Είπαμε να περπατήσουμε τον Αύγουστο με ελληνικά τέρατα από την Εγκυκλοπαίδεια του Γ. Μπλάνα, μπας και γελάσει λίγο το χειλάκι μας, αλλά αυτός εδώ δεν είναι καλοκαιρινός μήνας εφόσον -για να το πούμε μια απλές λέξεις- της κακομοίρας γίνεται γύρω γύρω. Απολύσεις, αλλαγές στην παιδεία, νομοσχέδια από το πουθενά, ένας πολιτικός αναβρασμός άλλο πράγμα. Φυσικά ό,τι αφορά στην Υγεία αποτελεί καθημερινό πρωτοσέλιδο. Με ένα θερμόμετρο στη μασχάλη τρέχουν όλοι. Και σαν να μην έφτανε αυτό το μείζον θέμα της Ψυχιατρικής «Μεταρρύθμισης», που μάλλον απορρύθμιση έπρεπε να ονομαστεί, εμφανίζεται εν μέσω του θέρους οξύ.
Καιρό τώρα, η συγγραφέας Αικατερίνη Τεμπέλη, με την επιστημονική της ιδιότητα, εκθέτει τα προβλήματα στο χώρο της Ψυχικής Υγείας με αναλυτικότατο θα λέγαμε τρόπο. Σήμερα πια όλα τα ΜΜΕ αναφέρονται στην κυβερνητική απόφαση μετεγκατάστασης του ΟΚΑΝΑ από το κέντρο της Αθήνας στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (Δαφνί). Η απόφαση αυτή πέρα από το γεγονός ότι μας γυρνάει πίσω, μάλλον ήταν προμελετημένη όπως και για τους μετανάστες, και φυσικά όχι μόνο για λόγους κονδυλίων. Πράγματι αν τη σκεφτούμε σε συνδυασμό με όσα λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα εκεί θα καταλήξουμε. Χθες μάλιστα, στο πλαίσιο επιχειρήσεων «καθαρισμού» εγκαταλελειμμένων κτιρίων προβλήθηκε ιδιαίτερα η απομάκρυνση από αυτά μεταναστών αλλά και τοξικομανών.
Χρόνια ολόκληρα στην Δυτική Αθήνα όλοι οι κάτοικοι έχουμε την πεποίθηση ότι η γειτονιά μας είναι ο καταλληλότερος σκουπιδότοπος για την απόρριψη όχι μόνο άχρηστων αντικειμένων αλλά και «άχρηστων» ανθρώπων. Εξάλλου εδώ βρίσκονται τα δυο μεγάλα Ψυχιατρεία της χώρας, εδώ δίπλα και οι μεγάλες Φυλακές, εδώ παραπάνω και η μεγάλη χωματερή, εδώ τα εργοστάσια, εδώ οι σταθμοί λεωφορείων, εδώ οι μεγάλοι οδικοί άξονες. Εδώ όλα. Λογικό ακούγεται. Όταν η Πολιτεία χωρίζει τους ανθρώπους σε χρήσιμους και άχρηστους πρέπει να χωρίσει και τις περιοχές. Η ελπίδα βέβαια είναι μια: να εξακολουθούμε και μεις ως κάτοικοι «σκουπιδοπόλεων» όχι μόνο να βλέπουμε φιλικά τους άλλους «άχρηστους» -που έρχονται και μας στέλνουν- αλλά να αγωνιζόμαστε μαζί τους για ένα καλύτερο αύριο μακριά από τα σκατά. Περί αυτών ο λόγος σήμερα. Ένα ελληνικότατο σκατοτέρας.
Καιρό τώρα, η συγγραφέας Αικατερίνη Τεμπέλη, με την επιστημονική της ιδιότητα, εκθέτει τα προβλήματα στο χώρο της Ψυχικής Υγείας με αναλυτικότατο θα λέγαμε τρόπο. Σήμερα πια όλα τα ΜΜΕ αναφέρονται στην κυβερνητική απόφαση μετεγκατάστασης του ΟΚΑΝΑ από το κέντρο της Αθήνας στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής (Δαφνί). Η απόφαση αυτή πέρα από το γεγονός ότι μας γυρνάει πίσω, μάλλον ήταν προμελετημένη όπως και για τους μετανάστες, και φυσικά όχι μόνο για λόγους κονδυλίων. Πράγματι αν τη σκεφτούμε σε συνδυασμό με όσα λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα εκεί θα καταλήξουμε. Χθες μάλιστα, στο πλαίσιο επιχειρήσεων «καθαρισμού» εγκαταλελειμμένων κτιρίων προβλήθηκε ιδιαίτερα η απομάκρυνση από αυτά μεταναστών αλλά και τοξικομανών.
Χρόνια ολόκληρα στην Δυτική Αθήνα όλοι οι κάτοικοι έχουμε την πεποίθηση ότι η γειτονιά μας είναι ο καταλληλότερος σκουπιδότοπος για την απόρριψη όχι μόνο άχρηστων αντικειμένων αλλά και «άχρηστων» ανθρώπων. Εξάλλου εδώ βρίσκονται τα δυο μεγάλα Ψυχιατρεία της χώρας, εδώ δίπλα και οι μεγάλες Φυλακές, εδώ παραπάνω και η μεγάλη χωματερή, εδώ τα εργοστάσια, εδώ οι σταθμοί λεωφορείων, εδώ οι μεγάλοι οδικοί άξονες. Εδώ όλα. Λογικό ακούγεται. Όταν η Πολιτεία χωρίζει τους ανθρώπους σε χρήσιμους και άχρηστους πρέπει να χωρίσει και τις περιοχές. Η ελπίδα βέβαια είναι μια: να εξακολουθούμε και μεις ως κάτοικοι «σκουπιδοπόλεων» όχι μόνο να βλέπουμε φιλικά τους άλλους «άχρηστους» -που έρχονται και μας στέλνουν- αλλά να αγωνιζόμαστε μαζί τους για ένα καλύτερο αύριο μακριά από τα σκατά. Περί αυτών ο λόγος σήμερα. Ένα ελληνικότατο σκατοτέρας.
-
Τέρατα δεν είναι τα Σκατοπούλια, που ζουν μόνο στην Σκόπελο, αλλά είναι μεγάλοι κλέφτες. Πάνε και ρημάζουν τα σπαρτά και δεν τα τρώνε, μόνο τα κουβαλάνε στο σπίτι της μάγισσας που τα κλώσησε. Να τι γίνεται. Η μάγισσα κλέβει σαράντα αυγά απ’ τις φωλιές των πουλιών και τα βάζει σ’ ένα σακουλάκι και το σακουλάκι το χώνει από κάτω απ’ τη μασχάλη της και το κρατάει εκεί σαράντα μέρες, χωρίς να κοιτάξει δεξιά αριστερά —μόνο ίσια μπροστά— και χωρίς να γελάσει ούτε να τραγουδήσει. Στις σαράντα μέρες ανοίγουνε τ’ αυγά και βγαίνουν τα πουλιά και πετιούνται έξω απ’ το φουγάρο του τζακιού κι αρχίζουνε τις επιδρομές για την κυρά τους. Κι αν τύχει κανένας να καταλάβει πως η μάγισσα έχει σκατοπούλια, της στέλνει τίποτα φίλεμα με ανθρώπινες ακαθαρσίες μέσα κι αν φάει η σκατοπουλομάνα, τα σκατοπούλια ξεχνάνε πως γεννήθηκαν κλέφτες σε μασχάλη ανθρώπου και φεύγουν να πάνε να ζήσουν κανονική ζωή μαζί με τ’ άλλα τα πουλιά.
Τέρατα δεν είναι τα Σκατοπούλια, που ζουν μόνο στην Σκόπελο, αλλά είναι μεγάλοι κλέφτες. Πάνε και ρημάζουν τα σπαρτά και δεν τα τρώνε, μόνο τα κουβαλάνε στο σπίτι της μάγισσας που τα κλώσησε. Να τι γίνεται. Η μάγισσα κλέβει σαράντα αυγά απ’ τις φωλιές των πουλιών και τα βάζει σ’ ένα σακουλάκι και το σακουλάκι το χώνει από κάτω απ’ τη μασχάλη της και το κρατάει εκεί σαράντα μέρες, χωρίς να κοιτάξει δεξιά αριστερά —μόνο ίσια μπροστά— και χωρίς να γελάσει ούτε να τραγουδήσει. Στις σαράντα μέρες ανοίγουνε τ’ αυγά και βγαίνουν τα πουλιά και πετιούνται έξω απ’ το φουγάρο του τζακιού κι αρχίζουνε τις επιδρομές για την κυρά τους. Κι αν τύχει κανένας να καταλάβει πως η μάγισσα έχει σκατοπούλια, της στέλνει τίποτα φίλεμα με ανθρώπινες ακαθαρσίες μέσα κι αν φάει η σκατοπουλομάνα, τα σκατοπούλια ξεχνάνε πως γεννήθηκαν κλέφτες σε μασχάλη ανθρώπου και φεύγουν να πάνε να ζήσουν κανονική ζωή μαζί με τ’ άλλα τα πουλιά.
.
