Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

28/2/09

Μια χειροβομβίδα στα παραθύρια μας


Την Τρίτη που μας πέρασε από ένα «ακαταχώρητο» αυτοκίνητο, ένα «ακαταχώρητο» χέρι πέταξε μια επίσης «ακαταχώρητη» χειροβομβίδα στο παράθυρο, του κατά τα άλλα πλήρως «καταχωρισμένου», συλλόγου «Στέκι των Μεταναστών» στα Εξάρχεια. Αν δεν ήταν εκεί ενδεχόμενα να έγραφαν απλώς ... στην Αθήνα.

Είναι από αυτά τα γεγονότα που με φέρνουν πίσω στο χρόνο, στις παράγκες του Αγιαντώνη και της Ευαγγελίστριας και στα θολωμένα μάτια της γιαγιάς όταν άκουγε στις ειδήσεις για τις ταλαιπώριες των μεταναστών. Είναι όμως κι από αυτά τα γεγονότα που με κάνουν να οργίζομαι για την κατάντια εκείνων που χρήζουν εαυτούς μοναδικούς αριστερούς και περνούν στην εφημερίδα τους την είδηση δίκην αστυνομικού ρεπορτάζ. Ας το αφήσω στην άκρη.

Έτσι έγραψα γι΄ αυτό το χτύπημα στο παραθύρι της κοινωνίας. Ωστόσο, από αυτό που σκόπευα να δημοσιεύσω κράτησα μόνο δυο παραγράφους εισαγωγικές του κειμένου και μια φωτογραφία. Κι αυτό όχι επειδή πάλιωσε το θέμα. Ποτέ δεν παλιώνει ο ανθρώπινος πόνος.

Ο λόγος απόρριψης του κειμένου μου είναι ότι ο συνιστολόγος Γιώργος Κάππα, όχι μόνο με πρόλαβε, όχι μόνο με κάλυψε αλλά πέταξε κυριολεκτικά μια χειροβομβίδα στα blogoπαράθυρά μας με την ελπίδα και την επιμονή να ανοίξουν επιτέλους.

Επειδή, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, έχει την απέραντη προδιάθεση να επιθυμεί την υπερβολή. Μάλλον όμως είναι αθεράπευτα άνθρωπος και αθεράπευτα Σμυρνιός κι αυτός. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη σημερινή του δημοσίευση. Απολαύστε την εικόνα, τον ήχο αλλά και το κείμενο εδώ.
..

24/2/09

Αετός ο Κορυδαλλεύς

Προμηθέας Δεσμώτης, Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς , Μουσείο Τέχνης, Φιλαδέλφεια
.
Σύμφωνα με την παράδοση τα πολύ παλιά χρόνια υπήρξε ο Καυκάσιος Αετός. Έφτιαξε, λοιπόν, ο Ήφαιστος έναν τεράστιο μπρούτζινο Αυτόματο Αετό, που ήταν ολωσδιόλου ζωντανός, λέει ο Ησίοδος, και τον έβαλε να τρώει το αθάνατο συκώτι του Προμηθέα. Κάθε βράδυ, το συκώτι έθρεφε και κάθε πρωί, ο Καυκάσιος Αετός το κατασπάραζε κι η δουλειά αυτή γινόταν καιρό πολύ, ώσπου ο Ηρακλής σκότωσε το μπρούτζινο πουλί κι ελευθέρωσε τον Προμηθέα. Τον είδαν τον Καυκάσιο Αετό οι Αργοναύτες, λέει ο Απολλώνιος, να πετάει ανάμεσα στα σύννεφα και ν’ αστράφτουν τα φτερά του σαν σπαθιά ακονισμένα.

Φαίνεται όμως πως μ΄ αυτά τα φτιαχτά πουλιά ασχολήθηκαν κι άλλοι λαοί. Το 4ο αιώνα π.τ.ε.μ.* τα Κινεζάκια έπαιζαν με παιχνίδια από μπαμπού που είχαν περιστροφικά πτερύγια. Δεν αναφέρεται πουθενά, βέβαια, ότι τα Pao Phu Tau, έτσι τα έλεγαν, είχαν και κανιβαλικές τάσεις. Άλλωστε ήταν παιδικά παιχνίδια.

Τα χρόνια πέρασαν κι εκείνος ο περίεργος και πολυπράγμων τύπος ο Λεονάρντο ντα Βίντσι έφτιαξε (1480) ένα μηχάνημα σαν ιπτάμενη βίδα που εξελίχθηκε τους επόμενους αιώνες με την βοήθεια των Λομονόσοφ, Μπιενβενί, Πενό, Κορνού και άλλων στο γνωστό μας ελικόπτερο.

Ένα αεροσκάφος, με ελληνικότατο όνομα, το οποίο έχει τη δυνατότητα να κάνει κατακόρυφη πτήση. Ένας σύγχρονος Σιδερένιος Αυτόματος Αετός, γνωστός και με το προσωνύμιο Κορυδαλλεύς, που μπορεί να κινείται σε περιορισμένους χώρους και ενίοτε διακρίνεται για τις κανιβαλικές του συνήθειες. Μόνο που τώρα δεν τρώει τα συκώτια του Προμηθέα αλλά του Δεσμώτη…
.
* Πριν Την Εποχή Μας: προσδιορίζει, επιστημονικά, τα αρχαία χρόνια χωρίς αλλαγή της αφετηρίας χρονολόγησης.

Πηγές
-Εγκυκλοπαίδεια των τεράτων, Γιώργος Μπλάνας
-Helicopter, Wikipedia
-Πώς λειτουργούν τα ελικόπτερα, Virtual Flight Magazine
-Η ζωή του Νίκου και Βασίλη Παλαιοκώστα, Η Καθημερινή
.

21/2/09

Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο

Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
.
Έτσι ολοκληρώνεται το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος που έγραψαν ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς, ως πρόγραμμα της Κομμουνιστικής Λίγκας και δημοσίευσαν για πρώτη φορά στις 21 Φεβρουαρίου 1848. Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όπως συνηθίσαμε να το λέμε, αποτελεί ένα από περισσότερο διαβασμένα βιβλία στον κόσμο μαζί με το «Κόκκινο Βιβλιαράκι» του Μάο Τσε Τουνγκ, την Αγία Γραφή και το Κοράνι, αλλά και έναν «μπούσουλα» στον αγώνα όλων των αδικημένων αυτής της γης ενάμιση και πλέον αιώνα. Ίσως γι΄ αυτό το λόγο συχνά να συναντάμε μαζί με τον τίτλο του και τον προσδιορισμό «Ευαγγέλιο των κομμουνιστών».

Το Ευαγγέλιο λοιπόν της εργατικής τάξης, γιατί τουλάχιστον για εμάς τέτοιο είναι, εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1908 στην εφημερίδα «Εργάτης» του Βόλου σε συνέχειες, μεταφρασμένο από τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο που το υπέγραφε με το ψευδώνυμο Πέτρος Βασιλικός. Ο τίτλος που χρησιμοποιήθηκε τότε ήταν «Προκήρυξη του Κοινωνιστικού Κινήματος» ενώ λίγα χρόνια αργότερα (1913) εκδόθηκε ολόκληρο υπό μορφή μπροσούρας από το Σοσιαλιστικό Κέντρο Αθηνών με τίτλο «Κοινωνιστικό Μανιφέστο» με πρόλογο και μετάφραση του Χατζόπουλου, αυτή τη φορά με το πραγματικό του όνομα. Με την ευκαιρία αυτής της σημαντικής επετείου για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα ας δούμε εν συντομία το ρόλο του Εργατικού Κέντρου Βόλου και του Χατζόπουλου στα ελληνικά δρώμενα και πώς τελικά συνδέθηκαν με το ρεύμα του δημοτικισμού στη στροφή του αιώνα.

Το εργατικό κίνημα στη χώρα μας γνώρισε μεγάλη άνοδο στις αρχές του 20ου αιώνα με την ενδυνάμωση του συνδικαλισμού ειδικότερα στα αστικά κέντρα (Αθήνα, Πειραιά) και στις περιοχές που αναπτύσσονταν βιομηχανικά. Μία από αυτές ήταν και ο Βόλος, περιοχή όπου η εκβιομηχάνιση γινόταν με εξαιρετικά ταχείς ρυθμούς. Έτσι το διάστημα 1905-1908 το τοπικό εργατικό κέντρο, το οποίο ήταν και το πρώτο που ιδρύθηκε στην Ελλάδα, συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό μελών και σύντομα αποτέλεσε πηγή για ταξικές και κοινωνικές ζυμώσεις. Μεταξύ των ανθρώπων που πρωτοστατούσαν στον συνδικαλισμό ήταν και αρκετοί διανοούμενοι όπως ο Αλέξανδρος Δελμούζος, γνωστός για το αναγεννητικό πρόγραμμα που εφάρμοζε ως διευθυντής στο «Ανώτερο Παρθεναγωγείο» Βόλου, αλλά και τους αγώνες του για την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας.

Ήταν τόσο λυσσαλέα η αντίδραση των συντηρητικών τοπικών παραγόντων ώστε πρωτοστατούντων του μητροπολίτη Δημητριάδος Γερμανό και του δημοσιογράφου Κούρτοβικ, ο μεγάλος αυτός διανοητής κατηγορήθηκε ως μασόνος, άθεος αλλά και ως μετέχων σε σεξουαλικά όργια! Έτσι πολύ σύντομα ο Δελμούζος οδηγήθηκε στη γνωστή δίκη του Ναυπλίου (τα «Αθεϊκά»). Στη μερίδα των δημοτικιστικών που είχαν ενστερνιστεί τις κομμουνιστικές απόψεις ανήκε και ο νομικός και ποιητής Κώστας Χατζόπουλος που συμμετείχε και στον σχηματισμό «Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ένωση». Εκεί μαζί του, κινήθηκαν οι γιοί του Νικόλαου Πολίτη, Φώτος και Γιώργος, ο Λάμπρος Πορφύρας, ο Γιάννης Αποστολάκης και άλλοι σπουδαίοι άνθρωποι των γραμμάτων.

Ο στόχος της Ένωσης ήταν η άμεση οργάνωση της εργατικής τάξης, αλλά πολύ σύντομα διαλύθηκε με τα μέλη της να ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους. Άλλοι κρατήθηκαν σταθερά στην ιδέα του κομμουνισμού, άλλοι εγκατέλειψαν πλήρως τον αγώνα και μια μερίδα άλλαξαν τις θέσεις τους έναντι αξιωμάτων και θέσεων στο πανεπιστήμιο. Από την άλλη πλευρά των δημοτικιστών, η δολοφονία του σωβινιστή Ίωνα Δραγούμη, δημιούργησε επίσης διασπορά. Μόλις ένα χρόνο μετά την έκδοση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου στην εφημερίδα του Βόλου, και έχοντας ήδη δολοφονηθεί ο Μαρίνος Αντύπας, εκδηλώθηκε η αιματηρή εξέγερση στο Κιλελέρ που σημάδεψε την ιστορία της Ελλάδας και του κινήματος γενικότερα.

Εδώ αξίζει να θυμηθούμε ότι ο πρώτος Έλληνας διανοητής που επιχείρησε να μελετήσει το εργατικό κίνημα και την κοινωνική-πολιτική κατάσταση του τόπου με μαρξιστική μεθοδολογία ήταν ο Αλεξανδρινός γιατρός Γεώργιος Κωνσταντινίδης ο οποίος εκδίδοντας το βιβλίο του «Το Κοινωνικόν μας ζήτημα» (1907), ως Γεώργιος Σκληρός, προκάλεσε πολλούς κραδασμούς στο πνευματικό, πολιτικό και συνδικαλιστικό σκηνικό της χώρας.

Σήμερα το σύγγραμμα των Μαρξ και Ένγκελς εξακολουθεί και μπορεί να υποστηρίξει τα εργατικά κινήματα σε όλο τον κόσμο. Σήμερα, παρά ποτέ, είναι καιρός πια οι κομμουνιστές να εκθέσουν ανοιχτά μπροστά σ' όλο τον κόσμο τις αντιλήψεις τους, τους σκοπούς τους, τις επιδιώξεις τους και να τα αντιπαραθέσουν στο παραμύθι του πλασματικού κομμουνιστικού οράματος. Γιατί πώς να το κάνουμε; Όλα αλλάζουν, αλλά το χρώμα του αίματος θα είναι πάντα κόκκινο.

Πηγές και προτάσεις
-Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, marxist.org.
-Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Η Νέα Εποχή, Εφημερίδα του Αγρινίου στο διαδίκτυο.
-Εφημερίδα «Ο Εργάτης», Μουσείο της πόλης του Βόλου
-Εργατικό Κέντρο Βόλου, Μουσείο της πόλης του Βόλου
-Γεωργίου Σκληρού: Το ζήτημα της Ανατολής, Πόντος και Αριστερά.
-Αλέξανδρος Δελμούζος: Παιδεία και Εθνική Μόρφωση, genesis.
-Τάσος Βουρνάς (1999) Η Ιστορία της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας, Τόμος Α΄, έκδοση 3η, Αθήνα: εκδ. Πατάκη
-Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς, Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, Αθήνα: Σύγχρονη Εποχή, 1975 από την Κομμουνιστική Επιθεώρηση, έτος 2008, τ. 2.
.

17/2/09

Τζερόνιμο

Στο αγριμάκι

Ο Τζερόνιμο υπήρξε ένας ξεχωριστός ηγέτης της φυλής των Απάτσι που πολέμησε κατά των Μεξικανών και των Αμερικανών αντιστεκόμενος στην καταπάτηση των εδαφών που αιώνες ολόκληρους ανήκαν στους αυτόχθονες κατοίκους. Σήμερα 99 χρόνια μετά το θάνατο του «Μεγάλου Ανθρώπου» παρουσιάζουμε λίγα στοιχεία από τη ζωή του. Μια ζωή που ξεκίνησε στις 16 Ιουνίου 1829 και τελείωσε στις 17 Φεβρουαρίου 1909 χαρακτηρισμένη σε όλη τη διάρκειά της από το περιεχόμενο της φράσης: Γεννήθηκα στα λιβάδια όπου ο άνεμος φυσούσε ελεύθερος και δεν υπήρχε τίποτα να σπάσει το φως του ήλιου. Γεννήθηκα εκεί όπου δεν υπήρχαν περιφράξεις.

Ο Τζερόνιμο γεννήθηκε στο Bedonkohe του Μεξικό και βαπτίστηκε Goyathlay ή Goyaałé που σημαίνει «αυτός που χασμουριέται». Αυτός και τα 7 αδέλφια του, τρία αγόρια και τέσσερα κορίτσια, μορφώθηκαν από τους γονείς τους κατά την παράδοση της φυλής. Παντρεύτηκε σε νεαρή ηλικία με μία κοπέλα, επίσης από την ίδια φυλή, και απέκτησαν τρία παιδιά. Στις 5 Μαρτίου 1851 κι ενώ οι άνδρες βρίσκονταν στην πόλη για διαπραγματεύσεις ένα μεξικανικό απόσπασμα 400 ανδρών επιτέθηκε στην περιοχή των Απάτσι σκοτώνοντας τις γυναίκες και τα παιδιά, μεταξύ των οποίων τη μητέρα, τη σύζυγο και τα παιδιά του Τζερόνιμο.

Όπως αναμενόταν ο αρχηγός της φυλής και σπουδαίος ηγέτης των Απάτσι, ο Μάνγκας Κολοράντας, έστειλε απόσπασμα για αντίποινα. Ήταν τότε που οι Μεξικανοί ονόμασαν τον Goyathlay «Τζερόνιμο» επειδή επιτιθόταν με το μαχαίρι του κατά των στρατιωτών αψηφώντας το χαλάζι από τις σφαίρες που του έριχναν σε συνδυασμό με την επίκλησή τους στον Άγιο Τζερόμ. Μετά τη σφαγή της οικογένειάς του, ο Τζερόνιμο παντρεύτηκε ξανά και απέκτησε ένα παιδί ενώ ακολούθησαν και δύο ακόμη σύζυγοι. Ορισμένες από αυτές, όπως η δεύτερη, είχαν αιχμαλωτισθεί με σκοπό την παράδοση της ομάδας του και του ίδιου. Η τελευταία πάντως σύζυγός του λεγόταν Azul.

Οι πρώτες αντιδράσεις των Απάτσι στην καταπάτηση των εδαφών τους από τους Μεξικανούς που εκδηλώθηκαν με επιδρομές διαπιστώνονται στα τέλη του 17ου αιώνα. Αποτέλεσμα αυτών ήταν το 1835 να καθιερωθεί και αμοιβή για όσους επιδείκνυαν σκαλπ Απάτσι γεγονός που προκάλεσε νέο κύκλο αντίποινων από τους αυτόχθονες. Έτσι και όσο πύκνωναν οι επιθέσεις των Απάτσι τόσο πιο ανασφαλής γινόταν η περιοχή.

Μέσα σε αυτό το πολεμικό κλίμα ο Τζερόνιμο ενώ δεν υπήρξε ποτέ αρχηγός της φυλής στην πραγματικότητα έπαιξε το ρόλο του στρατιωτικού ηγέτη. Ήταν ένας γνήσιος Απάτσι «Τσιρικάουα» πράγμα που σήμαινε ότι είχε εξαιρετικές ικανότητες όπως να μην αφήνει ίχνη, να είναι άτρωτος σε πυροβολισμούς έως και να επικοινωνεί τηλεπαθητικά. Πράγματι ο Τζερόνιμο είχε επιζήσει πολλές φορές μετά από βαριά τραύματα ενώ οι μαρτυρίες όσων συνιστούσαν την ομάδα του συνηγορούν σε ένα άτομο με εξαιρετικές πνευματικές και σωματικές ικανότητες. Άλλωστε αυτός ήταν ο λόγος που τον ακολούθησαν. Σημειώνεται ότι η ομάδα του Τζερόνιμο οργανώθηκε με τη θέληση των ίδιων των μελών και όχι υποχρεωτικά στο όνομα της φυλής. Και ήταν τόσος ο σεβασμός και η εκτίμηση που είχαν στο πρόσωπό του, ώστε σύντομα τον εξύψωσαν στο επίπεδο ενός μικρού θεού.

Κατά τη διάρκεια της πολεμικής του καριέρας ο Τζερόνιμο χτυπούσε σταθερά σε διάφορες επαρχιακές πόλεις του Μεξικό αλλά και των ΗΠΑ (Ν. Μεξικό, Δ. Τέξας, Αριζόνα). Αν και αριθμητικά λιγότεροι οι Απάτσι, και ειδικότερα η ομάδα του Τζερόνιμο, έγιναν διάσημοι για τη δράση τους και την τόλμη τους. Αναφέρονται πολλές μάχες και αποδράσεις μεταξύ των ετών 1858 και 1886 αλλά εκείνη που πήρε διαστάσεις μύθου έλαβε χώρα στο βουνό Ρομπλέντο νοτιοδυτικά του Νέου Μεξικό. Ο μύθος αναφέρει ότι ο Τζερόνιμο και η ομάδα του είχαν κρυφτεί σε μια σπηλιά έξω από το μοναδικό άνοιγμα της οποίας είχαν στήσει καρτέρι οι αμερικανοί στρατιώτες αλλά οι Απάτσι ποτέ δεν βγήκαν ούτε συνελήφθηκαν. Λίγο αργότερα ο Τζερόνιμο με τους άνδρες του θεάθηκαν σε κοντινή περιοχή ενώ το δεύτερο άνοιγμα της σπηλιάς Τζερόνιμο, όπως ονομάστηκε, δεν έχει ακόμη βρεθεί.

Αναφέρεται επίσης ότι στο τέλος της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας ηγήθηκε ενός αποσπάσματος από 36 άνδρες, γυναίκες και παιδιά οι οποίοι καταδιώκονταν από 5.000 αμερικανούς στρατιώτες και πολλές μονάδες του μεξικανικού στρατού καταφέρνοντας να ξεφύγει. Αυτό αποτέλεσε μια από τις τελευταίες δράσεις των Απάτσι για την ανεξαρτησία τους. Οι ιστορίες σχετικά με την παράδοση ή τη σύλληψη του Τζερόνιμο, τον Σεπτέμβριο του 1886, ο οποίος καταζητείτο από τους Αμερικανούς ζωντανός ή νεκρός, ποικίλλουν.

Το 1905 διαμένοντας πια στο Φορτ Στιλ της Οκλαχόμα, έχοντας του απαγορεύσει την επιστροφή στα πάτρια εδάφη, η φήμη του Τζερόνιμο είχε πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Οι ετήσιες εκθέσεις προσωπικοτήτων περιλάμβαναν και τον πολεμιστή των Απάτσι ενώ είχε προσκληθεί και από τον πρόεδρο Θεόδωρο Ρούσβελτ στην τελετή ορκωμοσίας του. Λίγο αργότερα ο Τζερόνιμο αιτήθηκε την άδεια για την έκδοση του βιβλίου του το οποίο επιμελήθηκε ο Μπάρετ. Όταν κλήθηκε σε συνέντευξη για να διαπιστωθεί τι ακριβώς θα εξέδιδε αρνήθηκε να τροποποιήσει το περιεχόμενο αλλά και να απαντήσει στις ερωτήσεις.

Στην αυτοβιογραφία του, όπως τελικά εκδόθηκε, μεταξύ πολλών άλλων ο Τζερόνιμο αναφέρεται στο ζήτημα της μετά θάνατον ζωής και πώς την αντιλαμβανόταν, αποδεχόμενος ότι πίστευε σε αυτήν, χωρίς ωστόσο κανείς να έχει διαπιστώσει την αλήθεια. Ως εκ τούτου αδυνατούσε να γνωρίζει αν η αιώνια ζωή θα ήταν καλύτερη από την σύντομη και επίγεια. Αργότερα ασπάστηκε τον Χριστιανισμό, δηλώνοντας πως έμαθε για τη διδασκαλία του «λευκού ανθρώπου» ως κρατούμενος σε διάφορες φυλακές και ασπάστηκε τις αρχές της θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτό βελτιώθηκε ο χαρακτήρας του. Ενώ για αρκετά χρόνια δούλεψε για την Χριστιανική Εκκλησία τελικά απορρίφθηκε από αυτήν επειδή του άρεσε ο.. τζόγος. Λίγο πριν πεθάνει φάνηκε να επιστρέφει στην θρησκεία της φυλής του.

Ο θρυλικός Απάτσι πέθανε από πνευμονία στις 17 Φεβρουαρίου 1909 στην Οκλαχόμα και τάφηκε στο νεκροταφείο των Απάτσι Αιχμαλώτων Πολέμου. Το 1918 ο τάφος του συλήθηκε και αφαιρέθηκαν από εκεί το κρανίο του, ορισμένα οστά όπως και ένα ασημένιο αντικείμενο. Η ληστεία καταλογίζεται σε τρία μέλη της μυστικής οργάνωσης του Πανεπιστημίου Γέιλ με τίτλο «Κρανίο και Οστά», οι οποίοι βρέθηκαν στην περιοχή ως εθελοντές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας εκ των τριών, αν η ιστορία αληθεύει, ήταν ο Πρέσκοτ Μπους πατέρας και παππούς των επόμενων Προέδρων των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τους σχετικούς ισχυρισμούς τα λείψανα του Τζερόνιμο χρησιμοποιούνται στις μυστικές τελετές της οργάνωσης οι οποίες ξεκινούν φιλώντας το κρανίο του ενώ πρόσφατες πηγές αναφέρουν ότι τα λείψανα του «Τζερόνιμο του Τρομερού» βρίσκονται τώρα στον «εσωτερικό» τάφο εννοώντας το Γέιλ. Η κλοπή αυτή παρακίνησε τους εναπομείναντες Απάτσι να πιέσουν τους Προέδρους Μπους για την επιστροφή των λειψάνων του ήρωά τους κάτι που δεν έχει γίνει μια και κανείς δεν παραδέχεται την παραπάνω ιστορία.

Τέλος, είναι γνωστό σε όλους μας ότι ο Τζερόνιμο και η δράση του αποτελώντας ένα από τα αγαπημένα θέματα του Χόλιγουντ, όπως και κάθε τι πολεμικό άλλωστε, έχει μεταφερθεί πολλές φορές στον κινηματογράφο αγνοώντας μάλιστα κάποιες φορές ότι ζούσε ειρηνικά όταν οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν άσχημα για εκείνον.

Πηγές και προτάσεις
-Η βιογραφία του Τζερόνιμο στην Αγγλική, Wikipedia
-Από τα απομνημονεύματα του Τζερόνιμο, Athens Indymedia
-Σοφά λόγια του Τζερόνιμο, indians.gr
-

10/2/09

Σύλβια Πλαθ

Αυτοπροσωπογραφία της Σύλβια Πλαθ © Estate of Sylvia Plath


Μέχρι την 11η Φεβρουαρίου 1963 η Σύλβια Πλαθ ασκούσε μόνο την τέχνη του γραπτού λόγου. Εκείνη τη μέρα μεσουράνησε στο στερέωμα μιας άλλης τέχνης. Της τέχνης του θανάτου, για την οποία έγραψε η ίδια:

Το να πεθαίνεις
Είναι μια τέχνη, όπως και καθετί άλλο.
Εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά.
Έτσι όπως το κάνω είναι σαν κόλαση.
Έτσι όπως το κάνω μοιάζει αληθινό.
Μπορείς να πεις ότι έχω το χάρισμα.
(Απόσπασμα από το ποίημα «Λαίδη Λάζαρος»)


Δεν μπορώ να μην συμφωνήσω μαζί της. Γι΄ αυτό άλλωστε αδυνατώ να προσεγγίσω αυτό το είδος της τέχνης . Αντίθετα από ό,τι έγραψε μέχρι εκείνη την μέρα, έστω κι αν διακατέχονται από την επιθυμία του τέλους. Απολογητικά, εξομολογητικά, νοσταλγικά και ειλικρινή. Έτσι θεωρώντας τα από την αντίπερα όχθη, μπορούν και να αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» όλων όσων κάνουν τέχνη την ζωή. Γι΄ αυτό μου αρέσει ό,τι έγραψε η Σύλβια Πλαθ.

Η Σύλβια Πλαθ εκτός από το εξαιρετικό χάρισμα της γραφής, που πολλοί θεωρούν ότι το θυσίασε κάνοντας τέχνη για την τέχνη -γιατί αυτό έκανε τελικά γράφοντας για το θάνατο, είχε και το εξαιρετικό χάρισμα να μην χρειάζεται καμιά «ομπρέλα». Μόνη της αντιλαμβανόταν τον κόσμο και τον αντιλαμβανόταν ενιαία. Έτσι κατάφερε να αποτυπώσει απλά καθημερινά πράγματα με τόσο αυθορμητισμό, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Α. Χατζηασλάνη στον πρόλογο των Ημερολογίων.

Για τα 45 χρόνια απουσίας της, ξεχώρισα ένα δικό της κείμενο που δεν «μυρίζει» θάνατο, για να το χαρίσω σε όλους εσάς που εκθέτετε ένα κομμάτι του εαυτού σας στις οθόνες, ανώνυμα ή επώνυμα.

«Νομίζω πως η προσωπική εμπειρία δε θα ΄πρεπε να ΄ναι ένα είδος κλειστό κουτί ή μια ναρκισσευόμενη εμπειρία που καθρεφτίζει τον εαυτό της. Πιστεύω πως πρέπει να ΄ναι σχετική με γενικές καταστάσεις όπως η Χιροσίμα και το Νταχάου…».

Για τη Σύλβια Πλαθ
-Η ζωή της από τη Βικιπαίδεια
-Οι Λογοτεχνικές Συγγένειες της Σύλβια Πλαθ: Αναζητώντας το Παρελθόν, Γαλουχώντας το Παρόν και το Μέλλον, του Βασίλη Μανουσάκη από το Poema.

Πηγές
-Σύλβια Πλαθ (1984) Ο Γυάλινος Κώδων, μτφ. Γιάννα Νικολίτσα, Επίλογος Γιάννης Πατσάκας, Αθήνα: εκδ. Αίολος.
-Σύλβια Πλαθ (1982) Πρόζες – Ημερολόγιο, μτφ, Ανθή Χατζηασλάνη, Αθήνα: εκδ. εναλλακτική ομάδα δέκα.
-Αφιέρωμα στη Σύλβια Πλαθ από το stixoi.info

Το πορτρέτο από το Institute of Contemporary Arts
.

4/2/09

Όταν τελειώνουν τα βαφτίσια...

Η Αλεπού και ο Λύκος
Ένα ολλανδικό παραμύθι, με αφορμή ένα σχόλιο του Περίπλου
-
Αγρότης από την Κρήτη, φορώντας το παραδοσιακό μαντήλι, κάθεται μπροστά από τις αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας στο λιμάνι του Πειραιά. 3 Φεβρουαρίου 2009. Φωτ.:Reuters

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ η αλεπού και ο λύκος έκλεψαν ένα βαρέλι βούτυρο από έναν αγρότη και το έκρυψαν πολύ καλά. Όμως ο κρυψώνας ήταν μακριά από τα σπίτια τους και μια μέρα η αλεπού λαχτάρησε να απολαύσει λίγο βούτυρο χωρίς όμως να το μάθει ο λύκος. Έτσι αναγκάστηκε να ζητήσει τις μπότες του για να τα καταφέρει στο μακρύ ταξίδι της.

Ο λύκος, βέβαια, τη ρώτησε για ποιο λόγο χρειάζεται τις μπότες του. «Α! δεν σου το είπα;», αποκρίθηκε η αλεπού, «πρέπει να ταξιδέψω μακριά για κάτι βαφτίσια». «Καλά», της είπε εκείνος. Η αλεπού φόρεσε τις μπότες του και άρχισε να τρέχει προς τον κρυψώνα του βουτύρου. Όταν γύρισε, ο λύκος τη ρώτησε ποιο είναι το όνομα που έδωσαν στο παιδί. «Αρχή» του είπε η αλεπού, και ο λύκος συλλογίστηκε: «Πολύ συμπαθητικό όνομα».

Λίγες μέρες αργότερα η αλεπού ζήτησε ξανά από το λύκο να της δανείσει τις μπότες του, προφασιζόμενη κι αυτή τη φορά βαφτίσια. «Καλά», ξαναείπε εκείνος και για μια ακόμη φορά έδωσε τις μπότες του. Όταν επέστρεψε, τη ρώτησε: «ποιο είναι το όνομα του παιδιού;» «Καλά λύκε, δώσανε ένα όνομα στο παιδί που εγώ δεν θα το διάλεγα ποτέ! Το βάφτισαν "Μισό-Μισό"» είπε η αλεπού, και ο λύκος ξανασκέφτηκε ότι αυτό ήταν ακόμη πιο συμπαθητικό όνομα.

Μετά από λίγο καιρό, η αλεπού είπε στο λύκο ότι έπρεπε να πάει πάλι κάπου, για άλλο βαφτίσι τώρα. Όταν του επέστρεψε τις μπότες, εκείνος από συνήθεια ζήτησε να μάθει το όνομα του παιδιού. «Αυτή τη φορά το όνομα ήταν ακόμα πιο παράξενο. Το είπανε "Κάτω-Κάτω"» είπε η αλεπού.

Την τέταρτη φορά, που ζήτησε η αλεπού τις μπότες, με τη γνωστή πια δικαιολογία, ο λύκος φάνηκε λίγο ενοχλημένος και τη ρώτησε αν θα υπάρξει ποτέ τέλος σ΄ αυτήν την ιστορία με τα βαφτίσια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά οι μπότες του είχαν αρχίσει να λιώνουν. «Ναι» είπε η αλεπού, «αυτή εδώ είναι και η τελευταία φορά». «Αν είναι έτσι πάρτες» είπε ο λύκος. Φυσικά η λαίμαργη ξαναπήγε στο γνωστό μέρος, άνοιξε το βαρέλι, το γέμισε με πέτρες, κι έστρωσε πάνω τους το βούτυρο που είχε μείνει στην πάτο. Ύστερα, σαν την καλή κυρία, γύρισε στο σπίτι. Εκεί την περίμενε ο λύκος με τη γνωστή του περιέργεια για το όνομα του παιδιού. «Ίσα-Ίσα», είπε η αλεπού, χωρίς να κρύψει τη δυσαρέσκειά της για το όνομα αυτό, και ο κύκλος των βαφτισιών έκλεισε εκεί.

Όμως η αλεπού εκτός από λαίμαργη ήταν και πονηρή. Περίμενε να περάσει λίγος καιρός και μια μέρα πρότεινε στο λύκο να πάνε μέχρι τον κρυψώνα, και να στήσουν γλέντι, με το βούτυρό τους. Φθάνοντας εκεί, άρχισαν να διαπληκτίζονται για το ποιος θα ξεκινήσει να τρώει πρώτος. Επειδή δεν έβρισκαν άκρη, έριξαν κορώνα-γράμματα και ο λύκος φάνηκε πιο τυχερός. Ξεκίνησε λοιπόν, να τρώει το λαχταριστό βούτυρο με αποτέλεσμα …να γεμίσει το στόμα του με πέτρες!

Έπρεπε να τους βλέπατε τότε να αλληλοκατηγορούνται! «Το έκανες τότε που μου ΄λεγες ότι έτρεχες σε βαφτίσια», έλεγε ο λύκος. «Το έκανες όταν έλειπα από το σπίτι», του αντιγύριζε η πονηρή αλεπού. Τίποτε όμως δεν μπορούσε να διαγράψει την πραγματικότητα: το βαρέλι ήταν άδειο και θα έμενε άδειο. Έτσι αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω χωρίς να χρονοτριβούν.

Στο δρόμο του γυρισμού βρήκαν μέσα στο βάλτο, ένα γέρικο άλογο. Σκέφτηκαν να το πάρουν μαζί τους, αλλά έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να το κουβαλήσουν. «Εσύ είσαι πιο δυνατός» είπε η αλεπού, «δέσε την ουρά του γύρω από το σώμα σου και τράβα, ενώ εγώ θα το σπρώχνω με ένα ραβδί. Σύντομα κατάφεραν να τραβήξουν το άλογο από το βούρκο, αλλά εκείνο συνήλθε κι άρχισε να τρέχει τραβώντας το λύκο που είχε δέσει την ουρά του, επάνω του. «Βάστα γερά τα πόδια σου στη γη!» φώναξε η αλεπού, «Αλεπού, ούτε τη γη ούτε τον ουρανό μπορώ να δω, έτσι όπως με τραβάει το παλιάλογο!», της απάντησε αυτός. Τελικά ο λύκος κατάφερε να λυθεί και οι δυο «συνεταίροι», συνέχισαν το δρόμο τους.

Όταν επιτέλους έφθασαν στο σπίτι ο λύκος πήγε κι έκατσε κοντά στη φωτιά να στεγνώσει, αφού από τη μάχη με το άλογο είχε μουσκέψει μέχρι το κόκαλο. Όμως, έτσι ταλαιπωρημένος που ήταν, τον πήρε ο ύπνος. Τότε το σχέδιο της αλεπούς έδωσε καρπούς. Βρήκε την ευκαιρία που περίμενε τόσον καιρό. Πασάλειψε με λίγο βούτυρο την ουρά του κι όταν αυτό έλιωσε από τη ζέστη, τον ξύπνησε φωνάζοντας τάχα μου: «τώρα σ΄ έπιασα λύκο. Είναι βέβαιο πια ότι εσύ πήγες και καταβρόχθισες το βούτυρο… Κλέφτη!».

Από τότε ο δύστυχος λύκος δεν τόλμησε ποτέ πια να αναφέρει το περιστατικό και συνέχισε να ζει καλά και η αλεπού καλύτερα…


Ηθικόν δίδαγμα
Όταν τελειώνουν τα βαφτίσια, αρχίζουν τα ….


Σημείωση
Το ίδιο παραμύθι διηγούνται και οι Σκοτσέζοι, με πρωταγωνιστές τον κόκκινο και τον άγριο σκύλο (αλεπού και λύκος) χωρίς το περιστατικό με το βάλτο.

Πηγές
-A.M.A. Cox-Leick and H. L. Cox, Märchen der Niederlande (Düsseldorf and Cologne: Eugen Diederichs Verlag, 1977), no. 64, pp. 212-214. © 1964 by Eugen Diederichs Verlag.
-Cox-Leick's and Cox's source: G. J. Boekenoogen, Volkskunde, vol. 15 (1903), pp. 112-113. Collected 1894 in Beilen, province of Drente.
-The episode of catching a horse by the tail is categorized as Aarne-Thompson type 47A. Link to additional tales of type 47A: Catching a Horse by Its Tail.

Μετάφραση στην Αγγλική: D. L. Ashliman, © 2000.

Απόδοση στην Ελληνική και ηθικόν δίδαγμα: Α.Μ., 2009.
.

1/2/09

Κιτρινισμοί

Τα πέναλτι είναι κατά κανόνα αόρατα ειδικά όταν το χορτάρι έχει …. κιτρινίσει. Αντίθετα σε αυτές τις περιπτώσεις όλες οι άλλες παραβάσεις είναι τόσο οφθαλμοφανείς ώστε οι κίτρινες να πέφτουν βροχή… ασορτί πράγματα!


Το πέναλτι είναι ένα λάκτισμα στο ποδόσφαιρο. Η λέξη προέρχεται από το αγγλική penalty που σημαίνει "ποινή". Το πέναλτι κατακυρώνεται σε βάρος μιας ομάδας που διαπράττει οποιαδήποτε από τις παραβάσεις για τις οποίες κατακυρώνεται ένα άμεσο ελεύθερο λάκτισμα, ενώ η μπάλα βρίσκεται μέσα στη δική της περιοχή πέναλτι (μεγάλη περιοχή) και ενώ "παίζεται".

Αναλυτικότερα χορηγείται όταν οποιαδήποτε από τις πιο παρακάτω δέκα παραβάσεις γίνουν από παίκτη μέσα στη δική του επανορθωτική περιοχή, ανεξάρτητα από τη θέση της μπάλας (τη στιγμή που γίνεται η παράβαση), με την προϋπόθεση ότι η μπάλα είναι μέσα στο παιχνίδι, "παίζει".

1. Λακτίζει ή επιχειρεί (αποπειράται - προσπαθεί να λακτίσει αντίπαλο , χωρίς να τα καταφέρνει.
2. Κάνει τρικλοποδιά σε αντίπαλο (τον ανατρέπει βάζοντας το πόδι) ή επιχειρεί (αποπειράται -προσπαθεί) να τον ανατρέψει χωρίς να τα καταφέρνει.
3. Πηδάει κατά αντιπάλου
4. Μαρκάρει αντίπαλο
5. Χτυπάει αντίπαλο ή επιχειρεί (αποπειράται - προσπαθεί) να τον χτυπήσει, χωρίς να τα καταφέρνει.
6. Σπρώχνει αντίπαλο
7. Κάνει "τάκλιν" σε αντίπαλο (γλιστράει στο έδαφος με τεχνικό τρόπο ή παρεμβαίνει) για να γίνει κάτοχος της μπάλας, ερχόμενος σε επαφή με τον αντίπαλο πριν αγγίξει τη μπάλα (ή αντί για τη μπάλα)
8. Κρατάει αντίπαλο
9. Φτύνει αντίπαλο.
10. Πιάνει τη μπάλα με τα χέρια με πρόθεση (δηλαδή μεταφέρει, χτυπάει, ή προωθεί τη μπάλα με το χέρι του ή με το βραχίονά του), με εξαίρεση τον τερματοφύλακα όταν βρίσκεται μέσα στη δική του επανορθωτική περιοχή.

.