Αν και μόλις 21 ετών, οι εμπειρίες της σύντομης ζωής μου, μου επιτρέπουν έως τώρα να μπορώ να βουτάω πρώτα την γλώσσα μου -και κατ' επέκταση τα δάχτυλά μου- στο μυαλό μου προτού μιλήσω ή γράψω. Δεν θέλω να λέω πως «γνωρίζω», όμως έχω μια μικρή πείρα για τα λιγοστά χρόνια που κοιτάζω τον ήλιο.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που ο άνθρωπος φτάνει σε αυτό που ο λαός εκφράζει με την καλύτερη λέξη: στο Αμήν! Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε τα ξημερώματα της Κυριακής 29 Ιουνίου, λίγες ώρες πριν ο ήλιος αρχίσει να ξεπροβάλει για ακόμη μια φορά στον «μάταιο τούτο κόσμο». Ήταν απόρροια μιας... απορίας! Γιατί υπάρχουμε μαμά; Και η μαμά ανέκαθεν προσπαθούσε να εξηγήσει. Να μου ανοίξει τους ορίζοντες, να με μάθει πως ακόμη και η ορθή ανάγνωση μιας αράδας είναι αρκετή για να σε κάνει να μπορείς να πεις/ γράψεις 100 σειρές από αποφθέγματα ζωής.
Η μαμά αυτή, απέχει για λίγο από τους «Γεφυρισμούς». Επειδή όμως το μήλο θα πέσει κάτω από το … γιοφύρι, εγώ κρατάω το λάβαρό μας ψηλά μέχρι να ξεφύγει για πολλοστή φορά από τους δικούς της άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Να βρει τον δικό της, επίγειο προς το παρόν, παράδεισο και να συνεχίσει να κολυμπάει στην απέραντη θάλασσα συναισθημάτων που κατακλύζουν το μυαλό της σαν ξαπλώνει, κοιμάται, καπνίζει, διαβάζει, γράφει, κάθεται…
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που ο άνθρωπος φτάνει σε αυτό που ο λαός εκφράζει με την καλύτερη λέξη: στο Αμήν! Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε τα ξημερώματα της Κυριακής 29 Ιουνίου, λίγες ώρες πριν ο ήλιος αρχίσει να ξεπροβάλει για ακόμη μια φορά στον «μάταιο τούτο κόσμο». Ήταν απόρροια μιας... απορίας! Γιατί υπάρχουμε μαμά; Και η μαμά ανέκαθεν προσπαθούσε να εξηγήσει. Να μου ανοίξει τους ορίζοντες, να με μάθει πως ακόμη και η ορθή ανάγνωση μιας αράδας είναι αρκετή για να σε κάνει να μπορείς να πεις/ γράψεις 100 σειρές από αποφθέγματα ζωής.
Η μαμά αυτή, απέχει για λίγο από τους «Γεφυρισμούς». Επειδή όμως το μήλο θα πέσει κάτω από το … γιοφύρι, εγώ κρατάω το λάβαρό μας ψηλά μέχρι να ξεφύγει για πολλοστή φορά από τους δικούς της άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Να βρει τον δικό της, επίγειο προς το παρόν, παράδεισο και να συνεχίσει να κολυμπάει στην απέραντη θάλασσα συναισθημάτων που κατακλύζουν το μυαλό της σαν ξαπλώνει, κοιμάται, καπνίζει, διαβάζει, γράφει, κάθεται…
Η κόλαση και οι άλλοι
Ένα από τα μεγαλύτερα αποφθέγματα στην ιστορία της ανθρωπότητας ανήκει στον μεγάλο Ζαν Πολ Σαρτρ. Ο Σαρτρ έλεγε πως «Κόλαση είναι οι άλλοι». Μια φράση που εύκολα πιστεύει κανείς πως την καταλαβαίνει όμως δύσκολα την συνειδητοποιεί. Οι άλλοι βρίσκονται καθημερινά γύρω μας. Άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμαστε, ανταλλάσουμε απόψεις, συζητάμε, διαφωνούμε, συνεργαζόμαστε, αγαπιόμαστε, κάνουμε έρωτα. Οι άλλοι…
Ο άνθρωπος, αντίθετα με τα υπόλοιπα είδη του πλανήτη, είχε την τάση από την αρχή της ύπαρξής του να αναζητά κάτι παραπάνω από τον ορίζοντα. Ό,τι έβλεπε, το κατακτούσε. Ό,τι φανταζόταν… έπρεπε να το δει! Έτσι, αντί να προσπαθεί μόνος του να φτάσει πέρα από τον ορίζοντα, δημιούργησε κοινωνίες. Ομάδες που σκέπασαν τους φόβους του, ενίσχυσαν την ψυχραιμία του και έκαναν την ζωή του πιο δύσκολη από ό,τι φανταζόταν. Έκαναν την ζωή τους όπως ακριβώς το εξέφρασε ο Σαρτρ με μια λέξη: Κόλαση!
Όσο περίεργο, μελαγχολικό ή τρομακτικό και αν ακούγεται, κόλαση είναι οι γύρω μας. Οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμαστε μας αναγκάζουν, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, σε σκέψεις οι οποίες τις περισσότερες φορές καταλήγουν να μετατρέπονται σε τύψεις για κάτι που δεν κάναμε. Και όλοι μας αποτελούμε την κόλαση για όλους μας! Και όμως είναι τόσο πολύτιμη η βιώσιμη μοναξιά του ανθρώπου και τόσο ιδανική, που πρέπει κανείς να περιμένει μέχρι τον θάνατό του για να την συνειδητοποιήσει.
Αν σκεφτεί κανείς πως οι άλλοι είναι κόλαση, τότε ο παράδεισος είναι ο θάνατος. Όταν η μονάδα αποχωρεί από το σύνολο, γίνεται ανεξάρτητη. Τότε, στις τελευταίες στιγμές της υλικής του ζωής, ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να καταλάβει την γαλήνη της μοναχικότητας. Τότε αρχίζει να συνειδητοποιεί πως οι φωνές των γύρω του δεν θα απασχολούν πλέον τα αυτιά του και τη θέση τους θα πάρουν για λίγα δευτερόλεπτα, τιτιβίσματα πουλιών. Αγνές μορφές ζωής, χωρίς φθόνο, πάθος και ζήλεια.
_________________
Εικόνα: Πίνακας του δεύτερου αγαπημένου ζωγράφου της μαμάς, Βασίλι Καντίνσκι (Αυτοσχεδιασμός 31: Ναυμαχία, 1913, λάδι σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη Ουάσιγκτον)
Εικόνα: Πίνακας του δεύτερου αγαπημένου ζωγράφου της μαμάς, Βασίλι Καντίνσκι (Αυτοσχεδιασμός 31: Ναυμαχία, 1913, λάδι σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη Ουάσιγκτον)
