Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

29/8/09

Αρμόδιοι

Karl Gietl, Το όνειρο του κίτρινου φιδιού, 1999-2004

-
Ολοκληρώνοντας τον μήνα-αφιέρωμα στα ελληνικά τέρατα, ένα μήνα κατά τον οποίο δόθηκε η χαριστική βολή στην ταλαίπωρη Αττική, αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε ένα τέρας που ζει και κυριεύει την Ελλάδα αιώνες τώρα. Εξάλλου τα τέρατα δεν ανήκουν μόνο στις Μυθολογίες, αντίθετα γεννιούνται ανά εποχές σε κάθε πολιτισμό και είναι στο χέρι των ανθρώπων η διατήρησή τους ή αν θα περάσουν στη μνήμη. Το σημερινό τέρας έχει στενότατη σχέση με την Αθήνα μια και το όνομα με το οποίο βαφτίστηκε ανήκει σε αρχαίο Αθηναίο πολίτη.

Ο Αρμόδιος έζησε στην Αθήνα τον 6ο αιώνα π.τ.ε.μ. και πέρασε στην ιστορία μαζί με τον Αριστογείτονα ως τυραννοκτόνος και ήρωας της Δημοκρατίας, καθώς θανατώθηκε από τους υπηρέτες των Πεισιστρατιδών κατά την συνομωσία εξόντωσης των τελευταίων. Οι Πεισιστρατίδες ήταν οι τέσσερεις γιοι του τυράννου των Αθηνών Πεισίστρατου, οι δύο από νόμιμο γάμο, Ιππίας και Ίππαρχος, και οι άλλοι από παράνομο, Ιοφών και Ηγησίστρατος. Αυτοί ανέλαβαν την διοίκηση της πόλης μετά του θάνατο του πατέρα τους ο οποίος κυβέρνησε συγκεντρωτικά, ωστόσο και κατά την παράδοση των ολοκληρωτικών καθεστώτων που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, είχε αφενός θεσμοθετήσει ορισμένες παροχές σε χαμηλά οικονομικά στρώματα και αφετέρου εξωραΐσει την πόλη με διάφορα έργα.

Ο Αρμόδιος, όπως και ο Αριστογείτων κατάγονταν από τη Αιαντίδα φυλή και το γένος των Γεφυραίων. Μας τιμά, δεν μας τιμά, σήμερα πια, η κοινή καταγωγή! Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη και τον Αριστοτέλη η κάθαρση της Αθήνας από τους Πεισιστρατίδες ξεκίνησε λόγω της άσχημης συμπεριφοράς του Ίππαρχου προς τον Αρμόδιο. Αναφέρεται επίσης, ότι ο Ηγίστρατος είχε ερωτευθεί τον Αρμόδιο ο οποίος τον απέκρουσε. Όλα πάντως συγκλίνουν σε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι οι Πεισιστρατίδες ήταν διεφθαρμένοι παιδεραστές, ψεύτες και «ανωμάλων» ορέξεων χαρακτήρες και δεύτερον, ότι ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων ονομάσθηκαν ήρωες της Δημοκρατίας δολοφονώντας τον Ίππαρχο μάλλον για προσωπικούς παρά και πολιτικούς λόγους.

Σημαντικό επίσης είναι ότι ενώ η συνωμοσία είχε οργανωθεί την ημέρα της τέλεσης των Παναθηναίων, στον Κεραμεικό, στέφθηκε από αποτυχία όταν ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων είδαν έναν δικό τους να συνομιλεί φιλικά με τον Ιππία. Τότε, θεώρησαν τον σύντροφό τους ρουφιάνο (άλλο ελληνικό τέρας κι αυτό!) και έδρασαν αυτοστιγμή σκοτώνοντας τον Πεισιστρατίδα. Η συνέχεια, όπως αναφέρθηκε, ήταν η εκτέλεση του Αρμόδιου επί τόπου και η αργότερη θανάτωση του Αριστογείτονα μετά από βασανιστήρια.

Αυτός λοιπόν, ήταν ο πρώτος Αρμόδιος το όνομα του οποίου πήραν τα τέρατα που μαστίζουν την ελληνική Διοίκηση και κοινωνία, αιώνες τώρα. Τέρατα που μπορεί να έχουν εκατοντάδες ανθρώπινα πρόσωπα και να κατοικοεδρεύουν -πολλές φορές το ίδιο ταυτόχρονα- σε όλες τις πτυχές του ελληνικού κράτους. Οι Αρμόδιοι κινούνται, όπως και ο πρόγονός τους, με βάση το ίδιο όφελος και ποτέ το κοινό, παρόλο που αυτό το τελευταίο ορίσθηκαν να διαφυλάττουν.

Οι Αρμόδιοι μέχρι κάποια ηλικία είναι απλοί άνθρωποι, όπως όλοι εμείς. Όταν όμως προκληθεί το κατάλληλο ερέθισμα, ενεργοποιούνται τα γονίδιά τους και χρήζονται στυλοβάτες του ελληνικού κράτους. Και τότε αρχίζει το κακό. Έχουν μάλιστα την ικανότητα, ακριβώς λόγω του πλήθους και της πολλαπλής παρουσίας τους να θολώνουν τα νερά και να οριοθετούν δυσδιάκριτα το πεδίο δράσης τους, ώστε όταν γίνεται ένα σφάλμα ποτέ κανείς να μην είναι σε θέση να καταλογίσει ευθύνες. Έτσι, μπορεί να καίγεται, να διαλύεται, να καταστρέφεται η Ελλάδα και οι Αρμόδιοι φορώντας τα χίλια προσωπεία τους να βγαίνουν ποτέ από τη μια πότε από την άλλη, καταφέρνοντας πάντα να γλιστρούν ως φίδια, υποκρινόμενοι ακόμη και καυγάδες μεταξύ τους.

Οι Αρμόδιοι όταν διαπιστώνουν κίνδυνο -όπως και ο πρώτος Αρμόδιος- από άλλα τέρατα και κυρίως από τους Ρουφιάνους, ορμούν κατά πάνω τους και τα καθαρίζουν όλα αυτοστιγμή. Προσέξτε όμως, οι Ρουφιάνοι κατά κανόνα προέρχονται από την ίδια φυλή, των Αρμοδίων, απλά είχαν την ατυχία να γεννηθούν με κάποιο κουσούρι ή εκτός γάμου ή από παράνομο γάμο. Έτσι γίνονται πιο μοχθηροί, αλλά παραμένουν πάντα υπερασπιστές της γενιά τους. Πολλοί ισχυρίζονται ότι οι Ρουφιάνοι έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του φιδιού -υπολειπόμενα στους Αρμόδιους. Αρκετές φορές και το σουλούπι τους.

Οι Αρμόδιοι πάντα τη γλιτώνουν. Έχουν μάλιστα το ταλέντο να βρίσκουν σε κάθε περίπτωση έναν ένοχο για να του ρίξουν τις ευθύνες, ο οποίος μπορεί να είναι είτε ξεπεσμένο μέλος της φυλής τους είτε ένας απλός άνθρωπος. Όπως για παράδειγμα μια γριά που βάζει να μαγειρέψει και βρίσκεται ξαφνικά να έχει κάψει ολόκληρη την Πελοπόννησο! Βέβαια, οι άνθρωποι έχουν κι αυτοί τις άμυνές τους. Υπάρχουν φορές που καταφέρνουν να τη σκαπουλάρουν αλλά μόνο κι εφόσον οι Αρμόδιοι δεν έχουν διαπράξει πολύ μεγάλο κακό. Ας πούμε πριν από 40-50 χρόνια ήταν μια γερόντισσα στο Περιστέρι που μαγείρευε σε γκαζιέρα. Αλλά η γκαζιέρα της είχε χαλάσει και όταν την τρομπάριζε ν΄ ανάψει έπαιρνε δρόμο κι έφτανε έξω με κίνδυνο να πάρουν φωτιά όλα τα προσφυγικά. Ωστόσο την έσβηναν οι γείτονες μ΄ έναν κουβά νερό. Αυτή λοιπόν η γιαγιά είχε κατηγορηθεί πολλές φορές από τον Αρμόδιο που περιπολούσε στη γειτονιά ως μελλοντική εμπρηστής, αλλά οι άλλοι Αρμόδιοι της Πρόνοιας δεν της έδιναν ένα βοήθημα να αλλάξει γκαζιέρα. Έτσι η φουκαριάρα ήταν κάθε μέρα στο όριο να εισπράξει τις ευθύνες των Αρμοδίων. Ήταν όμως τυχερή γιατί οι άλλοι είχαν κουβά.

Τέλος, οι Αρμόδιοι έχουν και ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που τους βοηθάει να μπαλώνουν και να θολώνουν τα νερά. Όταν δουν ότι τα πράγματα ζορίζουν προτείνουν και προκαλούν την εμφάνιση και άλλων Αρμοδίων. Με τον τρόπο αυτό κατάφεραν να παρεισφρήσουν σε όλα τα πόστα, να διαδραματίζουν όλους τους ρόλους ταυτόχρονα και να μην τους ελέγχει κανείς. Αυτό μάλιστα το σύστημα έχει μια περίεργη ονομασία: «ελέγχει, αυτόν που ελέγχει, εκείνους που ελέγχουν, τους άλλους που κάνουν έλεγχο στους ελεγκτές των κατώτερων ελεγκτών» ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Στο τέλος δεν θα μείνει κανείς που δεν ελέγχει.

Αυτοί λοιπόν, σε γενικές γραμμές, είναι οι Αρμόδιοι τα τέρατα που ζουν ακόμη ανάμεσά μας, επειδή εμείς φροντίζουμε να τα τρέφουμε και να τα ορίζουμε θεματοφύλακες της ελληνικής δημοκρατίας. Φανταζόμαστε ότι εσείς τους γνωρίζετε, επίσης καλά, οπότε μάλλον θα έχετε να προσθέσετε και άλλα χαρακτηριστικά τους.
.

26/8/09

Βίλες και Γοργόνια

Έργο τέχνης των ελληνικών κυβερνήσεων

Πανέμορφες Νύμφες των Άλπεων είναι οι Βίλες με τα βαθίσκιωτα μάτια και τα μακριά μεταξένια μαλλιά, που χύνονται σαν ποτάμια στ’ αραχνοΰφαντα φορέματά τους. Τριγυρίζουν στα δάση και προσπαθούν να τα κρατήσουν ζωντανά. Όμως άλλη δύναμη από την ομορφιά τους δεν έχουν. Ο άντρας που θ’ αντικρύσει Βίλα —μα κυνηγός, μα ξυλοκόπος, μα βοσκός— μουδιάζει ολόκληρος από τον κεραυνοβόλο έρωτα και δεν μπορεί να πειράξει ούτε μυρμήγκι. Ωστόσο, στις καλοκοπέλες μας δεν αρέσει ιδιαίτερα η συντροφιά των ανθρώπων. Αποφεύγουν τις συναντήσεις, αλλά φροντίζουν να περιποιούνται τους χαμένους ορειβάτες και να προειδοποιούν για κατολισθήσεις, βγάζοντας κάτι φωνές σαν του τρυποκάρυδου.

Αγαπούν πολύ τα ζώα και μιλούν άπταιστα τις γλώσσες τους. Πραγματική λατρεία τρέφουν για τα σκυλιά, ιδίως τα σκυλιά του Αγίου Βερνάρδου. Οι Βίλες είναι από μόνες τους ένας Ερυθρός Σταυρός. Ξέρουν να θεραπεύουν πολλές ασθένειες και να περιποιούνται κάθε λογής τραύματα με βότανα. Τριγυρίζουν στις χιονισμένες πλαγιές κι όσο πιο ανατολικά πηγαίνουν τόσο ομορφότερες γίνονται.

Στην Πολωνία πια γίνονται εκτυφλωτικές. Το δέρμα τους μοιάζει διάφανο σαν κρύσταλλο και δύσκολα μπορεί να πει κανείς αν φορούν ρούχα ή αν είναι τυλιγμένες με τα κατάξανθα μαλλιά τους. Όταν περνούν στην Ρωσία, βγάζουν φτερά πολύχρωμα σαν πεταλούδες και γίνονται πολύ φιλικές, βοηθούν τις νοικοκυρές, περιθάλπουν τα ορφανά και σε εξαιρετικές περιπτώσεις προλέγουν το μέλλον. Περνούν τη μέρα τους πλάι στις πηγές και μπορούν μάλιστα να τις ξεράνουν, αν πικραθούν από τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Όποιος καταφέρει να τους αρπάξει τα φτερά, τις υποτάσσει στη θέλησή του, και δεν λίγες οι Βίλες που ακολούθησαν κάποιον Ρώσο στο σπίτι του, τον παντρεύτηκαν και του έκαναν όμορφα παιδιά.

Νοτιότερα, στα Βαλκάνια, οι Βίλες είναι πάντα αρσενικές. Μερικές από αυτές ζουν και στην Ελλάδα. Είναι πανέμορφα αγόρια, που βοηθούν τους αγρότες στα χωράφια και λέγονται Γοργόνια που εκτός από την μαγευτική ομορφιά, άλλη σχέση με τις Γοργόνες δεν έχουν. Τα λένε έτσι οι Αραχωβήτες επειδή είναι πολύ γοργά και πρόθυμα στις δουλειές. Συνήθως το Γοργόνι μένει στα χωράφια και στ’ αμπέλια. Κι όταν πάει ο αγρότης να δουλέψει, πιάνει μαζί του και σκαλίζει, ποτίζει, σκάβει, οργώνει... Ο χωραφάς δεν βγάζει μιλιά. Ξέρει πως είναι ο αγαθός Δαίμονας της γης του και δέχεται με ευχαρίστηση τις υπηρεσίες του. Κι όταν σωδιάσει στις αποθήκες του όλα τα καλά του Θεού, λένε οι γείτονές του: «Αυτός είναι προκομμένος. Έχει Γοργόνι».

Δυστυχώς τόσο οι Βίλες όσο και τα Γοργόνια ανήκουν στη Μυθολογία. Στη χώρα μας μάλιστα οι άνθρωποι, χωρίς Γοργόνια πια, βλέπουν χρόνια τώρα άψυχες τσιμεντένιες Βίλες να κατατρώνε τα χωράφια τους και τα δάση τους. Το μόνο που έχουν κοινό με τα μυθολογικά τέρατα εκτός από το όνομα, είναι ως ένα βαθμό η ομορφιά τους. Μόνο που δεν είναι πια κοινόχρηστη.

Πηγές
Τα στοιχειά από την Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων του Γιώργου Μπλάνα.
Οι Βίλες απόγονοι, από τον Ριζοσπάστη.
Η φωτογραφία, από το daylife.
-

22/8/09

Φοίνικας



Συνεχίζοντας με τα στοιχειά που σχετίζονται με την ελληνική παράδοση, μια μέρα κυριολεκτικά φλογερή σαν τη σημερινή, έχουμε την αφορμή να παρουσιάσουμε τον Φοίνικα. Ωστόσο τολμήσαμε, για πρώτη φορά, να συνεχίσουμε το μύθο διατηρώντας στο ακέραιο τον πραγματικό του Γ. Μπλάνα, και φυσικά αφήνοντας όλο το περιθώριο σε εσάς να κάνετε τους συνειρμούς σας.
«Ο Φοίνικας είν΄ ένα πουλί στην Αραβία, και τ’ ονομάζουν έτσι είτε γιατί είναι ολοπόρφυρο είτε γιατί δεν πεθαίνει ποτέ», έγραφε στα 1100 ένας Νορμανδός παπάς. «Ζει πάνω από πεντακόσια χρόνια, κι όταν νοιώσει πως γέρασε αρκετά, πιάνει κι ανάβει μόνο του τη νεκρική πυρά του, με κλαράκια από αρωματικά φυτά, κι ανεβαίνει απάνω και κοιτάζει προς τον ήλιο και φτεροκοπάει δυνατά και φουντώνουν οι φλόγες και το καίνε. Μα ύστερα από εννιά μέρες ξαναγεννιέται από την στάχτη του».

Την ίδια εποχή, στην Κωνσταντινούπολη, ένας άλλος παπάς μας έδινε περισσότερα στοιχεία: «Φοράει ο Φοίνικας στεφάνι ολόχρυσο στο κεφάλι κι έχει στα νύχια του κρατημένες δυο σφαίρες, σαν αυτοκράτορας. Φωλιάζει στα μέρη της Ινδίας, έξω από την Ηλιούπολη, κοντά στους κέδρους του Λιβάνου. Ζει πεντακόσια χρόνια και τρέφεται από το Άγιο Πνεύμα. Όταν περάσουν, λοιπόν, τα πεντακόσια χρόνια, ο Φοίνικας πηγαίνει στους κέδρους. Είναι μήνας Απρίλιος. Ακουμπάει τα φτερά του στο αρωματικό ρετσίνι και περιμένει σήμα. Ο ιερέας της πόλης, βάζει στον βωμό κληματόβεργες. Τότε το πουλί πετάει και κάθεται απάνω. Αμέσως οι κληματόβεργες αρπάζουν φωτιά. Η εκκλησία πλημμυρίζει από υπέροχο άρωμα. Το πρωί, ο ιερέας της Ηλιούπολης βρίσκει ανάμεσα στις στάχτες ένα μικρό σκουλήκι. Την άλλη μέρα, το σκουληκάκι γίνεται νεογέννητο πουλί και σε τρεις μέρες ένας μεγάλος Φοίνικας, όπως πριν καεί. Το θαυμάσιο πουλί φιλάει το χέρι του ιερέα και ξαναγυρίζει στη φωλιά του».

Όμως οι δυο παπάδες δεν ήταν οι πρώτοι που ενέφεραν το θαυμάσιο αυτό πουλί. Χίλια επτακόσια χρόνια πριν από την εποχή τους, ο Ηρόδοτος έλεγε πως «έχουν {οι Αιγύπτιοι} ένα ιερό πουλί, που το είδα ζωγραφισμένο. Ξανθοκίτρινα ήταν τα πούπουλά του και κόκκινα, κι έμοιαζε καταπληκτικά μ΄ αετό». Δεν πίστεψε ο μέγας ταξιδιώτης την ιστορία πως τάχα εμφανιζόταν κάθε πεντακόσια χρόνια στον ναό του Ήλιου, για να καεί και να ξαναγεννηθεί.

Έλα όμως που ύστερα από πεντακόσια χρόνια ο Τάκιτος, ο Ρωμαίος ιστορικός, ανέφερε πως έγινε μεγάλη ταραχή στην Αίγυπτο, γιατί φάνηκε το ιερό πουλί. Πέσανε Ρωμαίοι κι Έλληνες με τα μούτρα να μάθουν περισσότερα. Κι ανακάλυψε ο Οβίδιος ο ποιητής, πως τρέφεται μόνο με δροσιά και σπόρους κάρδαμου. Κι ανακάλυψε ο Πλίνιος, ο μέγας φυσιοδίφης, πως είναι κατακόκκινο κι έχει γύρω στον λαιμό του μια χρυσή κορδέλα, κι έχει ουρά γαλάζια και ροζ και λοφίο σαν παγώνι. Και δεν καίγεται αλλά πεθαίνει στη φωλιά του, που την έχει φτιαγμένη με κανέλα, κι απ΄ τα κόκκαλά του βγαίνει ένα σκουληκάκι και γίνεται λεβέντικο πουλί.

Πάλι δεν το πίστεψαν οι σοφοί. Μόνο, γύρω στα 1500, ο σοφός Γιάννης Βαπτιστής Ντελαπόρτας, έγραψε στο μεγάλο βιβλίο του για τη Φυσική Μαγεία -για την επιστήμη της φύσης, δηλαδή- πως αν πάρεις ένα ξύλο και το βάλεις στο νερό και τ΄ αφήσεις καιρό, βγαίνει ένα σκουληκάκι, που γίνεται πουλάκι κι ανοίγει τα φτερά του και πετάει μακριά. Αλλά δεν μπορούσε να πει αν είναι Φοίνικας ή κάτι άλλο. Από τότε έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια και δεν ξαναφάνηκε ο Φοίνικας, για να τον δούμε κι εμείς. Κάπου στην έρημο της Αραβίας θα βρίσκεται και θα κοιτάζει τις πεντακοσαριές τα χρόνια να περνάνε και τους ανθρώπους να κάνουν θαύματα πολλά, αλλά καλά κι άλλα της συμφοράς.

Όμως φαίνεται ότι το πουλί αυτό έβαλε γερά στο μάτι την Ελλάδα. Μπορεί να τον ενόχλησε εκείνο το υπέρμετρο ενδιαφέρον των προγόνων μας, μπορεί και η δυσπιστία μας. Κι έτσι αποφάσισε όχι μόνο να εμφανίζεται συχνά πυκνά αλλά ν΄ αφήνει τη φωτιά να φεύγει από τη φωλιά του. Στην αρχή κράτησε τη συνήθειά του να πυρπολεί τη χώρα το μήνα Απρίλη. Μετά όμως, άλλαξε γνώμη. Το καλοκαιράκι τον βόλεψε περισσότερο. Γιατί μπορεί να την πάτησε δυο φορές, με τη δυσπιστία, αλλά την τρίτη φάνηκε πιο μετρημένος. Κάπως έτσι έμαθε ότι οι Έλληνες αιώνες τώρα κάνουν θαύματα πολλά, λίγα καλά κι αμέτρητα της συμφοράς.
-
Ευχαριστούμε για τα σχόλιά σας που συνεχίζει, μετά τη γενέθλια διακοπή, να υποδέχεται η Κουπαστή μας.

19/8/09

Αντικαταστάτες



Χαρισμένο στον Κωστή μου που σήμερα γίνεται 22 χρονών. Στον Κωστή που αν και ξέρω ότι ενοχλείται αφάνταστα όταν οι άλλοι δεν θέλουν να διακρίνουν αυτό που ο ίδιος βλέπει στον καθρέφτη του, έχει το (γονιδιακό) πλεονέκτημα όταν αγαπάει να αγαπάει με άλφα κεφαλαίο και να συγχωρεί ή να παραβλέπει με όλα τα γράμματα .. κεφαλαία.

Χρόνια πολλά Κωστή μου και να ΄σαι βέβαιος ότι σε γέννησε άνθρωπος και σ΄ ανάθρεψε στοιχειό. Κάποιες φορές συμβαίνει να ταυτίζονται στο ίδιο άτομο. Ίσως αν ο Γιώργος είχε περισσότερο χώρο να το ανέλυε περαιτέρω.


Στην Ελλάδα όπως και στη Γερμανία, την Ιρλανδία, τη Σκωτία και τη Γαλλία, όλοι οι μεγάλοι και τρανοί άνθρωποι είναι ηλίθια Στοιχειά και όλα τα Στοιχειά έξυπνοι άνθρωποι. Αυτό γίνεται γιατί τα Στοιχειά έχουν μια πολύ κακή συνήθεια.

Όταν γεννήσουν μωρό ηλίθιο, πάνε και κλέβουν αποβραδίς κανένα έξυπνο νεογέννητο ανθρωπάκι και αφήνουν το ελαττωματικό στη θέση του. Οι γονείς του κλεμμένου μωρού κάτι υποπτεύονται, αλλά δεν τολμούν να πάνε στις ερημιές και να ζητήσουν λογαριασμό από τα Στοιχειά.

Έτσι, μένουν με την αμφιβολία και ανατρέφουν τον ηλίθιο Αντικαταστάτη. Μάλιστα, επειδή φοβούνται μην τύχει και γυρίσουν αργότερα τα Στοιχειά και τους κατηγορήσουν πως κακομεταχειρίστηκαν το χαζοπούλι τους, φροντίζουν να το κάνουν μεγάλο και τρανό.

-Οι αντικαταστάστες: Γιώργος Μπλάνας, Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων.
-Ο πίνακας: Ιερώνυμος Μπος, Δύο τέρατα, Kupferstichkabinett, Βερολίνο, από το Olga’s Gallery

13/8/09

Βρικόλακες



Βρικόλακες ή Βουρκόλακες ή Βουρβούλακες ή Καταχανάδες λέγονται τα Βαμπίρ, που είναι γέννημα θρέμμα Έλληνες. Είναι κι αυτοί όπως οι ανά τον κόσμο συνάδελφοί τους καταδικασμένοι να περιφέρονται ανάμεσα στους ζωντανούς και να τρέφονται με αίμα ανθρώπων ή ζώων. Παρουσιάζουν όμως ορισμένες ιδιοσυγκρασιακές διαφορές, ανάλογες με των κανονικά ζωντανών και των σωστά πεθαμένων Ελλήνων.

Αρχικά μπορούν να διαλέξουν τη μορφή τους: μέσοι άνθρωποι διαφόρων επαγγελμάτων, σκυλιά, λύκοι, περίεργα μαλλιαρά τετράποδα, ασκιά φουσκωμένα με προβοσκίδες, που κατρακυλούν στους έρημους δρόμους κ.λπ. Ύστερα, είναι αρκετά δειλοί με τους άντρες και πολύ θρασείς με τις γυναίκες και τα παιδιά. Τέλος, δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνοι με αποτέλεσμα να συλλαμβάνονται εύκολα και να εξοντώνονται, αν υπάρχει σοβαρός λόγος να εξοντωθούν.

Οι λόγοι για τους οποίους μπορεί κανείς να γίνει Βρικόλακας στην Ελλάδα είναι πολλοί: να σε αφορίσει η Εκκλησία, να αδικήσεις, να κλέψεις, να σκοτώσεις, να γεννηθείς ανήμερα γιορτής, να σε συλλάβει η μητέρα σου μέρα γιορτής, να περάσει απάνω από το φέρετρό σου μαύρη γάτα, να σε δαγκώσει άλλος Βρικόλακας. Επειδή οι πιθανότητες να μην γίνει ένας Έλληνας Βρικόλακας μετά το θάνατό του είναι τελικά ελάχιστες, το βρικολάκιασμα δεν θεωρείται ιδιαίτερο πρόβλημα. Απλά, οι συγγενείς κάθε πεθαμένου φροντίζουν να τον ξεθάβουν τρία χρόνια μετά τον θάνατό του και να ελέγχουν το πτώμα του. Αν δεν έχει λιώσει, αλλά είναι πρησμένος και κόκκινος, σημαίνει πως έχει τραφεί πρόσφατα με αίμα και συνεπώς τον καίνε και ησυχάζουν.

Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, τα σώματα των νεκροζώντανων θάβονται σε απομακρυσμένα νησιά, γιατί επικρατεί η αντίληψη πως δεν μπορούν να διασχίσουν το νερό. Οι βρικόλακες βγαίνουν για κυνήγι τη νύχτα. Σε πολλές περιοχές είναι τόσο ευγενικοί, ώστε χτυπούν τις πόρτες των σπιτιών. Οι νοικοκύρηδες που ανοίγουν είναι καταδικασμένοι. Εκείνοι που δεν απαντούν, αλλά κάνουν τους βαθιά κοιμισμένους, γλιτώνουν. Πολλοί βρικόλακες κυκλοφορούν κανονικά τη μέρα. Συνεχίζουν να πηγαίνουν στις δουλειές τους και να κοιμούνται στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους.

Χμμ… τώρα με αυτό το τελευταίο μάλλον σας βάλαμε σε σκέψεις….

Το τέρας: Από την Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων του Γιώργου Μπλάνα
Ο πίνακας: Rite of Spring του Κινέζου HongNian Zhang που με έχει κατακτήσει με το λευκό του. Ευχαριστώ πολύ τον φίλο που μου τον σύστησε.

8/8/09

Σκατοπούλια

Είπαμε να περπατήσουμε τον Αύγουστο με ελληνικά τέρατα από την Εγκυκλοπαίδεια του Γ. Μπλάνα, μπας και γελάσει λίγο το χειλάκι μας, αλλά αυτός εδώ δεν είναι καλοκαιρινός μήνας εφόσον -για να το πούμε μια απλές λέξεις- της κακομοίρας γίνεται γύρω γύρω. Απολύσεις, αλλαγές στην παιδεία, νομοσχέδια από το πουθενά, ένας πολιτικός αναβρασμός άλλο πράγμα. Φυσικά ό,τι αφορά στην Υγεία αποτελεί καθημερινό πρωτοσέλιδο. Με ένα θερμόμετρο στη μασχάλη τρέχουν όλοι. Και σαν να μην έφτανε αυτό το μείζον θέμα της Ψυχιατρικής «Μεταρρύθμισης», που μάλλον απορρύθμιση έπρεπε να ονομαστεί, εμφανίζεται εν μέσω του θέρους οξύ.

Καιρό τώρα, η συγγραφέας Αικατερίνη Τεμπέλη, με την επιστημονική της ιδιότητα, εκθέτει τα προβλήματα στο χώρο της Ψυχικής Υγείας με αναλυτικότατο θα λέγαμε τρόπο. Σήμερα πια όλα τα ΜΜΕ αναφέρονται στην κυβερνητική απόφαση μετεγκατάστασης του ΟΚΑΝΑ από το κέντρο της Αθήνας στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (Δαφνί). Η απόφαση αυτή πέρα από το γεγονός ότι μας γυρνάει πίσω, μάλλον ήταν προμελετημένη όπως και για τους μετανάστες, και φυσικά όχι μόνο για λόγους κονδυλίων. Πράγματι αν τη σκεφτούμε σε συνδυασμό με όσα λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα εκεί θα καταλήξουμε. Χθες μάλιστα, στο πλαίσιο επιχειρήσεων «καθαρισμού» εγκαταλελειμμένων κτιρίων προβλήθηκε ιδιαίτερα η απομάκρυνση από αυτά μεταναστών αλλά και τοξικομανών.

Χρόνια ολόκληρα στην Δυτική Αθήνα όλοι οι κάτοικοι έχουμε την πεποίθηση ότι η γειτονιά μας είναι ο καταλληλότερος σκουπιδότοπος για την απόρριψη όχι μόνο άχρηστων αντικειμένων αλλά και «άχρηστων» ανθρώπων. Εξάλλου εδώ βρίσκονται τα δυο μεγάλα Ψυχιατρεία της χώρας, εδώ δίπλα και οι μεγάλες Φυλακές, εδώ παραπάνω και η μεγάλη χωματερή, εδώ τα εργοστάσια, εδώ οι σταθμοί λεωφορείων, εδώ οι μεγάλοι οδικοί άξονες. Εδώ όλα. Λογικό ακούγεται. Όταν η Πολιτεία χωρίζει τους ανθρώπους σε χρήσιμους και άχρηστους πρέπει να χωρίσει και τις περιοχές. Η ελπίδα βέβαια είναι μια: να εξακολουθούμε και μεις ως κάτοικοι «σκουπιδοπόλεων» όχι μόνο να βλέπουμε φιλικά τους άλλους «άχρηστους» -που έρχονται και μας στέλνουν- αλλά να αγωνιζόμαστε μαζί τους για ένα καλύτερο αύριο μακριά από τα σκατά. Περί αυτών ο λόγος σήμερα. Ένα ελληνικότατο σκατοτέρας.


Βίνσεντ βαν Γκογκ, Το δωμάτιό του στην Αρλ, 1888
-
Τέρατα δεν είναι τα Σκατοπούλια, που ζουν μόνο στην Σκόπελο, αλλά είναι μεγάλοι κλέφτες. Πάνε και ρημάζουν τα σπαρτά και δεν τα τρώνε, μόνο τα κουβαλάνε στο σπίτι της μάγισσας που τα κλώσησε. Να τι γίνεται. Η μάγισσα κλέβει σαράντα αυγά απ’ τις φωλιές των πουλιών και τα βάζει σ’ ένα σακουλάκι και το σακουλάκι το χώνει από κάτω απ’ τη μασχάλη της και το κρατάει εκεί σαράντα μέρες, χωρίς να κοιτάξει δεξιά αριστερά —μόνο ίσια μπροστά— και χωρίς να γελάσει ούτε να τραγουδήσει. Στις σαράντα μέρες ανοίγουνε τ’ αυγά και βγαίνουν τα πουλιά και πετιούνται έξω απ’ το φουγάρο του τζακιού κι αρχίζουνε τις επιδρομές για την κυρά τους. Κι αν τύχει κανένας να καταλάβει πως η μάγισσα έχει σκατοπούλια, της στέλνει τίποτα φίλεμα με ανθρώπινες ακαθαρσίες μέσα κι αν φάει η σκατοπουλομάνα, τα σκατοπούλια ξεχνάνε πως γεννήθηκαν κλέφτες σε μασχάλη ανθρώπου και φεύγουν να πάνε να ζήσουν κανονική ζωή μαζί με τ’ άλλα τα πουλιά.
.

6/8/09

Το πουλί της βροντής (1945)

Κάθε χρονιά, τη μέρα αυτή, από τότε που άρχισα να ασχολούμαι επαγγελματικά σε εργαστήρια ακτινοβολιών, όσες φορές και να πατάω τον διακόπτη του μηχανήματος βλέπω μπροστά μου εκείνη τη φωτογραφία με τη μητέρα να θηλάζει το παιδί της, θύματα και οι δύο της μεγαλύτερης θηριωδίας που έγινε από ανθρώπων χέρια. Αυτό το κακό που ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε και που στοίχισε τη ζωή δεκάδων χιλιάδων αμάχων, σε μια στιγμή, τις επόμενες ώρες, μέρες, και τα επόμενα χρόνια.

Χιροσίμα, 6 Αυγούστου 1945, 8.15 π.μ.
Ναγκασάκι, 9 Αυγούστου 1945, 11:02 π.μ.

-
Μια παρένθεση λοιπόν στους Γεφυρισμούς σήμερα. Ένα τέρας από τη Βόρεια Αμερική που μπορεί στα σύγχρονα χρόνια να το έλεγαν «Ενόλα Γκέι». Στη μνήμη των θυμάτων του Χάρι και της παρέας του που δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τα μυθολογικά τέρατα. Αντίθετα εκείνα ωχριούν μπροστά τους. Μπορεί και να ντρέπονταν βέβαια, για τον ευτελισμό του είδους.

Στη Βόρεια Αμερική, τις βροντές και τους κεραυνούς τα προκαλεί το γιγάντιο Πουλί της Βροντής, που ζει ανάμεσα στα σύννεφα και τρέφεται με φάλαινες. Τρομερό είναι στην όψη, καθώς κατεβαίνει χαμηλά, πάνω απο το νερό, κι αρπάζει στα νύχια του τα πελώρια ψάρια και τα σηκώνει ψηλά και πάει και τ’ αφήνει στα βουνά να συντριφτούν, για να τα σπαράξει. Δύο κεφάλια έχει το Πουλί της Βροντής: ένα αετίσιο κι ένα γερακίσιο, και ξερνάει φωτιές και συγκλονίζει τον ουρανό και τη γη με το τρομερό πετάρισμά του.

Άλλες αναφορές και ενδιαφέρουσες σελίδες
- Αμετανόητος πέθανε ο Πωλ Τίμπετς, Γεφυρισμοί.
- Τζούλιους και Έθελ Ρόζενμπεργκ, Γεφυρισμοί.
- Ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, Βικιπαίδεια.
- 60 χρόνια Χιροσίμα, Αφιέρωμα του ελληνόφωνου BBC.
- Hirosima, official website.
- 6 August 1945, 1945 : U.S. drops atomic bomb on Hiroshima, History.com.
- Το τέρας, από την Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων του Γιώργου Μπλάνα.
- Το video από το Youtube.
.

1/8/09

Ανασκελάρης


Καλό μήνα σε όλους, και καλά να περνάτε όπου κι αν βρίσκεστε. Πρώτη του Αυγούστου και η μη αστική Ελλάδα έχει φορέσει τα γιορτινά της να υποδεχτεί χιλιάδες κουρασμένους κατοίκους των πόλεων αν και πάντα αναρωτιόμουν αν μας κουράζει η πόλη ή η δουλειά μας εκεί. Φανατική του Αυγούστου της Αθήνας, έχω κάθε λόγο τώρα που γυρίζω να γιορτάζω. Όπως γιορτάζω και την επέτειο του «κλικ». Όλοι κάποτε κάνουμε ένα «κλικ» άλλωστε στη ζωή μας. Μπορεί η αφορμή για τη στροφή αυτή να μην έτυχε επιτυχίας, μπορεί ό,τι ακολούθησε και ακολουθεί να συγκαταλέγεται στα ζόρια, ωστόσο έχω κάθε δικαίωμα -και υποχρέωση- να γιορτάζω την ελευθερία μου, τουλάχιστον.

Σήμερα στους Γεφυρισμούς κυριαρχεί ένα ακόμη ελληνικό τερατάκι, όχι και τόσο γνωστό, από νότια μέρη αυτή τη φορά. Για τα γαϊδουράκια, τον Κώστα και τους φίλους του που από σήμερα σεργιανούν στην Κρήτη με την ευχή να περάσουν καλά!! Άντε να το χαρίσω και στο «μουλάρι» της 1ης Αυγούστου 2001, αλλά κυρίως σε ένα αδέσποτο φιλαράκι που μ΄ έμαθε να κλωτσάω πριν μου την πέσουν.

Είναι ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά και σαμάρι ο Ανασκελάρης, που πάει και στέκεται στις άκριες των δρόμων της Κρήτης και βοσκάει τ’ αγκάθια. Περνάει κανένας Κρητικός, τον βλέπει έτσι μονάχο του, αδέσποτο, και τον λυπάται τάχα και τον καβαλάει. Δεν προλαβαίνει να πάει δυο μέτρα δρόμο κι αρχίζει ο γάιδαρος να ψηλώνει απάνω στα πόδια του, ώσπου ο καβαλάρης βλέπει δεν βλέπει τον κόσμο κάτω. Ύστερα δίνει μια και τον πετάει στη γη και τον σκοτώνει. Μόνο αν προλάβει και του μπήξει το μαχαίρι του στα καπούλια, ο Ανασκελάρης κονταίνει πάλι κι αρχίζει να βοσκάει και ξεπεζεύει με ασφάλεια ο λαθρεπιβάτης. Υπάρχει κι ένας τρόπος να καταλάβει κανείς αν ο αδέσποτος γάιδαρος που βλέπει είναι Ανασκελάρης. Τον πλησιάζει και λέει: «Βρε, όρεξη που έχω τώρα για γυναίκα!» Αν το ζώο δεν είναι κανονικός γάιδαρος, αλλά δαιμονισμένος, αρχίζει και τσινάει και βγάζει σπίθες από τον πισινό του. Λέει τότε ο Κρητικός: «Ε, άμε στο γεροδιάολο για γάιδαρος που μου ’λαχες!» κι απομακρύνεται όσο πιο γρήγορα μπορεί.

Το τέρας: Από την εγκυκλοπαίδεια των τεράτων του Γιώργου Μπλάνα.
Ο πίνακας: Χουάν Μιρό. Λαχανόκηπος με γάιδαρο. 1918. Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Στοκχόλμη.
.