Με όπλο τους στίχους

Αμήχανοι δεν είναι; Λέτε να σκέφτονται μήπως ξαναλαμπαδιάσει το δέντρο; Μπα.. πιστεύω ότι άλλο πράγμα σκέφτονται κοιτώντας τα στολίδια και το ύψος του δέντρου.. Πολλή αμηχανία πάντως. Πηγή: daylife

Το e-poema παρουσιάζει ποιήματα εμπνευσμένα ακριβώς τη στιγμή των γεγονότων, σε ένα αφιέρωμα που τιτλοφορείται «Με όπλο τους στίχους». Είκοσι οκτώ ποιητές απευθύνουν τη δική τους διαμαρτυρία, την τοποθέτησή τους, μια ελάχιστη αντίδραση με τη «φωνή» τους, στην πραγματικότητα που ζει η Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες. Προσδοκούν να συνεισφέρουν, με μοναδικό γνώμονα κάποιες αξίες και δικαιώματα˙ ως πολίτες, συμμέτοχοι, δημιουργοί και συνένοχοι. Τα ποιήματα δεν είναι παρά αιχμές διατυπωμένες σε στίχους αντί για διακηρύξεις, πολιτικολογία ή, το χειρότερο, απαθή σιωπή. Με αυτόν τον ελάχιστο τρόπο, οι παρόντες ποιητές εξανίστανται και στέκονται απέναντι στη βία και τις καταστροφές όσο και την υποτίμηση, την αναξιοπρέπεια, την όποια δύναμη επιβολής.

Αυτά αναφέρει στο εισαγωγικό κείμενο η συντακτική ομάδα του poema. Εμείς επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε έξι ποιήματα προτείνοντάς σας να επισκεφθείτε το σχετικό σύνδεσμο ώστε να απολαύσετε ακόμα περισσότερα. Επειδή το αφιέρωμα αυτό δεν μας υπενθυμίζει απλώς ότι οι ποιητές ζουν και ανησυχούν μαζί μας αλλά ότι θυμούνται περισσότερο απ΄ όσο πιστεύει ο μέσος Έλληνας. Οι στίχοι τους αποτελούν πραγματική βόμβα, έστω και βραδυφλεγή, στα θεμέλια της εξουσίας. Μιας εξουσίας που την πάτησε νομίζοντας ότι η λήθη είναι επιδημική νόσος.

Η επόμενη μέρα
Επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει
πρέπει τώρα ν' αρχίσουμε να γράφουμε
όλο και περισσότερα ποιήματα
για να καθαρίσουμε το τοπίο
από τον τρόμο, την απειλή και τον θάνατο
πρέπει τώρα να 'ξορκίσουμε τους δαίμονες
που κρύβονται ακόμη μέσα στην ελευθερία
έτοιμοι να μας πιουν όλο το αίμα
κι επειδή όποιος σήμερα ξεχαστεί μέσα στον εαυτό του
θα είναι αύριο λησμονιά και στάχτη
πρέπει τώρα να μάθει τι θα πει εχθρός και αδικία
διότι η πραγματικότητα δεν γίνεται κατανοητή
χωρίς την κατανόηση της αθλιότητας και της απελπισίας
κι επειδή κάθε δευτερόλεπτο μετράει
πρέπει από τώρα να πάμε στο σχολείο της φαντασίας
για να σώσουμε ξανά τα όνειρα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ


Νύχτα μεγάλη
Ροβολώντας από την Αλαμάνα στον κάμπο
συνάντησες τον Διάκο
να πίνει μονάχος το κρασί του σε καπηλειό της Λαμίας
και τους χωριάτες να μη του λένε μήτε καλησπέρα
φοβισμένοι από τα ΤΕΑ
.....................................................................
Η πατρίδα μου πορεία άγονη μου θυμίζει
μεσημέρι του Ιουλίου με τραίνο στα βουνά της Αρκαδίας
καθώς και αυτοί οι άνθρωποι αμίλητοι μαρμάρωσαν
να κοιτάζουν τη θάλασσα σαν τα σπίτια τους με δίχως
παράθυρα τον Αύγουστο

Το στόμα τους στεγνό σαν ξεροπόταμο το καλοκαίρι
κι έτσι που έχουν τα χέρια τους ανοιχτά
ριζώσαν σαν τα δέντρα - Δέντρα πανάρχαια, δέντρα της
σιωπής
που στο κορμί τους έδεσαν τ' άλογά τους οι καπεταναίοι
δίψασαν το μεσημέρι, τραγούδησαν τραγούδια
δυνατά, του αγώνα, οι άντρες - κι ύστερα χάθηκαν.

Κι όλα αυτά είναι πια τόσο μακριά και τόσο κοντινά!

Να το πλατάνι με τους κρεμασμένους προδότες ακόμα
και να και κείνο το «πολεμόχαρο» παιδί
ο Άρης από το Βελούχι, φουσκωμένος σαν ποτάμι
να μπαίνει στο παζάρι στην πλατεία της Λαμίας
ζωσμένος με τους άγριους χωριάτες και τα πλακάτ:
Θ ά ν α τ ο ς σ τ ο υ ς δ ο σ ί λ ο γ ο υ ς !

Ακόμα να νικηθούν οι δοσίλογοι!

Νύχτα μεγάλη με όλους τους εφιάλτες σου διπλωμένους!
Και τα σκυλιά ακόμα στις αυλές
Παραπατούν, πέφτουν στα πηγάδια και πνίγονται.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ


Αυτό δεν είναι ένα ποίημα
Αυτό δεν είναι ένα ποίημα. Δυστυχώς
ούτε δρεπάνι να θερίζει
το χέρι εκείνου που νομίζει
πως επειδή κουνάει το χέρι σταθερά
περνούν από το χέρι του πολλά.
Εννοείται: ο δεξιός πρωθυπουργός.

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα. Δυστυχώς
ούτε σφυρί για να τσακίζει
το χέρι εκείνου που νομίζει
πως επειδή του έδωσε πιστόλι
εκείνος που έχει χέρι σταθερό,
πρέπει να δέχονται όλοι
τυφλά ένα τραύμα φανερό.
Εννοείται: ο κάθε μπάτσος
φασίστας, «Ελλην», «Χριστιανός».

Αυτό δεν είναι ένα ποίημα˙ ευτυχώς.
Θα προτιμούσε να θερίζει, να τσακίζει.
Θανατηφόρα ευμάρεια δεν θέλει να μυρίζει
και είναι ανένταχτο γραμματολογικώς.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ


10/12/2008
Σάββατο, Κυριακή
Δευτέρα, Τρίτη αποφράς, Τετάρτη
Τι τάξη
Παλαιά, δοκιμασμένη, όμως
Παράλληλη
Τι νέα τάξη
Πορευόμαστε προς το τέλος του χρόνου
Τέλος χρόνου
Σπρωχνόμαστε βίαια.

Χαμένο στην αχλύ των χημικών
Των αλχημιστικών της περιρρέουσας
Με βλάβη ανήκεστο
Των ημερών το πνεύμα
Ασφυκτιά, εξουθενώνεται, ψοφά.
Συσκοτισμένη πάντα η σκηνή για τον αυτόπτη:
Μαύρο, επιταχύνει
Έρποντας στην άσφαλτο
Άσφαλτο, ύπουλο το Σχέδιο
Στο μέλλον εισχωρεί αθέατο.

Της Ιστορίας το σώμα
Ακόμα
Στα επείγοντα αζήτητο.
ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ


Σ' ένα μπαρ στου Μακρυγιάννη
Σ' ένα μπαρ στου Μακρυγιάννη προχθές,
μπήκε ένας φουστανελάς με τσακισμένο χέρι.
Ήρθε και κάθισε μαζί μου να πιει ένα ρακί.
Σε λίγο πιάσαμε το χορό και τραγουδούσαμε τραγούδια ελληνικά

Ο Ήλιος εβασίλεψε Έλληνά μου και το Φεγγάρι εχάθη.

Πίναμε και χορεύαμε
Σαν καθίσαμε του λέω: Πού το τσάκισες αυτό το χέρι;
-Στους Μύλους τ' Αναπλιού, μου λέει.
-Γιατί το τσάκισες;
-Γι' αυτήνη την πατρίδα.
Και τώρα δικαιοσύνη δε βρίσκω από κανέναν.
Ματαιοδοξία και ιδιοτέλεια, δόλος και απάτη.
Κι έκλαιγε με δάκρυα πικρά.
Τον παρηγόρησα.
Με πήρε το παράπονο κι έκλαψα κι εγώ.
ΓΙΑΝΝΗΣ Η. ΠΑΠΠΑΣ


Η άτιτλη σιωπή
Κρατούν τα παλιά όπλα

Εδώ κι εκεί οι μνήμες των προγόνων

Σκορπίζουν οι φλόγες
τα ζαλισμένα κορμιά
οι σιδερένοι τοίχοι
τα δάκρυα

Κοιτάζουν εμπρός
το θαύμα πίσω από τις λέξεις
τις βαμμένες πόρτες της φυγής

Έρχονται κιόλας οι βροχές
οι καλοντυμένοι βάρβαροι
μερικές ικεσίες
τα ψέματα

(Οι γελαστές φωνές αντηχούν καλύτερα στο ημίφως)

Η πρόχειρη σκηνή της μάχης
η ορχήστρα
το κοίλο
και πιο πάνω τα πεύκα

Σκέψου το πάλι -

Ο βηματισμός στα χνάρια τους

Ο νόμος για τον αλλιώτικο εαυτό τους.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
-