Οι ελλείψεις των κρατικών νοσοκομείων και η απουσία του κράτους πρόνοιας, είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα εξευτελίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ειδικά όμως για τους πάσχοντες από ανίατη νόσο και ειδικότερα για εκείνους που βρίσκονται σε καταληκτικό στάδιο καρκίνου είναι επίσης γνωστό ότι δεν υπάρχει μια θέση στα κρατικά νοσοκομεία. Είναι αυτό που λέμε «δεν έχεις δικαίωμα ούτε να πεθάνεις αξιοπρεπώς σ΄ αυτή τη χώρα».Από την άλλη μεριά οι έχοντες ελπίδα, πέρα από το γεγονός ότι περιμένουν επί μακρόν για μια θέση σε θεραπευτικό κέντρο, όταν φθάσει εκείνη η ώρα θα πρέπει να τραβήξουν τον Γολγοθά μόνοι τους, εφόσον δεν κατοικούν στα μεγάλα αστικά κέντρα, που υπάρχουν μονάδες ακτινοθεραπείας ή χημειοθεραπείας. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν ξενώνες τόσο για τους ίδιους -εάν δεν νοσηλεύονται- όσο και για τους συνοδούς τους. Εκτός κι αν έχουν χρήματα να διαμένουν σε ξενοδοχείο. Μα αν είχαν χρήματα, θα μου πείτε, δεν θα επέλεγαν μια ιδιωτική μονάδα; Κι ούτε λίστες, ούτε ξενοδοχεία…
Αυτήν τη ζοφερή κατάσταση παρουσιάζει σήμερα η Έλενα Φυντανίδου σε άρθρο της στο ΒΗΜΑ, μεταφέροντας ιστορίες ζωής και θανάτου. Μόλις όμως πριν από ένα μήνα, ο Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Δ. Αβραμόπουλος, απαντώντας σε ερώτηση της βουλευτή του ΚΚΕ, κ. Λιάνας Κανέλλη σχετικά με το ζήτημα της λειτουργίας Ιατρείων Πόνου, αποκάλυψε(!) ότι προωθεί τη μετατροπή των προσφυγικών πολυκατοικιών στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας (δίπλα στον «Άγιο Σάββα») σε ξενώνες καρκινοπαθών και συνοδών τους, χωρίς να ξεχάσει να τονίσει ότι υπάρχουν αντιρρήσεις πολιτικών κομμάτων για τη μετατροπή αυτή, παραπέμποντας εμμέσως πλην σαφώς στο ΣΥΡΙΖΑ.
Εάν όμως ο Υπουργός είναι τόσο αποφασισμένος να προβεί σε αυτήν την ενέργεια όσο είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί με τη στέγαση καρκινοπαθών στις πολυκατοικίες, τότε δυστυχώς θα περιμένουμε πολύ ακόμη μέχρι να βρεθεί λύση στο πρόβλημα. Γιατί κατ΄ αρχήν η πρόταση αυτή που ανήκει στις Κοινωνικές Υπηρεσίες του Νοσοκομείου «Άγιος Σάββας» έχει διατυπωθεί από τον κ. Φώτη Κουβέλη στο πλαίσιο ερώτησης προς τον Υπουργό Υγείας στις 19 Μαρτίου 2007, ενώ ο επικεφαλής του συνδυασμού «Ανοιχτή Πόλη» κ. Τσίπρας ξαναδήλωσε κατηγορηματικά ότι θα σταθεί στο πλευρό των πασχόντων.
Και η κουβέντα φυσικά γίνεται μόνο για την Αθήνα. Οι άλλες πόλεις έχουν … μπει στη λίστα αναμονής. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από μία χώρα η οποία στηρίζει την υγεία σε πολιτικά πρόσωπα, με βάση πολιτικές σκοπιμότητες και επιλογές; Από μια χώρα που όπως χαρακτηριστικά γράφει η Πέννυ Μπουλούτζα σήμερα στη Καθημερινή βρίσκεται σε ένα συνεχές «Ράβε-ξήλωνε» των διοικήσεων των Νοσοκομείων. Πώς να προλάβουν οι «άνθρωποι» να κοιτάξουν τους αρρώστους;
