Οι αφαιμάξεις και οι υποκλυσμοί αποτελούσαν τις κατ΄ εξοχήν θεραπείες για τις περισσότερες ασθένειες κατά τον Μεσαίωνα. Μέθοδοι που δεν είναι μακριά ούτε από εκείνες της εποχής του Ιπποκράτη ούτε από αυτές που εφαρμόζονται, γενικότερα, στη σύγχρονη Ελλάδα. Πηγή εικόνων
.
Από ΄κει που όλοι σκοτώνονταν για πλουραλισμό και για πολυκομματική Βουλή βρεθήκαμε ξαφνικά μόνο με δύο κόμματα σε πλήρη λειτουργία, εκ των οποίων το ένα κυβερνά και το άλλο κάνει αντιπολίτευση. Έτσι, η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της υπό την καθοδήγηση της «μαμάς» ΕΕ και των εκπροσώπων του εγχώριου κεφαλαίου, δύο κόμματα της αντιπολίτευσης ασχολούνται με τα δικά τους, το άλλο περιμένει τις εξελίξεις των «άλλων», και μένει να παλεύει, ουσιαστικά, την κατάσταση μόνο το ΚΚΕ. Όχι δηλαδή ότι τα υπόλοιπα είχαν να πουν και κάτι, αλλά το αναφέρω για λόγους τυπικούς.
Χωρίς να υποβιβάζω τη σοβαρότητα της κρίσης στο πολιτικό και πολιτειακό σύστημα, γιατί με τέτοια έχουμε να κάνουμε, δεν σας κρύβω ότι το σκηνικό μετά τις εκλογές, μου προκαλεί και ολίγη ευθυμία, καθώς, και ως υγειονομικός, σκέφτομαι ότι η χώρα μας μοιάζει με ένα …. απέραντο μαιευτήριο. Θα μου πείτε είναι μια εξέλιξη κι αυτό μια και συνήθως μοιάζει με ένα, επίσης απέραντο, ψυχιατρείο, ωστόσο το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Οι μεν κυβερνώντες διανύουν φάση λοχείας, με διπλάσιο και πλέον αριθμό ημερών αντίστοιχο του μεγέθους που έχει το προϊόν της … γέννας τους, οι δε αντιπολιτευόμενοι (μείζονες και ελάσσονες) είναι στις … μέρες τους να γεννήσουν αρχηγούς ή κομματικούς σχηματισμούς. Κι έμεινε μόνο η Παπαρήγα να τρέχει να καλύψει τα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών όλων των γενικών νοσοκομείων, όπου έτσι κι αλλιώς είναι γνωστές οι ελλείψεις προσωπικού.
Δεν με ενδιαφέρει πώς «την έχουν δει» σ΄ αυτή τη χώρα οι πολιτικοί αλλά με καίει πώς τους βλέπουν οι ψηφοφόροι που τους εμπιστεύονται. Το έχουμε πάρει, καιρό τώρα, σκοινί-κορδόνι και δεχόμαστε να ψηφίζουμε κόμματα που αφού εξασφαλίσουν τις έδρες τους στη Βουλή αρχίζουν να αναζητούν τον χαρακτήρα τους! Μα τότε, δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να καταλάβουμε ότι ακόμη και τα προγράμματά τους είναι πλαστά. Είναι δυνατόν να είναι αλλιώς, εφόσον ψάχνουν τον προσανατολισμό τους ή/και τον τρόπο οργάνωσης του σχηματισμού τους ή/και αν θα εξακολουθήσουν να υφίστανται;
Τελικά, και όπως αποδεικνύεται, η παροιμιώδης φράση «Κάταπιε το και μη μιλάς» δεν έχει να κάνει μόνο με τα κυβερνητικά μέτρα αλλά και με όσα διαδραματίζονται στην πλειοψηφία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Εξελίξεις που καθημερινά γιγαντώνουν την άποψη ότι είμαστε άξιοι των επιλογών μας. Κλείνοντας τη σημερινή «τσαντίλα», και για να μην μακρύνουν οι σκέψεις μου περί κίβδηλων ψήφων και ιδεολογιών, παραθέτω από το βιβλίο «Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις» του Τάκη Νατσούλη την προέλευση της παραπάνω φράσης.
Αυτή τη σύσταση κάνουμε σ΄ αυτόν που έπαθε κάτι και προσπαθεί να αντιδράσει, φέροντας αντιρρήσεις. Υπάρχει η γνώμη ότι η φράση αυτή προήλθε από την «κατάπιε το σάλιο σου», κατάπιε, δηλαδή, τα λόγια σου και μην αντιμιλάς. Κατά τον Φ. Κουκουλέ, πρόκειται για φάρμακο που, αν και είναι δυσάρεστο στη γεύση, θα πρέπει να το καταπιεί χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις, χωρίς να μιλά. Σε συγγραφέα του ΙΕ΄ αιώνα διαβάζουμε: «εάν τι ουκ αρέση, άκοντες υπομείνωση και αντί νέκταρος ή μυρεψικού ποτού την χολήν καταπίωσι»∙ «ει και ακαύσωσιν οι μη θέλοντες και ει φανήσεται αυτοίς αυστηρόν ή πικρόν θέλοντες και μη θέλοντες καταπίωσιν αυτό».
Από ΄κει που όλοι σκοτώνονταν για πλουραλισμό και για πολυκομματική Βουλή βρεθήκαμε ξαφνικά μόνο με δύο κόμματα σε πλήρη λειτουργία, εκ των οποίων το ένα κυβερνά και το άλλο κάνει αντιπολίτευση. Έτσι, η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της υπό την καθοδήγηση της «μαμάς» ΕΕ και των εκπροσώπων του εγχώριου κεφαλαίου, δύο κόμματα της αντιπολίτευσης ασχολούνται με τα δικά τους, το άλλο περιμένει τις εξελίξεις των «άλλων», και μένει να παλεύει, ουσιαστικά, την κατάσταση μόνο το ΚΚΕ. Όχι δηλαδή ότι τα υπόλοιπα είχαν να πουν και κάτι, αλλά το αναφέρω για λόγους τυπικούς.
Χωρίς να υποβιβάζω τη σοβαρότητα της κρίσης στο πολιτικό και πολιτειακό σύστημα, γιατί με τέτοια έχουμε να κάνουμε, δεν σας κρύβω ότι το σκηνικό μετά τις εκλογές, μου προκαλεί και ολίγη ευθυμία, καθώς, και ως υγειονομικός, σκέφτομαι ότι η χώρα μας μοιάζει με ένα …. απέραντο μαιευτήριο. Θα μου πείτε είναι μια εξέλιξη κι αυτό μια και συνήθως μοιάζει με ένα, επίσης απέραντο, ψυχιατρείο, ωστόσο το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Οι μεν κυβερνώντες διανύουν φάση λοχείας, με διπλάσιο και πλέον αριθμό ημερών αντίστοιχο του μεγέθους που έχει το προϊόν της … γέννας τους, οι δε αντιπολιτευόμενοι (μείζονες και ελάσσονες) είναι στις … μέρες τους να γεννήσουν αρχηγούς ή κομματικούς σχηματισμούς. Κι έμεινε μόνο η Παπαρήγα να τρέχει να καλύψει τα Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών όλων των γενικών νοσοκομείων, όπου έτσι κι αλλιώς είναι γνωστές οι ελλείψεις προσωπικού.
Δεν με ενδιαφέρει πώς «την έχουν δει» σ΄ αυτή τη χώρα οι πολιτικοί αλλά με καίει πώς τους βλέπουν οι ψηφοφόροι που τους εμπιστεύονται. Το έχουμε πάρει, καιρό τώρα, σκοινί-κορδόνι και δεχόμαστε να ψηφίζουμε κόμματα που αφού εξασφαλίσουν τις έδρες τους στη Βουλή αρχίζουν να αναζητούν τον χαρακτήρα τους! Μα τότε, δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη για να καταλάβουμε ότι ακόμη και τα προγράμματά τους είναι πλαστά. Είναι δυνατόν να είναι αλλιώς, εφόσον ψάχνουν τον προσανατολισμό τους ή/και τον τρόπο οργάνωσης του σχηματισμού τους ή/και αν θα εξακολουθήσουν να υφίστανται;
Τελικά, και όπως αποδεικνύεται, η παροιμιώδης φράση «Κάταπιε το και μη μιλάς» δεν έχει να κάνει μόνο με τα κυβερνητικά μέτρα αλλά και με όσα διαδραματίζονται στην πλειοψηφία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Εξελίξεις που καθημερινά γιγαντώνουν την άποψη ότι είμαστε άξιοι των επιλογών μας. Κλείνοντας τη σημερινή «τσαντίλα», και για να μην μακρύνουν οι σκέψεις μου περί κίβδηλων ψήφων και ιδεολογιών, παραθέτω από το βιβλίο «Λέξεις και Φράσεις Παροιμιώδεις» του Τάκη Νατσούλη την προέλευση της παραπάνω φράσης.
Αυτή τη σύσταση κάνουμε σ΄ αυτόν που έπαθε κάτι και προσπαθεί να αντιδράσει, φέροντας αντιρρήσεις. Υπάρχει η γνώμη ότι η φράση αυτή προήλθε από την «κατάπιε το σάλιο σου», κατάπιε, δηλαδή, τα λόγια σου και μην αντιμιλάς. Κατά τον Φ. Κουκουλέ, πρόκειται για φάρμακο που, αν και είναι δυσάρεστο στη γεύση, θα πρέπει να το καταπιεί χωρίς να φέρνει αντιρρήσεις, χωρίς να μιλά. Σε συγγραφέα του ΙΕ΄ αιώνα διαβάζουμε: «εάν τι ουκ αρέση, άκοντες υπομείνωση και αντί νέκταρος ή μυρεψικού ποτού την χολήν καταπίωσι»∙ «ει και ακαύσωσιν οι μη θέλοντες και ει φανήσεται αυτοίς αυστηρόν ή πικρόν θέλοντες και μη θέλοντες καταπίωσιν αυτό».
