Η μητέρα των «Γεφυρισμών» έχει προγραμματίσει μια ανάρτηση με θέμα Ιρλανδία-Βαν Γκογκ για σήμερα που ο μήνας τελειώνει, την οποία οφείλω να ανεβάσω και να σας πληροφορήσω ότι όταν με το καλό επιστρέψει στα blog-ενδιαφέροντά της θα έχει αφιέρωμα στη Γερμανία, ως χώρα του μήνα, ανεξάρτητα από το χθεσινό αποτέλεσμα. Μυστήριο παραμένει η εμμονή της να επιλέξει τους «χαμένους» του τελικού, όπως και ο καλλιτέχνης τα έργα του οποίου θα συνοδεύσουν τα γερμανικά τέρατα. Πιθανολογώ πάντως ότι η επιλογή της μπορεί να οφείλεται στην αδυναμία που έχει στον Μπρεχτ, στον Μπάαντερ, στον Μπαχ και άλλους Γερμανούς. Χμ! τώρα που το σκέφτομαι και στους Ολλανδούς ζωγράφους. Λέτε να αρχίζει και αυτού το όνομα από «Μπ»;
Στο πλαίσιο αυτής της προγραμματισμένης ανάρτησης, βρήκα την ευκαιρία να σχολιάσω το χθεσινό αποτέλεσμα, στο Euro2008, από μία διαφορετική οπτική, όχι αμιγώς ποδοσφαιρική. Ξεκινάω λοιπόν, με αυτήν και στη συνέχεια σας αφήνω να απολαύσετε την κορύφωση του αφιερώματος στην Ιρλανδία.
Στο πλαίσιο αυτής της προγραμματισμένης ανάρτησης, βρήκα την ευκαιρία να σχολιάσω το χθεσινό αποτέλεσμα, στο Euro2008, από μία διαφορετική οπτική, όχι αμιγώς ποδοσφαιρική. Ξεκινάω λοιπόν, με αυτήν και στη συνέχεια σας αφήνω να απολαύσετε την κορύφωση του αφιερώματος στην Ιρλανδία.
Ευχαριστούμε πολύ για τα σχόλια και τα μηνύματά σας
Πριν από τέσσερα χρόνια στο στάδιο «Ζοσέ Αλβαλάδε» της Πορτογαλίας το «πειρατικό» του Ότο Ρεχάγκελ ολοκλήρωνε την μαγική του πορεία προς το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, το ποδόσφαιρο βρήκε τον τρόπο να επιβεβαιώσει για ακόμη μια φορά πως ενώνει. Αν και κλισέ, η ιδιότητα του δημοφιλέστερου -με βάση τα νούμερα- αθλήματος στον πλανήτη να ενώνει διαφορετικούς ανθρώπους εκπλήσσει τους πάντες. Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες, ΠΑΟΚτσήδες, Αριανοί και λοιποί βγήκαν μαζί στον Αθήνα και στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας και πανηγύρισαν αγκαλιά το θαύμα του Θοδωρή Ζαγοράκη και τον συμπαικτών του.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ένας άνθρωπος στην ηλικία του «χερ Ότο», ο Λουίς Αραγονιές, μαζί με τους ποδοσφαιριστές του, κατάφεραν να ενώσουν όχι απλά ανθρώπους διαφορετικών ομάδων. Κατάφεραν να βγάλουν στους δρόμους την ίδια στιγμή εκατομμύρια Ισπανούς από όλες (!) τις κοινότητες της χώρας που ονομάζεται Ισπανία και διχάζεται καθημερινά από την αντιπαλότητα των κοινοτήτων αυτών.
Ανδαλουσία, Αραγονία, Αστούριας, Βαλεαρίδες νήσοι, χώρα των βάσκων, κανάρια νησιά, Καντάμπιρα, Καστίλη-Λα Μάντσα, Καστίλη και Λεόν, Καταλονία, Εξτρεμαδούρα, Γαλικία, Μαδρίτη, Μούρθια, Ναβάρα, Λα Ριόχα, κοινότητα της Βαλένθια. 17 διαφορετικές περιοχές, όλες ανεξάρτητες και πάνω από όλα αυτόνομες. Το βράδυ της Κυριακής 29 Ιουνίου 2008, η Ισπανία φόρεσε μόνο δυο χρώματα. Άφησε στην άκρη κάθε διαχωρισμό, πήρε την σημαία με τις δυο κόκκινες ρίγες και το κίτρινο γέμισμα και βγήκε στους δρόμους.
Βάσκοι, Γαλιθιάνοι, Καστιγιάνοι και Καταλανοί. Μαδριλένοι και Ανδαλουσιανοί. Όλοι μαζί μια αγκαλιά για την ομάδα που κατάφερε αυτό που κανένας βασιλιάς, πρίγκιπας ή πρωθυπουργός δεν κατάφερε και όπως φαίνεται δεν θα καταφέρει ποτέ: να ενώσει τους ισπανούς σαν μια γροθιά.
Και όλα αυτά για το άθλημα όπου 22 άνθρωποι τρέχουν πίσω από ένα τόπι και προσπαθούν να το ρίξουν στα δίχτυα του αντιπάλου. Ένα άθλημα... «πρωτόγονο», «κατακριμένο» για την παράδοξη ικανότητα που έχει να φανατίζει τους ανθρώπους.
Λέτιρ Ντάλαν
Πατατοφάγοι, Vincent van Gogh, 1885
Λάδι σε καμβά, Μουσείο Van Gogh, Άμστερνταμ
Ένας τεράστιος βολβός, ή φυσερό από αυτά που είχαν παλιά οι σιδεράδες, με ανθρώπινο κεφάλι, είναι ο Ιρλανδός Λέτιρ Ντάλαν. Τον γέννησε, τον 10ο αιώνα, μια ιέρεια που ερωτεύτηκε έναν Ίτς Ουήσγκη. Ύστερα, ο Λέτιν Ντάλαν ερωτεύτηκε μια γελάδα κι έκανε ένα άλλο τέρας. Και το παιδί του -τέρας κι αυτό-ερωτεύτηκε κάποιο άλλο τέρας και γέμισαν την Ιρλανδία με τέρατα.
Από την εγκυκλοπαίδεια των τεράτων
Ανάρτηση αφιερωμένη στη «χώρα του μήνα» σε συνδυασμό με πίνακες του Βίνσεντ βαν Γκογκ που ο μοναδικός συνοδοιπόρος στη ζωή του ήταν η μοναξιά…
