Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

13/8/08

Ρενέ Γκοσινί

Ένα μικρό εικονογραφημένο αφιέρωμα στον άνθρωπο που μεγάλωσε το κοινό των κόμιξ



Ο ΡΕΝΕ ΓΚΟΣΙΝΥ γεννήθηκε στο 5ο Διαμέρισμα του Παρισιού στις 14 Αυγούστου 1926, γιος του Πολωνού χημικού μηχανικού Στάνισλας Γκοσινύ και της Άννα Μπερεσνιάκ, ουκρανικής καταγωγής. Σήμερα το χωριό που γεννήθηκε η μητέρα του ανήκει στην Ουκρανία ενώ ο πατέρας του είχε γεννηθεί στη Βαρσοβία. Στην πολωνική γλώσσα το επώνυμο του μεγάλου δημιουργού, σημαίνει «φιλόξενος». Οι γονείς του, Εβραίοι και οι δύο, γνωρίσθηκαν στο Παρίσι και παντρεύτηκαν το 1919, αποκτώντας δύο παιδιά, τον Κλοντ (1920) και τον Ρενέ. Το 1928, ο πατέρας Γκοσινί, εξασφάλισε μια καλή θέση σε επιχείρηση του Μπουένος Άιρες και η οικογένεια μετακινήθηκε στην Αργεντινή. Εκεί, ο Ρενέ φοίτησε σε γαλλικό σχολείο ενώ πολύ νωρίς διαπιστώθηκε το έμφυτο χιούμορ του το οποίο εκδήλωνε δημόσια, στις σχολικές αίθουσες κάνοντας τους συμμαθητές του να γελούν. Λέγεται μάλιστα ότι το χρησιμοποιούσε ώστε να αντεπεξέλθει στον ντροπαλό του χαρακτήρα! Εκτός όμως από το ταλέντο αυτό ζωγράφιζε κιόλας από πολύ μικρός, με βάση κυρίως τις εικονογραφημένες ιστορίες που ρουφούσε κυριολεκτικά.

Όταν ήταν 17 ετών (1943) πέθανε αιφνίδια από εγκεφαλική αιμορραγία ο πατέρας του και αναγκάστηκε να δουλέψει. Στην αρχή σαν βοηθός λογιστή σε επιχείρηση επισκευής ελαστικών αυτοκινήτων και λίγο αργότερα ως βοηθός σκιτσογράφου σε μια διαφημιστική εταιρεία. Εκεί δημιουργεί και τα πρώτα του σχέδια επάνω στο Notre Voix και στο Quartier Latin για ένα γαλλικό λύκειο του Μπουένος Άιρες. Τον Οκτώβριο του 1945 ο Ρενέ με τη μητέρα του έφυγαν από την Αργεντινή και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη όπου ήδη κατοικούσε ο θείος του Μπόρις, αδελφός της μητέρας του.

Θέλοντας να αποφύγει να υπηρετήσει στον αμερικανικό στρατό γύρισε στη Γαλλία όπου στρατολογήθηκε το 1946. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ασχολήθηκε ως εικονογράφος των εντύπων του γαλλικού στρατού. Την περίοδο της παραμονής του στο Παρίσι παρουσιάζει μάλιστα και την πρώτη προσωπική δουλειά του δημιουργώντας Το κορίτσι με τα μάτια από χρυσό βασισμένο σε ένα μυθιστόρημα του Μπαλζάκ. Η σειρά είχε τίτλο Οι κλασικοί του 19ου αιώνα (1947).

Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, στις 30 Απριλίου του 1947, ξεκινά ίσως η πιο δύσκολη φάση της ζωής του. Για έναν περίπου χρόνο έμεινε άνεργος, χωρίς χρήματα, αλλά σύντομα ανακάμπτει όταν προσλαμβάνεται σε ένα μικρό στούντιο. Εκεί μπορεί να μην κατάφερε να προσεγγίσει τα στούντιο της Disney, που ήταν κατά βάθος και η επιδίωξή του, αλλά γνωρίσθηκε και συνδέθηκε φιλικά με άλλους καλλιτέχνες όπως ο Γουίλ Έλντερ, ο Τζακ Ντέιβις, ο Τζον Σέβεριν και ο Χάρβει Κούρτζμαν. Να σημειωθεί ότι η ομάδα αυτή δημιούργησε αργότερα (1952) το περίφημο περιοδικό MAD.

Την ίδια χρονιά (1948) ο Γκοσινί πετυχαίνει θέση καλλιτεχνικού διευθυντή στον οίκο Kunen, μέσω του οποίου εξέδωσε, με την υπογραφή του, συνολικά τέσσερα παιδικά βιβλία: Playtime Stories (βιβλίο puzzle) The Monkey in the Zoo, Water Pistol Pete and Flying Arrow και Jolly Jingle. Τότε γνωρίστηκε με τον Βέλγο καρτουνίστα, Ζοζέφ Γκιλέν, που δημοσίευε στο περιοδικό Spirou, με το ψευδώνυμο Ζιζέ, αλλά και μέσω αυτού με τον Μορίς ντε Μπεβέρ, μετέπειτα δημιουργό του αθάνατου Λούκι Λουκ, γνωστός ως Μόρις. Το 1950 παρουσιάζει με δικό του σενάριο και σκίτσο τον χαρακτήρα Dick Dicks, έναν ιδιωτικό αστυνομικό της Νέας Υόρκης με απίστευτες περιπέτειες.

Ταυτόχρονα, συνδέθηκε φιλικά με τον Ζόρζ Τρουαφοντέν, ιδιοκτήτη του πρακτορείου World Press. Ήταν αυτός που έπεισε τελικά τον Ρενέ να γυρίσει στο Παρίσι, το 1951, προσφέροντάς του τη θέση του διευθυντή στις εκδόσεις του. Ήταν ακριβώς η εποχή της συνάντησης Ρενέ Γκοσινί και Αλμπέρ Ουντερζό, η συνεργασία των οποίων έμελλε να χαρίσει σε όλο τον κόσμο το χωριό των τρελών.

Στην αρχή συνεργάσθηκαν για τη σειρά Sylvie που δημοσιευόταν στο γυναικείο περιοδικό Bonnes Soirées και στη συνέχεια για το La Libre Junior, στο οποίο δημοσίευσαν τις σειρές Jehan Pistole και Luc Junior. Το 1955 οι δύο συνεργάτες, μαζί με το Βέλγο καρτουνίστα Ζαν Μισέλ Σαρλιέ και τον Ζαν Εμπράντ, ιδρύουν την κοινοπραξία Edipress-Edifrance, δουλεύοντας κυρίως για την προβολή επιχειρήσεων. Ο Γκοσινί και ο Ουντερζό συνεργάσθηκαν επίσης στις σειρές Bill Blanchart για το Jeannot, Pistolet για το Pistolin και Benjamin et Benjamine για το ομώνυμο περιοδικό.

Η φιλία του Γκοσινί με τον Μόρις, απέδωσε καρπούς το 1955, με την εμφάνιση του φτωχού και μόνου κάου μπόι στο περιοδικό Spirou, τεύχος 906. Οι περιπέτειες του Λούκι Λουκ, και της μοναδικής φίλης του Ντόλι, δημοσιεύτηκαν στην αρχή στο περιοδικό Spirou και αργότερα στο Pilote, με τεράστια επιτυχία. Η συνεργασία τους κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ο Γκοσινί έγραψε περίπου 70 σενάρια. Μέχρι σήμερα αυτή η σειρά αποτελεί μία από πιο δημοφιλείς στην Ευρώπη, μαζί με τον Αστερίξ και τον Τεν Τεν.

Όπως εξομολογήθηκε ο Μόρις σε μια συνέντευξή του, η συνεργασία τους ήταν μια ευχάριστη έκπληξη: Υπήρξε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Όταν έγραφε σενάρια ήξερε πολύ καλά πως εγώ κατόπιν θα τα σχεδίαζα. Όταν με τη σειρά μου τα διάβαζα, ήξερα τι ήθελε να κάνει. Υπήρχε μια συνοχή, την οποία είχα και με τους άλλους σεναριογράφους ύστερα από αυτόν. Όλοι τους σεβάστηκαν το χαρακτήρα του ήρωα. Όμως ο Γκοσινί είχε το χάρισμα να γράφει το σενάριο σε δύο διαφορετικά επίπεδα. Το πρώτο ήταν για τα παιδιά, στο δεύτερο όμως, έκλεινε το μάτι στην επικαιρότητα. Αυτό ήταν για τους ενήλικες. Πρόσφερε το μεγάλο πλεονέκτημα να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε το κοινό του κόμιξ.

Την ίδια χρονιά και για τις τρεις επόμενες, ο Γκοσινί γράφει τα κείμενα για τη σειρά Modeste et Pompon που δημοσιευόταν στο βελγικό περιοδικό Tin Tin, με σκίτσα του Αντρέ Φρανκέν. Οι δυο καλλιτέχνες παρουσίαζαν τις περιπέτειες ενός άτακτου νεαρού και της φίλης του.

Ανατρέχοντας, για λίγο, πίσω στην Άνοιξη του 1951, βλέπουμε το σκιτσογράφο Ζαν Ζακ Σανπέ, να επισκέπτεται το πρακτορείο World Press, στο Παρίσι. Εκεί περίμενε, άρτι αφιχθείς από τη Νέα Υόρκη και ο Ρενέ Γκοσινί. Η συνάντηση αυτή ήταν σημαδιακή. Λίγα χρόνια αργότερα παρουσίασαν τον Μικρό Νικόλα σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Ο Μικρός Νικόλας σε σενάριο του Ρενέ Γκοσινί, με το ψευδώνυμο Αγκοστίνι, και εικονογράφηση του Ζαν Ζακ Σανπέ, έτυχε ενθουσιώδους αποδοχής από το αναγνωστικό κοινό. Αρχικά δημοσιευόταν στην βελγική εφημερίδα Le Moustique και από τις 29 Μαρτίου 1959 και στη συνέχεια ξαναζωντανεύει με περισσότερους φίλους στην εφημερίδα Sud-Ouest Dimanche και αργότερα στο Pilote, περνώντας στην ιστορία ως μία από τα πιο επιτυχημένες σειρές κόμιξ.

Η σειρά αυτή γοήτευσε όλες τις ηλικίες, μεταφράστηκε σε περισσότερες από 30 γλώσσες και έζησε συνολικά 10 χρόνια. Ο Ρενέ ανακάλυψε τη μαγική συνταγή, δηλαδή να περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο τη ζωή ενός παιδιού έξι ως δέκα ετών, λέει ο Σανπέ σε συνέντευξή του στη Φιγκαρό. Ο μικρός Νικολά είναι τα παιδικά χρόνια που εκείνος κι εγώ θα θέλαμε να έχουμε ζήσει. Το μεγάλο ταλέντο του Γκοσινύ είναι ότι κατάφερε να δημιουργήσει έναν παιδικό κόσμο όπως τον ονειρεύονται όλοι..

Από το 1957 μέχρι το 1959, ο Γκοσινί γράφει τα κείμενα για το κόμιξ που δημοσιευόταν τότε στο Tin Tin, σε σκίτσα του Μορίς Μαρεσάλ, με τίτλο Prudence Petitpas. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι η ηλικιωμένη Προυντένς, ένα καρτούν, ενσάρκωση της Μις Μαρπλ, που ζει με το αγαπημένο της γατί, Στάνισλας!


Παράλληλα στο ίδιο περιοδικό, από το 1957 μέχρι το 1965, περιγράφει τις περιπέτειες του Ιταλού γκαφατζή μετανάστη, Σινιόρ Σπαγγέτι. Ο χαρακτήρας δημιουργήθηκε από το σκιτσογράφο Ντίνο Ατανάσιο και σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία.

Ο Ούμπα-Πα, κάνει την εμφάνισή του στο Tin Tin το 1958, σε κείμενα του Γκοσινί και εικονογράφηση του Αλμπέρ Ουντερζό. Η σειρά εξακολούθησε να δημοσιεύεται μέχρι το 1962 στο βελγικό περιοδικό, αργότερα από τους οίκους Lombard και Dargaud, ενώ σήμερα τα δικαιώματα έχουν επιστρέψει στους δημιουργούς της.



Οι ιστορίες του Στραποντέν του ταξιτζή σε εικονογράφηση του Αρθούρ Μπερκμάν, γνωστού ως Μπερκ, και σενάριο του Γκοσινί, δημοσιεύονται στο Tin Tin την περίοδο 1958-1964. Το 1959, η κοινοπραξία Édifrance-Édipresse ξεκίνησε να εκδίδει το περιοδικό Pilote, με τον Γκοσινί ως τον πλέον παραγωγικό συγγραφέα του. Στη φωτογραφία που ακολουθεί οι τρεις σκιτσογράφοι και ο σεναριογράφος. Σανπέ, Γκοσινύ, Ουντερζό και Σαρλιέ, την εποχή που οργάνωναν την έκδοση του Pilot (από αριστερά προς δεξιά).



Στο πρώτο τεύχος, στις 29 Οκτωβρίου 1959 εμφανίσθηκε για πρώτη φορά η πιο γνωστή δημιουργία του: Ο Αστερίξ, ο Γαλάτης. Το χωριό των τρελλών στη Βρετάνη, ήταν πραγματικότητα. Η επιτυχία ήταν άμεση και παγκόσμια. Στο περιοδικό αρχίζει να δημοσιεύεται και ο Μικρός Νικόλας, ο οποίος εξακολουθούσε να έχει την αγάπη του αναγνωστικού κοινού.


Τρία χρόνια αργότερα σε συνεργασία με τον Ζαν Ταμπαρί παρουσιάζουν στους φίλους των κόμιξ έναν άλλο χαρακτήρα που αγαπήθηκε πολύ. Αυτή τη φορά ο πρωταγωνιστής δεν ήταν ούτε Ευρωπαίος, ούτε Αμερικανός, και επιπλέον δεν είχε τα χαρακτηριστικά των άλλων ηρώων. Ο ραδιούργος Ιζνογκούντ, από τη Βαγδάτη, κάνει την εμφάνισή του στο τεύχος του Ιανουαρίου, 1962, του περιοδικού Record σε μια ιστορία με τον τίτλο Οι περιπέτειες του Χαλίφη Χαρούν ελ Πουσάχ. Λίγο αργότερα αλλάζει τίτλο και αρχίζει να δημοσιεύεται στο Pilote.


Το Pilote εν τω μεταξύ είχε αγορασθεί το 1960 από τον Ζόρζ Νταργκό και ο Γκοσινί παρέμεινε ως διευθυντής εκδόσεων. Στο διάστημα αυτό παρουσιάζει τις σειρές Les Dingodossiers σε συνεργασία με το Γάλλο καρτουνίστα Μισέλ Γκοτλίμπ, Jehan Soupolet σε σκίτσα του Ουντερζό όπως και τις Jacquot le Mousse και Tromblon et Bottaclou με εικονογράφηση του Κριστιάν Γκοντάρ. Επίσης τη σειρά Les Divagations de Monsieur Sait-Tout με τον Ζαν Γκαμπί, La Potachologie Illustrée με τον Γκοτλίμπ και La Forêt de Chênebeau με τον Μικ Ντελίν.

Το 1967 ο Γκοσινί παντρεύτηκε με την κατά 18 χρόνια νεότερή του Ζιλμπέρ Πολαρό Μιλό με την οποία είχαν γνωρισθεί το 1963 και ένα χρόνο αργότερα φέρνουν στον κόσμο την Άννα. Η επιτυχία του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Schtroumpf-les cahiers de la bande dessinée, τεύχος 22/1973, ο ίδιος κατέγραψε ότι το Μάιο του 1968, όταν το Pilote διέκοψε την έκδοσή του για τρεις εβδομάδες, αναστατώθηκαν οι πάντες.

Και συνεχίζει περιγράφοντας την κρίση της εποχής, αναφέροντας ότι τότε δεν προσκλήθηκε, στη συνέλευση του συνδικαλιστικού οργάνου των σκιτσογράφων, προφανώς επειδή λόγω της επιτυχίας τον θεωρούσαν… αφεντικό. Χαρακτηριστικό άλλωστε για την κρατούσα άποψη της εποχής είναι και το σκίτσο του Γκρεκ με τον Γκοσινί ως ιδιοκτήτη του Pilote. Αντιλαμβανόμενοι όμως, οι συνάδελφοί του το λάθος τους, το προσκάλεσαν στη δεύτερη συνέλευση όπου ο δημιουργός του Αστερίξ, αν και απογοητευμένος, υποκύπτει στις συγγνώμες. Λίγο αργότερα, τους προσκαλεί εκείνος σε συνέλευση, προτείνοντας τη δημιουργία ενός περιοδικού νέου τύπου, πιο δυναμικού, απαλλαγμένου από τα παρωχημένα πράγματα, που να έχει άμεση σχέση με τη ζωή, την επικαιρότητα και τις δράσεις των σκιτσογράφων. Όμως οι ρωγμές που δημιούργησε ο Μάης του ’68 ήταν τόσο μεγάλες που σιγά-σιγά ομάδες σκιτσογράφων αποχώρησαν, δημιουργώντας τις δικές τους εκδόσεις. Τότε πολλοί από αυτούς διείσδυσαν και στην αμερικανική αγορά, ρίχνοντας κυριολεκτικά μια ευρωπαϊκή βόμβα στη χώρα των καρτούνς.


Το όνομα του Γκοσινί συνδέθηκε με το ανώνυμο, μικρό χωριό της Αρμορικής, του οποίου οι κάτοικοι, στο έτος 50 π.Χ αποδεικνύουν καθημερινά ότι αντιστέκονται και θα αντιστέκονται πάντα στους Ρωμαίους. Αντίθετα από τον Ουντερζό που ήθελε έναν ήρωα σωματώδη και επιβλητικό, ο Γκοσινί επιθυμούσε έναν αντι-ήρωα, έναν μικροφτιαγμένο πλην πανέξυπνο τυπάκο που θα έβγαζε όμως και γέλιο. Το όνομά του το επέλεξε, όπως λέγεται, ώστε να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις σε ενδεχόμενη μελλοντική κατάταξη των ηρώων των κόμιξ σε αλφαβητική σειρά. Έτσι επέλεξε το Αστερίξ, συνδυάζοντας τις λέξεις Αστερίσκος (* δηλ. τυπογραφικό σημάδι) και το Rix που σημαίνει βασιλιάς στην κελτική γλώσσα. Ο χαρακτήρας άρεσε τόσο πολύ στο κοινό ώστε το Νοέμβριο του 1965, όταν οι Γάλλοι εκτόξευσαν τον πρώτο δορυφόρο τους με κωδική ονομασία Α1, ανεπίσημα οι τεχνικοί τον είχαν βαφτίσει Αστερίξ!

Ο Οβελίξ βαφτίστηκε έτσι λόγω… της κομψότητάς του, την οποία κληρονόμησε κυρίως από τον πατέρα του. Οι οβελίσκοι στην αρχαία Αίγυπτο ήταν πέτρινες στήλες προς τιμήν του θεού Ήλιου. Ο ήρωας αυτός χαρακτηρίζεται επιπλέον για την ….γαλατική αβρότητα έναντι των Ρωμαίων, τους οποίους επιθυμεί για λόγους αρχής να αποτελειώνει ο ίδιος. Τη δύναμή του την οφείλει σε μια άτυχη στιγμή των βρεφικών του χρόνων, όταν έπεσε στη χύτρα με το μαγικό ζωμό. Ο προμηθευτής μενίρ, έγινε από το δεύτερο κιόλας επεισόδιο -Χρυσό δρεπάνι- αχώριστος με τον Αστερίξ.

Και φυσικά όπως δήλωναν και οι ίδιοι οι δημιουργοί το διασημότερο δίδυμο των Γαλατών δεν θα ήταν πλήρες αν δεν ήταν…. τρίδυμο! Πολύ σύντομα -Ο γύρος της Γαλατίας- ήρθε στην παρέα τους να προστεθεί ο οικολόγος σκύλος Ιντεφίξ, του οποίου το όνομα επιλέχθηκε μετά από ψηφοφορία των αναγνωστών του Pilote, μεταξύ πολλών άλλων ονομάτων. Και φυσικά ο Ιντεφίξ επειδή αφενός αγαπά το πράσινο και αφετέρου έχει ανατραφεί από τον Οβελίξ, αρέσκεται και στις... στολές των Ρωμαίων!

Απαραίτητος για τους άθλους τους, ο Δρ(ο)υίδης Πανοραμίξ, που κατέχει το μυστικό για την παρασκευή του περίφημου μαγικού ζωμού. Μάλιστα, ο Γκοσινί σε μια εξομολόγησή του σχετικά με τις ….οικογενειακές επιπτώσεις των χαρακτήρων του, ανέφερε κάποτε το εξής περιστατικό: όταν η κόρη του Άννα πήγε στο Δημοτικό οι μόνες πληροφορίες που είχε σχετικά με τους Δρ(ο)υίδηδες ήταν ό,τι αφορούσε στον Πανοραμίξ, μαζί και το μαγικό ζωμό! Με τον τρόπο αυτό περιέγραψε, λοιπόν, στη δασκάλα τα πρόσωπα αυτά, γεγονός για το οποίο εκείνη επέπληξε τους γονείς της.

Οι υπόλοιποι της συντροφιάς είναι ο αρχηγός Μα(τ)ζεστίξ, ο βάρδος Κακοφωνίξ, ο ψαρέμπορας Αλφαβητίξ, ο σιδηρουργός Αυτοματίξ αλλά και πολλοί άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι κάτοικοι του χωριού, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι εκτός από το μόνιμο άγχος που έχουν, μην τυχόν τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, επιδίδονται συχνότατα στο σπορ των καυγάδων και ειδικότερα των… ψαροκαυγάδων.


Ο Μα(τ)ζεστίξ μάλιστα, ο αρχηγός ή αλλιώς το γουρουνάκι της Μπονεμίνα, έχει ακόμη ένα άγχος πέραν του συνολικού περί πτώσης του ουρανού: αν θα σκύψουν οι βαστάζοι του, όταν περνούν τις πόρτες διότι αλίμονο αν έσκυβε ο αρχηγός! Η ... απήθεια των βαστάζων έχει δώσει αφορμή για σπαρταριστά περιστατικά στη.. βασιλική καλύβα!

Ο Αλφαβητίξ, ο μοναδικός ψαρέμπορος στην ιστορία του οποίου τα ψάρια ενίοτε ενοικιάζονται, αλλά συνήθως ίπτανται μετά τις δυναμικές παρεμβάσεις του Αυτοματίξ. Του σιδερά του χωριού ο οποίος επιτελεί και ένα επιπλέον έργο: προστατεύει μόνιμα τους Γαλάτες από ενδεχόμενη επίθεση των μελωδιών του Κακοφωνίξ! Σεβαστικός Γαλάτης, ποτέ μα ποτέ δεν χτυπάει εκείνο το ερείπιο τον Μαθουσαλίξ. Ω! μα τον Τουτάτης, είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες!



Πρωταγωνιστές επίσης είναι και οι δύστυχοι Ρωμαίοι, όλων των βαθμίδων με προεξάρχοντα τον Ιούλιο Καίσαρα, Γαλάτες από τις περιοχές, εγγύς … της Βρετάνης (γιατί μην ξεχνάμε ότι το χωριό είναι το κέντρο του κόσμου!) αλλά και διάφοροι λαοί σ΄ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Το άλλο και πιο αγαπημένο σπορ των ανίκητων Γαλατών είναι η λεληλασία των 4 ρωμαϊκών οχυρών που προστατεύουν τα… σύνορα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους βαρβάρους! Ενώ οι φτωχοί λεγεωνάριοι πέφτουν με μια στο πεδίο της μάχης, ο Ιούλιος παραμένει περήφανος στο άλογό του. Κι όταν τους χρειαστεί, οι Γαλάτες είναι κοντά του (βλ. Ο γιος του Αστερίξ και Ο Αστερίξ στην Ελβετία). Έτσι! Για να είναι βέβαιοι οι Γαλάτες ότι κάποτε θα διατάξει νέα επίθεση των ανίκητων λεγεώνων του. Που με άλλες λέξεις σημαίνει ξύλο. Και μετά το ξύλο ένα καλό τσιμπούσι κάτω από τον μονίμως έναστρο ουρανό!

Οι ήρωες ταξίδεψαν στην Ελλάδα, στην Αίγυπτο, στην Ινδία, στο Βέλγιο, στην Ελβετία, στην Κορσική, στη Μεγάλη Βρετανία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, στην Ισπανία και στη Σκανδιναβία, έκαναν το γύρο της Γαλατίας, φιλοξενήθηκαν στη Λουτέτια (Παρίσι) και αντιμετώπισαν τους Νορμανδούς, ανακάλυψαν την Αμερικανική ήπειρο, πολλά-πολλά χρόνια πριν ο Κολόμβος φθάσει εκεί, και κράτησαν ως επτασφράγιστο μυστικό την επίσκεψή τους στην Ατλαντίδα. Τότε που ο λαίμαργος Οβελίξ λιμπίστηκε το μαγικό ζωμό με αποτέλεσμα να χάσει την.. κομψότητά του και να γίνει πάλι παιδί!

Βέβαια, αξίζει να επισημάνουμε ότι εκτός από τους Ρωμαίους, μόνιμα .. θύματα του Αστερίξ, του Οβελίξ και ενίοτε και του Ιντεφίξ είναι εκείνοι οι δύστυχοι πειρατές που σε κάθε περιπέτεια, βρίσκονται χωρίς πλοίο! Στο τέλος βέβαια είναι πάντα ελεύθεροι, αν και δαρμένοι, ώστε να αποχαιρετούν το ..σκαρί τους, το οποίο δεν ας μην ξεχνάμε ότι δεν το έχουν ξεχρεώσει ακόμη ….




Αλλά και τα αγριογούρουνα που ομολογουμένως πολλαπλασιάζονται με απίστευτο ρυθμό! Διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις καθημερινές απαιτήσεις του Οβελίξ αλλά ούτε και να καλύψουν ένα γενναίο, γαλατικό τσιμπούσι κάτω από το φως του φεγγαριού. Κάποτε μάλιστα τα δύστυχα ζωντανά προσαρμόσθηκαν στο πολεμικό περιβάλλον τους. Κι έτσι οδηγούσαν πάντα τον Οβελίξ και τον Αστερίξ προς μία ρωμαϊκή περίπολο για να τους αποσπάσουν την προσοχή. Το αποτέλεσμα; Στη Ρώμη συζητήθηκε ξανά το θέμα επειδή ο Καίσαρας πίστεψε ότι οι Γαλάτες έχουν άγρια ζώα τα οποία επιτίθενται στους γενναίους λεγεωνάριους του Ακουάριουμ, Πετιμπόνουμ, Λαβδάνουμ και Μπαμπάορουμ. Αυτό το τελευταίο συνήθως ούτε ο ίδιος ο Ιούλιος δεν μπορούσε να το αρθρώσει σωστά!




Φυσικά από τις περιπέτειες του Αστερίξ, που διαδραματίζονται κυρίως σε δάση, δεν είναι δυνατόν να λείπουν και τα άγρια ζώα. Στην περιπέτεια Το Χρυσό Δρεπάνι,οι άτυχοι λύκοι, χωρίς να γνωρίζουν με ποιους έχουν να κάνουν τόλμησαν να αντισταθούν στους Γαλάτες. Τα αποτελέσματα σίγουρα, έπληξαν τη φήμη των περήφανων θηλαστικών, τα οποία, μα το Μπελισαμά, δεν τρώγονται κιόλας!

Και οι γυναίκες. Αχ! Αυτές οι μόνιμες κάτοικοι ή γκεστ σταρ, ταράζουν τα νερά του χωριού σκορπίζοντας έρωτα, θαυμασμό αλλά και πολλές φορές βία και ανατροπή των ισορροπιών! Ξέρουν να μαγειρεύουν, να ερωτεύονται, να γοητεύουν, να διδάσκουν, να φιλοσοφούν αλλά πάνω απ΄ όλα ξέρουν να είναι Γαλάτισσες με ό,τι συνεπάγεται αυτό!

Ο Ρενέ Γκοσινί, έφυγε από τη ζωή πολύ νέος. Πέθανε στο Παρίσι αιφνίδια από καρδιακό επεισόδιο, σε ηλικία 51 ετών, στις 5 Νοεμβρίου 1977. Λίγο μετά το θάνατό του συνεχίστηκαν οι δικαστικές διαμάχες που είχαν προκύψει ήδη, με τον οίκο του Νταργκό. Οι περισσότερες ήταν νικηφόρες για την εταιρεία Αλμπέρ-Ρενέ που ιδρύθηκε από τον Ουντερζό. Τα δικαιώματα του συγγραφέα διαχειρίζεται η κόρη του Άννα, σε συνεργασία με τον σκιτσογράφο.

Μπορεί οι μετά θάνατον του πατρός, περιπέτειες του Αστερίξ να μην υστερούν εικαστικά σε σχέση με τις άλλες, ωστόσο είναι κοινή παραδοχή ότι υπολείπονται σεναρίου, παρ΄ όλες τις προσπάθειες του μεγάλου σκιτσογράφου να προσεγγίσει το πνεύμα του φίλου του. Εντονότερη κριτική ασκήθηκε για την τελευταία περιπέτεια (2005) με τίτλο Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους, που ξένισε λόγω των εξωγήινων πλασμάτων τους κλασικούς αναγνώστες.



Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Ο Ρενέ Γκοσινί, πέρα από το ανεξάντλητο χιούμορ του, μας μετέφερε μέσα από τις περιπέτειες των Γαλατών πολλά ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία διαφόρων λαών, οι οποίοι όπως είναι γνωστό, κατά κανόνα είναι …. τόσο τρελοί όσο και οι Ρωμαίοι! Αντίστοιχα ο μεγάλος δημιουργός στις περιπέτειες του Λούκι Λουκ, είχε συμπεριλάβει πλήθος πραγματικών γεγονότων και υπαρκτών προσώπων. Οι 33, συνολικά, περιπέτειες του Αστερίξ, εκ των οποίων οι 24 σε κείμενα του Γκοσινί, έχουν μεταφρασθεί σε περισσότερες από 100 γλώσσες στον κόσμο αλλά και σε πολλές διαλέκτους. Στη χώρα μας ειδικότερα έχουν κυκλοφορήσει αρκετά τεύχη στην Αρχαία Ελληνική αλλά και στην Ποντιακή, Κρητική και Κυπριακή διάλεκτο. Επίσης ορισμένες περιπέτειες μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο με έναν εξαιρετικό Ζεράρ Ντεπαρντιέ, στο ρόλο του Οβελίξ.

Ο χαρακτήρας που εμπνεύστηκε ο Ρενέ Γκοσινί, έχει καταξιωθεί ως ένα πραγματικό σύμβολο για τη Γαλλία. Μάλιστα όταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 το Παρίσι διεκδικούσε τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων του 1992, ο τότε δήμαρχος της πόλης και μετέπειτα Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, Ζακ Σιράκ, απευθύνθηκε στον Αλμπέρ Ουντερζό ώστε να ετοιμάσει μία αφίσα και ένα τετρασέλιδο κόμιξ, για την προβολή των ενεργειών με κεντρικό ήρωα τον Αστερίξ. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο πολύ όμορφο, που λέγεται ότι οι Αθάνατοι, παρόλο που δεν υπερψήφισαν το Παρίσι, δεν επέστρεψαν ποτέ το πρωτότυπο της αφίσας στο δημιουργό της.-


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η γαλλική σελίδα του Ρενέ Γκοσινί
Βικιπαίδεια: Ρενέ Γκοσινί
Μετάφραση συνέντευξης του Γκοσινύ (1973)
Οι περιπέτειες του Μικρού Νικόλα
Ο Μικρός Νικόλας σε νέες Περιπέτειες
Ο Aστερίξ στη Γουόλ Στριτ
Ο κύριος Σπαγγέτι στην εφημερίδα του Τεν Τεν
Η σελίδα του Λούκι Λουκ
Εκδόσεις Le Lombard
Εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘ COMIX

ΕΙΚΟΝΕΣ: Από τις παραπάνω ιστοσελίδες, τα τεύχη του Αστερίξ από τις εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘ COMIX και ελεύθερα από το διαδίκτυο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όπως πάντα κάθε παρατήρηση και διόρθωση είναι ευπρόσδεκτη. Αρκεί αυτή τη φορά να μην μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!

.

ΕΔΩ το αφιέρωμα και σε e-book.