Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

16/12/09

Πώς μας θέλει η "αληθής δημοκρατία"


.


Χθες ο καθένας από αυτούς που συνάντησα είχε να μου πει κι ένα νέο. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ανακάμψαμε και αρχίζουμε πάλι να συζητάμε καθώς το τελευταίο διάστημα οι πλειοψηφία των κατά τ΄ άλλα «πολιτικών» Ελλήνων, περνάει μια περίοδο βουβαμάρας. Αν και συνάντησα λίγους ανθρώπους, μια και τελώ εν αδεία, εκείνο που διαπίστωσα είναι ότι απλά αρχίζουμε να επανερχόμαστε στις προηγούμενες συνήθειες. Μου είπαν λοιπόν, ότι έκαψαν το μαγαζί κάποιου που το όνομά του δεν το συγκράτησα αλλά έμοιαζε με του Σώμερσετ Μωμ, ότι το τάδε μαγαζί έχει 30% εκπτώσεις, ότι μια γνωστή επιχειρεί να διορθώσει τα οικονομικά της εκθέτοντας ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ανθρώπων στο ακροατήριο, ότι τα τεστ των ιδιωτών μικροβιολόγων είναι αναξιόπιστα σε σχέση με εκείνα του ΕΣΥ, ότι η κακοκαιρία μπορεί να εμποδίσει τη Χριστουγεννιάτικη έξοδο και άλλα, που θυμίζουν καθημερινή Ελλάδα -σε όλο της το μεγαλείο.

Το κερασάκι ήταν όσα άκουσα μετά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τη (ή τι!) διαφθορά. Το νοστιμότερο βέβαια, ηδονή στ΄ αυτιά μου, ήταν το γεγονός ότι ένας πολιτικός αρχηγός, μία για να ακριβολογούμε, δεν έκανε αμέσως δηλώσεις. Από τη βιασύνη και τη βεβαιότητα «των τεσσάρων» δικαιολόγησα, υπό μία έννοια, το ενδιαφέρον που έχουν οι πέριξ μου για τα «άσχετα». Και λέω «εν μέρει» γιατί αν το σκέπτονταν καλύτερα ίσως να μην βρισκόμαστε σήμερα όλοι …. διεφθαρμένοι. Τότε αναρωτήθηκα για χιλιοστή φορά τι ακριβώς ψάχνουν όλοι αυτοί «οι αδιάφθοροι» από εμάς αλλά και πού και πώς το ψάχνουν. Σε ένα στρογγυλό τραπέζι; Σε μια δημοκρατία που μόνο αληθινή δεν είναι;
.


.
Σαν σήμερα, 16 Δεκεμβρίου, του έτους έναρξης της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας (1974), ο Κώστας Βάρναλης κατέθεσε την πένα του από την οποία βγήκαν χιλιάδες στίχοι στους περισσότερους από τους οποίους σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, χτυπάει και χτυπιέται για την ελευθερία, ως απόγονος του Διονύσου. Στη μνήμη του ένα ποίημα που επιλέχθηκε επειδή είναι διαχρονικά ελληνικό κι ένα βίντεο που επιβεβαιώνει ότι το ίδιο συμβαίνει σε όλη την έκταση της ποίησής του.


Να μην ακούω και να μη βλέπω να πατώ.
Να μη νογάω και να 'χω το στόμα βουλωτό.
Να μη με φαρμακών' η μπόχα του καιρού μου.
Χωρίς αυτιά και μάτια, μύτη και μυαλό,
μουγκός να πηαίνω, όποτε μου 'ρθει, προς νερού μου,
κι άμα τσινάει ο Γάϊδαρος να μη γελώ.
Και σα με καρυδώνουνε μουνούχο σκλάβο
οι Αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο.

.
Για τον ποιητή
-Ο Οδηγητής Ποιητής της εργατιάς Κώστας Βάρναλης, Ριζοσπάστης
-Κώστας Βάρναλης-Ο Πλαστουργός της «Νιας Ζωής», Σελίδα των Οικολόγων Εναλλακτικών
-Ποιήματα του Κώστα Βάρναλη, Πανεπιστήμιο Αθηνών