Μεταξύ των ετών 1903 και 1913, εκατομμύρια Ευρωπαίοι μετανάστες βγήκαν στο λιμάνι της
Νέας Υόρκης. Σχεδόν αμέσως για πολλούς από αυτούς, το αμερικανικό όνειρο έγινε
εφιάλτης: στοιβαγμένοι σε ανθυγιεινούς χώρους, ζούσαν την απόλυτη φτώχεια. Για
να επιβιώσει μια οικογένεια έπρεπε να εργάζονται όλα τα μέλη της.
Η απογραφή του 1910 έδειξε ότι δύο εκατομμύρια παιδιά από 10
έως 15 ετών μοχθούσαν σε ορυχεία και αγροκτήματα, δέκα ώρες την ημέρα, έξι
ημέρες την εβδομάδα. Η παιδική εργασία στις ΗΠΑ διευθετήθηκε μόλις το 1938.
οι Αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο.
(Κ. Βάρναλης)
Η φωτογραφία λήφθηκε το 1908, σε έναν βαμβακόμυλο της Καρολίνα.
Η Μαρτ Πέιν, 5 ετών, συγκέντρωνε δέκα κιλά βαμβάκι την ημέρα. Τα πάντα στη
μικρούλα υποδηλώνουν την ταλαιπωρία, την καθημερινή αγγαρεία, μα και την
αξιοπρέπεια, κοιτάζοντας κατ΄ ευθείαν προς την κάμερα του Λιούις Χάιν.
Ο φωτογράφος εργάσθηκε για την Εθνική Επιτροπή Παιδικής
Εργασίας, μια οργάνωση που αγωνίστηκε για την κατάργηση της παιδικής εργασίας. Προκειμένου
να ευαισθητοποιηθεί το κοινό τα μέλη της οργάνωσης προσπαθούσαν να συλλέξουν
στοιχεία και κυρίως φωτογραφίες. Στο πλαίσιο αυτού του αγώνα ο Χάιν ταξίδεψε σε
όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες καταφέρνοντας να διεισδύσει στα ορυχεία στη
Βιρτζίνια, στις υαλουργίες της Ιντιάνα και στις φυτείες βαμβακιού στο Νότο. Για
να καθησυχάσει τους φόβους των αφεντικών άλλοτε παρουσιαζόταν ως ασφαλιστής κι
άλλοτε ως πωλητής της Βίβλου, ενώ κατάφερνε να αποκτήσει την εμπιστοσύνη των
παιδιών. Στην τσέπη του, έκρυβε ένα μικρό σημειωματάριο, στο οποίο κρατούσε κρυφά
σημειώσεις και την ηλικία των παιδιών την υπολόγιζε με βάση το ύψος τους. Αντί μέτρου
χρησιμοποιούσε τα κουμπιά του σακακιού του τα οποία είχε βαθμονομήσει
κατάλληλα.
Πηγή: Mary
Monique Robin, Les Cent Photos du Siècle, Editions Du Chêne - Hachette, 1999.
