tag:blogger.com,1999:blog-86430751629973143322024-03-13T11:34:28.607+02:00ΓεφυρισμοίΓεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comBlogger411125tag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-57604855103472536162015-07-21T16:48:00.002+03:002015-07-21T17:05:35.932+03:00Απεργία ή η πάλη των τάξεων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><b>απ΄ αυτούς που δουλεύουν</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Θεατρικό έργο του <b>Γιώργου Σκούρτη </b>(1976) με αφορμή την απεργία
σε ένα εργοστάσιο ελαστικών του Βελγίου το 1970. Το απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί την
εισαγωγή του Πρώτου Μέρους στην έντυπη έκδοση.</i><b><span style="font-size: x-small;">[1] </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqh7FA9-gVMEWX5pzS7NCIRf7h8pHauAJWROyLUsdvutnxYJ8-RKqY-DRJY5m9vtFn6BVTAn_kJ_82uVe9ukz2jMtEbahDopXM5AGZKKLlyTZvutaoINpJN4pd3rY0n0pCHNcwzA5XjxE/s1600/m1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqh7FA9-gVMEWX5pzS7NCIRf7h8pHauAJWROyLUsdvutnxYJ8-RKqY-DRJY5m9vtFn6BVTAn_kJ_82uVe9ukz2jMtEbahDopXM5AGZKKLlyTZvutaoINpJN4pd3rY0n0pCHNcwzA5XjxE/s640/m1.JPG" width="476" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Τον Οκτώβρη του </i><b style="font-style: italic;">1969</b><i> στο </i><b style="font-style: italic;">εργοστάσιο-κολαστήριο της Μισελέν</b> <i> στη φλαμανδική πόλη Σιντ Πίτερς Λιού άρχισε να
οργανώνεται η πάλη των εργατών, πολλοί από τους οποίους ήταν μετανάστες. Τα
γεγονότα εξελίχθηκαν μέχρι τον Ιούνιο του </i><b style="font-style: italic;">1970</b><i>, οπότε το εργοστάσιο καταλήφθηκε
από τους εργάτες που απαιτούσαν υψηλότερες αμοιβές, τήρηση του οκταώρου, βελτίωση και ασφάλεια
συνθηκών εργασίας. </i><span style="font-size: x-small;"><b>[2]</b> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Την κατάληψη ακολούθησαν η επέμβαση της αστυνομίας, με τις πλάτες
των εργατοπατέρων, οι μαζικές απολύσεις και οι απελάσεις μεταναστών.</i><b><span style="font-size: x-small;">[3] </span></b><i> </i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>ΟΜΙΛΗΤΗΣ Α΄</b> … ως εκ τούτου, τα όρια του κέρδους των
επιχειρήσεων, έχουν τελευταίως μειωθεί αισθητώς, τόσον εις εθνικά όσον και εις
πολυεθνικά επίπεδα. Η μείωσης αύτη –η οποία, βεβαίως, εξετάζεται εις άμεσον
σχέσιν προς τας ολονέν μεγαλυτέρας επενδύσεις κεφαλαίων- δεν δύναται να
αντιμετωπισθεί επιτυχώς, ειμή μόνον με την ελάττωσιν του κόστους εκάστης
μονάδας παραγωγής, η οποία ελάττωσις επιτυγχάνεται δια τριών, κυρίως, τρόπων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πρώτον, δια της αυξήσεως της παραγωγικότητας, δεύτερον, δια της
μεγεθύνσεως του συνόλου της παραγωγής, και τρίτον και σπουδαιότερον δια της σταθερότητας
των αμοιβών… Ας μην λησμονώμεν ότι είναι αναγκαίον δι΄ ημάς, <b>η κούρσα μεταξύ
αμοιβών-τιμών και κέρδους, να κερδίζεται πάντα υπό του κέρδους</b> (<i>Χειροκροτήματα</i>). </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εξ όλων αυτών, έχομεν καταλήξει –διεθνώς- εις το συμπέρασμα
ότι <b>η επαγγελματική και γεωγραφική κινητικότης του εργατικού δυναμικού</b>, θα
ανακούφιζε κατά πολύ την πίεσιν, η οποία εξασκείται υπό των μισθών και των
τιμών, επί του κέρδους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με το να προσαρμόσωμεν την επαγγελματικήν εκπαίδευσιν εις
τας ανάγκας της βιομηχανίας και με το να προσανατολίσωμεν τους εργαζόμενους εις
καινουργή επαγγέλματα, ημπορούμεν να συμφιλιώσωμεν την πλήρη απασχόλησιν με την
σταθερότητα των αμοιβών. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και τώρα, τι εννοούμεν λέγοντας «επαγγελματική και
γεωγραφική κινητικότης»; Εννοούμεν την ολονέν αυξανόμενης <b>στρατολόγησιν</b> εις τας
τάξεις των εργαζομένων, των <b>ηλικιωμένων εργατών</b>, των <b>ελαφρώς αναπήρων</b>, των
<b>υπάνδρων ή μη γυναικών</b> και των <b>ανηλίκων</b>, καθώς επίσης και την <b>μαζικήν
στρατολόγησιν ξένων εργατών</b>, προσερχομένων εκ των υπαναπτύκτων χωρών ή των
ανωμάλως αναπτυσσομένων. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με την στρατολόγησιν ταύτην αποκτώμεν, ουχί μόνον εν
<b>πλούσιον εις αριθμόν εργατικόν δυναμικόν</b>, ουχί μόνον εν ε<b>ργατικόν δυναμικόν
πτωχόν εις απαιτήσεις</b>, καθ΄ ότι μην ειδικευμένον και ευρισκόμενος εις ανάγκην,
αλλά επίσης αποκτώμεν και την <b>δυνατότητα των αυτομάτων απολύσεων, εις περιόδους
κάμψεως (υφέσεως)</b>, άνευ αυξήσως της ανεργίας, καθ΄ ότι οι απολυόμενοι
επιστρέφουν οίκαδε…. (<i>Χειροκροτήματα</i>)…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα ήθελα να επεράτωνα την σημερινήν μου ομιλίαν, με μιάν
ευχή, δι΄ όλους ημάς.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μη δυνάμενος να προΐδω τα μέλλοντα και ευελπιστών ότι η
συνεργασία μας θα υπερνικά διαρκώς τα εμπόδια του ανταγωνισμού μας, <b>εύχομαι, προς
χάριν της μακροβιότητας της κυριαρχίας μας</b>, εύχομαι λέγω, <b>να αργήσει πολύ ή να
μη γεννηθεί ποτέ, ο νέος ηγέτης του συγχρόνου προλεταριάτου</b>. Ευχαριστώ…. (<i>Χειροκροτήματα</i>)</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Πηγές-Προτάσεις</b> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[1]</b> Παρουσίαση του<b> <a href="http://www.kedros.gr/product_info.php?manufacturers_id=&products_id=1091" target="_blank">βιβλίου του Γ. Σκούρτη</a></b> από τις εκδόσεις
ΚΕΔΡΟΣ </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[2] </b><a href="http://www.cairn.info/revue-courrier-hebdomadaire-du-crisp-1970-26-page-1.htm" target="_blank"><b>Η κοινωνική σύγκρουση στο εργοστάσιο της Michelin</b></a> (τέλη
1969 - μέσα 1970), στο πλαίσιο των απεργιών (στη γαλλική με ικανοποιητική
αυτόματη μετάφραση) </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[3]</b> Πλούσιο <b><a href="http://www.cairn.info/revue-courrier-hebdomadaire-du-crisp-1970-26-page-1.htm#pa5" target="_blank">φωτογραφικό υλικό</a> </b>από τα γεγονότα (σημ. 2) </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-65984086100264799882015-06-06T21:41:00.002+03:002015-06-06T21:41:58.338+03:00Ένα στασιωτικό για τον Άρη <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="color: red; font-size: x-small;">ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΟ ΕΒΔΟΜΗΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<b><a href="http://www.gavrielidesbooks.gr/showtitle.aspx?vid=1984" target="_blank">του Γιώργου Μπλάνα</a> </b><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<i>από τους Γεφυρισμούς στη μνήμη του <b><span style="color: red;">Άρη Βελουχιώτη</span></b> που μάτωσε στα Βαλκάνια
πριν 70 χρόνια, <b>με τη σιωπή να στάζει
ακόμα αίμα</b>…</i><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEime7NH0SWFQylFABVh-E4ZZSt7f1witPa7ggAcuIXSFxJAFE8_M7f_6mS3QDJQyS4odIeKrMClPqxyl-81V67YMHZPSm2ssc5zujxHNWdPxEoIRhDXqhCooWWD-t2vDqS4wzfCSp3OZwM/s1600/velouxiotis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="371" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEime7NH0SWFQylFABVh-E4ZZSt7f1witPa7ggAcuIXSFxJAFE8_M7f_6mS3QDJQyS4odIeKrMClPqxyl-81V67YMHZPSm2ssc5zujxHNWdPxEoIRhDXqhCooWWD-t2vDqS4wzfCSp3OZwM/s640/velouxiotis.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Όλο γραφές και αξίες. Αν δεν σκοτώσεις<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
με λόγια και με δόντια, δεν πρόκειται να μάθεις<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
να γράφεις «Θάνατος» ‐ μπερδεύεις<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
χειρότερα τους φιλοσόφους,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών γιατρών,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
των λειαντών φακών και των παπλωματάδων.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Αυτοί είναι μαθημένοι στους κήπους.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η λάσπη; Ο Βούλγαρος κτηνοτρόφος<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
που βγαίνει μες απ’ τα χιόνια και χειρονομεί<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
πως ο δρόμος είναι κλειστός μέχρι τα σύνορα;<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Κάτω απ’ την καλύβα του (2012!) νεκροί μισθοφόροι<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
παίζουν τα κότσια με τις αρθρώσεις των εθνοτήτων:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Αν δεν καταβάλλουν τα δεδουλευμένα κι αυτή τη φορά,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
θα πληρώσουν ακριβά τον αιώνα τους!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Η Αμβέρσα είναι γεμάτη Αφρικανές θεές.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Αυτές εδώ απαιτούν να τους πληρώσεις<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
ψυχική οδύνη, σαν να έχουν τους λαμπρούς<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
προγόνους τους στα σκέλια τους. Αλλά τι περιμένεις<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
από μια ράτσα που δεν γνωρίζει τι είναι μέθοδος;<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Όλο γραφές και αξίες. Δεν ξέρουν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
να ξεχωρίζουν τους νεκρούς από τις λέξεις<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
και τους ζωντανούς απ’ τα χαρτιά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Πολιτεύονται στον ουρανό. Μάλιστα!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Από εκεί οι βαθιές οικονομικές κρίσεις, οι αγρότες<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
που σπέρνουν αγρότες στη λάσπη και θερίζουν χάλκινα χέρια,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
σαν να μην υπάρχει άλλο φαγώσιμο από τον άλλον.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Βαλκάνια! Λάσπη και δαίμονες που προσπαθούν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
να εξαπατήσουν ο ένας τον άλλον<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
παριστάνοντας τους αγγέλους. Μόλις νυχτώσει<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
τρίζουν τα δόντια, τρέμουν σύγκορμοι, παφλάζουν,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
λυσσομανούν: χάλυβας ανελέητος<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
το φως ολογράφως στο ράμφος του ύπνου·<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
πολύχρωμοι λύκοι με τεράστια μάτια<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
γυροφέρνουν τα παιδιά τους… Ακούστε, ακούστε!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πεθαίνουν απ’ τη δίψα επειδή ‐λέει‐ τα στοιχειά<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
των νερών δεν έχουν εναλλακτικές.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Και η λάσπη; Στο τέλος δεν θα έχουν τι να γράψουν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
οι φιλόσοφοι, συμπεριλαμβανομένων<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
των στρατιωτικών γιατρών, των λειαντών φακών<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
και των παπλωματάδων. Πάντα εμείς<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
βγάζουμε το φίδι απ’ το αυγό της Ιστορίας».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Κι ο δρόμος μέχρι τα σύνορα κλειστός<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
κι ο μέγας θύτης, ο στυγνός φονιάς των κορυφογραμμών<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
ν’ ανοίγει με τα δόντια τις φλέβες των καφενείων<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
από το Αντίρριο στην Αμφιλοχία.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ξεθεωμένα τα καφάσια απ’ τις μπύρες<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
κοιμούνται κάτω από τα δέντρα. Ονειρεύονται<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
το Έθνος να σέρνει τους απογόνους<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
του Έκτορα στην άσφαλτο.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Τι να γράψεις, τι αξίζει να γράψεις;<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
Αν είσαι παρών δεν πρόκειται να καταλάβουν τι αξίζεις.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Μα πού το βρίσκει τόσο αίμα η σιωπή;</b><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<i>Η εικόνα προέρχεται από τον </i><a href="http://www.902.gr/eidisi/politiki/68929/ekdiloseis-tis-ke-toy-kke-gia-ta-70-hronia-apo-ton-thanato-toy-ari-veloyhioti" target="_blank"><i>902.<span lang="EN-US">gr</span></i><span lang="EN-US"> </span></a></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-15387678461750737842014-02-14T02:02:00.000+02:002014-02-26T00:36:41.015+02:00Η φάμπρικα των φόρων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με αφορμή τις «μεταρρυθμίσεις» σχετικά με το ψωμί που
ενδεχόμενα ανοίγουν δρόμο και στην ανατίμησή του, ακολουθεί ένα ιστορικό άρθρο το
οποίο δημοσιεύθηκε πρωτοσέλιδα στον «Ριζοσπάστη» της 19<sup>ης</sup> Μαΐου 1927
με τίτλο «Η φάμπρικα των φόρων» και θέμα τη φορολόγηση αλεύρων και σιτηρών, την
κρίση και την εξαπάτηση των μαζών. Το
κείμενο έχει επαναπληκτρολογηθεί και στη θέση των δυσανάγνωστων λέξεων ή αριθμών
τέθηκαν αποσιωπητικά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzcAsULdLjX6EeMp-i9rrsNkW4O4PkN89LSPaWQbsKTnS2i6yNx6P3AsQVxMxNe4CdTCMJlEEb1q65KsBQl15OeeAs0YE3e5TarinGmtg6xHvVmfUdhaT-wtZqQq-FS94gXeC74L07Lcg/s1600/baking_bread.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzcAsULdLjX6EeMp-i9rrsNkW4O4PkN89LSPaWQbsKTnS2i6yNx6P3AsQVxMxNe4CdTCMJlEEb1q65KsBQl15OeeAs0YE3e5TarinGmtg6xHvVmfUdhaT-wtZqQq-FS94gXeC74L07Lcg/s1600/baking_bread.jpg" height="560" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Άξελ Βάλντεμαρ Γιόχανσεν. Ψήνοντας ψωμί. 1920.</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>ΝΕΕΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ
ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΦΟΡΟΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΨΩΜΙΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένας από τους φόρους που αποδίδει στον προϋπολογισμό του
κράτους μεγάλα ποσά, ένας από τους φόρους που στραγγίζει με μαστοριά μα και με
σκληρότητα το πουγκί των εργαζομένων τάξεων είναι ο φόρος του ψωμιού. Ανέκαθεν
ο φόρος αυτός ήταν στα χέρια των αστικών κυβερνήσεων όπλο δημιουργίας και μέσο
επιθέσεως κατά της λαϊκής οικονομίας. <b>Δεν
υπήρξε κυβέρνηση νόμιμη ή παράνομη που να μην «έλαβε μέτρα» για να γίνει φτηνό
το ψωμί, για να παταχθεί η αισχροκέρδεια και η νοθεία. Και δεν υπήρξε κυβέρνηση
αστική που να μην ανέβασε ταυτόχρονα κατά λίγες ή πολλές δεκάρες το ψωμί</b>. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
[…] στις κυβερνήσεις όμως είναι και άλλοι παράγοντες που
παίζουν ρόλο στην κίνηση γύρω στο ψωμί. Είναι οι ενδιαφερόμενοι κεφαλαιούχοι,
οι αλευροβιομήχανοι και αλευρέμποροι και κατά δεύτερο λόγο οι αρτοποιοί. <b>Η «προστασία της βιομηχανίας», η «προαγωγή της
εθνικής οικονομίας» δεν ελησμονήθησαν από καμιά κυβέρνηση της πλουτοκρατίας,
αφού άλλωστε τα εμποροβιομηχανικά επιμελητήρια ήταν πάντοτε στις θέσεις τους έτοιμα
να τα υπενθυμίζουν</b>. Επίσης η εμπορική επιχειρηματικότης, η οξυδέρκεια, η
προβλεπτικότης και καπατσοσύνη των αλευρεμπόρων που πάντοτε και σκανδαλωδώς
υποστηρίχθηκε από το κράτος, δεν έμεινε πίσω εις το θόλωμα των νερών, θόλωμα
που δεν κατέληξεν αλλού παρά στο γδάρισμο του λαού. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>ΦΟΡΟΙ ΕΠΙ ΦΟΡΩΝ<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
[…] του 1912 το ψωμί είχε 45 λεπτά η οκά και ήταν αρκετά καλό,
ο δε φόρος ήταν 9 λεπτά και 85)100 την οκά για το σιτάρι και 16 λεπτά για το αλεύρι. Σήμερα,
κατόπιν από την τελευταία αύξηση το ψωμί πλησιάζει στις δέκα δραχμές και κατά
πάσαν πιθανότητα θα τις περάσει, ο δε φόρος του σιταριού από 9 λεπ. και 85)100
την οκά, έφτασε στην 1 δραχμή και 32 λεπτά, του αλεύρου 1 δραχμή και 98 λεπτά.<b><span style="font-size: x-small;">[1]</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κατά την τελευταία απόφαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής
επί του ζητήματος τούτου ο φόρος του σιταριού θα ανεβαίνει σε 1 δραχμή και 303
χιλιοστά η οκά και 2 δρ., 298 χλ. το αλεύρι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ανάλογα με τις αυξήσεις αυτές των φόρων θα αυξηθεί βέβαια
και η τιμή του ψωμιού και <b>ο φτωχός
κοσμάκης θα κληθεί να πληρώσει για το
έλλειμμα του προϋπολογισμού κόβοντας πάλι από το ψωμί του</b>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν θα κάνομε εδώ σύγκριση των τιμών με την αύξηση του
ημερομισθίου των εργατών ή των απολαβών των φτωχών χωρικών γιατί μια τέτοια
σύγκριση είναι αντικείμενο ευρύτερης μελέτης, κι εδώ μιλάμε μόνο για το ψωμί. Μια
τέτοια σύγκριση γενικά θα απεδείκνυε ολοφάνερα την χειροτέρεψη σε πολύ μεγάλο
βαθμό των όρων της ζωής των εργατοαγροτών στην μεταπολεμική περίοδο, μα τώρα
θέλουμε μονάχα να ελέγξουμε την πολιτική του κράτους και τη δράση της βιομηχανίας
και του εμπορίου γύρω στη βασική τροφή του Ελληνικού λαού γύρω στο ψωμί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>ΟΙ ΑΣΤΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΘΑ
ΕΓΚΡΙΝΟΥΝ<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εάν επρόκειτο για κράτος που είναι κράτος της πραγματικής
πλειοψηφίας του λαού, εάν επρόκειτο περί εργατοαγροτικής κυβερνήσεως που θα
υποστήριζε τα συμφέροντα των εργατών και αγροτών, θα λέγαμε πως είχε καθήκον να
σηκώσει κάθε φόρο απ΄ το ψωμί που είναι η κυριότερη τροφή του εργαζόμενου λαού.
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μα τώρα αυτό το ζήτημα πάλης εναντίον της κυβερνήσεως που
εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αλευροβιομηχάνων και αλευρεμπόρων. <b>Στην κοινοβουλευτική επιτροπή χθες, και
μέσα στη Βουλή αύριο, όλοι οι κ.κ. βουλευταί με ένα στόμα θα εγκρίνουν την αύξηση του φόρου
στο ψωμί και μόνο η μικρή ομάδα του Ενιαίου Μετώπου θα διαμαρτυρηθεί εναντίον
του νέου ανοσιουργήματος εις βάρος του Ελληνικού λαού</b>. <b><span style="font-size: x-small;">[2]</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την άρση των φόρων πάνω στο ψωμί δεν μπορούμε να την
ελπίζουμε από τη θέληση της Οικουμενικής κυβερνήσεως, είτε από τη θέληση της σημερινής
Βουλής. Σήμερα ζητάμε να καταπολεμήσουμε κάθε αύξηση της παλιάς φορολογίας. Από
66 λεπτά την οκά (54,60 το κιλό) που
ήταν έως τώρα ο φόρος του σταριού ανεβαίνει αμέσως σε 1,37 λεπτά, δηλαδή
υπερδιπλασιάζεται. Το ίδιο και χειρότερο για το αλεύρι που από 1 δραχμή γίνεται
2,30. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>ΑΛΛΑ 280
ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ!!<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Επί τη βάσει της εκθέσεως του υπουργείου Εσωτερικών επί του
νομοσχεδίου περί δύο ποιοτήτων άρτου εισάγονται 360.000 τόνοι σίτου και 135
χιλ. τόνοι άλευρα αρτοποιήσιμα. Τα ποσά αυτά σύμφωνα με την παλιά φορολογία
αποδίδουν φόρους 321.012.000 δραχμές. <b>Δηλαδή
έως τώρα πληρώναμε περίπου τριακόσια είκοσι εκατομμύρια φόρο για να μας επιτρέπεται
να τρώμε ψωμί.<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και τώρα για να ιδούμε τι θα πληρώνουμε με τους νέους
δασμούς. Εάν μετατρέψουμε τα αρτοποιήσιμα άλευρα σε σιτηρά, (γιατί ο νέος δασμός
είναι σχεδόν απαγορευτικός και δεν θα μπορούν νε εισαχθούν άλευρα), θα έχουμε
(με βάση [….]) […[ αποδόσεως του σταριού εις αλεύρι), αντί 138 χιλ. τόνους
αλεύρι που εισάγονται, 180 χιλιάδες
τόνους σιτάρι και 360 χιλ. τόνους παλαιάς εισαγωγής σιτάρι, το όλον 540 χιλ.
τόνους σιτάρι προς 1,373 η οκά (1071 δρχ ο τόνος), το όλον εις φόρους επί του σίτου
578 εκατομμύρια. <b>Δηλαδή αύξηση του φόρου
κατά 257 εκατομμύρια</b>. Εκτός αυτού, που είναι ο φόρος κυριολεκτικά απάνω στο
ψωμί και του φόρου που πληρώνουν οι ντόπιοι σιτοπαραγωγοί, (διότι κατ΄
αναλογίαν θα ακριβύνουν και το εντόπια σιτηρά), θα έχουμε <b>και μία ακόμα νέα αύξηση φόρων από τα άλευρα πολυτελείας που
χρησιμοποιούνται ση μακαρονοποιία και
στη ζαχαροπλαστική</b>. Απ΄ αυτά τα άλευρα εισάγονται 15 ως 20 χιλιάδες τόνοι
και αναλογεί περίπου <b>25 εκατομμύρια</b>
(<b>που ασφαλώς στην πραγματικότητα θα
γίνουν πιο πολλά</b>) στον εργαζόμενο ελληνικό λαό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Το θράσος της Οικουμενικής
εν προκειμένω, που φορτώνει μονοκονδυλιά στο ψωμί του λαού άλλη μια φορά όσα
λίγο λίγο και κατά καιρούς εφόρτωσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις είναι
κυριολεκτικά σκανδαλώδες</b>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ Η
ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το θράσος αυτό η
Οικουμενική το αντλεί από<b> τρεις πηγές</b>. <b>Πρώτ</b>ο
απ΄ το οικονομικό αδιέξοδο, τη <b>γενική
χρεοκοπία</b> <b>που η μέχρι τώρα δράση των
αστικών κομμάτων και γενικά η χρεοκοπία του αστικού καθεστώτος</b> <b>δημιούργημα αδιέξοδο το οποίον επιβάλλει</b>
<b>στην κρατούσα τάξη να γδάρει
κυριολεκτικώς τον εργαζόμενο λαό για να ξεπεράσει την οικονομική της κρίση</b>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Δεύτερο</b> το θράσος
αυτό το αντλεί από τις <b>συμμάχους
κοινωνικές τάξεις</b> αλευρέμπορους, αλευροβιομήχανους, όπως και από τους <b>διαφόρων κομματικών αποχρώσεων αστούς
βουλευτάς</b>. Οι κύριοι αυτοί εκτός που γίνονται <b>συνένοχοι της οικουμενικής κυβερνήσεως</b> διότι <b>έχουν τα ιδιαίτερά τους συμφέροντα</b> να υποστηρίξουν μέσον της κυβερνήσεως,
<b>κατορθώνουν με διάφορα μέσα και με τη
βοήθεια του αστικού τύπου να δημιουργούν ένα σωρό ψεύτικες ιδέες μέσα σε λαϊκά
στρώματα</b>. <b>Έτσι υπάρχουν σήμερα και
εργάται που νομίζουν πως ο φόρος χρειάζεται για να προστατευθεί η ελληνική αλευροβιομηχανία
και να πολεμηθεί η ανεργία</b>. Συζητείται σοβαρώς και ξεσχίζονται λαρύγγια
πληρεξουσίων για να μην λησμονηθεί η Ελληνική σιτοπαραγωγή η οποία επίσης πρέπει
να προστατευθεί. Έτσι καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα και η οικουμενική τρίβει
τα χέρια της από χαρά και διπλασιάζει το φόρου του ψωμιού. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μόνο κανείς δεν ρώτησε ακόμα τον καταναλωτή, το εργαζόμενο
λαό τι γνώμη έχει επί του προκειμένου, <b>όλες
αυτές οι αυταπάτες πέφτουν κάτω από μια
ανάλωση και δεν μένει απ΄ όλη την ιστορία παρά η ταμιευτική πολιτική του
κράτους και η κερδομανία των ενδιαφερόμενων αλευροβιομηχάνων και η εντελώς
ανερμάτιστη δημοκοπία των δήθεν γεωργικών μας πολιτευτών</b>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Τρίτη πηγή</b> απ΄
την οποία η οικουμενική αντλεί το θράσος της αυτό είναι η <b>ανοργανωσιά και η αδιαφορία επί του προκειμένου του εργαζόμενου λαού</b>
ο οποίος δεν είναι ικανός να αντιληφθεί τι σκευωρείται εναντίον του και
αφήνεται να πιστεύει στις ψευτιές του αστικού τύπου και δεν είναι ικανός να
αντιδράσει καταλλήλως στα εκμεταλλευτικά σχέδια της κρατούσης τάξεως.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε επόμενα άρθρα θα αναλύσουμε λεπτομερώς όλες τις πλευρές
του ζητήματος. Δηλαδή: Τι ρόλο παίζουν
γενικά οι προστατευτικοί δασμοί και ειδικά ο φόρος σίτου και αλεύρων επί της Ελληνικής
αλευροβιομηχανίας, πώς οι ξένες βιομηχανίες αντιδρούν και εξουδετερώνουν τους προστατευτικούς
μας δασμούς. Τι θα έπρεπε να γίνει για να πολεμηθεί η νοθεία εκ μέρους των
ξένων βιομηχανιών, μα που δεν μπορεί να γίνει γιατί οι ξένες βιομηχανίες προστατεύονται
από ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Πού είναι το μυστικό του καυγά μεταξύ βιομηχάνων
και εμπόρων. Πώς αποδεικνύεται ότι τα λεγόμενα περί προστασίας της σιτοπαραγωγής
είναι σαπουνόφουσκες και μέσον για να αποκοιμηθεί η αγανάκτησις του φτωχού
λαού. Τι πρέπει να γίνει για να αντιδράσουνε στη νέα φορολογία και στις άλλες που
επιβληθούν ύστερ΄ απ΄ αυτήν.<b><span style="font-size: x-small;">[3]</span></b> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<b>Κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
Μέλος της Κοινοβουλευτικής επιτροπής </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
επί του ζητήματος της
εισαγωγής αλεύρων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Σημειώσεις<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[1]</b> Ενώ πλησίαζε η κρίση του ’29, στην Ελλάδα ο τιμάριθμος
και ο πληθωρισμός κάλπαζαν με ξέφρενους ρυθμούς και τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα
λύνονταν με τη «δοκιμασμένη» μέθοδο της υπερφορολόγησης. Είναι χαρακτηριστικό
ότι ο τιμάριθμος το 1926 αυξήθηκε πάνω
από 17 φορές σε σύγκριση με το 1914.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[2]</b> Την εποχή εκείνη πρωθυπουργός ήταν ο Αλ. Ζαΐμης ο οποίος
σχημάτισε «οικουμενική» κυβέρνηση με τα μεγαλύτερα κόμματα όπως αναδείχθηκαν
από τις εκλογές του 1926 (Ένωση Φιλελευθέρων, Λαϊκό Κόμμα, Κόμμα Ελευθεροφρόνων και Δημοκρατική Ένωση).
Σε εκείνη την εκλογική αναμέτρηση το ΚΚΕ συμμετείχε ως «Ενιαίο Μέτωπο Εργατών
Αγροτών και Προσφύγων» εκλέγοντας για πρώτη φορά στην ιστορία του 10 βουλευτές.
Αρχηγός της κοινοβουλευτικής ομάδας ήταν ο Σεραφείμ Μάξιμος. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[3]</b> Στην επόμενη κυβέρνηση Ζαΐμη (Αύγουστος 1927) η χώρα παραδόθηκε κυριολεκτικά σε ξένες
μονοπωλιακές εταιρίες (Πάουερ, Ούλεν) με αποικιοκρατικές συμφωνίες και πολλά
σκάνδαλα. Στο μεγαλύτερο εξ αυτών, οπότε εξαγοράσθηκε η Κυβέρνηση και το
κοινοβουλευτικό σώμα, πρωταγωνίστησε ο μετέπειτα δικτάτορας Ι. Μεταξάς. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Πηγές<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>-</b>Βουρνάς Τ. (1999), <i>Ιστορία
της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας</i>, Τόμος Β΄, εκδ. Πατάκης, σ. 333-336.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>-</b>Κωνσταντινίδης Κ., «Η φάμπρικα των φόρων», <b><a href="http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=65&dc=19&db=5&da=1927">Ριζοσπάστης</a></b>, Πέμπτη 19 Μαΐου 1927. </div>
<b style="text-align: justify;">-</b><span style="text-align: justify;">Τσιντζιλώνης Χ. (2000), «Μικρασιατική καταστροφή - 80 χρόνια από τη συνθήκη των Σεβρών»,
</span><b style="text-align: justify;"><a href="http://www.komep.gr/2000-teyxos-3/mikrasiatikh-katastrofh-80-xronia-apo-th-synthhkh-ton-sebron">Κομμουνιστική Επιθεώρηση</a></b><span style="text-align: justify;">, τ. 3. </span><br />
<span style="text-align: justify;"><span style="color: white;">-</span></span><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-89664516005998276132013-12-30T09:42:00.000+02:002013-12-31T14:11:08.490+02:002014<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0RtSMz-Xlw0I7ItBaFjoZKu_HwTNhMdPx6ovrIAT0XS1CvkvINXC0O-VXsalmLwXUYP-LE59ar7C-svorQKDk2UKzHvHxomtuZtVKZe16J9G684u1A5NiWAeBHkDdhAPLRPbmXyKOQ8E/s1600/CARD_2014.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0RtSMz-Xlw0I7ItBaFjoZKu_HwTNhMdPx6ovrIAT0XS1CvkvINXC0O-VXsalmLwXUYP-LE59ar7C-svorQKDk2UKzHvHxomtuZtVKZe16J9G684u1A5NiWAeBHkDdhAPLRPbmXyKOQ8E/s640/CARD_2014.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Ο <a href="http://gefyrismoi.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html"><b>Νικολάς Γκιγιέν</b></a>
(1902-1989) θεωρείται ο Εθνικός Ποιητής της Κούβας, σύμβολο του αγώνα για την
κατάργηση των ταξικών και φυλετικών διακρίσεων. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Η τέχνη του
Νορβηγού ζωγράφου <b><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BD%CF%84%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%84_%CE%9C%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%BA">Έντβαρντ Μουνκ</a></b> (1863-1944) θεωρήθηκε <span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">«εκφυλισμένη»</span> από τους
Ναζί και με την άνοδό τους στην εξουσία απέσυραν όλα τα έργα του από τις
γερμανικές πινακοθήκες. </span></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-50117582287341405312013-12-29T00:01:00.001+02:002013-12-29T13:24:52.217+02:00Ο Μαύρος Πέτρος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify">
<strong><span style="color: white;">.</span></strong></div>
<div align="justify">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkNTDUB0ApMTWM8fmu3TgX86dgFUhptl_cI4Jo0r_51TjMYegU32GGdFRx_M4sRVbWEVQoC6ulQ1Q3NAMGi63WIIa5QzZh7kZ9u6Th0Nx1VivrS4Vpgw7tulvmknh6Z4ZzNq0-HnXnRqg/s1600-h/cokelore_santa_toys_cutout.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5276762671883379538" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkNTDUB0ApMTWM8fmu3TgX86dgFUhptl_cI4Jo0r_51TjMYegU32GGdFRx_M4sRVbWEVQoC6ulQ1Q3NAMGi63WIIa5QzZh7kZ9u6Th0Nx1VivrS4Vpgw7tulvmknh6Z4ZzNq0-HnXnRqg/s400/cokelore_santa_toys_cutout.jpg" style="float: left; height: 223px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 307px;" /></a><br />
<div class="MsoNormal">
Είναι γνωστό ότι ο Άγιος Βασίλης των Ορθοδόξων, ταυτίζεται με τον Άγιο Νικόλαο των Καθολικών. Και στην ιστορία αυτού του Αγίου, οι Δυτικοί έχουν προσθέσει διάφορα ξωτικά, ταράνδους κι άλλα στοιχεία που πηγάζουν από κάθε πολιτισμό.<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Στις ΗΠΑ, πριν ο κόκκινος Άγιος Βασίλης γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής με τη διαφήμιση της Coca Cola (1931), όλοι τον φαντάζονταν όπως στον ολλανδικό μύθο του Sinter Klaas που μεταφέρθηκε στη Ν. Υόρκη από μετανάστες τον 17ο αιώνα.<o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Το 1773 έκανε την εμφάνισή του στον αμερικανικό Τύπο ως <i>St. Α. Claus</i>, αλλά εκείνος που μετέφερε στο κοινό των ΗΠΑ λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με την ολλανδική εκδοχή του Αγίου Νικολάου ήταν ο διάσημος συγγραφέας Ουάσινγκτον Ίρβινγκ. <o:p></o:p></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Στην <i>Ιστορία της Νέας Υόρκης</i>, που δημοσίευσε ο Ίρβινγκ στις 6 Δεκεμβρίου 1809 με το ψευδώνυμο <i>Diedrich Knickerbocker</i>, ο Άγιος Βασίλης περιγράφεται να καταφθάνει έφιππος την παραμονή της εορτής του Αγίου Νικολάου (6/12), χωρίς όμως τη συνοδεία του <i>Μαύρου Πέτρου</i> (Black Peter). Μάλιστα, η ιστορία αυτή άνοιξε κυριολεκτικά τις πόρτες των εντύπων στο συγγραφέα, ο οποίος φρόντισε να πλέξει έναν μύθο για τον Ολλανδό ιστορικό Diedrich Knickerbocker που πλήρωσε με το ..χειρόγραφό του το λογαριασμό του ξενοδοχείου του στη Ν. Υόρκη!</div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Αλλά ποιος ήταν αυτός ο <i>Black Peter </i>ή <i>Zwarte Piet</i> στην ολλανδική γλώσσα; Πρόκειται για το συνοδό του Αγίου Νικολάου, πολύ πριν τους τάρανδους και τα ξωτικά. Εμφανίζεται στην παράδοση των Ολλανδών τον 15ο αιώνα αποτελώντας το<b> </b>φυσικό αντίθετο του Αγίου.<o:p></o:p></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGasOpbYXT3FadaQZTieaka0VzMQto-WQ_O4TxArNuHqUqQuCtyZqrLqSnqT6rnPjSY-ySJcN0Z5P-bIupwUpJC7K1d0E6edjow3fWK6symJSuZgYDKov1W98B9rDsLu4NGaOwofurSdg/s1600-h/blackpeter.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5276763197853046530" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGasOpbYXT3FadaQZTieaka0VzMQto-WQ_O4TxArNuHqUqQuCtyZqrLqSnqT6rnPjSY-ySJcN0Z5P-bIupwUpJC7K1d0E6edjow3fWK6symJSuZgYDKov1W98B9rDsLu4NGaOwofurSdg/s400/blackpeter.jpg" style="float: right; height: 202px; margin: 0px 0px 10px 10px; width: 236px;" /></a><br />
<br />
Υποδηλώνοντας έμμεσα και την <i>αποικιοκρατική ισχύ </i>της χώρας αυτής, ο Μαύρος Πέτρος είναι μαύρος, ψηλός και αδύνατος, με σκούρα μαλλιά και γενειάδα αποτελώντας την <i>κακή</i> όψη των Χριστουγέννων. Ήταν εκείνος που αντί για δώρα μοίραζε κάρβουνα στα άτακτα παιδιά τα οποία μάλιστα αντί να τα χαϊδεύει όπως ο Ευρωπαίος Άγιος Βασίλης, καμιά φορά τους έριχνε και μια στο κεφάλι με το ραβδί που κρατούσε για το σκοπό αυτό. Επίσης, <span style="text-align: left;">υπήρχε μια</span><span style="text-align: left;"> παράδοση σύμφωνα με την οποία στο σακούλι του παράχωνε τα κακά παιδιά για να τα πάρει μαζί του στην Ισπανία!</span><br />
<br />
Με τα χρόνια ο Μαύρος Πέτρος που είχε ταυτιστεί με το διάβολο, ξέπεσε σε βοηθό αφού ο θεόσταλτος Άγιος Βασίλης τον καθυπόταξε. Η απεικόνισή του δεν ήταν σταθερή. Αρχικά αποτυπωνόταν ως Ισπανός πειρατής ενώ αργότερα, στο <i>απόγειο του ιμπεριαλισμού</i>, ως Ινδός ή Αφρικανός και πάντως έτσι ώστε να αντανακλάται και η γεωπολιτική κατάσταση της κάθε εποχής. Δεν έλειψαν και οι περιπτώσεις που ο Μαύρος Πέτρος απεικονίσθηκε με ιδιαίτερα <i>ρατσιστικό τρόπο</i>, ως σκλάβος με δεσμά, τα οποία βέβαια ισχυρίζονταν ότι συμβόλιζαν την υποταγή του Διαβόλου στο Θεό.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeIkclMAgJToPqiUMHjkdzqOn77LJGWRWN6w27qRGhP642RHgapHqVhXoAyQqzh6gSIbLg5n3qCtWwJtUVzHr8snE6SI8pQXzVAhIeDToDrZmJ8L_5FAf3X9wB_-F13p6K6QlOfW-kJFs/s1600-h/krampusrhcw.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5276763538327096770" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeIkclMAgJToPqiUMHjkdzqOn77LJGWRWN6w27qRGhP642RHgapHqVhXoAyQqzh6gSIbLg5n3qCtWwJtUVzHr8snE6SI8pQXzVAhIeDToDrZmJ8L_5FAf3X9wB_-F13p6K6QlOfW-kJFs/s400/krampusrhcw.jpg" style="float: left; height: 400px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 257px;" /></a>Πάντως, από τότε που έγινε υπάλληλος του Άγιου Βασίλη, η δουλειά του ήταν να αντικαθιστά τα χόρτα και τα καρότα που άφηναν τα παιδιά στα παπούτσια τους κάτω από τις καπνοδόχους με γλυκά και δώρα. Κι όταν αυτά δεν ήταν φρόνιμα την είχαν άσχημα, γιατί ο Μαύρος Πέτρος δεν άφηνε τίποτε!<br />
<br />
Στους άλλους λαούς της Βόρειας Ευρώπης (Αυστρία, Γερμανία και Ελβετία) το κακό πνεύμα που υπηρετούσε τον Άγιο Βασίλη, για την τιμωρία των ανήσυχων παιδιών, περιγραφόταν ως κερασφόρο τέρας, με μακριά μαλλιά και κόκκινη γλώσσα και ήταν γνωστό με διάφορα ονόματα, όπως: <i>Klaubauf</i>, <i>Krampus</i>, <i>Grampus</i> και <i>Bartel</i>.<br />
<br />
Μέχρι σήμερα ο Μαύρος Πέτρος υπάρχει σε διάφορες εκδοχές, ωστόσο έχει χάσει το ραβδί του και το ντύσιμό του, χαρακτηρίζεται από αναγεννησιακό στυλ: κοντά παντελόνια, κάλτσες κι ένα καπέλο με φτερό. Για να μην χάσει δε, τη σύνδεσή του με την Αφρική φοράει πάντα χρυσά σκουλαρίκια. Μοιάζοντας, πια, περισσότερο με ξωτικό, ο ρόλος του είναι απλώς να βοηθά τον Άγιο Νικόλαο να μοιράσει τα δώρα την παραμονή της γιορτής του, στις 6 Δεκεμβρίου.<br />
<span style="color: white;">.</span></div>
<div align="justify">
<div class="MsoNormal">
<b>Πηγές</b><b><span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">-<a href="http://mymerrychristmas.com/library/christmas-legends-5/the-story-of-black-peter-118/?epostid=74">The storyof Black Peter</a> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">-<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Zwarte_Piet">BlackPeter</a> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">-<a href="http://www.the-north-pole.com/history/">History of Santa Claus</a> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">-<a href="http://www.thecoca-colacompany.com/heritage/cokelore_santa.html">Coke Lore</a> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">- <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Washington_Irving">WashingtonIrving</a> </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Ενδιαφέρον<o:p></o:p></b></div>
<span style="text-align: left;">Σε μια περιπέτεια του </span><span style="text-align: left;">Σέρλοκ Χολμς</span><span style="text-align: left;"> με τίτλο </span><span style="text-align: left;"><a href="http://www.eastoftheweb.com/short-stories/UBooks/AdveBlac.shtml"><i>Η Περιπέτεια του Μαύρου Πέτρου</i></a></span><span style="text-align: left;">, ο </span><a href="http://gefyrismoi.files.wordpress.com/2009/11/arthur_conan_doyle_1_.pdf" style="text-align: left;"><i>Σερ Άρθρουρ Κόναν Ντόυλ</i></a><span style="text-align: left;">, εξηγεί ότι ο πρωταγωνιστής-θύμα είχε λάβει αυτό το όνομα όχι μόνο επειδή ήταν μελαψός με τεράστια γενειάδα αλλά κι επειδή ήταν ο τρόμος και ο φόβος όλων γύρω του. </span></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-64574297233744913362013-12-22T00:01:00.000+02:002013-12-22T00:37:17.615+02:00Τα Φετεινά Κάλαντα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
[Δημοσιεύθηκαν στο «Ριζοσπάστη» της 25<sup>ης</sup>
Δεκεμβρίου 1946, με την υπογραφή «Α.Γ.». Διατηρήθηκε η ορθογραφία του
πρωτότυπου. Με πλάγια γραφή προτείνεται
η προσαρμογή στίχων στο παρόν, για την οποία, όπως θα διαπιστώσετε, δεν
απαιτούνται και πολλές παρεμβάσεις. Το χαρακτικό, επίσης από το ίδιο φύλλο,
πρωτοσέλιδα, με τίτλο και υπότιτλο «Χριστούγεννα 1946. Μακρυά από το σπίτι τους,
στο νησί της εξορίας»] </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizlZR2Vs3ll597aQXL2xZQiNeini70-UHYpP3Lc5koxRo5AIAULqGfs5AqgO81JXNTRQ1htFcp8PFIXIMkeuh4g96RSMoys6HX6LoYng72nnt3RZ1f7CqNxjIyEKtAIrQmsGPrNKXcF20/s1600/%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1_1946.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="382" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizlZR2Vs3ll597aQXL2xZQiNeini70-UHYpP3Lc5koxRo5AIAULqGfs5AqgO81JXNTRQ1htFcp8PFIXIMkeuh4g96RSMoys6HX6LoYng72nnt3RZ1f7CqNxjIyEKtAIrQmsGPrNKXcF20/s400/%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1_1946.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b>Χριστός γεννάται σήμερον</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Καλήν εσπέραν Άρχοντες κι αρχοντογεννημένοι</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
και Άγγλοι που στην πλάτης μας είσαστε καθισμένοι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(κι Ευρωπαίοι που
στην πλάτης μας είσαστε καθισμένοι).<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
αλλού οι λαοί αγάλλονται κι εδώ οι δοσίλογοι όλοι!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(αντί όλοι οι λαοί ν΄
αγάλλονται, μόνο οι δοσίλογοι όλοι!)<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Ήταν και τότε Κατοχή στη γη των Ιουδαίων</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
κι απογραφή διέταξε ο … Νόρτον των Ρωμαίων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(κι απογραφή διέταξε ο
… Τόμσεν των Ρωμαίων.)<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Κι ο Ιωσήφ σαν τώμαθε αμέσως ξεκινάει</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
μαζύ με τη Μαρία του, στη Βηθλεέμ να πάει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Στην πόλη φθάνει και ζητεί μια στέγη για να μείνει</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
γατί η Μαρία προ παντός χρειαζότανε μια κλίνη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Μα όπου κι αν εχτύπησε, παντού, σ΄ όλες τις θύρες</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
για νοίκι του ζητήσανε… Χρονιάτικο και λίρες!<br />
<i>(για νοίκι του ζητήσανε… Χαράτσια και τοκογλυφίες!)</i><br />
<i>(για νοίκι του ζητήσανε… Χαράτσια και εφορίες!)</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Κι ο Ιωσήφ κατέφυγε στο σπήλαιο με φούρια</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
κι εκεί τον εδεχθήκανε τα βώδια, τα γαϊδούρια,</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
γιατί εκείνα ήτανε, ω φίλοι συμπολίτες,</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
γαϊδούρια κι όχι σύγχρονοι… μεγαλοϊδιοκτήτες!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Εν τω σπηλαίω τίκτεται ο ποιητής των όλων</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
και οι άγγελοι, που έψαλλον εις τον ουράνιο θόλον,</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
ευθύς προτάσεις είχανε ναρθούνε στην Αθήνα,</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
να πούνε το τραγούδι τους και μέσ΄ στην… Αρζεντίνα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(να πούνε το τραγούδι
τους όπως στην Αρζεντίνα).<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Ενώ οι ποιμένες έψαλλαν το Δόξα εν υψίστοις</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Του Παπανδρέου έλαμψε η νέα του η… πίστις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
-πιστεύομεν, πιστεύομεν, ο Παπατζής φωνάζει</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(-λεφτά έχομεν, έχομεν, ο
Παπατζής φωνάζει)<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Και όλοι, εχθροί και φίλοι του, με δαύτον κάνουν χάζι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Εκ της Περσίας έρχονται οι μάγοι με τα δώρα</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
να φέρουν λίγη ενίσχυση στη δόλια μας τη χώρα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Μα όλα τους τα εφόδια, που λέτε, μάνι-μάνι</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
τα πήραν οι ημέτεροι και οι βιομηχάνοι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Αυτοί επήραν τον χρυσόν ευθύς σαν τα κοράκια</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
και τον κατεσπατάλησαν να φέρουνε… χτενάκια.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(και τον κατεσπατάλησαν να φέρουν… δανειάκια).</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Τον λίβανον τον πήρανε, χωρίς ποσώς ν΄ αργήσουν</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Οι βουλευτές μες στη Βουλή, τον Σματς να λιβανίσουν</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
(<i>Οι βουλευτές μες στη
Βουλή, την Τρόικα να λιβανίσουν</i>).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Τότε λοιπόν για τον Χριστόν ως ήκουσε ο Ηρώδης</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
αμέσως εταράχθηκεν κι έγινε θηριώδης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Και τις ορδές του διέταξε, παιδιά παντού ν΄ αρπάξουν</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
κι όλα τα συνομήλικα με το Χριστό να σφάξουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Και ήταν τότε απέραντος ο χαλασμός και σάλος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Μόν΄ ο Σοφούλης γλίτωσε γιατί ήταν πιο μεγάλος!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(Μόν΄ ο Βενιζέλος
γλίτωσε γιατί ήταν πιο μεγάλος!)<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Έμοιαζε κείνο το κακό και των σπαθιών η χρήσις</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Με του Δραγούμη τις γνωστές εδώ επιχειρήσεις</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(Με του Μάνεση τις γνωστές
εδώ επιχειρήσεις)<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Κι όπως ηκούσθη η Ραχήλ τον θρήνον να λέει</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Έτσι ηκούσθη και η Ελλάς τα τέκνα της να κλαίει!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Μα σήμερα Χριστούγεννα, ο κόσμος διηγιέται</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
πως της Αγάπης ο Θεός στην ύπαιθρο γεννιέται.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Κι ο Γονατάς, σαν τώμαθε, στράβωσε το στόμα</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(Κι ο Σαμαράς, σαν
τώμαθε, στράβωσε το στόμα)<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Κι επήρε, από την κακίαν του, του Ρεΐζέν το χρώμα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(Κι επήρε, από την κακίαν
του, του Σόιμπλε το χρώμα.)<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Και σαν Ηρώδης έτρεξε, το βρέφος να σπαράξει</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Μα ο λαός θ΄ αγωνιστεί και θα το διαφυλάξει</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
γιατ΄ ένα αστέρι οδηγεί το Έθνος όλο τώρα,</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
τ΄ άστρο της Συμφιλίωσης, για να σωθεί η χώρα…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>(τ΄ άστρο της Ανατροπής, για να σωθεί η χώρα…)</i></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-69257441670859471962013-12-19T19:19:00.001+02:002013-12-25T22:49:25.744+02:00Αυλαία...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0FjXNnFKUYOavgYu_p1TQ1_m7MyY_ZdtO74LwRkF2KRSsiLx6NBIa_3JQYqPkEJyhU5Vz0dlh8OAG28eXi3XWWVrmMosftSWmCyYquEZNd7pwUfJb7v3b-TQAjKOsGp-vrF8iQqsUq1g/s1600/savas_tattoo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0FjXNnFKUYOavgYu_p1TQ1_m7MyY_ZdtO74LwRkF2KRSsiLx6NBIa_3JQYqPkEJyhU5Vz0dlh8OAG28eXi3XWWVrmMosftSWmCyYquEZNd7pwUfJb7v3b-TQAjKOsGp-vrF8iQqsUq1g/s640/savas_tattoo.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b>Σάββας Παπανικολάου (1966-2013)</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Κάποτε θα ΄φευγες, και θα ΄µουν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
εγώ που θα σου το ζητούσα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Ξέρεις, καθένας έµαθε<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
κάποτε, κάπου, µια φορά,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
ένα µονάχα τρόπο να ΄ναι·<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
τ’ άλλα κουβέντες άχρηστες,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
µια θλιβερή περιφορά<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
σε δειλινά που αρνήθηκαν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
κάποτε, κάπου, µια φορά,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
να µας συντρίψουν.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
(Κι όµως, καθένας έµαθε<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
να νοσταλγεί τη συντριβή του.)<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Κάποτε θα ΄φευγες· πως ήταν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
κάποια στιγµή που φάνηκε να σµίγουν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
δρόµοι σαφώς ασύµβατοι, δεν έχει σηµασία:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
νύχτα, κι η νύχτα, µια φορά<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
τουλάχιστον, θα κάµψει την κάθε διαφορά.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Όσο για µας: αυτό που φεύγει και µακραίνει<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
διαφέρει κατά συντριβή<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
απ΄ ό,τι φεύγεται και µένει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<i>Γιώργος Μπλάνας, Νύχτα, Ποίημα 9, Νεφέλη 1991.</i></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-4127070567808873322013-12-11T17:30:00.001+02:002013-12-11T17:30:26.116+02:00Η Κόρη του Χιονιού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Ένα «παγωμένο» ρωσικό παραμύθι με αφορμή τα προσωρινά μέτρα
«ανακούφισης» των φτωχών. Ένα παραμύθι που μας παραπέμπει στα μπαλώματα του
καπιταλισμού και τις κάλπικες υποσχέσεις των ψευδοαντιπάλων του.</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWfaHqmXeL5CaUkhHT0mX5_S_WlWYY8uqz3a0GsoUJoaiLH4XUdTivJ3aVjYLo7FleV7maKCn6H-QmaGEZXh4b4epqyxIYegRiNBoj6_DVIyWgAcGCPi6F7BOe1H7ZmutBbw8uO6bxjQA/s1600/soow+maiden.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWfaHqmXeL5CaUkhHT0mX5_S_WlWYY8uqz3a0GsoUJoaiLH4XUdTivJ3aVjYLo7FleV7maKCn6H-QmaGEZXh4b4epqyxIYegRiNBoj6_DVIyWgAcGCPi6F7BOe1H7ZmutBbw8uO6bxjQA/s640/soow+maiden.jpg" width="432" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Βίκτωρ Μιχαΐλοβιτς Βασνιετσώφ, Η Κόρη του Χιονιού, 1899. </b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πριν από πολλά-πολλά χρόνια, σε μια ξύλινη καλύβα ενός
μακρινού ρώσικου χωριού ζούσε ένα ζευγάρι χωρικών. Ο Ακέμ και η Μάσα ήταν πολύ αγαπημένοι
μα κάτι έλειπε για να συμπληρώσει την ευτυχία και την αρμονία τους: ένα παιδί. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το λαχταρούσαν και οι δύο και γι΄ αυτό συνήθιζαν να
κάθονται πλάι στο παράθυρο ή την πόρτα της καλύβας τους, κοιτάζοντας τα παιδιά
των γειτόνων να παίζουν. Εκείνες τις στιγμές εύχονταν μέσα τους να είχαν κι αυτοί ένα παιδί. Περνώντας όμως
τα χρόνια η ευχή έγινε λύπη. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μια κρύα μέρα του χειμώνα, όταν το χιόνι στρώθηκε παχύ-παχύ
στους δρόμους ο Ακέμ και η Μάσα παρακολουθούσαν σιωπηλοί τ΄ αγόρια του χωριού να παίζουν χιονοπόλεμο για να ζεσταθούν
φτιάχνοντας ταυτόχρονα χιονάνθρωπους, θηλυκούς κι αρσενικούς. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ξαφνικά ο Ακέμ, χαμογελώντας, γυρίζει προς τη Μάσα και της λέει:
«Τι λες Μάσα, δεν βγαίνουμε κι εμείς έξω
να φτιάξουμε έναν χιονάνθρωπο, όπως τα παιδιά;» </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Μέσα γέλασε κι εκείνη, αλλά έστω κι αν της φαινόταν
παράξενο στην ηλικία τους να κάνουν τέτοιο πράγμα, του αποκρίθηκε: «Ναι! Ας
πάμε! Μπορεί να φτιάξει και το κέφι μας,
λιγάκι. Αλλά δεν βλέπω γιατί θα πρέπει να φτιάξουμε έναν άντρα ή μια γυναίκα
από χιόνι κι όχι ένα παιδί που έτσι κι αλλιώς στην πραγματικότητα η ζωή μάς το
έχει στερήσει;». </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πιστεύω Μάσα, ότι το μυαλό σου δουλεύει αρκετά έξυπνα, παρ΄
όλη την ηλικία! Έλα, λοιπόν, πάμε να στρωθούμε στη δουλειά!», απάντησε ο Ακέμ. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το ηλικιωμένο ζευγάρι βγήκε έξω, κι άρχισαν να παίζουν με το
χιόνι φτιάχνοντας ένα παιδί. Έφτιαξαν τα πόδια, το σώμα, τα χέρια και τη στιγμή
που έβαλαν μια χιονόμπαλα για κεφάλι, καμαρώνοντας το χιονόπαιδο που
δημιούργησαν, ένας άγνωστος περαστικός
κοντοστάθηκε και τους ρώτησε: «Πώς το λένε το θαύμα που φτιάξατε;».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κόρη του Χιονιού!» απάντησε γελώντας η Μάσα, εξηγώντας το πώς και το γιατί. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μπορεί οι Άγιοι να σε βοηθήσουν!» είπε εκείνος και συνέχισε
το δρόμο του. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν πια είχαν στερεώσει καλά την Κόρη του Χιονιού, ο Ακέμ
άρχισε να φτιάχνει τη μύτη, δύο τρύπες για μάτια, και μια μικρή γραμμή για
στόμα. Μόλις όμως χάραξε το στόμα, εμβρόντητος αισθάνθηκε ζεστή ανάσα να
βγαίνει απ΄ αυτό. Γρήγορα τράβηξε το χέρι του μακριά και κοιτώντας τις τρύπες των ματιών αντίκρισε δυο όμορφα, πραγματικά, μπλε μάτια! Τα χείλη
ζωντάνεψαν και κοκκίνισαν και η μύτη ζωήρεψε κι αυτή. Μα στ΄ αλήθεια κανείς
άλλος δεν είχε τόσο όμορφη, λεπτή και μικρούλα μύτη. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θεέ μου! Τι συμβαίνει; Είναι πειρασμός του Κακού αυτό;»,
φώναξε ο Ακέμ, χτυπώντας πολλές φορές το πρόσωπό του για να συνέλθει. Όμως η
Κόρη του Χιονιού είχε ήδη τυλίξει τα χεράκια της γύρω από το λαιμό του και τον
φιλούσε όπως ένα ζωντανό πλάσμα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ακέμ! Ακέμ!» Φώναξε η Μάσα τρέμοντας από χαρά, «επιτέλους
μας λυπήθηκε ο Θεός κι έστειλε αυτό το παιδί να μας ξανανιώσει στα
γεράματα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μα τη στιγμή που η Μάσα ετοιμαζόταν ν΄ αγκαλιάσει το
χιονόπαιδο, προς μεγάλη έκπληξη και των δύο, το χιόνι κύλισε στη γη και από
μέσα ξεπήδησε ένα όμορφο κοριτσάκι! </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θεέ μου! Μικρούλα Κόρη του χιονιού! Μικρή μου αγάπη!»,
φώναξε η τρισευτυχισμένη Μάσα οδηγώντας το πεντάμορφο κοριτσάκι στην καλύβα
τους. Εν τω μεταξύ ο Ακέμ δεν είχε συνέλθει ακόμη. Ξύνοντας το κεφάλι του,
απορούσε και προβληματιζόταν γι΄ αυτό που συνέβη. Δεν ήξερε καλά-καλά αν ήταν
ξύπνιος ή ονειρευόταν. Ήξερε όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλά, η Κόρη του Χιονιού ήταν εκεί μαζί τους, προσφέροντας
τόση ευτυχία όση δεν είχαν ποτέ και μάλιστα μεγάλωνε ώρα με την ώρα, ώστε πολύ
γρήγορα έγινε ένα ψηλό, όμορφο και χαριτωμένο κορίτσι. Κι ο Ακέμ τελικά αποδέχθηκε ότι όλα ήταν φυσιολογικά μια
και το καλύβι τους ήταν γεμάτο από χαρά. Τώρα πια, τα κορίτσια και τ΄ αγόρια
του χωριού ήταν συχνοί επισκέπτες, έπαιζαν, διάβαζαν και τραγουδούσαν με την
Κόρη του Χιονιού η οποία έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να διασκεδάζουν όλοι γύρω
της. Μιλούσε, γελούσε, και ήταν τόσο χαρούμενη και τόσο εγκάρδια, ώστε όλοι την αγαπούσαν
πολύ, και προσπαθούσαν με τη σειρά τους να την ευχαριστήσουν με κάθε δυνατό
τρόπο. Ταυτόχρονα, όμως, δεν υπήρξε ποτέ καλύτερη και πιο υπάκουη κόρη από την
Κόρη του Χιονιού.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το κορίτσι-δώρο είχε ένα υπέροχο δέρμα, λευκό σαν το χιόνι,
τα μάτια της ήταν σαν τα λουλούδια «μη-με-λησμόνει», τα χείλη και τα μάγουλά
της, σαν τα τριαντάφυλλα. Ήταν η εικόνα της πραγματικής υγείας και της
ομορφιάς. Με τα όμορφα χρυσά μαλλιά της να κυλούν στην πλάτη της, έμοιαζε ακριβώς
όπως ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι, κι ας ήταν μόλις λίγων ημερών! </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μια μέρα η Μάσα είπε στο σύντροφό της: «Ακέμ, πόσο καλός στάθηκε
ο Θεός μαζί μας; Πόσο χαρούμενους μας έκανε η Κόρη του Χιονιού αυτές τις λίγες
μέρες που είναι κοντά μας, και πόσο λυπημένοι και γκρινιάρηδες ήμασταν πριν.» </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι, Μάσα», αποκρίθηκε ο Ακέμ, «οφείλουμε να ευχαριστήσουμε
το Θεό για όλα όσα έχει κάνει για μας, και Τον ευχαριστώ που έχουμε χαρά αντί
για λύπη, στο σπιτικό μας.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Χειμώνας πέρασε, οι ουρανοί καθάρισαν, την Άνοιξη βγήκε ο
ήλιος και για μια ακόμη φορά τα χελιδόνια άρχισαν να γυρίζουν, το γρασίδι και
τα δέντρα έγιναν πράσινα. Όλα μαζί τα κορίτσια των Ρώσων χωρικών, μαζεύονταν στο
δάσος να χορέψουν και να τραγουδήσουν με τ΄ αγόρια. Αλλά η Κόρη του Χιονιού
ένιωθε να βαριέται.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι έχεις αγάπη μου;» ρώτησε η Μάσα, «είσαι άρρωστη; Είσαι
πάντα τόσο φωτεινή και χαρούμενη, και τώρα είσαι τόσο βαριεστημένη λες και
ξαφνικά κάποιος σου έκανε μάγια». </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Όχι, μανούλα μου. Δεν συμβαίνει τίποτα αγαπημένη μου», είπε
η Κόρη του Χιονιού, αλλά εξακολουθούσε να βρίσκεται στην ίδια κατάσταση.
Σταδιακά άρχισε να χάνει το ροδαλό της χρώμα και ν΄ αποκτά, όλο και περισσότερο
την όψη μιας δυστυχισμένης, γεγονός που θορύβησε τους ανθρώπους γύρω της. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το τελευταίο χιόνι είχε πλέον εξαφανιστεί, οι κήποι άρχισαν
να ανθίζουν, τα ποτάμια και οι λίμνες κελάρυζαν, τα πουλιά τραγουδούσαν
χαρούμενα. Όλος ο κόσμος αισθανόταν πιο χαρούμενος μα η Κόρη του Χιονιού γινόταν
όλο και πιο δυστυχισμένη. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα στο πιο δροσερό μέρος της
καλύβας. Αγαπούσε το κρύο του χειμώνα, ήταν ο καλύτερος φίλος της, και μισούσε αυτή
τη φρικτή ζέστη. Ήταν ευτυχισμένη όταν έβρεχε λίγο, μα ψηνόταν από τον ήλιο
μετά τη βροχή. Δεν την απασχολούσε ο χειμωνιάτικος ήλιος αλλά ο καλοκαιρινός που ήταν και ο εχθρός της. Πράγμα πολύ φυσιολογικό αφού το κορίτσι
γεννήθηκε το χειμώνα, μέσα από το χιόνι!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Επιτέλους, έφτασε η μεγάλη γιορτή του Καλοκαιριού. Οι νέοι και
οι νέες του χωριού επισκέφθηκαν την Κόρη του Χιονιού ζητώντας από τη Μάσα να
την αφήσει να πάει μαζί τους στο δάσος. Στην αρχή η Μάσα αρνήθηκε, αλλά τα
κορίτσια την παρακάλεσαν τόσο πολύ, ώστε αφού το σκέφτηκε για τα καλά, έδωσε τη
συγκατάθεσή της θεωρώντας ότι η γιορτή θα φτιάξει το κέφι της θυγατέρας της. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Αλλά», είπε, «να την προσέχετε όπως εγώ, σαν κόρη οφθαλμού!
Αν της συμβεί κάτι, δεν ξέρω τι θα κάνω!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εντάξει! Εντάξει! Θα την προσέχουμε! Το ίδιο την αγαπάμε κι
εμείς», φώναξαν οι νέοι και τράβηξαν μαζί με την Κόρη του Χιονιού προς το δάσος
όπου τα κορίτσια έπλεκαν στεφάνια την ώρα που τα αγόρια μάζευαν ξύλα για να τα
κάψουν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την ώρα του ηλιοβασιλέματος άναψαν τη φωτιά, και στάθηκαν
όλοι στη σειρά, αγόρια και κορίτσια, για να περάσουν από πάνω της. Τελευταία
στάθηκε η Κόρη του Χιονιού. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μη φοβάσαι», της είπαν τα κορίτσια, «μη μένεις πίσω, πήδηξε
μετά από εμάς.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με το «Ένα! Δύο! Τρία!» πήραν φόρα και πήδηξαν χαρούμενες τις
φλόγες. Ξαφνικά ακούστηκε μια διαπεραστική κραυγή και κοιτάζοντας γύρω
ανακάλυψαν ότι η Κόρη του Χιονιού ήταν άφαντη!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Αχ», φώναξαν, γελώντας, «μας κάνει ένα από τα γνωστά κόλπα
της. Το πιο πιθανό είναι να έχει κρυφτεί κάπου. Ελάτε, πάμε να την ψάξουμε».
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Χωρίστηκαν ανά δύο και άρχισαν να την αναζητούν προς όλες
τις κατευθύνσεις. Αλίμονο, όμως, χωρίς αποτέλεσμα! Κανείς δεν μπόρεσε να βρει τη χαμένη φίλη τους.
Σύντομα τα ευτυχισμένα προσωπάκια τους σκυθρώπιασαν και η χαρά έδωσε τη θέση της στη θλίψη και την
αγωνία. Όταν συναντήθηκαν όλοι ξανά, στην άκρη του δάσους, άρχισαν να συζητούν
μεταξύ τους για να βεβαιωθούν ότι έψαξαν παντού. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ίσως να έχει πάει στο σπίτι της», είπε ένας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτή η σκέψη έλαμψε ως ελπίδα. Έτσι, όλοι μαζί, έτρεξαν στη
φτωχική καλύβα της Μάσα και του Ακέμ. Μα
ούτε κι εκεί βρήκαν την Κόρη του Χιονιού. Έψαχναν κι όλη την επόμενη μέρα και τη νύχτα, και την τρίτη
και την τέταρτη. Την αναζητούσαν στο χωριό, καλύβα-καλύβα, και στο δάσος,
δέντρο-δέντρο, θάμνο-θάμνο. Μάταια όλα! Πουθενά δεν μπόρεσαν τη βρουν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Περιττό να πούμε ότι η θλίψη των φτωχών γονιών της δεν
περιγράφεται με λόγια. Ο Ακέμ και η Μάσα ήταν απαρηγόρητοι. Κάθε μέρα, κάθε
νύχτα η Μάσα περιπλανιόταν στο δάσος καλώντας την χαμένη θυγατέρα της σαν
τρελή: «Ω, μικρή μου Κόρη του Χιονιού! Ω! μικρή μου αγάπη!» </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλά καμιά απάντηση δεν πήρε στο κάλεσμά της. Ούτε μια λέξη
από τη γλυκιά φωνούλα. Η Κόρη του Χιονιού δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ. Αυτό
ήταν βέβαιο, πια. Αλλά πώς εξαφανίστηκε, πού είχε πάει; Την είχαν κατασπαράξει
τα άγρια ζώα του δάσους ή την άρπαξε κάποιο αρπακτικό πουλί και τη μετέφερε
μακριά προς τη θάλασσα; Όχι, δεν ήταν τ΄
άγρια θηρία, ούτε τ΄ αρπακτικά, αλλά καθώς η μικρούλα πηδούσε πάνω από τη φωτιά
εξατμίστηκε και σαν λεπτό σύννεφο πέταξε
ψηλά στον ουρανό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US"><b>Απόδοση</b>: </span>Α<span lang="EN-US">.</span>Μ<span lang="EN-US">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Πηγή</b><span lang="EN-US">: Edith M. S. Hodgetts, Tales and
Legends from the Land of the Tzar: Collection of Russian Stories, 2nd edition, London:
Griffith Farran and Company, 1891, pp. 46-52. </span>Διαθέσιμο στο δικτυακό
τόπο του <b><a href="http://www.pitt.edu/~dash/type0703.html">D. L. Ashliman</a></b> μαζί με άλλες
εκδοχές του. </div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-86707172160775078982013-11-16T21:41:00.001+02:002013-11-16T21:41:38.905+02:00«Επαναστάτες»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig-j4JFkWEEcR_yi30nHBPREwo4Pa6I4CExnlwoV6182Y6289EeDSDa0MaxLD2poJRqR0Eun5M12uNnPFJJvvXD3RxQIB5S6QqcvJeBCogIDjjIBta2IwHFAAh7ZT1LDDdYMSYKXE9N1E/s1600/17_11_1973.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig-j4JFkWEEcR_yi30nHBPREwo4Pa6I4CExnlwoV6182Y6289EeDSDa0MaxLD2poJRqR0Eun5M12uNnPFJJvvXD3RxQIB5S6QqcvJeBCogIDjjIBta2IwHFAAh7ZT1LDDdYMSYKXE9N1E/s640/17_11_1973.jpg" width="432" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b><br /></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b>Γιώργος Βακιρτζής, 1974, από το Καραχρήστος Σ. (1984) Ελληνικές Αφίσες, Κέδρος.</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Μπέμπελ και Μπουχάριν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
τους στρίμωξα στο νου κουκί-κουκί.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Να με, λοιπόν, κατέκτησα την χάριν<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
να κρίνω με την διαλεκτική.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Αχώριστος η θεωρία κ’ η πράξη» -<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
συχνά σκοντάφτω στην εφαρμογή,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
μα η κριτική μου πάντοτε είναι εν τάξει,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
όλους κι όλα τα ελέγχει, τα εξηγεί.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Τις συγκεντρώσεις των προλεταρίων<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
απ’ το παράθυρό μου τις κοιτώ<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
ώς να συγκινηθώ μέχρι δακρύων<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
και γράφω στίχους πλέον των 100.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Τη σκέψη αφήνω διάφανο μπαλόνι<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
στον άδειο ν’ ανεμίζεται ουρανό,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
να βλέπω την εντύπωση που απλώνει<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
το χρώμα που αντιφέγγει το κενό.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Τώρα το “Κάπιταλ” του Μαρξ κηρύττω,<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
μα αποφεύγω την κάθε συμπλοκή<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
γιατί, ξέρω, θανάσιμα θα πλήττω<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
αν κάποτε με βάλουν φυλακή.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<i><b>Γιάννης Ρίτσος, Τρακτέρ, 1934</b></i></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-42786251111035497232013-08-09T21:22:00.000+03:002013-08-09T21:29:40.173+03:00Κύριε, διαφύλασσε τον Φύρερ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfjBVg1F7eHlw7sh5cT_uqS_dKWbzAZacz4SYaxxVFGWxESQVIZbMN4dci1QOsOhDNgFwd8GrFRmYylq9DUESzdm397AgCKhlLgptffuB3zUE1ZFu2yGhCtwa-iZkDQwJQlZ9q4Uf17Io/s1600/Bundesarchiv_Bild_101I-179-1552-13,_Griechenland,_erh%C3%A4ngter_Mann_in_Ortschaft.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfjBVg1F7eHlw7sh5cT_uqS_dKWbzAZacz4SYaxxVFGWxESQVIZbMN4dci1QOsOhDNgFwd8GrFRmYylq9DUESzdm397AgCKhlLgptffuB3zUE1ZFu2yGhCtwa-iZkDQwJQlZ9q4Uf17Io/s400/Bundesarchiv_Bild_101I-179-1552-13,_Griechenland,_erh%C3%A4ngter_Mann_in_Ortschaft.jpg" width="288" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: x-small;">1943: Οπλίτης των
Ταγμάτων Ασφαλείας φυλά απαγχονισμένο Έλληνα</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: x-small;">Πηγή: Αρχείο <a href="http://www.bild.bundesarchiv.de/archives/barchpic/search/_1376070978/?search%5Bform%5D%5BSIGNATUR%5D=Bild+101I-179-1552-13">Bundesarchiv</a>,
Φωτογράφος: Drehsen. Διατίθεται και από
τη Βικιπαίδεια. </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Στις 20 Ιουλίου 1944 έγινε ανεπιτυχής απόπειρα δολοφονίας
του Χίτλερ στο κρησφύγετό του στην Πολωνία από ομάδα αξιωματικών του ναζιστικού
στρατού οι οποίοι εφάρμοσαν το σχέδιο
Βαλκυρία</i>.<b><span style="font-size: x-small;">[1]</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Άμεσα ο Διονύσιος Παπαδόγκωνας έστειλε στον Χίτλερ το
ακόλουθο συγχαρητήριο τηλεγράφημα εκφράζοντας την ικανοποίηση του ιδίου και
5.000 Ταγματασφαλιτών του Μοριά, για τη «διαφύλαξη του Χίτλερ από τον Θεό». Στις <b>13 Αυγούστου 1944</b> έφθασε και η απάντηση του Χίτλερ.</i><span style="font-size: x-small;"><b>[2,3]</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOZa0UL19Vkp7RvPKNzRQqFN3uxGu081ZLQNwCT3kZ70MTa9zAUg_BPYsQaL7frAxxyIco_DtAX1fwc-d1KnA6ecEoT_WKx_8R-aqGHQMdrDKYrWY-L4zNRZovu-AuDgbh2j7Sp4H-a_8/s1600/star.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOZa0UL19Vkp7RvPKNzRQqFN3uxGu081ZLQNwCT3kZ70MTa9zAUg_BPYsQaL7frAxxyIco_DtAX1fwc-d1KnA6ecEoT_WKx_8R-aqGHQMdrDKYrWY-L4zNRZovu-AuDgbh2j7Sp4H-a_8/s1600/star.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι 5.000 αξιωματικοί
και άνδρες των ελληνικών εθελοντικών τμημάτων της Πελοποννήσου με το μεγαλύτερον
μέρος του πληθυσμού της Πελοποννήσου όπισθεν αυτών, εκφράζουν την βαθυτάτην αγανάκτησίν
των δια την εναντίον σας απόπειραν σχεδιασθείσαν και επιχειρηθείσαν υπό
υποκειμένων, τα οποία δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν την αναγκαιότητα του αγώνος
κατά του κομμουνισμού και των πλουτοκρατών συνεργατών του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εκφράζουν την χαράν
των δια την θαυμαστήν διάσωσίν σας και κλίνουν με ευγνωμοσύνην το γόνυ ενώπιον
του Παντοδυνάμου Θεού, όστις ήπλωσε προστατευτικήν χείρα επάνω από την ζωήν σας
δια να σας διαφύλαξη εις το γερμανικόν έθνος και εις την εν τω αγώνι κατά της
κομμουνιστικής πανώλους ηνωμένην Ευρώπην. <i><o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δια τους έλληνας εθελοντάς
της Πελοποννήσου η ένδειξις αυτή είναι μία παρόρμησις, όπως συνεχίσουν δι' όλων
των δυνάμεων μέχρις εσχάτων τον αγώνα κατά των ξένων προς την χωράν
μπολσεβικικών ορδών εν Ελλάδι. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από της ιεράς γης της
αρχαίας Σπάρτης, εκ της οποίας προήλθεν η δράξ των ηρώων του Λεωνίδου, η οποία
έσωσε τον ευρωπαϊκόν πολιτισμόν, υψούται η προσευχή μας:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
«Κύριε, διαφύλασσε τον Φύρερ»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV4Nrj8KOHdTf1iaMBYBzP1pQ1LjiEwaLMpEyf30R2_UNeBet7gwzb20LW88FqLyADz9YsYeMVyGFQIovThW5htwaWiDcjiREcyjNdjszOwuYs7aN1o5pjlLnATjH3adbd-Qqgk-Du1sA/s1600/star.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV4Nrj8KOHdTf1iaMBYBzP1pQ1LjiEwaLMpEyf30R2_UNeBet7gwzb20LW88FqLyADz9YsYeMVyGFQIovThW5htwaWiDcjiREcyjNdjszOwuYs7aN1o5pjlLnATjH3adbd-Qqgk-Du1sA/s1600/star.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο φύρερ έδωκε διαταγήν
όπως ανακοινώσουν εις τον διοικητήν εθελοντικών τμημάτων Πελοποννήσου
συνταγματάρχην Παπαδόγκωναν, ότι εχάρη εγκαρδίως δια τα επί τη ευκαιρία της
διασώσεώς του αποσταλέντα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα των εν Πελοποννήσω κατά
του μπολσεβικισμού μαχόμενων εθελοντών.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Φύρερ διαβιβάζει τας
θερμάς του ευχαριστίας και τους χαιρετισμούς του εις όλους τους εθελοντάς. Εξ
άλλου ο αρχηγός των Ες - Ες, υπουργός των Εσωτερικών του Ράιχ Χίμλερ, έδωσεν εντολήν
όπως διαβιβασθούν προς τον συνταγματάρχην Παπαδόγκωναν και αι ιδικαί του
ευχαριστίαι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Πηγή</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Βουρνάς Τ. (1997) <i>Ιστορία
της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας</i>, τ. Γ΄, Πατάκης, Αθήνα, σ. 404-405.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Παραπομπές <o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[1]</b> Επιχείρηση
Βαλκυρία, <b><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%92%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1">Βικιπαίδεια</a></b> <b>και</b> Μπράιαν Σίνγκερ: Επιχείρηση
Βαλκυρία, <b><a href="http://www.rizospastis.gr/story.do?id=4960091&publDate=19/2/2009">Ριζοσπάστης</a></b>, 19-2-2009 </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[2]</b> Διονύσιος
Παπαδόγκωνας, <b><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82">Βικιπαίδεια</a></b> </div>
<b style="text-align: justify;">[3]</b><span style="text-align: justify;"> Τάγματα
ασφαλείας, </span><b style="text-align: justify;"><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1_%CE%91%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82">Βικιπαίδεια</a></b><span style="text-align: justify;"> </span><b style="text-align: justify;">και</b><span style="text-align: justify;"> Οι κυβερνήσεις της Κατοχής και
τα «Τάγματα Ασφαλείας», </span><b style="text-align: justify;"><a href="http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7481250&publDate=9/6/2013">Ριζοσπάστης</a></b><span style="text-align: justify;">,
9-6-2013. </span></div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-50825120537127874722013-07-23T14:02:00.000+03:002013-07-23T14:03:22.443+03:00Το απίστευτο κύρος των μαθητικών μητρώων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<o:p> </o:p><b style="text-align: right;"><i>Διήγημα του Ανδρέα Μήτσου</i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<b><i>Από τη συλλογή <a href="http://www.kastaniotis.com/book/960-03-2202-3">«Γέλια»</a></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNAVv6nKWf2Y4p-TfGBXVP5YnDOmWoaKWQpVZ6jGY3CaCBewoUbHHHHjsLf6xiUsKSqSKGZPgvLHcJlckA8GSHiTFMasAuRnJz-CCPryKgpW9GG0wtYNwlMNcWy1GTKZBgOagZpEizLLQ/s1600/ben_heine_20.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNAVv6nKWf2Y4p-TfGBXVP5YnDOmWoaKWQpVZ6jGY3CaCBewoUbHHHHjsLf6xiUsKSqSKGZPgvLHcJlckA8GSHiTFMasAuRnJz-CCPryKgpW9GG0wtYNwlMNcWy1GTKZBgOagZpEizLLQ/s640/ben_heine_20.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US"><b><a href="http://www.art-spire.com/photographie/20-insane-creative-works-by-ben-heine/">Ben Heine</a> </b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ - και να με συγχωρείτε», του είπα, «γιατί
μιλάτε τόσο δυνατά μέσα στην τάξη. Δε σας κρύβω ότι στην αρχή υπέθεσα πως
είχατε κάποιο πρόβλημα με την ακοή σας. Μιλώντας όμως μαζί σας στα διαλείμματα,
διαπίστωσα ότι τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Είναι που είναι η φωνή σας
βροντώδης».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μιλούσα στον πληθυντικό στον ιδιόμορφο αυτό μαθητή μου της
πρώτης Γυμνασίου, που μου ενέπνεε έναν ανεξήγητο σεβασμό. Και τούτο δεν
οφειλόταν μόνο στην ηλικία του, αν και πλησίαζε, όπως έλεγε, τα εβδομήντα δύο
χρόνια, αλλά στο περίεργο ταμπεραμέντο του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι φωνές του βέβαια αυτές, μια ακατέργαστη, θα έλεγα,
προθυμία, με την οποία απαντούσε -πρώτος πρώτος εκείνος- και στις πιο απλές και
αυτονόητες ερωτήσεις, επισείοντας επίμονα και επανειλημμένα το δείχτη του
δεξιού χεριού του, προξενούσαν τις ποικίλες αντιδράσεις των συμμαθητών του του
Τετάρτου Εσπερινού Γυμνασίου Νέου Κόσμου. Γέλια και κοροϊδίες αλλά και
πολλαπλών αποχρώσεων άλλες κραυγές μέσα στην τάξη, ανάλογης ή παραπλήσιας
έντασης, ακολουθούσαν το δικό του απεγνωσμένο «Κύριε, κύριε».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και δεν επρόκειτο για κάποιον αργόστροφο. Στα διαλείμματα
μάλιστα, παρόλο που ήταν πάντα λιγομίλητος, εύκολα έπειθε για τη σοβαρότητα και
τη διανοητικότητά του, τόσο εμένα και τους υπόλοιπους καθηγητές όσο ακόμα και
τους παράταιρους συμμαθητές του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μεγάλη ηλικία είχαν επίσης οι συμμαθητές του, αφού ήταν ως
επί το πλείστον εργαζόμενοι και ανάμεσά τους αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι που
έπρεπε να βγάλουν οπωσδήποτε τις τρεις τάξεις του Γυμνασίου για να αλλάξουν
έτσι μισθολογικά κλιμάκια, ΜΚ, όπως τα 'λεγαν, χρησιμοποιώντας τα αρχικά με
ιερή σοβαρότητα, και ν' ανέβουν μέχρι και πέντε βαθμίδες στη σύνταξη. Όλοι
αυτοί οι μαθητές έδειχναν τον ίδιο ανεξήγητο σεβασμό στον κύριο Πέτρο εκτός της
αίθουσας διδασκαλίας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είχε μια τεράστια δερμάτινη τσάντα φουσκωμένη βιβλία, αν και
τα κουτσομπολιά μιλούσαν για φαγητά και άλλα διάφορα, όπως το πιεσόμετρο -το
οποίο είχα ο ίδιος εντοπίσει στοιβαγμένο μεταξύ του Ομήρου και των κειμένων της
Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας- και πήγαινε ανάμεσα στους άλλους μαθητές πάντα
αυστηρός και επίσημος, δείχνοντας να μετέχει ενσυνείδητα σε μια υπόθεση μεγάλης
ευθύνης.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Βαδίζαμε πλάι πλάι στο φωταγωγημένο, από το φόβο της χρήσης
ναρκωτικών, προαύλιο του σχολείου, όταν έσπασε τη σιωπή και μου μίλησε.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Την πρώτη Γυμνασίου την έβγαλα το σχολικό έτος 1936-1937»,
δήλωσε με θαυμασμό για τον εαυτό του ή για κείνα ίσως τα μακρινά χρόνια.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τον κοίταξα ξαφνιασμένος και για μια στιγμή είδα ένα μεγάλο
σεντόνι που απλωνότανε κάπου ψηλά στον ουρανό και ύστερα έπεφτε αργά σαν
αλεξίπτωτο και μαζευόταν διαρκώς όσο έπεφτε, μέχρι που έγινε στο τέλος
μικροσκοπικό σε μέγεθος. Ωσάν κουκκίδα μαύρη που απορροφήθηκε αργά μέσα στο
γαλάζιο ξεπλυμένο βυθό της κόρης του ματιού του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ντράπηκα γιατί νόμισα πως διέγνωσε την άπρεπη φαντασίωσή μου
- και δεν είχα άδικο, γιατί ο μαθητής μου άρχισε ν' ανεβαίνει τρέχοντας σχεδόν
τις πολλές σκάλες του σχολείου, υπακούοντας ήδη εκ των προτέρων στον επίμονο
και διαπεραστικό ήχο του κουδουνιού που ακολουθούσε την ανάβασή του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την ίδια και μεγαλύτερη ζέση που επιδείκνυε μέσα στην τάξη
δε δίσταζε να εκδηλώνει και στις σχολικές γιορτές. Όσο κι αν φαίνεται
απίστευτο, έκλαιγε και τραγουδούσε με ενθουσιασμό τον εθνικό ύμνο στη γιορτή
της 28ης Οκτωβρίου, καθώς ήτανε μέλος της χορωδίας, ή στη γιορτή του
Πολυτεχνείου, έτσι που να ακούγονται σχολιασμοί όπως «Πολέμησε ο άνθρωπος στα
βουνά της Αλβανίας» ή «Είχε γιο στο Πολυτεχνείο που σκοτώθηκε».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μερικοί, οι πιο «βαρεμένοι», που δεν είχανε την πολυτέλεια
του σχολιασμού, περιγελούσαν τη μουσική του παρουσία.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ρε, κοίτα ο γέρος, σαν την "Ιτιά" το τραγουδάει.
Και κλαίει μαζί ο μαλάκας. Ψωνάρα ο άνθρωπος».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εκείνος όμως επέμενε τραγουδώντας με στόμφο πως «για να
γυρίσει ο ήλιος» ήθελε πολλή δουλειά με ζωντανούς, ακόμα και με νεκρούς ήρωες.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη γιορτή μάλιστα της 25ης Μαρτίου, μιας και θυμήθηκα τις
σχολικές γιορτές, η φωνή του υπερκάλυψε όλη τη χορωδία, αναπαριστώντας
ταυτόχρονα με πομπώδη δραματικότητα τις απερίγραπτες ταλαιπωρίες και τα βάσανα
των κλεφτών.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι»,
ισχυριζόταν, «στα έρημα, στα σκοτεινά, στις μαύρες ράχες, στα βουνά, ο κλέφτης
ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τραγούδησε μάλιστα σόλο και το περίφημο βουκολικό άσμα:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>Μια βοσκοπούλα αγάπησα,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>μια ζηλεμένη κόρη,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>ήμουνα αμούστακο παιδί,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>μα την αγάπησα πολύ,<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>δέκα χρονών αγόρι.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κι εκεί που περίμενα ότι θα γινότανε ο χαμός από τις
απροκάλυπτες και απρεπείς αυτές εξομολογήσεις του, συγκίνηση και σιωπή πλάκωσε
την υπόγεια και υγρή αίθουσα, εκεί όπου γίνονταν οι εκδηλώσεις του σχολείου.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τότε μάλιστα ένιωσα ότι κάτι παιζόταν μεταξύ των μαθητών, όλων
ανεξαιρέτως, κάτι που οι καθηγητές, ή εγώ τουλάχιστον, ήμουν ολωσδιόλου
ανίκανος να προσδιορίσω και να εντοπίσω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ιδιαίτερη εντύπωση μου προξενούσε πάντα η αγωνία του καθώς
έγραφε τα πρόχειρα διαγωνίσματα των τριμήνων και η ένταση και έξαψή του όταν ανακοίνωνα
τους βαθμούς των διαγωνισμάτων αυτών. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την ίδια έξαψη εκδήλωνε και όσες φορές
πηγαίναμε εκδρομή στο παρακείμενο του σχολείου αλσύλλιο, πετώντας κι αυτός σαν
τους άλλους συμμαθητές του την ογκώδη τσάντα του στον αέρα τη στιγμή της
ανακοίνωσης της απόφασης για εκδρομή, επειδή γλύτωνε τις ώρες των μαθημάτων -παρόλο
που όλοι οι συμμαθητές του εξαφανίζονταν αργότερα μέσα στο σκοτεινό παρκάκι κι
έμενε αυτός να περιπολεί μοναχός στα ίδια πάντα ελάχιστα μέτρα. Με το άσπρο του
κεφάλι να φωτίζει σαν θολό φανάρι τη νύχτα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έλα, κάθισε μαζί μας», πήγαινα και τον προσκαλούσα στο
τραπέζι μας, στην καφετερία που ήμασταν μαζεμένοι όλοι οι καθηγητές.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αρνιόταν επίμονα, με όλο τον προσήκοντα σεβασμό, να
συγχρωτιστεί μαζί μας. Είχε μια παλιά και ξεχασμένη ευπρέπεια.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τα παιδικά χρόνια μου ήταν τα καλύτερα της ζωής μου»,
πέταξε καθώς πηγαίναμε οι δυο μας βιαστικοί μετά το σχόλασμα, ώρα έντεκα παρά
είκοσι το βράδυ, προς τη λεωφόρο Βουλιαγμένης να προλάβουμε το λεωφορείο.
Μπροστά εγώ με τη μεγάλη τσάντα μου και από πίσω αυτός με τη δική του ακόμα
μεγαλύτερη τσάντα, προσπαθώντας να με φτάσει.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σταμάτησα και τον κοίταξα ντροπιασμένος, χωρίς να ξέρω το
λόγο αυτής της ντροπής μου.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μπες, θα χάσεις το λεωφορείο», με παρότρυνε και μ' έσπρωξε
ελαφρά ν' ανεβώ, έχοντας ξεχάσει νομίζω απολύτως την προηγούμενη διατίμηση της
παιδικής του ηλικίας.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τέλος Μαΐου, λίγες μέρες πριν ν' αρχίσουν οι απολυτήριες
εξετάσεις του έτους, ο κύριος Πέτρος εισήχθη επειγόντως στο νοσοκομείο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καθώς έμαθα αργότερα, έπασχε χρόνια από καρκίνο και
μπαινόβγαινε κατά καιρούς στα νοσοκομεία. Τώρα όμως η ασθένειά του είχε φτάσει
στο τελευταίο στάδιο της εξέλιξής της, πράγμα που ο ίδιος γνώριζε από καιρό ότι
επρόκειτο να συμβεί.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θέλω να σου λύσω την απορία», μου είπε ανάμεσα στις
κοινότοπες κουβέντες που ανταλλάσσαμε όταν είχα πάει να τον επισκεφθώ -και πριν
προλάβω να σκεφτώ τι εννοούσε, ρώτησε με έντονο ενδιαφέρον: «Περνιούνται,
φαντάζομαι, ανελλιπώς οι απουσίες μου στο βιβλίο. Έτσι δεν είναι;»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι, βέβαια», επιβεβαίωσα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πενήντα πέντε μέρες απουσίας, δηλαδή 165 τον αριθμό, συν
μία ώρα παραπάνω τις Πέμπτες που 'χουμε τετράωρο, επί εφτά βδομάδες, 172
συνολικά απουσίες», υπολόγισε. «Περνάτε δηλαδή στο απουσιολόγιο τρεις απουσίες,
Νικολαΐδης Πέτρος, κάθε μέρα, την Πέμπτη βέβαια τέσσερις, έτσι δεν είναι;»
ρώτησε ξανά αυστηρά και επίσημα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τον παρατηρούσα αμήχανος πάνω στο κρεβάτι του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ξέρεις γιατί γράφτηκα στο Γυμνάσιο, ενώ γνώριζα καλά την
κατάστασή μου;» έσπασε τη σιωπή. «Για την προοπτική», είπε.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έσμιξα τα φρύδια προσπαθώντας να τον καταλάβω.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ανεκδιήγητος είσαι, δάσκαλε», χαμογέλασε. «Τώρα που γράφηκα
στο Γυμνάσιο και είμαι μαθητής, περασμένος κανονικά στα μαθητολόγια, τα
απουσιολόγια και όλα τα μαθητικά μητρώα, είμαι χρεωμένος πια. Ανήκω. Εδώ μόνο
βρίσκεται το μέλλον και η προοπτική μου», εξήγησε μιλώντας πολύ αργά και με
υπομονή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φαίνεται πως μεγάλη απορία είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ανεκδιήγητος είσαι, μωρέ δάσκαλε», είπε ξανά και γέλασε με
μια όρεξη απερίγραπτη, σαν να την είχε φέρει απίθανα σε κάποιον που είχανε μαζί
παλιούς και ανοιχτούς λογαριασμούς.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; color: white;">--</span></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-43725780671991553632013-06-28T01:02:00.002+03:002013-11-17T01:58:52.504+02:00Παραμύθι στον γιό μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<b style="font-size: small;">της Ιωάννας</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Ένα παραμύθι από το
βιβλίο του <b>Ναζίμ Χικμέτ</b> (1975) «Το ερωτευμένο σύννεφο». Η μετάφραση έγινε από
την <b>Έρα Σαβαΐδου</b> το 1979 μετά από παραγγελία του <b>Τρίτου Προγράμματος του
Ραδιοφώνου</b>, από όπου μεταδόθηκαν το διάστημα 1-12-1979 έως 18-1-1980, στην
εκπομπή των Ελ. Βλάχου και Μ. Κυρτζάκη «Το ερωτευμένο σύννεφο, λαϊκά παραμύθια
της Τουρκίας».<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Τα περισσότερα
παραμύθια αποτελούν διασκευή των παραδοσιακών, όπως τα είχε συλλέξει ο μεγάλος
Τούρκος λαογράφος <b>Μπορατάβ</b>. Ωστόσο, ο Ναζίμ Χικμέτ, εκτός από τη διασκευή,
επιχείρησε και έγραψε και ορισμένα, ένα εκ των οποίων και αυτό που
παρουσιάζεται. Εξάλλου, ο σπουδαίος ποιητής και δραματουργός συνήθιζε να
νανουρίζει το γιο του με ιστορίες αγάπης και ελευθερίας.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Αν και όπως γράφει ο
ίδιος ο Ναζίμ Χικμέτ «τα παραμύθια είναι προτιμότερο να τ΄ ακούς παρά να τα
διαβάζεις», το αναγνωστικό κοινό μπόρεσε
να απολαύσει τα παραμύθια από τις <b>εκδόσεις Ύψιλον</b> (1988) σε εικονογράφηση
<b>Δημήτρη Καλοκύρη</b>.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i>
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHK0BW0XjFIozpjy19mF8ZRlUGo8Lb0B2mVgeNEuYZDOY3x8TmPKtTC9ISn6MQD4yWx_Fp5xWYXZWtLnhrQIimpEJ0g3pK2rzNwnCfkftgABZge6t5z_dfoR7Zbhkt158b_9B3lPj8dXs/s250/44.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHK0BW0XjFIozpjy19mF8ZRlUGo8Lb0B2mVgeNEuYZDOY3x8TmPKtTC9ISn6MQD4yWx_Fp5xWYXZWtLnhrQIimpEJ0g3pK2rzNwnCfkftgABZge6t5z_dfoR7Zbhkt158b_9B3lPj8dXs/s250/44.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Ναζίμ Χικμέτ, αναπαύεται στο σπίτι του στην ΕΣΣΔ, κάτω από τις φωτογραφίες του Μεχμέτ (<a href="http://www.nazimhikmetran.biz/english/frm_index/fotograf.html">πηγή</a>).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-large;"><br /></span></b>
<b><span style="font-size: x-large;">Μ</span></b>ια φορά κι έναν καιρό, γιε μου, μια χρονιά απ' όλες τις
χρονιές, σε μια χώρα, ζούσε ένας άνθρωπος με άσπρα γένεια που ήξερε πολλά, πιο
πολλά από την καλοσύνη που 'χε στην ψυχή του, και η καλοσύνη της ψυχής του
ήτανε πιο πλατιά από τη γνώση του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σ' αυτήν τη χώρα, λοιπόν, γιε μου, που ζούσε ο άνθρωπος με
την άσπρη γενειάδα, στην πιο μεγάλη πόλη είχανε στήσει ένα άγαλμα. Το άγαλμα
που λέμε είχε μάτια αστραφτερά φτιασμένα από πέτρες πολύτιμες, τα μαλλιά του
από ατόφιο ασήμι, η κορμοστασιά του από απείραγο χρυσάφι και το μπόι του ίσια
με δυο χιλιάδων ανθρώπων. Οι συντοπίτες του ανθρώπου μας με την άσπρη γενειάδα,
που είπαμε πως η γνώση του ήτανε πάνω από την καλοσύνη του και η καλοσύνη του
πάνω από τη γνώση του, πιστεύανε και προσκυνούσανε σ' αυτό το άγαλμα. Και σαν
να μην έφτανε αυτό, πιστεύανε πως το άγαλμα που λέμε έδινε και την καλοσύνη και
την κακία, και την καλή και την κακή σοδειά, και την ομορφιά και την ασκήμια κι
όλα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μόνο ο άνθρωπος μας με την άσπρη γενειάδα δεν πίστευε σ'
αυτά. Στην αρχή, αυτή του την απιστία την έκρυβε μέσα του. Με τον καιρό όμως το
μυστικό του μεγάλωνε, ώσπου έγινε μέσα του μια μεγάλη πέτρα που του βάραινε την
ψυχή. Ε, δεν άντεξε, και μια μέρα τρέχει εκεί που ήτανε στημένο τ' άγαλμα και
φωνάζει στους συντοπίτες του:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
- Καλοί μου συντοπίτες, γιατί πιστεύετε σ' αυτό το άγαλμα με
τ' αστραφτερά μάτια και τη μαλαματένια κορμοστασιά; Αυτό, εσείς το φτιάσατε και
το στήσατε εδώ. Με το μυαλό σας και με τα χέρια σας. Και τώρα στέκεστε μπροστά
του λες κι είναι τούτο ο δημιουργός του μυαλού και των χεριών σας! Εγώ σας λέω:
πέρα από κείνο που δεν φαίνεται, πού 'ναι αιώνιο μα και που αλλάζει ασταμάτητα,
πέρα από το πλάσμα που δεν πλάστηκε, δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να
πιστεύετε. Γκρεμίστε τούτο το άγαλμα, συντοπίτες μου!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σαν ακούσανε τα λόγια του ανθρώπου που η γνώση του ήτανε
πάνω από την καλοσύνη του και η καλοσύνη του πάνω από τη γνώση του, οι
συντοπίτες του στην αρχή δεν καταλάβανε, ύστερα σαν καταλάβανε τα χάσανε λίγο,
ύστερα θύμωσαν και στο τέλος πήρανε πέτρες από καταγής, γιε μου, και τον πετροβολήσανε.
Και όχι μόνο μια φορά. Έλα όμως που αυτός δεν το έβαζε κάτω και δεν σώπαινε...
Αυτό που νόμιζε σωστό, αυτό που σκεφτότανε, το 'λεγε χωρίς να διστάζει, κι όσο
το 'λεγε και το ξανάλεγε τόσο η φωνή του δυνάμωνε, κι όσο η φωνή του δυνάμωνε
τόσο ένιωθε και πιο νέος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έτσι λοιπόν, γιε μου, ο άνθρωπος μας με την άσπρη γενειάδα
απόχτησε την αγέραστη νιότη κάτω απ' τις πέτρες που πέφτανε βροχή. Κείνοι που
τον πετροβολούσανε γέρασαν, οι μέσες τους λύγισαν, τα χέρια τους έτρεμαν και
δεν μπορούσαν πια να προστατέψουν την πίστη τους, τ' άγαλμά τους. Κι ο άνθρωπος
μας που συναπάντησε την αιώνια πίστη, αυτός που η γνώση του ήτανε πάνω από την
καλοσύνη του και η καλοσύνη του πάνω από την γνώση του, αυτός που η ψυχή του
ήτανε πάνω από τη γνώση του και η γνώση του κι απ' την ψυχή του πιο γενναία,
γκρέμισε μόνο με μια γροθιά το άγαλμα πού 'χε το ύψος χιλιάδων ανθρώπων.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Κι εσύ, γιε μου, σαν δεν διστάζεις να λες πως δεν πιστεύεις
σ' αυτό που δεν πίστεψες ποτέ, σαν δεν κιοτέψεις τότε που θα σε πετροβολάνε γι΄
αυτό που πιστεύεις, κι εσύ τότε, σαν τον άνθρωπο που ζούσε κάποτε σε κείνη τη
χώρα, που η καλοσύνη του ήτανε πάνω από τη γνώση του και η γνώση του πάνω από
την καλοσύνη του, τότε θα φτάσεις στη αιώνια νιότη, γιε μου...</b><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-18389946407777672902013-05-31T01:06:00.000+03:002013-06-02T01:09:20.153+03:00Νέος Διωγμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<b><i>του Κώστα Βάρναλη<o:p></o:p></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Συνάντησα μια Κυριακή<sup>1</sup> σε κάποιαν από τις ακτές
του Ευβοϊκού τον Α. Δελμούζο<sup>2</sup>.
Του είπα:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Όταν
συλλογίζεται κανείς πόσοι κόποι μας, πόσα νεανικά μας όνειρα, πόσες θυσίες πάνε
χαμένα! Πώς αρχίσαμε και πού τελειώσαμε! Και καμιά ελπίδα δεν υπάρχει να
σταματήσει το πισωδρόμημα. Ξαναγυρίσαμε από κει που αρχίσαμε. Στα χρόνια της
τουρκοκρατίας!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Εγώ, μου
απάντησε, εξακολουθώ να πιστεύω. Τίποτα δε χάθηκε για πάντα. Υπάρχουνε πολλοί
νέοι ακόμα με ψυχή! </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κούνησα το
κεφάλι μου.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Ο Χατζηδάκις<sup>3</sup>, πρόσθεσε, με αποκαλούσε
«ανόητον ιδεολόγον». Και θέλω να είμαι!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η οικονομική
και πολιτική εξόρμηση της αστικής τάξης επί Βενιζέλου συνέπεσε με την
πνευματική της εξόρμηση. Ποτές η Ελλάδα δεν είχε τόσο μεγάλο και τόσο πλούσιον
πνευματικόν οργασμό, όσον τότες. Κι αυτός ο πνευματικός οργασμός είτανε
συγκεντρωμένος κάτου από τη σημαία του δημοτικισμού. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και τότες
ακριβώς, στο Βόλο, ιδρύθηκε από το Σαράτση<sup>4</sup> και το Δελμούζο (νεαρόν τότε παιδαγωγό) το πρώτο σχολείο της Ελλάδας, που καθιέρωσε
για όργανο διδασκαλίας τη γλώσσα του λαού και για σκοπό διδασκαλίας τη
νεοελληνικήν πραγματικότητα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Αντίδραση:
πολιτική, εκκλησιαστική, ακαδημαϊκή (ό,τι χαραχτηριζότανε τότε σα
«φαυλοκρατία») κίνησε τη δίκη των «αθέων» κ' έκλεισε το σχολειό! Κι όμως ο
αγώνας δε σταμάτησε. Ύστερ΄ από λίγα χρόνια, η δημοτική έμπαινε στις τέσσερις
πρώτες τάξεις του δημοτικού και γραφότανε το περίφημο Αναγνωσματάριο του Ζαχ.
Παπαντωνίου, «Τα Ψηλά Βουνά».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η προοπτική είτανε
τούτη: Κάθε χρόνο να προχωρεί η γλώσσα του λαού κι από μια τάξη, όσο να
καταχτήσει όλο το δημοτικό σκολειό - κι από κει προχωρώντας στο ελληνικό, να μπει
στο γυμνάσιο κι από το γυμνάσιο στο πανεπιστήμιο... Και πού φτάσαμε; Πίσω!
Στά... «ία», στα «ωά» και στην... «αίξ!». Ξαναπέσαμε ως το λαιμό στο βούρκο της
φαυλοκρατίας και της αμορφωσιάς. <b>Και το «ξανακύλισμα» είναι θάνατος. Όχι μονάχα
πνευματικός, θάνατος καθολικός!</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και ξέρετε τι
θα συμβεί; Οι «εθνικόφρονες» λογοτεχνικοί σύλλογοι, οι επίσημοι διανοούμενοι της
Αντίδρασης -όλοι τους δημοτικιστές- ή θα σιωπήσουν ή θα υπερθεματίσουν. Με το
<b>δικαιολογητικό </b>πως είναι υπέρ του καλώς εννοουμένου δημοτικισμού <b>κ΄ εναντίον των...
άκρων</b>!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και θα δείτε
τα εξής σε λίγο: Ο Μητροπολίτης να συγχαίρει τον υπουργό της Παιδείας για την
εθνική του τόλμη! Οι Συγκλητικοί του πανεπιστημίου και των άλλων ανωτάτων σχολών
να σπεύδουνε στο υπουργείο να υποβάλουν τα συγχαρητήριά τους. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κι αυτοί ακόμα
οι δημοδιδάσκαλοι (άσε πια τους καθηγητάδες της Μέσης!) θα πανηγυρίζουν «επί τη
εθνική νίκη» -και το χειρότερο αλλά και το φυσικότερο για ένα έθνος αγράμματο,
θα ξαναβρυκολακιάσουνε στην πρωτεύουσα και τις επαρχίες τα παλιά κι αξιολύπητα
εκείνα συλλαλητήρια εναντίον των αθέων, των μητραλοιών, των Σλαύων… </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και το ακόμα
χειρότερο: ο παλιάς «Παμφοιτητικός» θα μαζέψει και θα κάψει μπροστά στα
πολύπαθα Προπύλαια του πανεπιστημίου τα <i>αντεθνικά</i>
έργα του Σολωμού, του Παλαμά, του Ψυχάρη, του Πάλλη, του Μακρυγιάννη, του
Κολοκοτρώνη, του Σκουζέ... </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Όλοι οι «εγγράμματοι» εναντίον των
αγραμμάτων! Κι όλοι οι αρχοντοχωριάτες εναντίον των ορεσιβίων!<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Σημειώσεις<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
[1] Ο Κώστας Βάρναλης προσδιορίζει σε
υποσημείωση τη χρονιά: 1953.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
[2] Ο Αλέξανδρος Δελμούζος υπήρξε
σπουδαίος δάσκαλος και ένθερμος υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας. Το όνομά
του έχει συνδεθεί με τα «<a href="http://www.tovima.gr/society/article/?aid=375690">Αθεϊκά</a>» </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
[3] Ο <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B9%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B9%CF%82">Γεώργιος Χατζιδάκις</a> ήταν ο πρώτος
καθηγητής γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
[4] Ο Βολιώτης γιατρός και πολιτικός <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82">Δημήτρης Σαράτσης</a>, υποστήριξε το έργο του Δελμούζου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Πηγή</b>: Κώστας Βάρναλης (1983) <i>Αισθητικά-Κριτικά-Σολωμικά</i>, Αθήνα: Κέδρος.</div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-48414520047293817382013-05-03T15:10:00.000+03:002013-05-03T15:10:09.125+03:00Παιδικά χρόνια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-size: large;">του Γιάννη Ρίτσου </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8Qrd_FtHULXI8JB5wLRlqbyrT5aPf60MVgPDp5kQmFhNJpDrx_IVg9IUNfbanG57o5mtJRk_AXgwewFz0zerQIo2CRBmvktapLFqv5HaZVoKdUODIuFt9GSiKn2FSFB65hLAJfak8_sc/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8Qrd_FtHULXI8JB5wLRlqbyrT5aPf60MVgPDp5kQmFhNJpDrx_IVg9IUNfbanG57o5mtJRk_AXgwewFz0zerQIo2CRBmvktapLFqv5HaZVoKdUODIuFt9GSiKn2FSFB65hLAJfak8_sc/s640/1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i style="text-align: justify;">Συσσίτιο κατά τη διάρκεια της Κατοχής, Αθήνα, 1941, Αρχείο
Βούλας Θεοχάρη, <a href="http://www.benaki.gr/index.asp?id=1020103&lang=gr">Μουσείο Μπενάκη</a>. </i></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i style="text-align: justify;">Στις 20 Απριλίου 1941, ημέρα του Πάσχα, ο Τσολάκογλου υπέγραψε
πρωτόκολλο παράδοσης της χώρας με τον διοικητή της 1ης Μηχανοκίνητης Μεραρχίας
Ες-Ες, υποστράτηγο Γιόζεφ Ντήτριχ, στο Βοτονόσι του Μετσόβου.</i></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: large;">Π</span></b>οιος λέει ότι τα παιδικά μας χρόνια είναι τα πιο χαρούμενα,
ξέγνοιαστα, ελεύθερα; Όχι, όχι. Τα πιο πικρά, τα πιο βασανισμένα, -να θέλεις,
να θέλεις και να μην ξέρεις τι θέλεις, κι οι μεγάλοι να λένε «μη αυτό, μη
εκείνο», κι η θάλασσα να 'ναι απέραντη και να μην μπορείς να την πάρεις, και να
περνάνε τα βαπόρια μακριά δίχως ν' αράζουν στο νησί μας αφήνοντας μια τούφα
λυπημένο καπνό πέρα στο λιόγερμα σαν τον καπνό της Ιθάκης που σε κάνει να
μαντεύεις το μακρινό, το αμέτρητο, το άπιαστο, τη στιγμή που εσύ όλα τα θέλεις
να τα πιάνεις με τα δάχτυλα σου, να τα μετράς στα δέκα δάχτυλα σου κι αυτό το
10 να 'ναι το Άριστα με κόκκινο μελάνι όχι στα δικά σου τετράδια. Αμ' εκείνος ο
μαυροπίνακας του σχολείου; -το πιο μεγάλο ΜΗ, να σου κόβει το κεφάλι με το έμπα
της άνοιξης κι η σκόνη της κιμωλίας στα τρία δάχτυλα του δεξιού χεριού σου να
σε κάνει ν' ανατριχιάζεις σα ν' άγγιξες την παγωμένη μύτη του πεθαμένου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Α, η πονεμένη, η γλυκιά παιδιάστικη άγνοια πολιορκημένη απ’
το άγνωστο, σε οικεία ανταπόκριση με το μέσα μας άγνωστο, θαμπωμένη απ’ τις
μυριάδες εκείνα τα σπιθίσματα που δεν πυκνώνουν και δε σμίγουν σ' έναν ήλιο (να
γίνουμε εμείς ο ήλιος) ούτε διαχέονται ως πέρα πέρα σαν το φως του ήλιου που να
φαίνονται όλα ως πίσω απ’ τα βουνά, πίσω απ’ την αχνογραμμένη στον ορίζοντα
Κρήτη, στα διάφανα δειλινά, τόσο απλωμένα σα χαμένα, και να φαινόμαστε κι εμείς
από παντού, σα να μην ήμασταν καθόλου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Χώρια πια που τα κορίτσια κάναν ξεχωριστές παρέες και λέγαν
τα δικά τους, όλο πσου πσου και γελάκια και λοξές κοροϊδευτικές ματιές σα να
ξέρανε τάχα μου αυτές περισσότερα, και κάρφωναν τα μαλλιά τους με κόκκινα και
γαλάζια χτενάκια, αλλά, έννοια σου, κι εμείς (κι ας μην είχαμε χτενάκια -είχαμε
μια τσατσάρα στην κωλότσεπη του κοντού παντελονιού και σιάχναμε μια χωρίστρα «μερακλαντάν»,
που 'λεγε κι ο Κάβουρας) κάναμε τις δικές μας παρέες και λέγαμε τα δικά μας που
ήταν ολότελα διαφορετικά απ’ τα δικά τους, κι ήμασταν λυπημένοι και θυμωμένοι και
σκαρφαλώναμε ως πάνου στα δέντρα κι αμολάγαμε μεγάλους χαρταϊτούς ως τα μεσούρανα
και παίζαμε τις μεγάλες αμάδες (άντε, ρε παρτσακλά, να ρίχτε και λόου σας μια
τέτοια άμάδα)∙ κι εκείνες παίζαν στην άλλη άκρη της Μεγάλης
Ντάπιας της Χρυσαφίτισσας κάτι δικά τους σαχλοπαίχνιδα, το κουτσό, την
τυφλόμυγα, και χαχανίζανε σαν καρακάξες, γι' αυτό (καλά τους κάνανε) δεν τις
αφήνανε να μπαίνουνε στο ιερό της εκκλησίας του Ελκομένου (όξω οι γυναίκες),
ενώ εμείς τ' αγόρια καθόμασταν σ' όλη τη λειτουργία μες στο Ιερό και τα λέγαμε,
και πότε πότε φορούσαμε κάτι άσπρα φουστάνια με χρυσό σειρήτι στο λαιμό (δεν
είχαν κουμπιά, τα περνούσαμε απ’ το κεφάλι και ξεχτενιζόμαστε, μα είχαμε πάντα
την τσατσαρίτσα μας), βγαίναμε απ’ τη δεξιά πύλη του ιερού, όχι απ’ τη μεσαία
Ωραία Πύλη, περπατούσαμε σοβαρά, με τα εξαφτέρουγα ψηλά, κοιτάζοντας ίσα
μπροστά κι ούτε που ρίχναμε μια ματιά στα κορίτσια∙ ύστερα γυρίζαμε πάλι στο ιερό, προνομιούχοι εμείς,
παιδιά του δημοτικού και του σχολαρχείου, καθόμασταν στον μεγάλο καναπέ
(παράξενο, είχε έναν καναπέ στο ιερό) και ψιλολέγαμε τα δικά μας (όχι για τα
μαθήματα) για κολύμπια, ψαρέματα, καβουρομάνες, χταπόδια, πανιά, γλάρους,
καρχαρίες, για τον Ιωνά στην κοιλιά του σκυλόψαρου που το λέγανε «κήτος», για
τα πουλιά μας και τα αποκάτου απ’ τα πουλιά μας, ψιθυριστά μη μας ακούνε κι οι Άγιοι
οι ζωγραφιστοί στους τοίχους, ιδίως εκείνο το κομμένο κεφάλι του Αι Γιάννη στο
δίσκο της Σαλώμης -βρε την άτιμη, τον φίλαγε, λέει, στα χείλια και τα αίματα
τρέχανε στα σαγόνια της∙ μα
πιο πολύ απ’ όλα μιλάγανε (οι άλλοι σε μένα) για τη μεγάλη αδερφή, μου τη Νίνα
(με περνούσε έντεκα χρόνια) που ήταν όμορφη σαν άγγελος, κι όταν λουζόταν κι
έβγαινε στην αυλή να στεγνώσουν στον ήλιο τα χρυσά σκάλες σκάλες μαλλιά της,
πυκνά και μακριά ως κάτω απ’ τη μέση της, και λαμποκόπαγε ολόγυρα ο τόπος, τα
βενετσιάνικα τειχιά, τα καραούλια, οι βίγλες, όλος ο βράχος της Μονοβασιάς, οι
τρούλοι του Άι Νικόλα, του Άι Γιώργη κι η αγορά με τα μικρά μπακάλικα, τα
τσαγκαράδικα, το φαναρτζίδικο, και στρέφαν όλοι για να δουν από που βγαίνει
αυτό το φως και ξέρανε πως είναι η Νίνα ή στο μπαλκόνι ή στην αυλή μας∙ κι όλα τ' αδέρφια και
πρωτοξαδέρφια του πατέρα μου, παντρεμένοι ή ανύπαντροι, ήταν ερωτευμένοι με τη
Νίνα∙ κάθε φορά που
πήγαιναν ταξίδι στην Αθήνα ή στο εξωτερικό της κουβαλούσανε βραχιόλια,
δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, κολιέδες, μεταξωτά φορέματα, τούλια, ταφτάδες, οργκαντίνες
και βελούδα τριανταφυλλένια, θαλασσιά και βιολετιά, κιβώτια σαμπάνιες, μπρικ και
μαυροχάβιαρο κι ένα σωρό καλούδια∙
μα και τα πιτσιρίκια του δημοτικού και τα παιδόπουλα του σχολαρχείου, κι αυτά
ερωτευμένα∙ εκεί,
λοιπόν, που καθόμουν στον καναπέ, μες στο ιερό, έρχονταν ένας ένας, σκύβανε στ'
αυτί μου και μου λέγαν «άμα μεγαλώσω θα μου δώσεις γυναίκα μου τη Νίνα;»∙ κι εγώ καμάρωνα κι
έλεγα σ' όλους «ναι» ιδίως ο Αργύρης (14χρονος πια, στο σχολαρχείο, ομορφόπαιδο,
κι είχε βγάλει μεγάλες τρίχες στα πόδια κι έσκαγε στο πάνου χείλι μαύρο μαύρο
το μουστακάκι του, μελαχρινός με ολογάλανα μάτια), ο Αργύρης, λοιπόν, με διπλάρωνε,
στριμωχνόταν στο πλευρό μου μόλις άδειαζε μια θέση στον καναπέ και μου 'λεγε,
μου 'λεγε για τη Νίνα, δε με ρωτούσε αν θα του την δώσω, αυτός μωρέ μάτια μου
θα την έπαιρνε με το σπαθί του «και τι νομίζεις» σε δυο μήνες θα βάλω μακριά
παντελόνια «θα 'μαστε ταιριαστοί∙
θα μου στείλει λεφτά ο μπάρμπας μου απ’ την Αμέρικα να πάρω τα δαχτυλίδια του
αρραβώνα και σε τρία χρονάκια θα 'μαι μεγάλος να την παντρευτώ»∙ μα εγώ έκανα τον
δύσκολο, γιατί ο Αργύρης ήταν πολύ όμορφος, δυνατός, καλοδεμένος και μ' άρεσε
πιότερο απ’ όλους τους άλλους για τη Νίνα μας' «ναι, μα δε θα την πειράξεις όσο
θα 'σαστε αρραβωνιασμένοι»∙
«μα την Παναγιά, που μας βλέπει απ’ αντίκρυ∙ ούτε με το μικρό μου δάχτυλο στο μάγουλο της»∙ «κι άμα παντρευτείτε;»∙ «ε, τότες θα γίνει»∙ «ναι, μα η Παναγία που
ορκίστηκες μόνο τον κρίνο μύρισε»∙
«ώρα είναι να μου πεις και για τους πελαργούς∙ δεν αφήνεις τις σάχλες, ρε Ίων αυτά 'ναι για μωρά
παιδιά». Μ' άρεσε πιο πολύ που μίλαγε σαν αντράκι σίγουρα θα τα πω της Νίνας,
να τον πάρει∙ κι ας
τολμούσε τότε κάνα παιδί να μου κάνει τον καμπόσο∙ θα τον έσπαγε ο Αργύρης στο ξύλο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όμορφες ώρες περνάγαμε στα νυχτερινά εκκλησιάσματα. Κι οι Άγιοι μας κοιτάζανε σα φίλοι μας∙ καταλάβαιναν κάτι θα
ξέραν κι αυτοί∙
ποτέ δε μας μάλωναν. Μα τα καλύτερα νυχτέρια μας ήταν τη Μεγάλη Βδομάδα, ιδίως
τη Μεγάλη Πέμπτη με τα δώδεκα Ευαγγέλια που κράταγε πολύ και βρίσκαμε καιρό να
λέμε και να λέμε, μεθυσμένοι απ’ τις ψαλμουδιές, απ’ το λιβάνι, απ’ τη μυρωδιά
του λιωμένου κεριού, απ’ τις φλόγες και κάτι άλλο που δεν ξέραμε να το πούμε
βαθιά μέσα μας που πολύ αργότερα το 'παμε «ένδοξο πόνο» κι άλλος το 'πε
«σμίξιμο του έρωτα και του θανάτου», μακρινές υποψίες, μαντέματα, βάγια,
δάφνες, ταπεινοσύνη, περηφάνια, ένα γυμνό σώμα κι ένα άλλο, το φτωχό
ξυλουργείο, ένα πηγάδι, ένα άγνωστο χαμένο διαμάντι στη λάσπη, το σηκώνεις, το
καθαρίζεις με τα δάχτυλά σου, λάμπει, σκουπίζεις τα δάχτυλά σου στο σακάκι σου,
κι είσαι καθαρός και θέλεις να το χαρίσεις στην Ιουδήθ, στη θέση της είναι η
Σιωπή που όλα τα ξέρει και δεν τα λέει, και τότε βγαίνει απ’ την πλαϊνή πύλη ο
Εσταυρωμένος κι εμείς με τα εξαφτέρουγα κι οι Ιερείς με τα θυμιατά, και γίνεται
η μεγάλη σιωπή του «σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας» και
τα πάντα σβήνουν και κατορθώνονται κάπου αλλού, κι η μητέρα κλαίει στο στασίδι
της, κι ο Αργύρης κοιτάει τη Νίνα, και στο βάθος ο Κάβουρας με άσπρο καθαρό
πουκάμισο, καλοχτενισμένος, καθόλου κάβουρας, κι έξω απ’ την εκκλησία μεγάλωναν
από μια ξαφνική δύναμη τα δέντρα, κι η θάλασσα σωπαίνει για ν' ακούσει, και τ'
άστρα ξύνουν με τα νύχια τους το σκοτάδι και περιμένουν (Εκείνον; Εμάς;) και τα
πορτοκαλάνθια, τα τριαντάφυλλα, τα γιασεμιά, τα χρυσάνθεμα, οι γαζίες, οι
μαργαρίτες φουντώνουν για το στόλισμα του Επιτάφιου, και σκαλιστές λαμπάδες
κρέμονται έξω απ’ τα μαγαζιά για την Ανάσταση, μα εγώ δεν ήθελα να κλαίει η
μητέρα, δεν ήθελα να 'ναι λυπημένος ο κόσμος κι η Θεια Σταθούλα κι η κυρα Παρασκευούλα
κι ο μπάρμπα Γιάννος που 'χασε το γιο του από δυναμίτη σε νυχτερινό ψάρεμα, κι
έλεγα να βρω το «αθάνατο νερό» πρώτα απ’ όλα για τη μαμά και για όλους, ναι, και
για μένα, γι' αυτό όταν γυρίζαμε απ’ την Ανάσταση με τις λαμπάδες και βάζαμε το
χέρι μας μπροστά στη φλόγα μη μας τη σβήσει ο αέρας, εγώ έφερνα την παλάμη μου
κοντά στη φλόγα να δω αν με κάψει, αν πονέσω, γιατί μια και υπάρχει ανάσταση
δεν πρέπει να πονέσω, κι όταν φτάναμε σπίτι φτιάχναμε σταυρούς στο ανώφλι της
πόρτας με την κάπνα των κεριών κι ύστερα μπαίναμε μέσα κι ανάβαμε με τ' άγιο
φως πρώτα την καντήλα μπροστά στα εικονίσματα στο δωμάτιο της γιαγιάς, ύστερα
όλους τους λύχνους, ακόμη και τις λάμπες πετρελαίου προσέχοντας όμως να μη
στάξει το κερί στο φιτίλι κι υστέρα σπάσει το γυαλί. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κι ώσπου να ζεστάνουν στην κουζίνα το ψητό με τις πατάτες
και τη μαγειρίτσα και να κόψουν το αυγολέμονο, εγώ καθόμουνα έξω στην αυλή,
τέντωνα τα μάτια, τρέμοντας από μια χλιαρή ψύχρα, να δω πάνω απ’ τη θάλασσα,
μακριά, ν' ανηφορίζει λάμποντας γυμνό το Άγιο Σώμα στον ουρανό «θανάτω θάνατον
πατήσας», Θεέ μου, κάνε να Τον δω κι εγώ, κι απ’ την πόρτα ερχότανε προκλητική η
μυρουδιά της μαγειρίτσας ύστερα απ’ τη νηστεία της Σαρακοστής και γέμιζε το
στόμα μου σάλιο. Και δεν Τον έβλεπα. Ίσως να 'φταιγε κι η Μαρίτσα κι ο
Κάβουρας, ίσως κι η μαγειρίτσα — δεν είναι σωστό να πεινάς τέτοιες ώρες. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ίων, Ίων» με φώναζαν κιόλας από μέσα «το τραπέζι είναι
έτοιμο». Έτρωγα με λυπημένη απληστία τη
σούπα, το ψητό, τις πατάτες, από πάνου τσουγκρίζαμε τα κόκκινα αυγά μα δεν τα
τρώγαμε γιατί είχαμε και τους κουραμπιέδες, τα μελομακάρουνα, τ' αμυγδαλωτά, κι
ύστερα ο ύπνος βαθύς, δε θυμόμουνα τίποτα, μόνο κάτι από φως, πολύ φως, τίποτα.
Όμως, την άλλη μέρα έλεγα στους συμμαθητές μου «Τον είδα με τα ίδια μου τα
μάτια, να, ολοζώντανον, όλο φως» (γιατί τάχα να μην Τον εχω δει κι εγώ αφού Τον
είδαν, λέει, η Αργυρούλα, η Θοδωρίτσα, η Φανή, ο Σταυράκης;). </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όμως το άλλο βράδυ δεν άντεξα και το 'πα στη μητέρα «μαμά,
δεν Τον είδα», «ποιόν;», «το Χρίστο, ντε∙
μια ώρα περίμενα στην αυλή», «θα νύσταζες» είπε η μαμά∙ «όχι, δε νύσταζα καθόλου, τα μάτια μου, να, τέντα,
μόνο που πείναγα -λέτε μαμά να φταίει που πείναγα;», «όχι, του χρόνου θα Τον
δεις σίγουρα», «μα η Αργυρούλα Τον είδε και πέρσι και φέτος», «η Αργυρούλα λέει
ψέματα κι επειδή λέει ψέματα δε θα Τον δει ποτέ». </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άρα εγώ που δεν είπα ψέματα στη μαμά, δεν είμαι αμαρτωλός κι
έτσι οπωσδήποτε του χρόνου θα Τον δω, και μάλιστα θα Του γράψω κι ένα
ποιηματάκι που μέρες τώρα τριγυρίζει στο μυαλό μου, πώς το πριόνι έπεσε απ’ το
καρφί του τοίχου, στο εργαστήρι του πατέρα Του κι έκανε μπαμ στο πάτωμα κι
άνοιξε μια τρύπα κι από κει μέσα βγήκαν 12 τριαντάφυλλα (και δεν ξέρω γιατί
σώνει και καλά έπρεπε να 'ναι τα τριαντάφυλλα 12) κι έκοψα τα 12 τριαντάφυλλα και
τα 'φτιαξα στεφάνι και Του 'βγαλα τον ακάνθινον στέφανο και του φόρεσα τα
τριαντάφυλλα και Του πήγαιναν πολύ κι ήταν πιο όμορφος από πάντοτε και πίσω απ’
τα τριαντάφυλλα το φωτοστέφανο πιο χρυσό από άλλοτε, και το 'χε πει κι η Νίνα
δοκιμάζοντας μπροστά στον καθρέφτη το φόρεμα που της είχε φέρει απ’ το Παρίσι ο
θείος ο Μπάτης ο Ψηλός, «το ροζ πάει πολύ με το χρυσό» (ω, να 'βλεπε ο Αργύρης
τη Νίνα μας μ' αυτό το φόρεμα, δυο Νίνες, μια μέσα στον καθρέφτη και μια έξω,
με το ίδιο φόρεμα, ροζ και χρυσό∙
-θα το φορέσει- είπε -το καλοκαίρι). Ναι, έτσι, ροζ και χρυσόν, θα Τον δω του
χρόνου να υψώνεται στον ουρανό. Μα τι λέω του χρόνου; Να Τον κιόλας, ολόσωμος,
γυμνός, μπροστά μου, Τον βλέπω, με τα δικά μου τριαντάφυλλα στα χρυσά μαλλιά
Του.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
ΑΘΗΝΑ, 11.1.84</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Πηγή</b>: Γιάννης Ρίτσος, Ίσως να ΄ναι κι έτσι, Κέδρος, 1984,
σελ. 54-63</div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-59004089504752337782013-04-15T00:32:00.000+03:002013-04-15T00:32:15.290+03:00Ξανά από τις στάχτες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;">1924-2013</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgo2kthfB0deMABjDwGid0u_Wnr7wMIFlXOw0buxpNhDCw73Pm-mfsUQsxNYDqTsl3lpIXriZ1BLt83sa-qqAFYaLz8xK825B0qPuXkheP4hOQGtbBkELzp2hJ79AISIrOIW-wDzeAPH4/s1600/AEKARA.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="162" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgo2kthfB0deMABjDwGid0u_Wnr7wMIFlXOw0buxpNhDCw73Pm-mfsUQsxNYDqTsl3lpIXriZ1BLt83sa-qqAFYaLz8xK825B0qPuXkheP4hOQGtbBkELzp2hJ79AISIrOIW-wDzeAPH4/s640/AEKARA.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;">Γι΄ αυτό είναι που σκάβω με τα νύχια μου</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;">αυτές τις ξηρές ημερομηνίες</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;">μήπως αστράψει κάποτες μια λύση</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<i><span style="font-size: large;">Μιχάλης </span></i><span lang="EN-US"><i><span style="font-size: large;"> Κατσαρός</span></i><o:p></o:p></span></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-8129195083631200642013-04-01T18:51:00.004+03:002022-04-01T00:42:41.276+03:00Η Πρωταπριλιά στην ελληνική δημοσιογραφία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLIS_vuqg1BZ8fcJ3tAbRI8ANqUs_UfBKnFyOSKCxNr_RqLDpzw_0zW5Fy7DC_Hi-SS8QL66ROOIHY3IV3AYPfw3ng7IhSvh74vgQ8_6G8CDdnVHeyjOXQqFkjUJyGic1lBkTAtT5C5uo/s1600/Anninos.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLIS_vuqg1BZ8fcJ3tAbRI8ANqUs_UfBKnFyOSKCxNr_RqLDpzw_0zW5Fy7DC_Hi-SS8QL66ROOIHY3IV3AYPfw3ng7IhSvh74vgQ8_6G8CDdnVHeyjOXQqFkjUJyGic1lBkTAtT5C5uo/s400/Anninos.JPG" width="308" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<i>Μεταγραφή ενός κειμένου του Μπάμπη Άννινου</i><b><sup>[1]</sup></b> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είναι περίεργο πώς και γιατί καθιερώθηκε το αστείο έθιμο του
πρωταπριλιάτικου ψέματος στη δημοσιογραφία. Πολλοί αναρωτιούνται: αφού οι εφημερίδες,
συνειδητά ή ασυνείδητα και για πολλούς επαγγελματικούς λόγους αναγκάζονται συχνά
να γράφουν ψέματα, γιατί υπερθεματίζουν την
ψευδολογία κατά προτίμηση την Πρωταπριλιά;
Αλλά το ερώτημα είναι αφελές∙
είναι το ίδιο σα να ρώταγε κάποιος:
γιατί εκείνος που δεν νηστεύει σε όλη τη διάρκεια της Σαρακοστής, να τρώει
κρέας μέχρι σκασμού, την ημέρα του Πάσχα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το έθιμο του ψέματος της Πρωταπριλιάς δεν είναι καθαυτό
ελληνικό. Καμία σχετική νύξη δεν γίνεται στις παραδόσεις του ελληνικού λαού,
νομίζω δε ότι το έθιμο παραμένει ακόμα άγνωστο στις λαϊκές τάξεις και μάλιστα
στους αγροτικούς πληθυσμούς. Όταν εισήχθηκε στη χώρα μας μαζί με άλλα ήθη και
έθιμα της Δύσης, μάλλον τα τελευταία χρόνια οπότε οι σχέσεις της ελληνικής κοινωνίας με τον
ευρωπαϊκό πολιτισμό άρχισαν να γίνονται στενότερες, η συνήθεια επικράτησε αρχικά
κυρίως στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις καθυστερώντας πολύ να εισχωρήσει σε άλλα
στρώματα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι παλαιότερες αθηναϊκές εφημερίδες δεν ενστερνίστηκαν
αμέσως το έθιμο της Πρωταπριλιάς, ίσως επειδή ήταν σεμνότερες και αυστηρότερες
από τις σημερινές και το θεώρησαν ως ανάρμοστο∙ ίσως ακόμα και για έναν σπουδαιότερο λόγο, καθώς οι
εφημερίδες εκείνης της εποχής εκδίδονταν μία ή δύο φορές την εβδομάδα με
αποτέλεσμα να συμπίπτει σπάνια η ημέρα της κυκλοφορίας τους με την 1<sup>η</sup>
Απριλίου. Άλλωστε, είναι ζήτημα αν το έθιμο της Πρωταπριλιάς ήταν δυνατόν να διαδοθεί
ανώδυνα σε προηγούμενες εποχές, όταν τα ήθη του λαού μας ήταν μεν αρκετά
απλοϊκά αλλά και μη αρκετά εξημερωμένα. Έτσι υπήρχε κίνδυνος η αθώα απάτη να
προκαλέσει δυσάρεστες συνέπειες στον εμπνευστή της. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ερευνώντας παλαιότερα, στο πλαίσιο των μελετών μου, τα φύλλα
των αθηναϊκών εφημερίδων από τη σύσταση σχεδόν του βασιλείου μέχρι την Οκτωβριανή μεταπολίτευση, δεν βρήκα κανένα
ίχνος πρωταπριλιάτικης είδησης. Μόνο σε ένα φύλλο της εφημερίδας «Ταχύπτερος Φήμη»<b><sup>[2] </sup></b>του 1852, νομίζω, η οποία κατ΄ εξαίρεση έγραφε με περισσή αφέλεια
ειδήσεις που ανάγονταν στη χρονογραφία και την κοινωνική κίνηση της πόλης, συνάντησα
κάτι που εκ πρώτης όψεως μοιάζει με πρωταπριλιάτικο
αστείο: «Αύριον Κυριακήν, ώρα 6 μ.μ. εις κύριος και εις αξιωματικός του μηχανικού
θ΄ ανυψώσουν από του κωδωνοστασίου του ναού της Αγίας Ειρήνης ένα μεγάλον
χάρτινον αετόν.» </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και όμως η είδηση αυτή, η οποία χρονολογείται σχεδόν εξήντα
χρόνια και κατά κάποιο τρόπο αποτελεί έναν αθωότατο πρόλογο των σημερινών
αθηναϊκών συγκινήσεων για τα αεροπλάνα, φαίνεται να ήταν αληθινή γιατί το φύλλο
της εφημερίδας που δημοσιεύτηκε έχει ημερομηνία Μαΐου και όχι 31ης Μαρτίου. Η σύντομη αυτή είδηση δε,
αναδεικνύει πιο έντονα και με μεγαλύτερη ακρίβεια ακόμα και από την πιο εκτενή
ηθογραφία, την παιδική αφέλεια των ηθών της τότε αθηναϊκής κοινωνίας,
που ήταν τόσο ολιγαρκής ώστε να συνεπαίρνεται και να έλκεται από το θέαμα του
πετάγματος των χαρταετών!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ωστόσο, οι περισσότερο «προχωρημένοι», όπως προανέφερα, τηρούν
από τότε το έθιμο της Πρωταπριλιάς και αρέσκονται να κυκλοφορούν τα θεμιτά της
ψέματα, εμπαίζοντας τους εύπιστους. Πολλές τέτοιες φάρσες μνημονεύονται στην παράδοση, περισσότερο ή λιγότερο ευφυείς, αλλά
από αυτές θα αναφέρω μια και μοναδική που έλαβε χώρα σχετικά πρόσφατα, της οποίας η σκληρότητα και τολμηρότητα
μαρτυρούν ότι στα αστεία δεν τηρούσαν πάντα, το μέτρο του ανεκτού και του
πρέποντος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η φάρσα έγινε σε βάρος ενός περίεργου αθηναϊκού
τύπου, τον οποίο βεβαίως θυμούνται πολλοί σημερινοί Αθηναίοι, του μακαρίτη Γεώργιου
ή Όμηρου Κλάδου, ανδρός αγαθού, που όμως μεταξύ των πολλών άλλων ιδιοτροπιών
του, παρουσίαζε και την εξής παράδοξη αντίθεση: ενώ αγαπούσε υπερβολικά τη ζωή,
του άρεσε να καταγίνεται με τους νεκρούς, έχοντας υπηρετήσει και ως έφορος του Νεκροταφείου,
και ενώ ζούσε κατασκεύασε το μνημείο στο οποίο έμελλε να τοποθετηθεί προς
ανάπαυση μετά θάνατον.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποιος λοιπόν, πλακατζής συγγενής του, θέλησε να του δώσει
προκαταβολικά, όπως φαίνεται, μια εικόνα του μελλοντικού ταξιδιού του προς την
αιωνιότητα, και επινόησε την εξής πραγματικά μακάβρια φάρσα. Φρόντισε, κρυφά, από
την παραμονή της Πρωταπριλιάς να τυπώσει, να
διανείμει και να τοιχοκολλήσει νεκρώσιμα τα οποία ανήγγειλαν το θάνατο του Κλάδου. Όταν το πρωί, την ώρα της εκφοράς όπως οριζόταν στα
νεκρώσιμα, άρχισαν να συρρέουν στο σπίτι του οι φίλοι και οι γνωστοί, έμεινα
μεν έκπληκτοι αυτοί βλέποντας τον νεκρό να είναι ζωντανός και υγιής, αλλά ακόμη
περισσότερο ο ίδιος για τις αθρόες πρωινές επισκέψεις. Η έκπληξή του δε, μεταβλήθηκε
σε μανία και κατέληξε σε νευρική κρίση όταν είδε τους λειτουργούς του θανάτου, που
είχαν ειδοποιηθεί και αυτοί καταλλήλως, να έρχονται με όλη την πένθιμη πομπή,
έτοιμοι να τον μεταφέρουν στην τελευταία του κατοικία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το φύλλο που εγκαινίασε τη συνήθεια της τακτικής κάθε χρόνο
δημοσίευσης πρωταπριλιάτικου ψέματος ήταν η κατά γενική παραδοχή καινοτόμος «Εφημερίς»<b><sup> </sup></b>του Κορομηλά.<b><sup>[3] </sup></b> Το χαριτωμένο και ευτράπελο πνεύμα του Ιωάννη Καμπούρογλου<b><sup>[4]</sup></b>, ο οποίος υπήρξε η ψυχή του πρώτου αυτού συστηματικά
οργανωμένου καθημερινού φύλλου, εφεύρισκε κάθε χρόνο διάφορα ευφυή ψέματα, είτε
σχετιζόμενα με κάποιο σύγχρονο γεγονός, είτε ολότελα φανταστικά, πάντοτε όμως
αληθοφανή και ικανά να διεγείρουν τη περιέργεια του πλήθους και να παρακινήσουν
τους εύπιστους να εκδράμουν σωρηδόν στο πιο
απομακρυσμένο μέρος, ώστε να απολαύσουν το ανύπαρκτο αξιοπερίεργο θέαμα.
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτό το χαρακτήρα έχει συνήθως το πρωταπριλιάτικο ψέμα των
εφημερίδων και έκτοτε αυτό το σύστημα ακολούθησαν πάντα τα καθημερινά αθηναϊκά
φύλλα, μιμούμενοι τον εισηγητή. Είναι δε, πολύ περίεργο όντως, το
φαινόμενο ότι ενώ το έθιμο στις μέρες μας γενικεύτηκε και έγινε πασίγνωστο και κοινό
σε όλους, βρίσκεται πάντοτε -κάθε χρόνο, πλήθος ανθρώπων που πιστεύουν την απάτη.
Εννοείται πάντως, ότι η επιτυχία εξαρτάται από την ευφυή έμπνευση και την τέχνη
με την οποία μαγειρεύεται, παρασκευάζεται και σερβίρεται η πρωταπριλιάτικη είδηση,
ώστε να φέρει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τέτοιες επιτυχίες εξακολούθησε να έχει η «Εφημερίς» και μετά
την αποχώρηση του Καμπούρογλου ο οποίος
ίδρυσε μετά τη δική του «Νέαν Εφημερίδα». Το νέο επιτελείο που τον αναπλήρωσε
στην παλαιά «Εφημερίδα», αποτελούμενο από το διευθυντή της, τον αείμνηστο Δημήτριο
Κορομηλά, τον αγαπητό συνάδελφο του γράφοντος τις γραμμές αυτές, κ. Ιωάννη Δαμβέργη<b><sup>[5]</sup></b> και άλλων, επί σειρά ετών κάθε 1η Απριλίου χάλκευε
κάποια είδηση φανταστική, μπλεγμένη μεταξύ άλλων πραγματικών επιφέροντας
συνεχώς το ποθούμενο αποτέλεσμα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Σημειώσεις<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[1]</b> Μπάμπης Άννινος, Βιογραφικά στοιχεία, <span lang="EN-US"><a href="http://www.biblionet.gr/author/13965/%CE%9C%CF%80%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B7%CF%82_%CE%86%CE%BD%CE%BD%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82">biblionet</a></span><span lang="EN-US"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b> </b><b> </b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[2] </b>Η Ταχύπτερος
Φήμη, Εφημερίς του εμπορίου και των ειδήσεων,<a href="http://www.elia.org.gr/entry.fds?entryID=76&pageid=96&pageCode=04.03.03&tablepageID=18&pageNo=4&direction=asc&orderby=&langid=1&letter="> Ε.Λ.Ι.Α.</a> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[3]</b> Ο <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CE%BB%CE%AC%CF%82">ΔημήτριοςΚορομηλάς</a> εκτός από δημοσιογράφος ήταν και συγγραφέας. Γνωστά του έργα είναι «Η
τύχη της Μαρούλας» και «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας». </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[4]</b> Ιωάννης
Καμπούρογλου, Βιογραφικά στοιχεία, <a href="http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=485">ΕΚΕΒΙ</a> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[5] </b>Ιωάννης
Δαμβέργης, Βιογραφικά στοιχεία, <a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%B1%CE%BC%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%B7%CF%82">Βικιπαίδεια</a> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Πηγή<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άννινος, Μπάμπης, 1862-1938 (χ.χ.). <b>Ο σύλλογος των εισαγγελέων και άλλα ευθυμογραφήματα</b>, Αθήναι,
Ελευθερουδάκης-Νίκας, σελ. 301-305.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="background-color: white; color: white;">...</span></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-49008552131560556832013-03-25T15:32:00.001+02:002014-03-24T21:13:12.577+02:00Οι κουρσάροι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Φρίντριχ Ένγκελς (1820-1895) εκτός από τη θεμελιώδη
συμμετοχή του στην ανάπτυξη του διαλεκτικού υλισμού και της επιστημονικής
θεωρίας του προλεταριάτου, ασχολήθηκε με την ποίηση και τη πεζογραφία. Μάλιστα,
η πεζογραφία διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των ιδεών του, κυρίως στα
νεανικά χρόνια. Η αρθρογραφία του σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής περιλάμβανε,
μεταξύ άλλων, διηγήματα και ποιήματα προσανατολισμένα σε
κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, ενώ είχε καταφερθεί κατά της «λαϊκής λογοτεχνίας»
εκτιμώντας ότι μέσω της εξιδανίκευσης και των ψευτο-παραμυθιών εκφράζονται,
συγκαλυμμένα, τα συμφέροντα των αντιδραστικών τάξεων. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σταθερά προσανατολισμένος στο ριζοσπαστισμό, προσέγγιζε ομοίως
και την ποίηση θεωρώντας ότι μέσω αυτής πρέπει να εκφράζεται «ο αγώνας
για την ελευθερία, ενάντια στην τυραννία, στο φιλισταϊσμό και τη θρησκευτική
μισαλλοδοξία». Επίσης, έχοντας διαχωρίσει τη θέση του από κάθε εθνικιστική τάση
και εθνική προκατάληψη δεν παρέλειπε να επισημαίνει ότι κάθε έθνος συμβάλλοντας
στον παγκόσμιο πολιτισμό, αξίζει σεβασμού. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν ήταν λίγες φορές που ο Φρ. Ένγκελς δέχθηκε επιθέσεις για
την προώθηση επαναστατικών λογοτεχνικών κειμένων ή και για την απόρριψη από
πλευράς του, έργων που προωθούσαν την αστική ιδεολογία. Ακόμα και στις Επιστολές
του, είναι έντονο το ενδιαφέρον του για
την ποίηση και τη πεζογραφία, αν και πολύ νωρίς είχε αντιληφθεί ότι η κλίση του
προς την ποίηση είναι περιορισμένη. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα από τα λογοτεχνικά έργα του, το οποίο έγραψε το 1837 με
τίτλο «A Tale Pirate», είναι εμπνευσμένο από τον Αγώνα των Ελλήνων «Κουρσάρων»
κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στην Ελλάδα
μεταφράστηκε το 1936 και δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στον «Ριζοσπάστη» από 20 έως 26 Μαρτίου 1936. Από τα φύλλα αυτά δεν
βρέθηκε στο ψηφιακό αρχείο της Εθνικής Βιβλιοθήκης, μόνο εκείνο της 23ης Μαρτίου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η παρούσα απόδοση του έργου Ένγκελς έγινε από την αγγλική
γλώσσα με την υποστήριξη της πρώτης –και εξαιρετικής- μετάφρασης του 1936, από
την οποία διατηρήθηκε και ο τίτλος. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEQMa25N8gMOxOYTPi640yCNR1El47vl5GGlw5V7M80uD8iPS3OfPoiAGqaXXBzz5hjcu7dHNEwL9qGi6Z58OGdydCfDdGG7zRmpQTEAvTdDKyo-Wb0l4PzGSMaw2eRUI6u-3dTw24hPY/s1600/lytras.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEQMa25N8gMOxOYTPi640yCNR1El47vl5GGlw5V7M80uD8iPS3OfPoiAGqaXXBzz5hjcu7dHNEwL9qGi6Z58OGdydCfDdGG7zRmpQTEAvTdDKyo-Wb0l4PzGSMaw2eRUI6u-3dTw24hPY/s640/lytras.jpg" height="640" width="504" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<o:p> </o:p><i style="text-align: center;">Νικηφόρος Λύτρας, Η Πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη.</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-large;">Οι κουρσάροι</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">Ι</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωί του 1820. Το καράβι ετοιμαζόταν
να σαλπάρει από την Κούλουρη, τη Σαλαμίνα της αρχαιότητας, τόπος που
εκτυλίχθηκε η Αθηναϊκή Ανδρεία. Ένα ελληνικό εμπορικό καράβι, με
πολυάριθμο πλήρωμα που είχε φέρει στην Αθήνα μαστίχα, αραβική κόμμι και άλλα,
μα κυρίως χατζάρια Δαμασκού, ξύλο κέδρου
και όμορφα ασιατικά υφάσματα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο λιμάνι υπήρχε μεγάλη κινητικότητα. Ο καπετάνιος
περιδιάβαινε ανάμεσα στους ναύτες επιβλέποντας να γίνει σωστά η δουλειά, όταν
ένας ναύτης ψιθύρισε σ΄ έναν άλλον στα ιταλικά:
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Φίλιππο, βλέπεις το
παλικάρι που στέκεται εκεί πέρα; Είναι ο καινούριος επιβάτης που ο
καπετάνιος προσκάλεσε χθες βράδυ∙ θέλει να τον πάρει μαζί μας, κι αν αρνηθεί θα
τον φουντάρει στη θάλασσα, γιατί ο μικρός δεν πρέπει να φτάσει στην Πόλη που
θέλει να πάει.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μα», είπε ο Φίλιππο, «τι σόι άνθρωπος είναι αυτός;».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν ξέρω. Ο καπετάνιος, όμως, είμαι σίγουρος ότι θα ξέρει».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την ίδια στιγμή, από το καράβι ρίχτηκε μια κανονιά κι όλοι
έτρεξαν στις βάρκες. Ο καπετάνιος πήρε θέση στη βάρκα φωνάζοντας: «Άντε,
παλικάρι, τι σκέφτεσαι; Μπρος, έλα γιατί σαλπάρουμε!».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο νεαρός, στον οποίο απεύθυνε τα λόγια αυτά, και μέχρι τότε
στεκόταν αμίλητος σε μια κολώνα, γύρισε φωνάζοντας: «Ναι, έρχομαι!» κι έτρεξε
προς τη βάρκα. Έκατσε, και απομακρύνθηκαν γρήγορα από την ακτή. Το ίδιο γρήγορα
πλεύρισαν το καράβι. Με τη δεύτερη κανονιά το πλήρωμα συγκεντρώθηκε στο
κατάστρωμα και σήκωσαν άγκυρα με τα πανιά ανοιχτά. Το μπρίκι γλίστρησε πάνω στη
γαλάζια θάλασσα, σαν ένας τεράστιος κύκνος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο καπετάνιος, που επέβλεπε μέχρι τότε τους ναύτες, πλησίασε
τον όμορφο νεαρό, ο οποίος ακουμπισμένος στην κουπαστή κοίταζε θλιμμένα να
χάνονται στο βάθος οι κορφές του Υμηττού.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Νεαρέ», του είπε, «έλα στην καμπίνα μου, θέλω να κάτι να σου
πω»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ευχαρίστως», απάντησε ο νεαρός κι ακολούθησε τον καπετάνιο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν κατέβηκαν κάτω, ο καπετάνιος του είπε να καθίσει και
ρίχνοντας χιώτικο κρασί σε δυο κούπες, είπε:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Άκουσέ με, έχω μια πρόταση για ΄σένα. Αλλά για πες μου,
πρώτα, πώς σε λένε; Από πού είσαι;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Το όνομά μου είναι Λέων Πάππος κι είμαι από την Αθήνα.
Εσείς;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Λέγομαι καπετάν Λεωνίδας Σπετσιώτης, από τις Σπέτσες. Τώρα
άκουσε! Εσύ σίγουρα μας θεωρείς τίμιους
εμπόρους; Όχι, δεν είμαστε τέτοιοι! Κοίταξε τα κανόνια μας, τα φανερά και τα
κρυμμένα, τα πυρομαχικά μας, το οπλοστάσιό μας και τότε θα καταλάβεις πως το
εμπόριο είναι απλώς ένα πρόσχημα. Θα καταλάβεις ότι είμαστε διαφορετικοί, καλύτεροι
άνθρωποι, γνήσιοι Έλληνες, οι άνθρωποι που εξακολουθούν να λαχταρούν τη
λευτεριά. Εν ολίγοις, Κουρσάροι, όπως μας λένε οι άπιστοι που τιμωρούμε. Και
τώρα για ΄σένα∙ για
΄σένα που μου αρέσεις και μου θυμίζεις
πολύ τον αγαπημένο μου γιο που οι άπιστοι μού τον σκότωσαν πέρυσι, μπροστά στα
μάτια μου. Θέλω να σου προτείνω λοιπόν, να ενωθείς μαζί μας και να βοηθήσεις
στον αγώνα για τη λευτεριά των Ελλήνων, προξενώντας ζημιές στους άπιστους, για
τους οποίους ταιριάζουν, βέβαια, οι στίχοι του Ομήρου:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i>«Έσσεται ήμαρ ότ΄ αν ολώλη Ίλιος
ίρη και Πρίαμος, και λαός ευμέλω Πριάμοιο»</i> <sup><b>[α]</b></sup></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν όμως δεν θέλεις να το κάνεις αυτό δεν σου εγγυώμαι για τις
συνέπειες. Όταν το πλήρωμά μου μάθει τι σου ομολόγησα, σίγουρα θα ζητήσει το
θάνατό σου. Κι εγώ, όσο και να το θέλω, δεν θα μπορέσω να σε βοηθήσω»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι είναι αυτά που λες; Κουρσάροι; Και μου προτείνετε να
ενωθώ μαζί σας; Αμέσως! Για να πάρω πίσω το αίμα του πατέρα μου! Ω χαρά! Είναι
χαρά μου να ενωθώ με εσάς, να πολεμήσω με λύσσα ενάντια στους μουσουλμάνους, να
τους σφάξω σαν ζώα!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Συμφωνήσαμε λοιπόν! Έτσι μ΄ αρέσεις, Λέων! Ας πιούμε ένα
μπουκάλι χιώτικο κρασί για την καινούρια φιλία!», και ο γέρο-μπεκρής ξαναγέμισε
τις κούπες με κρασί: «Πιες λοιπόν, Λέων, να την αδειάσουμε!», έλεγε συνέχεια
παρακινώντας τον ντροπαλό σύντροφό του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ύστερα, πήρε τον καινούριο του σύντροφο, τον σεργιάνισε στο
καράβι και του έδειξε τ΄ άρματα. Πρώτα μπήκαν στην οπλαποθήκη. Εκεί βρίσκονταν
κρεμασμένα κάθε είδους υπέροχα κουστούμια, στενές ναυτικές μπλούζες, φαρδιά
καφτάνια, ψηλά καπέλα, χαμηλά ελληνικά φέσια, πλατιά σαρίκια, στενά φράγκικα
πανταλόνια και φαρδιά τούρκικα κοντοβράκια, πλουμιστά περσικά γιλέκα, σακάκια ουσάρων
της Ουγγαρίας, ρώσικες γούνες, όλα τακτοποιημένα μέσα σε μεγάλες ντουλάπες. Οι επιφάνειες
ήταν σκεπασμένες από όπλα όλων των εθνών: κάθε είδους πυροβόλα, από μικρά πιστόλια τσέπης μέχρι βαριά τρίκροτα
μουσκέτα, σπαθιά όλων των ειδών, χατζάρες
Δαμασκού, ισπανικά ξίφη, πλατιές γερμανικές σπάθες, κοντά ιταλικά στιλέτα,
γιαταγάνια, ήταν προσεκτικά κρεμασμένα παντού. Στις γωνιές ήταν βαλμένα
ντουλάπια για τα κοντάρια, έτσι ώστε να χρησιμοποιείται κάθε σημείο του χώρου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια πήγαν στην πυριτιδαποθήκη. Εκεί βρίσκονταν οκτώ
μεγάλα βαρέλια που το καθένα είχε κοντά πενήντα κιλά μπαρούτι και τέσσερα
μικρότερα με πέντε, σχεδόν, κιλά το καθένα. <b><sup>[1]</sup></b> Μέσα σε τρία βαρέλια υπήρχαν μπόμπες και δύο μεγαλύτερα
με οβίδες. Τα ντουλάπια, στα πλαϊνά, ήταν γεμάτα από κανάτια και τσουκάλια με
σκόνη, που εκτός από μπαρούτι είχε μέσα κομμάτια από μολύβι, πέτρες και
κομμάτια σίδερου. Στο άλλο διαμέρισμα που επισκέφθηκαν, ο Λεωνίδας του έδειξε
μερικά τσουβάλια με μπάλες κανονιών. Ύστερα ανέβηκαν ξανά στα κανόνια. Κι από
τις δυο μεριές του καραβιού υπήρχαν δώδεκα κανόνια μεγάλου διαμετρήματος. Στην πρύμνη
βρίσκονταν άλλα δυο κανόνια των 48 βολών.
Ανάμεσα σ΄ αυτά, και σ΄ όλες τις μεριές, ήταν τοποθετημένα περιστροφικά κανόνια
μεγάλου διαμετρήματος, όλα μαζί ίσαμε τριάντα. Όταν γύρισαν στην καμπίνα, ο
Λεωνίδας έδειξε στον Λέοντα τρία ακόμα κιβώτια γεμάτα με τουφέκια και σφαίρες
και δυο κασόνια με σκάγια. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι λες; Το καράβι μας είναι σε καλή κατάσταση;» τον ρώτησε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τέλεια!», αποκρίθηκε ο Λέων, «Δεν μπορούσε να είναι καλύτερη.
Τώρα όμως επιστρέψτε μου να κοιτάξω λίγο
ακόμα από το κατάστρωμα.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ανέβηκε πάνω. Μα πολύ σύντομα ξανακούμπησε στην κουπαστή. Περνούσαν
πια τις Κάβο- Κολώνες, το αρχαίο Σούνιο, και ο Λέων κοίταζε θλιμμένα τις ψηλές
κορφές του Υμηττού που χάνονταν στο βάθος, όταν τον διέκοψε ο Λεωνίδας:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γιατί παιδί μου είσαι τόσο λυπημένος; Έλα πάμε στην πρύμνη
να μου πεις για τη ζωή σου.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και ο Λέων τον ακολούθησε, λέγοντας την ακόλουθη ιστορία: </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">ΙΙ</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε λίγο θα γίνω δεκάξι χρονών. Ο πατέρας μου ήταν έμπορος, ο
Γρηγόριος Πάππου. Η μητέρα μου ονομαζόταν Άρτεμις. Εγώ λέγομαι Λέων, η δίδυμη
αδερφή μου ονομάζεται Ζωή κι ο μικρότερος αδελφός μου, Αλέξης. Πριν τρεις
μήνες, πάνω κάτω, ο Πασάς της Αθήνας <b><sup>[2]</sup></b>
λιμπίστηκε μια νεαρή σκλάβα που ο πατέρας μου την είχε μεγαλώσει μαζί μας.
Αμέσως λοιπόν, ζήτησε να του τη δώσουμε
κι όταν ο πατέρας μου αρνήθηκε, αυτός ορκίστηκε να τον εκδικηθεί και κράτησε
τον όρκο, για να μας καταστρέψει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα βράδυ, εκεί που καθόμασταν ήσυχα στο σπίτι μας
τραγουδώντας μαζί με τη Σελίμ, τη σκλάβα, που έπαιζε λύρα, τη Ζωή και τον
Αλέξη, ξαφνικά μπήκαν μέσα οι Αρναούτες <b><sup>[3]</sup></b>
του Πασά και αρπάζοντας τον αγαπημένο μας πατέρα και τη Σελίμ έφυγαν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εμάς, αφού μας ποδοπάτησαν, μας άφησαν σε άθλια κατάσταση.
Φύγαμε από το σπίτι μας και κάποια στιγμή φτάσαμε στην πύλη του παλιού Μακεδονικού
κάστρου <b><sup>[4]</sup></b>. Εκεί βρήκαμε
καταφύγιο και οι σπλαχνικοί χωρικοί μας έδωσαν ψωμί και λίγο κρέας. Από ΄κει
κινήσαμε για τον Πειραιά. Όμως αλίμονο! Η αδερφή μου είχε εξαντληθεί τόσο πολύ που
έπεσε μισολιπόθυμη κάτω από μια ελιά. Όσο για ΄μένα, ήθελα να γυρίσω στην πόλη
και να ζητήσω βοήθεια από τους συγγενείς μας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έτσι, ξεκίνησα αδιαφορώντας στα παρακάλια της μάνας μου κι
όταν έφτασα κοντά στην Ακρόπολη κι ήμουν έτοιμος ν΄ ανέβω προς τα πάνω, βρήκα
–φανταστείτε τη χαρά μου- τον πατέρα μου. Δεν μπορώ να σας περιγράψω με πόση
λαχτάρα τον αγκάλιασα, όταν σκέφτηκα την ευτυχία και τη χαρά της μάνας μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δυστυχώς, πολύ γρήγορα ήρθε η απογοήτευση. Μόλις είχαμε κάνει μερικά
βήματα, όταν είδαμε να έρχεται κατά πάνω μας ο διοικητής του στρατού του Πασά,
των Αρναούτηδων. Αυτός αναγνώρισε τον πατέρα μου, έβγαλε το γιαταγάνι και ξεχύθηκε
πάνω του. Ο πατέρας κρατώντας με το δεξί του χέρι ένα ροζιασμένο ξύλο που είχε
βρει προηγούμενα, στάθηκε ακίνητος. Ο Τούρκος όμως, κατεβάζοντας το γιαταγάνι έκοψε
το ξύλο στα δύο και με το χτύπημα ο πατέρας μου τραυματίστηκε στον ώμο. Ο
Τούρκος ξαναχτύπησε το ίδιο δυνατά τον ανυπεράσπιστο, πια, πατέρα μου και
χτυπώντας τον στο κεφάλι τον έριξε στη
γη. Εγώ σήκωσα το ξύλο από κάτω και το πέταξα στα μούτρα του Τούρκου. Μέσα
στη μανία του, του έπεσε το γιαταγάνι αλλά τράβηξε ένα σφυρί από το ζωνάρι του
και με χτύπησε τόσο δυνατά που έπεσα αναίσθητος</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν συνήλθα, ο πατέρας μου ήταν ξαπλωμένος δίπλα μου και
αφήνοντας την τελευταία του πνοή, μου είπε: «Λέων, γιε μου, φύγε, φύγε από ΄δω!
Κινδυνεύεις! Είναι λεύτερη η μάνα σου;». Όταν του το επιβεβαίωσα, είπε: «Πηγαίνετε
στην Κούλουρη κι από κει στο Ναύπλιο. Έχω φίλους εκεί!». «Πατέρα, πώς λέγεται ο
δολοφόνος σου;», ρώτησα. «Λέων, το όνομά
του είναι Μουσταφά Μπέη. Ο Θεός ας συγχωρέσει τη δόλια μου ψυχή.». Και μ΄ αυτά
τα λόγια ο πατέρας μου ξεψύχησε. Αγκάλιασα το σώμα του, έκλαψα, φώναξα σε βοήθεια,
όμως εκείνος κειτόταν πια νεκρός και κανένας δεν ήρθε να με βοηθήσει. Τελικά,
σηκώθηκα στα πόδια μου και κλαίγοντας, φόρεσα το ζωνάρι του αγαπημένου μου
πατέρα, έζωσα σ΄ αυτό το γιαταγάνι του δολοφόνου κι ορκίστηκα να μην αποχωριστώ
ούτε το ζωνάρι, ούτε το γιαταγάνι, μέχρι που το αίμα του πατέρα μου να ξεπλυθεί
με τούρκικο αίμα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ύστερα απ΄ αυτό τράβηξα έξω από την πόλη, αλλά –δυστυχώς, οι αγαπημένοι μου δεν ήταν πια
εκεί! Ένα ματωμένο μαχαίρι, το ματωμένο μαντίλι της μάνας μου και το φέσι του
Αλέξη που κείτονταν εκεί, μαρτυρούσαν πως κι εδώ είχε γίνει το κακό. Αυτό το
φέσι φοράω τώρα. Αυτό είναι το μαχαίρι (κι έδειξε ένα όμορφο τούρκικο μαχαίρι,
που είχε περασμένο στο ζωνάρι). Το μαντίλι το φοράω από τότε κάτω από το χιτώνα μου, στο στήθος, δίπλα στην
καρδιά μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μόνο τότε θυμήθηκα τη λαβωματιά μου. Άρχισα να πονάω.
Ανασήκωσα το φέσι και το αίμα ξανακύλισε στο πρόσωπό μου. Ξάπλωσα κάτω από ένα
δέντρο κι έδεσα μ΄ ένα μαντίλι το κεφάλι μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αποκοιμήθηκα και είδα στον ύπνο μου τον πατέρα μου, έτσι
όπως μου άρεσε, ζωντανό και λεβέντη, με τη μάνα μου, τη Ζωή, και τον Αλέξη στο
πλάι του, να έρχεται προς το μέρος μου και να με σηκώνει, αλλά στη συνέχεια
ήρθαν οι Τούρκοι και ο δολοφόνος του πατέρα μου ορμούσε, ουρλιάζοντας. Τότε ξύπνησα
κι είδα ότι βρισκόμουν πάνω σ΄ έναν
αραμπά κι ένας γέρος που στεκόταν μπροστά μου με καθησύχαζε. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με πήγε στην περιοχή του Άγιου Νικόλα, όπου με γιάτρεψε. Έμεινα μαζί του τέσσερις βδομάδες
και ύστερα μου έδωσε λεφτά και με τη βάρκα του με πήγε στην Κούλουρη. Εκεί πια
χωριστήκαμε και για ενθύμιο κόψαμε ένα γρόσι στη μέση παίρνοντας από μισό. Στην
Κούλουρη έκατσα μερικές μέρες, γιατί δε τα κατάφερνα να φύγω. Τα υπόλοιπα τα
ξέρετε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">ΙΙΙ</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτή, περίπου, ήταν η ιστορία του νεαρού Πάππου. Αμέσως, ο
Λεωνίδας τον πήρε από το χέρι, πήγανε στην οπλαποθήκη, και τον πρόσταξε να διαλέξει
τη στολή του. Από τα κουστούμια πήρε ελαφριά ελληνική βράκα κι ένα γαλάζιο πανωφόρι.
Για όπλα διάλεξε ένα κοντό δίκαννο, ένα ζευγάρι δίκαννες πιστόλες κι ένα σφυρί.
«Πάρε, λοιπόν, ένα σπαθί κι αν δεν θέλεις, διάλεξε θηκάρι», του είπε ο
Λεωνίδας. «Όχι», είπε ο Λέων, «απ΄ αυτό το γιαταγάνι δεν θα χωριστώ! Και θα παραμείνει
γυμνό ώσπου να βρω μονάχος μου θηκάρι».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εν τω μεταξύ, άρχισε
να σκοτεινιάζει. Έφταναν πια, στην Τζια. Χωρίς να πλησιάσουν στη στεριά,
κατέβασαν όλα τους τα πανιά κι αμόλησαν μια ρουκέτα, απ΄ το μεσαίο άλμπουρο. Σε
λίγο πλησίασε μια βάρκα, με έναν σταυρό
στην πλώρη της. Στη βάρκα βρίσκονταν έξη
ένοπλοι άνδρες και δένοντάς την στο
καράβι ανέβηκαν στο κατάστρωμα. Ο
Λεωνίδας τους παρουσίασε τον καινούριο σύντροφό τους κι όλοι τον υποδέχθηκαν
εγκάρδια. Ύστερα, είπε ο Λεωνίδας:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Λοιπόν, Στέφανε, τι γίνεται
εκεί έξω;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στέφανος: «Στο λιμάνι, είναι αραγμένο ένα τούρκικο εμπορικό
καράβι. Εγώ ντύθηκα έμπορος κι ανέβηκα πάνω. Μα, ποιον νομίζεις πως είδα εκεί,
Λεωνίδα; Φαντάσου ότι εκεί μέσα βρισκόταν ως σκλάβος ο παλιός μας σύντροφος, ο
Δούκας. Φυσικά τον πήρα από ΄κει βάζοντάς
τον μέσα σ΄ ένα κασόνι. Το καράβι έχει μόνο τρία κανόνια, αλλά το πλήρωμα είναι μεγάλο και καλά οπλισμένοι. Θα
΄ναι ίσαμε τριάντα Τούρκοι στο πλοίο. Αλλά πήρα με το μέρος μας δυο Έλληνες επιβάτες
που ταξιδεύουν προς την Αθήνα. Αυτοί θα καταλάβουν την μπαρουταποθήκη» .</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λεωνίδας: «Ω! Έξοχα! Μείνετε εδώ και περιμένετε λίγο».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έτρεξε κάτω στην καμπίνα, επέστρεψε με τρία μπουκάλια κρασί
και αφού τα μοίρασε στους νιόφερτους, άρχισε να λέει:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τώρα, είμαστε -περιμένετε- έξι εσείς, είκοσι στο καράβι, ο
Λέων, εγώ, που κάνει συνολικά 28, δυο Τούρκοι επιβάτες, που πάνε στο Σέριφο,
από τους οποίους ο ένας Γενίτσαρος. Νότο!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο άνθρωπος που λεγόταν έτσι, ήρθε αμέσως.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πάρε μαζί σου τον Πρώτο και τον Ταρά και πηγαίνετε στην
καμπίνα, να αφοπλίσετε τους Τούρκους και φέρτε τους πάνω».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Νότος έφυγε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μιχάλη!», φώναξε ο Λεωνίδας, «Εδώ!», απάντησε ο τελευταίος,
κι έφτασε αμέσως.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γεμίστε αμέσως τα κανόνια, ετοιμάστε τρεις οβίδες με βόλια για
τα περιστρεφόμενα και στα υπόλοιπα κανόνια βάλτε μολύβια, γυαλιά, πέτρες και
σίδερα! Φέρτε εξήντα οβίδες, δυο μπόμπες κι ένα κασόνι με βόλια. Αρματωθείτε
όλοι!». Οι εντολές του πραγματοποιήθηκαν. «Και τώρα, γιε μου», είπε στρεφόμενος
προς τον Λέοντα, «τώρα θα έχεις την ευκαιρία να δοκιμαστείς στην πρώτη σου μάχη,
μαζί μας. Να πολεμήσεις γενναία. Από τη
στιγμή που το καράβι μπει στη μάχη να είσαι δίπλα μου. Μην τολμήσεις να
σαλτάρεις στο τούρκικο καράβι πριν από μένα. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να κοστίσει
τη ζωή σου.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι», είπε ο Στέφανος, «Το ξέρω καλά αυτό. Φαντάσου, Λέων,
ότι πήδηξα πάνω στο πλοίο του εχθρού με δύο νέους συντρόφους, όπως εσύ. Ο
εχθρός, όμως, έκοψε τους κάβους, απομονωθήκαμε και βρεθήκαμε στα χέρια τους. Παλέψαμε,
αλλά όταν πέθαναν οι δύο σύντροφοί μου, εγώ δέχτηκα τέτοια πίεση από τους
εχθρούς κι ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι. Το σημάδι φαίνεται ακόμα. Σίγουρα θα
είχα σκοτωθεί κι εγώ αν, εν τω μεταξύ, οι δικοί μας δεν ξαναπλεύριζαν το
καράβι.» </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια, ήρθε ο Νότος με δύο Τούρκους, ο ένας εκ των
οποίων είχε δεμένο το χέρι του. Ο Νότος είπε
στο Λεωνίδα:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εδώ, τους έχω τώρα. Πάλεψαν απεγνωσμένα. Αυτός ο Γενίτσαρος
χτύπησε τον Πρώτο τόσο δυνατά που δύσκολα θα γίνει καλά. Γι΄ αυτό κι εγώ του έσπασα
το χέρι, την ώρα που ο Ταράς είχε ξαπλώσει τον άλλον κάτω. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι», είπε ο Γενίτσαρος, «ήταν ένα πονηρό χτύπημα, να μας
επιτεθούν την ώρα που καθόμασταν ήσυχοι στην καμπίνα μας! Αλλά την πλήρωσαν
ακριβά κι αυτό με παρηγορεί.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ω», απάντησε ο Λεωνίδας, «Εγώ ποτέ δεν αμφέβαλα για την
ανδρεία σας. Γι΄ αυτό δεν πρέπει να μείνετε χωρίς ανταμοιβή. Αν θέλετε, θα σας
αποβιβάσω αύριο το πρωί στα Θερμιά. Αλλά
ο καθένας από σας θα μου δώσει λύτρα πενήντα γρόσια». Οι Τούρκοι συμφώνησαν ευχαρίστως και
επέστρεψαν στην καμπίνα, υπό την επιτήρηση του Νότου, ενώ ο Λεωνίδας πήγε να
δει τον Νότο που βρισκόταν ξαπλωμένος σε
μια αιώρα. Εξετάζοντας το τραύμα είδε ότι ήταν μια λαβωματιά από χαντζάρι στο
κρανίο, το οποίο είχε καταστραφεί κατά ένα μέρος. Ήταν μια θανάσιμη πληγή, όμως
υπήρχε ακόμα ελπίδα. Έβαλε ένα έμπλαστρο και αποσύρθηκε μαζί με τον Λέοντα για
ύπνο. Για τον τελευταίο, έχει βάλει ένα κρεβάτι δίπλα στο δικό του. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη μέση της νύχτας ξύπνησαν. Μπροστά τους στεκόταν ο Στέφανος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Βιαστείτε, στα βόρια φαίνονται πανιά. Μπορείτε να τα δείτε χωρίς φανάρι.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μέσα σ΄ ένα λεπτό αρματώθηκαν και οι δυο. Ο Λεωνίδας άνοιξε
ένα ντουλάπι κι έδωσε στον Λέοντα ένα σακί βόλια κι ένα μεγάλο κέρατο γεμάτο
μπαρούτι. Εφοδιάστηκε και ο ίδιος με πυρομαχικά και τράβηξαν για το κατάστρωμα.
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μιχάλη!» φώναξε ο καπετάνιος, «πού είναι τα περιστρεφόμενα
κανόνια;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν τα υπέδειξε, έκατσε ο ίδιος στο πρώτο κι έβαλε τον
Λέοντα στο δεύτερο και τον Στέφανο στο τρίτο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το πλήρωμα συγκεντρώθηκε στο κατάστρωμα. Ο Λεωνίδας πρόσταξε
να μαζευτούν και τους μέτρησε. Μαζί με τον ίδιο ήταν είκοσι έξι. Διέταξε το
Νότο να φύγει κι αυτός έθεσε τον εαυτό του σε ένα από τα σαρανταοκτάρια κανόνια
και ο Μιχάλης σε ένα άλλο. Τα περιστρεφόμενα όπλα ήταν τα πιο δύσκολα απ΄ όλα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στον ορίζοντα. Είχαν πλησιάσει
πολύ με το καράβι. Στη συνέχεια, χάθηκε. Μάλλον κατευθυνόταν αλλού.
Επανεμφανίσθηκε αρκετές φορές αλλά τελικά το έχασαν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ξημέρωσε. Η θάλασσα ήταν καλυμμένη με ομίχλη η οποία
σταδιακά αραίωνε. Λίγο αργότερα, ο Στέφανος, που ήταν ακόμη στο κατάρτι,
φώναξε: «Βλέπω το καράβι! Είναι, ίδιο
όπως αυτό που είδα στο λιμάνι της Τζια.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Λεωνίδας το είδε επίσης, με το κιάλι του. Ο Στέφανος κατέβηκε.
Αμέσως άνοιξαν όλα τα πανιά και σύντομα ήταν ορατό πλέον σε όλους. Ανέβασαν την
τουρκική σημαία και άρχισαν να πλησιάζουν. Μετά από τρεις ώρες, περίπου, όταν
ήταν τόσο κοντά ώστε απείχαν ελάχιστα
από το πεδίο βολής. Στη συνέχεια, ο
Λεωνίδας διέταξε να κατεβάσουν την τουρκική σημαία και η μαυροκόκκινη σημαία<b><sup>[5]</sup></b> με τον λευκό σταυρό
κυμάτισε μεσίστια. Όμως, το τουρκικό πλοίο είχε ήδη αλλάξει ρότα προς τα βορειοδυτικά με όλα του τα πανιά, για να
φτάσει στη Μακρόνησο. Χωρίς να χάσει χρόνο ο Λεωνίδας ρίχνει μια κανονιά στα
ξάρτια του εχθρού. Οι Τούρκοι απάντησαν αμέσως, αλλά στη συνέχεια αποσύρθηκαν.
Στη συνέχεια, ο Λεωνίδας φωνάζει: «Εδώ, Μιχάλη με δεκαπέντε άντρες σου, ξεκίνα.
Πρέπει να το πάρουμε! Νότο! Ρίξετε φλεγόμενα τόξα στον εχθρό! Ταρά, εσύ με πέντε
άντρες να μείνετε εδώ.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το πλοίο ανέπτυξε ταχύτητα. Πλησίαζαν όλο και περισσότερο το
θήραμά τους. Εν τω μεταξύ, ο Λεωνίδας διέταξε:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ταρά, μόλις γυρίσει ο Μιχάλης, πηγαίνετε στα δεξιά κανόνια.
Στέφανε, είσαι υπεύθυνος για τα κανόνια
της πρύμνης. Λέων, μένεις κοντά μου!» </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια, ο Νότος εξαπέλυσε δώδεκα οβίδες, άλλα πέντε
κανόνια βρυχήθηκαν και ένα από τα πανιά του εχθρού έπεσε και κρέμασε από τα σχοινιά! Κραυγές
πανηγυρισμού ακούστηκαν! Το κανόνι ξερνάει φωτιά για μια ακόμη φορά και το κατάρτι
του εχθρικού πλοίου γκρεμίζεται! Οι Τούρκοι δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν. Το
πλοίο ήρθε πιο κοντά, και γρήγορα ο Λεωνίδας και ο Λέων έσπειραν τη φωτιά με τα
περιστρεφόμενα όπλα τους. Αρκετοί άντρες σκοτώθηκαν, τα πυρά κόπασαν αλλά λίγο.
Ο Μιχάλης γύρισε. Τώρα ήταν αρκετά κοντά
οι Τούρκοι, και οι κανονιοβολισμοί έπεφταν από παντού. Αλλά οι Τούρκοι αντιστέκονταν επίσης γενναία.
Τότε, ο Λεωνίδας έδωσε εντολή να πέσουν με όλες τις δυνάμεις κατά του εχθρού. Τα
περιστρεφόμενα κανόνια χτύπησαν και όταν το κατάστρωμα του εχθρικού πλοίου
φάνηκε να καθαρίζει οι Έλληνες εφόρμησαν. Ο Μιχάλης έπεσε λαβωμένος ενώ ο Λεωνίδας με το Λέοντα έριχναν τους γάντζους.
Όλοι πυροβολούσαν τον εχθρό, όταν κάποια στιγμή ο Λέων βρέθηκε αντιμέτωπος με
τον πρώτο εχθρό. Τραβώντας το πιστόλι του έριξε κάτω τον πρώτο και με το
γιαταγάνι του να αστράφτει χτυπούσε τον έναν Τούρκο μετά τον άλλον. Άγρια η
μάχη, μέχρι που αρκετοί Τούρκοι παραδόθηκαν στους γενναίους Έλληνες. Εκείνη τη
στιγμή πετάγεται στον κατάστρωμα ένας γιγαντόσωμος Αρναούτης και γυρνώντας το γιαταγάνι του, φώναξε:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι συμβαίνει Μουσουλμάνοι; Σκοπεύετε να αφήσετε τον εαυτό
σας να σφαγιασθεί από τους άπιστους; Αρπάξτε τα σπαθιά σας και σκοτώστε αυτά τα
σκυλιά!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πήδηξε τότε μπροστά να διώξει μια και καλή τους Έλληνες. «Πού
είναι ο αρχηγός σας;», φώναξε. «Εδώ», φώναξε και ο Λεωνίδας προχωρώντας προς τα εμπρός. Πάλεψαν. Ο
Λεωνίδας προστατευόταν από τα έξαλλα χτυπήματα του εχθρού. Με μια τυφλή, τρελή μανία
ο τελευταίος κινήθηκε μπροστά και κατάφερε να χτυπήσει το αριστερό χέρι του
αντιπάλου του. Ο Λεωνίδας έπιασε γερά τη σπάθα του κι έριξε κάτω το γιαταγάνι
του εχθρού του, χτυπώντας τον, μέχρι που το αίμα ξεχείλισε από το στήθος του
Τούρκου. Αλλά ένας άλλος Τούρκος έφτασε μέχρι τον Λεωνίδα και του έδωσε ένα
τέτοιο χτύπημα στο πρόσωπο ώστε αυτός έπεσε κάτω. Ο Λέων είδε την πτώση,
χτύπησε τον εχθρό μέχρι θανάτου και γυρνώντας είδε τους άλλους εχθρούς να
παραδίδουν τα όπλα τους. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όμως, την ίδια στιγμή ο αρχηγός τους με δέκα άνδρες, μπήκαν
στη βάρκα και τράβηξαν κατά τη Μακρόνησο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b>IV</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τώρα έκαναν τον απολογισμό στο πεδίο της μάχης. Δώδεκα
Τούρκοι βρίσκονταν εκεί νεκροί. Οκτώ τραυματίστηκαν. Δέκα που είχαν παραδώσει
τα όπλα τους, και δέκα είχαν δραπετεύσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όμως, εκεί βρίσκονταν και τέσσερις Έλληνες νεκροί. Ο Μιχάλης
κειτόταν κάτω μέσα στο αίμα. Ο Νότος
είχε πυροβοληθεί στο μηρό, ο καπετάνιος είχε πληγή από γιαταγάνι, και
άλλοι τρεις τραυματίστηκαν ελαφρύτερα. Ο Λέων είχε χτυπήσει κεφάλι από σφαίρα
που πέρασε ξυστά και είχε κόψει το χέρι του. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Στέφανος πήγε προς το μέρος του. «Αγωνίστηκες, γενναία Λέων,
αλλά πρέπει να έρθεις στο Λεωνίδα. Τι συμβαίνει, αιμορραγείς;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν είναι τίποτα, μια σαχλαμάρα είναι. Εκείνο που με τρώει
είναι που μας ξέφυγε αυτός ο καταραμένος ο Αρναούτης. Ευχαρίστως να κάνω πολλά γι΄ αυτόν.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πήγε να δει τον Λεωνίδα. Ο καπετάνιος είπε: «Λέων, σου
αναθέτω το καθήκοντα του Νότου μέχρι να γίνει καλά. Ο Στέφανος είναι καπετάνιος
μέχρι που να μπορώ να αναλάβω εγώ. Πήγαινε στο Μιχάλη να δούμε πώς είναι.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εκείνος υπάκουσε. «Είναι πολύ αδύναμος! Έχει τραυματισθεί
από πυροβολισμό στο στήθος και από μαχαιριά στο μηρό. Αλλά ο Ταράς ελπίζει
ακόμα.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Στέφανος γύρισε: «Το πλοίο είναι φορτωμένο με βαμβάκι για
Αθήνα και πυρομαχικά για το Ναύπλιο. Επίσης, μεταφέρει χουρμάδες, αιγυπτιακές
καρύδες, σύκα και λογής λογής πραμάτεια προς πώληση.» </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Φέρτε πάνω κάθε τι
που έχει αξία από το πλοίο και βάλτε πλώρη για το Πόρτο Ράφτη», είπε ο
Λεωνίδας. «Λέων, πήγαινε πάνω με το Στέφανο. Ανακρίνετε τους κρατούμενους και
ελάτε να μου πείτε ό,τι σας πουν.» </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πήγε. Η ουσία των δηλώσεων των κρατουμένων είχε ως εξής: το
πλοίο ήταν εμπορικό και ανήκε σε έναν
έμπορο από τη Σμύρνη, που ονομαζόταν Μουράτ. Ο αδελφός του, Αλή, ήταν καπετάνιος
και ήταν ο ίδιος άνθρωπος που τραυμάτισε τον Λέοντα. Είχαν φτάσει στη Συκιά <b><sup>[6]</sup></b>, όταν πήραν την είδηση πως υπήρχαν πειρατές στην
περιοχή. Για το λόγο αυτό είχαν ναυτολογήσει ακόμα δέκα άνδρες το προηγούμενο
βράδυ, ώστε να φθάσουν στην Αθήνα. Στη συνέχεια, είχαν δει το πλοίο και δέχτηκαν
επίθεση. Στην ερώτηση, πού βρίσκονταν οι Έλληνες επιβάτες, είπε ότι ο ένας είχε
πέσει στη θάλασσα και τον άλλο τον σκότωσε ο Αλή, όταν κοντοζύγωνε το πειρατικό
καράβι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια, αδειάσανε το πλοίο. Εκτός από τα προϊόντα που
ήδη αναφέρθηκαν, βρέθηκαν πολλά όπλα και πυρομαχικά, τσόχα και ρούχα. Το
καλύτερο απ΄ όλα ήταν τρεις σακούλες χρυσού, με 5.000 γρόσια η κάθε μια. Αυτές
τις έφεραν στην καμπίνα του ελληνικού καραβιού.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μεταξύ Σουνίου και αργολικής χερσονήσου υπάρχει ένα νησάκι <b><sup>[β]</sup></b>, βραχώδες και έρημο <b><sup>[7]</sup></b> Για ΄κει έβαλε πλώρη ο Λεωνίδας. Έφτασαν το επόμενο
πρωί. Αλλά, όπως ήθελαν να οχυρωθούν εναντίον του Αλή και των Τούρκων, οι οποίοι σίγουρα
θα είχαν βάλει το Πασά του Ευρίπου να στείλει πλοίο κατά του πειρατικού,
ξεμπάρκαραν τους Τούρκους αιχμαλώτους, τους έδωσαν μερικά εφόδια, δυο σπαθιά
και ένα όπλο με πυρομαχικά, έτσι ώστε να
μπορούν να συντηρηθούν από το κυνήγι λαγού και άλλων μικρών ζώων που αφθονούν
στα νησιά αυτά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν έτοιμοι να σαλπάρουν, όταν διαπίστωσαν ότι έλειπε ο
Λέων. Είχε πάει μακριά για κυνήγι, και άρχισαν να ψάχνουν να τον βρουν. Αναζητώντας
τον, ακούστηκε ένας πυροβολισμός και σπεύδοντας προς τα κει βρήκαν τον Λέοντα
βουτηγμένο στο αίμα. Δίπλα του κειτόταν σκοτωμένος ένας Τούρκος και παραδίπλα
ένας άλλος με το ματωμένο γιαταγάνι του
Λέοντα στο χέρι. Ο Στέφανος, που ήταν
μπροστά, ξεχύθηκε κατά του Τούρκου. Μετά από μια σύντομη συμπλοκή έριξε στο
χώμα το γιαταγάνι του, πέταξε κάτω και τον ίδιο και τον χτύπησε στο κεφάλι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια, έφθασαν και οι άλλοι. Έβαλαν τον Λέοντα σ΄ ένα
φορείο από κλαδιά και ξεκίνησαν για το καράβι. Ο Ταράς που εξέτασε τις λαβωματιές, διαπίστωσε
ότι ο Τούρκος τον είχε χτυπήσει στο κεφάλι, στο μηρό και ελαφρύτερα στο
βραχίονα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο δρόμο συνήλθε ο τραυματίας: «Πού είναι γιαταγάνι μου;», ήταν η πρώτη ερώτησή του. Όταν του το έδειξαν
είπε: «Πού είναι ο Τούρκος που με τραυμάτισε;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τον σκότωσα», είπε ο Στέφανος. «Αλλά ησύχασε, είσαι βαριά
τραυματισμένος.» </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το τραύμα στο κεφάλι ήταν επικίνδυνο. Το ταξίδι με πλοίο μόνο
κακό μπορούσε να κάνει, γι΄ αυτό αποφασίστηκε να συλλάβουν ξανά τους Τούρκους,
να τους αποβιβάσουν σε ακτή του Μοριά και ν΄ αφήσουν στο νησί τον Λέοντα, το
Μιχάλη, που επίσης διέτρεχε κίνδυνο, το Νότο και το Λεωνίδα, με τρεις άνδρες να τους
προσέχουν. Ο Στέφανος θα γυρνούσε να τους πάρει, λίγες εβδομάδες αργότερα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μαζέψανε τους Τούρκους ξανά, μόνο ένας έλειπε, αλλά επειδή
εμφανίσθηκε ένα τουρκικό πλοίο στο βάθος, οι Κουρσάροι έφυγαν βιαστικά με καπετάνιο
τον Στέφανο. Εκτός από τους τραυματίες και τον Ταράς με δύο βοηθούς, έμειναν
πίσω άλλοι πέντε με σκοπό την επόμενη μέρα να οδηγήσουν το τουρκικό καράβι στην
Έπεινο <b><sup>[8]</sup></b>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η κατάσταση του Λέοντα βελτιώθηκε αισθητά. Μετά από έξι
μέρες μπορούσε να σηκώνεται και να περπατά λιγάκι. Επίσης ο Μιχάλης μετά από μια εβδομάδα άρχισε
να βγαίνει από τη μικρή καλύβα που είχαν χτίσει. Ο Λεωνίδας και ο Νότος είχαν
γίνει σχεδόν τελείως καλά και πήγαιναν συχνά για κυνήγι. Μια μέρα ο Νότος
γυρνώντας είπε: </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Είδα έναν Τούρκο. Όμως έτρεξε κι έφυγε. Ας είμαστε σε
επιφυλακή.»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την επόμενη μέρα πήγε πάλι για κυνήγι με τον Λεωνίδα. Εντόπισαν
ένα αγριοκάτσικο και στη συνέχεια
χώρισαν. Ο Νότος περπατούσε στο δάσος όταν ένας πυροβολισμός τον έριξε κάτω και
ο Τούρκος κρατώντας ένα πιστόλι στο αριστερό κι ένα στιλέτο στο δεξί του χέρι, ξεχύνεται προς τα
εμπρός, σκύβει, σηκώνει το μαχαίρι, αλλά εκείνη τη στιγμή σηκώνεται ο
λαβωμένος, βγάζει το κουμπούρι και πυροβολεί τον Μουσουλμάνο. Εν τω μεταξύ,
έφθασαν και οι άλλοι Έλληνες. Ο Τούρκος ήταν νεκρός. Η σφαίρα είχε βρει το Νότο
στο στήθος, αλλά η λαβή του στιλέτου του είχε συγκρατήσει την ορμή της και από
το τραύμα δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μεταφέρανε το Νότο στην καλύβα, και πέρασε μια εβδομάδα
ώσπου να ανακτήσει τις δυνάμεις του. Όμως, τα εφόδια είχαν εξαντληθεί και στο
νησί το κυνήγι ήταν λίγο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">V</span><o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είχαν στο νησί τέσσερις εβδομάδες, όταν ο Στέφανος ήρθε και
τους πήρε. Το τουρκικό πλοίο είχε πουληθεί σε Άγγλο έμπορο στη Θεσσαλονίκη για
10.000 γρόσια. Επίσης το βαμβάκι σε έναν άλλο για 4.000 γρόσια. Το πλοίο των Κουρσάρων
εξοπλίσθηκε πάλι, τρία νέα κανόνια, αναπλήρωση
των πυρομαχικών, και διάφορα όπλα ήταν ξανά άφθονα. Επίσης η κατάσταση των
πειρατών ήταν πολύ καλύτερη. Τώρα, το πλοίο έβαλε πλώρη για τον Χάνδακα <b><sup>[9]</sup></b>. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Μα, περνώντας έξω από τη Μήλο, εμφανίσθηκε στον ορίζοντα ένα
τουρκικό πλοίο. Αμέσως ο Λεωνίδας έπεσε ξοπίσω του και το καταδίωξε μέχρι τον
κόλπο της Μήλου, έξω από το στόμιο του οποίου βρίσκονται διάσπαρτα πολλά μικρά
νησιά. Εδώ το πλοίο τη γλίτωσε, προστατευμένο από τα </span>κανόνια του λιμανιού. Έγινε,
όμως, φανερό πως επρόκειτο για Αιγυπτιακή γαλέρα. Μια λυσσαλέα μάχη αρχίζει
τότε. Οι Έλληνες σπέρνουν τη φωτιά παλικαρίσια. Όμως ξαφνικά εμφανίζεται από
τον κόλπο και πίσω από τους Έλληνες ένα τουρκικό μικρό πολεμικό καράβι. Ο Λεωνίδας
καταπιάστηκε με τους Τούρκους-έστειλε το Στέφανο επάνω στο σκάφος τους, και
μετά από μια σύντομη μάχη το αιχμαλώτισαν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εν τω μεταξύ, μια κανονιά από το φρούριο είχε χτυπήσει το
ελληνικό πλοίο που άρχισε να βυθίζεται. Έτσι, βιαστικά κατευθύνονται προς την
ακτή και το καθίζουν σε μια αμμουδιά. Αλλά οι άνδρες ανεβαίνουν στο
αιχμαλωτισμένο τούρκικο πλοίο και αρχίζουν να καταδιώκουν με λύσσα τη γαλέρα,
μέχρι που την πλευρίζουν. Ο Λέων πήδηξε απέναντι και ακολούθησε τους άλλους. Ο
Στέφανος και οι άλλοι τον ακολουθούν και
επιτίθενται. Ο Λέων πολεμά πάντα πρώτος, και το σπαθί του λούζεται στο αίμα των
Μουσουλμάνων. Ο Στέφανος τον ακολουθεί
και περνούν μπροστά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια, ο Λέων βρέθηκε αντιμέτωπος με τον αρχηγό των εχθρών, έναν γιγαντόσωμο Αιγύπτιο. Πάλεψε μαζί του, αλλά κανείς δεν μπορούσε να
ξεπεράσει τον άλλο. Τέλος, ο Λέων τραυματίζει τον αντίπαλό του με ένα γρήγορο
χτύπημα στο αριστερό χέρι. Τότε ο τελευταίος τραβάει ένα πιστόλι, πυροβολεί,
αλλά αντί του Λέοντα χτυπάει έναν άλλο Έλληνα και πέφτει κάτω από τα χτυπήματα
του γενναίου του αντίπαλου του. Με την πτώση του το πλοίο αιχμαλωτίσθηκε. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι λίγοι Τούρκοι που απόμειναν, παρέδωσαν τα όπλα τους και μεταφέρθηκαν
στην ξηρά, όπου ο Ταράς ντυμένος Τούρκος πλησίαζε το οχυρό για να
διαπραγματευτεί την αποκατάσταση του πλοίου. Ο φιλάργυρος Πασάς πείστηκε από
ένα δώρο τριακοσίων γροσιών, αλλά έστειλε κρυφά με μια βάρκα τα νέα στη Σίφνο, όπου
ήταν αγκυροβολημένα πολλά πλοία του τουρκικού στόλου. Αμέσως ξεκίνησαν για το
σημείο, τρία καράβια. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Νότος
και ο Ταράς μόλις είχαν βγει στην είσοδο
του κόλπου με τη βάρκα τους, αντίκρισαν τα πλοία κι έτρεξαν αμέσως να προφτάσουν
το μαντάτο στο Λεωνίδα. Εκείνος
έστειλε γρήγορα μερικούς άνδρες στα τούρκικα καράβια στα οποία είχαν ήδη
στείλει πυρομαχικά και μπόλικα κανόνια. Όμως, οι περισσότεροι άνδρες διέταξε να
μείνουν στο δικό τους πλοίο, όπου παρέμειναν επίσης και καμιά τριανταριά νεοστρατολογημένοι από τη Μήλο. Ο Λέων που
ήταν κυβερνήτης στο μικρό πολεμικό πλοίο στάθμευσε στην είσοδο του κόλπου</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι Τούρκοι πλησίασαν. Στην αρχή πλησίασε μόνο ένα καράβι. Ο
Λέων το χτύπησε με όλα τα κανόνια στην πλώρη, έστριψε το δικό του πλοίο,
πλεύρισε το τούρκικο και πήδηξε μέσα μ΄ όλο του το πλήρωμα. Από την άλλη πλευρά
όμως, φτάνει το δεύτερο τούρκικο, βγαίνει το πλήρωμά του και ξεκινά μια
λυσσαλέα μάχη. Ο Λέων πολέμησε γενναία.
Αρκετοί Τούρκοι πέφτουν από τα χτυπήματά του, αλλά και πολλοί γενναίοι Έλληνες
ξεψυχούν κάτω από τα σπαθιά των Τούρκων. Η τύχη είναι με το μέρος των βαρβάρων,
οι οποίο ωστόσο είναι τριπλάσιοι σε αριθμό. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τότε, ο Λέων είδε το δολοφόνο του πατέρα του. Βλέποντας τον τεράστιο Αρναούτη που εκείνη τη στιγμή σκότωνε έναν ηλικιωμένο
Έλληνα, φώναξε εξαγριωμένος: «Γκουνγκιάζ <b><sup>[γ]</sup></b>,
πολέμα αν σου βαστάει με τους νέους». Ο Αρναούτης γυρίζει και επιτίθεται, δυο
φορές δυνατότερος από τον Έλληνα αλλά με λιγότερη μανία. Πολέμησαν με λύσσα. Το
ένα χτύπημα διαδέχεται το άλλο. Ο Τούρκος έχασε το γιαταγάνι του όταν ο Λέων
τον κτύπησε με δύναμη στο χέρι. Αλλά αυτός άρπαξε από τη ζώνη του, το γνωστό
στον Λέοντα, σφυρί και μανιασμένος από
τον πόνο, κατάφερε κάμποσα χτυπήματα στο νεαρό. Σύντομα το σφυρί βρήκε για
δεύτερη φορά στο μέτωπο τον Λέοντα. Κι ο
Λέων πέφτει κάτω από τα δυνατά απανωτά χτυπήματα του Τούρκου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σε πήρε ο διάβολος τώρα!», φώναξε, «τώρα και για τους
άλλους». Αλλά αυτοί ήταν ήδη σχεδόν όλοι νεκροί και μόνο λίγοι που έχασαν τα
όπλα τους πιάστηκαν αιχμάλωτοι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εν τω μεταξύ, τα δύο άλλα πλοία που είχαν καταπλεύσει στο
λιμάνι άρχισαν να καταδιώκουν τον Λεωνίδα, ο οποίος πέρασε στη γαλέρα με όλο το
πλήρωμά του και με τα χρήματά του και ξεφεύγοντας την καταδίωξη έφυγε από το
λιμάνι με ασφάλεια για την ανοιχτή θάλασσα πλέοντας προς το Μπέλο Πάουλο, όπου
υπολόγιζε να λάβει νέα για την τύχη του Λέοντα και των υπολοίπων. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Σημειώσεις του Φρ.
Ένγκελς</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[α]</b> Θα ΄ρθει μια μέρα που η μεγάλη Τροία θα
καταστραφεί, θα καταστραφεί ο Πρίαμος και ο λαός του λογχοφόρου Πριάμου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[β]</b> Ονομάζεται
Σαν Τζόρτζιο ντι Ασπάρα </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[γ]</b> Δολοφόνε,
φονιά</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Σημειώσεις των
Γεφυρισμών<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[1]</b> Στο πρωτότυπο
κείμενο αναφέρονται 100 και 10 πάουντς
και στη μετάφραση του 1936, 33 και 23 οκάδες, αντίστοιχα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[2]</b> Η Αθήνα είχε
το προνόμιο να μην αποτελεί έδρα Πασά. Τη διοίκηση στην πόλη ασκούσε ο Βοεβόδας
που έδινε αναφορά στον Πασά της Χαλκίδας. Στο έργο του βοηθούσαν οι Αγάδες ενώ
για τα μεγάλα ζητήματα απευθύνονταν στο Σουλτάνο. Ο Βοεβόδας δεν
αναμειγνυόταν σε ζητήματα μεταξύ Ελλήνων
τα οποία επίλυαν οι Δημογέροντες και οι Επίτροποι που εκλέγονταν κάθε χρόνο
μεταξύ των αρχόντων. Από τους άρχοντες ήτοι: εφημέριοι, ηγούμενοι,
δημοδιδάσκαλοι, συμβολαιογράφοι, ποταμάρχος, αγροφύλακας και επικεφαλής
συντεχνιών, μόνον ο Μητροπολίτης δεν χρειαζόταν ψήφο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[3]</b> Οι Αρναούτες
γενεαλογικά ανήκουν στους Ιλλύριους. Στην Ελλάδα ονομάζονται Αρβανίτες, στην
Τουρκία Αρναούτες (Αρναβουτλάρ), στην Ιταλία Αρμπερέσσε, ενώ στην αρχική
κοιτίδα τους έχουν αλλάξει όνομα και αυτοαποκαλούνται Σκιπτάριοι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[4]</b> Ο Ένγκελς δεν
προσδιορίζει επακριβώς την περιοχή. Πιθανόν να αναφέρεται στο Λόφο του Μουσείου
(Φιλοππάπου) όπου είχε εγκατασταθεί η μακεδονική φρουρά κατά την κατάληψη της
Αθήνας από του Μακεδόνες (262 π.Χ.). Στο εσωτερικό του διατειχίσματος, το 294
π.Χ. είχε ανεγερθεί από το<span lang="EN-US">n</span>
Δημήτριο τον Πολιορκητή το μακεδονικό φρούριο, με δύο πύργους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[5]</b> Οι σημαίες
που χρησιμοποιήθηκαν τόσο στην προεπαναστατική Ελλάδα όσο και κατά τη διάρκεια
του Αγώνα, ποίκιλλαν ανάλογα με την περιοχή και τις οικογενειακές παραδόσεις
των οπλαρχηγών. Τα χρώματα που αναφέρει ο Ένγκελς χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη
φορά από τον Ρήγα Φεραίο ο οποίος σε φόντο με τρείς ρίγες (κόκκινη, λευκή και
μαύρη) τοποθέτησε το ρόπαλο του Ηρακλή με τρεις σταυρούς επάνω σε αυτό. Στα
ίδια χρώματα ήταν και η σημαία του Αλέξανδρου Υψηλάντη και του Ιερού Λόχου. Το
λευκό συμβόλιζε την αδελφότητα, το κόκκινο τον πατριωτισμό και το μαύρο τη
θυσία. Επίσης ένας άγνωστος καπετάνιος σχεδίασε άσπρο σταυρό σε μαύρο πανί,
συμβολίζοντας τη σκλαβιά (μαύρο), τον αγώνα (σταυρός) και την αναγέννηση (λευκό).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[6]</b> Συκιά ή
Συκέα. Στη μετάφραση του 1936 το όνομα της άγνωστης περιοχής αποδίδεται μόνο με το αρχικό γράμμα, «Σ.». </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[7]</b> Πιθανόν να αναφέρεται στη ακατοίκητη
βραχονησίδα Άγιος Γεώργιος (ή Σαν Τζώρτζη) στην είσοδο του Σαρωνικού, η οποία
είναι ιδιόκτητη και πολύ πρόσφατα εντάχθηκε στο δήμο Λαυρεωτικής ενώ ιστορικά ανήκε στην Αργολίδα. Το νησάκι
αναφέρεται από τον Ηρόδοτο, το Στράβωνα και τον Σκύλακα ενώ σήμερα ανήκει σε
Υδραίικη οικογένεια. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[8]</b> Στην αγγλική
μετάφραση το άγνωστο λιμάνι αναφέρεται ως «<span lang="EN-US">Epina</span>». Εδώ διατηρήθηκε η ονομασία από την ελληνική μετάφραση του
1936.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[9]</b> Στο πρωτότυπο
κείμενα αναφέρεται η πόλη <span lang="EN-US">Candia</span>,
δηλαδή το σημερινό Ηράκλειο. Έτσι ονόμασαν την πόλη οι ιδρυτές της, Σαρακηνοί
πειρατές, το 824. Κάντια ονομάζεται, επίσης, ένα Αργολικό παραθαλάσσιο χωριό μεταξύ
Ιρίων και Δρέπανου το οποίο χτίστηκε μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από
Κρήτες πρόσφυγες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Πηγές</b><b><span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US">-Fr. Engels,
<a href="http://www.marxists.org/archive/marx/works/1837-pre/engels/37tale.htm">A Pirate Tale</a><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Ριζοσπάστης, 20-26 Μαρτίου 1936, Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος,
<a href="http://efimeris.nlg.gr/ns/main.html">Ψηφιακή Βιβλιοθήκη Εφημερίδων και Περιοδικού Τύπου</a> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: white;">--</span></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-23471379825852748982013-03-11T16:01:00.000+02:002013-08-08T01:07:13.041+03:00Παιδικισμός ή το παραμύθι της άσπρης αρκούδας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<i>Ένα διαχρονικά επίκαιρο δοκίμιο του Κώστα Βάρναλη</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Μια φορά κ' έναν καιρό ανέβηκε ένας χωριάτης σ' ένα ψηλό και
μακρινό βουνό να συμβουλευτεί κάποιο μάγο, πώς θα μπορέσει να γίνει πλούσιος. Ο
μάγος του είπε: άμα γυρίσεις στο σπίτι σου, να πάρεις μια χύτρα με νερό, να τη
βάλεις απάνου στη φωτιά και την ώρα που θ'
αρχίσ' η βράση να ρίξεις μέσα μια
φούχτα αλάτι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Καθώς ο χωριάτης κατέβαινε το βουνό με την πολύτιμη συνταγή,
συλλογιζότανε, πως η συνταγή αυτή είτανε πολύ απλή. Κι άρχισε να πονηρεύεται.
Στάθηκε λοιπόν μια στιγμή και γυρίζοντας το κεφάλι του προς την κορφή, όπου
στεκότανε ο μάγος, τόνε ρώτησε με όλη τη δύναμη της φωνής του :<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">-Μήπως έχει κι άλλο τίποτα να κάνω;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">-Αφού επιμένεις, σου το λέω. Την ώρα που θα ρίχνεις τ'
αλάτι, να μη βάλεις στο νου σου την... άσπρη αρκούδα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Όσο λοιπόν μπόρεσε ο χωριάτης να μη θυμάται την άσπρη
αρκούδα κάθε φορά, που έκαμνε και ξανάκαμνε τα μάγια του, άλλο τόσο θα μπορέσει
ένας λογικός και μορφωμένος άνθρωπος να ξεχάσει τη λογική του, τις γνώσεις του και
την πείρα του και να γίνει μωρό την ώρα που δημιουργεί. Αλλ' ένας από γεννησιμιό
του μωρός είναι πολύ εύκολο να μείνει «τοιούτος» σε όλη του τη ζωή.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Με αυτό το παραμύθι και αυτό το ηθικό δίδαγμα, ο Κώστας
Βάρναλης ολοκληρώνει το δοκίμιο με τίτλο «Παιδικισμός ή το παραμύθι της άσπρης
αρκούδας», το οποίο αποτελεί μέρος των «Αισθητικών-Κριτικών», όπως συγκεντρώθηκαν
αργότερα. Σύμφωνα με τον Τάσο Βουρνά δημοσιεύθηκε ως χρονογράφημα στην
εφημερίδα «Πρωΐα» τον Ιούνιο του 1941<b><span style="font-size: x-small;">[1, 2]</span></b>. </i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Ακολουθεί το δοκίμιο το οποίο
επιβεβαιώνει ακόμη και σήμερα τον ποιητή για την αναγκαιότητα να βρεθεί επιστημονική εξήγηση (βλ. σημ. 1) τουλάχιστον για το θέμα του «παλιμπαιδισμού», ως νοσηρό αποτέλεσμα του
χρόνιου ξεπεσμού μας. </i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY3jG088kZkI_1rpBvyV9D1a6YIJ1gO6IrdkC4rNMUXiSDLZmqztrNj6Obf_zzpE0htrjPT23TayX06UKyPTeTEPIqrS97BbArVod9D2s8jH0U1mC0OwNbn-ycLiJvX99numSME2o5tKA/s1600/varnalis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY3jG088kZkI_1rpBvyV9D1a6YIJ1gO6IrdkC4rNMUXiSDLZmqztrNj6Obf_zzpE0htrjPT23TayX06UKyPTeTEPIqrS97BbArVod9D2s8jH0U1mC0OwNbn-ycLiJvX99numSME2o5tKA/s640/varnalis.jpg" width="640" /></a></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν οι λαοί χάνουν τα νερά τους (σε περιόδους χρόνιου ξεπεσμού
ή ξαφνικών ανατροπών) ζητούνε συνήθως τη σωτηρία τους με τη «φυγή» από την
πραγματικότητα. <b>Το σύνθημα της φυγής το δίνουνε οι κατώτεροι των περιστάσεων
πνευματικοί ηγέτες, που με την λιγοψυχία τους και την ανεπάρκειά τους αυξάνουν
τη σύγχυση και τον πανικό του κοινού</b>.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η «φυγή» αυτή κατευθύνεται ή προς τα «καλά περασμένα» ή προς
το «Εγώ» του καθενός. Η πρώτη φυγή είναι ένα είδος Ψυχοσάββατου : ομαδική έξοδο
των ζωντανών προς τους τάφους. Οι λογιότατοι, που πιάνουνε το Έθνος από το
λαρύγγι και του χώνουνε το κεφάλι μέσα στο παχνί της αττικής διαλέκτου για να
γίνει άνθρωπος∙ οι Κάτωνες, που θέλουνε να ξαναχυθεί η ζωή στα
καλούπια των απλών ηθών και του πατριαρχικού βίου των προγόνων οι Αρνητάδες
(Αποστολάκης <b>[3]</b> κλπ.) που ζητούνε να ξαναγίνουμε παιδιά για να ξαναβρούμε το σωστό
μας δρόμο, είναι όλοι αντιπροσωπευτικοί τύποι της...ψυχοσαββατιάτικης «φυγής».
<b>Είναι οι κλασικοί τύποι του «κοσμοδιορθωτού» στις εποχές του χρονίου ξεπεσμού</b>.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η φυγή προς το «Εγώ» είναι φυγή, φυσικά, εγωιστική. Το κάθε
άτομο κοιτάει να σωθεί μοναχό του αδιαφορώντας για τους άλλους. Προσπαθεί και
κατορθώνει να κλείσει τη ζωή του μέσα στον ελεφάντινο πύργο του, μακριά από
κάθε γείτονα, <b>όσο το δυνατό ακινδυνότερα και χωρίς ευθύνες</b>. Ο διανοούμενος, που
αφοσιώνεται στην εκστατική θεώρηση των αιωνίων και απολύτων ουσιών∙ ο ποιητής, που
σιχαίνεται το ανίερο πλήθος και παραληρεί «αινιγματώδη έπη», όπως λέγει ο
Αισχύλος∙ ο υλοζωιστής,
που ρίχνεται με τα μούτρα στην άκρατη απόλαυση των αισθησιακών ηδονών, είναι οι
κυριότεροι αντιπροσωπευτικοί τύποι της εγωιστικής φυγής.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το κήρυγμα του «εκπαιδικισμού» (αυτό, που θα μας απασχολήσει
εδώ) είναι κυρίως αισθητικό. Αποτείνεται στους συγγραφείς και στους καλλιτέχνες
και τους... εξορκίζει να γίνουνε παιδιά για να μπορέσουν έπειτα να «εκπαιδικοποιήσουν»
πνευματικά το Έθνος! Η «επιστροφή» στην παιδική ηλικία σημαίνει: «Να γίνετε
αγνοί, απλοϊκοί, φρέσκοι σαν τα βρέφη και σαν τα νήπια. Να τα βρίσκετε όλα
καινούργια, πρωτόφαντα, πρωτόπλαστα. Να ζείτε τον μέσα σας και τον έξω κόσμο όχι
με το μυαλό σας σαν πράγματα, που δέχονται εξήγηση, παρά με τα ένστιχτά σας σαν
θαύματα, που είναι μυστήρια, και που τα κρατάτε παντοτινά κάτου από το κατώφλι
της συνείδησης. <b>Κι αφού θ' αποκαθαρθείτ΄ εσείς και θα εξαγνισθείτε, τότε θα
οδηγήσετε και την ψυχή του Συνόλου με δεμένα τα μάτια κατ' ευθείαν στον
παράδεισο του... «Νάνι-νάνι» !</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το σύνθημα αυτό του θεληματικού αγνωστικισμού δεν είναι
ντόπιο. Το είχε βγάλει «εις περίπατον» πριν από 170 χρόνια ο Ρουσσώ. Ο Ρουσσώ και
οι οπαδοί του θεωρούσανε τον καλλιτέχνη για άνθρωπο, που παραμένει σ' όλη του
τη ζωή παιδί∙ που διατηρεί τη φρεσκάδα και τον αυθορμητισμό
των πρώτων του εντυπώσεων. Αυτός δεν γίνεται ποτές μπλαζέ και δεν προσαρμόζεται
με το περιβάλλον του. Περιφέρει ακατάπαυτα απάνω στον κόσμο τ' αθώα του μάτια
και την απλοϊκή του περιέργεια, πάντα θαυμάζοντας και πάντα ξαφνισμένος. Και με
το πνεύμα του το μυθομανικό, το εξωλογικό και εξωηθικό δε σκέφτεται, αλλά
προφητεύει.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το περίεργο όμως είναι, πως κανείς μεγάλος δημιουργός δεν
παρουσίασε την κλινικήν αυτήν εικόνα. Όλοι τουλάχιστον οι μεγάλοι τα μυαλά τους
τα είχανε πεντακόσια από το Σοφοκλή ίσαμε τον Γκαίτε, από τον Τολστόη ίσαμε τον
Ίψεν και το δικό μας το Σολωμό, που τον προβάλλουνε τάχα για υπόδειγμα μεγάλου
παιδιού. Κανένας απ' αυτούς δεν είχε στη ζωή του και στο έργο του τον
παιδιάτικο ενορμητισμό. <b>Όλοι τους δουλεύανε με όλες τους τις γνώσεις και όλη
τους την πείρα και όλες τους τις ψυχικές δυνάμεις «με καιρό και με κόπο» για να
πετύχουν το «νόημα της τέχνης»</b>.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Κανείς φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να πετάξει από μέσα
του τις γνώσεις και την πείρα του για να ξαναγίνει παιδί.</b> Υπάρχουν όμως και αρρώστειες,
που έναν ώριμο άνθρωπο τον κάνουνε πραγματικά παιδί. Είναι ή αρρώστεια του εκπαιδικισμού»
(καθυστερημένη σωματική και διανοητική ανάπτυξη, φυσιολογική ανικανότητα) και η
αρρώστεια του «παλιμπαιδισμού», τα ξαναμωράματα.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;">ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[1] </b>Ο Κώστας Βάρναλης σε προλογικό του σημείωμα για τα «Αισθητικά»
γράφει:</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Η σειρά των αισθητικών αυτών άρθρων (τα περισσότερα)
δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πρωία» επί Διχτατορίας. Φυσικό είταν ό,τι
απαγορευότανε να λεχτεί, να λέγεται με τρόπο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα ξανακοίταξα –όσο είτανε μπορετό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στον καιρό τους κινήσανε το ενδιαφέρο των ανθρώπων της Τέχνης
και του Λόγου. Ελπίζω πως τα θέματα που θίγω, εξακολουθούνε να κινούνε το ενδιαφέρο των σκεπτομένων και τη σκέψη των ενδιαφερομένων. Πάντως σ΄ όλα τα θέματα τούτα ζητιέται εξήγηση επιστημονική
(κοινωνιολογική) με μέθοδο επιστημονική (διαλεχτικός υλισμός).»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>[2] </b>Η εφημερίδα «Πρωία» (1925<span style="background-color: #fff2cc;">-<b>1941*</b></span>) ιδρύθηκε από τους γιους
του Ιωάννη Πεσμαζόγλου, Στέφανο και Τζόνη και στεγαζόταν στην ομώνυμη στοά της Αθήνας.
Παρά τις καλές σχέσεις των οικογενειών Μεταξά και Πεσμαζόγλου, η εφημερίδα
δυσαρέστησε τον δικτάτορα, καθώς η στάση της εξελίχθηκε, προϊούσης της λογοκρισίας,
σε εχθρική προς το καθεστώς. Ο Μεταξάς αντέδρασε, βάζοντας τον Μανιαδάκη να
βιαιοπραγεί συχνά κατά των εκδοτών –κυρίως του Στέφανου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι σχέσεις φαίνεται να αποκαταστάθηκαν με την κήρυξη του
πολέμου, οπότε ο Στέφανος Πεσμαζόγλου θεώρησε ότι το «ΟΧΙ» πλάσθηκε παράλληλα
από το λαό και τον δικτάτορα, αναγνωρίζοντας τον πατριωτισμό του Μεταξά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι συντάκτες της εφημερίδας, μεταξύ αυτών και ο Κώστας
Βάρναλης, χαρακτηρίζονταν από αγωνιστικότητα, ήθος και όραμα.<br />
<span style="background-color: #fff2cc;"><b>*UPDATE</b>: <b>Ο κ. <a href="http://sarantakos.wordpress.com/">Ν. Σαραντάκος</a> <a href="http://stithaghi.blogspot.gr/2013/08/blog-post_608.html">διορθώνει</a>: η εφημερίδα «Πρωία» έκλεισε το 1944. Μάλιστα, επισημαίνει πως το κατοχικό της φύλλο είχε πολύ ενδιαφέρουσες συνεργασίες, μεταξύ αυτών και του Κ. Βάρναλη.</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
<b>[3] </b>Προφανώς ο Βάρναλης αναφέρεται στον Γιάννη Αποστολάκη, ενός
εκ των εκδοτών του περιοδικού «Ελληνικά Γράμματα» (1927-1930), το οποίο
δημιουργήθηκε ως αντίβαρο προς τις μαρξιστικές απόψεις των περισσότερων
λογοτεχνών της εποχής. Ο Γιάννης Αποστολάκης ήταν και γνωστός πολέμιος του
Κωστή Παλαμά.</div>
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: x-small;">ΠΗΓΕΣ</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>-</b>Κώστας Βάρναλης, <i>Αισθητικά-Κριτικά-Σολωμικά</i>, Κέδρος, Αθήνα,
1982, σελ. 188-190.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>-</b>Κώστας Χατζηπατέρας-Μαρία Φαφαλιού, <i>Μαρτυρίες ΄40-΄41</i>,
Κέδρος, Αθήνα, 1988, σελ. 45.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>-</b>Τάσος Βουρνάς, <i>Ιστορία της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας</i>,
τ. Γ΄, Πατάκης, Αθήνα, 1999, σελ. 209-225.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: white;">..</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: white;">..</span></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-37823695380930275642013-03-08T00:01:00.000+02:002013-05-12T21:57:08.704+03:00Η γυναικεία εκπαίδευση στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<i>Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας </i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<i>και ένα ντοκουμέντο για τη γυναικεία εκπαίδευση στην Ελλάδα,
</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<i>το οποίο φέρει ημερομηνία: 8 Μαρτίου 1840</i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν και από τα πρώτα χρόνια της σύστασης του Ελληνικού
Κράτους εκδηλώθηκαν πρωτοβουλίες για την εκπαίδευση των γυναικών, η δημιουργία
σχολείων για κορίτσια καθυστέρησε ιδιαίτερα, ενώ ο ταξικός χαρακτήρας τους ήταν
ιδιαίτερα έντονος. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μέχρι το 1830 είχαν ιδρυθεί σχολεία για κορίτσια σε Αθήνα,
Ναύπλιο, Άργος, Ερμούπολη και Αίγινα, με την ευθύνη εταιρειών (Φιλόμουσος), Δήμων (Ερμούπολη), ιδιωτών (Δανέζη, Φανδρίδης)
και ξένων ιεραποστόλων (Κόρκ, Χίλντερ, Χιλ).
Η κατανομή αυτή θεωρείται ότι βοήθησε στην απεξάρτηση της γυναικείας
εκπαίδευσης από τα μοναστήρια και τις εκκλησίες, αλλά και στην εξάρτηση από την
ιδιωτική πρωτοβουλία. Με αυτόν τον τρόπο βέβαια κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί
ότι σταμάτησε και ο θρησκευτικός προσηλυτισμός, αν κρίνουμε την εξέλιξη των παρθεναγωγείων.
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχαν να αντιμετωπίσουν
την εποχή εκείνη, πέρα από τη επιφυλακτικότητα της κοινωνίας απέναντι στη
μόρφωση των γυναικών, ήταν η έλλειψη δασκάλων, καταφεύγοντας έτσι στην
αλληλοδιδακτική μέθοδο. Αναφέρεται ότι οι πρώτες δασκάλες ήρθαν από την Κρήτη,
ενώ το πρώτο ιδιωτικό σχολείο για κορίτσια, της Ελένης Δανέζη, οργανώθηκε
σύμφωνα με τα επτανησιακά πρότυπα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι τα μεγαλύτερα
ποσοστά μαθητριών σημειώθηκαν στα νησιά του Αιγαίου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άλλωστε, στην Ερμούπολη ιδρύθηκε και το πρώτο σχολείο Μέσης Εκπαίδευσης για
κορίτσια (1830) σε μια εποχή που οι σπουδές στη βαθμίδα αυτή θεωρούνταν «ανώτερες». Ακολούθησαν αντίστοιχα
σχολεία σε Αθήνα και Ναύπλιο με πρωτοβουλία κυρίως δυτικών ιεραποστόλων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έτσι, ενώ η στοιχειώδης εκπαίδευση άρχισε δειλά να παρέχεται
στις γυναίκες από την Πολιτεία, η «ανώτερη» εκπαίδευση είχε καθαρά ταξικό
χαρακτήρα εφόσον στα σχολεία αυτά φοιτούσαν οι κόρες των «καλών οικογενειών», δηλαδή
των πλουσίων, μαθαίνοντας πώς θα γίνουν καλές σύζυγοι, μητέρες και
οικοδέσποινες. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ανάγκη για δευτεροβάθμια εκπαίδευση των κοριτσιών άρχισε
να αναδεικνύεται από το 1890. Μάλιστα, την ίδια χρονιά εισήχθη και η πρώτη
γυναίκα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστήμιου. Η αλλαγή προς τον 20<sup>ο</sup>
αιώνα χαρακτηρίσθηκε από τη δράση εκπαιδευτικών γυναικών (Παρρέν, Λασκαρίδου,
Λεοντιάς, Κεχαγιά) αλλά και των
Δελμούζου και Γληνού στην κατεύθυνση της μόρφωσης των Ελληνίδων. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τελικά, για τη θεσμοθέτηση ισότιμης πρόσβασης των γυναικών στο
δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, χρειάστηκε
ακριβώς ένας αιώνας (1929) αλλά για την κοινωνική αποδοχή του θεσμού ακόμα περισσότερα
χρόνια. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα από τα πρώτα ιδιωτικά σχολεία γυναικών στη νεοσύστατη
Ελλάδα, ιδρύθηκε από τη Γαλλίδα παιδαγωγό Σαρλότ Βολμεράνζ, η οποία
εγκαταστάθηκε στο Ναύπλιο το 1831 έχοντας δουλέψει προηγούμενα στη Ρωσία. Εκεί
με την υποστήριξη του Καποδίστρια λειτούργησε ένα ιδιωτικό σχολείο προσφέροντας
ταυτόχρονα εκπαίδευση και σε ένα μικρό αριθμό «απόρων κορασίδων».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μετά την έλευση του Όθωνα μετονόμασε το σχολείο της σε «Βασιλικό»
και υποβάλλοντας υπόμνημα σχετικά με την οργάνωσή του, πετυχαίνει τη λειτουργία
του με επιχορήγηση υπό μορφή υποτρόφων (μεταξύ αυτών και οι κόρες του Γ.
Καραϊσκάκη). Τελικά, το 1836 το σχολείο μεταφέρεται στην Αθήνα και το 1840 η
ιδρυτής το εγκαταλείπει για να κλείσει το 1852 προωθώντας τις μαθήτριες στο Αρσάκειο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το ακόλουθο ντοκουμέντο σχετικά με τη λειτουργία του εν λόγω
παρθεναγωγείου, όχι μόνο αναδεικνύει την <b>ταξικότητα στη γυναικεία εκπαίδευση</b> εκείνα
τα χρόνια, αλλά <b>και τη διαπλοκή </b>γύρω από τις <b>επιχορηγήσεις</b> σε μια εποχή που
πολλοί σήμερα μνημονεύουν, θεωρώντας ότι αν συνέχιζε η <b>βαυαρική κατοχή</b>, σήμερα
μπορεί να είχαμε …κράτος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgESPnUiJWkUlPpNoPOqxxChCIVsXoU2awIh4oQdJlXp8Jc43xmQkQX9G3rOA2NEJe1JGRMYSiBgYMlkMSqOaEZ4Ml9PZl5yy7yc_j9BAddfd_9n-GwhgT6lC9gDSOmj3QnFm-LYRGspqE/s1600/Page_03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgESPnUiJWkUlPpNoPOqxxChCIVsXoU2awIh4oQdJlXp8Jc43xmQkQX9G3rOA2NEJe1JGRMYSiBgYMlkMSqOaEZ4Ml9PZl5yy7yc_j9BAddfd_9n-GwhgT6lC9gDSOmj3QnFm-LYRGspqE/s640/Page_03.jpg" width="460" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Προς την Αυτόν Μεγαλειότητα τον Βασιλέα</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Η επί των Εκκλησιαστικών και της Δ. Εκπαιδεύσεως Γραμματεία
της Επικρατείας</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Εν Αθήναις την <b>8
Μαρτίου 1840</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Περί ανωτέρου εκπαιδευτηρίου των κορασιών</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μεγαλειότατε</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λαμβάνω την τιμήν να επισυνάψω ενταύθα αναφοράν της
διευθύντριας του σχολείου των κορασιών Κας Βολμεράνζ, εξαιτουμένης την
συμπλήρωσιν των θέσεων όσαι έμειναν κενοί εις το κατάστημά της.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εις την περίστασιν ταύτην χρεωστώ να υπενθυμίσω εις την Υ.Μ.
ότι δια τον από 7/19 9βρίου 1835 και υπ' αρ. 24732 Β. Διατάγματος είχον συστηθή
εις το κατάστημα της Κας Βολμεράνζ 24 θέσεις υποτρόφων της Κυβερνήσεως, ων αι
μεν 16 επί πλήρει συντάξει, αι δε 8 επί ημισεία. Εις την υπόσχεσιν ταύτην της
Κυβερνήσεως πεποιηθυία η διευθύντρια, ενοικίασεν οίκον ανάλογον, και διωργάνισε
το κατάστημά της, και υπελόγισε τα έξοδά της προς τον αριθμόν τούτον των
μαθητριών. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλ' επί του προκατόχου μου <b>γυνή τις του όχλου (πλύστρα το επάγγελμα)</b>, της οποίας η θυγάτηρ
είχε συγκαταταχθή μετά των υποτρόφων της Κυβερνήσεως, <b>εκίνησε βαρείας κατηγορίας κατά τον καταστήματος</b>. Επιτροπή
διορισθείσα παρά της Γραμματείας δια να ερευνήση περί αυτών, τας εύρεν άτοπους
συκοφαντίας, και τας παρέστησεν ως τοιαύτας. Άλλη δευτέρα επιτροπή, διορισθείσα
δια να ανακάλυψη τι περισσότερον από την πρώτην, ηναγκάσθη να συνομολογήση τα
υπ΄ εκάστου ρηθέντα, ως η Γραμματεία δεν ηδυνήθη ν΄ αποφυγή να εκθέση τούτο εις
την Υ.Μ. δια της από 9 Οκτωβρ. 1839 και υπ' αρ. 26196, 28049, 28447 αναφοράς
της. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μ' όλον τούτο επί τη προφάσει των κατηγοριών τούτων δεν
έγινεν ουδεμία πρότασις περί αντικαταστάσεως διαφόρων κορασιών, των οποίων εκ
διαφόρων περιστάσεων είχον μείνει αι θέσεις κεναί, ούτω ενώ η διευθύντρια
εκράτη κατάστημα δια εικοσιτέσσαρα κοράσια και κατέβαλλε την δαπάνην όση
απαιτείται δια τον αριθμόν τούτον, είχε δεκαεπτά μόνον υποτρόφους, και δια
τόσας επληρώνετο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ενταύθα χρεωστώ να παρατηρήσω ότι και λόγον δυσαρέσκειας αν
είχεν η Κυβέρνησις κατά του καταστήματος τούτου, δίκαιον ήτο ν' αναγγείλη αυτόν
εις την διευθύντριαν, να την ειδοποίηση ότι το κατάστημά της έμελλεν ή να
διαλυθή παντάπασιν ή να ελαττωθή, ουχί όμως να τη ελαττώση την υποσχεθείσαν
πρόσοδον χωρίς να την ειδοποίηση εγκαίρως δια να διάταξη τα των εξόδων της
αναλόγως. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η σύμβασις της Κυβερνήσεως μετά της διευθύντριας είναι
υποχρεωτική δι' αμφότερα τα μέρη, δια τούτο θεωρώ ότι δικαίως απαιτεί ή Κα
Βολμεράνζ να τη δοθώσιν αι επτά από το κατάστημά της ελλείπουσαι υπότροφοι, και
να αποζημιωθή δι' όσον καιρόν αύται έλλειψαν, και η Κα Βολμεράνζ έπαυσε λαμβάνουσα
την σύνταξίν των, χωρίς όμως δια τούτο να ελαττώση (επαισθητώς τουλάχιστον) τα έξοδά
της, διότι την αυτήν οικίαν, την αυτήν θεραπείαν και τους αυτούς διδασκάλους επλήρωνε
πάντοτε. Η κατά τον τρόπον τούτον <b>καθυστερούσα
ποσότης εις την διευθύντριαν συμποσούται</b>, από τον Μαΐου μηνός του 1838,
μέχρι τέλους Ιανουαρίου έ.έ. εις Δραχμ. 3430.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλ' ενώ αφ' ενός νομίζω αναμφισβήτητον ότι τα περί του
σχολείου τούτον <b>χαιρεκάκως διαδοθέντα
ήσαν ψεύδη</b>, και θεωρώ ως <b>χρέος απαραίτητον
της Κυβερνήσεως να δικαίωση αυτό</b>, αφ' έτερον <b>απέχω</b> πολύ του <b>να θεωρώ την
κατάστασιν αυτού ως καλώς έχουσαν</b>, και τον οργανισμόν του ως αναπληρούντα
και μέρος καν των κατά τούτο αναγκών της ελληνικής κοινωνίας. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δημοτικά κορασιών σχολεία υπάρχουν ήδη εις διαφόρους της
Ελλάδος πόλεις και η σύστασις αυτών εναπόκειται εις τους δήμους. <b>Αλλά προ πολλού εγένετο επαισθητή η ανάγκη
συστάσεως σχολείου ανωτέρου, όπου να δίδεται εις τα κοράσια εντελής αγωγή
ελευθέριος</b>, και να διδάσκωνται εις αυτά τα εγκύκλια μαθήματα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Η ύπαρξις τοιούτου
σχολείου είναι εις την Ελλάδα αναγκαιότερα</b> ή εις παν άλλο μέρος, <b>διότι</b> ενταύθα <b>οι διδάσκαλοι είναι σπάνιοι</b>, και επομένως οι γονείς δεν δύνανται να
εκπαιδεύσωσι τα κοράσιά των οίκαδε. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δια τον λόγον τούτον <b>ήτον
ανάγκη να συστηθή παιδευτήριον</b> δια <b>εκατόν
κοράσια</b> τουλάχιστον, ώστε <b>όλαι αι
πρώτισται και οπωσούν ευκατάστατοι οικογένειαι</b> να δύνανται να εμπιστεύωνται
τας θυγατέρας των εις αυτό. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Προς τούτο πρέπει το παιδευτήριον να προμηθεύη άνετον την ενδιαίτησιν,
καθαράν και επαρκή την τροφήν και την ενδυμασίαν, και αγωγήν αρτίαν καθ' όλα τα
μέρη της. Τοιούτο δεν ην το κατάστημα της Κας Βολμεράνζ. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Κυβέρνησις παρεχώρησεν εις αυτήν εικοσιτέσσαρα κοράσια δια
να εμψύχωση το κατάστημά της, άλλα το κατάστημα όλον περιωρίσθη εις τα
εικοσιτέσσαρα ταύτα κοράσια. Ο λόγος δε τούτον ην ότι <b>η διευθύντρια την μεν επιστασίαν περιώρισεν εις εαυτήν και εις θετήν
τίνα θυγατέρα της μόνον, την δε διδασκαλίαν εις εαυτήν πάλιν και εις μαθητήν
τίνα του Γυμνασίου, όστις εδίδασκε την ελληνικήν εις το κατάστημά της</b>.
Τοιαύτα στοιχεία δεν επλήρουν τας εύχάς των γονέων, ουδέ η δίαιτα εις το
κατάστημα ήτον τοιαύτη ώστε να ελκύση αυτούς δια να εμπιστευθώσι των θυγατέρων
των την ανατροφήν εις αυτό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δια τους λόγους τούτους νομίζω εκ των ων ουκ άνευ, πριν ή
δοθώσιν άλλαι μαθήτριαι εις την Καν Βολμεράνζ, να προσκληθή αυτή να οργανίση το
κατάστημά της εις εντελώς άλλας, μάλλον εκτεταμένας ή εντελεστέρας βάσεις, ή αν
δεν δύναται ν' αναλάβη τούτο, να τη <b>δοθή
προθεσμία</b> μέχρις ης να διάθεση τα καθ' εαυτήν, <b>και τότε</b> <b>να προσκληθή αντ'
αυτής άλλη</b>, <b>ιδίαις Ελβετίς</b>, <b>ήτις να οργανίση εν ανώτερον εκπαιδευτικόν
κατάστημα δια τα κοράσια</b>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η σήμερον διδομένη σύνταξις δι΄ έκαστον των εκπαιδευομένων
κορασιών παρά τη Κα Βολμεράνζ είναι εκ Δρχ. 70 κατά μήνα. Νομίζω ότι <b>η ποσότης αυτή πρέπει ν' αυξηθή εις Δρχ. 80</b>,
δια να οργανισθή το κατάστημα κατά το έγκλειστον σχέδιον, ως ο επισυνημμένος προϋπολογισμός αποδεικνύει.
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Κυβέρνησις πληρώνει σήμερον είκοσι πλήρεις συντάξεις εις
το κατάστημα της Κυρίας Βολμεράνζ, διανεμημένος εις εικοσιτέσσαρα κοράσια. Αν
θέλη να υποστήριξη δραστηριώτερον το εντελέστερον τούτο κατάστημα, δύναται να αυξήση
εις 24. τον αριθμόν των συντάξεων, διανέμων αατάς εις 38. κοράσια εις 4.
κλάσεις ως ακολούθως: </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Α.- 12. με πλήρη
σύνταξιν </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Β.- 8 με 3/4 </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γ. - 6 με 1/2 </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δ.- 12 με 1/4</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το <b>περιπλέον της
δαπάνης</b> της Κυβερνήσεως επί ταις μέχρι τούδε, έσται εκ <b>τριακοσίων εξήκοντα Δρχ. μόνον κατά μήνα</b>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Ετέρα πηγή βεβαίου
πορισμού</b> δια το κατάστημα τούτο δύναται να είναι και η <b>Φιλεκπαιδευτική Εταιρία</b>, ήτις εις την περίστασιν συστάσεως ανωτέρου
εκπαιδευτηρίου, δεν θέλει έχει ανάγκην να διατηρή το τοσούτον δαπανηρόν της
σχολείον, το οποίον και εις τον σκοπόν της ξένον φαίνεται, και ούτε έφθασε,
ούτε δύναται να φθάσει εις την απαιτουμένην εντέλειαν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θέλει δε περιορισθή και αυτή πέμπουσα αριθμόν τίνα υποτρόφων
εις το δημόσιον παιδευτήριον. Κατά τον τρόπον τούτον το κατάστημα έχον περί τας
πεντήκοντα υποτρόφους της Κυβερνήσεως και της Εταιρίας, δύναται <b>να οργανισθή με τρόπον ώστε να εμπιστεύωνται
εις αυτό αι πρώτισται ελληνικοί οικογένειαι των θυγατέρων των την ανατροφήν</b>.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Υποσημειούμαι, με βαθύτατον σέβας της Υ. Μεγαλειότητας!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b>Ταπεινότατος και ευπειθέστατος
πιστός υπήκοος και υπηρέτης<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
Ο επί των Εκκλησιαστικών κ.τ.λ. Γραμματείας </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Α. Ρ. Ραγκαβής Ν.
Γ. Θεοχάρης</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Σημείωση <o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="text-align: justify;">
Ο <b>Αλέξανδρος Ραγκαβής</b> την περίοδο 1831-1841 υπηρέτησε ως
Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, επεξεργαζόμενος σχέδιο για την
οργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης και του Πανεπιστημίου, ενώ ο <b>Νικόλαος Θεοχάρης</b> ήταν υπουργός επί των
Εσωτερικών, των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως. Ο ίδιος διατελέσει
υπουργός σε πέντε κυβερνήσεις από το 1834 έως το 1862 και καταγόταν από την Καστοριά. </div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Πηγές<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal">
-Ζιώγου-Καραστεργίου Σ. (1986) Η μέση εκπαίδευση των
κοριτσιών στην Ελλάδα (1830-1893), Ιστορικό Αρχείο Ελληνικής Νεολαίας, Γενική
Γραμματεία Νέας Γενιάς, Αθήνα.</div>
<div class="MsoNormal">
-Βουρνάς, Τ. (1999) Ιστορίας της Νεώτερης Ελλάδας, τ. Α΄, Πατάκης,
Αθήνα.</div>
<div class="MsoNormal">
-<a href="http://argolikivivliothiki.gr/2010/05/03/%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%B8%CE%B7%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%BB%CF%8C%CF%84-%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%B6-charlott/">Σχολείο Θηλέων της Σαρλότ Βολμεράνζ</a> (Charlotte Volmerange)
στο Ναύπλιο, Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας & Πολιτισμού. </div>
<div class="MsoNormal">
-<a href="http://argolikivivliothiki.gr/2009/05/30/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%AC%CF%81%CE%B3/">Δημόσιο Αλληλοδιδακτικό Σχολείο Άργους </a>(1828-1832), Αργολική Αρχειακή Βιβλιοθήκη Ιστορίας &
Πολιτισμού </div>
<div class="MsoNormal">
-Ίδρυμα <a href="http://www.glinos.gr/v1/glhnos/dimitrisglinos">Γληνού</a> </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-36177842085518875112013-02-14T19:08:00.004+02:002013-02-17T12:50:44.683+02:00Λι Πο: Ο ποιητής του έρωτα και του οίνου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b>Στη Βανγκ Λουν</b><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
του Λι Πο</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
μτφρ: Α. Αγγελάκης</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Είχα ανεβεί πια στο καράβι<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">κι όλη μου η έγνοια ήταν να φύγω<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">όταν ακούστηκε απ' την όχθη το τραγούδι σου<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">- απρόσμενα - που τραγουδούσες χτυπώντας ρυθμικά<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">το ποδαράκι σου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Χίλια πόδια είναι βαθιά η Λίμνη του Λουλουδιού<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">της Αχλαδιάς<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">αλλά τόσο βαθιά δεν είναι, όσο η αγάπη<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">μέσα στο αντίο σου.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Κινέζος ποιητής Λι Πο, γνωστός και ως Λι Μπάι, Λι Πάι και
Λι Μπο, γεννήθηκε το 701. Σύμφωνα με την παράδοση, οι πρόγονοί του είχαν εξοριστεί
στις αρχές του 7<sup>ου </sup> αιώνα, πιθανόν λόγω κάποιου εγκλήματος, στην
απομακρυσμένη περιοχή της βορειοδυτικής Κίνας, τη σημερινή Ξιν Γιάνγκ όπου
κατοικούσαν Ουιγούροι σε καθεστώς αυτόνομης περιφέρειας. Ο λαός αυτός είναι τουρκογενής
και παραμένει μέχρι σήμερα στην ίδια περιοχή. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcqJ6jcILM74771V46AQucS7iu6ojo2CABC0QLjDwbd5myBykUidFIWyVRQsSa9eg9yc1MAq6RpzNhQRYehbTnNftLcrWOV7Qw51Ih0hbv-Ox4ParZQPjC3rRYe_akdN7_fhf_0mieTdM/s1600/LiBai.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcqJ6jcILM74771V46AQucS7iu6ojo2CABC0QLjDwbd5myBykUidFIWyVRQsSa9eg9yc1MAq6RpzNhQRYehbTnNftLcrWOV7Qw51Ih0hbv-Ox4ParZQPjC3rRYe_akdN7_fhf_0mieTdM/s320/LiBai.jpg" width="186" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο πατέρας του ήταν μικροεπιχειρηματίας και η μητέρα του
έπλενε ρούχα συμπληρώνοντας το οικογενειακό εισόδημα. Όταν ο Λι Πο έγινε πέντε
ετών ο πατέρας του υπέβαλε αίτηση για την άρση του εκτοπισμού η οποία έγινε
δεκτή από τις αρχές. Έτσι μετακόμισαν στην επαρχία Σετσουάν που θεωρείτο
περισσότερο πολιτισμένη από τα χρόνια εκείνα. Κατά τη διάρκεια της παραμονής
των προγόνων του στη βορειοδυτική Κίνα, η οικογένεια αναμίχθηκε με ντόπιους κι
έτσι εξηγούνται τα φαινοτυπικά χαρακτηριστικά του ποιητή. Σύμφωνα με περιγραφές
ήταν ψηλότερος από το μέσο Κινέζο, με ευρύ στόμα και διογκωμένα μάτια. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πολύ νωρίς επικεντρώθηκε στη μελέτη λογοτεχνικών και θρησκευτικών
κειμένων αναζητώντας τον εσωτερικό κόσμο, αντίθετα από την κομφουκιανή
εκπαίδευση της εποχής με την οποία ωστόσο, θεωρείται βέβαιο ότι ήταν αρκετά
εξοικειωμένος. Έτσι, αφοσιώθηκε στον Ταοϊσμό που τον προσέλκυσε έναντι του
Κομφουκισμού, λόγω του ρομαντικού μυστικισμού. Μελετώντας σε βάθος τη
θρησκεία αυτή, σε σχετικά πολύ μικρό χρονικό διάστημα ο Ταοϊστής Κάο Τιεν Σιχ του
απένειμε και δίπλωμα.
Εν τω μεταξύ είχε ξεκινήσει να γράφει ποίηση. Μάλιστα, από το 720 ο κυβερνήτης της
επαρχίας είχε προβλέψει ότι ο νεαρός Ταοϊστής θα γινόταν ένας σπουδαίος ποιητής
ενώ θεωρώντας τον ιδιοφυΐα τού πρότεινε να παραμείνει κοντά του ως κρατικός
υπάλληλος, πράγμα το οποίο ο ανήσυχος Λι Πο δεν δέχθηκε. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μετά από μια ταραγμένη εφηβεία, περίοδο κατά την οποία
ασχολήθηκε και με την πολεμική τέχνη, άρχισε να στρέφεται στο στοχασμό με
αποτέλεσμα στα 20 χρόνια του να εγκατασταθεί στα βουνά βόρεια της Σετσουάν ζώντας
ως ερημίτης μαζί με έναν συμμαθητή του από τη σχολή Ταό και κατοικίδια πουλιά. Από τότε ο Λι Πο άρχισε να
αποκτά φήμη για τη σοφία και το ποιητικό του ταλέντο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μετά από τέσσερα χρόνια απομόνωσης, αισθανόμενος πλέον συναισθηματικά
και πνευματικά ώριμος αποφάσισε να διευρύνει τους ορίζοντές του, και να
γνωρίσει τον κόσμο έξω από τα όρια της Σετσουάν.
Ταξιδεύοντας βόρεια, πέρασε τον ποταμό Γιάνγκτσε και φτάνοντας στην επαρχία
Χουμπέι εγκαταστάθηκε κοντά στη λίμνη Τάνγκ-τινγκ. Εκεί γνωρίστηκε με την Χσου
Χσιν Σιχ, εγγονή του πρώην έπαρχου και παντρεύτηκαν το 727. Αν και απέκτησαν
μαζί δέκα παιδιά το σαράκι της περιπλάνησης εξακολουθούσε να τρώει τον Λι Πο. Έτσι,
εξακολουθούσε να ταξιδεύει στη χώρα, πότε μαζί και πότε χώρια από τη γυναίκα
του, επισκεπτόμενος άλλους ποιητές και διανοούμενους. Ορισμένοι μελετητές αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του σύναψε ακόμη δύο γάμους. Όπως και να ΄χει, με τα ταξίδια του όχι μόνο αυξανόταν
το ποιητικό έργο του Λι Πο, αλλά και η φήμη του που έφθανε σιγά σιγά σε επίπεδο
θρύλου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEf-fYHGhKRmKOARkaJfEikOSMYGT-fvAOLi52uagg45tAEUd-ELYtfz0nHCBg6ae-weJdN1SAJOOQzV35qjC856FiR25m0Mt3iRv02aqttHKa5L8toGLwc0zbpr6yDXekubTNWmFMw3w/s1600/xeirografo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEf-fYHGhKRmKOARkaJfEikOSMYGT-fvAOLi52uagg45tAEUd-ELYtfz0nHCBg6ae-weJdN1SAJOOQzV35qjC856FiR25m0Mt3iRv02aqttHKa5L8toGLwc0zbpr6yDXekubTNWmFMw3w/s640/xeirografo.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ωστόσο, ένα περιστατικό τον έκανε να αναρριχηθεί και ταξικά, αποκτώντας την εύνοια των κυβερνώντων. Το 735 κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού
στην επαρχία Σανσί ήρθε αντιμέτωπος με εχθροπραξίες στην περιοχή Αν Σι. Τότε έσωσε
τη ζωή του στρατιωτικού Κούο Τζούι που αργότερα όταν έγινε ένας από τους κορυφαίους
στρατηγούς των Τανγκ του ανταπέδωσε το καλό, ανάλογα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πέντε χρόνια αργότερα, 740, ο Λι Πο πέρασε μια περίοδο συντροφιά
με πέντε ακόμη λογοτέχνες. Οι «Έξι
τεμπέληδες στο ποταμάκι των μπαμπού», όπως έγιναν γνωστοί, αποτελούσαν μια
άτυπη ομάδα αφιερωμένη στην ποίηση και στο κρασί. Έμειναν μαζί στη
βορειοανατολική επαρχία Σαντόγκ, επί έναν περίπου χρόνο και απομονωμένοι από
τον υπόλοιπο κόσμο πέρασαν μέρες «ποίησης
μετά οινοποσίας».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το 742, επισκεπτόμενος την πρωτεύουσα Τσανγκ έγινε θερμά
δεκτός τόσο ο ίδιος όσο και η ποίηση και οι γνώσεις του από την αυτοκρατορική
αυλή. Το γεγονός ενόχλησε κάποιους οι οποίοι φρόντισαν να «αποδείξουν» ότι ένα
ποίημά του αποτελούσε μια κακόβουλη σάτιρα κατά του καθεστώτος. Άλλες πηγές
αναφέρουν ότι η αιτία της απομάκρυνσής του από το παλάτι ήταν ότι ο Λι Πο
τριγυρνούσε μεθυσμένος δημιουργώντας επεισόδια, όπως το να απαιτεί από τον
υπασπιστή του αυτοκράτορα να του βγάλει τις λασπωμένες μπότες μπροστά από το
θρόνο στον οποίο τύχαινε εκείνη τη στιγμή να κάθεται ο … ίδιος ο αυτοκράτορας! </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έτσι, ο Λι Πο ξεκίνησε πάλι τις περιπλανήσεις στα βουνά
και στις πόλεις της Κίνας. Περιπλανήσεις που κράτησαν μια δεκαετία και
διακόπηκαν απότομα όταν ενεπλάκη σε μια εξέγερση. Τότε δικάστηκε και
καταδικάστηκε σε θάνατο, ωστόσο η ποινή του μετατράπηκε σε εξορία στα
νοτιοδυτικά της αυτοκρατορίας μετά την παρέμβαση του Στρατηγού Κούο Τζούι που δεν
ξέχασε ποτέ ότι τον γλίτωσε από το θάνατο και πρότεινε την ανταλλαγή της θέσης
του με τη ζωή του ποιητή. Η ανάμειξη του Λι Πο στις εξεγέρσεις του 756
αφορούσαν στο ρόλο του Συμβούλου που το έδωσε ένας εκ των αντιπάλων του
Αυτοκράτορα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κατά τη διαδρομή προς τη σημερινή Γιουνάν, την πλέον
απομακρυσμένη νοτιοδυτική περιοχή της αυτοκρατορίας, ο Λι Πο δεν έδειξε να βιάζεται. Αντίθετα μάλιστα
σταματούσε για κοινωνικές επισκέψεις, για να γράψει αλλά και περιγράψει όσα
έβλεπε αφήνοντας σημαντικά ιστορικά στοιχεία στις επόμενες γενιές. Όταν κόντευε πια να φτάσει στον τόπο εξορίας
έλαβε το μήνυμα της αυτοκρατορικής χάρης και αμέσως ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής
περνώντας και από άλλες περιοχές όπου απόλαυσε στο μέγιστο, φαγητό και κρασί με καλή
παρέα, ενώ δεν σταμάτησε να γράφει ποίηση. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από τότε και μέχρι το 762 περιορίστηκε σε μικρά ταξίδια. Τότε,
762, ο φίλος του Λι Λι Γιανγκμπί διορίστηκε δικαστής σε Επαρχία και ο Λι Πο τον
ακολούθησε αλλά σύντομα πέθανε. Έτσι, δεν πρόλαβε να πληροφορηθεί ότι ο
αυτοκράτορας είχε αλλάξει και ο ίδιος είχε διοριστεί Γραμματέας του νέου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για το θάνατό του πλέχτηκαν θρύλοι. Σύμφωνα με τον πιο διαδομένο
ο Λι Πο πνίγηκε πέφτοντας από τη βάρκα του, σε μια προσπάθεια ν΄ αγκαλιάσει την αντανάκλαση του φεγγαριού στον
ποταμό Γιανγκτσέ (μακρύ ποτάμι). Ωστόσο,
η πραγματική αιτία φαίνεται να ήταν ο σκληρός και περιπετειώδης τρόπος ζωής
του. Όμως, ο μύθος αποτελεί μέχρι σήμερα μέρος της κινεζικής
παράδοσης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παρ΄ όλο που η ποίηση του Λι Πο είναι εμφανώς επηρεασμένη από τον ταοϊστικό μυστικισμό, δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του για το κρασί, τον έρωτα και τις χαρές
της ζωής ενώ παραμένει ένας περιπλανώμενος στα μονοπάτια της εμπειρίας
και της φιλίας. Με τους στίχους που απευθύνει τόσο στον στενό φίλο του και
σπουδαίο ποιητή Ντου Φου όσο και σε άλλους, ακόμη και διαφορετικού φιλοσοφικού
ρεύματος, αντανακλάται η τάση του Λι Πο να ζήσει τα πάντα κοντά στη φύση και τους
ανθρώπους. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12pt;"><span style="font-family: inherit;">Οι δυτικοί μελετητές αν
και εκτιμούν ότι η ποίησή του δεν έχει να παρουσιάσει κάτι καινοτόμο
παραδέχονται τη στιχουργική δεξιοτεχνία του πράγμα που σε συνδυασμό με την άποψη ότι «φώτισε τα
παλιά» τον καθιστά ως έναν από τους σπουδαιότερους ποιητές της χρυσής
κινεζικής εποχής. Επιπλέον, η ποίηση του Λι Πο φαίνεται να επηρέασε όχι μόνο
τον ίδιο τον Μάο Τσε Τουνγκ αλλά και ολόκληρη την αμερικανική νεωτεριστική ποίηση
του 20<sup>ου</sup> αιώνα.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του σε μια αχανή χώρα, με
τους απλούς στίχους του χάρισε στις επόμενες γενιές τη γεύση του πολιτισμού της
εποχής του. Μέσα από τις συνταγές της ψυχής του που συνοδεύονταν πάντα από ένα
ποτήρι καλό κρασί, αναδείχθηκε όχι σε έναν απλό εγκωμιαστή του οίνου, αλλά και στον
πολιούχο του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieXQQ6OC2jBojxNiHu44G8-I9zQhubCdnk-fBAubrQjcom4euPvRUeZxiJ4RkA1Lewljh8tD0Yc12atO9STa_OTKA7aMy0NcDxTsSWEtsJXLaO9y4_rswBJp9bT2Q7yds4bRob38RVxH8/s1600/li-po-large-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="334" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieXQQ6OC2jBojxNiHu44G8-I9zQhubCdnk-fBAubrQjcom4euPvRUeZxiJ4RkA1Lewljh8tD0Yc12atO9STa_OTKA7aMy0NcDxTsSWEtsJXLaO9y4_rswBJp9bT2Q7yds4bRob38RVxH8/s640/li-po-large-2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με τον ίδιο όμως απλό τρόπο εγκωμίασε και τον έρωτα. Ένα ταξίδι είναι κι αυτός,
πάνω σε ένα καράβι με το φεγγάρι απατηλό οδηγό. Εκείνο το ίδιο φεγγάρι που εξαπάτησε τον Λι Πο αντανακλώντας το φως του επάνω στο «Μακρύ Ποτάμι». </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US"><span style="font-size: large;">You ask why
I make my home in the mountain forest,<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US"><span style="font-size: large;">and I
smile, and am silent,<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US"><span style="font-size: large;">and even my
soul remains quiet:<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US"><span style="font-size: large;">it lives in
the other world<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US"><span style="font-size: large;">which no
one owns.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US"><span style="font-size: large;">The peach
trees blossom,<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">The water flows.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Πηγές</b><span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">-Dictionary
of World Biography, Vol. II “The Middle Ages”, Salem Press Inc, 1998.</span></div>
<div class="MsoNormal">
-Ανδρέας Αγγελάκης, Κινεζική και Ιαπωνική Ποίηση,
Καστανιώτης, 1983.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">-Li Po,
<a href="http://www.humanistictexts.org/LiPo.htm">Humanistic Texts</a> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">-Tang
poetry, <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Tang_poetry">Wikipedia</a> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">-Li Bai, <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Li_Bai">Wikipedia</a> </span></div>
<div class="MsoNormal">
-Ξιν Γιάνγκ, όπως Θιβέτ, της Κορίνας Βασιλοπούλου,
<a href="http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=62798">Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία</a>, 12 Ιουλίου 2009<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
- Το ποίημα στην αγγλική και η τελευταία εικόνα από <a href="http://phong.com/journal/tag/li-po/">εδώ</a> <o:p></o:p></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-32684767143001643622013-01-06T12:42:00.005+02:002013-01-14T21:06:13.667+02:00Περί αλλαγής των φώτων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg26pnaDHPFtHCwyHWXR418CurPJMfTjTcb5UnjRM_9-3q4e2wPkS25GNQ1bou7rzgGh8IqXYl_emBVrIjwlOIraLasiyyzcQqmzE6oc_OKG_t3ZrGqRlAIHKzBtYMjUYLf1rvx4kPUzas/s1600/John_the_Painter.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg26pnaDHPFtHCwyHWXR418CurPJMfTjTcb5UnjRM_9-3q4e2wPkS25GNQ1bou7rzgGh8IqXYl_emBVrIjwlOIraLasiyyzcQqmzE6oc_OKG_t3ZrGqRlAIHKzBtYMjUYLf1rvx4kPUzas/s640/John_the_Painter.jpg" width="372" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Μια παράξενη συνήθεια στην Αγγλία ήταν να κατραμώνουν τους
λαθρέμπορους. Τους κρεμούσαν στις ακτές της θάλασσας, τους άλειβαν με πίσσα και
τους άφηναν εκεί να αιωρούνται βδομάδες, μήνες και χρόνια, καμιά φορά. Έβαζαν
δε τις κρεμάλες σε απόσταση πάνω στους βράχους της παραλίας. </i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Αυτή η απάνθρωπη συνήθεια κράτησε ως τα τελευταία, σχεδόν,
χρόνια. Στα 1822, έβλεπε κανείς στον πύργο του Δούβρου τρεις τέτοιους
κρεμασμένους. Η Αγγλία έκανε τα ίδια με τους κλέφτες, τους εμπρηστές και τους
δολοφόνους. Ο Τζων Πέιντερ, που έβαλε φωτιά στα ναυτομάγαζα του Πόρτσμουθ,
κρεμάστηκε και κατραμώθηκε στα 1776. Ο αβάς Κόγερ τον ξαναείδε στα 1777. Ο
Πέιντερ ήταν αλυσοδεμένος και κρεμασμένος πάνω από τα ερείπια που είχε
προξενήσει ο ίδιος, τον φρεσκοπίσσωναν δε από καιρό σε καιρό, για να
διατηρείται. Τέλος, τον αντικατέστησαν ύστερα από τέσσερα χρόνια.</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Με τον ίδιο τρόπο οι Βυζαντινοί τιμωρούσαν πολλούς
εγκληματίες, που έκαναν, έτσι, χρέη φαναριών!... Τους έβαζαν, δηλαδή, φωτιά στα
πόδια και τους άφηναν να καίγονται σαν λαμπάδες. Και φαίνεται πως οι δολοφόνοι
ήταν πολλοί την εποχή εκείνη, αφού για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα φώτιζαν
τον Κεράτιο κόλπο. Αργότερα, όμως, τους αντικατέστησαν με αληθινούς πυρσούς.
Αυτοί, ωστόσο, που ήθελαν να καίγονται οι εγκληματίες, έλεγαν δυσαρεστημένοι:
«Μας άλλαξαν τα φώτα».</i>[1]</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι ο Σκωτσέζος γνωστός ως <b>«Τζων ο
Ζωγράφος»</b> (James Aitken ή John Aitkin) θεωρείται ο πρώτος σύγχρονος «τρομοκράτης», μια και το Δεκέμβρη του 1776 πυρπόλησε τα βασιλικά βρετανικά ναυπηγεία,
διαμαρτυρόμενος για την εξαθλίωση των Βρετανών αλλά κυρίως για να ενισχύσει τον
εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Αμερικανών. Εκτελέστηκε παρουσία 20.000 πολιτών στις 10 Μαρτίου 1777, στην υψηλότερη αγχόνη που έχει στηθεί ποτέ.[2]</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Πηγές</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
[1] Νατσούλης, Τ., (χ.χ.) Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις, Δ΄Έκδοση,
Σμυρνιωτάκης, Αθήνα, σ. 324.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-size: 11.0pt; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">[2]Wikipedia, <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/John_the_Painter">John the Painter</a> </span></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-32969366364983250412012-12-31T21:14:00.000+02:002012-12-31T21:14:24.193+02:00Καλή Χρονιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoaUaoCAcp5mW0jnvwvg3qEFYzRr39tsgDDJU3IQLDF73S0McOLYurhoZ7STOCwwqaGS0zRyGIWNZs9NwDFbrLUrJeY_ejhq1lZ2rAdsn1ZW-qrnG8Zy1sjncOXBi5W-Is4ZQ3uNmxB3Y/s1600/Iakovidis_rodia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="446" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoaUaoCAcp5mW0jnvwvg3qEFYzRr39tsgDDJU3IQLDF73S0McOLYurhoZ7STOCwwqaGS0zRyGIWNZs9NwDFbrLUrJeY_ejhq1lZ2rAdsn1ZW-qrnG8Zy1sjncOXBi5W-Is4ZQ3uNmxB3Y/s640/Iakovidis_rodia.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: x-small;">Γ. Ιακωβίδης. Ρόδια. </span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">K΄ η πέτρα όπου καθήσαν κάτου απ' τις ελιές το απομεσήμερο αντικρύ
στη θάλασσα<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">αύριο θα γίνει ασβέστης στο καμίνι<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">μεθαύριο θ΄ ασβεστώσουμε τα σπίτια μας και το πεζούλι της Aγιά-Σωτήρας<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">αντιμεθαύριο θα φυτέψουμε το σπόρο εκεί που αποκοιμήθηκαν<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">κ΄ ένα μπουμπούκι της
ροδιάς θα σκάσει πρώτο γέλιο του μωρού στον κόρφο της λιακάδας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">K΄ ύστερα πια θα κάτσουμε στην πέτρα να διαβάσουμε όλη την καρδιά
τους<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">σα να διαβάζουμε πρώτη φορά την ιστορία του κόσμου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<b><i>Γιάννης Ρίτσος, Ρωμιοσύνη (</i></b><span lang="EN-US"><b><i>V)</i></b><o:p></o:p></span></div>
<br />
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-85434090354491344492012-12-20T03:02:00.000+02:002012-12-31T21:14:49.718+02:00Ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το εικονογραφημένο έμμετρο παραμύθι με τον Αϊ Βασίλη,
περιλαμβάνεται στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη παιδικών βιβλίων <a href="http://www.childrensbooksonline.org/night_before_christmas/index.htm"><b><span lang="EN-US">The</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Rosseta</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Project</span></b></a>. Φαίνεται να δημιουργήθηκε
το 1887 από την Margarite Rice, ενώ στην
ίδια ιστοσελίδα διατίθεται και στην ελληνική γλώσσα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εδώ η παρέμβαση διαφέρει. Από το βιβλίο διατηρήθηκε η
εικονογράφηση και τη θέση των κειμένων έλαβαν στίχοι 12 Ελλήνων ποιητών, με
αποτέλεσμα ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="color: #cc0000; font-size: x-large;"><b>Μ<span lang="EN-US">erry
crisis <o:p></o:p></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span lang="EN-US"><span style="color: #cc0000; font-size: x-large;"><b>and a happy
new fear</b></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguAwCjITMJOZH0kYDS9ZNTggVmCugHOUI9v8VnyuQKdipz_KIMK7j1ZA7P7qBylwt_zcW-sn62PAeLv7NuY01crlE_WL4U6F1tagBeA5oRQ4GOLmEw5rXrOBJbN7MVSCy7zvot_2ShWQE/s1600/01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguAwCjITMJOZH0kYDS9ZNTggVmCugHOUI9v8VnyuQKdipz_KIMK7j1ZA7P7qBylwt_zcW-sn62PAeLv7NuY01crlE_WL4U6F1tagBeA5oRQ4GOLmEw5rXrOBJbN7MVSCy7zvot_2ShWQE/s640/01.jpg" width="352" /></a></div>
<span lang="EN-US"><span style="color: #cc0000; font-size: large;"><b><br /></b></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTJQw1AbAmliYSJ6E4Drs39UIsOoSvQV-ej5ukYZzGhFEmrfvvEwsO79k1aFbouB-JyKMojghqU8MrI0wTMRX4bog_1-7WgOQULQyw-0RjddYiS3xoAFXTOjjKADhg7_8lHmkcWWry5QA/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTJQw1AbAmliYSJ6E4Drs39UIsOoSvQV-ej5ukYZzGhFEmrfvvEwsO79k1aFbouB-JyKMojghqU8MrI0wTMRX4bog_1-7WgOQULQyw-0RjddYiS3xoAFXTOjjKADhg7_8lHmkcWWry5QA/s640/02.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGUIadZDDqX1jRMSK_5XTBtnDufSfvUMGyg9tR-CDM4OfmoJU6reguNyf8kIelHv_YzMPzERnyDv6PYEOGSBVtugUVQWd6VZQ1KkrTnrYekK7EyVv7QIao_x1No_JYO9obOpHlLrNOD7A/s1600/03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGUIadZDDqX1jRMSK_5XTBtnDufSfvUMGyg9tR-CDM4OfmoJU6reguNyf8kIelHv_YzMPzERnyDv6PYEOGSBVtugUVQWd6VZQ1KkrTnrYekK7EyVv7QIao_x1No_JYO9obOpHlLrNOD7A/s640/03.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQjvgq-cn5XKRA0LOqW0wDUAeW2vysz13ix3ZJJhslYwI-kKQBEbYxAIv240wLrmIr56nnwD6uYtpCJxOphqcrIK6D_8E__5mri9fMjLEGfv8FKvZukAqzEblp-4XK-WDwfIYy6s8LRxM/s1600/04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQjvgq-cn5XKRA0LOqW0wDUAeW2vysz13ix3ZJJhslYwI-kKQBEbYxAIv240wLrmIr56nnwD6uYtpCJxOphqcrIK6D_8E__5mri9fMjLEGfv8FKvZukAqzEblp-4XK-WDwfIYy6s8LRxM/s640/04.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ10TGnWXRoKk40LYnLQFKkJxV6umZgjByJdnJt23Nkog43GSm74C9aOcF8cW7iS3RQtF4RHrO8XzgdW5bbRr18_TsRn3F27kNBFqxy_Ihn3rGFULtE7rq4V5pJF5jVWCtJH6Vz1xMaRA/s1600/05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ10TGnWXRoKk40LYnLQFKkJxV6umZgjByJdnJt23Nkog43GSm74C9aOcF8cW7iS3RQtF4RHrO8XzgdW5bbRr18_TsRn3F27kNBFqxy_Ihn3rGFULtE7rq4V5pJF5jVWCtJH6Vz1xMaRA/s640/05.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJJ_T9_ZZG9pnVNUekksEgFVERQMQaMprq4GWMcB01x1Q_cdRZpqKYSk6bFA2HsjMU4foA7QXHLh6jcxrSRhLJIWrN0L3MuS8UmM4Jvy8BbyV4qLCYAO3cmyLxhD_I5jnQ9PtDOmz_7-s/s1600/06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJJ_T9_ZZG9pnVNUekksEgFVERQMQaMprq4GWMcB01x1Q_cdRZpqKYSk6bFA2HsjMU4foA7QXHLh6jcxrSRhLJIWrN0L3MuS8UmM4Jvy8BbyV4qLCYAO3cmyLxhD_I5jnQ9PtDOmz_7-s/s640/06.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWH_U9JtyC9nZi7P2Zdu8HRSe_K16ASjbcVNKddtnhwTlrrZkEDYEaWgbb9ak1MUC8bP7qE-Aw7x_DTZAk37YBD-X4PeC7V_80wU8mTdna3GtOc5JoCITrFq7loKzmxzhxWP4JjeR3Qmo/s1600/07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWH_U9JtyC9nZi7P2Zdu8HRSe_K16ASjbcVNKddtnhwTlrrZkEDYEaWgbb9ak1MUC8bP7qE-Aw7x_DTZAk37YBD-X4PeC7V_80wU8mTdna3GtOc5JoCITrFq7loKzmxzhxWP4JjeR3Qmo/s640/07.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijmuDq1x9nm0FHZmfoV4KgZIWboNqVwDMNf7mqGRXq2oCFQ11Vt7m7VjiKW7stKnym830DBIM_pwJ1k5O1IemiKpJfmV0VAJAp_FlG3QtjZ5vzmjc50ZeJKgVQc9593rcjXxl0UNhAH_g/s1600/08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijmuDq1x9nm0FHZmfoV4KgZIWboNqVwDMNf7mqGRXq2oCFQ11Vt7m7VjiKW7stKnym830DBIM_pwJ1k5O1IemiKpJfmV0VAJAp_FlG3QtjZ5vzmjc50ZeJKgVQc9593rcjXxl0UNhAH_g/s640/08.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzCXqZjPS4lStdxKn7fcXmgXfTrLvyoomcgXeQTTLSgFoV_ZsTxt_7ZeUGPa2Qz_cW8BkPwEiY644-DmroyS7jtTYubOgH-qyHEmXz5dtnJeHAJ1JBFzYUdYa_nsKUaTyWJsPMWYNjXeY/s1600/09.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzCXqZjPS4lStdxKn7fcXmgXfTrLvyoomcgXeQTTLSgFoV_ZsTxt_7ZeUGPa2Qz_cW8BkPwEiY644-DmroyS7jtTYubOgH-qyHEmXz5dtnJeHAJ1JBFzYUdYa_nsKUaTyWJsPMWYNjXeY/s640/09.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIw8rGnmP8klCw2iXv02HqPjfepgv0UAi69hWIIwJYFVjGgc2n4Dro8MALcwWpzMNFlJTlnZSFiFCmTEhjOVzWur7TCwW9XbRdEa7FXF5t-5oRZ_LsuPH_HbvuHQl6MKF5B6cdpmaeSCU/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIw8rGnmP8klCw2iXv02HqPjfepgv0UAi69hWIIwJYFVjGgc2n4Dro8MALcwWpzMNFlJTlnZSFiFCmTEhjOVzWur7TCwW9XbRdEa7FXF5t-5oRZ_LsuPH_HbvuHQl6MKF5B6cdpmaeSCU/s640/10.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBQMvE0WMs6ULolGcSrSh0U4t_1INFs72Cuubek3fXKwFV85uziJZN1_0fwREp5NPsdFKkby_wcxsvqDfuh1zlRJAJkzVsoPNVlqX5879x4T6FQIMSWqImCWU8EVrcyFiCkJi6luOlI6E/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBQMvE0WMs6ULolGcSrSh0U4t_1INFs72Cuubek3fXKwFV85uziJZN1_0fwREp5NPsdFKkby_wcxsvqDfuh1zlRJAJkzVsoPNVlqX5879x4T6FQIMSWqImCWU8EVrcyFiCkJi6luOlI6E/s640/11.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-3y7LmXZWSjnaWRaQdCZEgKAFe1mROEFh2J_qgztEMjEVCb96nWD4QrYWCagZw1FL8ZfDCTO9fzquHEhDfMuYCANM6mHCysZ16irYo6va26-knkllnp5nOamgR3Yzdtw0b_k1F-AqDNs/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-3y7LmXZWSjnaWRaQdCZEgKAFe1mROEFh2J_qgztEMjEVCb96nWD4QrYWCagZw1FL8ZfDCTO9fzquHEhDfMuYCANM6mHCysZ16irYo6va26-knkllnp5nOamgR3Yzdtw0b_k1F-AqDNs/s640/12.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRMNQRGMbV_K-JWhtBrARMzaQx3EU4no5SXqFp6Jq6gUVIgb7QkdyzUh8cRrJtNhuFjuGWD1jqcSvpGTDsVPkV9fzVXIXohmS4avVGXfxkQBVHHDK05s0YE_lhurVoSb9ef4MXX_LR2h8/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRMNQRGMbV_K-JWhtBrARMzaQx3EU4no5SXqFp6Jq6gUVIgb7QkdyzUh8cRrJtNhuFjuGWD1jqcSvpGTDsVPkV9fzVXIXohmS4avVGXfxkQBVHHDK05s0YE_lhurVoSb9ef4MXX_LR2h8/s640/13.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijUO7ai5ho6GgzxuFDdI8j7B8FFLeG3mDAYu2xXwjPJgqvL2_9yKQvd1DfojIGccm-GBYESV7UequXAtaBGlqSv9pFJHnubNSr5wlYU7UfJ2scPt69SwUhLhH5hQzblLo5vcUSS918DDc/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijUO7ai5ho6GgzxuFDdI8j7B8FFLeG3mDAYu2xXwjPJgqvL2_9yKQvd1DfojIGccm-GBYESV7UequXAtaBGlqSv9pFJHnubNSr5wlYU7UfJ2scPt69SwUhLhH5hQzblLo5vcUSS918DDc/s640/14.jpg" width="352" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCPE5pFccCWpvyhWshpBVjkZ_E-REARsbSw0o8qa2aHzE-W_t8qt691k2TLmGrhtEQIhJ-KyD8QN3dRSr2u8uLoNPgYyUlx0HuknZRdDW-12fQdDVBboAg5_H-WngAk0tCeubfUviuff0/s1600/15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCPE5pFccCWpvyhWshpBVjkZ_E-REARsbSw0o8qa2aHzE-W_t8qt691k2TLmGrhtEQIhJ-KyD8QN3dRSr2u8uLoNPgYyUlx0HuknZRdDW-12fQdDVBboAg5_H-WngAk0tCeubfUviuff0/s640/15.jpg" width="352" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b><span style="color: #cc0000;"><a href="http://www.scribd.com/doc/117447371/%CE%9D%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1-%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CF%89%CE%BD">e-book</a> (scribd)</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<b><span style="color: #cc0000;"><a href="http://gefyrismoi.files.wordpress.com/2012/02/christmas_night.pdf">e-book</a> (wordpress)</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-33835104759854014612012-12-06T11:47:00.000+02:002012-12-06T11:47:12.162+02:00Στεφάνι 2013<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkmGTOB2g_2FMdhEiRkG2CoBSP81jFWYkiN-XnQQVrPuxPWKYpWvO7p75obLUKDn_xNuHuvBc30itHQ4CXJHrogxr7-tBfx7KtS6GlByjJSLg-QwcXmTyycDu0vMUBK09HLtQv3atdq8w/s1600/troika-wreath.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="598" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkmGTOB2g_2FMdhEiRkG2CoBSP81jFWYkiN-XnQQVrPuxPWKYpWvO7p75obLUKDn_xNuHuvBc30itHQ4CXJHrogxr7-tBfx7KtS6GlByjJSLg-QwcXmTyycDu0vMUBK09HLtQv3atdq8w/s640/troika-wreath.gif" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πώς να φτιάξετε το οικογενειακό πρωτοχρονιάτικο
στεφάνι 2013, με τρόπο οικονομικό και οικολογικό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><b>Οδηγίες κατασκευής </b></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από τη στοίβα των αχρήστων προς καύση κατά τις κρύες μέρες, που
έχετε ήδη δημιουργήσει, διαλέγετε το καλύτερο στεφάνι από αυτά των παρελθόντων
ετών. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καθαρίζετε, τινάζοντας
και περνώντας με νωπό πανί. Αποφύγετε τα μαντήλια δακρύων, δεν περνάνε πια. Σε
περίπτωση που σας έχουν κόψει το νερό, χρησιμοποιείστε μαλακό χαρτί. Μην
χρησιμοποιήσετε εφημερίδες με συνεντεύξεις εταίρων και υπουργών (δημιουργούν «ψαλίδα»
στις πευκοβελόνες). </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη συνέχεια κόψτε προσεκτικά, χρησιμοποιώντας κατάλληλο
ψαλίδι, τμήματα των λογαριασμών που εκκρεμούν (πρώην ΔΕΚΟ, Εφορία, ενοίκια,
δάνεια, κλπ), την κάρτα ανεργίας σας, τη φωτογραφία από την τελευταία φορά που
βάλατε πετρέλαιο θέρμανσης, κουπόνια από τα φάρμακα που κάποτε μπορούσατε να
αγοράζετε και άλλα έγγραφα ή κάρτες που, όλα μαζί, γέμισαν τα συρτάρια σας τη
χρονιά που μας πέρασε. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ταιριάξετε -διακριτικά- τα αποκόμματα με τα υπάρχοντα στολίδια,
προσέχοντας να αφήνετε χώρο μεταξύ τους γιατί όλο και κάτι θα προκύψει μέχρι τις
23:59 της 31<sup>ης</sup> Δεκεμβρίου 2012. Για τη σταθεροποίησή τους χρησιμοποιήστε
το σάλιο σας, το οποίο έτσι κι αλλιώς έχει γίνει κολλώδες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για να κάνετε το στεφάνι πιο εντυπωσιακό και επίκαιρο, κρεμάστε
το τελευταίο σας ευρώ, μια δραχμούλα που ενδεχομένως έχετε κρατήσει ως
ανάμνηση, αλλά και διάφορα «αγαπημένα» εμβλήματα όπως εκείνα του ΝΑΤΟ, του
ναζισμού, κ.ά., κατά περίπτωση (γενιά, ενδιαφέροντα και εμπειρίες). Μην ξεχάσετε την
πολυαγαπημένη μας Τράπεζα της Ελλάδος, για καθαρά ιστορικούς λόγους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τέλος, στολίστε την κορδέλα με αστέρια ώστε να σχηματίζουν το
έμβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τοποθετώντας στο κέντρο τον πλανήτη μας, όπως αποτυπώνεται
στο σήμα του «σωτήρα» αυτού (ΔΝΤ). Δεν χρειάζεται να γράψετε το έτος. Αν συνεχίσουμε
απλώς να τους κοιτάζουμε, όλα τα έτη θα είναι ίδια από εδώ και πέρα.<b><span style="color: red;">*</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><b>Προστασία περιβάλλοντος-Εξοικονόμηση πόρων </b></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μαζέψτε προσεκτικά όσο χαρτί έχει περισσέψει και
τοποθετείστε το εκ νέου στη στοίβα προς καύση. Τα πλαστικά μέρη τοποθετείστε τα
ξεχωριστά και διατηρήστε τα σε χώρο δροσερό, σκοτεινό και καθαρό. Αργότερα
μπορεί να τα χρειαστείτε για να καθαρίσετε πατάτες. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Προφυλάξεις</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το στεφάνι προτείνεται για εσωτερικούς χώρους, ώστε να
αποφεύγονται τα εγκεφαλικά και άλλα επεισόδια εκ μέρους των περαστικών. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="color: red; font-size: large;">ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ</span></b> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="color: red;"><b>*</b></span>Αν έχετε διαφορετική διάθεση, φυλάξτε το στεφάνι. Θα φανεί
χρήσιμο για μελλοντικές πανηγυρικές τελετές.</div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8643075162997314332.post-83864797845093490832012-11-20T16:29:00.000+02:002012-11-20T16:29:21.514+02:00Για το μεγαλύτερο ορνιθοτροφείο...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBJumXFNHA6EI2vqvDUbzpTOG7Ltv1X3OvkRe4jsOALSdUNwHP3Z4jaEK-3W0wRr8CE5emGzDI9UTkfoz6VlY1GuF3WDsnC0WkBNtO4KdFRN6mzMPQXGcix_rxAYfq4z9xWwRcdStW_LQ/s1600/IMG_afternoon-chickens-delilah-5x7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBJumXFNHA6EI2vqvDUbzpTOG7Ltv1X3OvkRe4jsOALSdUNwHP3Z4jaEK-3W0wRr8CE5emGzDI9UTkfoz6VlY1GuF3WDsnC0WkBNtO4KdFRN6mzMPQXGcix_rxAYfq4z9xWwRcdStW_LQ/s640/IMG_afternoon-chickens-delilah-5x7.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: x-small;"><b><a href="http://paintingoftheday.blogspot.gr/2011/02/afternoon-chickens.html">Afternoon Chickens</a>, Delilah Smith</b></span> </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">Ο καπνός μες στα μάτια </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">η λάμπα στον καθρέφτη </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">η αφή υγρασίας στα δάχτυλα </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">απ΄ τ΄ αδιάβροχο του μεταμφιεσμένου </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">όταν τη νύχτα σφύριζε ο άνεμος </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">στη θολωτή σήραγγα </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">όπου οι τυφλοί πουλούσαν </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">λαχεία σουγιάδες κομπολόγια </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">και μέσα σε μεγάλα χαρτονένια κιβώτια </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">μετέφεραν τους σκοτωμένους απεργούς </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">ώσπου να βγούμε απ΄ τ΄ άλλο μέρος </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">με τα μαλλιά μας όλο πούπουλα </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">από την ανεξήγητη εκείνη ανατίναξη </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;">του μεγαλύτερου ορνιθοτροφείου.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: right;">
Αθήνα 26.<span lang="EN-US">IV</span>.76<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;">Γιάννης Ρίτσος</span>, <span style="font-size: large;">Το Ρόπτρο</span>: 32 ποιήματα από την ανέκδοτη ομώνυμη
συλλογή, εκδ. Εγνατία: Τραμ/Λογοτεχνία, Θεσσαλονίκη, 1977.</div>
</div>
Γεφυριστέςhttp://www.blogger.com/profile/15380737416689962888noreply@blogger.com