Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

21/4/12

Δήμαρχε, μάζεψε το σκουπίδια...

Τρικάκι της ΚΝΕ για τους πολιτικούς κρατούμενους της δικτατορίας, το 1969. 
Πηγή: Ριζοσπάστης, 21-04-2012.



Προσωπικές μαρτυρίες από τον Ιππόδρομο, Δευτέρα 24 Απριλίου 1967 
Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, Τόμος ΣΤ΄ 


Την άλλη μέρα το πρωί -Δευτέρα 24 Απριλίου- ήρθε και πάλι ένας ταγματάρχης, που έδωσε τώρα κατηγορηματικές βεβαιώσεις πως δεν πρόκειται από εδώ και μπρος να θιγεί ούτε τρίχα κρατουμένου. Βγήκε ο κόσμος έξω σε ομάδες υπό φρούρηση και τράβηξε για τον στίβο να κάνει την ανάγκη του στην άμμο. 

Τρεις μέρες τώρα ο τόπος είχε γεμίσει κόπρανα, βρωμούσε φρικτά εκεί γύρω. Πολλοί γλιστρούσαν κι έπεφταν πάνω στις ανθρώπινες μαγαρισιές, τα ρούχα τους γέμιζαν κοπριές και δεν υπήρχε τρόπος να πλύνουν ούτε τα χέρια τους. Τέλειωσε κι αυτό το μαρτύριο. Κατά τις δέκα ήρθε ένας νεαρός αξιωματικός μελαχρινός, μ' ένα πρόσωπο που σε γέμιζε εμπιστοσύνη. Πριν έρθει μέσα, οι Καλλιθεάτες τον είδαν να κουβεντιάζει μ' ένα πασίγνωστο όργανο της Ασφαλείας του τμήματος Καλλιθέας. Κάτι έλεγαν για πολλή ώρα κι όταν τέλειωσαν ο αξιωματικός έρχεται μέσα και φωνάζει: 

-Γάλλος Ιωάννης! Από το μπουλούκι των κρατουμένων βγήκε μπροστά ο γιατρός Γάλλος, εκλεγμένος δήμαρχος Καλλιθέας
-Ορίστε, τι θέλετε; 
-Για ελάτε εδώ, του κάνει με ύφος περίφροντι ο νεαρός αξιωματικός. Εσείς, σαν δήμαρχος, ξέρετε από καθαριότητα. Πάρτε αυτό το βαρέλι και μαζέψτε όλες τις βρωμιές και τα παλιόχαρτα γύρω! 

Με το μάτι του δείχνει ένα σιδεροβάρελο, απ' αυτό που βάζουν πετρέλαιο, που ο Γάλλος βέβαια ήταν αδύνατο να το σηκώσει. Ο γιατρός προχωρεί και δοκιμάζει να το μετατοπίσει. Δεν τα καταφέρνει. Όλοι παρακολουθούν με αγωνία την προσπάθεια του. Και ξαφνικά από τη μάζα των κρατουμένων πετιέται ένα γεροδεμένο παλικάρι, γεμάτο οργή αρπάζει από τα χέρια του γιατρού το βαρέλι, το σηκώνει στα σιδερένια μπράτσα του και τραβά να το αδειάσει στο σκουπιδότοπο. 

Τότε πετάγονται κάμποσοι από τους δεσμοφύλακες, αρπάζουν το παλικάρι, του ρίχνουν κάτω το βαρέλι και αρχίζουν να το ξυλοκοπούν με βλαστήμιες και ουρλιαχτά. 

 -Βρε, ποιος σου 'πε να μπεις στη μέση; Το... κόμμα; 

 Ο άνθρωπος κυλιέται χάμω, μαζί με το βαρέλι, κι ο γιατρός ξαναρχίζει τις προσπάθειες του να το μετακινήσει, ώσπου καταφέρνει να το σύρει αργά-αργά ως τον σκουπιδότοπο, ενώ οι δεσμοφύλακες σαρκάζουν για τον «εξευτελισμό», στον οποίο, κατά τη γνώμη τους, υπέβαλαν τον εκλεκτό του λαού της Καλλιθέας.

14/4/12

Ανάσταση


Χαρακτικό της Βάσως Κατράκη



Να τ΄ η μεγάλη νύχτα! Καλή νύχτα!
Ψηλά το κυπαρίσσι σε καλεί.
- Έλα, δεν έχεις τίποτα να χάσεις
μάιδε να θυμηθείς και να ξεχάσεις.

Πατρίδα; Πουλημένη στο σφυρί!
Λεφτεριά; Με χαλκάδες δεν μπορεί!
Παιδιά; Που τα χει ας κλαίει μέχρι θανάτου,
θά ΄ναι σκλαβ΄ ή προδότες τα ορφανά του!

Είσ΄ άδειος ήσκιος μέσα σ΄ όλα τ΄ άδεια.
Δεν είναι τόσο μάβρα τα σκοτάδια
του τάφου, όσο τα φέγγη της ημέρας,
τα φέγγη της σκλαβιάς και της φοβέρας.

Πιο σίχαμ΄ απ΄ το κάθε γης σκουλήκι,
οι θεόμορφοι δυνάστες σου και λύκοι.
Μη λες αφανισμό το θάνατό σου,
αφού δε ζούσες για τον εαφτό σου.

Αν έκανες το χρέος σου στο λαό,
σαν ξεχυθεί με πάθος παλαιό
την πάσαν ατιμία να συνεπάρει,
μ΄ άλλους πολλούς θα ΄χει κ΄ εσέ μπροστάρη.

Κώστας Βάρναλης

8/4/12

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι


Γκερνίκα, 1937, Πάμπλο Πικάσο (25 Οκτωβρίου 1881 - 8 Απριλίου 1973)


Και ακροάζεται αλλά τη νυχτική γαλήνη δεν αντίσκοβε μήτε φωνή, μήτε κλάψα,
μήτε αναστεναγμός ήθελε πεις ότι είχε παύσει η ζωή οι ήρωες είναι ενωμένοι
και, μέσα τους λόγια λένε
Για την αιωνιότητα, που μόλις τα χωράει
Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνονται οι στοχασμοί του
Τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους.
Αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν.
Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν/
Γλυκιά κι ελεύθερ' η ψυχή σα να 'τανε βγαλμένη,
Κι υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη.

Διονυσίου Σολωμού
(8 Απριλίου 1798 - 9 Φεβρουαρίου 1857)

Σχεδίασμα Β, απόσπασμα 9

1/4/12

Η πρωταπριλιά του τραπεζίτη

Την 1η Απριλίου 1914 μια «είδηση» με διεθνείς προεκτάσεις που δημοσιεύθηκε σε ελληνική εφημερίδα, είχε ως αποτέλεσμα κοσμοσυρροή έξω από τα κεντρικά κρατητήρια της Αθήνας. Το ενδιαφέρον είναι ότι η υπόθεση επί της οποίας στηρίχθηκε έχει άρωμα των ημερών μας: καπιταλιστική κρίση, ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Μεσόγειο, Γάλλους, Γερμανούς, δολοφονία, αλλά κυρίως έναν απατεώνα τραπεζίτη.


Η «είδηση» είχε να κάνει με την υπόθεση που συγκλόνιζε εκείνη την εποχή ολόκληρο τον κόσμο. Στις 16 Μαρτίου 1914 η Ανριέτ Καγιό, σύζυγος του Υπουργού των Οικονομικών και πρώην Πρωθυπουργού της Γαλλίας Ζοζέφ Καγιό, πυροβολεί και σκοτώνει μέσα στο γραφείο του τον Γκαστόν Καλμέτ, διευθυντή της εφημερίδας «Λε Φιγκαρό», επειδή αρθρογραφούσε εναντίον του συζύγου της.



Ο Ζοζέφ Καγιό ήταν Πρωθυπουργός της Γαλλίας κατά την κρίση του Αγαδίρ το 1911. Την 1η Ιουλίου του έτους εκείνου, οι Γερμανοί έστειλαν ανοικτά του Αγαδίρ το πολεμικό πλοίο «Πάνθηρ» προσπαθώντας να περιορίσουν την κυριαρχία της Γαλλίας στο Μαρόκο ή και να διασπάσουν την Αντάντ (Βρετανία-Γαλλία-Ρωσσία). Το γεγονός δημιούργησε μεγάλη ένταση στην περιοχή, οι Βρετανοί αντέδρασαν δυναμικά και εν τέλει το Μαρόκο αναγνωρίσθηκε ως γαλλικό προτεκτοράτο ενώ οι Γερμανοί κέρδισαν σε κυριαρχικά δικαιώματα επί του Κονγκό. Ωστόσο, η υποχώρηση της Γερμανίας προέκυψε από την οικονομική κρίση που ξέσπασε στη χώρα, παράλληλα με την ιμπεριαλιστική στη Μεσόγειο, και η οποία φημολογείται ότι ενορχηστρώθηκε από τον Γάλλο Υπουργό Οικονομικών.



Το γερμανικό χρηματιστήριο σημείωσε απώλειες κατά 30% σε μία ημέρα και η κεντρική τράπεζα έχασε το 1/5 των αποθεμάτων χρυσού καθώς οι πανικόβλητοι πολίτες αντάλλαξαν τα χρήματά τους με το πολύτιμο στοιχείο. Σ΄ εκείνη τη φάση, ο Κάιζερ έκανε πίσω και άφησε τους Γάλλους να αναλάβουν. Ο Καγιό αντιμετώπισε τη γερμανική επέμβαση με εξαιρετική επιείκεια, στάση η οποία όπως αποδείχθηκε οφειλόταν σε μυστικές επαφές του με τους Γερμανούς, εν αγνοία του Προέδρου Φαγιέρ. Για τους λόγους αυτούς τον Ιανουάριο του 1912 παραιτήθηκε από την Πρωθυπουργία. Στις 9 Δεκεμβρίου 1913 ορκίσθηκε υπουργός Οικονομικών.



Η Ανριέτ ήταν δεύτερη σύζυγος του Ζοζέφ Καγιό και η ίδια είχε ήδη άλλους δύο γάμους στο ενεργητικό της. Ο δεύτερος σύζυγός της ήταν δημοσιογράφος της «Λε Φιγκαρό» και με τον Καγιό παντρεύτηκε μετά από σφοδρό έρωτα.



Τον Ιανουάριο του 1914 ο Γκαστόν Καλμέτ, διευθυντής της παραπάνω εφημερίδας από το 1902, ξεκίνησε μια εκστρατεία κατά του Υπουργού Οικονομικών, Καγιό, ο οποίος είχε εισάγει την προοδευτική φορολόγηση. Στο πλαίσιο αυτό ανακοίνωσε ότι θα δημοσιεύσει επιστολές από την ιδιωτική αλληλογραφία του Υπουργού. Όπως κι έκανε. Στην πρώτη από αυτές ο ίδιος ο Καγιό παραδεχόταν ότι εξαπάτησε το Κοινοβούλιο κατά την ψήφιση του φορολογικού νόμου. Για τη δεύτερη ο Καλμέτ υποσχόταν την αποκάλυψη ενός συνταρακτικού σκανδάλου.



Στις 16 Μαρτίου 1914, η Ανριέτ φοβούμενη ότι η εφημερίδα θα δημοσιεύσει ερωτικές επιστολές από τις οποίες προέκυπτε η σχέση της με τον Υπουργό, ενώ αυτός ήταν παντρεμένος με την πρώτη γυναίκα του, μπήκε στο γραφείο του Καλμέτ και χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα άρχισε να τον πυροβολεί με αποτέλεσμα ο άτυχος δημοσιογράφος να πέσει νεκρός.



Το εξώφυλλο του «Petit Journal» αφιερωμένο στη δολοφονία του Καλμέτ.



Οι πρώτες προσπάθειες από πλευράς της κυβέρνησης ήταν να δοθεί ένας «ροζ» χαρακτήρας στα αίτια του εγκλήματος, που μπορούσαν να υποστηριχθούν με βάση τους πολλούς γάμους, τις απιστίες και τη σχέση του δεύτερου συζύγου της Ανριέτ με την εφημερία «Λε Φιγκαρό». Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να διαδώσουν ότι ο χωρισμός της από τον δεύτερο σύζυγό της, δημοσιογράφου της «Λε Φιγκαρό», οφειλόταν στην ερωτική επιθυμία του Καλμέτ προς αυτήν.



Όμως, οι ανακριτικές αρχές είχαν άλλη άποψη κι όταν εντοπίσθηκε η δεύτερη επιστολή που σκόπευε να φέρει στη δημοσιότητα ο Καλμέτ, αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο πολιτικό σκάνδαλο! Επρόκειτο για ένα έγγραφο του γενικού εισαγγελέα Φαμπρό, που κατήγγελλε ότι στις 22 Μαρτίου 1911 ο τότε πρωθυπουργός Μονίς του ζήτησε πιεστικά να αναβάλει τη δίκη του μεγάλου καταχραστή τραπεζίτη Ροσέτ, προς χάριν του Καγιό. Η δίκη πραγματικά αναβλήθηκε, και έτσι ο Ροσέτ μπόρεσε να δραπετεύσει στο Μεξικό, όπου ζούσε σαν Κροίσος φρουρούμενος από δεκάδες σωματοφύλακες.



Έτσι φτάνουμε στην πρωταπριλιά του 1914. Ο Υπουργός Καλμέτ έχει παραιτηθεί, η σύζυγός του Ανριέτ αναμένει να δικαστεί (στις 31 Ιουλίου 1914 αθωώθηκε) και η γαλλική κυβέρνηση δεν έχει ακόμη εντοπίσει τον επικηρυγμένο τραπεζίτη, έναντι 500 χιλιάδων φράγκων, επειδή αυτός φρόντιζε να μετακινείται διαρκώς. Ωστόσο, μια αθηναϊκή εφημερίδα εκμεταλλευόμενη το πολυσυζητημένο γεγονός δημοσίευσε την «είδηση» ότι ο Ροσέτ συνελήφθη στην Αθήνα και κρατείτο στις Κεντρικές Ενωμοτίες!



Οι Κεντρικές Ενωμοτίες ή «Βαστίλη των Αθηνών», όπως αποκαλούνταν λόγω των τιμωριών που επιβάλλονταν εκεί, ήταν τα κρατητήρια που συστάθηκαν με τον οργανισμό της Χωροφυλακής, (νόμος ΓΡΞΕ΄/1906), και διατηρήθηκαν μέχρι το 1919 οπότε αντικαταστάθηκαν από το Τμήμα Μεταγωγών. Ήταν εγκατεστημένες στα πρώτα ανάκτορα του Όθωνα επί της Νικοδήμου 20 στην Πλάκα.



Η «είδηση» της σύλληψης του απατεώνα τραπεζίτη στην Αθήνα, έγινε τόσο πιστευτή ώστε μαζεύτηκε πλήθος κόσμου έξω από τις Ενωμοτίες. Άλλοι για να δουν τον καταζητούμενο και άλλοι για να μακαρίσουν τους αστυνομικούς που θα τσέπωναν την αμοιβή!



Δυστυχώς σήμερα, ακόμη κι έκτακτο δελτίο ειδήσεων να έβγαζαν τα κανάλια δεν θα γινόταν πιστευτή η είδηση σύλληψης ενός τραπεζίτη, ακόμη κι αν έχει επικηρυχθεί …



Πηγές
-Agadir Crisis, Wikipedia.
-Gaston Calmette, Wikipedia.
-Joseph Caillaux, Wikipedia.
-Le Figaro, Wikipedia.
-Μεγάλη ελληνική εγκυκλοπαίδεια υπό Παύλου Δρανδάκη (χ.χ.), εκδ. «Ο Φοίνιξ», Αθήνα.
-Χρονικό του 2ου Αιώνα (χ.χ.), εκδ. «Τέσσερα Έψιλον», Αθήνα.
-Χατζιώτης, Κ. (2005) Από τη ζωή της παλιάς Αθήνας: Πρωταπριλιάτικα και άλλες ευτράπελες ιστορίες, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα.