Άποψη του «συνωστισμού» στην προβλήτα της Σμύρνης που πυρπολήθηκε στις 13-14 Σεπτεμβρίου 1922 (με το νέο ημερολόγιο). Πηγή
Τη Σμύρνη δεν την έχω επισκεφθεί ποτέ. Παρ΄ όλα αυτά νιώθω ότι την ξέρω τόσο καλά όσο και την Αθήνα. Ήταν πάντα μέσα στις διηγήσεις της γιαγιάς και των συγγενών. Όταν τύχαινε να βρεθώ πρωί στο σπίτι της «μεγάλης» γιαγιάς, της Ασπασίας, την έβλεπα να τυλίγει κρυφά σ΄ ένα λευκό μαντήλι ένα αντικείμενο, με τόση προσήλωση όση αρμόζει σε κάτι πολύτιμο. Στη συνέχεια το έβαζε στην τσέπη της καθαρής πρωινής ρόμπας.
Η ίδια διαδικασία επαναλαμβανόταν κάθε πρωί για πολλά χρόνια, την ίδια ώρα. Την ώρα που ο καφές φούσκωνε στο μπρίκι και μοσχοβόλαγε όλο το σπίτι. Αργότερα, όταν η γιαγιά έφυγε πλήρης ετών, έμαθα τι ήταν αυτό. Ήταν το κλειδί του σπιτιού που άφησε στη Σμύρνη το Σεπτέμβριο του 1922. Η γιαγιά Ασπασία πέθανε το 1973.
Η ίδια διαδικασία επαναλαμβανόταν κάθε πρωί για πολλά χρόνια, την ίδια ώρα. Την ώρα που ο καφές φούσκωνε στο μπρίκι και μοσχοβόλαγε όλο το σπίτι. Αργότερα, όταν η γιαγιά έφυγε πλήρης ετών, έμαθα τι ήταν αυτό. Ήταν το κλειδί του σπιτιού που άφησε στη Σμύρνη το Σεπτέμβριο του 1922. Η γιαγιά Ασπασία πέθανε το 1973.
----------------
