στην καρδιά» αλλά και από το γεγονός ότι το 2003, με αφορμή τη 50ή επέτειο από την αναρρίχηση, του παραχωρήθηκε τιμητικά η υπηκοότητα του Νεπάλ πράγμα που δεν είχε γίνει ποτέ μέχρι τότε προς Ευρωπαίο πολίτη. Από τη Μ. Βρετανία τιμήθηκε και ο Νοργκάι με το παράσημο του Γεωργίου, τη μεγαλύτερη διάκριση που μπορεί να απονεμηθεί σε μη Βρετανό πολίτη. Πολλά χρόνια αργότερα (2003) ο γιος του στο βιβλίο του «Αγγίζοντας την ψυχή του πατέρα μου» αναφέρεται στη συγκεκριμένη ανάβαση.


Το παρασκήνιο αυτής της πρωτιάς αφορά στο ποιος τελικά ήταν ο πρώτος από τους δύο ορειβάτες που πάτησε την υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Ο Χίλαρι για πρώτη φορά έσπασε τη σιωπή του γύρω από ζήτημα, λίγα χρόνια μετά το θάνατο του συντρόφου του (1986) στο βιβλίο του «View from the Summit» (1999), όπου αναφέρει μεν ότι βρισκόταν ένα βήμα μπροστά αλλά ότι είναι αδύνατο στο βουνό να υπολογίσεις ποιος είναι ο πρώτος. Σε άλλες δηλώσεις του, διαπίστωνε ότι εκείνος ήταν λίγο πιο πίσω από τον Νοργκάι. Τελικά, σεμνός και ευγενής όπως ήταν παρέμεινε να δηλώνει ότι ανέβηκαν μαζί χωρίς να κρύβει την έκπληξή του για το ενδιαφέρον του κοινού στο θέμα αυτό.


Πηγές
http://www.famouspictures.org/
http://en.wikipedia.org/
http://el.wikipedia.org/
http://www.in.gr/
http://edition.cnn.com/2008/WORLD/asiapcf/01/10/edmund.hillary.ap/index.html
http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=13576&m=Y11&aa=1 http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=13825&m=S11&aa=1
http://www.theage.com.au/articles/2006/05/24/1148150284836.html

10/1/08

ΣΥΝ-πλοκές


Προφανώς μέχρι σήμερα το μεσημέρι, 10 Ιανουαρίου 2008, η ιστοσελίδα του ΣΥΝ είχε φορτωθεί ατάκτως με τις τελευταίες ανακοινώσεις, οι οποίες δεν είχαν καμία ημερολογιακή είτε αλφαβητική σειρά, ή τουλάχιστον δεν μπορέσαμε εμείς να διαπιστώσουμε κάποια τέτοια. Όπως και να έχει η λογική σειρά έχει μερικώς αποκατασταθεί και οι ανακοινώσεις έχουν τακτοποιηθεί, τουλάχιστον ημερολογιακά, στη δεύτερη οθόνη.



Μεταξύ αυτών και η συνέντευξη του κ. Τσίπρα η οποία και στην αρχική «τακτοποίηση» είχε ιεραρχηθεί ανορθόδοξα. Πέρα απ΄ αυτό όμως, τα ερωτηματικά που μας άφησαν οι δηλώσεις του υποψηφίου Προέδρου του ΣΥΝασπισμού είναι πολλά. Έτσι, αποφασίσαμε απλώς να καταγράψουμε τα μεγαλύτερα και να μην τα σχολιάσουμε γιατί πιστεύουμε ότι ο αυτοσαρκασμός έχει και τα όριά του.
Παρακάμπτοντας τους «ηγεμονισμούς» και τις «συμμετοχικές δημοκρατίες» ως λέξεις και φράσεις που δεν μπορούμε, εκ πεποιθήσεως, να αποδεχθούμε ή να αντιληφθούμε αναρωτιόμαστε τουλάχιστον:
- Πότε ακριβώς ο δικομματισμός χαρακτηριζόταν από ηθική;
- Από πότε οι αγώνες των ανθρώπων την περίοδο της μεταπολίτευσης αποτελούν εμπλοκή;
- Αν είναι επιτακτική η ανάγκη μιας άλλης λειτουργίας στο ΣΥΝασπισμό, αυτό σημαίνει ότι οι καταστατικές αρχές δεν τηρούνται μέχρι σήμερα ή εν πάση περιπτώσει είναι «για τα μάτια»;
- Γιατί το κύριο βάρος πρέπει να πέσει στους νέους των 400 ευρώ παρά σ΄ όλους τους εργαζόμενους, των λιγότερο από 1.000 ευρώ, που σέρνουν πίσω τους πολλαπλάσιες υποχρεώσεις;
-Τελικά μήπως αναζητείται ένα νέο ΚΚΕ με ολίγον Πα.Σο.Κ.;

4/1/08

Το λευκό πουκάμισο

Όχι, στη φωτογραφία δεν απαθανατίζονται αντιδράσεις από πτώση τιμών σε Χρηματιστήριο, ούτε διαμαρτυρόμενοι βουλευτές. Είναι οι δικηγόροι του Πακιστάν που εκδηλώνουν την απέχθειά τους για τη δολοφονία της πρώην πρωθυπουργού Μπ. Μπούτο, φορώντας κοστούμια και λευκά πουκάμισα.
Τόσο λευκά όσο και αυτά που φορούν οι ομοεθνείς τους, αλλά και συντοπίτες μας, το πρωί της Κυριακής. Είναι κάτι που χρόνια τώρα, παρατηρούμε. Λευκό πουκάμισο, μικροί και μεγάλοι, για να δείξουν το διαφορετικό της μέρας. Λευκό πουκάμισο για να κάνουν βόλτα στις μεγάλες λεωφόρους της πόλης μας, οραματιζόμενοι ένα καλύτερο μέλλον. Είθε...
ΦΩΤ.: AFP από το www.bbc.com