Something, 1969. O Φρανκ Σινάτρα το χαρακτήρισε, τότε, ως το καλύτερο τραγούδι για την αγάπη των τελευταίων 50 χρόνων.
Στις 29 Νοεμβρίου 2001, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 53 ετών από καρκίνο του πνεύμονα, ένα ακόμη μέλος των Beatles, o Τζορτζ Χάρισον, ο οποίος μετά τη διάλυση του θρυλικού συγκροτήματος έκανε μια επιτυχημένη καριέρα ως μουσικός, συγγραφέας, σεναριογράφος, και κινηματογραφικός παραγωγός. Μάλιστα υπήρξε ο πρώτος Beatle που κυκλοφόρησε προσωπικό άλμπουμ αλλά και ο πρώτος σταρ που έκανε ανθρωπιστική εκδήλωση.
Ο Χάρισον γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1943 στο Λίβερπουλ, γιος καθολικών Ιρλανδών. Το 1954 έχοντας πετύχει την απαιτούμενη βαθμολογία γίνεται δεκτός στο Ινστιτούτο Αρρένων του Λίβερπουλ όπου φοίτησε πέντε συνολικά χρόνια, γνωρίζοντας τον Πολ Μακ Κάρτνεϊ με τον οποίο συνδέθηκαν φιλικά. Στο σχολείο αυτό ο Χάρισον είχε δημιουργήσει ένα γκρουπάκι με τον αδελφό του Πίτερ και τον φίλο τους Άρθουρ Κέλι.
Όταν το 1960 δημιουργήθηκε οι Beatles, με πρώτο όνομα του γκρουπ Quarrymen, ο Μακ Κάρτνεϊ προσκάλεσε τον Χάρισον να συμμετάσχει πράγμα που έγινε παρόλο που ο ίδιος δεν ζήτησε ποτέ επίσημα τη συμμετοχή του. Στη συνέχεια ως νεαρότερο μέλος του συγκροτήματος οι υπόλοιποι των αντιμετώπιζαν συχνά σαν παιδί και αρχικά η συμμετοχή του είχε τη μορφή του συνεργάτη ανάλογα με τις ανάγκες που προέκυπταν. Ωστόσο ο Μακ Κάρτνεϊ προτείνοντας στον Τζον Λένον να συνεργαστούν με τον κιθαριστή Χάρισον, άνοιξε το δρόμο για μια μακρά συνεργασία.
Τη χρονική περίοδο που το συγκρότημα άρχισε να λατρεύεται στο Λίβερπουλ, υποστηρικτής στην προσπάθεια του Χάρισον υπήρξε η μητέρα του. Ενώ ο Χάρισον είχε περάσει στο κοινό ως το χαριτωμένο παιδί των Beatles και ο Λένον ως ηγέτης, ο Τζορτζ κατακτούσε όλο και περισσότερο το γυναικείο κοινό. Παρά το γεγονός ότι το κοινό τον χαρακτήριζε ως τον «ήσυχο» Beatle, ο Χάρισον είχε σχετικά αγριωπή όψη την οποία κάποτε ένας φωτογράφος φρόντισε να τονίσει, απαθανατίζοντάς τον σε ένα μπαρ με σκοπό να δείξει την άλλη όψη των μελών του συγκροτήματος, ως άτομα που το έχουν ρίξει στο ποτό.
Σε κάποιες συναυλίες μάλιστα, το κοινό περιέλουζε το συγκρότημα με το αγαπημένο γλυκό του Χάρισον, το Jelly Babies, συνήθεια που δεν φάνηκε και τόσο βολική για το αμερικανικό κοινό. Εκείνοι βλέπετε δεν είχαν διαθέσιμο αυτό το μαλακό βρετανικό γλύκισμα και στην προσπάθειά τους να υποδεχτούν το συγκρότημα με ευρωπαϊκό τρόπο το αντικατέστησαν με καραμέλες (jelly beans) πράγμα διόλου ευχάριστο για τους Beatles! Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χάρισον ήταν ο πρώτος από τους Beatles που είχε πατήσει το πόδι του στις ΗΠΑ, όταν το 1963 επισκέφθηκε την αδελφή του στο Ιλινόις. Το ταξίδι αυτό έγινε 5 μήνες πριν το συγκρότημα εμφανισθεί στο The Ed Sullivan Show.
Τον πρώτο καιρό ο Χάρισον δεν αποτελούσε τον σόλο κιθαρίστα του συγκροτήματος ειδικά λόγω των παρεμβάσεων του παραγωγού τους, Τζορτζ Μάρτιν, ο οποίος χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ότι είχε «κτηνώδη» συμπεριφορά απέναντι στον μουσικό. Ουσιαστικά στο συγκρότημα δεν συμμετείχε χωρίς περιορισμούς ποτέ. Την πρώτη περίοδο των Beatles, ο Χάρισον απέκτησε τη συνήθεια του καπνίσματος, εθιζόμενος στη νικοτίνη, πράγμα που όπως λέγεται ίσως να αποτέλεσε και την αιτία του θανάτου του.
Η πρώτη συνθετική δουλειά του, υπήρξε το τραγούδι Don't Bother Me, 1963, ως άσκηση στη σύνθεση. Το κομμάτι ένα χρόνο μετά περιλήφθηκε στο δεύτερο άλμπουμ των Beatles που είχε τίτλο Meet the Beatles! και σε συντομία ακούστηκε στο A Hard Day's Night.
Αν και είχε συνθέσει και ένα κομμάτι για το επόμενο άλμπουμ, Beatles for Sale, δεν συμπεριλήφθηκε και επανεμφανίζεται έτσι στη δισκογραφία το 1965 με τα τραγούδια I Need You και You Like Me Too Much στο άλμπουμ Help! τραγουδώντας ο ίδιος. Ο Χάρισον όμως ενίσχυσε φωνητικά το συγκρότημα και σε τραγούδια που δεν είχε γράψει ο ίδιος όπως Chains, Do You Want to Know a Secret , Please Please Me, Roll Over Beethoven, Devil in Her Heart, I'm Happy Just to Dance with You, και Everybody's Trying to Be My Baby σε διάφορα άλμπουμς. Γενικά η συνθετική δουλειά του δεν γινόταν εύκολα αποδεκτή από το συγκρότημα παρόλο που ο ίδιος ο Λένον είχε παραδεχτεί ότι τα τραγούδια του ήταν εξίσου καλά με των άλλων (1969).
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις ΗΠΑ, καταγοητεύθηκε από το ινδικό σιτάρ, στον οποίο τον μύησε ο Ντέιβιντ Κρόσμπι, αφιερώνοντας κυριολεκτικά ένα σημαντικό μέρος της ζωής του στη μελέτη της ινδικής μουσικής. Μετά από ένα ταξίδι στην Ανατολή ο Χάρισον αγόρασε ένα δικό του σιτάρ και έγινε έτσι ο πρώτος δυτικός γνωστός μουσικός που έπαιξε το όργανο αυτό εκτελώντας το κομμάτι This Bird Has Flown για το άλμπουμ Norwegian Wood (1966).
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων για το Help!, στις Μπαχάμες, ο Χάρισον αναπτύσσει το ενδιαφέρον του για τον Ινδουισμό ενώ επισκεπτόμενος τη Βομβάη με τη σύζυγό του, του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει την ινδική κουλτούρα και τον ινδουισμό και να μελετήσει περισσότερο την τεχνική του σιτάρ. Το 1969 έγραψε το Hare Krishna Mantra το οποίο εκτελέσθηκε στο Λονδίνο στο Ναό των Κρίσνα από τους ίδιους, ενώ μαζί με τον Λένον συναντήθηκαν με τον ιδρυτή της Διεθνούς Οργάνωσης των Κρίσνα. Λίγο αργότερα ο Χάρισον ασπάσθηκε τον Ινδουισμό και όπως λέγεται (οι απόψεις διίστανται) στην οργάνωση αυτών άφησε την κινητή και ακίνητη περιουσία του.
Ο Χάρισον συνδεόμενος με στενή φιλία, από το 1960, με τον Έρικ Κλάπτον, συνεργάσθηκε μαζί του το 1969 για το άλμπουμ Cream 's Goodbye, συν-γράφοντας το τραγούδι Badge του οποίου ο τίτλος προέκυψε από την κακή ανάγνωση στο χειρόγραφο του Χάρισον της λέξης bridge (Γέφυρα). Πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιείται στη μουσική για να εκφράσει τη σύνδεση στίχου και ρεφρέν. Για τις προσωπικές δουλειές του ο Χάρισον υποχρεωνόταν να χρησιμοποιεί ψευδώνυμο, και κυρίως το Μυστηριώδης Άγγελος ενώ η συνεργασία του με τον Κλάπτον συνεχίσθηκε και μέσω αυτού γνώρισε τη σλάιντ κιθάρα.
Μέχρι το 1970 ο Χάρισον έχει γράψει έναν ικανό αριθμό τραγουδιών τόσο μόνος του όσο σε συνεργασία με τους Μακ Κάρτνεϊ και Λένον με εντάσεις όμως μεταξύ τους και προστριβές για τον τρόπο που εκείνος ήθελε να παίζει. Ειδικότερα συγκρούσθηκε επανειλημμένα για το θέμα αυτό με τον Μακ Κάρτνεϊ και κάποιες φορές υπό την απειλή της αποχώρησής του από το συγκρότημα ναυάγησαν και παρουσιάσεις του συγκροτήματος. Μια αποχώρηση που έλαβε χώρα στις 10 Ιανουαρίου 1969 κατά τη διάρκεια μιας ηχογράφησης αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τον Λένον, για να επανέλθει σε διαπραγματεύσεις με τα άλλα μέλη του συγκροτήματος 12 μέρες αργότερα.
Οι σχέσεις των μελών του συγκροτήματος έγιναν πιο ζεστές κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ Abbey Road στο οποίο περιλήφθηκαν και τα πασίγνωστα τραγούδια του Χάρισον Something και Here Comes the Sun. Μετά την διάλυση των Beatles, 1970, ο Χάρισον βρέθηκε να έχει έναν όγκο τραγουδιών τα οποία ενώ είχε δημιουργήσει για το συγκρότημα δεν είχαν ηχογραφηθεί ποτέ. Και ήταν μόνο 26 ετών.
Για κάμποσα χρόνια μετά κυκλοφόρησε τόσο προσωπικά άλμπουμ όσο και συμμετοχικά με διάφορους δημιουργούς και συγκροτήματα ενώ πέρασε και μια περίοδο που καλυπτόταν οικονομικά από τα δικαιώματα των Beatles. Το 1970 και το 1971 ηχογράφησε τις πρώτες προσωπικές δουλειές My Sweet , Isn't It a Pity και What Is Life σκαρφαλώνοντας στην κορυφή των πωλήσεων. Μάλιστα για το πρώτο υπήρξε και μια δικαστική διαμάχη λόγω της ομοιότητάς του με He's So Fine (Chiffons,1963) από την οποία ο Χάρισον βγήκε χαμένος το 1976. Ως κινηματογραφικός παραγωγός συνεργάστηκε και με τους Μόντι Πάιθονς.
Το 1971 ο Χάρισον πέρασε στην ιστορία ως ο πρώτος δημοφιλής ρόκερ που διοργάνωσε φιλανθρωπική εκδήλωση (Μπαγκλαντέζ, 1 Αυγούστου) με τη συμμετοχή 40.000 ανθρώπων και αναμετάδοση στο Madison Square Garden της Ν. Υόρκης. Στη συναυλία συμμετείχαν και οι Κλάπτον, Ντίλαν, Ράσελ, και άλλοι μεταξύ των οποίων και ο Beatle Ρίνγκο Σταρ. Μέχρι σήμερα τα δικαιώματα από τις πωλήσεις των σχετικών CDs και DVDs κατέχει η UNICEF. Την ίδια κίνηση επανέλαβε, αυτή τη φορά για το Παιδιατρικό Νοσοκομείο του Μπέρμιγχαμ το 1986.
Ακολούθησαν πολλές περιοδείες, συνεργασίες και προσωπικές δουλειές του με κορυφαίες επιτυχίες το Give Me Love (Give Me Peace on Earth) το 1973 Νο 1 στις ΗΠΑ και Sue Sue Me You Blues, Νο 1 για 5 εβδομάδες και αποτυχίες μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο το Dark Horse, 1974. Η συνεργασία που αποδείχθηκε ως η πλέον σταθερή ήταν εκείνη με τον Έρικ Κλάπτον με τον οποίο περιόδευσε και στην Ιαπωνία το 1991 ενώ συμμετείχε τη διετία 1994-1996 στις προσπάθειες επανένωσης του συγκροτήματος που άφησε εποχή.
Αρκετές φορές ο Χάρισον είχε δεχτεί βολές τόσο από το κοινό όσο και από τα ΜΜΕ για διάφορους λόγους που ξεκινούσαν από το «βραχνό» της φωνής του έως και τις σχέσεις του με τον Ινδουισμό. Στο πλαίσιο αυτό δεν έλειψαν και οι οξύτητες με κορύφωση την επίθεση που δέχτηκε με μαχαίρι τον Δεκέμβρη του 1999 στο σπίτι του, πάσχοντας ήδη από καρκίνο. Έκτοτε ο Χάρισον σπάνια εμφανίσθηκε δημόσια.
Στις 2 Οκτωβρίου 2001, δύο μήνες πριν πεθάνει, ο Χάρισον συμμετείχε ως γκεστ μουσικός στο άλμπουμ Zoom (Electric Light Orchestra), παίζοντας σλάιντ κιθάρα για το κομμάτι Love Letters. Πέθανε στο αρχοντικό Hollywood Hills που είχε νοικιάσει ο Μακ Κάρντνεϊ, ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Λάρι Κινγκ, αναφέρθηκε στη συνάντηση που είχε με τον σκαθάρι. Η στάχτη του Χάρισον σκορπίστηκε στον Γάγγη ποταμό σε άγνωστο χρόνο.
Πηγή
Wikipedia, The free Encyclopedia
Ο Χάρισον γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1943 στο Λίβερπουλ, γιος καθολικών Ιρλανδών. Το 1954 έχοντας πετύχει την απαιτούμενη βαθμολογία γίνεται δεκτός στο Ινστιτούτο Αρρένων του Λίβερπουλ όπου φοίτησε πέντε συνολικά χρόνια, γνωρίζοντας τον Πολ Μακ Κάρτνεϊ με τον οποίο συνδέθηκαν φιλικά. Στο σχολείο αυτό ο Χάρισον είχε δημιουργήσει ένα γκρουπάκι με τον αδελφό του Πίτερ και τον φίλο τους Άρθουρ Κέλι.
Όταν το 1960 δημιουργήθηκε οι Beatles, με πρώτο όνομα του γκρουπ Quarrymen, ο Μακ Κάρτνεϊ προσκάλεσε τον Χάρισον να συμμετάσχει πράγμα που έγινε παρόλο που ο ίδιος δεν ζήτησε ποτέ επίσημα τη συμμετοχή του. Στη συνέχεια ως νεαρότερο μέλος του συγκροτήματος οι υπόλοιποι των αντιμετώπιζαν συχνά σαν παιδί και αρχικά η συμμετοχή του είχε τη μορφή του συνεργάτη ανάλογα με τις ανάγκες που προέκυπταν. Ωστόσο ο Μακ Κάρτνεϊ προτείνοντας στον Τζον Λένον να συνεργαστούν με τον κιθαριστή Χάρισον, άνοιξε το δρόμο για μια μακρά συνεργασία.
Τη χρονική περίοδο που το συγκρότημα άρχισε να λατρεύεται στο Λίβερπουλ, υποστηρικτής στην προσπάθεια του Χάρισον υπήρξε η μητέρα του. Ενώ ο Χάρισον είχε περάσει στο κοινό ως το χαριτωμένο παιδί των Beatles και ο Λένον ως ηγέτης, ο Τζορτζ κατακτούσε όλο και περισσότερο το γυναικείο κοινό. Παρά το γεγονός ότι το κοινό τον χαρακτήριζε ως τον «ήσυχο» Beatle, ο Χάρισον είχε σχετικά αγριωπή όψη την οποία κάποτε ένας φωτογράφος φρόντισε να τονίσει, απαθανατίζοντάς τον σε ένα μπαρ με σκοπό να δείξει την άλλη όψη των μελών του συγκροτήματος, ως άτομα που το έχουν ρίξει στο ποτό.
Σε κάποιες συναυλίες μάλιστα, το κοινό περιέλουζε το συγκρότημα με το αγαπημένο γλυκό του Χάρισον, το Jelly Babies, συνήθεια που δεν φάνηκε και τόσο βολική για το αμερικανικό κοινό. Εκείνοι βλέπετε δεν είχαν διαθέσιμο αυτό το μαλακό βρετανικό γλύκισμα και στην προσπάθειά τους να υποδεχτούν το συγκρότημα με ευρωπαϊκό τρόπο το αντικατέστησαν με καραμέλες (jelly beans) πράγμα διόλου ευχάριστο για τους Beatles! Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χάρισον ήταν ο πρώτος από τους Beatles που είχε πατήσει το πόδι του στις ΗΠΑ, όταν το 1963 επισκέφθηκε την αδελφή του στο Ιλινόις. Το ταξίδι αυτό έγινε 5 μήνες πριν το συγκρότημα εμφανισθεί στο The Ed Sullivan Show.
Τον πρώτο καιρό ο Χάρισον δεν αποτελούσε τον σόλο κιθαρίστα του συγκροτήματος ειδικά λόγω των παρεμβάσεων του παραγωγού τους, Τζορτζ Μάρτιν, ο οποίος χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ότι είχε «κτηνώδη» συμπεριφορά απέναντι στον μουσικό. Ουσιαστικά στο συγκρότημα δεν συμμετείχε χωρίς περιορισμούς ποτέ. Την πρώτη περίοδο των Beatles, ο Χάρισον απέκτησε τη συνήθεια του καπνίσματος, εθιζόμενος στη νικοτίνη, πράγμα που όπως λέγεται ίσως να αποτέλεσε και την αιτία του θανάτου του.
Η πρώτη συνθετική δουλειά του, υπήρξε το τραγούδι Don't Bother Me, 1963, ως άσκηση στη σύνθεση. Το κομμάτι ένα χρόνο μετά περιλήφθηκε στο δεύτερο άλμπουμ των Beatles που είχε τίτλο Meet the Beatles! και σε συντομία ακούστηκε στο A Hard Day's Night.
Αν και είχε συνθέσει και ένα κομμάτι για το επόμενο άλμπουμ, Beatles for Sale, δεν συμπεριλήφθηκε και επανεμφανίζεται έτσι στη δισκογραφία το 1965 με τα τραγούδια I Need You και You Like Me Too Much στο άλμπουμ Help! τραγουδώντας ο ίδιος. Ο Χάρισον όμως ενίσχυσε φωνητικά το συγκρότημα και σε τραγούδια που δεν είχε γράψει ο ίδιος όπως Chains, Do You Want to Know a Secret , Please Please Me, Roll Over Beethoven, Devil in Her Heart, I'm Happy Just to Dance with You, και Everybody's Trying to Be My Baby σε διάφορα άλμπουμς. Γενικά η συνθετική δουλειά του δεν γινόταν εύκολα αποδεκτή από το συγκρότημα παρόλο που ο ίδιος ο Λένον είχε παραδεχτεί ότι τα τραγούδια του ήταν εξίσου καλά με των άλλων (1969).
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις ΗΠΑ, καταγοητεύθηκε από το ινδικό σιτάρ, στον οποίο τον μύησε ο Ντέιβιντ Κρόσμπι, αφιερώνοντας κυριολεκτικά ένα σημαντικό μέρος της ζωής του στη μελέτη της ινδικής μουσικής. Μετά από ένα ταξίδι στην Ανατολή ο Χάρισον αγόρασε ένα δικό του σιτάρ και έγινε έτσι ο πρώτος δυτικός γνωστός μουσικός που έπαιξε το όργανο αυτό εκτελώντας το κομμάτι This Bird Has Flown για το άλμπουμ Norwegian Wood (1966).
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων για το Help!, στις Μπαχάμες, ο Χάρισον αναπτύσσει το ενδιαφέρον του για τον Ινδουισμό ενώ επισκεπτόμενος τη Βομβάη με τη σύζυγό του, του δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσει την ινδική κουλτούρα και τον ινδουισμό και να μελετήσει περισσότερο την τεχνική του σιτάρ. Το 1969 έγραψε το Hare Krishna Mantra το οποίο εκτελέσθηκε στο Λονδίνο στο Ναό των Κρίσνα από τους ίδιους, ενώ μαζί με τον Λένον συναντήθηκαν με τον ιδρυτή της Διεθνούς Οργάνωσης των Κρίσνα. Λίγο αργότερα ο Χάρισον ασπάσθηκε τον Ινδουισμό και όπως λέγεται (οι απόψεις διίστανται) στην οργάνωση αυτών άφησε την κινητή και ακίνητη περιουσία του.
Ο Χάρισον συνδεόμενος με στενή φιλία, από το 1960, με τον Έρικ Κλάπτον, συνεργάσθηκε μαζί του το 1969 για το άλμπουμ Cream 's Goodbye, συν-γράφοντας το τραγούδι Badge του οποίου ο τίτλος προέκυψε από την κακή ανάγνωση στο χειρόγραφο του Χάρισον της λέξης bridge (Γέφυρα). Πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιείται στη μουσική για να εκφράσει τη σύνδεση στίχου και ρεφρέν. Για τις προσωπικές δουλειές του ο Χάρισον υποχρεωνόταν να χρησιμοποιεί ψευδώνυμο, και κυρίως το Μυστηριώδης Άγγελος ενώ η συνεργασία του με τον Κλάπτον συνεχίσθηκε και μέσω αυτού γνώρισε τη σλάιντ κιθάρα.
Μέχρι το 1970 ο Χάρισον έχει γράψει έναν ικανό αριθμό τραγουδιών τόσο μόνος του όσο σε συνεργασία με τους Μακ Κάρτνεϊ και Λένον με εντάσεις όμως μεταξύ τους και προστριβές για τον τρόπο που εκείνος ήθελε να παίζει. Ειδικότερα συγκρούσθηκε επανειλημμένα για το θέμα αυτό με τον Μακ Κάρτνεϊ και κάποιες φορές υπό την απειλή της αποχώρησής του από το συγκρότημα ναυάγησαν και παρουσιάσεις του συγκροτήματος. Μια αποχώρηση που έλαβε χώρα στις 10 Ιανουαρίου 1969 κατά τη διάρκεια μιας ηχογράφησης αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τον Λένον, για να επανέλθει σε διαπραγματεύσεις με τα άλλα μέλη του συγκροτήματος 12 μέρες αργότερα.
Οι σχέσεις των μελών του συγκροτήματος έγιναν πιο ζεστές κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ Abbey Road στο οποίο περιλήφθηκαν και τα πασίγνωστα τραγούδια του Χάρισον Something και Here Comes the Sun. Μετά την διάλυση των Beatles, 1970, ο Χάρισον βρέθηκε να έχει έναν όγκο τραγουδιών τα οποία ενώ είχε δημιουργήσει για το συγκρότημα δεν είχαν ηχογραφηθεί ποτέ. Και ήταν μόνο 26 ετών.
Για κάμποσα χρόνια μετά κυκλοφόρησε τόσο προσωπικά άλμπουμ όσο και συμμετοχικά με διάφορους δημιουργούς και συγκροτήματα ενώ πέρασε και μια περίοδο που καλυπτόταν οικονομικά από τα δικαιώματα των Beatles. Το 1970 και το 1971 ηχογράφησε τις πρώτες προσωπικές δουλειές My Sweet , Isn't It a Pity και What Is Life σκαρφαλώνοντας στην κορυφή των πωλήσεων. Μάλιστα για το πρώτο υπήρξε και μια δικαστική διαμάχη λόγω της ομοιότητάς του με He's So Fine (Chiffons,1963) από την οποία ο Χάρισον βγήκε χαμένος το 1976. Ως κινηματογραφικός παραγωγός συνεργάστηκε και με τους Μόντι Πάιθονς.
Το 1971 ο Χάρισον πέρασε στην ιστορία ως ο πρώτος δημοφιλής ρόκερ που διοργάνωσε φιλανθρωπική εκδήλωση (Μπαγκλαντέζ, 1 Αυγούστου) με τη συμμετοχή 40.000 ανθρώπων και αναμετάδοση στο Madison Square Garden της Ν. Υόρκης. Στη συναυλία συμμετείχαν και οι Κλάπτον, Ντίλαν, Ράσελ, και άλλοι μεταξύ των οποίων και ο Beatle Ρίνγκο Σταρ. Μέχρι σήμερα τα δικαιώματα από τις πωλήσεις των σχετικών CDs και DVDs κατέχει η UNICEF. Την ίδια κίνηση επανέλαβε, αυτή τη φορά για το Παιδιατρικό Νοσοκομείο του Μπέρμιγχαμ το 1986.
Ακολούθησαν πολλές περιοδείες, συνεργασίες και προσωπικές δουλειές του με κορυφαίες επιτυχίες το Give Me Love (Give Me Peace on Earth) το 1973 Νο 1 στις ΗΠΑ και Sue Sue Me You Blues, Νο 1 για 5 εβδομάδες και αποτυχίες μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο το Dark Horse, 1974. Η συνεργασία που αποδείχθηκε ως η πλέον σταθερή ήταν εκείνη με τον Έρικ Κλάπτον με τον οποίο περιόδευσε και στην Ιαπωνία το 1991 ενώ συμμετείχε τη διετία 1994-1996 στις προσπάθειες επανένωσης του συγκροτήματος που άφησε εποχή.
Αρκετές φορές ο Χάρισον είχε δεχτεί βολές τόσο από το κοινό όσο και από τα ΜΜΕ για διάφορους λόγους που ξεκινούσαν από το «βραχνό» της φωνής του έως και τις σχέσεις του με τον Ινδουισμό. Στο πλαίσιο αυτό δεν έλειψαν και οι οξύτητες με κορύφωση την επίθεση που δέχτηκε με μαχαίρι τον Δεκέμβρη του 1999 στο σπίτι του, πάσχοντας ήδη από καρκίνο. Έκτοτε ο Χάρισον σπάνια εμφανίσθηκε δημόσια.
Στις 2 Οκτωβρίου 2001, δύο μήνες πριν πεθάνει, ο Χάρισον συμμετείχε ως γκεστ μουσικός στο άλμπουμ Zoom (Electric Light Orchestra), παίζοντας σλάιντ κιθάρα για το κομμάτι Love Letters. Πέθανε στο αρχοντικό Hollywood Hills που είχε νοικιάσει ο Μακ Κάρντνεϊ, ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Λάρι Κινγκ, αναφέρθηκε στη συνάντηση που είχε με τον σκαθάρι. Η στάχτη του Χάρισον σκορπίστηκε στον Γάγγη ποταμό σε άγνωστο χρόνο.
Πηγή
Wikipedia, The free Encyclopedia
________