Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

24/12/08

Καλή Χρονιά αλλά...


ΣτίχοιΟι τελευταίοι στίχοι του ποιήματος "Το ταξίδι των Μάγων" του Τ.Σ. Έλιοτ, το οποίο συγκαταλέγεται στα έργα της τετάρτης περιόδου (1927-1934) του μεγάλου αυτού ποιητή, και όχι μόνο. Τους χαρίζουμε σε εσάς φίλοι μας, με τις καλύτερες ευχές για τη νέα χρονιά και την έκκληση να μην ξεχάσετε. Τους αφιερώνουμε εξαιρετικά στον μικρό μας καλικάντζαρο, τον Γιαννάκη μας, που σήμερα γίνεται 18 χρονών.
..

21/12/08

Καλικάντζαροι και Κοτζαμπάσηδες… αιώνες τώρα


Μπελά μεγαλύτερο από τους Καλικαντζάρους δεν γνώρισε ποτέ η Ελλάδα. Και ούτε θα γνωρίσει, αφού αυτά τα επίβουλα, ανισόρροπα και θρασύτατα τέρατα έχουν τη μανία να δέχονται στην υπόγεια φυλή τους κάθε πλάσμα που δεν μπορεί να ζήσει για πολύ στην επιφάνεια της γης. Αρχαίοι Σάτυροι κυνηγημένοι από τους χριστιανούς παπάδες, Δαίμονες κυνηγημένοι από την μανία των άλλων Δαιμόνων, Στοιχειά της γης και της φωτιάς εξορισμένα από το στοιχείο τους και άνθρωποι που γεννήθηκαν από τις 25 Δεκεμβρίου μέχρι τις 6 Ιανουαρίου και δεν βαφτίστηκαν αμέσως ή δεν βαφτίσθηκαν σωστά, γίνονται όλοι Καλικάντζαροι: νάνοι πιθηκομούρηδες, κατάμαυροι, τριχωτοί σαν ζώα, ξεμαλλιάρηδες, με μάτια κατακόκκινα, δόντια και νύχια σουβλερά, πόδια τραγίσια και πάντα μα πάντα σακατεμένοι.
Μπελά μεγαλύτερο από τους Κοτζαμπάσηδες δεν γνώρισε ποτέ η Ελλάδα. Και ούτε θα γνωρίσει, αφού αυτά τα επίβουλα, ανισόρροπα και θρασύτατα τέρατα έχουν τη μανία να δέχονται στη διασκορπισμένη σε όλη τη χώρα φυλή τους κάθε πλάσμα που δεν μπορεί να ζήσει για πολύ χωρίς να σκοτώσει. Κακομοίρηδες που στραβώθηκαν από το χρυσάφι των εισβολέων, Βυζαντινοί αυτοκράτορες κυνηγημένοι από τους Οθωμανούς, Παπάδες ξυρισμένοι από ρακένδυτους επαναστάτες, Πολιτικοί αφορισμένοι από τους ψηφοφόρους τους, Δοσίλογοι κυνηγημένοι από τα θύματά τους, πλάσματα που γεννήθηκαν στον ελλαδικό χώρο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα και δεν χρήσθηκαν αμέσως ή δεν χρήσθηκαν ποτέ άνθρωποι, γίνονται όλοι Κοτζαμπάσηδες: ζαρωμένες ύαινες, διψασμένοι για φονικό, με χέρια μεγάλα σαν κουτάλες, στομάχι σαν τσουβάλι και κουρκούτι μυαλό, με όπλα που χτυπούν παντού, με αρβύλες ή γυαλιστερά παπούτσια ενίοτε κινούμενοι με τρίκυκλα ή άρματα μάχης ή πολυτελείς λιμουζίνες και πάντα μα πάντα κρατώντας τη σημαία.

Καθένας έχει και το κουσούρι του. Γκαβοί, κουτσοί, κουλοί, στραβοστόμηδες, μυταράδες, αυτιάδες, καμπούρηδες... χάλια απερίγραπτα. Όσο για τις πνευματικές και ψυχικές αρετές τους, τι να πει κανείς; Βλακόμουτρα είναι όλοι τους, μωρόπιστοι, αργόστροφοι, ανυπόμονοι, λαίμαργοι, μοχθηροί, υπερκινητικοί, κουτοπόνηροι, ύπουλοι, χυδαίοι και θρασύδειλοι. Συνήθως τριγυρίζουν ολόγυμνοι, αφού δεν έχουν αίσθηση της ντροπής, μα δεν είναι λίγοι εκείνοι που φορούν λογής λογής αταίριαστα κουρέλια.
Καθένας έχει και το κουσούρι του. Αδύνατοι, χοντροί, καμπούρηδες, αλλήθωροι, μεγάλα φρύδια, τεράστια μύτη, … χάλια απερίγραπτα. Όσο για τα πνευματικά και ψυχικά χαρίσματά τους, τι να πει κανείς; Μωροί, μοχθηροί, αχόρταγοι, ύπουλοι, χυδαίοι, θρασύδειλοι, μπεκρήδες, τζογαδόροι, ρουφιάνοι και αιμοχαρείς. Συνήθως τριγυρίζουν με στολές ή κουστουμαρισμένοι, αφού δεν έχουν την αίσθηση ότι οι γραβάτες μπορεί να τους πνίξουν, μα δεν είναι και λίγοι εκείνοι που φορούν μοντέρνες ή αποκριάτικες ενδυμασίες όπως αθλητικές περιβολές συνήθως επί χόρτου αθλημάτων, ή ζιβάγκο, ή μακό μπλουζάκια και λογής λογής παραπλανητικά σετάκια.

Τρέφονται με σκουλήκια, βατράχους, φίδια, ποντίκια, χελώνες κι ό,τι άλλο σιχαμερό μπορεί να τους προσφέρουν τα σκοτεινά βάθη της γης. Εκεί περνούν όλο τον χρόνο, προσπαθώντας να γκρεμίσουν το μεγάλο δέντρο που κρατάει όρθια την πλάση. Και κόβουν, κόβουν και βρίζουν ο ένας τον άλλον και καρπαζώνονται και κυνηγιούνται, ώσπου έρχονται Χριστούγεννα και παρατάνε στην μέση την ύπουλη δουλειά τους κι ανεβαίνουν στην επιφάνεια της γης, για να καταπιαστούν με άλλη, ακόμα πιο ύπουλη δουλειά. Επειδή είναι βρωμιάρηδες, τρέμουν μην τους ακουμπήσει καθαρό νερό και τρελαίνονται στην ιδέα πως οι άνθρωποι -για άλλη μια χρονιά εδώ κι αιώνες- θα εξαγνίσουν τις λίμνες τα ποτάμια, τις πηγές και τις θάλασσες. Ξεχύνονται λοιπόν από τα σκοτεινά λαγούμια τους και προσπαθούν να μαγαρίσουν τα πάντα.
Τρέφονται με αίμα και νομίσματα και ό,τι άλλο μπορεί να τους προσφέρει ο κοσμάκης. Εκεί μαζί με τους ανθρώπους περνούν όλο το χρόνο, προσπαθώντας να γκρεμίσουν το μεγάλο δέντρο της Ελευθερίας που ονειρεύτηκαν οι Έλληνες. Και κόβουν, κόβουν και βρίζουν ο ένας τον άλλον, και αλληλοκατηγορούνται ώσπου έρχονται Χριστούγεννα και παρατάνε στη μέση την ύπουλη δουλειά τους και μπαίνουν στη φωλιά τους, ένα φωτεινό κτίριο στον κέντρο της Αθήνας, για να καταπιαστούν με άλλη, ακόμη πιο ύπουλη δουλειά. Επειδή είναι τόσο θρασύδειλοι φοβούνται τις φωνές και τρελαίνονται στην ιδέα πως οι άνθρωποι -για άλλη μια χρονιά εδώ κι χρόνια- θα απαιτήσουν να σταματήσει η κοροϊδία, θα ζητήσουν να πάρουν αυτό που τους ανήκει στρώνονται λοιπόν στα σκοτεινά τους γραφεία και προσπαθούν να καταστείλουν τα πάντα για να μην μείνει κανένα ίχνος αντίδρασης.

Αλλά η βλακεία, η λαιμαργία και το θράσος που τους δέρνουν δεν τους επιτρέπουν να δουλέψουν μεθοδικά, όπως και στην περίπτωση του δέντρου που κρατάει την πλάση. Αντί να κρυφτούν και να βρωμίσουν τα νερά χωρίς να τους καταλάβει κανείς, λυσσάνε στην κυριολεξία. Μόλις πέσει το σκοτάδι μαζεύονται έξω από τα χωριά και στήνουν καρτέρι στους νυχτωμένους διαβάτες κι αλίμονο σ’ αυτόν που θα πιάσουν: άλλος τον καβαλάει στον σβέρκο και τον τρέχει ώσπου να του έρθει λιποθυμιά. Άλλος του τραβάει τ’ αυτιά, τη μύτη, τα χέρια, μέχρι να τον τρελάνει. Άλλος τον χορεύει ώσπου να μείνει ξερός ο άνθρωπος από την εξάντληση. Άλλος τον αρχίζει στις ανισόρροπες ερωτήσεις κι αν ο δύστυχος διαβάτης δεν μπορέσει να απαντήσει, πέφτει πάνω του και τον σκάζει.
Αλλά η βλακεία, η λαιμαργία και το θράσος που τους δέρνουν δεν τους επιτρέπουν να δουλέψουν μεθοδικά, όπως και στην περίπτωση του δέντρου της Ελευθερίας. Αντί να το βουλώσουν και να τα τακτοποιήσουν όλα χωρίς να τους καταλάβει κανείς, λυσσάνε στην κυριολεξία. Μέρα και νύχτα στέλνουν τους ανθρώπους τους και στήνουν καρτέρι στον κόσμο κι αλίμονο σ’ αυτόν που θα πιάσουν: άλλος τραβάει το όπλο και πυροβολεί, άλλος τον τραβομαλλάει μέχρι να παραδεχτεί ότι είναι ελέφαντας, άλλος του δείχνει τόσα χαρτιά κατάσχεσης ώσπου του έρχεται λιποθυμιά και τρέχει να ξαναδανειστεί, άλλος του κλειδώνει την πόρτα της δουλειάς του μέχρι να μην τολμήσει να την ξαναδιαβεί. Άλλος τον αρχίζει στις ανισόρροπες ερωτήσεις κι αν ο δύστυχος άνθρωπος δεν ξέρει να απαντήσει χάνει και το κρεβάτι από το νοσοκομείο και το θρανίο των παιδιών του. Άλλος πάλι τον κυνηγάει μέχρι να τον βρει να ξύνει το αυτί του και τότε ο άνθρωπος, χάνει και το δίπλωμα, ενίοτε και το αμάξι που χρωστάει.

Αφού τυραννήσουν κάθε άνθρωπο που έχει την απρονοησία να τριγυρίζει μες στη νύχτα, επιτίθενται στους μύλους. Παιδεύουν τους μυλωνάδες μέχρι να τους γονατίσουν από την απελπισία και σκορπάνε παντού το αλεύρι, προσπαθώντας τάχα να φτιάξουν πίττες. Όταν βαρεθούν, ετοιμάζονται για την μεγάλη επίθεση. Ξεχύνονται μέσα στα χωριά. Μαδούν τα δέντρα και τα λουλούδια των κήπων, ανεβαίνουν στις στέγες και σπάζουν τα κεραμίδια, τρυπώνουν στις καμινάδες των τζακιών και μπαίνουν μέσα στα σπίτια. Τότε γίνεται χαλασμός μεγάλος. Αναποδογυρίζουν τα έπιπλα, κατουρούν τα πάντα, τσιμπολογούν όλα τα φαγητά κι όσα δεν τους αρέσουν τα πετούν στο πάτωμα και τα ποδοπατούν. Σκορπίζουν τις στάχτες του τζακιού, τ’ αλεύρια, τις ζάχαρες παντού. Ανοίγουν τις ντουλάπες και τα μπαούλα κι αρπάζουν τα ρούχα.
Αφού τυραννήσουν κάθε άνθρωπο που έχει την απρονοησία να παραμένει Έλληνας πολίτης, επιτίθενται στα μαγαζιά. Παιδεύουν τους παραγωγούς και τους εμπόρους μέχρι να γονατίσουν από την απελπισία, πουλάνε νταβατζιλίκι και τους παίρνουν τη μερίδα του λέοντος τάχα για να στρώσουν φορολογική συνείδηση. Όταν δεν υπάρχει πια τίποτε να πάρουν, ετοιμάζονται για τη μεγάλη επίθεση. Ξεχύνονται στους δρόμους. Πυροβολούν, πετάνε δακρυγόνα, μπαίνουν μέσα στα σπίτια από τις τηλεοράσεις, κάνουν πλιάτσικο στις συνειδήσεις και ρουφάνε ό,τι απόμεινε στο μεδούλι. Τότε χαλάει ο κόσμος. Φέρνουν τα πάνω κάτω, κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα, σπάνε ό,τι έχει σταθεί όρθιο, κλέβουν ακόμη και το πιο ταπεινό κέρμα και στο τέλος τα ποδοπατούν όλα και στήνουν ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, μυξοκλαίγοντας για την έξωθεν εικόνα.

Η ίδια δουλειά κάθε βράδυ μέχρι την παραμονή των Θεοφανείων. Μόλις δουν τον παπά με τον αγιασμό και τον βασιλικό, τους πιάνει πανικός και τρέχουν να χωθούν στα βάθη της γης, όπου ανακαλύπτουν πως το δέντρο που κρατάει την πλάση έχει θρέψει για τα καλά. Απελπισμένοι από την αποτυχία τους να μαγαρίσουν τα νερά, πέφτουν πάλι με μανία πάνω στο δέντρο κι αρχίζουν να κόβουν, να κόβουν και να βρίζουν ο ένας τον άλλον και να καρπαζώνονται και να κυνηγιούνται, ώσπου έρχονται τα επόμενα Χριστούγεννα και θυμούνται τα νερά, κι άντε πάλι από την αρχή, αιώνες τώρα.
Η ίδια δουλειά κάθε βράδυ μέχρι την παραμονή των Προϋπολογισμείων. Μόλις αντικρίσουν περισσότερους ανθρώπους να φωνάζουν, πέτρες και μολότοφ να εκτοξεύονται από παντού, τους πιάνει πανικός και τρέχουν και πάλι να χωθούν στα σκοτεινά γραφεία τους, όπου ανακαλύπτουν πως το δέντρο που καλλιεργούν οι Έλληνες έχει θρέψει για τα καλά. Απελπισμένοι από την αποτυχία τους να μαγαρίσουν τα πάντα, πέφτουν πάλι με μανία πάνω στο δέντρο κι αρχίζουν να κόβουν, να κόβουν και να βρίζουν ο ένας τον άλλον και να τηλεμαχούν, ώσπου έρχονται τα επόμενα Χριστούγεννα και θυμούνται τα φράγκα, κι άντε πάλι από την αρχή, χρόνια τώρα.

Η ιστορία των Καλικαντζάρων αντλήθηκε από την Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων του Γιώργου Μπλάνα. Η ιστορία των Κοτζαμπάσηδων που είναι γνωστή σε όλους μας, προσαρμόστηκε επί της πρώτης με βάση τη σημερινή ελεεινή και ελληνική πραγματικότητα. Το σκίτσο είναι της Αλέκας, σχεδιασμένο κατά τη διάρκεια του μαθήματος των Θρησκευτικών (Δεκέμβριος 1976).
....
Το πρότειναν επίσης οι φίλοι Κουβανέζος και e-epiloges
---

16/12/08

Με όπλο τους στίχους

Αμήχανοι δεν είναι; Λέτε να σκέφτονται μήπως ξαναλαμπαδιάσει το δέντρο; Μπα.. πιστεύω ότι άλλο πράγμα σκέφτονται κοιτώντας τα στολίδια και το ύψος του δέντρου.. Πολλή αμηχανία πάντως. Πηγή: daylife

Το e-poema παρουσιάζει ποιήματα εμπνευσμένα ακριβώς τη στιγμή των γεγονότων, σε ένα αφιέρωμα που τιτλοφορείται «Με όπλο τους στίχους». Είκοσι οκτώ ποιητές απευθύνουν τη δική τους διαμαρτυρία, την τοποθέτησή τους, μια ελάχιστη αντίδραση με τη «φωνή» τους, στην πραγματικότητα που ζει η Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες. Προσδοκούν να συνεισφέρουν, με μοναδικό γνώμονα κάποιες αξίες και δικαιώματα˙ ως πολίτες, συμμέτοχοι, δημιουργοί και συνένοχοι. Τα ποιήματα δεν είναι παρά αιχμές διατυπωμένες σε στίχους αντί για διακηρύξεις, πολιτικολογία ή, το χειρότερο, απαθή σιωπή. Με αυτόν τον ελάχιστο τρόπο, οι παρόντες ποιητές εξανίστανται και στέκονται απέναντι στη βία και τις καταστροφές όσο και την υποτίμηση, την αναξιοπρέπεια, την όποια δύναμη επιβολής.

Αυτά αναφέρει στο εισαγωγικό κείμενο η συντακτική ομάδα του poema. Εμείς επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε έξι ποιήματα προτείνοντάς σας να επισκεφθείτε το σχετικό σύνδεσμο ώστε να απολαύσετε ακόμα περισσότερα. Επειδή το αφιέρωμα αυτό δεν μας υπενθυμίζει απλώς ότι οι ποιητές ζουν και ανησυχούν μαζί μας αλλά ότι θυμούνται περισσότερο απ΄ όσο πιστεύει ο μέσος Έλληνας. Οι στίχοι τους αποτελούν πραγματική βόμβα, έστω και βραδυφλεγή, στα θεμέλια της εξουσίας. Μιας εξουσίας που την πάτησε νομίζοντας ότι η λήθη είναι επιδημική νόσος.

Η επόμενη μέρα
Επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει
πρέπει τώρα ν' αρχίσουμε να γράφουμε
όλο και περισσότερα ποιήματα
για να καθαρίσουμε το τοπίο
από τον τρόμο, την απειλή και τον θάνατο
πρέπει τώρα να 'ξορκίσουμε τους δαίμονες
που κρύβονται ακόμη μέσα στην ελευθερία
έτοιμοι να μας πιουν όλο το αίμα
κι επειδή όποιος σήμερα ξεχαστεί μέσα στον εαυτό του
θα είναι αύριο λησμονιά και στάχτη
πρέπει τώρα να μάθει τι θα πει εχθρός και αδικία
διότι η πραγματικότητα δεν γίνεται κατανοητή
χωρίς την κατανόηση της αθλιότητας και της απελπισίας
κι επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει
πρέπει από τώρα να πάμε στο σχολείο της φαντασίας
για να σώσουμε ξανά τα όνειρα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ


Νύχτα μεγάλη
Ροβολώντας από την Αλαμάνα στον κάμπο
συνάντησες τον Διάκο
να πίνει μονάχος το κρασί του σε καπηλειό της Λαμίας
και τους χωριάτες να μη του λένε μήτε καλησπέρα
φοβισμένοι από τα ΤΕΑ
.....................................................................
Η πατρίδα μου πορεία άγονη μου θυμίζει
μεσημέρι του Ιουλίου με τραίνο στα βουνά της Αρκαδίας
καθώς και αυτοί οι άνθρωποι αμίλητοι μαρμάρωσαν
να κοιτάζουν τη θάλασσα σαν τα σπίτια τους με δίχως
παράθυρα τον Αύγουστο

Το στόμα τους στεγνό σαν ξεροπόταμο το καλοκαίρι
κι έτσι που έχουν τα χέρια τους ανοιχτά
ριζώσαν σαν τα δέντρα - Δέντρα πανάρχαια, δέντρα της
σιωπής
που στο κορμί τους έδεσαν τ' άλογά τους οι καπεταναίοι
δίψασαν το μεσημέρι, τραγούδησαν τραγούδια
δυνατά, του αγώνα, οι άντρες - κι ύστερα χάθηκαν.

Κι όλα αυτά είναι πια τόσο μακριά και τόσο κοντινά!

Να το πλατάνι με τους κρεμασμένους προδότες ακόμα
και να και κείνο το «πολεμόχαρο» παιδί
ο Άρης από το Βελούχι, φουσκωμένος σαν ποτάμι
να μπαίνει στο παζάρι στην πλατεία της Λαμίας
ζωσμένος με τους άγριους χωριάτες και τα πλακάτ:
Θ ά ν α τ ο ς σ τ ο υ ς δ ο σ ί λ ο γ ο υ ς !

Ακόμα να νικηθούν οι δοσίλογοι!

Νύχτα μεγάλη με όλους τους εφιάλτες σου διπλωμένους!
Και τα σκυλιά ακόμα στις αυλές
Παραπατούν, πέφτουν στα πηγάδια και πνίγονται.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ


Αυτό δεν είναι ένα ποίημα
Αυτό δεν είναι ένα ποίημα. Δυστυχώς
ούτε δρεπάνι να θερίζει
το χέρι εκείνου που νομίζει
πως επειδή κουνάει το χέρι σταθερά
περνούν από το χέρι του πολλά.
Εννοείται: ο δεξιός πρωθυπουργός.

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα. Δυστυχώς
ούτε σφυρί για να τσακίζει
το χέρι εκείνου που νομίζει
πως επειδή του έδωσε πιστόλι
εκείνος που έχει χέρι σταθερό,
πρέπει να δέχονται όλοι
τυφλά ένα τραύμα φανερό.
Εννοείται: ο κάθε μπάτσος
φασίστας, «Ελλην», «Χριστιανός».

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα˙ ευτυχώς.
Θα προτιμούσε να θερίζει, να τσακίζει.
Θανατηφόρα ευμάρεια δεν θέλει να μυρίζει
και είναι ανένταχτο γραμματολογικώς.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ


10/12/2008
Σάββατο, Κυριακή
Δευτέρα, Τρίτη αποφράς, Τετάρτη
Τι τάξη
Παλαιά, δοκιμασμένη, όμως
Παράλληλη
Τι νέα τάξη
Πορευόμαστε προς το τέλος του χρόνου
Τέλος χρόνου
Σπρωχνόμαστε βίαια.

Χαμένο στην αχλύ των χημικών
Των αλχημιστικών της περιρρέουσας
Με βλάβη ανήκεστο
Των ημερών το πνεύμα
Ασφυκτιά, εξουθενώνεται, ψοφά.
Συσκοτισμένη πάντα η σκηνή για τον αυτόπτη:
Μαύρο, επιταχύνει
Έρποντας στην άσφαλτο
Άσφαλτο, ύπουλο το Σχέδιο
Στο μέλλον εισχωρεί αθέατο.

Της Ιστορίας το σώμα
Ακόμα
Στα επείγοντα αζήτητο.
ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ


Σ' ένα μπαρ στου Μακρυγιάννη
Σ' ένα μπαρ στου Μακρυγιάννη προχθές,
μπήκε ένας φουστανελάς με τσακισμένο χέρι.
Ήρθε και κάθισε μαζί μου να πιει ένα ρακί.
Σε λίγο πιάσαμε το χορό και τραγουδούσαμε τραγούδια ελληνικά

Ο Ήλιος εβασίλεψε Έλληνά μου και το Φεγγάρι εχάθη.

Πίναμε και χορεύαμε
Σαν καθίσαμε του λέω: Πού το τσάκισες αυτό το χέρι;
-Στους Μύλους τ' Αναπλιού, μου λέει.
-Γιατί το τσάκισες;
-Γι' αυτήνη την πατρίδα.
Και τώρα δικαιοσύνη δε βρίσκω από κανέναν.
Ματαιοδοξία και ιδιοτέλεια, δόλος και απάτη.
Κι έκλαιγε με δάκρυα πικρά.
Τον παρηγόρησα.
Με πήρε το παράπονο κι έκλαψα κι εγώ.
ΓΙΑΝΝΗΣ Η. ΠΑΠΠΑΣ


Η άτιτλη σιωπή
Κρατούν τα παλιά όπλα

Εδώ κι εκεί οι μνήμες των προγόνων

Σκορπίζουν οι φλόγες
τα ζαλισμένα κορμιά
οι σιδερένοι τοίχοι
τα δάκρυα

Κοιτάζουν εμπρός
το θαύμα πίσω από τις λέξεις
τις βαμμένες πόρτες της φυγής

Έρχονται κιόλας οι βροχές
οι καλοντυμένοι βάρβαροι
μερικές ικεσίες
τα ψέματα

(Οι γελαστές φωνές αντηχούν καλύτερα στο ημίφως)

Η πρόχειρη σκηνή της μάχης
η ορχήστρα
το κοίλο
και πιο πάνω τα πεύκα

Σκέψου το πάλι -

Ο βηματισμός στα χνάρια τους

Ο νόμος για τον αλλιώτικο εαυτό τους.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
-

11/12/08

Αλέξονται

.....
Ένα παραμύθι από τη Μιανμάρ (Βιρμανία), χαρισμένο από την Αλέκα
στην Αλέκα, στον Αλέκο και στον Αλέξη
στη μνήμη του Αλέξη που ενώ την αμαυρώνει ο Αλέξης
εκείνοι απλά … αλέξονται.

Στην αρχή το όρνιο ήταν ένα ταπεινό πουλί, και μάλλον ανόητο. Τα φτερά του δεν είχαν και κάτι αξιόλογο αλλά τέλος πάντων ήταν υποφερτό. Μια μέρα, όμως, πρόσεξε ότι άρχισαν να του πέφτουν. Όταν ζήτησε τη γνώμη των άλλων πουλιών του είπαν να μην ανησυχεί, ότι είναι κάτι πρόσκαιρο και θα ξαναβγούν. Αλίμονο όμως, το όρνιο ήταν πολύ απαισιόδοξο και με το πέρασμα των ημερών, αγωνιώντας για τα φτερά του, μαράζωσε και κάτσιασε. Τελικά τα άλλα πουλιά το λυπήθηκαν κι έτσι αποφάσισαν να του δώσουν από ένα φτερό το καθένα για να το βάλει στο κορμί του. Το αποτέλεσμα ήταν το όρνιο να μεταμορφωθεί σε ένα θαυμάσιο πουλί με πολύχρωμα φτερά.

Το όρνιο όμως τότε έγινε αλαζονικό. Κορδωνόταν με τα δανεικά φτερά και δήλωνε πως είναι το πιο όμορφο απ΄ όλα. Η μεγαλομανία του μάλιστα, έφτασε στο σημείο να θέλει να αναγνωριστεί ως βασιλιάς όλων των πουλιών! Μπροστά σε αυτή τη θρασύτητα τα άλλα πουλιά αντέδρασαν. Έπεσαν επάνω του και με το ράμφος τους του έβγαλαν όχι μόνο τα φτερά που του είχαν δώσει αλλά και τα δικά του. Κι όταν τέλειωσαν μαζί του, το όρνιο φαινόταν ακόμη πιο γέρικο, πιο άσχημο και πιο φαλακρό. Αυτός είναι ο λόγος που στις μέρες μας το όρνιο είναι μια ξινισμένη και άσχημη παλιοκαραβάνα.

Πηγή: Maung Htin Aung, Burmese Folk-Tales (Calcutta: Geoffrey Cumberlege, Oxford University Press, 1948), pp. 53-54 [online]

Απόδοση: Α.Μ.

Σημείωση: Το ρήμα αλέξομαι στην αρχαία ελληνική σημαίνει αμύνομαι, αποκρούω.
..

9/12/08

Γι΄ αυτό φτύνουν τους ραγιάδες

Την ώρα του στερνού αντίο
στον Αλέξη
Και όταν θα’ρθουν οι καιροί
που θα’χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα
.
Λ. Παπαδόπουλος-Μ. Θεοδωράκης
(από τη σημερινή ΠΡΑΣΙΝΗ)
.
Όχι άλλη λήθη...
.

Και για να γίνουμε πιο σαφείς σε ό,τι αφορά τις τελευταίες δημοσιεύσεις μας περί «ραγιάδων» και «φτυσίματος» σας προτείνουμε να επισκεφθείτε τη σελίδα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, και τον κώδικα συντάξεων όπου αναφέρεται σαφώς και ακόμα το εξής (σ. 98):


Άρθρο 40
Υπολογισμός χρόνου υπηρεσίας στο διπλάσιο

Επίσης λογίζεται αυξημένος στο διπλάσιο ο χρόνος υπηρεσίας αυτών που αναφέρονται παραπάνω εφόσον αυτοί:
α) Έλαβαν μέρος στον αγώνα κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών και για όσο χρόνο διατέλεσαν στη ζώνη επιχειρήσεων.
Ο χρόνος υπηρεσίας καθενός στη ζώνη των επιχειρήσεων βεβαιώνεται από την αρμόδια Διεύθυνση του οικείου Γενικού Επιτελείου ή του Αρχηγείου της χωροφυλακής, της Αστυνομίας πόλεων και του Πυροσβεστικού Σώματος. Η διάρκεια του αγώνα κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών ορίζεται από την 1η Απριλίου 1946 μέχρι την 31η Οκτωβρίου 1949, με τη διατήρηση της ισχύος της παρ. 1 του άρθρου 2 του Ν.Δ. 2704/1953.
(Με παραπομπή στο νόμο άρθρο 40 παρ. 2 Α.Ν. 1854/51, όπως αντικ. με άρθρ. 1 παρ. 2 Ν. 4448/64).
..

8/12/08

Μας φτύνουν…

Πηγή

Με αφορμή το σχόλιο της taspa.
Που είδε ό,τι είδα.
Ένας εδώ, ένας εκεί και οι … άλλοι αύριο..

.
Ο Αλέξης δολοφονήθηκε. Τίποτε δεν μπορεί να τον φέρει πίσω. Ούτε να απαλύνει τον πόνο της μάνας και του πατέρα. Και η σφαίρα που του στέρησε τη ζωή πυροδότησε την οργή της ελληνικής κοινωνίας. Τουλάχιστον εκείνων που υποφέρουν. Και είναι πολλοί. Η σφαίρα που έκοψε το νήμα της ζωής του Αλέξη, το πήρε και πάνω της απλώθηκαν οι συμφορές μας.

Γιατί συμφορές μάς βρήκαν από τις επιλογές μας. Αυτοί που σπάνε και καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους είναι δικά μας δημιουργήματα. Γιατί και προβοκάτορες να είναι, όπως κάποιοι λένε, εμείς τους κάναμε. Όταν γίνεται κλοπή, ο αλλοδαπός φταίει, αυτόν χτυπάμε. Όταν ζητούν οι τοξικομανείς ξενώνες, οι γείτονες μαζεύουν υπογραφές να τους διώξουν. Όταν οι σκουπιδοδίαιτοι γέροντες, στοιβάζουν χαρτόνια στις αυλές οι περίοικοι τρέχουν στις Διευθύνσεις Υγείας.

Ο Αλέξης δολοφονήθηκε. Και τον έκλαψαν με τις φωνές τους μαθητές απ΄ όλη τη χώρα. Οι μαθητές εκείνοι που ακούνε κάθε μέρα τους γονείς τους να φοβούνται την ανεργία, τη φτώχεια και τους φουσκωτούς προστάτες των τραπεζών. Αλλά βρήκαν και την ευκαιρία να μας φτύσουν στο πρόσωπο όλοι οι περιθωριοποιημένοι. Τα γεγονότα συνεχίζονται, κλιμακώνονται και επεκτείνονται. Παντού. Ήδη εκδηλώθηκαν και στα γήπεδα. Στον καθρέφτη της κοινωνίας.

Τι περιμένουμε λοιπόν για να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε ότι «αυτό» που τόσο καιρό σερνόταν, σηκώθηκε όρθιο να κατασπαράξει ό,τι βρει στο πέρασμά του; Σήμερα οι φωτιές καίνε τα καταστήματα. Δεν χρειαζόταν όμως η φωτιά για να μείνουν χωρίς δουλειά οι εργαζόμενοι. Πολύ γρήγορα θα πολλαπλασιαστούν οι άνεργοι. Σήμερα οι αλλοδαποί κάνουν πλιάτσικο. Αύριο θα δουλεύουν για εμας ανασφάλιστοι ή/και παράνομοι.

Που είναι όμως οι ηγέτες; Ποιος είναι εκείνος που πρώτος «θα ρίξει τα μούτρα του» και θα πει «πάμε μπροστά μωρέ! Όλοι μαζί!» Αλλά πότε το έκαναν για να το κάνουν τώρα; «Ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ». Γιατί το ροζ από το κόκκινο προκύπτει. Και μας οι ελπίδες μας είναι μόνο εκεί. Ακόμη.
.

7/12/08

Ραγιάδες

Το κυρίαρχο χρώμα των Χριστουγέννων και του Άγιου Βασίλη είναι το ΚΟΚΚΙΝΟ. Οι μέρες πλησιάζουν και βιάστηκε να κατακλύσει την Αθήνα. Αλίμονο όμως, με το ΑΙΜΑ ενός ανθρώπου. Ενός ΠΑΙΔΙΟΥ. Είχαμε προγραμματίσει για δημοσίευση κάτι σχετικό με το κακό ξωτικό των Χριστουγέννων, τον Μαύρο Πέτρο, που ακολουθεί.

Το άρθρο «ανέβηκε» λίγες ώρες μετά τη δολοφονία του μικρού. Αφήστε το, μην το διαβάσετε. Υπάρχει χρόνος. Σήμερα ΕΠΙΛΕΞΤΕ ό,τι αφορά τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του παιδιού. Διαμαρτυρηθείτε όπως εσείς νομίζετε. Αλλά πάνω απ΄ όλα ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ.

Ο Κώστας και ο Γιάννης έχουν διατυπώσει ήδη τις απόψεις τους. Ο καθένας με το δικό του τρόπο. Προτείνουμε ακόμη και το άρθρο του Αυτόχθονα για την αντιμετώπιση της δολοφονίας του 15χρονου από τα διεθνή ΜΜΕ και έναν διάλογο μεταξύ δύο πολύ νέων ανθρώπων από το το blog του Χρήστου.

.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το σχόλιο που άφησε η μία εκ των Γεφυριστών στο blog του Γιάννη. Στα όσα ακολουθούν οφείλεται και η έκκληση ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΠΑΛΙ. Και σας την απευθύνω ως μητέρα και ως ελεύθερος άνθρωπος.

Θυμήθηκα μέρες Νοέμβρη του ΄80 (Κανελλοπούλου, Κουμής) αλλά και του ΄85 οπότε δολοφονήθηκε ένας άλλος δεκαπεντάχρονος (Μιχάλης Καλτεζάς). Όχι, δεν το γράφω για να υποβιβάσω την τραγική κατάχρηση εξουσίας. Αντίθετα, το γράφω γιατί έχω την πεποίθηση ότι η εξουσία δεν πηγάζει μόνο από τη δεξιά. Και η ιστορία του τόπου αλλά και διεθνώς το έχει αποδείξει.

Έχω επίσης την πεποίθηση ότι η εξουσία αδιαφορεί για τα δημογραφικά μας στοιχεία (ενήλικες, ανήλικοι). Όπως αδιαφορεί για ό,τι χαρακτηρίζει τους ραγιάδες. Γιατί τέτοιοι είμαστε. Και πάλι θα το ξεχάσουμε το περιστατικό όπως και τόσα άλλα. Θα ξεχαστεί και δεν θα προβληθεί όπως δεν προβάλλονται οι δολοφονίες των ανήλικων και ενήλικων εργατών που συμβαίνουν τόσο συχνά αλλά σπάνια βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας. Και τώρα, σκέφτηκες ότι το ζήτημα δεν θα είχε προβληθεί από τα ΜΜΕ αν δεν υπήρχε παράλληλη μετασχηματισμολογία και εκλογολογία;

Η εξουσία είναι μία και ενωμένη με έναν στόχο. Να σκοτώσει εμάς που την συντηρούμε Γιάννη. Παντοιοτρόπως. Ο καθένας και με ένα λιθαράκι.. όλοι συντηρούμε αυτούς που μας σκοτώνουν.

Και χωρίς αιδώ, αλίμονο να ντρεπόμαστε μπροστά σε αυτόν τον όλεθρο, θα σου γράψω ότι εδώ ο κόσμος καίγεται και εμείς μαλακιζόμαστε. Με ψυχοπαπαριές και ερωτιλίκια. Τα έχω πάρει στο κρανίο όπως καταλαβαίνεις γιατί στα 46 μου χρόνια έχοντας λιώσει και χάσει εκατοντάδες παπούτσια στους δρόμους, έχοντας αφισοκολλήσει τη μισή Αθήνα για να έχουν οι γιοι μου ένα καλύτερο μέλλον, βλέπω ότι μόνο πίσω πάμε.
Κι ας με πείτε σταλινική σας θυμίζω ότι οι Γάλλοι ακόνιζαν την γκιλοτίνα χρόνια ολόκληρα για να αποτελούν δημοκρατία που τη δείχνουν ακόμη και οι αριστεροί της Ευρώπης (τρομάρα μας!).
--

5/12/08

Της γυναίκας που αγάπησε το φίδι της λίμνης








Ένα παραμύθι της φυλής Passamaquoddy* χαρισμένο στον Σάββα. Χρόνια πολλά αδελφέ…
.
.
.
.
.
Σάββας, λεπτομέρεια από tattoo σε άνω άκρο με τεχνική freehand.
.
.
.
.

Τα πολύ παλιά χρόνια ζούσε μια όμορφη γυναίκα, τόσο όμορφη που προσέλκυε τα βλέμματα όλων των ανδρών. Κάποτε παντρεύτηκε. Ο άντρας της όμως πέθανε πολύ σύντομα κι εκείνη πήρε άλλον. Μέσα σ΄ ένα χρόνο είχε παντρευτεί πέντε φορές∙ τους πιο έξυπνους και γενναίους της φυλής. Και μετά εκείνη ξαναπαντρεύτηκε.

________
Ο έκτος σύζυγος, ήταν ένας άνθρωπος σιωπηρός∙ τόσο πολύ ώστε όλοι τον περνούσαν για χαζό. Αντίθετα όμως, αποδείχτηκε σοφότερος απ΄ όσο πίστευαν όλοι. Από την αρχή ήταν βέβαιος ότι η γυναίκα του έκρυβε ένα πολύ περίεργο μυστικό. Και αποφάσισε να το βρει. Έτσι, άρχισε να παρακολουθεί κάθε κίνησή της. Νύχτα μέρα.

Ήταν καλοκαίρι όταν εκείνη του πρότεινε να πάνε στο δάσος να κατασκηνώσουν και να μαζέψουν μούρα. Όπως κι έγινε. Σαν έφτασαν όμως άρχισε να του λέει ότι πρέπει να προπορευτεί ώστε να ετοιμάσει τη σκηνή τους. Εκείνος συμφώνησε και αφού απομακρύνθηκε αρκετά, χωρίς να τη χάσει από τα μάτια του, κρύφτηκε και άρχισε να την παρακολουθεί.

Η γυναίκα προχώρησε βαθιά στο δάσος κι έφτασε σε μια απόμακρη και δύσβατη περιοχή που έκρυβε καλά μέσα στα βράχια μια λιμνούλα. Εκεί έκατσε κι άρχισε να τραγουδάει. Αφρός σχηματίστηκε στην επιφάνεια του νερού. Και από τον αφρό βγήκε η ουρά ενός φιδιού. Ήταν ένα πλάσμα τεράστιο. Εκείνη, που είχε βγάλει εν τω μεταξύ όλα τα ρούχα της, αγκάλιασε το φίδι, που τυλίχτηκε γύρω της. Ο σύζυγος τα παρακολουθούσε όλα. Ήταν πια φανερό ότι το δηλητήριο του φιδιού που την κατέκλυζε φρόντιζε να το μεταφέρει σε άλλους για να σώσει τη ζωή της. Και αυτοί πέθαιναν.

Ο άντρας πήγε βιαστικά στο σημείο που ξεκίνησαν, έφτιαξε την καλύβα, δυο κρεβάτια κι άναψε φωτιά. Η γυναίκα του γύρισε κι αντικρίζοντας τα δυο κρεβάτια έδειξε θορυβημένη. Εκείνος όμως της είπε αυστηρά να ξαπλώσει μόνη της. Φοβισμένη πια ξάπλωσε να κοιμηθεί. Ο άντρας σηκώθηκε τρεις φορές τη νύχτα να ρίξει ξύλα στη φωτιά. Κάθε φορά την καλούσε και δεν έπαιρνε απάντηση. Ήταν νεκρή. Είχε πεθάνει από το δηλητήριο του φιδιού. Πήρε το σώμα της και το βύθισε στη λιμνούλα που ζούσε το φίδι._

Πηγή: Charles G. Leland, The Algonquin Legends of New England; or, Myths and Folk Lore of the Micmac, Passamaquoddy, and Penobscot Tribes (Boston: Houghton, Mifflin, and Company, 1884), pp. 273-274, [online]

Απόδοση: Α.Μ.

.

* Οι Passamaquoddy (Peskotomuhkati ή Pestomuhkati στη γλώσσα τους) είναι φυλή αυτοχθόνων κατοίκων της βορειανατολικής Αμερικής, κυρίως των περιοχών μεταξύ του Μέιν και του Μπρούζγουικ. Κατοικούσαν στις παράκτιες περιοχές του Μέιν μετακινούμενοι χειμώνα και καλοκαίρι μεταξύ ακτής και ενδοχώρας (γύρω από τον ποταμό St. Croix). Κύρια απασχόλησή τους ήταν η αλιεία. Όπως και άλλες φυλές εκδιώχθηκαν από τους έποικους τον 16ο αιώνα. Σήμερα από τη φυλή έχουν απομείνει 2.500 άτομα στο Μέιν και περίπου 1.000 σε άλλες κοντινές περιοχές. Από τους κατοίκους του Μέιν οι μισοί και πλέον ενήλικες ομιλούν τη κοινή διάλεκτο Maliseet-Passamaquoddy.

.

2/12/08

Δόγμα Μονρόε

Το Δόγμα Μονρόε αποτελεί μια δήλωση του Προέδρου των ΗΠΑ, Τζέιμς Μονρόε (Μόνροου), σύμφωνα με την οποία η αμερικανική ήπειρος, που είχε πάψει να αποτελεί ευρωπαϊκή αποικία, δεν θα επέτρεπε στις ευρωπαϊκές δυνάμεις να παρεμβαίνουν στις υποθέσεις της. Τα πράγματα θα ήταν καλά  αν περιορίζονταν μέχρις εκεί. Και όχι μόνο θα ήταν καλά αλλά θα τους χειροκροτούσαν τα έθνη ως λαό που πάλεψε για την ανεξαρτησία και την εδαφική κυριαρχία του.

Ωστόσο, στο δόγμα αυτό επισημαίνεται ότι οι ΗΠΑ θα παρεμβαίνουν όποτε ευρωπαϊκό έθνος προσπαθήσει να καταπιέσει ή να ελέγξει άλλο έθνος στο δυτικό ημισφαίριο, εκλαμβάνοντας την κίνηση των Ευρωπαίων ως πράξη επιθετικότητας. Υπό την έννοια αυτή η εθνική δήλωση των ΗΠΑ καθίσταται ηγεμονική. Πράγμα άλλωστε, που αποδείχθηκε και αποδεικνύεται ακόμη με τη χώρα αυτή να παρεμβαίνει όπου και όποτε κρίνει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Πρωταρχικός στόχος της δήλωσης ήταν κυρίως η προάσπιση της ανεξαρτησίας των κρατών της Λατινικής Αμερικής που μόλις είχαν απελευθερωθεί. Το δόγμα αυτό αποτελεί ουσιαστικά τη θεωρία δύο ξεχωριστών σφαιρών επιρροής, του Νέου και του Παλαιού Κόσμου και εξαγγέλθηκε με δεδομένες τις ανησυχίες των ΗΠΑ, αφενός ότι οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις θα επιχειρούσουν την ανάκτηση των χαμένων αποικιών της Ισπανίας και αφετέρου ότι οι Ρώσοι φιλοδοξούσαν να επεκταθούν στα Βορειοδυτικά τμήματα της αμερικανικής ηπείρου.

Τότε ο πολύς κύριος Κάνιγκ, υπουργός των εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας και γνωστός όχι μόνο από την εμπλοκή του και στα δικά μας πράγματα αλλά και ως πλατεία των Αθηνών, πρότεινε στον Μονρόε να κάνουν μια κοινή συμφωνία απαγορευτική για τη μελλοντική εποίκιση της Λατινικής Αμερικής πράγμα που αρχικά βρήκε σύμφωνο όχι μόνο τον Πρόεδρο αλλά και τους προηγούμενους, Τζέφερσον και Μάντισον. Εκείνος που είχε αντιρρήσεις στη σύναψη μιας τέτοιας δήλωσης-συμφωνίας ήταν ο Γραμματέας, γιος του 2ου Προέδρου και μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζον Κουίνσι Άνταμς, που υποστήριξε ότι η χώρα του πρέπει να κάνει αποκλειστική δήλωση.

Έτσι, πείσθηκε ο Μονρόε και θέτοντας τον ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στη δήλωσή του προς το Κογκρέσο στην 7η ετήσια σύσκεψη, 2 Δεκεμβρίου 1823, εστίασε σε τέσσερα σημεία: (1) οι ΗΠΑ δεν θα αναμειγνύονταν στις εσωτερικές υποθέσεις ή τους πολέμους μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών (2) οι ΗΠΑ αναγνώριζαν και δεν θα παρέμβαιναν στις υπάρχουσες αποικίες του δυτικού ημισφαιρίου (3) το δυτικό ημισφαίριο ήταν κλειστό για μελλοντική αποίκιση και (4) κάθε απόπειρα από μια ευρωπαϊκή δύναμη να καταπιέσει ή να ελέγξει οποιοδήποτε έθνος στο δυτικό ημισφαίριο θα αντιμετωπιζόταν ως εχθρική πράξη κατά των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ωστόσο, η εξοπλιστική -κυρίως- δύναμη των ΗΠΑ την εποχή που εξαγγέλθηκε ήταν ακόμη μικρή. Άλλωστε η χώρα ζούσε πάντα με το φόβο αποβίβασης του ισχυρού βρετανικού ναυτικού στα νότια της ηπείρου. Έτσι το Δόγμα έμεινε άγνωστο εκτός ΗΠΑ για 30 σχεδόν χρόνια πράγμα που διαπιστώνεται από το γεγονός ότι δεν το επικαλέσθηκαν σε αρκετές περιπτώσεις παρέμβασης Ευρωπαίων όπως λ.χ. των Βρετανών στα Φόκλαντ (1833). Βέβαια ο Πρόεδρος Τζέιμς Νοξ Πολκ (1845-1849) που πέρασε στην ιστορία επειδή διπλασίασε την έκταση των ΗΠΑ, προειδοποίησε τους Βρετανούς και τους Ισπανούς, επιβεβαιώνοντας έτσι το δόγμα Μονρόε, εντάσσοντας το Τέξας και το Όρεγκον και με πολεμικές επιχειρήσεις το Νέο Μεξικό στη χώρα του. Το ίδιο έγινε και επί προεδρίας Άντριου Τζόνσον οπότε έληξε και ο εμφύλιος. Το 1867 μετά τις πιέσεις των ΗΠΑ, με συγκέντρωση στρατευμάτων στο Ρίο Γκράντε, αποσύρθηκαν οι Γάλλοι.

Οι αντιδράσεις των Λατινοαμερικανών στη δήλωση του Μονρόε δεν μπορούμε να πούμε ότι ήταν αρνητικές. Άλλωστε γνώριζαν πόσο αδύναμες ήταν τότε οι ΗΠΑ και ήξεραν ότι η απειλή προερχόταν από την Ευρώπη. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο Σιμόν Μπολιβάρ το 1826 στην πρώτη «Παναμερικανική» Σύσκεψη εκφράστηκε θετικά προς τις δηλώσεις Μονρόε θεωρώντας τις ως ένα εργαλείο εθνικής πολιτικής.

Το δόγμα παραμελήθηκε αρκετά χρόνια μέχρι που οι ΗΠΑ προέκυψαν παγκόσμια δύναμη με τον Θεόδωρο Ρούσβελτ το 1904 να το συμπληρώνει ενισχύοντας τη ζώνη επιρροής της χώρας του. Και ποια ήταν η συμπλήρωση; «Σε περίπτωση κατάφωρων και χρόνιων παραπτωμάτων από ένα έθνος της Λατινικής Αμερικής, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να επεμβαίνουν στα εσωτερικά του έθνους». Με άλλες λέξεις δηλαδή, όποιος μάς πάει κόντρα την έχει βαμμένη!

Και όλα αυτά με το επιχείρημα ότι η Ευρώπη εξακολουθούσε να αποτελεί απειλή για την αμερικανική ήπειρο, φοβούμενος προφανώς μην προλάβουν και «τακτοποιήσουν» οι Ευρωπαίοι πριν από αυτόν τους Λατινοαμερικανούς. Αυτό θυμίζει και την ελληνική παροιμία: «Δυο γάιδαροι τσακώνονταν σε ξένο αχερώνα».

Μεταξύ των δύο Ρούσβελτ, Θεόδωρου και Φραγκλίνου, οι ΗΠΑ έκαναν πολλές παρεμβάσεις τόσο στη Λατινική Αμερική όσο και στην Καραϊβική, χωρίς βρετανική αντίδραση. Γεγονότα που μάλλον σήμαναν την υποστήριξη του δόγματος από πλευράς τους, στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης των εμπορικών κυρίως συμφερόντων. Από τη δεκαετία του ΄30 και μετά επιχειρήθηκε η διαμόρφωση αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής σε «συνεννόηση» με τα έθνη του νότου της ηπείρου που μεταφράζεται ως ιδιοκτήτης (ΗΠΑ) και νοικάρης (λαοί), πράγμα που ισχύει σε διάφορες περιοχές μέχρι σήμερα.

Εδώ αξίζει να παραθέσουμε μια χαρακτηριστικότατη δήλωση Αμερικανού Προέδρου (Δημοκρατικού παρακαλώ) που αναδεικνύει ότι η εξωτερική πολιτική των Αμερικανών έχει την πηγή της στο δόγμα Μονρόε. Δήλωσε λοιπόν ο Τζον Κένεντι στις 29 Αυγούστου 1962 σε συνέντευξη τύπου: «Το Δόγμα Μονρόε σημαίνει αυτό που ο Πρόεδρος Μονρόε και ο Τζον Κουίνσι Άνταμς διατύπωσαν, και αυτό είναι ότι θα αντιταχθούμε στην επέκταση εξουσιών κάθε ξένης δύναμης στο δυτικό ημισφαίριο, και γι΄ αυτό είμαστε αντίθετοι σε ό,τι συμβαίνει στην Κούβα σήμερα. Γι΄ αυτό σταματήσαμε τις δοσοληψίες. Αυτός είναι ο λόγος που εργαστήκαμε στον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών και με άλλους τρόπους για να απομονώσουμε την κομμουνιστική απειλή, στην Κούβα. Γι΄ αυτό θα εξακολουθήσουμε τη μεγάλη μας προσπάθεια να την αποφύγουμε».

Βέβαια, αν δεν τον είχαν δολοφονήσει θα είχε σήμερα εκτός από τη χαρά της ζωής και μια άλλη χαρά. Να απολαμβάνει ένα Πρόεδρο του Νότου, τέως νοικάρη τους, που ευχόμενος να μην δολοφονήσουν και τον Ομπάμα, δήλωσε προχθές: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μόνο ο Λευκός Οίκος, είναι μια αυτοκρατορία που σκοτώνει, βομβαρδίζει και δολοφονεί».

Αυτό λοιπόν, (ξανα)δήλωσε ο Ούγκο Τσάβεζ, γιατί βλέπετε κανένα δόγμα δεν είναι ικανό να σταθεί όταν ο λαός δεν το επιθυμεί. Εκτός κι αν είναι αμετανόητοι ραγιάδες.
______
======
=====
____________
Προτείνω σχετικά το άρθρο της κ. Πόλυς Χατζημανωλάκη Το δόγμα Μονρόε: Φύλλο συκής ή χιτώνας του Νέσσου;
--