Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

22/2/08

Φόρα… ΠαΤΡίδα

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ: Εμάς δεν μας ενοχλεί καθόλου η δημοσιοποίηση «απορρήτων». Μας ενοχλούν όμως οι "πατριώτες" που εκπλήσσονται τάχα!!

ΣΗΜΕΡΑ: Ο κόσμος το ΄χει τούμπανο και μείς κρυφό καμάρι
Όλα, σχεδόν, τα ΜΜΕ ασχολούνται με το φιάσκο της διαρροής του εγγράφου Νίμιτς. Η Υπουργός των Εξωτερικών κ. Μπακογιάννη [1] ανέλαβε την πολιτική ευθύνη ενώ στο πλαίσιο του εμφυλίου Πράσινων και Γαλάζιων ο κ. Καραμανλής [2] αναφέρθηκε στο μείζον ζήτημα τονίζοντας ιδιαίτερα ότι αυτό δεν βοηθά το δύσκολο έργο της κυβέρνησης και ο κ. Παπανδρέου [3] έθεσε ζήτημα εμπιστοσύνης στα κόμματα και «πάρε – δώσε» με τα ΜΜΕ.


ΧΘΕΣ: Οι εμπιστευτικές προτάσεις Νίμιτς, τώρα και στα περίπτερα
Πάντως, σχετικά νωρίς, εμείς διαβάσαμε το δελτίο τύπου του ΣΥΝασπισμού, με τον παραπάνω τίτλο, το οποίο, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, μας ενθουσίασε! Και έχει ως εξής:
Η κυβέρνηση υπερασπίστηκε εχθές δια της υπουργού Εξωτερικών και του υπουργού Τύπου την μυστικότητα και την εμπιστευτικότητα των προτάσεων Νίμιτς. Το επιχείρημα ήταν ότι μια δημοσιοποίηση του σχετικού κειμένου, θα δυσκόλευε τους λεπτούς διπλωματικούς χειρισμούς που απαιτούνται στις διαπραγματεύσεις για την ονομασία της ΠΓΔΜ.
Στο πλαίσιο αυτής της εμπιστευτικότητας η κα Μπακογιάννη εξήγησε στον πρόεδρο του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα, καθώς και -όπως η ίδια διαβεβαίωσε - στους άλλους πολιτικούς αρχηγούς με τους οποίους συναντήθηκε, ότι θα ήταν καλύτερο στην παρούσα φάση να μην τεθεί στην διάθεσή τους αντίγραφο του κειμένου.
Σήμερα οι εμπιστευτικές προτάσεις Νίμιτς είναι δημοσιευμένες σε πρωινή εφημερίδα.
Τις αποδελτιώσαμε και θα τις μελετήσουμε ώστε να καταθέσουμε τις θέσεις και τις προτάσεις μας.
Θα περιμένουμε επίσης την διαρροή και άλλου απόρρητου υλικού, ώστε να έχουμε μια πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα, για αυτή την κρίσιμη και εξαιρετικά σύνθετη φάση, την οποία διέρχεται η εξωτερική μας πολιτική.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ: www.parliamentpress.gr
Μήπως τελικά, ήρθε ο καιρός να μπει η «υπόθεση Ζαχόπουλου» και οι πέριξ αυτής στο αρχείο; Δεν ήταν δα και τίποτε σπουδαίο μπροστά στη διαρροή τόσο κρίσιμων εθνικών εγγράφων!
Άντε παιδιά διαλύστε το, το μαγαζί. Διαμορφώστε τη Βουλή σε Press Room, «περάστε» τα «απόρρητα» έγγραφα σε DVDs και δώστε τα δωρεάν μέσω των εφημερίδων στο λαό! Έτσι ίσως να αναλάβουμε και τις ευθύνες μας, επιτέλους!

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ: ΠΓΔΜ
Πέσμε Γενικά Δημοκρατία της Μακεδονίας

ΦΟΒΟΙ ΓΙΑ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΡΡΟΕΣ
Μπίζνες στο χώρο της Υγείας - Υπηρεσία αποθήκευσης ιατρικών φακέλων δοκιμάζει η Google
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=875261
Ερευνούν τον... καταγγέλλοντα!
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11807&subid=2&pubid=516577&tag=7948

ΑΝΑΦΟΡΕΣ - ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΕΙΣ
[1] Κόρη του πρώην πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
[2] Ανιψιός του πρώην πρωθυπουργού και Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή.
[3] Γιος και εγγονός των τέως πρωθυπουργών κ.κ. Ανδρέα και Γεωργίου Παπανδρέου, αντίστοιχα.

ΕΙΚΟΝΑ
Τη συνθέσαμε μόνοι μας επειδή έρχονται και οι ΑΠΟΚΡΙΕΣ (ξέρετε εσείς: μάσκες, χαρτοπόλεμοι, χαλβάδες, κ.λπ.). Αλλά η βάση της βρίσκεται στο: www.lwvnewcanaan.org

20/2/08

Διαλιέχτεεεεε!!!

Η ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ
Η είδηση της χθεσινής ημέρας είναι ότι ο μεσολαβητής του ΟΕΗ Μάθιου Νίμιτς παρουσίασε την πρότασή του για την ονομασία της ΠΓΔΜ. Απ΄ όσα καταλάβαμε προτείνεται η «βάφτιση» του κράτους, μια διάφορες ονομασίες-συνδυασμούς των λέξεων Μακεδονία, Νέα και Δημοκρατία στην «προσπάθεια» να βρεθεί με κοινά αποδεκτή λύση. Όλα τα κόμματα, όπως αναμενόταν, τοποθετήθηκαν στο ζήτημα που ταλανίζει τη χώρα 17 χρόνια ενώ οι πολιτικοί αρχηγοί θα ενημερωθούν εντός των επόμενων ωρών από την Υπουργό Εξωτερικών.

Η ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΖΑΛΗ
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Λεωνίδα Κύρκου «Ανατρεπτικά», Αθήνα, 1995, εκδ. Προσκήνιο.
Στα τέλη του '91 επισημοποιήθηκε η διάλυση της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας με την αναγνώριση της ανεξαρτησίας των άλλοτε ομόσπονδων κρατών της και προέ­κυψε το θέμα των Σκοπίων. Από τότε ως την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές το "Σκοπιανό" κυριάρχησε στην εθνική μας ζωή με απίστευτες επιπτώσεις. […]

[…] Την πρώτη βολή προς την έξαψη των εθνικών αισθημάτων την έριξε ο τότε Πρόε­δρος της Δημοκρατίας. Στις 26.10.1992, μιλώντας στο επίσημο δείπνο που παραθέτει κάθε χρόνο ο διοικητής του Γ' Σώματος Στρατού με την ευκαιρία του εορτασμού της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης και του πολιούχου Αγίου Δημητρίου, ο Κ. Καρα­μανλής μιλώντας με σκληρή γλώσσα προειδοποίησε την κυβέρνηση των Σκοπίων, αλ­λά και τη Σόφια, να μη θελήσουν να αγνοήσουν την Ελλάδα. […]

[…] Το θέμα περπάτησε. Στην αρχή η κοινή γνώμη ήταν επιφυλακτική. Όταν όμως ο εθνικιστικός λόγος, που πιο συγκροτημένα διατύπωνε ο Α. Σαμαράς, άρχισε να έχει απήχηση. Και όταν τα δύο μεγάλα κόμματα, οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις μπήκαν στο χορό, άλλοι γιατί έβρισκαν νέους δρόμους επικοινωνίας, κυ­κλοφορίας και ακροαματικότητας και άλλοι γιατί διαισθάνονταν τις ευκαιρίες κομματικής και ψηφοθηρικής αξιοποίησης αυτού του κύματος που ανέβαινε, ο λαός μας παραδόθηκε στην εθνικιστική παραζάλη, πιστεύοντας πως υπηρετούσε μεγάλα εθνικά οράματα και πως συνέβαλε στη διεκδίκηση μιας νέας θέσης της Ελλάδας στα Βαλκάνια και την Ευρώπη.
Πιστεύω πως γρήγορα ο Κ. Καραμανλής είδε το επικίνδυνο λάθος που είχε γίνει. Δεν ξέρω αν έκανε τίποτε για να το διορθώσει. Σιγά-σιγά όλοι αιχμαλωτίζονταν στην παγίδα της ρητορείας. Στις δημόσιες τοποθετήσεις αποσπώνταν από τη διεθνή πραγματικότητα και οδηγούσαν σε εθνικά αυτιστικές πολιτικές. […]

[…]Η εθνικιστική καλλιέργεια δεν άργησε να πάρει την αντιδημοκρατική της διάστα­ση. Από τους κόλπους της Βουλής και από τρεις βουλευτές του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος (τους Κ. Μπαντουβά, Γκλαβίνα, Βουνάτσο), ερρίφθη το ανάθε­μα εναντίον 21 πολιτών -αργότερα έγιναν πολλές εκατοντάδες- που τόλμησαν (!) να διατυπώσουν δημόσια την αντίρρησή τους στο εμπάργκο κατά των Σκοπίων και να ζητήσουν την περιφρούρηση των εύλογων εθνικών συμφερόντων μέσα από τον διάλογο και την υπεύθυνη εξωτερική πολιτική. Δημοσιογραφικά όργανα -και προσκείμε­να στο ΠΑΣΟΚ- μίλησαν για "πράκτορες του Γκλιγκόροφ", τα ίδια υπαινίχθη και ο υπουργός Στ. Παπαθεμελής, ενώ ο συνταγματολόγος και κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευ. Βενιζέλος κάλυψε ουσιαστικά την πρωτοφανή αντιδημοκρατική ενέργεια. Στην κατολίσθηση έτρεξαν να μετάσχουν και άλλοι παράγοντες του σκοταδισμού, που μί­λησαν για "εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς", τους οποίους πρέπει "ενωμένο το έθνος με την ορθοδοξία να τους αντιμετωπίσει" (η ορολογία θύμιζε τις ημέρες της πιο ακραίας εθνικοφροσύνης), ενώ ο Κωνσταντίνος ο ανεπώνυμος έσπευσε από το Λονδίνο, υπερασπιζόμενος την περιουσία του, να υπερασπιστεί και το Έθνος και να θέσει υποθήκη Σωτήρα (12-14/4/1994).
Σκεπτόμουνα πολλές φορές με αφορμή τη σκοπιανή περιπέτεια, πόσο βαθιά ριζω­μένες στην ψυχή του λαού μας και όχι μόνο είναι αντιλήψεις που σε κάποια στιγμή είναι δυνατόν να στρεβλώσουν τα έξοχα δημοκρατικά και οικουμενικά στοιχεία του πολιτισμού και της πολιτικής μας κουλτούρας. Ο λαός μας είναι φιλόξενος, ανοι­χτός στην επικοινωνία του, αρνείται την καταπίεση και την αδικία σε βάρος άλλων λαών, δείχνει πρόθυμα την αλληλεγγύη του σε όσους αγωνίζονται για ελευθερία και ανθρώπινα δικαιώματα και στην πιο μακρινή γωνιά της γης. Στα τρίσβαθα όμως της ψυχής του έχουν φωλιάσει και τα ακριβώς αντίστροφα: η ξενοφοβία, η δυσπιστία και η απόρριψη της Δύσης -των "φράγκων"-, η επιφύλαξη απέναντι στον καθολικισμό, που αδιάκοπα συνομωτεί εναντίον της ορθοδοξίας, η αντίληψη πως έχουμε δικαίωμα σε πολλά και οι άλλοι μας τα αρνούνται.
Οι συνθήκες της οικονομικοκοινωνικής υπο-ανάπτυξης και πολιτιστικής στέρη­σης, στις οποίες μέσα από μακραίωνη διαδρομή ζούμε, αναπαράγουν αδιάκοπα τη δίψα για "προκοπή" -και μέσα σε αυτή την έννοια συμπυκνώνονται οι προσδοκίες για καλύτερη υλική ζωή, για συνολική κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική άνοδο, για εθνική καταξίωση μέσα στον κύκλο των πιο προχωρημένων εθνών. Η λαϊκή ψυχή ως πρώτη ύλη είναι έξοχη - και εύπλαστη. Οι δρόμοι στους οποίους θα προσανατολι­στεί για να πετύχει τους στόχους της "προκοπής" εξαρτιούνται από τις επιλογές των δυνάμεων που ηγούνται. Ο λαός μας, είναι ικανός για τα πιο μεγάλα, όταν συντρέ­ξουν δύο συνθήκες:
-Όταν οι δυνάμεις που ηγούνται είναι γεννήματα του, αντανακλούν την εμπιστο­σύνη του και υπηρετούν τις μεγάλες λαχτάρες του.
-Όταν υπάρχουν ή του δίνονται περιθώρια να δημιουργήσει. Όταν, είτε αφήνεται ελεύθερος, είτε υποχρεώνεται να αποδεσμεύσει τα μεγάλα αποθέματα πρωτοβουλίας, ευρηματικότητας και φαντασίας που διαθέτει, μέσα σε ένα κλίμα συλλογικής ανάτα­σης, και έμπνευσης.
Ο ίδιος λαός είναι ικανός και για τα πιο αρνητικά:
-Όταν οι δυνάμεις που ηγούνται εκμεταλλεύονται τα αισθήματά του και τον κα­τευθύνουν σε δρόμους αδιέξοδους και αντίθετους στα συμφέροντά του ή όταν οι δυ­νάμεις που ηγούνται έχουν περιέλθει σε έσχατη ανυποληψία, έχει χαθεί η αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη, η κοινωνία βρίσκεται σε κρίση και ο ιστός της κοινωνικής συνο­χής σε πλήρη διάλυση, οπότε κυριαρχεί η παγερή αδιαφορία σε συνδυασμό με τη φροντίδα για την "πάση θυσία" ατομική διέξοδο.
Στη διαδρομή της ιστορίας μας θα βρει κανείς "στιγμές" ανάτασης και άλλες, πτώσης. Το 1897 σημάδεψε μια ώρα αληθινής εθνικής ταπείνωσης. Το 1909, την ώρα μιας ανάτασης. Το 1922 ολοκλήρωσε μια καταστροφική πορεία. Το διάστημα 1940-44 ήταν τα χρόνια της μεγάλης εποποιίας, όταν ο λαός ο ίδιος (το κράτος και οι μηχανι­σμοί της επιβολής είχαν καταρρεύσει) δημιουργούσε στα μέτωπα του πολέμου, της αυτοδιοίκησης, του πολιτισμού.
Αυτή η σχηματική προσέγγιση δεν πρέπει να κρύψει φυσικά τα ερωτήματα: σε ποιες συγκεκριμένες εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες, κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές, δημιουργούνται οι θετικές ή αρνητικές προϋποθέσεις. Νομίζω όμως πως πέρα από αυτή την έρευνα, που έχει πάντα τη σημασία της, μια ιδιαίτερη πλευρά που συνήθως συγκεντρώνει μικρότερη προσοχή, είναι αυτή που αφορά το πολιτιστικό υπόβαθρο στο οποίο αναφέρθηκα.
Μέσα από τη σκοπιανή περιπέτεια, φάνηκε καθαρότερα από κάθε άλλη φορά η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο πολιτιστικά ρεύματα που διατρέχουν την εθνική μας συ­νείδηση. Το ένα θα μπορούσε κανείς να το ονοματίσει με τη σύγχρονη έκφραση: ελληνοκεντρισμός. Το άλλο, με ένα όρο που εμένα τουλάχιστον με εκφράζει: ελληνική οι­κουμενικότητα.
Τι όμως θα πει "ελληνοκεντρισμός", που ως σύστημα αντιλήψεων βρίσκεται στην ιδεολογία και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Οι ερμηνείες θα μπορούσαν να είναι πολλές, από τις πιο μετριοπαθείς ως τις πιο αντιδραστικές, ακραίες εθνικιστικές. Κοινή βά­ση όμως είναι η αντίληψη πως η Ελλάδα είναι το κέντρο της σκέψης μας - και του κόσμου. Από κει διανοίγεται ο δρόμος να πάει κανείς στην αντίληψη του περιούσιου έθνους, με τη θεϊκή εύνοια και αποστολή. Στη συνακόλουθη πως είμαστε οι αποκλει­στικοί κληρονόμοι -και ιδιοκτήτες- του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, "εμείς που δώ­σαμε τα φώτα στην ανθρωπότητα", πως κατά συνέπεια οι πάντες μας χρωστούν γι' αυτή την προσφορά και όταν δεν αποδίδουν την οφειλή είναι ανθέλληνες! Στον κατήφορο αυτού του δρόμου υπάρχει η απόσταση από τους άλλους λαούς –που δεν είναι περιούσιοι- και ακόμα χειρότερα η περιφρόνηση και το μίσος προς αυτούς.. […]

[…]Η εθνικιστική έξαψη καλλιεργήθηκε σε μια φάση που τη ζωή του έθνους μας την επηρέαζε όλο και περισσότερο η συμμετοχή μας στην εποποιία της ευρωπαϊκής οικο­δόμησης. Σε μια δηλαδή αληθινά ιστορική προοπτική και για την Ελλάδα και για τα άλλα κράτη της Ευρώπης: να προχωρήσουν από τις κατατμήσεις και τις αναπαραγόμενες αντιθέσεις, στις συγκλίσεις και στην ευρύτερη ενότητα, ξεπερνώντας τα ρήγμα­τα μιας μακραίωνης κληρονομιάς. […]

13/2/08

Μεγαλώνοντας με τον Σνούπι (Σνούπυ)


Χθες, 12 Φεβρουαρίου, συμπληρώθηκαν οκτώ χρόνια από τότε που μας αποχαιρέτισε ο Τσάρλι Μπράουν, κατά κόσμον Τσαρλς Σουλτς. Όμως η παρουσία του εξακολουθεί να είναι έντονη [1] αποτελώντας, ίσως, και μια ανάγκη για όλους εμάς που βρήκαμε το alter ego μας σε έναν από τους πολυάριθμους χαρακτήρες του.
Ο πατέρας των Peanuts, Τσαρλς Σουλτς, γεννήθηκε στη Μινεάπολη στις 26 Νοεμβρίου 1922 από πατέρα Γερμανό και μητέρα Νορβηγή και πέθανε στην Καλιφόρνια στις 12 Φεβρουαρίου του 2000. Έλαβε μέρος στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μετά τη λήξη του οποίου εργάσθηκε σαν καθηγητής στη σχολή Art Instruction Inc, ενώ οι σπουδές του περιορίζονταν σε μαθήματα σχεδίου δι΄ αλληλογραφίας. Τα πρώτα του έργα δημοσιεύτηκαν από τον Robert Ripley στο Ripley's Believe It or Not!
Η γνωστή παρέα των Peanuts εμφανίσθηκε για πρώτη φορά με το όνομα Li'l Folks το οποίο διατήρησαν μέχρι τις 2 Οκτωβρίου 1950 οπότε ξαναβαφτίστηκαν με ένα όνομα που η αλήθεια είναι ότι δεν πολυάρεσε στο δημιουργό (peanuts=φυστικάκια ή ψειρούλες). Από την πρώτη σειρά βλέπουμε τον Τσάρλι Μπράουν να κατέχει πρωταγωνιστική θέση, ωστόσο υπήρχε και ένα σκυλάκι, ο Σνούπι (Snnopy), που έμελλε να γίνει εξίσου (αν όχι περισσότερο) γνωστό από το «αφεντικό» του. Πρότυπα, για σχεδόν όλους τους χαρακτήρες, υπήρξαν άνθρωποι που διαδραμάτισαν κάποιο ρόλο στη ζωή του μεγάλου δημιουργού ο οποίος, σύμφωνα με τη βιογράφο του Ρίτα Τζόνσον, έβρισκε διέξοδο με το έργο του στην κατάθλιψη που τον ακολουθούσε στη ζωή του. Ακόμη και ο Σνούπι είναι εμπνευσμένος από τον ατίθασο και έξυπνο σκύλο που είχε ο Σουλτς στα παιδικά του χρόνια. [2]
Η δημοτικότητα της σειράς απογειώθηκε το 1965 όταν εμφανίσθηκε ο φανταστικός αντίπαλος του Σνούπι, ο Κόκκινος Βαρώνος. Τα peanuts γνώρισαν τεράστια επιτυχία και βραβεύθηκαν πολλές φορές. Το 1964 μάλιστα απονεμήθηκε στον Σουλτς το βραβείο Reuben που αποτελεί την υψηλότερη τιμή στο κόσμο των κόμικς. [3] Το 2005, πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, ο σκιτσογράφος βρέθηκε να κατέχει τη δεύτερη θέση στη λίστα Φόρμπς με 35 εκ. δολάρια. Στην πρώτη θέση βρισκόταν ο Έλβις Πρίσλευ και στην τρίτη ο Τζων Λένον![4]
Η πρώτη παρουσίαση των peanuts στην Ελλάδα έγινε στο περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ τη δεκαετία του ΄70 [5] ενώ συνολικά έχει δημοσιευθεί σε 2.600 εφημερίδες, 75 χωρών. [6] Το τελευταίο κόμικ δημοσιεύθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2000 και περιλαμβάνει έναν σκεφτικό Σνούπι, καθισμένο όπως πάντα στην κορφή του σπιτιού του, να πληκτρολογεί στη γραφομηχανή ένα μήνυμα με το οποίο ο Σουλτς ευχαριστούσε τους θαυμαστές του για την «υπέροχη αγάπη και συμπαράσταση». Την επιστολή ο μεγάλος δημιουργός έκλεινε χαρακτηριστικά: «Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Λάινους, Λούσι.. πως μπορώ ποτέ να τους ξεχάσω».[3]
Στα Peanuts διακρίνουμε ένα έντονο πολιτικό προφίλ, κι όπως αναφέρει ο Ηλίας Κανέλλης, αν και η σειρά αποτελεί ένα προϊόν μαζικής κουλτούρας, ο δημιουργός της είναι περισσότερο πολιτικός ακόμη και από εκείνους που επεδίωκαν να είναι πολιτικοί. Χαρακτηριστική είναι και η σχετική δήλωση του Ουμπέρτο Έκο για τους ήρωες του Σουλτς: «Αυτά τα παιδιά μάς ενδιαφέρουν επειδή είναι τέρατα. Είναι οι τρομακτικές, εφιαλτικές προβολές όλων των νευρώσεων του σύγχρονου πολίτη της βιομηχανικής εποχής». [5]
Οι επιρροές των χαρακτήρων του Σουλτς είναι μεγάλες στο αναγνωστικό κοινό που ποικίλλει σε ηλικία. Τόσο μεγάλες που ακόμη και η Βουλή των Αντιπροσώπων με ομόφωνη απόφασή της, την ημέρα της κηδείας του Τσαρλς Σουλτς, εξουσιοδότησε τον Πρόεδρο Κλίντον να απονείμει στο δημιουργό ειδικό μετά θάνατον μετάλλιο για το έργο του. Η απόφασή αυτή στηρίχθηκε στην άποψη των Αντιπροσώπων ότι ο Σουλτς με το έργο του «ένωσε γενιές Αμερικανών και έγινε μέρος του ιστού της εθνικής κουλτούρας». [7]
Τελικά το κόμικ αυτό είναι ό,τι ακριβώς περιγράφει η Encyclopaedia Britannica: "τα παιδιά το καταλαβαίνουν, οι μεγάλοι το αναλύουν - και όλοι το αγαπούν" [8] ή αλλιώς όταν ήμασταν παιδιά το καταλαβαίναμε, τώρα που μεγαλώσαμε το αναλύουμε και πάντα το αγαπάμε.


ΑΝΑΦΟΡΕΣ
[1] http://red-pep.blogspot.com/2008/02/blog-post_2075.html
[2] http://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Schulz
[3] Τσάρλι Μπράουν, Σνούπι, Αντίο. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Δευτέρα 14 -02- 2000, Τέχνης Έργα, σ. 19.
[4]
http://www.tokaleidoskopio.gr/entos_ektos_22.htm
[5] Τσάρλς Σούλτς (1922-200): Ο πατέρας των οικείων τεράτων, Ηλίας Κανέλλης, ΤΟ ΒΗΜΑ, 10 Φεβρουαρίου 2002, σ. Ι12, κωδ, άρθρου B13488I122, ID: 243311, http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=13488&m=I12&aa=2
[6] Ένοχα Τετράποδα: Ο σκύλος που «δάγκωσε» τον Τσάρλι Μπράουν, Το ΒΗΜΑ, 16/01/2000, Σελ.: C22 Κωδικός άρθρου: B12817C223, ID: 204116,
http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=12817&m=C22&aa=3
[7] Τσαρλς Σουλτς: Ο πατέρας του Σνούπι,
http://www.in.gr/innews/2000/polit/p_feb07.htm
[8] Ο Τραγικός Κόσμος του Τσάρλι Μπράουν Νίκος Δήμου,
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ
Βρείτε το δικό σας alter ego http://www.snoopy.com/
Μάθετε για τον Charles M. Schulz http://www.flyingace.net/
Ανακαλύψτε τον τραγικό κόσμο του Τσάρλι Μπράουν: Δοκίμιο του Ν. Δήμου
http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?time_id=75&cat_id=2
Ρίξτε μια ματιά στην πιο πρόσφατη βιογραφία του Schulz και των Peanuts
και στα σχόλια για την έκδοση
ΦΩΤ: Το αποχαιρετιστήριο σκριπτ από το www.snoopy.com

5/2/08

Γράφω άρα... e-πάρχω

Τα ιστολόγια αποτελώντας την πιο σύγχρονη μορφή επικοινωνίας φαίνεται να κερδίζουν συνεχώς έδαφος στην προτίμηση των χρηστών του διαδικτύου, στη φάση που η κρίση αξιοπιστίας των ΜΜΕ κορυφώνεται παγκοσμίως.
Η έλλειψη κόστους, η απλούστευση στη διαχείριση αλλά κυρίως η δυνατότητα αμφίδρομης επικοινωνίας, ως ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των blogs, πολύ σύντομα ισχυροποίησαν τη θέση τους στο χώρο της μαζικής επικοινωνίας.
Η ανερχόμενη δύναμή τους αποδεικνύεται όχι μόνο από την αποτελεσματικότητα των προσκλήσεων σε δράση για την αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων, αλλά ακόμη-ακόμη κι από την ανάπτυξη ιστολογίων από τους υποψήφιους πολιτικούς.
Μπορεί ο τρόπος γραφής των bloggers να ποικίλλει όπως και τα θέματα που επικοινωνούν, ωστόσο όλοι μαζί συγκροτούν πλέον την κοινωνία των πολιτών του παγκόσμιου ιστού, την οποία οφείλουμε να προστατεύσουμε από τα φαινόμενα που μαστίζουν τα άλλα ΜΜΕ, διατηρώντας ψηλά το επίπεδο του λόγου, του διαλόγου και της αξιοπιστίας.
Αυτά και άλλα πολλά, καλούνται να συζητήσουν οι Bloggers μετά τα μεσάνυχτα της Κυριακής 10 Φεβρουαρίου προς ξημερώματα Δευτέρας.
Και αυτή τη φορά οι Bloggers δεν γράφουν μόνο τα σχόλιά τους αλλά μιλούν στον αέρα του ΣΚΑΪ από την εκπομπή «Ανεμολόγιο» με συντονιστή τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Λαβίθη ο οποίος στηρίζει και υποστηρίζει τους bloggers από τον πρώτο καιρό της εμφάνισής τους.
Ο Κωνσταντίνος και η παρέα του, συνεχίζουν τις καινοτομίες, αποδεικνύοντας καθημερινά ότι όλοι οι «μικροί εκδότες του εαυτού τους», θέλουν και μπορούν να ανατρέψουν το άθλιο σκηνικό των ΜΜΕ.

Και όλα βέβαια, με την υποστήριξη του Βάκχου, που οπτικοποιεί μοναδικά τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας...