.
Στη μνήμη της γιαγιάς μας Καλομοίρας που δάκρυζε
και της Σοφίας μας που χόρευε το δάκρυ της.
Άλλοτε με το παλαιό ημερολόγιο, άλλοτε με το καινούριο –τι σημασία έχει;- πάντα θυμόμαστε να γράψουμε δυο λέξεις για ΄κείνο το μεγάλο κακό. Όταν στις 17 Σεπτεμβρίου 1922 η Σμύρνη αποτελούσε πλέον μια σπαρακτική ανάμνηση. Στη μνήμη των αδικοχαμένων πληθυσμών, των προσφήγκων (ναι, πρόσφηγκες τους έλεγαν οι ντόπιοι), στο όνομα όλων των ανθρώπων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη γη τους, στο μάτι εκείνων που θέλουν τη ράτσα κριτήριο ταξινόμησης ανθρώπων, διαλέξαμε αυτό το τραγούδι, σε στίχους του αξέχαστου Ηλία Κατσούλη.
Ωστόσο επειδή θέλουμε τη μνήμη πάντα φρέσκια παραθέτουμε το κείμενο του νόμου 2870/1922 με τον οποίο επιχειρήθηκε να εμποδιστεί η μετακίνηση των εγκλωβισμένων στη Σμύρνη πολιτών λίγο πριν τη χαριστική βολή. Και η επιλογή μας αυτή έχει να κάνει, ακριβώς, με την προεκλογική περίοδο που διανύουμε κατά την οποία ακόμη κι αυτοί που χρεώνουν στους οικονομικούς μετανάστες την αύξηση της εγκληματικότητας, τρέχουν να αγκαλιάσουν μπροστά στο φακό κι έναν «πρόσφηγκα», έτσι για να δείξουν ένα άλφα κοινωνικό πρόσωπο. Και δεν ντρέπονται όπως ακριβώς δεν ντράπηκαν τα στέμματα και τα σκουφάκια για τη Μικρασιατική Καταστροφή.
ΝΟΜΟΣ 2870/1922Απαγορεύεται η εν Ελλάδι αποβίβασις προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής εφ΄ όσον ούτοι δεν είναι εφοδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων, νομίμως τεθεωρημένων ή δια την εγγράφων των εκάστοτε οριζόμενων δια Διαταγμάτων, εκδιδόμενων προτάσει των επί των Εσωτερικών, Εθνικής Οικονομίας και Περιθάλψεως Υπουργών.
Εν Αθήναις τη 16 Ιουλίου 1922
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β΄
Ο επί της εθνικής Οικονομίας Υπουργός Α. Λ. Ρούφος
Εθεωρήθη και ετέθη η μεγάλη του Κράτους σφραγίς
Εν Αθήνας τη 18 Ιουλίου 1922
Ο επί Δικαιοσύνης υπουργός Δ. Γούναρης
Το κείμενο του νόμου περιλαμβάνεται στο: Λίζα Μιχελή (1992) Προσφύγων Βίος και Πολιτισμός, Αθήνα: εκδ. Δρώμενα.
