27-2-1943. Ο Κωστής Παλαμάς οδηγείται στην τελευταία κατοικία του. Η γερμανική Κατοχή δεν εμπόδισε χιλιάδες πεινασμένους και εξαθλιωμένους ανθρώπους να συνοδεύσουν τον ποιητή διαμαρτυρόμενοι ταυτόχρονα για τα δεινά της χώρας. Ο Άγγελος Σικελιανός, (εδώ κρατά το φέρετρο) απήγγειλε ως επικήδειο το ποίημα «Ηχήστε οι Σάλπιγγες» και ο κόσμος αγνοώντας τις κατοχικές δυνάμεις και τους συνεργάτες τους, έψαλλε τον Εθνικό Ύμνο.
Η 27η Φεβρουαρίου έχει καταγραφεί στην ιστορία ως μία εξαιρετικά βρώμικη ημέρα, αντίθετα από την «καθαρή» που «γιορτάζουμε» τη χρονιά αυτή. Και μάλιστα έχει καταγραφεί ως τέτοια (βρώμικη) όχι μόνο στην ιστορία των (δις) κατακτητών της χώρας μας αλλά και στην Παγκόσμια.
Την ημέρα εκείνη, ο εμπρησμός του κτιρίου που στέγαζε τη γερμανική νομοθετική εθνοσυνέλευση, Ράιχσταγκ, χρησιμοποιήθηκε ως εφαλτήριο των Ναζί αρχικά για την εξόντωση των Γερμανών κομμουνιστών και αργότερα όλων, σχεδόν, των πληθυσμών της Ευρώπης.
Ωστόσο, οι Ναζί δεν περιορίστηκαν μόνο στην προετοιμασία τους για τα πεδία μαχών, αλλά στο πλαίσιο της εξάπλωσής τους άρχισαν να συνεργάζονται με πάσης φύσεως στοιχεία, κυρίως Αμερικανούς που είχαν πρόσβαση στα ΜΜΕ, ξεκινώντας την αντισοβιετική προπαγάνδα. Μια προπαγάνδα με την οποία γαλουχήθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη και παρόλο που σήμερα η αλήθεια έχει αποκαλυφθεί τα ίδια ψεύδη αναπαράγονται μετά μανίας.
Ο Mario Sousa, μέλος του Σουηδικού Κομμουνιστικού Κόμματος σε μια εκτενή έρευνά του τον Ιούνιο του 1998, τεκμηριώνει ως πληθωριστικούς τους αριθμούς που κυκλοφορούσαν στη Δύση επί τουλάχιστον έξι δεκαετίες σχετικά με τις φυλακίσεις και εκτελέσεις αντικαθεστωτικών στην ΕΣΣΔ αλλά και του θανάτους από λιμό, την εποχή του Στάλιν. Θεωρώντας ορόσημο την 27η Φεβρουαρίου για την προπαγάνδα κατά της ΕΣΣΔ, ο Sousa αφού αναφέρει τα γεγονότα της ημέρας εκείνης συνεχίζει με τις εξής παραγράφους:
Στο πλευρό του Χίτλερ ήταν ο Γκαίμπελς, ο Υπουργός Προπαγάνδας, το άτομο που ήταν υπεύθυνο για να εντυπώσει το ναζιστικό όνειρο στους Γερμανούς. Το «όνειρο» αυτό είχε ως εξής: φυλετικά «καθαροί» άνθρωποι ζουν σε μια Μεγάλη Γερμανία, μια χώρα με lebensraum, έναν ευρύ χώρο να ζουν. Ένα μέρος αυτού του lebensraum, απαιτούσε την ενσωμάτωση στο γερμανικό έθνος μιας περιοχής στα ανατολικά της Γερμανίας, η οποία στην πραγματικότητα ήταν πολύ πιο μεγάλη και από την ίδια χώρα. Ήδη από το 1925, στον «Αγώνα Του» ο Χίτλερ είχε υποδείξει την Ουκρανία ως αναπόσπαστο μέρος αυτού του γερμανικού «ζωτικού χώρου».
Η Ουκρανία και άλλες περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης έπρεπε να ανήκουν στο γερμανικό έθνος έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά τρόπο «κατάλληλο». Σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα, το «ναζιστικό ξίφος» θα «ελευθέρωνε» αυτά τα εδάφη για λογαριασμό της γερμανικής φυλής. Με τη γερμανική τεχνολογία και τις γερμανικές επιχειρήσεις, η Ουκρανία θα μετασχηματιζόταν σε μια περιοχή που θα παρήγαγε δημητριακά για τη Γερμανία. Αλλά πρώτα οι Γερμανοί έπρεπε να ελευθερώσουν την Ουκρανία από τα «κατώτερα όντα» που την κατοικούσαν, τα οποία σύμφωνα με τη ναζιστική προπαγάνδα, θα έπαιζαν το ρόλο εργατικού δυναμικού, δίκην σκλάβων, στα γερμανικά σπίτια, εργοστάσια και χωράφια –κι όπου απαιτούσε η γερμανική οικονομία.
Έχοντας τη βεβαιότητα ότι η Ελλάδα του 2012, αποτελεί για τη Γερμανία, την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ την Ουκρανία του 1933, ελπίζω κι εύχομαι τα ψεύδη τους αυτή τη φορά να αποδειχθούν ανίσχυρα. Εξάλλου στο χέρι μας είναι.
