Σήμερα καθώς εξελίσσονταν τα γεγονότα και όπως τα έβλεπα από τα ΜΜΕ έγραψα στεγνά και στυγνά, κάποιες απόψεις μου. Στη φάση ακριβώς της δημοσίευσης του κειμένου έφθασε κι εκείνο του Γιώργου. Το ίδιο στυγνό, καθόλου στεγνό όμως. Αντίστοιχες διαφορές έχουν και οι εικαστικές επιλογές μας. Έτσι αποφάσισα να δημοσιεύσω και τα δύο. Εξάλλου, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς, τα κείμενα εστιάζουν στα ίδια προβλήματα. Και ξεκινώ με εκείνο του Γιώργου.
ΟΛΟΙ ΗΡΩΕΣ
Δεν είναι ψυχοπαθείς ούτε τομάρια. Δεν είναι αναρχικοί ούτε ακροαριστεροί. Δεν είναι καν ιδεοληπτικοί τρομοκράτες. Είναι επικίνδυνοι επαγγελματίες του θανάτου. Γι’ αυτούς ο θάνατος είναι μόνο αυτό που ξέρουν να κάνουν. Είναι καλά εκπαιδευμένοι στα όπλα και στα λόγια. Δεν έχουν ιδεολογία, όπως δεν έχουν και συναισθήματα. Είναι κυνικοί δολοφόνοι, που ξεπέρασαν από καιρό κάθε ηθικό φραγμό. Δεν πιστεύουν πως μας κοροϊδεύουν με τις προκηρύξεις τους, αλλά ξέρουν πως οι πολιτικοί θα βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο, εγκλωβισμένοι κι αυτοί ως άνθρωποι στις προκαταλήψεις τους, και θα αναγκαστούν να πάρουν τα λόγια των αποβρασμάτων στα σοβαρά.
ΟΛΟΙ ΗΡΩΕΣ
Δεν είναι ψυχοπαθείς ούτε τομάρια. Δεν είναι αναρχικοί ούτε ακροαριστεροί. Δεν είναι καν ιδεοληπτικοί τρομοκράτες. Είναι επικίνδυνοι επαγγελματίες του θανάτου. Γι’ αυτούς ο θάνατος είναι μόνο αυτό που ξέρουν να κάνουν. Είναι καλά εκπαιδευμένοι στα όπλα και στα λόγια. Δεν έχουν ιδεολογία, όπως δεν έχουν και συναισθήματα. Είναι κυνικοί δολοφόνοι, που ξεπέρασαν από καιρό κάθε ηθικό φραγμό. Δεν πιστεύουν πως μας κοροϊδεύουν με τις προκηρύξεις τους, αλλά ξέρουν πως οι πολιτικοί θα βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο, εγκλωβισμένοι κι αυτοί ως άνθρωποι στις προκαταλήψεις τους, και θα αναγκαστούν να πάρουν τα λόγια των αποβρασμάτων στα σοβαρά.
Ο Πίνακας του Ευγένιου ντε λα Κρουά, «Η σφαγή της Χίου», από παλαιότερες ηρωικές εποχές.
.
Δυστυχώς, εμείς, που δεν είμαστε επαγγελματίες δολοφόνοι, είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε κανόνες στη ζωή μας, και να προσπαθούμε να τους αλλάξουμε όταν δεν μας αρέσουν. Αλλά ακόμα και η αλλαγή των κανόνων έχει κανόνες. Πώς να προφυλαχτούμε από αυτούς που δεν ακολουθούν τους κανόνες;
Η δημοκρατία ήταν πάντα αδύναμη μπροστά στην απρόκλητη βία, έστω και αν ήξερε ποιοι είναι αυτοί που την ασκούν. Δεν γίνεται να τους εντοπίσει, γιατί είναι αδύνατον να ψάχνει κανείς πίσω του κοιτάζοντας μπροστά, και άλλο τόσο αδύνατον να ψάχνει κανείς τον δολοφόνο του ανάμεσα στα σπλάχνα του. Ανάμεσα στα σπλάχνα του θα βρει μόνο τον θάνατο που έσπειραν οι ψυχροί επαγγελματίες της αθλιότητας.
Μπορεί να μην εντοπιστούν, αλλά θα πρέπει να ξέρουν πως ξέρουμε τι δεν είναι και μπορούμε να εικάσουμε τι είναι. Οι 99 κάλυκες και η καλά οργανωμένη επίθεσή τους, λέει τι δεν είναι και μας κάνει να φανταζόμαστε τι είναι αυτοί που τους μισθώνουν. Δεν μας ξεγελούν ούτε τα φτηνά ανθρωπάρια που ανέβασαν μέσα στο δικαστήριο το έργο «17η Νοέμβρη».
Και έχουμε στα χέρια μας ένα μόνο μέσο: τη διατήρηση της δημοκρατικής μας συνείδησης. Όσους κι αν σκοτώσουν, πρέπει να μείνουμε δημοκράτες μέσα σε μια δημοκρατία, που τιμά τους νεκρούς των αδυναμιών της.
Ήρωες οι Πολίτες που έπεσαν από τις σφαίρες της αυθαιρεσίας, ήρωες οι Αστυνομικοί που έπεσαν από τις σφαίρες της ανωμαλίας.
Ήρωες όλοι, στον ίδιο καφενέ του Άδη θαμώνες και φίλοι και συνάνθρωποι και συμπολίτες. Και ας μην φανταστεί κανείς πως χρησιμοποιώ συγκινητικές μεταφορές. Εγώ τουλάχιστον κυριολεκτώ. Γιατί η δημοκρατία είναι μια μεταφορά που πρέπει να την πάρουμε σαν κυριολεξία. Όλη η ζωή μας είναι μια μεταφορά που πρέπει να την πάρουμε σαν κυριολεξία, να ζήσουμε σαν να είμαστε Άνθρωποι ώσπου να γίνουμε Άνθρωποι.
Τιμή αξίζει στους ήρωες της δημοκρατίας μας! τους Έλληνες Αστυνομικούς, τους Έλληνες Κομμουνιστές, τους Έλληνες Αναρχικούς, όλους όσοι πέφτουν στο καθήκον του φύλακα αυτού που έχουμε και του φύλακα αυτού που πρέπει ν’ αποκτήσουμε.
Η δημοκρατία ήταν πάντα αδύναμη μπροστά στην απρόκλητη βία, έστω και αν ήξερε ποιοι είναι αυτοί που την ασκούν. Δεν γίνεται να τους εντοπίσει, γιατί είναι αδύνατον να ψάχνει κανείς πίσω του κοιτάζοντας μπροστά, και άλλο τόσο αδύνατον να ψάχνει κανείς τον δολοφόνο του ανάμεσα στα σπλάχνα του. Ανάμεσα στα σπλάχνα του θα βρει μόνο τον θάνατο που έσπειραν οι ψυχροί επαγγελματίες της αθλιότητας.
Μπορεί να μην εντοπιστούν, αλλά θα πρέπει να ξέρουν πως ξέρουμε τι δεν είναι και μπορούμε να εικάσουμε τι είναι. Οι 99 κάλυκες και η καλά οργανωμένη επίθεσή τους, λέει τι δεν είναι και μας κάνει να φανταζόμαστε τι είναι αυτοί που τους μισθώνουν. Δεν μας ξεγελούν ούτε τα φτηνά ανθρωπάρια που ανέβασαν μέσα στο δικαστήριο το έργο «17η Νοέμβρη».
Και έχουμε στα χέρια μας ένα μόνο μέσο: τη διατήρηση της δημοκρατικής μας συνείδησης. Όσους κι αν σκοτώσουν, πρέπει να μείνουμε δημοκράτες μέσα σε μια δημοκρατία, που τιμά τους νεκρούς των αδυναμιών της.
Ήρωες οι Πολίτες που έπεσαν από τις σφαίρες της αυθαιρεσίας, ήρωες οι Αστυνομικοί που έπεσαν από τις σφαίρες της ανωμαλίας.
Ήρωες όλοι, στον ίδιο καφενέ του Άδη θαμώνες και φίλοι και συνάνθρωποι και συμπολίτες. Και ας μην φανταστεί κανείς πως χρησιμοποιώ συγκινητικές μεταφορές. Εγώ τουλάχιστον κυριολεκτώ. Γιατί η δημοκρατία είναι μια μεταφορά που πρέπει να την πάρουμε σαν κυριολεξία. Όλη η ζωή μας είναι μια μεταφορά που πρέπει να την πάρουμε σαν κυριολεξία, να ζήσουμε σαν να είμαστε Άνθρωποι ώσπου να γίνουμε Άνθρωποι.
Τιμή αξίζει στους ήρωες της δημοκρατίας μας! τους Έλληνες Αστυνομικούς, τους Έλληνες Κομμουνιστές, τους Έλληνες Αναρχικούς, όλους όσοι πέφτουν στο καθήκον του φύλακα αυτού που έχουμε και του φύλακα αυτού που πρέπει ν’ αποκτήσουμε.
.
ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ
Όταν ξεκίνησα να σπουδάσω, γνώριζα ότι είχα επιλέξει ένα από τα πιο επικίνδυνα επαγγέλματα στον κόσμο. Η επιλογή αυτή δεν ήταν τυχαία, δεδομένου ότι μου εξασφάλιζε άμεση θέση στο δημόσιο μια και η συγκεκριμένη ειδικότητα είναι, ακόμη, περιζήτητη. Αργότερα όταν προτίμησα, το νεοσύστατο ακόμη Εθνικό Σύστημα Υγείας, σε θέση εκτάκτου προσωπικού, γνώριζα ότι αναλάμβανα κι άλλους κινδύνους όπως για παράδειγμα παλαιά και ανεξέλεγκτα μηχανήματα, επιθέσεις από ένοπλους ή όχι κακοποιούς, ανεξέλεγκτη έκθεση σε μεταδοτικά νοσήματα και άλλα περισσότερα. Γνώριζα, ακόμη, ότι ως συμβασιούχος θα είχα περιορισμένα δικαιώματα [λ.χ. άδεια μητρότητας, μόνο 40 ημέρες πριν και 40 ημέρες μετά τον τοκετό, ασχολούμενη πάντα σε χώρο ιονιζουσών ακτινοβολιών] όπως και ότι ο μοναδικός τρόπος να αποφύγω τον κίνδυνο ήταν η αυτοπροστασία.
Όταν επέλεξα να μονιμοποιηθώ στο Δημόσιο έλαβα υπ΄ όψιν μου όλες τις παραπάνω παραμέτρους και ακόμη ότι θα φτάσω μετά από 26 χρόνια υπηρεσίας, με επιδόματα πτυχίου, οικογενειακών βαρών, προϊστάμενου και ειδικό για το νοσοκομεία, να λαμβάνω 1.400 ευρώ το μήνα. Κυρίως όμως, αποδέχθηκα έστω και έμμεσα, να εκπροσωπώ ένα άθλιο κράτος και να προσφέρω αντίστοιχες υπηρεσίες αναγνωρίζοντας όμως και το δικαίωμα των πολιτών να μου σέρνουν τα εξ αμάξης και να περνούν γενεές δεκατέσσερις εμένα και την οικογένειά μου όταν τα πάντα είναι ανίκανα να λειτουργήσουν στην κατεύθυνση για την οποία δημιουργήθηκαν.
Με άλλες λέξεις πήρα την απόφαση να εργάζομαι σ΄ ένα χώρο που επισείει μεγάλους κινδύνους για την ασφάλειά μου, όχι μόνο λόγω της φύσης της δουλειάς, αλλά κυρίως λόγω της έλλειψης κρατικής προστασίας πράγμα που έκαναν, εξάλλου, εκατοντάδες επαγγελματίες (εναερίτες ΔΕΗ, πιλότοι μαχητικών, πυροσβέστες, αστυνομικοί κ.ά.). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σταμάτησα να αγωνίζομαι για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και να μην εξαργυρώνω τη ζωή μου με επιδοματικού τύπου «βελτιώσεις». Όπως δεν σημαίνει ότι θα υπερβώ το ρόλο μου, ή θα τους χαριστώ ή θα προβώ σε εγκληματικές πράξεις για να εκφράσω το δίκιο μου. Αυτό μπορεί να το κάνουν άλλοι «επαγγελματίες» ή «διαμαρτυρόμενοι πολίτες», αντίστοιχα.
ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ
Όταν ξεκίνησα να σπουδάσω, γνώριζα ότι είχα επιλέξει ένα από τα πιο επικίνδυνα επαγγέλματα στον κόσμο. Η επιλογή αυτή δεν ήταν τυχαία, δεδομένου ότι μου εξασφάλιζε άμεση θέση στο δημόσιο μια και η συγκεκριμένη ειδικότητα είναι, ακόμη, περιζήτητη. Αργότερα όταν προτίμησα, το νεοσύστατο ακόμη Εθνικό Σύστημα Υγείας, σε θέση εκτάκτου προσωπικού, γνώριζα ότι αναλάμβανα κι άλλους κινδύνους όπως για παράδειγμα παλαιά και ανεξέλεγκτα μηχανήματα, επιθέσεις από ένοπλους ή όχι κακοποιούς, ανεξέλεγκτη έκθεση σε μεταδοτικά νοσήματα και άλλα περισσότερα. Γνώριζα, ακόμη, ότι ως συμβασιούχος θα είχα περιορισμένα δικαιώματα [λ.χ. άδεια μητρότητας, μόνο 40 ημέρες πριν και 40 ημέρες μετά τον τοκετό, ασχολούμενη πάντα σε χώρο ιονιζουσών ακτινοβολιών] όπως και ότι ο μοναδικός τρόπος να αποφύγω τον κίνδυνο ήταν η αυτοπροστασία.
Όταν επέλεξα να μονιμοποιηθώ στο Δημόσιο έλαβα υπ΄ όψιν μου όλες τις παραπάνω παραμέτρους και ακόμη ότι θα φτάσω μετά από 26 χρόνια υπηρεσίας, με επιδόματα πτυχίου, οικογενειακών βαρών, προϊστάμενου και ειδικό για το νοσοκομεία, να λαμβάνω 1.400 ευρώ το μήνα. Κυρίως όμως, αποδέχθηκα έστω και έμμεσα, να εκπροσωπώ ένα άθλιο κράτος και να προσφέρω αντίστοιχες υπηρεσίες αναγνωρίζοντας όμως και το δικαίωμα των πολιτών να μου σέρνουν τα εξ αμάξης και να περνούν γενεές δεκατέσσερις εμένα και την οικογένειά μου όταν τα πάντα είναι ανίκανα να λειτουργήσουν στην κατεύθυνση για την οποία δημιουργήθηκαν.
Με άλλες λέξεις πήρα την απόφαση να εργάζομαι σ΄ ένα χώρο που επισείει μεγάλους κινδύνους για την ασφάλειά μου, όχι μόνο λόγω της φύσης της δουλειάς, αλλά κυρίως λόγω της έλλειψης κρατικής προστασίας πράγμα που έκαναν, εξάλλου, εκατοντάδες επαγγελματίες (εναερίτες ΔΕΗ, πιλότοι μαχητικών, πυροσβέστες, αστυνομικοί κ.ά.). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σταμάτησα να αγωνίζομαι για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και να μην εξαργυρώνω τη ζωή μου με επιδοματικού τύπου «βελτιώσεις». Όπως δεν σημαίνει ότι θα υπερβώ το ρόλο μου, ή θα τους χαριστώ ή θα προβώ σε εγκληματικές πράξεις για να εκφράσω το δίκιο μου. Αυτό μπορεί να το κάνουν άλλοι «επαγγελματίες» ή «διαμαρτυρόμενοι πολίτες», αντίστοιχα.
.
Η αφίσα, επετειακή αλλά με ένα σύνθημα διαχρονικό, δημιουργήθηκε από ανώνυμο καλλιτέχνη την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης (1941-1944) και περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Ελληνικές αφίσες» του Σπύρου Καραχρήστου (Αθήνα: Κέδρος, 1984)
Ωστόσο, δεν μπορώ να σας κρύψω την οργή μου όταν η προάσπιση της Δημοκρατίας αναδεικνύεται ως μείζον θέμα μόνο με αφορμή τις επιθέσεις κατά αστυνομικών, με αξιοθρήνητα επιχειρήματα κατά της βίας όπως ο μισθός, το φύλο, η ηλικία και η ομορφιά τους. Οργή με διακατέχει πραγματικά γιατί τότε όχι μόνο η προάσπιση είναι τυφλή -όπως ακριβώς η βία που πολεμούν οι υποστηρικτές της πρώτης- αλλά κυρίως επειδή η αναγωγή μιας πράξης του κοινού ποινικού δικαίου σε πολιτική ενέργεια ενισχύει την περαιτέρω διάλυση κι όχι την ανάπτυξη της Δημοκρατίας. Γιατί με τον τρόπο αυτό καλλιεργείται η άποψη για μεμονωμένη και βίαιη άμυνα από πλευράς των πολιτών. Των πολιτών που βλέποντας και ακούγοντας όλο αυτό το «θέατρο» θα σκεφθούν απλά, κι αν θέλετε, με το αρχέγονο αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Εκείνων που σκοτώθηκαν άνθρωποί τους σε ναυπηγεία, δημόσια έργα, οικοδομές, σε άθλιους δρόμους, σε σαπιοκάραβα, σε πυρκαγιές, σε φουσκωμένους από μια βροχή χείμαρρους, σε σεισμόπληκτα παράνομα κτίρια. Εκείνων που δεν βρήκαν κρεβάτι σε Μονάδα Εντατικής, που δεν έτυχαν άμεσης ανταπόκρισης από διασώστες, που δεν είχαν να πληρώσουν τα πανωτόκια και βρέθηκαν στη φυλακή. Και άλλων, και άλλων, χωρίς φυσικά να εξαιρούνται και οι αστυνομικοί που διορίσθηκαν να μας προστατεύουν από το έγκλημα και μόνο αυτό δεν τους βάζουν να κάνουν και μάλιστα με χρήση δικών τους μέσων (λ.χ. αγορά εξοπλισμού από τους ίδιους!).
Η Δημοκρατία, λοιπόν, δεν χρειάζεται περιφρούρηση, πόσο μάλλον με επιχειρήματα που ρίχνουν λάδι στη φωτιά χιλιάδων εργαζόμενων και συγγενών τους. Η Δημοκρατία χρειάζεται να δημιουργηθεί, επιτέλους, σε αυτόν τον τόπο και αυτό είναι στα χέρια μας. Στα χέρια μας που δεν παράγουν μόνο. Ψηφίζουν και μπορούν να κρατήσουν πανό και να σηκωθούν σε γροθιά. Μέχρι τότε θα μένουμε απλοί θεατές μεμονωμένων εκδηλώσεων οργής και ενός κλεφτοπόλεμου με επίσης μεμονωμένες δυνάμεις καταστολής. Αν τώρα οι εγκληματικές ενέργειες κατά αστυνομικών ή πολιτικών και ενίοτε κατά πολιτών, είναι οργανωμένες από σκοτεινές δυνάμεις ή όχι δεν μπορώ να το ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι αν δεν δράσουν οι «φωτεινές δυνάμεις», όλοι εμείς δηλαδή, τίποτε δεν θα αλλάξει και θα αφήνουμε το περιθώριο για τη δημιουργία επιπλέον προβλημάτων στη ζωή μας. Γιατί αν μη τι άλλο θεωρώ μέγιστη κατάντια να μας εγκαλεί ένας υπουργός για το αυτονόητο, να προασπίσουμε δηλαδή τη Δημοκρατία. Μα τότε έχουμε να κάνουμε με Δημοπρασία!
.
