Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

11/6/08

Στο βωμό της πρωτιάς

Τη νύχτα που μας πέρασε στο "Ανεμολόγιο" ρωτήθηκε ακροατής, στο πλαίσιο της ήττας της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, αν θεωρεί ότι στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, είναι τόσο ανεπτυγμένη η ανάγκη να ανεβοκατεβάζει ήρωες ανάλογα με τις κατά καιρούς ανάγκες του; Να τους δημιουργεί και να τους εξυψώνει, έτσι ώστε να μπορεί μετέπειτα να ξεσπά πάνω τους, θωρώντας τους κτήματα του; Ή αν πιστεύει ότι αυτή η ανάγκη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια διαστροφή που οφείλεται στην έλλειψη πραγματικών προτύπων στην εποχή μας;
Στη συνέχεια παραθέτουμε την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα απάντησή του.

Ας περιοριστούμε στην ελληνική πραγματικότητα. Η Ελλάδα πάσχει από βαθιά εθνική ανασφάλεια. Άγνωστο πώς, συμβαίνει. Δε θα έπρεπε. Αποτέλεσμα; Να έχει δημιουργηθεί μια μάζα σκνιπόψυχων πανηγυριωτών που έχουν ανάγκη από ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ -συνήθως παιδιών και κοριτσιών καλύτερων από τους ίδιους, αφού εκείνα επιλέγονται για τη ΘΥΣΙΑ- προκειμένου να αισθανθούν οι ίδιοι (σκνιπόψυχοι πανηγυριώτες) λιγότερο ανασφαλείς. Και να θεραπευθούν από το έλλειμμα “εθνικής αυτοπεποίθησης” που τους διακατέχει. Ξέρεις, από κείνους τους σκνιπόψυχους που μαζεύονται καμιά εκατοστή για να δείρουν κάποιο μαλάκα αλλοδαπό, ή πεντέξι χιλιάδες για να βεβαιώσουν ότι «είναι πουτάνα του Πέρδογλου η μάνα»… κτλ. κτλ. Αυτό το είδος φιλάθλων σε μένα είναι αποκρουστικό. Και ως κοινωνικό φαινόμενο δις αποκρουστικό. Προσωπικά είμαι ΠΑΝΤΑ με τους αθλητές. Γιατί οι αθλητές (όπως καλή ώρα οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής) είναι ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ για να χοροπηδομπουλάνε όλοι οι άλλοι, από Αρχιεπίσκοπο μέχρι Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Κάποτε, φτιάξαμε τον αθλητισμό. Σίγουρα ΔΕΝ ΤΟΝ ΦΤΙΑΞΑΜΕ για να χοροπηδομπουλάνε τα ψοφίμια. Τον έφτιαξε για να προκαλέσει ΜΙΜΗΣΗ σε μια κοινωνία πολεμιστών, όπου η σωματική ρώμη σήμαινε επιβίωση της πατρίδας. Ενώ, ΣΗΜΕΡΑ, τείνει να σημαίνει το ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Τι συμβαίνει σήμερα, στην Ελλάδα; Μετάθεση της έμφασης από τα γράμματα, που είναι ΙΣΧΥΣ για έναν τόπο, στα παιχνίδια, που είναι ΠΑΡΑΚΜΗ.
Ο κλέφτης ξέρει ότι είναι ένα κοινωνικό απόβλητο. Ενώ ο αθλητής (ποδοσφαιριστής εν προκειμένω) λειτουργεί με τη συνείδηση της κοινωνικής προσφοράς, του πατριωτισμού και του ηρωισμού. Και μετά… γίνεται ΞΑΦΝΙΚΑ απόβλητο. Και βλέπει από την απομόνωση και περιθωριοποίησή του τους άλλους αθλητές (στην Ελλάδα εναλλάσσονται φέρ΄ ειπείν αρσιβαρίστες, μπασκετμπολίστες, ποδοσφαιριστές κτλ.) να γίνονται «ημίθεοι».
Το σύστημα στην Ελλάδα, αρέσκεται να ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ παραληρούντα πλήθη από το αεροδρόμιο μέχρι το ΑΣΦΥΚΤΙΚΑ ΓΕΜΑΤΟ Καλλιμάρμαρο. Εγώ δεν συμμετείχε ποτέ σε τέτοια πανηγύρια. Ακόμη και το 2004 ΔΕΝ το καταδέχτηκα. Αν και είμαι φανατικά ποδοσφαιρόφιλος.
Ο αθλητισμός στην Ελλάδα έχει εξελιχτεί σε έναν αστείο, μάλλον φτηνό και διεθνώς αποτυχημένο τρόπο τόνωσης εθνικής αυτοπεποίθησης. Που προϋποθέτει τρομακτικά συμπλέγματα κατωτερότητας του αποκτώντος το περί ου ο λόγος αγαθό. Για να το χοντρύνω… το σύστημα τραβάει ακόμα πιο ψηλά από το εθνικό επίπεδο μιας χώρας. Είναι πλέγμα πολυεθνικών.
Ελπίζω, κάποια στιγμή να σταματήσει ο μυθοδίαιτος ελληνικός λαός να είναι τόσο μα τόοοοσο ανασφαλής και να εκπορνεύει τον αθλητισμό. Ανεξάρτητα το τι συμβαίνει διεθνώς, σε μεγάλο βαθμό η διαστροφή είναι εκ των πραγμάτων υπόθεση της κάθε κοινωνίας ξεχωριστά.