Πίνακας στον οποίο περιγράφεται το πραγματικό γεγονός, από την πτώση του Βερολίνου, με πρωταγωνιστή το Μίνιν
Απεβίωσαν χθες δύο πρόσωπα που πέρασαν στην ιστορία επειδή, ο καθένας με τον τρόπο του, έκαναν πραγματικότητα και από ένα παγκόσμιο όνειρο. Και οι δύο ύψωσαν τη σημαία της χώρας που εκπροσωπούσαν συμβολίζοντας έτσι μια νίκη. Το όνομα και των δύο συνδέθηκε με ένα άλλο πρόσωπο που συμμετείχε επίσης στην πρωτιά τους. Ο ένας αναγνωρίσθηκε νωρίς ο άλλος αργά. Όμως και οι δύο παρέμειναν μέχρι το τέλος της ζωής τους, ταπεινοί, με υψηλά ιδανικά, μαχόμενοι για το δίκιο.
Πέθανε χθες σε ηλικία 86 ετών ο
Μιχαήλ Πέτροβιτς Μίνιν, ο λοχίας που σήκωσε τη σοβιετική σημαία στο Ράιχσταγκ, στις 30 Απριλίου 1945. Λέγεται ότι επειδή ο Ιωσήφ Στάλιν επιθυμούσε η κόκκινη σημαία να υψωθεί στη Γερμανική Βουλή πριν την 1η Μαΐου, οι ανώτεροι αξιωματικοί του σοβιετικού στρατού έδωσαν εντολή στους στρατιώτες να αναρτήσουν οποιοδήποτε κόκκινο πανί στο Ράιχσταγκ τη στιγμή ακριβώς που θα θεωρούσαν κερδισμένη τη μάχη του Βερολίνου.
Όταν όλα έδειχναν πια ότι το Γ΄ Ράιχ είχε χάσει το «παιχνίδι», ο 27χρονος λοχίας Μίνιν, μαζί με άλλους τέσσερεις, επίσης λοχίες, προσπάθησαν να εισέλθουν στο Ράιχσταγκ αλλά βρήκαν τις πόρτες κλειδωμένες. Μετά από προσπάθειες κατόρθωσαν να μπουν στο κτίριο και παρά τον καταιγισμό πυρών, με τα οποία τους υποδέχθηκαν οι Γερμανοί στρατιώτες που είχαν βρει καταφύγιο εκεί, έφθασαν στη στέγη όπου επιχείρησαν να υψώσουν το κόκκινο ύφασμα στο γυναικείο άγαλμα που συμβόλιζε τη Γερμανία. Η αυτοσχέδια σημαία ωστόσο δεν ήταν δυνατόν να συγκρατηθεί με κανέναν τρόπο. Τότε ένας από την ομάδα παρατήρησε ότι το άγαλμα φορούσε στέμμα το οποίο τελικά χρησιμοποιήθηκε ως υποστήριγμα για την ύψωσή της, γεγονός που έκανε τα ναζιστικά στρατεύματα να διαγράψουν και τις τελευταίες ελπίδες τους.
Η φωτογραφία που θεωρείται από τις σημαντικότερες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ανήκει στο σοβιετικό φωτογράφο του πρακτορείου TASS (Εβραίος, ουκρανικής καταγωγής),
Γεβγιένι Χαλντέι, αλλά δεν απαθανατίζει το πραγματικό γεγονός με τον Μίνιν.
Η φωτογραφία λήφθηκε σε δεύτερο χρόνο, στις 2 Μαΐου 1945, όταν οι Γερμανοί βγήκαν από το Ράιχσταγκ κρατώντας λευκή σημαία. Σε αυτήν επιλέχθηκαν δύο στρατιώτες με πολιτικά μάλλον κριτήρια. Ο ένας είναι ο Γεωργιανός Μέλιτων Καντάρια που επιλέχθηκε για να τιμηθεί ο Ιωσήφ Στάλιν, και ο άλλος που τον βοηθά είναι ο Μιχαήλ Γιεγκόροβ. Ωστόσο και αυτή η πρώτη έκδοση, ρετουσαρίστηκε καθώς από το πρακτορείο TASS διαπιστώθηκε ότι ο Γιεγκόροβ φορά δύο ρολόγια, δείγμα δηλαδή προηγηθέντος «πλιάτσικου». Έτσι μετά από σχετική επεξεργασία κατέληξαν στη δεύτερη.
Όπως φαίνεται, τόσο ο Μίνιν όσο και ο Χαλντέι, δεν τιμήθηκαν ιδιαίτερα από το σοβιετικό κράτος. Ο Μίνιν αποστρατεύθηκε το 1969 με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη και το όνομά του περιλήφθηκε στα ιστορικά χρονικά πολύ πρόσφατα. Μάλιστα σε ένα γερμανικό ντοκιμαντέρ το 2004, διηγείται τα αληθινά περιστατικά και συναντιέται στο Ράιχσταγκ με έναν από τους επιζώντες Γερμανούς στρατιώτες που κρύβονταν τότε μέσα. Το όνομα του Χαλντέι, κυρίως λόγω της εβραϊκής καταγωγής του, άρχισε να αναδεικνύεται μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου. Πέθανε το 1977 λίγο μετά την ολοκλήρωση μιας ταινίας, βασισμένης σε βιβλίο που γράφτηκε για τον ίδιο.
Επίσης χθες, σε ηλικία 88 ετών, έφυγε από τη ζωή ο σερ
Έντμουντ Πέρσιβαλ Χίλαρι, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στη «μύτη» του κόσμου, στο Έβερεστ των Ιμαλαΐων, το 1953 μαζί με τον ντόπιο Σέρπα (=οδηγός)
Τενζίνγκ Νοργκάι (Νεπάλ).
Ο Τενζίνγκ Νοργκάι, στην κορυφή του κόσμου,
ποζάροντας στο φακό του Χίλαρι.
Ο Χίλαρι γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1919 σε μια μικρή φάρμα στο Όκλαντ της Ν. Ζηλανδίας. Ο πατέρας του ήταν εκδότης, αρθρογράφος και μελισσοκόμος και η μητέρα του δασκάλα. Υπήρξε μέτριος μαθητής, αλλά αγαπούσε ιδιαίτερα τα βιβλία που είχαν σαν θέμα τις εξερευνήσεις ενώ του άρεσε από μικρό παιδί να περπατά και να αναρριχάται. Πριν την κατάκτηση των Ιμαλαΐων είχε φθάσει στην υψηλότερη κορυφή της πατρίδας του (Μάουντ 'Ολιβερ) και στις Άλπεις.
Συμμετέχοντας το 1953 σε μια βασιλική βρετανική αποστολή, ήταν ο ένας από τους δύο που κατάφεραν να πατήσουν πάνω στη «στέγη του κόσμου» περνώντας έτσι στην ιστορία ως ο κατακτητής του τρίτου πόλου του πλανήτη μας. Η κατάκτηση αυτή συνέπεσε χρονικά με τη στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ Β´, από την οποία έλαβε και τον τίτλο του ιππότη που ακολούθησαν δεκάδες άλλοι απ΄ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ο Χίλαρι, ωστόσο, παρέμεινε σεμνός, ευγενής και ανθρωπιστής μέχρι το τέλος της ζωής του.
Η κατάκτηση του Έβερεστ που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση στον κοινή γνώμη, έδεσε τον Χίλαρι για το υπόλοιπο της ζωής του με την περιοχή εφόσον πέρα από το γεγονός ότι έχασε σε αεροπορικό ατύχημα στην περιοχή την κόρη του και τη γυναίκα του το 1975, ίδρυσε το «Ταμείο των Σέρπα». Με χρήματα που συγκέντρωνε απ΄ όλο τον κόσμο, έχτισε -προσφέροντας και τη δική του προσωπική εργασία- σχολεία και μικρά νοσοκομεία στην πατρίδα των αγαπημένων του Σέρπα, στο Κούμπου. Έτσι πρόσφερε την μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική βοήθεια στους απομονωμένους κατοίκους των Ιμαλαΐων, πριν η πατρίδα τους κατακλυσθεί από τον τουρισμό, χαρίζοντάς τους μια λιγότερο δύσκολη ζωή.
Η σχέση του με την περιοχή, άλλωστε, επιβεβαιώνεται από το προσωνύμιο που του είχαν δώσει οι κάτοικοι: «Μπούρα - Σαχίμπ», που σημαίνει «μεγάλος στο ανάστημα, μεγάλος στην καρδιά» αλλά και από το γεγονός ότι το 2003, με αφορμή τη 50ή επέτειο από την αναρρίχηση, του παραχωρήθηκε τιμητικά η υπηκοότητα του Νεπάλ πράγμα που δεν είχε γίνει ποτέ μέχρι τότε προς Ευρωπαίο πολίτη. Από τη Μ. Βρετανία τιμήθηκε και ο Νοργκάι με το παράσημο του Γεωργίου, τη μεγαλύτερη διάκριση που μπορεί να απονεμηθεί σε μη Βρετανό πολίτη. Πολλά χρόνια αργότερα (2003) ο γιος του στο βιβλίο του «Αγγίζοντας την ψυχή του πατέρα μου» αναφέρεται στη συγκεκριμένη ανάβαση.
Το παρασκήνιο αυτής της πρωτιάς αφορά στο ποιος τελικά ήταν ο πρώτος από τους δύο ορειβάτες που πάτησε την υψηλότερη κορυφή του κόσμου. Ο Χίλαρι για πρώτη φορά έσπασε τη σιωπή του γύρω από ζήτημα, λίγα χρόνια μετά το θάνατο του συντρόφου του (1986) στο βιβλίο του «View from the Summit» (1999), όπου αναφέρει μεν ότι βρισκόταν ένα βήμα μπροστά αλλά ότι είναι αδύνατο στο βουνό να υπολογίσεις ποιος είναι ο πρώτος. Σε άλλες δηλώσεις του, διαπίστωνε ότι εκείνος ήταν λίγο πιο πίσω από τον Νοργκάι. Τελικά, σεμνός και ευγενής όπως ήταν παρέμεινε να δηλώνει ότι ανέβηκαν μαζί χωρίς να κρύβει την έκπληξή του για το ενδιαφέρον του κοινού στο θέμα αυτό.
Πηγές
http://www.famouspictures.org/
http://en.wikipedia.org/
http://el.wikipedia.org/
http://www.in.gr/
http://edition.cnn.com/2008/WORLD/asiapcf/01/10/edmund.hillary.ap/index.html
http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=13576&m=Y11&aa=1 http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=13825&m=S11&aa=1
http://www.theage.com.au/articles/2006/05/24/1148150284836.html
