Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

29/11/08

Τζορτζ Χάρισον

Something, 1969. O Φρανκ Σινάτρα το χαρακτήρισε, τότε, ως το καλύτερο τραγούδι για την αγάπη των τελευταίων 50 χρόνων.


Στις 29 Νοεμβρίου 2001, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 53 ετών από καρκίνο του πνεύμονα, ένα ακόμη μέλος των Beatles, o Τζορτζ Χάρισον, ο οποίος μετά τη διάλυση του θρυλικού συγκροτήματος έκανε μια επιτυχημένη καριέρα ως μουσικός, συγγραφέας, σεναριογράφος, και κινηματογραφικός παραγωγός. Μάλιστα υπήρξε ο πρώτος Beatle που κυκλοφόρησε προσωπικό άλμπουμ αλλά και ο πρώτος σταρ που έκανε ανθρωπιστική εκδήλωση.

Ο Χάρισον γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1943 στο Λίβερπουλ, γιος καθολικών Ιρλανδών. Το 1954 έχοντας πετύχει την απαιτούμενη βαθμολογία γίνεται δεκτός στο Ινστιτούτο Αρρένων του Λίβερπουλ όπου φοίτησε πέντε συνολικά χρόνια, γνωρίζοντας τον Πολ Μακ Κάρτνεϊ με τον οποίο συνδέθηκαν φιλικά. Στο σχολείο αυτό ο Χάρισον είχε δημιουργήσει ένα γκρουπάκι με τον αδελφό του Πίτερ και τον φίλο τους Άρθουρ Κέλι.

Όταν το 1960 δημιουργήθηκε οι Beatles, με πρώτο όνομα του γκρουπ Quarrymen, ο Μακ Κάρτνεϊ προσκάλεσε τον Χάρισον να συμμετάσχει πράγμα που έγινε παρόλο που ο ίδιος δεν ζήτησε ποτέ επίσημα τη συμμετοχή του. Στη συνέχεια ως νεαρότερο μέλος του συγκροτήματος οι υπόλοιποι των αντιμετώπιζαν συχνά σαν παιδί και αρχικά η συμμετοχή του είχε τη μορφή του συνεργάτη ανάλογα με τις ανάγκες που προέκυπταν. Ωστόσο ο Μακ Κάρτνεϊ προτείνοντας στον Τζον Λένον να συνεργαστούν με τον κιθαριστή Χάρισον, άνοιξε το δρόμο για μια μακρά συνεργασία.

Τη χρονική περίοδο που το συγκρότημα άρχισε να λατρεύεται στο Λίβερπουλ, υποστηρικτής στην προσπάθεια του Χάρισον υπήρξε η μητέρα του. Ενώ ο Χάρισον είχε περάσει στο κοινό ως το χαριτωμένο παιδί των Beatles και ο Λένον ως ηγέτης, ο Τζορτζ κατακτούσε όλο και περισσότερο το γυναικείο κοινό. Παρά το γεγονός ότι το κοινό τον χαρακτήριζε ως τον «ήσυχο» Beatle, ο Χάρισον είχε σχετικά αγριωπή όψη την οποία κάποτε ένας φωτογράφος φρόντισε να τονίσει, απαθανατίζοντάς τον σε ένα μπαρ με σκοπό να δείξει την άλλη όψη των μελών του συγκροτήματος, ως άτομα που το έχουν ρίξει στο ποτό.

Σε κάποιες συναυλίες μάλιστα, το κοινό περιέλουζε το συγκρότημα με το αγαπημένο γλυκό του Χάρισον, το Jelly Babies, συνήθεια που δεν φάνηκε και τόσο βολική για το αμερικανικό κοινό. Εκείνοι βλέπετε δεν είχαν διαθέσιμο αυτό το μαλακό βρετανικό γλύκισμα και στην προσπάθειά τους να υποδεχτούν το συγκρότημα με ευρωπαϊκό τρόπο το αντικατέστησαν με καραμέλες (jelly beans) πράγμα διόλου ευχάριστο για τους Beatles! Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χάρισον ήταν ο πρώτος από τους Beatles που είχε πατήσει το πόδι του στις ΗΠΑ, όταν το 1963 επισκέφθηκε την αδελφή του στο Ιλινόις. Το ταξίδι αυτό έγινε 5 μήνες πριν το συγκρότημα εμφανισθεί στο The Ed Sullivan Show.

Τον πρώτο καιρό ο Χάρισον δεν αποτελούσε τον σόλο κιθαρίστα του συγκροτήματος ειδικά λόγω των παρεμβάσεων του παραγωγού τους, Τζορτζ Μάρτιν, ο οποίος χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ότι είχε «κτηνώδη» συμπεριφορά απέναντι στον μουσικό. Ουσιαστικά στο συγκρότημα δεν συμμετείχε χωρίς περιορισμούς ποτέ. Την πρώτη περίοδο των Beatles, ο Χάρισον απέκτησε τη συνήθεια του καπνίσματος, εθιζόμενος στη νικοτίνη, πράγμα που όπως λέγεται ίσως να αποτέλεσε και την αιτία του θανάτου του.

Η πρώτη συνθετική δουλειά του, υπήρξε το τραγούδι Don't Bother Me, 1963, ως άσκηση στη σύνθεση. Το κομμάτι ένα χρόνο μετά περιλήφθηκε στο δεύτερο άλμπουμ των Beatles που είχε τίτλο Meet the Beatles! και σε συντομία ακούστηκε στο A Hard Day's Night.

Αν και είχε συνθέσει και ένα κομμάτι για το επόμενο άλμπουμ, Beatles for Sale, δεν συμπεριλήφθηκε και επανεμφανίζεται έτσι στη δισκογραφία το 1965 με τα τραγούδια I Need You και You Like Me Too Much στο άλμπουμ Help! τραγουδώντας ο ίδιος. Ο Χάρισον όμως ενίσχυσε φωνητικά το συγκρότημα και σε τραγούδια που δεν είχε γράψει ο ίδιος όπως Chains, Do You Want to Know a Secret , Please Please Me, Roll Over Beethoven, Devil in Her Heart, I'm Happy Just to Dance with You, και Everybody's Trying to Be My Baby σε διάφορα άλμπουμς. Γενικά η συνθετική δουλειά του δεν γινόταν εύκολα αποδεκτή από το συγκρότημα παρόλο που ο ίδιος ο Λένον είχε παραδεχτεί ότι τα τραγούδια του ήταν εξίσου καλά με των άλλων (1969).

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις ΗΠΑ, καταγοητεύθηκε από το ινδικό σιτάρ, στον οποίο τον μύησε ο Ντέιβιντ Κρόσμπι, αφιερώνοντας κυριολεκτικά ένα σημαντικό μέρος της ζωής του στη μελέτη της ινδικής μουσικής. Μετά από ένα ταξίδι στην Ανατολή ο Χάρισον αγόρασε ένα δικό του σιτάρ και έγινε έτσι ο πρώτος δυτικός γνωστός μουσικός που έπαιξε το όργανο αυτό εκτελώντας το κομμάτι This Bird Has Flown για το άλμπουμ Norwegian Wood (1966).

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων για το Help!, στις Μπαχάμες, ο Χάρισον αναπτύσσει το ενδιαφέρον του για τον Ινδουισμό ενώ επισκεπτόμενος τη Βομβάη με τη σύζυγό του, του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει την ινδική κουλτούρα και τον ινδουισμό και να μελετήσει περισσότερο την τεχνική του σιτάρ. Το 1969 έγραψε το Hare Krishna Mantra το οποίο εκτελέσθηκε στο Λονδίνο στο Ναό των Κρίσνα από τους ίδιους, ενώ μαζί με τον Λένον συναντήθηκαν με τον ιδρυτή της Διεθνούς Οργάνωσης των Κρίσνα. Λίγο αργότερα ο Χάρισον ασπάσθηκε τον Ινδουισμό και όπως λέγεται (οι απόψεις διίστανται) στην οργάνωση αυτών άφησε την κινητή και ακίνητη περιουσία του.

Ο Χάρισον συνδεόμενος με στενή φιλία, από το 1960, με τον Έρικ Κλάπτον, συνεργάσθηκε μαζί του το 1969 για το άλμπουμ Cream 's Goodbye, συν-γράφοντας το τραγούδι Badge του οποίου ο τίτλος προέκυψε από την κακή ανάγνωση στο χειρόγραφο του Χάρισον της λέξης bridge (Γέφυρα). Πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιείται στη μουσική για να εκφράσει τη σύνδεση στίχου και ρεφρέν. Για τις προσωπικές δουλειές του ο Χάρισον υποχρεωνόταν να χρησιμοποιεί ψευδώνυμο, και κυρίως το Μυστηριώδης Άγγελος ενώ η συνεργασία του με τον Κλάπτον συνεχίσθηκε και μέσω αυτού γνώρισε τη σλάιντ κιθάρα.

Μέχρι το 1970 ο Χάρισον έχει γράψει έναν ικανό αριθμό τραγουδιών τόσο μόνος του όσο σε συνεργασία με τους Μακ Κάρτνεϊ και Λένον με εντάσεις όμως μεταξύ τους και προστριβές για τον τρόπο που εκείνος ήθελε να παίζει. Ειδικότερα συγκρούσθηκε επανειλημμένα για το θέμα αυτό με τον Μακ Κάρτνεϊ και κάποιες φορές υπό την απειλή της αποχώρησής του από το συγκρότημα ναυάγησαν και παρουσιάσεις του συγκροτήματος. Μια αποχώρηση που έλαβε χώρα στις 10 Ιανουαρίου 1969 κατά τη διάρκεια μιας ηχογράφησης αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τον Λένον, για να επανέλθει σε διαπραγματεύσεις με τα άλλα μέλη του συγκροτήματος 12 μέρες αργότερα.

Οι σχέσεις των μελών του συγκροτήματος έγιναν πιο ζεστές κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ Abbey Road στο οποίο περιλήφθηκαν και τα πασίγνωστα τραγούδια του Χάρισον Something και Here Comes the Sun. Μετά την διάλυση των Beatles, 1970, ο Χάρισον βρέθηκε να έχει έναν όγκο τραγουδιών τα οποία ενώ είχε δημιουργήσει για το συγκρότημα δεν είχαν ηχογραφηθεί ποτέ. Και ήταν μόνο 26 ετών.

Για κάμποσα χρόνια μετά κυκλοφόρησε τόσο προσωπικά άλμπουμ όσο και συμμετοχικά με διάφορους δημιουργούς και συγκροτήματα ενώ πέρασε και μια περίοδο που καλυπτόταν οικονομικά από τα δικαιώματα των Beatles. Το 1970 και το 1971 ηχογράφησε τις πρώτες προσωπικές δουλειές My Sweet , Isn't It a Pity και What Is Life σκαρφαλώνοντας στην κορυφή των πωλήσεων. Μάλιστα για το πρώτο υπήρξε και μια δικαστική διαμάχη λόγω της ομοιότητάς του με He's So Fine (Chiffons,1963) από την οποία ο Χάρισον βγήκε χαμένος το 1976. Ως κινηματογραφικός παραγωγός συνεργάστηκε και με τους Μόντι Πάιθονς.

Το 1971 ο Χάρισον πέρασε στην ιστορία ως ο πρώτος δημοφιλής ρόκερ που διοργάνωσε φιλανθρωπική εκδήλωση (Μπαγκλαντέζ, 1 Αυγούστου) με τη συμμετοχή 40.000 ανθρώπων και αναμετάδοση στο Madison Square Garden της Ν. Υόρκης. Στη συναυλία συμμετείχαν και οι Κλάπτον, Ντίλαν, Ράσελ, και άλλοι μεταξύ των οποίων και ο Beatle Ρίνγκο Σταρ. Μέχρι σήμερα τα δικαιώματα από τις πωλήσεις των σχετικών CDs και DVDs κατέχει η UNICEF. Την ίδια κίνηση επανέλαβε, αυτή τη φορά για το Παιδιατρικό Νοσοκομείο του Μπέρμιγχαμ το 1986.

Ακολούθησαν πολλές περιοδείες, συνεργασίες και προσωπικές δουλειές του με κορυφαίες επιτυχίες το Give Me Love (Give Me Peace on Earth) το 1973 Νο 1 στις ΗΠΑ και Sue Sue Me You Blues, Νο 1 για 5 εβδομάδες και αποτυχίες μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο το Dark Horse, 1974. Η συνεργασία που αποδείχθηκε ως η πλέον σταθερή ήταν εκείνη με τον Έρικ Κλάπτον με τον οποίο περιόδευσε και στην Ιαπωνία το 1991 ενώ συμμετείχε τη διετία 1994-1996 στις προσπάθειες επανένωσης του συγκροτήματος που άφησε εποχή.

Αρκετές φορές ο Χάρισον είχε δεχτεί βολές τόσο από το κοινό όσο και από τα ΜΜΕ για διάφορους λόγους που ξεκινούσαν από το «βραχνό» της φωνής του έως και τις σχέσεις του με τον Ινδουισμό. Στο πλαίσιο αυτό δεν έλειψαν και οι οξύτητες με κορύφωση την επίθεση που δέχτηκε με μαχαίρι τον Δεκέμβρη του 1999 στο σπίτι του, πάσχοντας ήδη από καρκίνο. Έκτοτε ο Χάρισον σπάνια εμφανίσθηκε δημόσια.

Στις 2 Οκτωβρίου 2001, δύο μήνες πριν πεθάνει, ο Χάρισον συμμετείχε ως γκεστ μουσικός στο άλμπουμ Zoom (Electric Light Orchestra), παίζοντας σλάιντ κιθάρα για το κομμάτι Love Letters. Πέθανε στο αρχοντικό Hollywood Hills που είχε νοικιάσει ο Μακ Κάρντνεϊ, ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Λάρι Κινγκ, αναφέρθηκε στη συνάντηση που είχε με τον σκαθάρι. Η στάχτη του Χάρισον σκορπίστηκε στον Γάγγη ποταμό σε άγνωστο χρόνο.

Πηγή
Wikipedia, The free Encyclopedia
________

26/11/08

Η άσπρη πεταλούδα

Από τον ζωγράφο των ονείρων. Σαλβαδόρ Νταλί, Αλληγορία μεταξιού, χ.χ (1950;)
----
Ένας ιαπωνικός μύθος για τις γλυκές καρδιές
--
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ πίσω από το νεκροταφείο του ναού Σοζάντζι, ζούσε ένας αξιαγάπητος γέροντας που τον έλεγαν Τακαχάμα. Αν και οι γείτονές του τον συμπαθούσαν πολύ, οι περισσότεροι τον θεωρούσαν τρελό. Και ξέρετε γιατί; Επειδή δεν είχε παντρευτεί αλλά ούτε τον είχαν δει ποτέ, έστω και με μία γυναίκα.

Μια μέρα του καλοκαιριού ο γέροντας αρρώστησε τόσο βαριά που έστειλε να ειδοποιήσουν την νύφη του και το γιο της. Αυτοί έτρεξαν αμέσως κοντά του και προσπαθούσαν να κάνουν ό,τι περνούσε από το χέρι τους ώστε ο Τακαχάμα να είναι ευτυχισμένος, τουλάχιστον τις τελευταίες του στιγμές.

Καθώς κοιτούσαν τον άρρωστο γέροντα να κοιμάται, μια μεγάλη άσπρη πεταλούδα πέταξε στο δωμάτιο και πήγε κι έκατσε στο μαξιλάρι του. Ο ανιψιός του προσπάθησε να τη διώξει μακριά με μια βεντάλια, αλλά εκείνη δεν έδειχνε και τόσο πρόθυμη να αφήσει τον Τακαχάμα. Κάποια στιγμή ο νεαρός κατάφερε να την βγάλει στον κήπο. Εκείνη τότε, αφού πέταξε πάνω από ένα γυναικείο τάφο, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς.

Παρατηρώντας το μνήμα, ο ανιψιός του Τακαχάμα, διαπίστωσε ότι επάνω ήταν χαραγμένο το όνομα Ακίκο, μαζί με τη φράση «πέθανε όταν ήταν δεκαοκτώ ετών». Αν και ο τάφος ήταν σκεπασμένος από πρασινάδα και πρέπει να αναπαυόταν μέσα του πάνω από πενήντα χρόνια η Ακίκο, το αγόρι πρόσεξε ότι ήταν γεμάτος με λουλούδια, και μάλιστα πρόσφατα ποτισμένα.

Όταν ο νεαρός γύρισε στο σπίτι, ο Τακαχάμα είχε φύγει πια. Γυρνώντας προς τη μητέρα του, της εξιστόρησε όλα όσα είχε δει στο νεκροταφείο. «Ακίκο;» αναρωτήθηκε φωναχτά στην αρχή η μάνα του και μετά συνέχισε: «Όταν ο θείος σου ήταν νέος, ετοιμαζόταν να παντρευτεί με την Ακίκο. Όμως εκείνη πέθανε μια μέρα πριν το γάμο τους. Έτσι εκείνος αποφάσισε ότι δεν θα παντρευτεί ποτέ του και θα ζήσει για πάντα κοντά της. Όλα αυτά τα χρόνια έμεινε πιστός στην πρώτη και μοναδική αγάπη του, κρατώντας τη γλυκιά ανάμνησή της στην καρδιά του. Βρέξει -χιονίσει, ο Τακαχάμα πήγαινε καθημερινά στον νεκροταφείο. Καθημερινά πήγαινε στον τάφο της και προσευχόταν για την ευτυχία της, τον σκούπιζε και τον στόλιζε με λουλούδια. Όταν σήμερα εκείνος δεν κατάφερε να πάει κι ο όρκος της αγάπης του έπαψε, η Ακίκο ήρθε κοντά του. Εκείνη η άσπρη πεταλούδα ήταν η γλυκιά, αγαπημένη ψυχή της».-

Πηγή: Hadland Davis, F. (1913), Myths and Legends of Japan, G. G. Harrap and Company, London: 218-219 [online].
Απόδοση: Α.Μ.
-

21/11/08

Καλόγερος: ένα τέρας του καιρού μας

Άνδρας με πίπα. Αμεντέο Μοντιλιάνι. 1918. Olga's Gallery.


Πλάσμα μυστήριο της θάλασσας είναι ο Καλόγερος, ολόιδιος με καλόγερο της στεριάς. Ένα ιστορικό κείμενο του 1187 μ.Χ. λέει πως «κάποιοι Άγγλοι ψαράδες έπιασαν στα δίχτυα τους ένα ψάρι που είχε ανθρώπινη μορφή. Το πήγαν στον άρχοντα Βαρθολομαίο Ντε Κλανβίλ κι εκείνος το κράτησε στο κάστρο του, για να το δείχνει στους άλλους άρχοντες, να ζηλεύουν.

Κουβέντα δεν έβγαλε ο Καλόγερος έξι ολόκληρους μήνες. Μόνο έτρωγε. Τα πάντα έτρωγε, αλλά του άρεσαν ιδιαίτερα τα ψάρια. Το πήγαν και στην εκκλησία μερικές φορές, αλλά έδειξε να μην καταλαβαίνει πως βρίσκεται σε ιερό χώρο. Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, το βαρέθηκε ο άρχοντας και το ξαναπέταξε στη θάλασσα κι από τότε δεν ξαναφάνηκε».


Από την Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων

18/11/08

Μπαγιαντέρας


Μπουζούκι τρίχορδο, Μπαγιαντέρας, Το Πέρασμα, Οργανικό κομμάτι που είχε εκτελεσθεί το 1939 από τον Χιώτη σε ηλικία 17 ετών.


Ο Δημήτρης Γκόγκος ή Μπαγιαντέρας γεννήθηκε στο Χατζηκυριάκειο, 22ο παιδί του Γιάννη, με καταγωγή από τον Πόρο, και της Υδραίας Αγγελικής. Ο πατέρας του υπηρετώντας στο Βασιλικό Ναυτικό ή στο Λιμενικό Σώμα, είχε την οικονομική δυνατότητα να στηρίξει τα παιδιά του κι έτσι ο Δημήτρης τελειώνοντας το Γυμνάσιο συνέχισε σπουδάζοντας ηλεκτροτεχνία. Ωστόσο, παρόλο που αγαπούσε τα γράμματα σαν χαρακτήρας ήταν ατίθασος και προτίμησε να ασχοληθεί με την ελεύθερη πάλη και τη μουσική.

Σαν ηλεκτρολόγος εργάστηκε περιστασιακά στα «Λιπάσματα» της Δραπετσώνας, έχοντάς τον απορροφήσει η μουσική και ιδιαίτερα τα έγχορδα όργανα. Από μικρός άλλωστε, έπαιζε μαντολίνο, κιθάρα και βιολί ενώ το 1924 ξεκίνησε να μαθαίνει μπουζούκι. Αυτή του η επιλογή βρήκε αντίθετο τον πατέρα του που τον προόριζε για στρατιωτικό και όχι για.. μπουζουξή!

Ένα χρόνο αργότερα (1925) διασκεύασε την οπερέτα του Έριχ Κάλμαν, «Μπαγιαντέρα», για λαϊκή ορχήστρα με μπουζούκι και μαντολίνο. Από τη δουλειά του αυτή απέκτησε και το προσωνύμιο με το οποίο έμελλε να γίνει τόσο γνωστός στο χώρο του ρεμπέτικου τραγουδιού. Ωστόσο η χρονιά αυτή τον σημάδεψε στο υπόλοιπο της ζωής του. Υπηρετώντας τη θητεία του στο Ναυτικό, και λόγω των γνωριμιών που είχε «εξοικονομούσε» κρυφά εκρηκτικές ύλες, που τις έδινε σε φίλους του ψαράδες από την Κούλουρη. Όταν η δραστηριότητά του αυτή έγινε γνωστή ο νόμος «περί εμπορίας όπλων» εξαντλήθηκε στην περίπτωσή του με αποτέλεσμα να παραμείνει σε στρατιωτική φυλακή μια ολόκληρη πενταετία.

Από το 1930 ασχολήθηκε με τον μπουζουκομπαγλαμά και τη σύνθεση ρεμπέτικων τραγουδιών, ενώ τριγυρνώντας στα πειραιώτικα στέκια, γνωρίστηκε και συνδέθηκε φιλικά με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή, τον Γιώργο Μπάτη και τον Στέλιο Κερομύτη. Η συνεργασία αυτή έδωσε την ευκαιρία στον Μπαγιαντέρα να μελετήσει το Ρεμπέτικο τραγούδι, ηχογραφώντας την πρώτη του δουλειά με τίτλο «Καπνεργάτριες» (1935) στην Κολούμπια. Ο τίτλος του δίσκου σχετίζεται με την στιχουργό και σύντροφό του Δέσποινα Αραμπατζόγλου η οποία εργαζόταν ως καπνεργάτρια στου Παπαστράτου. Πρόκειται για τα δύο πρώτα του χασικλίδικα τραγούδια «Η καπνουλού» και το «Πάντα με γλυκό χασίσι», τα οποία σημείωσαν μεγάλη επιτυχία.

Ο Μπαγιαντέρας στενά συνδεμένος με τους προσφυγικούς, εργατικούς συνοικισμούς υπήρξε υμνητής τους γράφοντας στο Μεσοπόλεμο εξαιρετικά ρεμπέτικα τα οποία απέδωσε με ιδιαίτερη ευαισθησία στο μπουζούκι ο ίδιος με τη συντροφιά ενός νέου ακόμη μουσικού που έμελλε και αυτός να γίνει βιρτουόζος του οργάνου. Του Μανώλη Χιώτη. Αρκετές φορές μάλιστα ερμήνευαν και οι ίδιοι τα τραγούδια και άλλοτε δυο σπουδαίες φωνές του Ρεμπέτικου όπως ήταν ο Στράτος Παγιουμτζής και ο «κολλητός» του Στελλάκης Περπινιάδης. Ήταν η εποχή (1936-1940) που η θεματολογία του άλλαξε λόγω της αυστηρής νομοθεσίας για τα ναρκωτικά. Τότε έγραψε πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες του όπως «Χατζηκυριάκειο (Από βραδύς ξεκίνησα ή Θα κλέψω μια μελαχρινή)» (1937), «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια (Γυρνώ σαν νυχτερίδα)» (1938), «Μ΄ έχεις μαγεμένο (Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει)» (1940), «Ζούσα μοναχός χωρίς αγάπη (Το τραγούδι της αγάπης)» (1940), «Μάτια γλυκά και γαλανά» (1940), «Όμορφη Σμυρνιά» (1938;). Επίσης την περίοδο αυτή συνθέτει το «Μια τράτα Κουλουριώτικη» που ερμηνεύθηκε από το δίδυμο Περπινιάδη-Γεωργακοπούλου.

Ο Μπαγιαντέρας, προερχόταν από δημοκρατική οικογένεια. Έχοντας ως όπλο, κυριολεκτικά για την εποχή εκείνη, τη μόρφωση ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την ποίηση και τη μελέτη πολιτικών και φιλοσοφικών κειμένων. Έτσι συχνά αναλάμβανε ρόλο διαφωτιστή προς τους εργάτες με τους οποίους ερχόταν σε επαφή λόγω της γυναίκας του. Το ενδιαφέρον του για την πολιτική ήταν μεγάλο και λόγω της κοινωνικής του ευαισθησίας τοποθετήθηκε στην Αριστερά. Λίγο πριν το πόλεμο εντάχθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ.

Το 1940 έλαβε μέρος στον πόλεμο και τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους ηχογράφησε πολεμικά τραγούδια ευρέως γνωστά, επίσης. Πρόκειται για τα «Τους Κενταύρους δε φοβάμαι (Συντροφιά έχω τη λόγχη)» και «Στης Πίνδου τα βουνά (Ψηλά βουνά κι απάτητα»).

Τον Απρίλη του 1941 παίζοντας με τον Μπιρ-Αλλάχ (Γιάννης Σταμούλης) στο κέντρο «Πειραιεύς» στο Μαρούσι, αιφνίδια έχασε το φως του από εξελισσόμενο γλαύκωμα, που εξελισσόταν ήδη, χωρίς να μπορέσει να ξαναδεί πότε. Πολλοί φίλοι και συνεργάτες του, τότε τον περιφρόνησαν. Εκείνος ωστόσο όχι μόνο δεν σταμάτησε να παίζει μπουζούκι αλλά για να τους αποδείξει ότι δεν ξόφλησε, έγραψε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.

Η κατοχή έφερε τη φτώχεια, και η φτώχεια την πείνα. Ο Μπαγιαντέρας, όπως και όλοι οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου στεκόταν τα μαύρα χρόνια στην ουρά για το συσσίτιο για να εξασφαλίσει τροφή για τα παιδιά του, ενώ τα βράδια έπαιζε όπου έβρισκε ευκαιρία. Όμως και με αυτόν τον τρόπο κατόρθωνε να περνάει τα αντιστασιακά τραγούδια που είχε γράψει για τους συντρόφους του που πολεμούσαν στο βουνό. Δυστυχώς το μόνο όπλο που του είχε απομείνει ήταν το μπουζούκι. Μάλιστα αναφέρεται ότι είχε κακοποιηθεί από ταγματασφαλίτες για τη δραστηριότητά του αυτή.

Μετά τον πόλεμο άρχισε πάλι να συνθέτει και να εμφανίζεται σε μεγάλα πια κέντρα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε στον Άγιο Ιερόθεο με την αγαπημένη του Δέσποινα.

Ο Μπαγιαντέρας πέθανε στις 18 Νοεμβρίου 1985, αφήνοντας πίσω του τουλάχιστον 130 τραγούδια, ορισμένα από τα οποία έμειναν ανέκδοτα όχι μόνο λόγω της μεταξικής λογοκρισίας αλλά κι εκείνης που επιβλήθηκε μεταπολεμικά. Υπήρξε άνθρωπος ευαίσθητος αλλά και σκληρό καρύδι –παρόλο που ήταν βραχύσωμος. Αναφέρεται ότι δεν πείραξε ποτέ στη ζωή του άνθρωπο αλλά δεν επέτρεψε και να τον πειράξει κανείς. Υπήρξε με άλλες λέξεις, η τυπική περίπτωση του «μάγκα» της εποχής.

Το σίγουρο είναι ότι ο Μπαγιαντέρας υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους λαϊκούς δημιουργούς, τα έργα του οποίου τραγουδιούνται μέχρι σήμερα και θα τραγουδιούνται για πολλά χρόνια.

Πηγή με περισσότερα στοιχεία rebetiko.gr
----------

15/11/08

Το πάθος για τη λευτεριά

ΕΠΕΙΔΗ ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ... ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ

-------------
Παιδί το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και βρέξε το πιο στέρεα
και πλούτισε τη χλόη του και πλάταινε τη γη του,
κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεκτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα κι όσα δέντρα,
για τίποτ΄ άλλο δεν 'φελούν, παρά για μετερίζια.

Μη φοβηθείς το χαλασμό, φωτιά, τσεκούρι τράβα,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε, το περιβόλι κόφτο
και χτίσε κάστρο πάνω του και ταμπουρώσου μέσα
για πάλεμα, για μάτωμα, για τη καινούργια γέννα,
που όλο την περιμένουμε κι όλο κινά για να ΄ρθει
κι όλο συντρίμμι χάνεται, στο γύρισμα των κύκλων.

Κωστής Παλαμάς, από τους «Βωμούς» (1915;)
-----------------

12/11/08

Η ΑΕΚ, ο λαός και .. οι άλλοι


1η δημοσίευση στο blog, που συμμετέχουμε, «Ούτε ένα βήμα πίσω» τη Δευτέρα, 10 Νοεμβρίου 2008

Ενώ η εκλογή Ομπάμα δεν ήταν ακόμη πραγματικότητα και η Προεδρολογία δέσποζε στα ΜΜΕ, παγκοσμίως, η ΑΕΚ ερχόταν αντιμέτωπη, για μια ακόμη φορά με τη δική της κενή θέση στο επίπεδο αυτό. Οι αντι-Νικολαΐδικοί πανηγύρισαν, οι Ντεμικοί και οι ΑΕΚτζήδες πάγωσαν, οι αντίπαλοι έτριβαν τα χέρια τους παρασκηνιακά.

Τις ίδιες μέρες η Πηνελόπη μας έγραφε ένα άρθρο με τίτλο «Η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο» πραγματευόμενη όσα κοινά δεν πρέπει να έχει η πολιτική με το αγαπημένο άθλημα σε επίπεδο οπαδικής συμπεριφοράς. Εκεί λοιπόν εκφράστηκε από αρκετούς, μεταξύ των οποίων και η υπογράφουσα, η άποψη πως το ποδόσφαιρο έχει στοιχεία τέτοια –στρατηγική, κανόνες συμπεριφοράς κ.λπ.- που αν η πολιτική τα εφάρμοζε ίσως όλα να ήταν καλύτερα για την ελληνική πραγματικότητα.

Στην Κυριακάτικη Αυγή (9/11/2008-Άρθρα θέματα) και στη στήλη Αριστερό Εξτρέμ, ο Τζούλιος Συναδινός σε άρθρο του με τίτλο «Μια ήττα με παρακαταθήκη» προσεγγίζει το κενό Προέδρου στην ΑΕΚ με έναν περισσότερο πολιτικό τρόπο, διατυπώνοντας την άποψη ότι πραγματικά αποτελεί παρακαταθήκη η Προεδρία του Νικολαΐδη. Θεωρώντας ότι η παραίτηση του Ντέμη αποτελεί απώλεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο, εφόσον δεν είναι μόνο προσωπική του αποτυχία αλλά συνολικά του πνεύματος που εξέπεμψε για το άθλημα, ολόκληρη η ομάδα Νικολαΐδη, επισημαίνει ότι η κατεστημένη αντίδραση, το σύστημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενταφιάζει κάθε προσπάθεια αλλαγής, μιας αλλαγής που διαπιστώθηκε και σε διαχειριστικό επίπεδο μια και ο Ντέμης Νικολαΐδης ζήτησε τη στήριξη και τη συμμετοχή των φιλάθλων για την ανατροπή.

Χωρίς να τίθεται θέμα αμφισβήτησης της ορθότητας των προβλέψεων που είχε κάνει ο ίδιος δημοσιογράφος πριν από δύο χρόνια, ούτε και για το φίλαθλο πνεύμα –και φιλικό προς την ΑΕΚ- που διέπει συνολικά το εξαιρετικό άρθρο του, στάθηκα ιδιαίτερα σε δυο τρία σημεία που μου έφεραν στο νου το δημοσίευμα της Πηνελόπης. Αυτά τα σημεία για τα οποία πιστεύω ότι αποτελούν πραγματικά θέμα συζήτησης, όχι μόνο για την ΑΕΚ, αλλά και για την κάθε ομάδα που τρέχει με τα πόδια να προλάβει τις άλλες που βρίσκονται επάνω σε επιχειρηματικά άρματα.

Στάθηκα ιδιαίτερα σε ό,τι σχετίζεται με το «λαϊκό» προφίλ των ποδοσφαιρικών ομάδων χωρίς να προσπεράσω το παράδειγμα της Μπαρτσελόνα που δίνει ο Τζούλιο Συναδινός, αναφέροντας μεταξύ άλλων:

«Όμως και το δικό του αποτέλεσμα θα κριθεί από τη στάση του στα ίδια συγκρουσιακά επίδικα, ακριβώς στα ίδια κομβικά σημεία στα οποία απέτυχε ο Νικολαΐδης: λιγότερη έπαρση, ζωντανό όραμα για μια ουσιαστικά λαϊκή ομάδα, αξιοποίηση μεν επενδυτών αλλά προστατεύοντας τους φιλάθλους από τον ενταφιασμό τους σε ένα πελατολόγιο, ρύθμιση των σχέσεων με συμφέροντα και παγιωμένες αντιλήψεις οργανωμένων οπαδών.»

«Μετά τα πρώτα δυο - τρία χρόνια ευφορίας, το σύνθημα για "χιλιάδες μέλη» μετατράπηκε σε "είκοσι χιλιάδες κατόχους διαρκείας". Η λαϊκή συμμετοχή μετατράπηκε σε πρόταση για λέσχη εκλεκτών φιλάθλων έναντι 10 χιλιάδων ευρώ. Η οραματική σχέση φιλάθλου - ομάδας επανήλθε στην καθιερωμένη σχέση πελάτη - ομάδας. Τα τραγούδια μετατράπηκαν σε life-style εκδηλώσεις και το σκηνικό της εμπορευματοποίησης ξαναστήθηκε καλά».

«Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Νικολαΐδης κατείχε μόνο το 9% του μετοχικού κεφαλαίου, δεν όριζε καταστάσεις, δεν τον άφησαν οι υπόλοιποι μεγαλομέτοχοι και άλλα πολλά. Μπορώ να το αμφισβητήσω ευθέως, αναφέροντας μάλιστα την αδιέξοδη στάση που κράτησε ο ίδιος προσωπικά, σε σχέση με τις υποχρεώσεις της ΠΑΕ απέναντι στο ερασιτεχνικό σωματείο της ΑΕΚ. Ο Νικολαΐδης είχε το λαϊκό έρεισμα, το οποίο απαξίωσε, μαζί με τις όποιες ελπίδες.»

Και εγώ αναρωτιέμαι τι άραγε μπορεί να σημαίνουν οι φράσεις «ουσιαστικά λαϊκή ομάδα», «λαϊκή συμμετοχή» ή «λαϊκό έρεισμα» ειδικά στο ποδόσφαιρο; Μήπως σημαίνουν ότι απαξιώθηκε το άθλημα στη συνείδηση του λαού και χρειάζεται «αναστήλωση»; Πρόκειται για λεκτικούς πλεονασμούς; Μήπως επισημαίνει το «λαϊκό» προφίλ του ποδοσφαίρου ή επιδιώκει να αναδείξει ότι διαχωρίστηκε η ομάδα σε δύο επιμέρους: όνομα, ιδέα και ό,τι περιλαμβάνει η ΑΕΚ - επιχείρηση;

Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι που εστιάζει τόσο πολύ ο δημοσιογράφος στο επίθετο αυτό, τα επιχειρήματά του είναι ισχυρά άλλωστε, εγώ σκέφτομαι μήπως ήρθε η ώρα ΚΑΙ εμείς οι ΑΕΚτζήδες να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα;

Να πάψουμε να βολτάρουμε στους αιθέρες πάνω από το ΟΑΚΑ (ναι Νίκο σου χρωστάω την ιστορία με την αερομαχία) και να εμπεδώσουμε ότι οι επιχειρήσεις λαϊκής βάσης προϋποθέτουν σχετική εμπειρία και συνειδητοποιημένο κόσμο;

Πότε ο ελληνικός λαός έδειξε τέτοιες, κατάλληλες, συμπεριφορές για να τις δείξει στην περίπτωση της ΑΕΚ; Μήπως στον εμφύλιο; Στη δικτατορία; Στο Πολυτεχνείο; Στη μεταπολίτευση; Για να μην σκεφτούμε και πότε ο Ελληνικός λαός επέλεξε έναν ηγέτη διαφορετικό; Και για να αυτοσαρκαστώ και λίγο, πότε η Αριστερά έφτιαξε επιχειρήσεις λαϊκής βάσης, που υποτίθεται ότι τις διεκδικεί, ή πότε ανέδειξε έναν ξεχωριστό ηγέτη; Σε ποιο ελληνικό κόμμα δεν κυριαρχούν νομενκλατούρες και ρουσφέτι;

Πότε, λοιπόν, σε αυτήν την πραγματικότητα, οι ΑΕΚτζήδες κοίταξαν την ΑΕΚ όπως της αξίζει και όχι ως μέσον κοινωνικής διαφοροποίησης; Το καβαλήσαμε το καλάμι της διαφορετικότητας, φίλοι μου και ξεπεράσαμε την ΑΕΚ. Την καταντήσαμε να έπεται ημών. Την καταντήσαμε να είναι η ομάδα των φίλων της και όχι εμείς οι φίλοι της.

Μήπως, επανέρχομαι, ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι η ΑΕΚ οφείλει και πρέπει να είναι επιχείρηση τουλάχιστον για να σώσει το «λαϊκό brand name» και εμείς να στηρίξουμε και να υποστηρίξουμε μια επιχειρηματική δράση, εφόσον βέβαια αυτή είναι για την ομάδα μας και μόνο γι΄αυτήν;

Να μην σκεπτόμαστε κατά το δοκούν κι όταν χρωστάμε να μιλάμε με οικονομικούς όρους αλλά όταν υπάρχει λύση να το γυρνάμε στο συναίσθημα. Η περίπτωση του γηπέδου είναι τυπική αυτής τέτοιας συμπεριφοράς. Ένα νέο γήπεδο θα έφερνε τα χρήματα στην ομάδα που όλοι επιθυμούσαμε. Όταν έφτασε όμως η ώρα εμείς το θέλαμε εκεί ΑΚΡΙΒΩΣ που ήταν το γκρεμισμένο μας. Όταν η διαιτησία μας αδικούσε μιλάγαμε και πάλι με οικονομικούς όρους, όταν όμως μας πριμοδοτούσε βάζαμε την ΑΕΚ-ιδέα μπροστά. Όταν μοιράζονταν τα διαρκείας μιλάγαμε για «καπιταλισμό», όταν μπορούσαμε να αγοράζουμε παίκτες μιλάγαμε για «μαγκιά».

Μήπως πρέπει να πάρουμε χαμπάρι ότι στο Κοκκαλιστάν ή Βαρδινογιαννιστάν, μόνο με επιχειρηματικούς όρους μπορείς να κρατηθείς; Σε ένα πρωτάθλημα που η πίτα είναι μοιρασμένη κυρίως σε δύο, με την ΑΕΚ τρίτη να κατέχει επίσης ικανό κομμάτι, και τους άλλους να γλείφουν την άχνη, τι άλλο μπορεί να κάνει η ομάδα;

Τελικά μήπως πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ΑΕΚ δεν είναι κόμμα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να διοικηθεί από τις κερκίδες;
----------------

9/11/08

Ο Έλληνας Αράπης

Ο «Αράπης» του Γύζη
Ένα άγνωστο έργο του
Γύζη, φιλοτεχνημένο το 1876. Είναι η προσωπογραφία του Χρήστου του Αράπη, γνωστού τύπου της παλιάς Αθήνας, που απεικονίζεται και σε έργα του Λύτρα και του Ιακωβίδη, χωρίς ως τώρα να έχει γίνει η ταύτιση του απεικονιζόμενου προσώπου.


Η εκλογή Ομπάμα στο αξίωμα του Προέδρου των ΗΠΑ, με την οποία ασχοληθήκαμε στην προηγούμενη δημοσίευσή μας, έγινε αποδεκτή από τους περισσότερους πανηγυρικά κυρίως λόγω του χρώματός του. Οι φράσεις, τουλάχιστον που χρησιμοποιήθηκαν μας καθοδηγούν σε αυτό. Ο Μπερλουσκόνι τον χαρακτήρισε «όμορφο και… μαυρισμένο» ενώ ο Γιώργος Καρατζαφέρης αδιαφόρησε δηλώνοντας όμως, «Μαύρη γάτα, άσπρη γάτα ποντίκια τρώει». Μόνο που ο τελευταίος ως μη αριστερός, έσφαλε σχετικά με την πατρότητα της φράσης, η οποία δεν ανήκει στο Μάο Τσε Τουνγκ αλλά στον Τενγκ Χσιάο Πινγκ.

Φυσικά το χρώμα του Προέδρου μάς κρατά παγερά αδιάφορους. Αντίθετα οι πολιτικές των ΗΠΑ μας κρατούν ιδιαίτερα θερμούς. Κι επειδή δεν ξεχνάμε ούτε τα «έργα» των Δημοκρατικών ούτε την Κοντολίζα η οποία κυβερνά τον πλανήτη χρόνια τώρα, κι επειδή το όλο σκηνικό δεν μας πείθει, σκεφτήκαμε να ελαφρύνουμε την κατάσταση, προς το παρόν.

Έτσι ανασύραμε από την Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων ένα ελληνικό Στοιχειό. Τον Αράπη. Είναι γνωστό ότι εμείς οι Έλληνες με τη λέξη αυτή προσδιορίζουμε κάθε άνθρωπο με σκούρο χρώμα δέρματος, αδιαφορώντας για την καταγωγή του. Ο Ζαμπέτας τον τραγούδησε, ο Γύζης και ο Ιακωβίδης τον ζωγράφιζαν, η ελληνική παράδοση τον υιοθέτησε ως αναπόσπαστο κομμάτι της ενώ πολλά χωριά φέρουν το όνομά του. Του άγνωστου Αράπη, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετείχε στην ελληνική καθημερινότητα.


Ο Αράπης
-----
Κάθε πηγάδι, κάθε πηγή, κάθε κουφάλα δέντρου, κάθε σπηλιά δροσερή και κάθε υπόγειο σπιτιού στην Ελλάδα έχει το Στοιχειό του, τον Αράπη του. Είναι ένας θεόρατος μαύρος με μάτια κατακόκκινα και μύτη πλακουτσωτή και χειλάρες τεράστιες. Φοράει χρυσοκέντητο γελέκο, σαλβάρι και αιγυπτιακό φέσι, ενώ στ’ αυτιά του κρέμονται μεγάλοι χαλκάδες. Συνήθως δεν είναι επιθετικός, αλλά επειδή έχει μεγάλη περιουσία: χιλιάδες χιλιάδων χρυσά φλουριά, συμπεριφέρεται με μυστικοπάθεια. Μπορεί να βγει μέσα στη νύχτα και να καθίσει στο σαλόνι του σπιτιού και να καπνίζει ήσυχος ήσυχος το τσιμπούκι του. Αν δεν τον ενοχλήσουν οι νοικοκύρηδες, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Αν μάλιστα τον κεράσουν κανένα ηδύποτο, μπορεί να τους συμπαθήσει. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις τους υποδεικνύει κρυμμένους θησαυρούς, οπωσδήποτε όχι τον δικό του. Έχει όμως μιαν αρχή: δεν ανέχεται την αδιακρισία. Αν ο άνθρωπος που τον είδε και μίλησε μαζί του σχολιάσει σε τρίτο πρόσωπο το συμβάν, ο Αράπης τον τιμωρεί μ’ ένα δυνατό χαστούκι, που δεν είναι θανατηφόρο, αλλά διαγράφει αμέσως την μνήμη του αδιάκριτου. Κατά τα άλλα, ο Αράπης ασχολείται με την εκτροφή των φλουριών του. Πραγματικά, τα βγάζει έξω στα χωράφια και τα βόσκει σαν να ήταν πρόβατα. Πάει μπροστά αυτός και κουδουνίζουν εκείνα πίσω του σαν κοπάδι ζωντανό και βλέπουν οι άνθρωποι το θαύμα και δεν λένε σε κανέναν τίποτα, γιατί ακόμα κι αν δεν τους περάσουν οι γείτονές τους για τρελούς, θα τους τρελάνει ο Αράπης με κανένα χαστούκι.

-------------

5/11/08

Στατιστικά και παράξενα των Αμερικανών Προέδρων

Άποψη του μπλε δωματίου του Λευκού Οίκου. Πηγή


-Από τους 43 Προέδρους στην ιστορία των ΗΠΑ, 18 ήταν Ρεπουμπλικανοί, 15 Δημοκρατικοί, 4 Ουίγοι, 4 από το κοινό σχηματισμό Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών και ο πρώτος Πρόεδρος (Ουάσινγκτον) δεν ανήκε σε κανένα κόμμα.

-Με κριτήριο τον τόπο γέννησης η Πολιτεία που έχει εκλέξει τους περισσότερους Προέδρους είναι η Βιρτζίνια (8), ακολουθούν το Οχάιο (6), η Νέα Υόρκη (5), η Μασαχουσέτη (4), η Βόρεια Καρολίνα, το Τέξας, και το Βερμόντ (2) και οι Νότια Καρολίνα, Νιού Χαμσάιρ, Πενσιλβάνια Κεντάκι, Νιου Τζέρσι, Αϊόβα, Μισούρι, Καλιφόρνια, Ομάχα, Τζόρτζια, Ιλινόις, Άρκανσας και Κονέκτικατ από έναν.

-Έχουν δολοφονηθεί συνολικά 4 Πρόεδροι (Λίνκολν, Γκάρφιλντ, Μακ Κίνλεϊ, Κένεντι) και έχει γίνει μία αποτυχημένη απόπειρα (Ρίγκαν).

-Κατά τη διάρκεια της θητείας τους πέθαναν συνολικά 4 Πρόεδροι (Χάρισον, Τέιλορ, Χάρντικ, Ρούσβελτ) από παθολογικά αίτια.

-Οι Τζέφερσον και Άνταμς πέθαναν το ίδιο έτος και την ίδια μέρα η οποία κατά σύμπτωση ήταν η 4η Ιουλίου (1826).

-Ο Κλίβελαντ είναι ο μοναδικός Πρόεδρος που εκλέχθηκε δύο μη διαδοχικές περιόδους (22ος και 24ος).

-Ο Χάρισον είχε την πιο σύντομη θητεία (32 ημέρες) και ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ τη μακρύτερη (1933-1945).

-Ο Νίξον ήταν ο μοναδικός Πρόεδρος που παραιτήθηκε αλλά και ο μοναδικός άνθρωπος που χρήσθηκε Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος σε τόσο απομακρυσμένες περιόδους (αντιπρόεδρος του Αϊζενχάουερ).

-Ο Τάιλερ είναι ο μοναδικός Πρόεδρος του οποίου παραιτήθηκε σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο διαμαρτυρόμενο για την ανικανότητά του.

-Ο Ταφτ υπήρξε ο πιο παχύς Πρόεδρος (135 κιλά).

-Ο Μπιουκάναν ήταν εργένης, ο Κλίβελαντ ντύθηκε γαμπρός στο Λευκό Οίκο ενώ οι Γουίλσον, Τάιλερ και Ρίγκαν είχαν δύο γάμους στο ενεργητικό τους.

-Ο νεότερος Πρόεδρος ήταν ο Κένεντι και ο γηραιότερος ο Ρίγκαν.

-Οι Τζον Άνταμς και Τζον Κουίνσι Άνταμς (2ος και 6ος ) ήταν πατέρας και γιος όπως και Τζορτζ Χ. Μπους και Τζορτζ Γ. Μπους (41ος και 43ος).

-Τα ονόματα 6 Προέδρων σχετίστηκαν έμμεσα ή άμεσα με μεγάλα σκάνδαλα (Γκραντ, Χάρισον, Χάρντινγκ, Νίξον, Ρίγκαν, Κλίντον).

-O εγγονός του Αϊζενχάουερ παντρεύτηκε την κόρη του Νίξον.

-Σήμερα προστίθεται και ο Μπαράκ Ομπάμα ως πρώτος Αφροαμερικανός Πρόεδρος των ΗΠΑ.

-Και για να μην ξεχνιόμαστε ο Χάρι Τρούμαν είχε εκλεγεί με τους Δημοκρατικούς!


...........

2/11/08

Ο άγνωστος Ανδρέας Κάλβος


Ο Ανδρέας Κάλβος αν και αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές, κατά κανόνα, προσδιορίζεται ως σύγχρονος και συμπατριώτης του Διονυσίου Σολωμού. Ο Κάλβος μνημονεύεται κάθε φορά που επίδοξοι αγωνιστές που δεν έχουν κάτι άλλο να γράψουν, διασύρουν προφορικά ή γραπτά τους στίχους του «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Επίσης κατά κανόνα, δεν παραλείπεται να αναφερθεί η «ανακάλυψή του» από τον Κωστή Παλαμά (1889).

Μεταξύ της μάχης των κριτικών για την κατάταξή του σε κλασικό ή ρομαντικό, των γεγονότων που τάρασσαν την Ελλάδα τα χρόνια εκείνα αλλά και πάντα υπό τη σκιά του Σολωμού, για πολλά χρόνια δεν είχε μελετηθεί μια άλλη πλευρά του ποιητή και κατά συνέπεια κάθε κριτική επί του έργου του ήταν «στεγνή» ερμηνείας.

Ο Ανδρέας Κάλβος ο Καρμπονάρος, μέλος ιταλικής οργάνωσης ενάντια στους Αυστριακούς, ο καθηγητής στο διορισμό του οποίου αντέδρασε η ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα, ο κάτοικος Κέρκυρας την ίδια εποχή με τον Διονύσιο Σολωμό που δεν έτυχε συνάντησης αλλά ούτε και αναγνώρισης, ο ποιητής που η Ελλάδα του γύρισε την πλάτη και πέθανε μακριά της στις 3 Νοεμβρίου 1869, αυτός ο Ανδρέας Κάλβος άργησε πολύ να αναγνωρισθεί.

Οι Γεφυρισμοί γι΄ αυτήν την επέτειο προτείνουν άρθρα με τις άγνωστες, σχετικά, όψεις του Ανδρέα Κάλβου και την έκτη Ωδή από τα Λυρικά (εκδόθηκαν στο Παρίσι το 1826) που έχει μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη η οποία μας φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρη. Κι επειδή σήμερα ο εχθρός δεν είναι οι Τούρκοι, αγνοήστε αυτή τη λέξη και βάλτε ό,τι σας βασανίζει σ΄ αυτή χώρα...


ΑΙ ΕΥΧΑΙ

--------
Της θαλάσσης καλήτερα
φουσκωμένα τα κύματα
'να πνίξουν την πατρίδα μου
ωσάν απελπισμένην,
έρημον βάρκαν·

'Σ την στεριάν, 'ς τα νησία
καλήτερα μίαν φλόγα
'να ιδώ παντού χυμένην,
τρώγουσαν πόλεις, δάση,
λαούς και ελπίδας·

Καλήτερα, καλήτερα
διασκορπισμένοι οι Έλληνες
'να τρέχωσι τον κόσμον,
με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες·

Παρά προστάτας 'νάχωμεν.
Με ποτέ δεν εθάμβωσαν
πλούτη ή μεγάλα ονόματα,
με ποτέ δεν εθάμβωσαν
σκήπτρων ακτίνες.

Ημείς δια τον σταυρόν
ανδρείως υπερμαχόμεθα
και σεις εβοηθήσατε
κρυφά τους πολεμούντας
σταυρόν και αλήθειαν.

Δια 'να θεμελιώσητε
την τυραννίαν, τιμάτε
τον σταυρόν εις τας πόλεις σας,
και αυτόν επολεμήσατε
εις την Ελλάδα.

Και τώρα εις προστασίαν μας
τα χέρια σας απλώνετε!
τραβήξετέ τα οπίσω·
βλέπει ο θεός και αστράπτει
δια τους πανούργους.

Όταν το δένδρον νέον
εβασάνιζον οι άνεμοι,
τότε βοήθειαν ήθελεν·
εδυναμώθη τώρα,
φθάνει η ισχύς του.

Το ξίφος σφίγξατ', Έλληνες –
τα ομμάτιά σας σηκώσατε –
ιδού - εις τους ουρανούς
προστάτης ο θεός
μόνος σας είναι.

Και αν ο θεός και τ' άρματα
μας λείψωσι, καλήτερα
πάλιν ' να χρεμετήσωσι
'ς τον Κιθαιρώνα Τούρκων
άγριαι φοράδες,

παρά... Αι, όσον είναι
τυφλή και σκληροτέρα
η τυραννίς, τοσούτον
ταχυτέρως ανοίγονται
σωτήριοι θύραι.

Δεν με θαμβώνει πάθος
κανένα· εγώ την λύραν
κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι
σιμά εις του μνήματός μου
τ' ανοικτόν στόμα.

................


Ενδιαφέροντα άρθρα
Ο Κάλβος και η αρμονία των ουράνιων σφαιρών, του Νάσου Βαγενά, e-poema.
Μια Ποιητική προσωπογραφία (Σχόλια σ’ ένα ποίημα του Βαγενά), του Βασίλη Λέτσιου, Ευρωπαϊκή Εταιρεία Νεοελληνικών σπουδών.
Ο καθηγητής Ανδρέας Κάλβος, Ριζοσπάστης,
Ανδρέας Κάλβος, Πολιτικό Καφενείο.
Η λογοτεχνία του ελεύθερου κράτους, ΕΛΙΑ.