Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

10/5/12

Η χωριατοπούλα και ο κουβάς της

Ιερώνυμος Μπος, περ. 1505, Ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου (λεπτομέρεια) 

Μύθος του Αισώπου 

Η κόρη ενός αγρότη είχε πάει ν΄ αρμέξει τις αγελάδες και επιστρέφοντας κουβαλούσε, στο κεφάλι της, έναν κουβά γάλα. Περπατώντας άρχισε να ονειρεύεται κάτι τέτοιο: 

«Από το γάλα που έχω στον κουβά θα βγάλω κρέμα, την οποία θα κάνω βούτυρο και θα το πουλήσω στην αγορά. Με τα χρήματα θα αγοράσω μερικά αυγά, κι εκείνα, όταν εκκολαφθούν, θα γίνουν κοτόπουλα, και σιγά σιγά θα αποκτήσω ένα αρκετά μεγάλο κοτέτσι. Έπειτα, θα πουλήσω μερικά κοτόπουλα και με τα χρήματα που θα πάρω θ΄ αγοράσω ένα καινούριο φόρεμα που θα το φοράω όταν πηγαίνω στο πανηγύρι, και θα το θαυμάζουν όλα τ΄ αγόρια, και θα μ΄ ερωτεύονται, όμως εγώ θα τινάζω το κεφάλι μου και δεν θα τους δίνω σημασία». 

Εκείνη τη στιγμή, έχοντας ξεχάσει εντελώς τον κουβά, έκανε τα λόγια της πράξη! Τινάζοντας το κεφάλι της, έπεσε ο κουβάς, χύθηκε όλο το γάλα κι όλα τα όμορφα όνειρα εξαφανίστηκαν μέσα σε μια στιγμή! 

Ηθικόν δίδαγμα
Μην μετράς τα κοτόπουλά σου πριν εκκολαφθούν. 

Απόδοση: Α.Μ. (Βρέθηκε μόνο στην αγγλική)
Πηγή: D. L. Ashliman 

4/5/12

Η καμπάνα

Βάσω Κατράκη, 1974

Στις 6η Μάη ας συμπέσουμε με τους χτύπους της

Ποιος ήταν που κρέμασε (και πότε;) πάνω ακριβώς απ΄ το τραπέζι
καταμεσίς στο ταβάνι, αυτή τη μαύρη καμπάνα; - πριν μήνες; πριν χρόνια;
Σκυμμένοι στο πιάτο μας, δεν την είχαμε δει. Ποτέ δε σηκώσαμε
λίγο πιο πάνω το κεφάλι, - ποιος ο λόγος άλλωστε; Μα, τώρα,
το ξέρουμε· είναι εκεί, αμετάθετη. Ποιος τάχα την πρωτό ΄δε; ποιος μας το ΄πε
αφού κανείς μας δε μιλάει; Ίσως, μια νύχτα, ακολουθώντας το ποτήρι,
στραγγίζοντας την τελευταία σταγόνα του κρασιού, μέσ΄ απ΄ το άδειο
θαμπωμένο ποτήρι, να την πήρε το μάτι μας. Σκύψαμε αμέσως
ακόμη πιο πολύ. Πεινάμε, δεν πεινάμε, τρώμε· περιμένοντας πάντα,
από στιγμή σε στιγμή, ένα μεγάλο αόρατο χέρι να χτυπήσει την καμπάνα
εννέα ή δώδεκα φορές ή μία και μόνη, απέραντα μόνη, απειθάρχητα μόνη,
ενώ, από μέσα μας, μετράμε κιόλας, μήπως συμπέσουμε τουλάχιστον στους χτύπους.


Γιάννης Ρίτσος