Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

30/6/08

Το τέρας των τεράτων

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ


Η μητέρα των «Γεφυρισμών» έχει προγραμματίσει μια ανάρτηση με θέμα Ιρλανδία-Βαν Γκογκ για σήμερα που ο μήνας τελειώνει, την οποία οφείλω να ανεβάσω και να σας πληροφορήσω ότι όταν με το καλό επιστρέψει στα blog-ενδιαφέροντά της θα έχει αφιέρωμα στη Γερμανία, ως χώρα του μήνα, ανεξάρτητα από το χθεσινό αποτέλεσμα. Μυστήριο παραμένει η εμμονή της να επιλέξει τους «χαμένους» του τελικού, όπως και ο καλλιτέχνης τα έργα του οποίου θα συνοδεύσουν τα γερμανικά τέρατα. Πιθανολογώ πάντως ότι η επιλογή της μπορεί να οφείλεται στην αδυναμία που έχει στον Μπρεχτ, στον Μπάαντερ, στον Μπαχ και άλλους Γερμανούς. Χμ! τώρα που το σκέφτομαι και στους Ολλανδούς ζωγράφους. Λέτε να αρχίζει και αυτού το όνομα από «Μπ»;
Στο πλαίσιο αυτής της προγραμματισμένης ανάρτησης, βρήκα την ευκαιρία να σχολιάσω το χθεσινό αποτέλεσμα, στο Euro2008, από μία διαφορετική οπτική, όχι αμιγώς ποδοσφαιρική. Ξεκινάω λοιπόν, με αυτήν και στη συνέχεια σας αφήνω να απολαύσετε την κορύφωση του αφιερώματος στην Ιρλανδία.

Ευχαριστούμε πολύ για τα σχόλια και τα μηνύματά σας


Πριν από τέσσερα χρόνια στο στάδιο «Ζοσέ Αλβαλάδε» της Πορτογαλίας το «πειρατικό» του Ότο Ρεχάγκελ ολοκλήρωνε την μαγική του πορεία προς το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, το ποδόσφαιρο βρήκε τον τρόπο να επιβεβαιώσει για ακόμη μια φορά πως ενώνει. Αν και κλισέ, η ιδιότητα του δημοφιλέστερου -με βάση τα νούμερα- αθλήματος στον πλανήτη να ενώνει διαφορετικούς ανθρώπους εκπλήσσει τους πάντες. Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, ΠΑΟΚτσήδες, Αριανοί και λοιποί βγήκαν μαζί στον Αθήνα και στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας και πανηγύρισαν αγκαλιά το θαύμα του Θοδωρή Ζαγοράκη και τον συμπαικτών του.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ένας άνθρωπος στην ηλικία του «χερ Ότο», ο Λουίς Αραγονιές, μαζί με τους ποδοσφαιριστές του, κατάφεραν να ενώσουν όχι απλά ανθρώπους διαφορετικών ομάδων. Κατάφεραν να βγάλουν στους δρόμους την ίδια στιγμή εκατομμύρια Ισπανούς από όλες (!) τις κοινότητες της χώρας που ονομάζεται Ισπανία και διχάζεται καθημερινά από την αντιπαλότητα των κοινοτήτων αυτών.
Ανδαλουσία, Αραγονία, Αστούριας, Βαλεαρίδες νήσοι, χώρα των βάσκων, κανάρια νησιά, Καντάμπιρα, Καστίλη-Λα Μάντσα, Καστίλη και Λεόν, Καταλονία, Εξτρεμαδούρα, Γαλικία, Μαδρίτη, Μούρθια, Ναβάρα, Λα Ριόχα, κοινότητα της Βαλένθια. 17 διαφορετικές περιοχές, όλες ανεξάρτητες και πάνω από όλα αυτόνομες. Το βράδυ της Κυριακής 29 Ιουνίου 2008, η Ισπανία φόρεσε μόνο δυο χρώματα. Άφησε στην άκρη κάθε διαχωρισμό, πήρε την σημαία με τις δυο κόκκινες ρίγες και το κίτρινο γέμισμα και βγήκε στους δρόμους.
Βάσκοι, Γαλιθιάνοι, Καστιγιάνοι και Καταλανοί. Μαδριλένοι και Ανδαλουσιανοί. Όλοι μαζί μια αγκαλιά για την ομάδα που κατάφερε αυτό που κανένας βασιλιάς, πρίγκιπας ή πρωθυπουργός δεν κατάφερε και όπως φαίνεται δεν θα καταφέρει ποτέ: να ενώσει τους ισπανούς σαν μια γροθιά.
Και όλα αυτά για το άθλημα όπου 22 άνθρωποι τρέχουν πίσω από ένα τόπι και προσπαθούν να το ρίξουν στα δίχτυα του αντιπάλου. Ένα άθλημα... «πρωτόγονο», «κατακριμένο» για την παράδοξη ικανότητα που έχει να φανατίζει τους ανθρώπους.


Λέτιρ Ντάλαν

Πατατοφάγοι, Vincent van Gogh, 1885
Λάδι σε καμβά, Μουσείο Van Gogh, Άμστερνταμ


Ένας τεράστιος βολβός, ή φυσερό από αυτά που είχαν παλιά οι σιδεράδες, με ανθρώπινο κεφάλι, είναι ο Ιρλανδός Λέτιρ Ντάλαν. Τον γέννησε, τον 10ο αιώνα, μια ιέρεια που ερωτεύτηκε έναν Ίτς Ουήσγκη. Ύστερα, ο Λέτιν Ντάλαν ερωτεύτηκε μια γελάδα κι έκανε ένα άλλο τέρας. Και το παιδί του -τέρας κι αυτό-ερωτεύτηκε κάποιο άλλο τέρας και γέμισαν την Ιρλανδία με τέρατα.


Από την εγκυκλοπαίδεια των τεράτων


Ανάρτηση αφιερωμένη στη «χώρα του μήνα» σε συνδυασμό με πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ που ο μοναδικός συνοδοιπόρος στη ζωή του ήταν η μοναξιά…

27/6/08

Δεύτερη Στάση


Ένα ατυχές περιστατικό μας φέρνει και πάλι στη δυσχερή θέση να διακόψουμε την επικοινωνία μας. Ένα περιστατικό που μας στοίχισε κάτι από την ακεραιότητά μας, αλλά πιστεύουμε πως κι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε. Σας προτείνουμε να επισκέπτεσθε τους συνδέσμους μας, όπου οι «άλλοι ωραίοι» πάντα έχουν κάτι να πουν και σας ευχόμαστε καλές διακοπές.

Σας ευχαριστούμε όλους

Λινασίντ

Βάζο με κόκκινες παπαρούνες, Vincent van Gogh, Καλοκαίρι 1886, Παρίσι
Λάδι σε καμβά, Wadsworth Atheneum, Hartford, USA



Στο Νησί του Ανθρώπου, ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιρλανδία, για να γίνει κάποιος μεγάλος ποιητής, πρέπει να γράψει οπωσδήποτε ένα πολύ σπουδαίο ποίημα. Αλλά την έμπνευση πρέπει να την ζητήσει από τη Λινασίντ, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο. Η πανέμορφη Δαιμόνισσα ζητάει φρικτή πληρωμή. Ο ποιητής πρέπει να την ακολουθήσει στη φωλιά της, κάτω από την Ανατολική Ιρλανδία. Εκεί τον σφάζει και γεμίζει με το αίμα του ένα κατακόκκινο κιούπι, για να έχει να πίνει και να ομορφαίνει και να σκαρώνει ποιήματα σπουδαία για τους μεγάλους ποιητές.

Ανάρτηση αφιερωμένη στη «χώρα του μήνα» σε συνδυασμό με πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ που φαίνεται ότι μια ζωή ονειρευόταν μόνο ένα ολάνθιστο μνήμα...

26/6/08

Το τουρνουά της πρωτοτυπίας!


Σαν σήμερα πριν από 16 χρόνια, η Δανία άφησε άφωνη ολόκληρη την Ευρώπη, νικώντας 2-0 την Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, Γερμανία στον τελικό του EURO της Σουηδίας! Ο Πίτερ Σμάιχελ ήταν ο τερματοφύλακας και «φύλακας άγγελος» της Δανίας που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό!



Αν το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004 θεωρείται το πιο θαυματουργό τουρνουά στην ιστορία (ελέω Ελλάδας), τότε σίγουρα τον τίτλο της πιο πρωτότυπης και ταυτόχρονα… τρελής διοργάνωσης τον παίρνει το EURO 1992 της Σουηδίας! Σαν σήμερα πριν από 16 χρόνια, η εθνική ομάδα της Δανίας παράτησε τις παραλίες, ταξίδεψε στην χώρα της Σκανδιναβικής Χερσονήσου και αφού έφτασε ως τον τελικό, νίκησε την Γερμανία και κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα!
Ο Ρίτσαρντ Μέλερ Νίλσεν και οι ποδοσφαιριστές του, σαν σήμερα, στις 26 Ιουνίου 1992, μπήκαν στο στάδιο «Νία Ούλεβι» του Γκέτεμποργκ και ολοκλήρωσαν την ξέφρενη πορεία τους με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού. Με τους Γιόν Φάξε Γένσεν (18’) και Κιμ Βίλφορτ (78’) να χρίζονται σκόρερ, η Δανία ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη φορά στην ιστορία της. Και να σκεφτεί κανείς πως λίγους μήνες πριν ξεκινήσει το EURO 1992, η εθνική ομάδα ήταν εκτός διοργάνωσης!
Παρόλα αυτά, ο εμφύλιος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία έκανε αδύνατη τη συμμετοχή των Γιουγκοσλάβων στον θεσμό. Έτσι η UEFA αποφάσισε να δώσει στην Δανία την θέση τους. Χωρίς προετοιμασία και με λίγες εβδομάδες διακοπών να «βαραίνουν» τα πόδια τους, οι Δανοί πήγαν… διακοπές στη Σουηδία και γύρισαν με… σουβενίρ το τρόπαιο «Ανρί Ντελονέ»! Η ενδεκάδα της Δανίας ήταν: Πίτερ Σμάιχελ, Γιον Σίβεμπεκ (66’ Κλάους Κρίστιανσεν), Κεντ Νίλσεν, Λαρς Όλσεν, Κιμ Κριστόφτε, Γιόν Φάσε Γένσεν, Φλέμινγκ Πόβλσεν, Μπράιαν Λάουντρουπ, Τόρμπεν Πιέχνικ, Χένρικ Λάρσεν, Κιμ Βίλφορτ.


Οι πρωτάρες!
Στο EURO 1992 τρεις χώρες έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα! Πρώτα από όλα η οικοδέσποινα Σουηδία η οποία συμμετείχε αυτόματα στη διοργάνωση. Ύστερα από οκτώ συμμετοχές στο Παγκόσμιο Κύπελλο, η Σουηδία είχε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε EURO. Έφτασε έως τα ημιτελικά (πέρασε τη φάση των ομίλων ως πρώτη) όμως αποκλείστηκε από την τότε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Γερμανία.
Όσο για την αντίπαλο της Σουηδίας στα ημιτελικά, την Γερμανία, ήταν επίσης η πρώτη της διοργάνωση. Όχι ουσιαστικά αλλά… τεχνικά! Έως τότε η εθνική ομάδα της χώρας ονομαζόταν Δυτική Γερμανία και ήταν αυτή που πρωταγωνιστούσε. Η Γερμανία το 1992 έκανε την πρώτη της εμφάνιση σαν ενιαίο κράτος.
Τέλος, η τρίτη της… παρέας ήταν η Σκωτία. Έχοντας πάρει μέρος σε επτά Μουντιάλ (σε όλα αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο), η χώρα του Ηνωμένου Βασιλείου συμμετείχε για πρώτη φορά σε EURO. Δυστυχώς για την ίδια, το αποτέλεσμα δεν είχε μεγάλη διαφορά καθώς τερμάτισε τρίτη στον δεύτερο όμιλο και αποκλείστηκε. Τέσσερα χρόνια αργότερα έκανε την δεύτερη, και τελευταία της, εμφάνιση σε Πρωτάθλημα Ευρώπης, στα γήπεδα της Αγγλίας.

Και εγένετο Κοινοπολιτεία!
Αντίθετα με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η οποία ανάγκασε την χώρα να μην συμμετάσχει στο τουρνουά, η Σοβιετική Ένωση βρήκε τρόπο να αγωνιστεί στη διοργάνωση. Λίγο πριν την διάλυση της ΕΣΣΔ, η εθνική ομάδα της χώρας εξασφάλισε την συμμετοχή της στη διοργάνωση. Αυτό είχε ως συνέπεια ορισμένες χώρες να μην δεχθούν να αγωνιστούν με το όνομα USSR.
Έτσι, με τις Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία, Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν, Κιργκιστάν, Αρμενία, Μολδαβία και Τατζικιστάν, η εθνική ομάδα της Ένωσης «κατέβηκε» στη διοργάνωση με το όνομα CIS, γνωστό ως Κοινοπολιτεία. Πέντε από τις 15 πρώην πολιτείες της Σοβιετικής Ένωσης αρνήθηκαν να συμμετάσχουν: Αζερμπαϊτζάν, Εσθονία, Γεωργία, Λετονία και Λιθουανία. Η CIS σε καμία περίπτωση δεν θύμισε την πρόγονό της καθώς τερμάτισε τελευταία στον όμιλο με δυο βαθμούς, δυο ισοπαλίες και μια ήττα και τέρματα ένα υπέρ και τέσσερα κατά.

Νούμερα στις φανέλες!
Ο τίτλος «τουρνουά της πρωτοτυπίας» δεν δίνεται άδικα στο EURO 1992. Εκτός από την εκπληκτική πορεία της Δανίας, την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τη συμμετοχή της Σοβιετικής Ένωσης ως Κοινοπολιτεία και την πρώτη συμμετοχή των Σκωτία, Σουηδία το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σουηδίας είχε ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο. Ήταν η πρώτη κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση στην ιστορία (!) στην οποία οι ποδοσφαιριστές των ομάδων είχαν τυπωμένα τα ονόματά τους στις πλάτες τους πάνω από τα νούμερά τους! Όσο περίεργο και αν ακούγεται, το EURO ’92 ήταν το πρώτο μεγάλο τουρνουά ποδοσφαίρου που οι παίκτες έπαιξαν με τα ονόματά τους. Και να σκεφτεί κανείς πως είχαν ήδη διεξαχθεί οκτώ Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και 14 (!) Παγκόσμια Κύπελλα.

25/6/08

Μακρόνησος

Ο Παντελής Βούλγαρης για την ταινία του "Happy Day" (1976)
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Η Μακρόνησος είναι ένα μικρό νησί των Κυκλάδων, το πλησιέστερο γεωγραφικά στο νομό Αττικής. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ήταν ο τόπος που αποβιβάστηκε η ωραία Ελένη κατά την επιστροφή της στο Μενέλαο.
Στα σύγχρονα χρόνια το Μακρονήσι, όπως έγινε γνωστό, έγινε τόπος μαρτυρίου χιλιάδων "αντιφρονούντων", ένα κολαστήριο για τους αριστερούς. Αρχικά, από τις 25 Ιουνίου 1947, λειτούργησε ως στρατόπεδο συγκέντρωσης για την "αναμόρφωση" των κομμουνιστών και των στρατιωτών που είχαν λιποτακτήσει ενώ μετά από δύο χρόνια, όταν είδαν πως το "σύστημα δουλεύει" έφτιαξαν και αυτόνομο Οργανισμό για τη διαχείριση των… αναμορφωτηρίων! Σήμερα αποτελεί μνημείο των ανθρώπων που άφησαν τη ζωή τους εκεί αρνούμενοι να αποποιηθούν τα ιδανικά τους. Τους προσκυνούμε.

Λέπρεχαουν

Ένα ζευγάρι παπούτσια, Vincent van Gogh, 1887
Λάδι σε καμβά, Μουσείο Τέχνης, Βαλτιμόρη



Στοιχειά της Ιρλανδικής γης είναι οι Λέπρεχαουν. Τριγυρίζουν στα λιβάδια κι όταν βρουν την ευκαιρία κατεβαίνουν στα χωριά και τρυπώνουν στα κελάρια και στραγγίζουν τα βαρέλια με το ουίσκι. Φορούν πράσινα φτωχικά ρούχα, παρόλο που ακούγεται πως έχουν μεγάλα πλούτη. Αλλά τι πλούτη μπορεί να έχει κανείς όταν είναι παπουτσής κι έχει φτιάξει ένα μόνο παπούτσι, όπως όλοι οι Λέπρεχαουν; Κατά τα άλλα είναι μεγάλοι γλεντζέδες και τον νου τους τον έχουν πάντα να κάνουν άγαρμπα αστεία.


Ανάρτηση αφιερωμένη στη «χώρα του μήνα» σε συνδυασμό με πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ που ενώ πειραματίστηκε, με εξαιρετικά αποτελέσματα, και στη ζωγραφική παπουτσιών και ειδικά των ανθρακωρύχων, εκεί που απέτυχε ήταν στα βήματα…

24/6/08

Σημάδια των καιρών

Ο Χρούμπες ήταν ο άνθρωπος που πρωταγωνίστησε στο EURO 1980

Η «Π» επιχειρεί ένα flashback στο Ευρωπαϊκό του 1980 και επιστρέφει, με τις ομοιότητες εκείνης της εποχής με την δική μας, να φαντάζουν… τρομακτικές!
Μια από τις πιο διάσημες, αν όχι η πιο διάσημη, φράση στην ιστορία της ανθρωπότητας, αναφέρει πώς «η ιστορία συνηθίζει να επαναλαμβάνεται». Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως το παραπάνω απόφθεγμα επιβεβαιώνεται εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Επιχειρώντας ένα flashback στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980, η «Π» ανακάλυψε μερικές… τρομακτικές ομοιότητες εκείνης της εποχής με την τωρινή. Τόσο ποδοσφαιρικά… όσο και πολιτικά!
Τότε το EURO ’80 είχε αναλάβει να διοργανώσει η Ιταλία. Ήταν το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην ιστορία που συμμετείχαν οκτώ χώρες, σε ομίλους των τεσσάρων ομάδων. Οι δυο χώρες που θα τερμάτιζαν στην πρώτη θέση θα βρισκόντουσαν στον τελικό ενώ οι δυο δεύτερες, στον αγώνα για την τρίτη θέση.
Η Δυτική Γερμανία εν τέλει κατέκτησε το τρόπαιο, νικώντας 2-1 στον τελικό το μαχητικό Βέλγιο του Γκάι Τέις. Πρωταγωνιστής για τους Γερμανούς ήταν ο Χορστ Χρούμπες ο οποίος αν και καθυστέρησε να βρει δίχτυα, οδήγησε την ομάδα του στον τελικό όπου σκόραρε και τα δυο τέρματα.
Αναμφισβήτητα ο Χρούμπες ήταν το κεντρικό πρόσωπο εκείνης της σεζόν. Αντίστοιχος του στο φετινό EURO δεν υπάρχει. Οι ομοιότητες όμως εκείνης της εποχής, με το καλοκαίρι του 2008 είναι πολλές και έντονες. Τόσο έντονες που θα «ανάγκαζαν» κάποιον να πει: «Η Γερμανία θα κατακτήσει το EURO»!

Ο Γερμανός… Εντουάρντο!
Ο άτυχος της χρονιάς που διανύουμε είναι χωρίς ερώτημα ο Εντουάρντο ντα Σίλβα. Ο Κροάτης επιθετικός με βραζιλιάνικη καταγωγή, λίγους μήνες πριν την έναρξη του EURO 2008 έσπασε το πόδι του με συνέπεια να χάσει την διοργάνωση. Πριν από 28 χρόνια, στη θέση του Εντουάρντο βρισκόταν ένας άλλος μεγάλος ποδοσφαιριστής. Ο Γερμανός Κλάους Φίσερ! Ο αξέχαστος επιθετικός, δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της Μπουντεσλίγκα με 268 γκολ (πρώτος ο Γκερντ Μίλερ με 365!). Ο ανατριχιαστικός τραυματισμός του Φίσερ άνοιξε τον δρόμο στον 29χρονο Χρούμπες ώστε να αρπάξει την ευκαιρία και να γράψει ιστορία με την φανέλα της «νατσιονάλμανσαφτ». «Ίσως να με διάλεγαν έτσι και αλλιώς όμως το πιθανότερο είναι πως δεν θα έπαιζα ούτε λεπτό», θυμάται ο Χρούμπες 28 χρόνια αργότερα. Η τραγική ειρωνεία ήταν πως ο Φίσερ έχασε την ευκαιρία να κατακτήσει τον μοναδικό του τίτλο με την εθνική Γερμανίας εξαιτίας αυτού του τραυματισμού.

Οι ΗΠΑ και το πετρέλαιο!
Σίγουρα οι τραυματισμοί του Εντουάρντο ντα Σίλβα και του Κλάους Φίσερ δεν είναι αρκετοί για να πείσουν κάποιον πως οι δυο χρονιές μοιάζουν. Το… περίεργο φτάνει από την άλλη άκρη του Ατλαντικού! Την ίδια περίοδο το 1980, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τα πάντα κινούνταν γύρω από τις προεδρικές εκλογές που πλησίαζαν. Και αν κάποιος από εσάς ενδιαφέρεται πραγματικά για τα τεκτενόμενα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού Ωκεανού, και πιστεύει στο «Η ιστορία επαναλαμβάνεται», ο Ρόναλντ Ρίγκαν είχε εκλεγεί 49ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Την ίδια στιγμή το πετρέλαιο, όπως και τώρα, επιβεβαίωνε καθημερινά τον χαρακτηρισμό του «μαύρου χρυσού» που του έχει προσδοθεί. Όπως τώρα, έτσι και τότε, η τιμή του ανέβαινε καθημερινά, υποδηλώνοντας την εισαγωγή του σύγχρονου κόσμου στην ζωή γύρω από το πετρέλαιο.

Σαν χθες…
Έχουν περάσει 28 χρόνια και μια ημέρα από τότε που η Δυτική Γερμανία κατέκτησε το δεύτερο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην ιστορία της. Σαν χθες η ομάδα του Χρούμπες, με προπονητή τον Γιούπ Ντέρβαλ, επικράτησε του Βελγίου στον μεγάλο τελικό με 2-1. Στο δέκατο λεπτό του αγώνα, ο Χρούμπες άνοιξε το σκορ ύστερα από τρομερή ασίστ του αξέχαστου Κλάους Άλοφς.
Στο 75ο λεπτό ο Ρένε Βαντερέικεν είχε ισοφαρίσει με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι και όλα έδειχναν πως το μεγάλο ματς θα οδηγούνταν στην παράταση. Ο Χρούμπες όμως είχε άλλη άποψη. Στο 88’ ο Καρλ-Χάιντς Ρουμενίγκε εκτέλεσε το κόρνερ, ο Ζαν-Μαρί Πφαφ έκανε άστοχη έξοδο και ο Χρούμπες με κεφαλιά σημείωσε το δεύτερο προσωπικό του τέρμα και έστειλε την Γερμανία στα ουράνια.
Το «Ολίμπικο» της Ρώμης θύμισε… Βόννη (πρωτεύουσα της Δυτικής Γερμανίας) και οι Γερμανοί φίλαθλοι πανηγύρισαν το δεύτερο EURO στην ιστορία της εθνικής τους ομάδας. Η ενδεκάδα της Γερμανίας εκείνο το βράδυ ήταν: Χάραλντ Σουμάχερ, Μάνφρεντ Καλτς, Καρλ-Χάιντς Φέρστερ, Ούλι Στίλικε, Μπέρνχαρντ Ντίετς, Μπερντ Σούστερ, Χανς-Πέτερ Μπρίγκελ, Χάνσι Μίλερ, Καρλ-Χάιντς Ρουμενίγκε, Χορστ Χρούμπες, Κλάους Άλοφς.

Του Κώστα Παπανικολάου
Πηγή: Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ, 23-06-08

23/6/08

Μανόλης Αναγνωστάκης

Μανόλης Αναγνωστάκης
(Θεσσαλονίκη, 9 Μαρτίου 1925 – Αθήνα, 23 Ιουνίου 2005)


ΑΝ ΘΥΜΟΥΜΑΙ...

Αν θυμούμαι, δεν είναι πού νικήθηκα
Δεν είναι πού επιδίωξα μιαν αγοραία λύση
Όλα συγκλίνουνε μπροστά σ' εκείνο πού έρχεται
Αδιάλειπτο, ανεξίτηλο, στίγμα στο πρόσκαιρο.
Να ξεχωρίσεις, αν υπάρχει, μια Στιγμή
Σ' αλλεπαλλήλων χρόνων στείρα διαιώνιση
Για κείνο πού έρχεται, φραγμός σε μια παράταση,

Σαν περιζήτητη αμοιβή φτηνής ζωής.
Τα Ποιήματα, Εποχές 3, εκδ. Πλειάς 1980


22/6/08

Γκακάναχ

Λύπη, Βίνσεντ Βαν Γκογκ (1882), Λιθογραφία, Ιδιωτική Συλλογή


Κάτι μικρά αρσενικά ανθρωπάκια είναι οι Ιρλανδοί Βύθιοι Γκακάναχ. Πάνε και βρίσκουν τα κορίτσια και τα ξεμοναχιάζουν κι αρχίζουν τα γλυκόλογα κι εκείνα τους ερωτεύονται και δεν μπορούν πια να ζήσουν χωρίς αυτούς -που είναι άπιστοι και τα παρατάνε- και μαραζώνουν και πεθαίνουν. Οι Γκακάναχ κατοικούν στα βάθη των λιμνών και βγαίνουν από το νερό, μόνο για να πλανέσουν τα κορίτσια ή να κλέψουν κανένα βόδι να τραφούν.



Ανάρτηση αφιερωμένη στη «χώρα του μήνα» σε συνδυασμό με πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ που ενώ αγάπησε, η ζωή δεν του επέτρεψε να αγαπηθεί. Στον πίνακα η πόρνη Σιέν που τον αγάπησε.

21 Ιουνίου: Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής

21/6/08

Αμαντάν

Δρόμος με σημύδες το Φθινόπωρο, Βίνσεντ βαν Γκογκ (1884)
Λάδι σε καμβά, Μουσείο Vincent van Gogh, Άμστερνταμ



Και μόνο που θ’ αγγίξει άνθρωπο το Στοιχειό Αμαντάν από την Ιρλανδία, παραλύει ολόκληρος. Ειδικά αν είναι Ιούνιος μήνας και το θύμα μοναχικός ταξιδιώτης. Το Αμαντάν είναι μοχθηρό και θρασύ. Κάθεται στις βουνοπλαγιές κουκουλωμένο με μια κατάμαυρη μπέρτα και παίζει όμορφους σκοπούς σε μια κόκκινη φλογέρα. Μόλις το πλησιάσει άνθρωπος, απλώνει το χέρι του και τον ψαχουλεύει. Με το πρώτο άγγιγμα, ο δύστυχος μουδιάζει ολόκληρος και ξεραίνεται. Όταν συνέλθει είναι πια εντελώς τρελός.



Ανάρτηση αφιερωμένη στη «χώρα του μήνα» σε συνδυασμό με πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ που ενώ αγάπησε τόσο το καλοκαίρι στην Αρλ, εκείνο δεν στάθηκε ικανό να τον βγάλει από το σκοτάδι.

20/6/08

Μετανάστες... σκέτο



Πολλές φορές, τις περισσότερες από όσες για άλλα θέματα, σε αυτό το blog έχουμε παρουσιάσει το ζήτημα των μεταναστών. Και τώρα έρχεται η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου να κλείσει τις πόρτες της «πολιτισμένης» μας ηπείρου σε όλους τους κατατρεγμένους, νέους, γέρους και παιδιά!
Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι οι Ευρωπαίοι είμαστε αδίστακτοι και κανένα ρετουσάρισμα της ιστορίας και καμιά ετεροχρονισμένη συγγνώμη δεν μπορεί να διαγράψει από το γονίδιό μας αυτό το ύπουλο, για τον άνθρωπο, χαρακτηριστικό.
Κι επειδή έχουμε την πεποίθηση ότι κανείς άνθρωπος δεν αφήνει τον τόπο του για πλάκα, ας σταματήσουμε πια να δικαιολογούμαστε φτιάχνοντας σύνθετες λέξεις και φράσεις: λαθρομετανάστης, πολιτικός μετανάστης, οικονομικός μετανάστης, κ.ά. Μόνο μετανάστες είναι.. σκέτο. Και το χειρότερο απ΄ όλα είναι ότι κι εμείς έτσι κάπως αισθανόμαστε μέσα στην πατρίδα μας μέσα στην Ευρώπη μας.
Τη φωτογραφία από τους πρόσφυγες της Σμύρνης του 1922 τη χαρίζουμε στους αδίστακτους και στους ψηφοφόρους τους στη μνήμη της γιαγιάς μας.

19/6/08

Άγγελος Σικελιανός

Άγγελος Σικελιανός (Λευκάδα, 15 Μαρτίου 1884 – Αθήνα, 19 Ιουνίου 1951)
Προσωπογραφία, ξυλογραφία, 1983, 65x50cm, της Άριας Κομιανού*



ΓΙΑΤΙ ΒΑΘΙΑ ΜΟΥ ΔΟΞΑΣΑ

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,
να που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,
μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,
να τώρα που, η καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,
λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,
βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός !...


Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»
μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...
μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,
τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»·
να που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
να που κι ο μέγας θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...


Άγγελος Σικελιανός

(από τον Λυρικό Βίο, Β΄, Ίκαρος, 1966)




* Η Άρια Κομιανού είναι από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες χαράκτριες και η αγαπημένη μου. Το συγκεκριμένο έργο ανήκει στη συλλογή «Πορτραίτα», την έντυπη παρουσίαση της οποίας είχα την τιμή να δεχθώ από την ίδια και την ευχαριστώ θερμά γι΄ αυτό.



Πρόταση: Ο φλογερός βάρδος του μυθώδους και του ιστορικού


Αντι-πρόταση: Διαβάστε τα δημοσιεύματα της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ του 1946 για τον ποιητή (πηγή: Εθνική Βιβλιοθήκη). Καμαρώστε τον "πνευματικό κόσμο" της εποχής!

Εφημερίδα "Εμπρός", φύλλο 25ης Απριλίου 1946, σελ. 1: Εδώ καλείται ο Υπουργός της Παιδείας να παρέμβει για το έργο του Εαμοκομμουνιστή Καζαντζάκη και του Εαμοκομμουνιστή, επίσης, συναγωνιστή Σικελιανού, οι οποίοι δρούσαν ως κλίκα ερασιτεχνών στο Εθνικό Θέατρο!



Εφημερίδα "Εμπρός", φύλλο 16ης Ιουνίου 1946, σελ. 2: Εδώ προβάλεται η κίνηση ορισμένων πνευματικών σωματείων που επιχειρούν να θέσουν υποψήφιους για το βραβείο Νόμπελ δύο γνωστούς αριστερούς ποιητές, Καζαντζάκης και Σικελιανός, οι οποίοι ευτυχώς (!) δεν υποστηρίζονταν από την Πολιτεία μετά τους τελευταίους κομματικούς εκτραχηλισμούς, με την παρουσία τους σε συγκεντρώσεις οργανωμένες από γνωστούς πράκτορες της ερυθράς και ανθελληνικής αναρχίας!

Σημ.: Λόγω χαμηλής ανάλυσης των εικόνων, αντιλαμβανόμαστε τη δυσχέρεια στην ανάγνωση και ζητούμε συγγνώμη. Μπορείτε να επισκεφθείτε την Εθνική Βιβλιοθήκη στο σύνδεσμο που παραθέτουμε όπου τα συγκεκριμένα αποσπάσματα διατίθενται σε αρχείο μορφής pdf.



18/6/08

Καρέκλες

Η καρέκλα του Βαν Γκογκ (1888), Λάδι σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο

Στην Ιρλανδία, όποιοι περνούν τα βράδια τους σε καρέκλες, είτε γιατί είναι παλαβοί είτε γιατί είναι ποιητές, μεταμορφώνονται σε Γίγαντες και τριγυρίζουν στις ερημιές κι όλοι τους λένε Καρέκλες.


17/6/08

Ό,τι κυλάει στην άσφαλτο

Στη γλώσσα των Ιθαγενών του Ισημερινού «καουτσούκ» σημαίνει «ξύλο που ρέει». Ακατέργαστο αποτελεί φυσικό προϊόν (λάτεξ) διαφόρων τροπικών φυτών που περιέχει 75% ακόρεστο υδρογονάνθρακα, πολυμερές του ισοπρένιου, με πολύ μεγάλο μοριακό βάρος (>100.000). Το συνθετικό καουτσούκ έχει ίδιες φυσικοχημικές ιδιότητες με το φυσικό ενώ το τεχνητό παραπλήσιες φυσικές και διαφορετικές χημικές.
Αναφέρεται ότι ο πρώτος Ευρωπαίος που είδε αυτό το φυσικό προϊόν ήταν ο Χριστόφορος Κολόμβος στην Αϊτή, όπου οι ιθαγενείς χρησιμοποιούσαν ελαστικές μπάλες. Το ακατέργαστο καουτσούκ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ασφάλεια επειδή είναι ευπρόσβλητο στις αλλαγές της θερμοκρασίας. Έτσι με την ανάμειξη θειαφιού και ενώσεών του και με αλλεπάλληλες εξατμίσεις επιτυγχάνεται η αντοχή του. Η μέθοδος αυτή ονομάζεται βουλκανισμός. Σήμερα υπάρχουν διάφορα είδη καουτσούκ πολλά από τα οποία είναι συνθετικά ενώ οι εφαρμογές του είναι ιδιαίτερα πολλές με κυριότερη εκείνη στην κατασκευή ελαστικών για τα αυτοκίνητα.
Η μέθοδος του βουλκανισμού ανακαλύφθηκε από τον Τσάρλς Γκουντγίαρ το 1839 και κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, στον ίδιο λίγα χρόνια αργότερα. Ωστόσο εξακολουθεί να υφίσταται, και αποδεδειγμένα πλέον, η άποψη ότι οι γηγενείς κάτοικοι της αμερικανικής ηπείρου είχαν εφεύρει από την προκολομβιανή εποχή τη μέθοδο διατήρησης του καουτσούκ στις υψηλές θερμοκρασίες.
Ο Τσαρλς Γκουντγίαρ γεννήθηκε στο Νιού Χέιβεν του Κονέκτικατ, το 1800 και ήταν ο μεγαλύτερος από τα έξι συνολικά αδέλφια μιας αγροτικής οικογένειας και απόγονος του Στέφεν Γκουντγίαρ, ενός από τους ιδρυτές της αποικίας το 1863. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο αγρόκτημα. Ο πατέρας του καταπιανόταν με διάφορες ευρεσιτεχνίες όπως εκείνη της κατασκευής κουμπιών από ελεφαντόδοτο, χρησιμοποιώντας ως ενέργεια κυρίως τους φυσικούς υδάτινους πόρους της περιοχής. Επίσης ασχολήθηκε και με τη μεταποίηση, κλάδος όπου εργάσθηκε και ο Τσαρλς μέχρι το 1814 οπότε τον έστειλε ο πατέρας του στη Φιλαδέλφεια να εκπαιδευτεί στη βιομηχανική παραγωγή. Γυρνώντας στην πόλη του, 22 ετών πλέον, δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά με τον πατέρα του παράγοντας εκτός από μεταλλικά κουμπιά και κουμπιά από ελεφαντόδοντο, μια μεγάλη σειρά γεωργικών εργαλείων.
Δυο χρόνια μετά το γάμο του με την Κλαρίσα, 1826, μια γυναίκα που υποστήριζε τις ανησυχίες του, μετέφερε τις δραστηριότητές του στη Φιλαδέλφεια όπου γνώρισε εξαιρετική οικονομική άνθηση. Το 1830 του παρουσιάζονται κάποια προβλήματα υγείας αλλά ταυτόχρονα αποδεκατίζεται και οικονομικά σε σημείο ώστε τα επόμενα χρόνια να φυλακισθεί για χρέη. Εν των μεταξύ την περίοδο 1831-1832 του είχε προξενήσει μεγάλη εντύπωση ένα κολλώδες υλικό το οποίο δοκίμαζε η εταιρεία Roxbury Rubber Company στη Νέα Υόρκη και άρχισε να πειραματίζεται σε αυτό εισπράττοντας πολλές απογοητεύσεις. Ο ίδιος μάλιστα είχε προχωρήσει την έρευνα σε καουτσούκ, γιατί περί αυτού του υλικού επρόκειτο, από την Ινδία. Τελικά οι προσπάθειές του απέδωσαν σε ένα νέο υλικό κατάλληλο για την κατασκευή ελαστικών παπουτσιών και άλλων ελαστικών προϊόντων.
Ωστόσο, για μια ακόμη φορά ο Γκουντγίαρ δεν φάνηκε τυχερός στην επιλογή του συνεργάτη του και ναυάγησε επιχειρηματικά. Τότε στράφηκε στην εταιρεία Roxbury Rubber Company, της Βοστώνης πουλώντας τα δικαιώματα της ερευσιτεχνίας του για την κατασκευή παπουτσιών κλπ, ώστε να εξοικονομήσει χρήματα και να συνεχίσει τα πειράματά του που αποσκοπούσαν σε τι άλλο; Στην ανακάλυψη της μεθόδου εκείνης που θα έκανε το καουτσούκ ανθεκτικό στις υψηλές θερμοκρασίες. Στον βουλκανισμό δηλαδή. Τελικά στις 17 Ιουνίου 1844 κατάφερε να πάρει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την ολοκληρωμένη μέθοδο, πράγμα που όχι μόνο δικαίωσε τους κόπους του, αλλά του εξασφάλισε την είσοδο στην ιστορία. Ο Τσαρλς Γκουντγίαρ πέθανε το 1860 και η εταιρεία του πωλήθηκε μαζί με τα δικαιώματα ευρεσιτεχνίας αντί 200.000 δολαρίων, χωρίς να γνωρίζει κανείς τα τεράστια κέρδη που θα απέφερε στο μέλλον.


Η ανακάλυψη του βενζινοκίνητου δικύλινδρου κινητήρα (Ντάιμλερ και Μπενζ, 1885-1886) δημιούργησε μια σειρά από αυτοκινητοβιομηχανίες τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική οι οποίες ανταγωνίζονταν για την αύξηση της ταχύτητας και τη βελτίωση της ασφάλειας. Σίγουρα η ανακάλυψη του Τσαρλς Γκουντγίαρ έδωσε λύσεις σε όλα αυτά.


Αρκεί να σκεφθούμε πως πριν την εφαρμογή των ελαστικών τα αυτοκίνητα είχαν ως τροχούς μεταλλικές ακτινωτές στεφάνες, οι οποίες όχι μόνο δεν άφηναν περιθώριο για την ανάπτυξη ταχύτητας, όχι μόνο προκαλούσαν απίστευτο θόρυβο, αλλά αποτελούσαν συχνή αιτία ατυχημάτων. Και κλείνουμε με ένα τέτοιο περιστατικό. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1927 μια από τις μεγαλύτερες χορεύτριες όλων των εποχών, ίσως και η καλύτερη, η Ισιδώρα Ντάνκαν, απαγχονίσθηκε όταν η εσάρπα της μπλέχτηκε στις ακτίνες του αυτοκινήτου της.
Πηγές: όπως στα links

16/6/08

Η κυρία Μπλ

και Ώ αυτός ο φοβερός χείμαρρος που κατεβαίνει Ώ η θάλασσα η θάλασσα κατακόκκινη μερικές φορές σαν την φωτιά και τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα και οι συκιές στους κήπους στης Αλαμέδας ναι και όλα τα παράξενα δρομάκια και τα τριανταφυλλιά και τα γαλάζια και τα κίτρινα σπιτάκια και οι κήποι με τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά και τα γεράνια και τους κάκτους και το Γιβραλτάρ ένα κορίτσι που ήμουνα τότε ένα Άνθος των βουνών ναι όταν έβαλα το τριαντάφυλλο στα μαλλιά μου όπως συνηθίζαν τα κορίτσια της Ανδαλουσίας ή θα φορέσω ένα κόκκινο ναι πως με φίλησε κάτω από το Μαυριτάνικο κάστρο και σκέφτηκα λοιπόν αυτός ή όποιος άλλος το ίδιο κάνει κι ύστερα τον κάρφωσα με τα μάτια μου για να μου κάνει πάλι την πρόταση ναι κι ύστερα μου ζήτησε αν θα ήθελα ναι να πω ναι το άνθος μου των βουνών και στην αρχή τον αγκάλιασα ναι και τον τράβηξα κάτω πάνω μου έτσι που μπορούσε να νιώσει τα στήθη μου όλο άρωμα ναι κι η καρδιά του πήγαινε να σπάσει και ναι είπα ναι θέλω Ναι.
Έτσι τελειώνει ο Τζαίημς Τζόυς την περιπλάνηση του Οδυσσέα του μια μέρα του 1904. Αλλά όχι μια οποιαδήποτε μέρα. Ο κ. Μπλουμ τριγύριζε στο Δουβλίνο για 24 ολόκληρες ώρες στις 16 του μήνα Ιουνίου. Είναι μια μέρα δική μου, τόσο που σαν με ρωτούν το ζώδιό μου απαντώ απλά πως γεννήθηκα στον αστερισμό του Τζαίημς Τζόυς.
Όμως η μέρα αυτή είναι πολλή σημαντική και για τους Ιρλανδούς που μόλις προχτές γλίτωσαν, τουλάχιστον προσωρινά, εμάς και τους άλλους Ευρωπαίους πολίτες από νέες περιπέτειες με το ηχηρό όχι τους στη Συνθήκη της Λισαββώνας. Έτσι αποκτά διπλή αξία.


15/6/08

Είχαμε ψυχή και την θέλουμε πίσω


Eίχαμε ψυχή, παίξαμε πολύ καλύτερα από το πρώτο ματς, όμως όπως φαίνεται από τα δυο τελευταία ματς, η τύχη στο ποδόσφαιρο και ειδικά σε τέτοιες μεγάλες διοργανώσεις, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Κάπως έτσι, μέσα σε λίγες λέξεις, ο Άγγελος Χαριστέας κατάφερε το βράδυ να εξηγήσει σε ολόκληρη την Ελλάδα:
(α) τι συνέβη στην Πορτογαλία το 2004
(β) τι συμβαίνει στην Αυστροελβετία το 2008 και
(γ) τι είναι ποδόσφαιρο.
Ο Χαριστέας δεν δίστασε να πει ξεκάθαρα στις κάμερες, αυτό που κανένας μεγάλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου δεν έχει διστάσει να αποδεχθεί πως τον νίκησε. Αλλά ακριβώς επειδή ο Χαριστέας δεν είναι ο Μαραντόνα, όλοι πιστεύουν πως για την άσχημη πορεία της Εθνικής φταίει η τακτική.
Αν γυρίσουμε πίσω τέσσερα χρόνια και βγάλουμε από μέσα μας την ανατριχίλα, τα δάκρια και την ευτυχία που επικρατούσε στο σώμα μας, στον αέρα γύρω μας, στην Ελλάδα, θα καταλάβουμε πως από το 2004 δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Για την ακρίβεια, αν εξαιρέσουμε τους "ήρωες" του '04 που δίνουν ακόμη το παρών στην εθνική ομάδα, υπάρχουν πάρα πολλές αλλαγές. Και μάλιστα αλλαγές που αν μας έλεγαν ότι ο Ότο Ρεχάγκελ θα τις κάνει το 2005, θα καραφλιάζαμε, θα γελούσαμε και θα επιστρέφαμε στην γνωστή εντεκάδα.
Το σύστημα είναι ακριβώς το ίδιο, μόνο που την θέση του Γιαννακόπουλου έχει πάρει ο Αμανατίδης, την θέση του Βρύζα (ο Θεός να τον έχει καλά για το γκολ που έβαλε τότε με την Ρωσία) έχει ο Φάνης Γκέκας και την θέση του Χαριστέα... δεν γίνεται απλώς να την πάρει κανείς. Κατά τα άλλα αυτό που μας έλειπε; Φαντάζομαι όπως είπε και ο Χαριστέας, που λογικά κάτι ξέρει παραπάνω μια και ήταν και στις δυο διοργανώσεις, είναι η τύχη.
Η τύχη που παίζει άσχημα παιχνίδια σε πολλές ομάδες (η Ιταλία κινδυνεύει να μείνει εκτός συνέχειας, η Γερμανία το ίδιο, η Αγγλία δεν προκρίθηκε καν) απλώς γύρισε την πλάτη της για μια φορά, στο αγαπημένος της παιδί, τον "χρυσό" Ρεχάγκελ.
Το ερώτημα δεν είναι "πότε θα ξαναπάρουμε το Euro". Το ζητούμενο στην παρούσα φάση για το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι η διάρκεια. Δηλαδή; να σηκώσουμε τις στάχτες μας, να ανασυνταχθούμε και να "μπουκάρουμε" στον όμιλο των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010 σαν την παλιά, καλή Ελλάδα. Που πάνω από όλα, είχε ψυχή...

Μάνος Χατζηδάκις



Ποτέ την Κυριακή-Τα παιδιά του Πειραιά

Στη μνήμη του Μάνου που μας άφησε μισούς σαν σήμερα (15 Ιουνίου 1994)

14/6/08

Πιστή στο ραντεβού

Την ώρα που φαίνεται πως ολόκληρο το Euro 2008 έχει συνομωτήσει προκειμένου να διοργανωθεί φέτος μια από τις πιο βαρετές γιορτές των τελευταίων ετών, μια ομάδα κάνει την εμφάνισή της.
Όταν όλοι οι υπόλοιποι κοιτάζουν τις άμυνες, κοιτάζουν να κρατήσουν το αλώβητο πίσω και "ό,τι βγει" μπροστά, η Ολλανδία αποδεικνύει για ποιο λόγο είναι ίσως η πιο συνεπής Εθνική Ομάδα των τελευταίων πέντε μεγάλων διοργανώσεων.

Παίζει απλό ποδόσφαιρο. Κατ' επέκταση μαγικό. Η άμυνα δεν εξασφαλίζει το μηδέν και ότι κάνουν οι επιθετικοί αλλά η άμυνα "γίνεται" επίθεση ώστε η επίθεση να μπει στην περιοχή πριν καν η μπάλα φτάσει σε αυτήν. Γρήγοροι, δυνατοί, τεχνίτες και με πάθος οι Ολλανδοί μας δείχνουν ότι 20 χρόνια μετά το θαυμάσιο γκολ του προπονητή τους, πλέον, Μάρκο Φαν Μπάστεν, είναι έτοιμοι να κάνουν την υπέρβαση.

Και να μην την κάνουν, στο τέλος του Ευρωπαϊκού όλοι για αυτούς θα μιλάνε. Και όχι μόνο για αυτούς, αλλά και για όλους εκείνους που βοήθησαν να φτάσει σε αυτό το επίπεδο το Ολλανδικό ποδόσφαιρο. Δηλαδή:

1988: Πρωταθλητές Ευρώπης
1992: Ημιτελικά Ευρωπαϊκού
1994: Προημιτελικά Μουντιάλ
1996: Προημιτελικά Ευρωπαϊκού
1998: Ημιτελικά Μουντιάλ
2000: Ημιτελικά Ευρωπαϊκού
2004: Ημιτελικά Ευρωπαϊκού

Σε 16 χρόνια κατέκτησαν ένα πρωτάθλημα Ευρώπης και έφθασαν: τρεις φορές στα ημιτελικά του Euro, μια φορά στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μια φορά στα προημιτελικά του Euro και μια φορά στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Και μην ξεχνάμε ότι έχουν να δείξουν τους: Μάρκο φαν Μπάστεν, Ρουντ Γκούλιτ, Φρανκ Ράικαρντ, Ρόναλντ Κούμαν, Ρόναλντ και Φρανκ ντε Μπουρ, Μαρκ Όφερμαρς, Πάτρικ Κλάιφερτ, Ντένις Μπέργκαμπ, Έντγκαρ Ντάβιντς, Κλάρενς Ζέεντορφ, Γιάπ Σταμ, Φιλίπ Κοκού, Ρουντ φαν Νίστελροϊ, Ράφαελ φαν ντερ Φαρτ, Άριεν Ρόμπεν, Ρόμπιν φαν Πέρσι, Γουέσλι Σνάιντερ, Έντβιν φαν ντερ Σαρ, Ντιρκ Κάιτ, Τζιοβάνι φαν Μπρόνκχορστ.

13/6/08

Σουίνγκ

O Μπέντζαμιν Ντέιβιντ Γκούντμαν ή όπως έγινε γνωστός ο Βασιλιάς της Σουίνγκ μουσικής, Μπένι Γκούντμαν, γεννήθηκε στις 30 Μαΐου 1909 στο Σικάγο και ήταν το ένατο από τα δώδεκα παιδιά μιας φτωχής εβραϊκής οικογένειας Ούγγρων μεταναστών. Ο πατέρας του, Ντέιβιντ, ήταν ράφτης ενώ το πατρικό όνομα της μητέρας του ήταν Μπένι Γκούντμαν, επίσης.
Από τα δέκα του χρόνια ξεκίνησε μουσικά μαθήματα στην τοπική Συναγωγή και την επόμενη χρονιά ενσωματώθηκε στο μουσικό συγκρότημα, Χωλ Χάουζ, του Τζέιν Άνταμς συνεχίζοντας τη μουσική εκπαίδευση με δάσκαλο τον Τζέιμς Σιλβέστερ. Παράλληλα παρακολουθούσε για δύο χρόνια μαθήματα κλασικού κλαρινέτου, γεγονός καθοριστικό για την εξέλιξή του. Βαθύτητα επηρεασμένος από τους ρυθμούς της Νέας Ορλεάνης, όπου κυριαρχούσαν οι κλαρινετίστες της τζαζ, δεν άργησε να ξεκινήσει να εμφανίζεται ως επαγγελματίας σε διάφορα γκρουπ της περιοχής.
Ήδη στα 16 του χρόνια αποτελούσε μέλος ενός από τα κορυφαία συγκροτήματα του Σικάγου της εποχής εκείνης, Ορχήστρα του Μπεν Πόλακ, ώστε σε ηλικία 20 ετών πια να παρουσιάσει και την πρώτη επώνυμη δισκογραφική του δουλειά. Αξίζει να σημειωθεί ότι στη μουσική πορεία του Μπένι, αχώριστος σύντροφος ήταν ο αδελφός του Χάρι, επίσης μουσικός.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς, 1929, σκοτώνεται σε τροχαίο ο πατέρας του, χωρίς να προλάβει να απολαύσει τη σύνταξη που του υποσχέθηκαν τα δύο παιδιά του, που θεωρούνταν ήδη φτασμένοι μουσικοί. Το γεγονός πίκρανε πολύ τον Μπένι, ο οποίος μέχρι το τέλος της ζωής του δεν παρέλειπε να αναφέρει τη λύπη του επειδή ακριβώς ο πατέρας του δεν έζησε για να τον δει να μεσουρανεί.
Ολόκληρη τη δεκαετία του ΄20, και μέχρι τις αρχές της επόμενης, ο Μπένι έπαιζε στη Νέα Υόρκη με τα πιο γνωστά συγκροτήματα της εποχής κερδίζοντας την αγάπη του κοινού και μια τεράστια φήμη. Εκτός από τη συμμετοχή του στις μουσικές σκηνές, έπαιξε σε ταινίες μικρού μήκους της εποχής. Το κλαρινέτο του Μπένι ακούγεται επίσης σε μια θεατρική εκδοχή της ταινίας του Τσάρλι Τσάπλιν, One AM. Τότε (1934) ο Μπένι έτοιμος πλέον να φέρει ανατροπές στο μουσικό στερέωμα, αρχικά προσλαμβάνεται, μαζί με άλλους μουσικούς που συμμερίζονταν το πάθος του για την Τζαζ, στο Music Hall του Μπιλ Ρόουζ και στη συνέχεια πληροφορούμενος ότι το κανάλι NBC αναζητά μουσικούς για την εκπομπή του Σαββατόβραδου, Let's Dance, οι οποίοι θα έπρεπε να εναλλάσσουν το «γλυκό», το «λάτιν» και το «ζεστό» αποφασίζει να παρέμβει στο στυλ του συγκροτήματός του ενισχύοντάς το με τους Κρούπα και Χέντερσον. Το αποτέλεσμα μπορεί να περιγραφεί μόνο με μία λέξη: Σουίνγκ.



Benny Goodman Orchestra, Sing Sing Sing from Hollywood Hotel (1937)

Μετά από έξι μήνες παρουσίας στο ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο NBC το συγκρότημα του Μπένι μπορούσε πια να δώσει συναυλίες σε ολόκληρη τη χώρα, ωστόσο οι περιοδείες αρχικά δεν έτυχαν επιτυχίας λόγω έλλειψης συντονισμού. Παρόλα αυτά το νέο χορευτικό μουσικό είδος βρέθηκε στα πρωτοσέλιδα κατακτώντας σταδιακά ολόκληρο σχεδόν το αμερικανικό κοινό που λάτρευε τον σπουδαίο κλαρινετίστα.
Ο Μπένι Γκούντμαν πέρασε στην ιστορία ως "Βασιλιάς της Swing", "Πατριάρχης του Κλαρινέτου", "Ο καθηγητής ", κ.ά., διαδίδοντας τη μουσική του σε όλο τον κόσμο, με τεράστια επιτυχία. Την εποχή μάλιστα, του Νικήτα Χρουτσώφ (1962), στο πλαίσιο πολιτιστικών ανταλλαγών μεταξύ ΕΣΣΔ-ΗΠΑ, περιόδευσε στη Σοβιετική Ένωση για έξι εβδομάδες, ενώ το 1976 έδωσε συναυλίες σε Βαρσοβία, Πράγα και Βουδαπέστη. Σημαντικός ήταν επίσης ο ρόλος του στην ανάδειξη μουσικών όπως του Λάιονελ Χάμπτον ενώ η εξάπλωση της Σουίνγκ, που οφείλεται κυρίως σε αυτόν, μπορεί να θεωρηθεί και ως ένα σύμβολο κατά των φυλετικών διακρίσεων, εφόσον οι ορχήστρες ήταν μεικτές. Ο άρχοντας της Σουίνγκ πέθανε πριν 22 χρόνια σαν σήμερα, 13 Ιουνίου 1986.

Προτείνουμε
-Ιστοσελίδα Μπένι Γκούντμαν: http://www.bennygoodman.com/
-Κινηματογραφική ταινία: «Τα παιδιά του Σουίνγκ»» του Τόμας Κάρτερ με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Σον Λέναρντ, Κρίστιαν Μπελ και Κένεθ Μπράνα. Η ιστορία διαδραματίζεται στη ναζιστική Γερμανία του 1939.
-Οπιτικοακουστικό υλικό: http://youtube.com/ με χρήση τη λέξης κλειδί Benny Goodman

Πηγές
http://
www.bennygoodman.com
http://en.wikipedia.org/wiki/Benny_Goodman
http://www.poiein.gr/archives/351/index.html
http://www.hri.org/news/greek/eragr/2002/02-09-01_1.eragr.html#12
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathglobal_2_05/12/2004_1283530

Τι σου είναι τα χρώματα...

Ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ, Γιούργκεν Μάχο και ο μέσος του Παναθηναϊκού, Αντρέας Ίβανσιτς, στα ΚΟΚΚΙΝΑ ... της Αυστρίας!

Η φωτογραφία (λήψη με κινητό τηλέφωνο) είναι από την έναρξη του πρώτου αγώνα μεταξύ Αυστρίας και Κροατίας για το Β΄ όμιλο του euro 2008.

11/6/08

Στο βωμό της πρωτιάς

Τη νύχτα που μας πέρασε στο "Ανεμολόγιο" ρωτήθηκε ακροατής, στο πλαίσιο της ήττας της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, αν θεωρεί ότι στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, είναι τόσο ανεπτυγμένη η ανάγκη να ανεβοκατεβάζει ήρωες ανάλογα με τις κατά καιρούς ανάγκες του; Να τους δημιουργεί και να τους εξυψώνει, έτσι ώστε να μπορεί μετέπειτα να ξεσπά πάνω τους, θωρώντας τους κτήματα του; Ή αν πιστεύει ότι αυτή η ανάγκη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια διαστροφή που οφείλεται στην έλλειψη πραγματικών προτύπων στην εποχή μας;
Στη συνέχεια παραθέτουμε την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα απάντησή του.

Ας περιοριστούμε στην ελληνική πραγματικότητα. Η Ελλάδα πάσχει από βαθιά εθνική ανασφάλεια. Άγνωστο πώς, συμβαίνει. Δε θα έπρεπε. Αποτέλεσμα; Να έχει δημιουργηθεί μια μάζα σκνιπόψυχων πανηγυριωτών που έχουν ανάγκη από ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ -συνήθως παιδιών και κοριτσιών καλύτερων από τους ίδιους, αφού εκείνα επιλέγονται για τη ΘΥΣΙΑ- προκειμένου να αισθανθούν οι ίδιοι (σκνιπόψυχοι πανηγυριώτες) λιγότερο ανασφαλείς. Και να θεραπευθούν από το έλλειμμα “εθνικής αυτοπεποίθησης” που τους διακατέχει. Ξέρεις, από κείνους τους σκνιπόψυχους που μαζεύονται καμιά εκατοστή για να δείρουν κάποιο μαλάκα αλλοδαπό, ή πεντέξι χιλιάδες για να βεβαιώσουν ότι «είναι πουτάνα του Πέρδογλου η μάνα»… κτλ. κτλ. Αυτό το είδος φιλάθλων σε μένα είναι αποκρουστικό. Και ως κοινωνικό φαινόμενο δις αποκρουστικό. Προσωπικά είμαι ΠΑΝΤΑ με τους αθλητές. Γιατί οι αθλητές (όπως καλή ώρα οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής) είναι ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ για να χοροπηδομπουλάνε όλοι οι άλλοι, από Αρχιεπίσκοπο μέχρι Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Κάποτε, φτιάξαμε τον αθλητισμό. Σίγουρα ΔΕΝ ΤΟΝ ΦΤΙΑΞΑΜΕ για να χοροπηδομπουλάνε τα ψοφίμια. Τον έφτιαξε για να προκαλέσει ΜΙΜΗΣΗ σε μια κοινωνία πολεμιστών, όπου η σωματική ρώμη σήμαινε επιβίωση της πατρίδας. Ενώ, ΣΗΜΕΡΑ, τείνει να σημαίνει το ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Τι συμβαίνει σήμερα, στην Ελλάδα; Μετάθεση της έμφασης από τα γράμματα, που είναι ΙΣΧΥΣ για έναν τόπο, στα παιχνίδια, που είναι ΠΑΡΑΚΜΗ.
Ο κλέφτης ξέρει ότι είναι ένα κοινωνικό απόβλητο. Ενώ ο αθλητής (ποδοσφαιριστής εν προκειμένω) λειτουργεί με τη συνείδηση της κοινωνικής προσφοράς, του πατριωτισμού και του ηρωισμού. Και μετά… γίνεται ΞΑΦΝΙΚΑ απόβλητο. Και βλέπει από την απομόνωση και περιθωριοποίησή του τους άλλους αθλητές (στην Ελλάδα εναλλάσσονται φέρ΄ ειπείν αρσιβαρίστες, μπασκετμπολίστες, ποδοσφαιριστές κτλ.) να γίνονται «ημίθεοι».
Το σύστημα στην Ελλάδα, αρέσκεται να ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ παραληρούντα πλήθη από το αεροδρόμιο μέχρι το ΑΣΦΥΚΤΙΚΑ ΓΕΜΑΤΟ Καλλιμάρμαρο. Εγώ δεν συμμετείχε ποτέ σε τέτοια πανηγύρια. Ακόμη και το 2004 ΔΕΝ το καταδέχτηκα. Αν και είμαι φανατικά ποδοσφαιρόφιλος.
Ο αθλητισμός στην Ελλάδα έχει εξελιχτεί σε έναν αστείο, μάλλον φτηνό και διεθνώς αποτυχημένο τρόπο τόνωσης εθνικής αυτοπεποίθησης. Που προϋποθέτει τρομακτικά συμπλέγματα κατωτερότητας του αποκτώντος το περί ου ο λόγος αγαθό. Για να το χοντρύνω… το σύστημα τραβάει ακόμα πιο ψηλά από το εθνικό επίπεδο μιας χώρας. Είναι πλέγμα πολυεθνικών.
Ελπίζω, κάποια στιγμή να σταματήσει ο μυθοδίαιτος ελληνικός λαός να είναι τόσο μα τόοοοσο ανασφαλής και να εκπορνεύει τον αθλητισμό. Ανεξάρτητα το τι συμβαίνει διεθνώς, σε μεγάλο βαθμό η διαστροφή είναι εκ των πραγμάτων υπόθεση της κάθε κοινωνίας ξεχωριστά.

10/6/08

Έμμετρη ανάνηψη

.....................Από την Αμοργό


............

Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει
Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ΄ άστρα
Μόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές
Και νυχτερίδες τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.

Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα
Μόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά
Και τα κοράκια κολυμπάν σ' ένα πηγάδι μ' αίμα.

Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει
Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει
Κρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρικολάκων πόδια.

Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο
Μόνο ένα βράδυ του Μαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

.............

Κι αν θα διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο
Κι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
Μόνο καρτέρει μια στιγμή ν΄ ανοίξει ο πικραπήγανος
Ν' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.

Μα ήταν αγέρας κι έφυγε κορυδαλλός κι εχάθη
Ήταν του Μάη το πρόσωπο του φεγγαριού η ασπράδα
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.

Νίκος Γκάτσος

2/6/08

Μια στάση

Λυπούμαστε που δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε τις ανησυχίες μας. Πιστεύουμε όμως ότι σύντομα θα είμαστε ξανά σε θέση να απολαύσουμε τις επισκέψεις και τα σχόλιά σας. Μέχρι τότε σας προτείνουμε να επισκεφθείτε συν-bloggers από τη λίστα των "άλλων ωραίων". Τα σχόλιά σας όπως πάντα ευπρόσδεκτα αλλά αυτή τη φορά χωρίς προέγκριση.
Στο επανιδείν