ΠηγήΜε αφορμή το σχόλιο της taspa.
Που είδε ό,τι είδα.
Ένας εδώ, ένας εκεί και οι … άλλοι αύριο..
.
Ο Αλέξης δολοφονήθηκε. Τίποτε δεν μπορεί να τον φέρει πίσω. Ούτε να απαλύνει τον πόνο της μάνας και του πατέρα. Και η σφαίρα που του στέρησε τη ζωή πυροδότησε την οργή της ελληνικής κοινωνίας. Τουλάχιστον εκείνων που υποφέρουν. Και είναι πολλοί. Η σφαίρα που έκοψε το νήμα της ζωής του Αλέξη, το πήρε και πάνω της απλώθηκαν οι συμφορές μας.
Γιατί συμφορές μάς βρήκαν από τις επιλογές μας. Αυτοί που σπάνε και καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους είναι δικά μας δημιουργήματα. Γιατί και προβοκάτορες να είναι, όπως κάποιοι λένε, εμείς τους κάναμε. Όταν γίνεται κλοπή, ο αλλοδαπός φταίει, αυτόν χτυπάμε. Όταν ζητούν οι τοξικομανείς ξενώνες, οι γείτονες μαζεύουν υπογραφές να τους διώξουν. Όταν οι σκουπιδοδίαιτοι γέροντες, στοιβάζουν χαρτόνια στις αυλές οι περίοικοι τρέχουν στις Διευθύνσεις Υγείας.
Ο Αλέξης δολοφονήθηκε. Και τον έκλαψαν με τις φωνές τους μαθητές απ΄ όλη τη χώρα. Οι μαθητές εκείνοι που ακούνε κάθε μέρα τους γονείς τους να φοβούνται την ανεργία, τη φτώχεια και τους φουσκωτούς προστάτες των τραπεζών. Αλλά βρήκαν και την ευκαιρία να μας φτύσουν στο πρόσωπο όλοι οι περιθωριοποιημένοι. Τα γεγονότα συνεχίζονται, κλιμακώνονται και επεκτείνονται. Παντού. Ήδη εκδηλώθηκαν και στα γήπεδα. Στον καθρέφτη της κοινωνίας.
Τι περιμένουμε λοιπόν για να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε ότι «αυτό» που τόσο καιρό σερνόταν, σηκώθηκε όρθιο να κατασπαράξει ό,τι βρει στο πέρασμά του; Σήμερα οι φωτιές καίνε τα καταστήματα. Δεν χρειαζόταν όμως η φωτιά για να μείνουν χωρίς δουλειά οι εργαζόμενοι. Πολύ γρήγορα θα πολλαπλασιαστούν οι άνεργοι. Σήμερα οι αλλοδαποί κάνουν πλιάτσικο. Αύριο θα δουλεύουν για εμας ανασφάλιστοι ή/και παράνομοι.
Που είναι όμως οι ηγέτες; Ποιος είναι εκείνος που πρώτος «θα ρίξει τα μούτρα του» και θα πει «πάμε μπροστά μωρέ! Όλοι μαζί!» Αλλά πότε το έκαναν για να το κάνουν τώρα; «Ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ». Γιατί το ροζ από το κόκκινο προκύπτει. Και μας οι ελπίδες μας είναι μόνο εκεί. Ακόμη.
Γιατί συμφορές μάς βρήκαν από τις επιλογές μας. Αυτοί που σπάνε και καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους είναι δικά μας δημιουργήματα. Γιατί και προβοκάτορες να είναι, όπως κάποιοι λένε, εμείς τους κάναμε. Όταν γίνεται κλοπή, ο αλλοδαπός φταίει, αυτόν χτυπάμε. Όταν ζητούν οι τοξικομανείς ξενώνες, οι γείτονες μαζεύουν υπογραφές να τους διώξουν. Όταν οι σκουπιδοδίαιτοι γέροντες, στοιβάζουν χαρτόνια στις αυλές οι περίοικοι τρέχουν στις Διευθύνσεις Υγείας.
Ο Αλέξης δολοφονήθηκε. Και τον έκλαψαν με τις φωνές τους μαθητές απ΄ όλη τη χώρα. Οι μαθητές εκείνοι που ακούνε κάθε μέρα τους γονείς τους να φοβούνται την ανεργία, τη φτώχεια και τους φουσκωτούς προστάτες των τραπεζών. Αλλά βρήκαν και την ευκαιρία να μας φτύσουν στο πρόσωπο όλοι οι περιθωριοποιημένοι. Τα γεγονότα συνεχίζονται, κλιμακώνονται και επεκτείνονται. Παντού. Ήδη εκδηλώθηκαν και στα γήπεδα. Στον καθρέφτη της κοινωνίας.
Τι περιμένουμε λοιπόν για να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να καταλάβουμε ότι «αυτό» που τόσο καιρό σερνόταν, σηκώθηκε όρθιο να κατασπαράξει ό,τι βρει στο πέρασμά του; Σήμερα οι φωτιές καίνε τα καταστήματα. Δεν χρειαζόταν όμως η φωτιά για να μείνουν χωρίς δουλειά οι εργαζόμενοι. Πολύ γρήγορα θα πολλαπλασιαστούν οι άνεργοι. Σήμερα οι αλλοδαποί κάνουν πλιάτσικο. Αύριο θα δουλεύουν για εμας ανασφάλιστοι ή/και παράνομοι.
Που είναι όμως οι ηγέτες; Ποιος είναι εκείνος που πρώτος «θα ρίξει τα μούτρα του» και θα πει «πάμε μπροστά μωρέ! Όλοι μαζί!» Αλλά πότε το έκαναν για να το κάνουν τώρα; «Ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ». Γιατί το ροζ από το κόκκινο προκύπτει. Και μας οι ελπίδες μας είναι μόνο εκεί. Ακόμη.
.
