Πέρσι ξεκινήσαμε τη χρονιά με κάλαντα αφιερωμένα σ΄ όλους τους εξαπατημένους ανθρώπους της γης μια και όπως ίσως να θυμόσαστε τον Ιανουάριο του 2009 εξελίσσονταν ακόμα οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα. Αν και τώρα που γράφουμε μοιάζει σαν να ήταν χθες, αυτό το «ίσως» στη θύμησή μας μάλλον ανατρέπει την αίσθηση. Φέτος, έχουμε την επιθυμία να ευχηθούμε όχι μόνο Καλή Χρονιά –όπως ήδη κάναμε- αλλά και κάτι πιο συγκεκριμένο: να γίνουμε πολιτισμένοι άνθρωποι ή έστω άνθρωποι. Κουραστήκαμε φίλοι μας, πολύ κουραστήκαμε από αυτήν την αγριότητα γύρω μας και δυστυχώς τα χρόνια περνούν και βελτίωση δεν βλέπουμε. Αντίθετα όσο πάει η κατάσταση γίνεται και χειρότερη. Ο ένας φτύνει τον άλλον με τον χειρότερο, δεσποτικότερο και χυδαιότερο τρόπο. Κι έπειτα ζητάμε «ν΄ αλλάξουν τα πράγματα». Πώς να αλλάξουν δηλαδή όταν εμείς οι ίδιοι δεν σεβόμαστε τίποτε και κανέναν;
Ο Βασίλης Αυλωνίτης γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1904 και πέθανε το 1970. Άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ και εξαιρετικό υποκριτικό ταλέντο μας έχει αφήσει αμέτρητες ατάκες. Εδώ σε μια που ίσχυε, ισχύει και κατά τα φαινόμενα θα ισχύει για πολλά χρόνια ακόμα.
Αυτή λοιπόν η καθημερινή συμπεριφορά είναι που μας έχει κάνει να θέλουμε να πάρουμε τα μάτια μας και να φύγουμε και να σκεφτόμαστε, πολύ συχνότερα πια, άσχημα πράγματα του τύπου «η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου, φτάνει να μην κατοικείται από Έλληνες»! Αυτή η καθημερινή συμπεριφορά που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, ύβρεις, ανταγωνισμό, ευτελισμό και ξεφτίλα γενικώς. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις ότι είναι πρόσκαιρο. Το έχει η ράτσα μας να θεωρούμε εαυτούς πάνω απ΄ όλους και απ΄ όλα και να ξεχνάμε με την πρώτη ανεπαίσθητη αλλαγή τα πάντα. Εξάλλου και οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι αποτελούσαν τον αφαλό της γης και συν τοις άλλοις είχαν και την κακή συνήθεια να στρογγυλεύουν τα πάντα. Αιώνες ολόκληρους ζούσαν, στο δικό τους κόσμο, στο αποκλειστικό τους κέντρο, στρογγυλεύοντας ό,τι έπρεπε και ό,τι δεν έπρεπε. Λοιμοί, σεισμοί, πόλεμοι, σπαραγμοί, κατατρεγμοί, εκείνοι απτόητοι! «Δεν βαριέσαι», έλεγαν, «εμείς να ΄μαστε καλά»! Και με το «εμείς» εννοούσαν, φυσικά, ο καθένας τον εαυτό του. Κι έτσι μας έμεινε και μας η συνήθεια, να ανεχόμαστε και να μας ανέχονται. Με την ευχή λοιπόν να σέβεται ο ένας τον άλλον σας αφήνουμε να διαβάσετε, σχετικά, το κείμενο ενός σπουδαίου ανθρώπου, ιατρού και ποιητή, τουλάχιστον, που έφυγε νωρίς.
Αυτή λοιπόν η καθημερινή συμπεριφορά είναι που μας έχει κάνει να θέλουμε να πάρουμε τα μάτια μας και να φύγουμε και να σκεφτόμαστε, πολύ συχνότερα πια, άσχημα πράγματα του τύπου «η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου, φτάνει να μην κατοικείται από Έλληνες»! Αυτή η καθημερινή συμπεριφορά που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, ύβρεις, ανταγωνισμό, ευτελισμό και ξεφτίλα γενικώς. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις ότι είναι πρόσκαιρο. Το έχει η ράτσα μας να θεωρούμε εαυτούς πάνω απ΄ όλους και απ΄ όλα και να ξεχνάμε με την πρώτη ανεπαίσθητη αλλαγή τα πάντα. Εξάλλου και οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι αποτελούσαν τον αφαλό της γης και συν τοις άλλοις είχαν και την κακή συνήθεια να στρογγυλεύουν τα πάντα. Αιώνες ολόκληρους ζούσαν, στο δικό τους κόσμο, στο αποκλειστικό τους κέντρο, στρογγυλεύοντας ό,τι έπρεπε και ό,τι δεν έπρεπε. Λοιμοί, σεισμοί, πόλεμοι, σπαραγμοί, κατατρεγμοί, εκείνοι απτόητοι! «Δεν βαριέσαι», έλεγαν, «εμείς να ΄μαστε καλά»! Και με το «εμείς» εννοούσαν, φυσικά, ο καθένας τον εαυτό του. Κι έτσι μας έμεινε και μας η συνήθεια, να ανεχόμαστε και να μας ανέχονται. Με την ευχή λοιπόν να σέβεται ο ένας τον άλλον σας αφήνουμε να διαβάσετε, σχετικά, το κείμενο ενός σπουδαίου ανθρώπου, ιατρού και ποιητή, τουλάχιστον, που έφυγε νωρίς.
Έλληνες
του Μάριου Μαρκίδη
Κυριακή πρωί, Μοναστηράκι. Δυο σαγιονάρες σαρανταπέντε νούμερο έχουν αράξει στη σκιά και πουλάνε ξεθυμασμένες κολώνιες. Κάλτσες, μανταλάκια, βατραχοπέδιλα. Αιγινήτικα φυστίκια που αρνούνται κατηγορηματικά ν΄ αποχωριστούν το καύκαλό τους. Μελισταγής και καταπλήττουσα ευγλωττία, έναυλοι λόγοι στα ελληνικά, στα τούρκικα, στ΄ αράπικα. Κατά τις δέκα αριβάρει κι ο Σωκράτης –το συμπεραίνεις γιατί δείχνει αμέτοχος στο εμπόριο και επί πλέον περιφέρεται ξυπόλυτος. Ένας Ρωσσοπόντιος κατηγορεί πικρά έναν άλλο Ρωσσοπόντιο, προφανώς λιποπάτριδα, κακόδοξο και μητραλοία. Η Αφροδίτη κάθεται στο σκαμνάκι, πίνει χλιαρή κόκα κόλα και ρεύεται. Μια στήλη με μισοσβησμένα γράμματα έχει χάσει τη μνήμη της – κάνεμ στωμυλλιοσυλλεκτάδαι γράφει κάνεμ ρακιοσυρραπτάδαι. Η Στοά του Αττάλου φωτογραφίζεται δίπλα στον Αξελό, μετά τραβάει μια τζούρα τσιγάρο κι αγκαλιάζει απ΄ τους ώμους έναν γυαλάκια φιλέλληνα. Χαχανίζει ευτυχισμένη. Το Θησείο κάνει μούτρα, μα δε λέει τίποτα. Τι προβοκάτσια κι αυτή, κι από κοτζάμ μάλιστα πρωθυπουργό! Αν μη υπήρχον οι Έλληνες, είπε, ου μόνον δεν θα είχομεν πολιτισμόν, αλλά ήτο δυνατόν να είμεθα σήμερον μελανοδέρματοι και να είχομεν μακριάς ρίνας… Ακουμπάω σ΄ ένα Lada που έχει παραιτηθεί απ΄ το πλύσιμο: Δηλαδή εμείς εδώ χάμω δεν είμαστε Έλληνες; Ένα παπάκι κάνει θαυμάσιους ελιγμούς ανάμεσα σε μελανοδέρματα πτώματα. Ο αυτοδημιούργητος τροχονόμος κάνει να βγάλει τη σφυρίχτρα του κι αμέσως μετά το μετανοιώνει. Έμαθε ν΄ ανέχεται.
Μάριος Μαρκίδης, βιογραφικό σημείωμα και εργογραφία.
Βασίλης Αυλωνίτης, βιογραφία και φιλμογραφία
Πηγή κειμένου, η ιστοσελίδα του κ. Δημάκη
