Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

31/12/10

O άμυαλος φίλος

Ένα Ινδουιστικό παραμύθι Πανχατάντρα, χαρισμένο εξαιρετικά σε έναν αγαπημένο πλην αμετροεπή φίλο και σε όλους εσάς που πλήττεστε από την ανοησία και την αμετροέπεια, με τις καλύτερες ευχές μας για το έτος… 2014 … εκτός κι αν ….

Έντβαρντ Μουνκ, Το κορίτσι με την καρδιά, Ξυλογραφία με σκαρπέλο και σέγα. Τύπωμα σε μαύρο, κόκκινο και πράσινο από μία ξύλινη πλάκα κομμένη σε τρία κομμάτια. 1898-1899. © The Munch Museum / The Munch-Ellingsen Group / BONO, Oslo 2010 - Gift of Charles and Evelyn Kramer. New York, to the Tel Aviv Museum of Art.



ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ένας βασιλιάς κατά την επίσκεψή του στο παλάτι των συζύγων του, βρήκε στον κήπο μια μαϊμού που τον κατέκτησε αμέσως. Έτσι αποφάσισε να την πάρει κοντά του, σαν κατοικίδιο, για να τον διασκεδάζει. Βλέπετε τότε οι βασιλιάδες συνήθιζαν να περιτριγυρίζονται από παπαγάλους, πέρδικες, περιστέρια, κριάρια, μαϊμούδες, και άλλα τέτοια πλάσματα.

Ο βασιλιάς είχε δεθεί τόσο πολύ με το μικρό πιθηκάκι σε σημείο να τρώει μαζί του και να το περιποιούνται σαν πραγματικό βασιλόπουλο, δηλαδή αντιμετωπίζοντάς το με τον ίδιο σεβασμό που έδειχναν και στον ίδιο. Και ήταν τόση η αδυναμία και η εμπιστοσύνη του βασιλιά στο κατοικίδιό του, ώστε σε λίγο καιρό του χάρισε κι ένα ξίφος!

Οι βασιλικοί κήποι ήταν γεμάτοι από δέντρα και λουλούδια διαφόρων ειδών, τόσων όσων δεν χωράει το μυαλό μας. Την Άνοιξη, μάλιστα, όταν φούντωνε η φύση, το αρώματα κατέκλυζαν την περιοχή και οι μέλισσες βούιζαν όλες μαζί την ομορφότερη μουσική της πλάσης: έναν ύμνο στο θεό του έρωτα.

Μια τέτοια μέρα ο βασιλιάς, έχοντας χαρεί τον έρωτα, έκανε βόλτα στους κήπους του με την αγαπημένη των συζύγων του με την εντολή σε όλους τους υπηρέτες του να μείνουν έξω από την περιοχή. Κάποια στιγμή, ευχάριστα κουρασμένος από τον περίπατο, αποφάσισε να πάρει έναν υπνάκο κάτω από τα λουλούδια. Έτσι είπε στην αχώριστη μαϊμού να ΄χει τα μάτια της δεκατέσσερα να μην τον ενοχλήσει τίποτα!

Δεν πέρασαν λίγα λεπτά που ο βασιλιάς είχε βυθιστεί σε ξέγνοιαστο ύπνο, όταν μια μέλισσα άρχισε να τον τριγυρνάει. Βλέποντάς την η μαϊμού σκέφτηκε θυμωμένη: «Τι είναι αυτό; Είναι δυνατόν ένα κοινό πλάσμα να δαγκώσει το βασιλιά και μάλιστα μπροστά στα μάτια μου;». Έτσι, άρχισε τις προσπάθειες να την απομακρύνει. Η μέλισσα όμως ήταν … ανένδοτη. Δώστου και τριγύριζε το βασιλιά. Μια, δυο, τρεις η μαϊμού έγινε έξαλλη. Τυφλωμένη από θυμό σηκώνει το σπαθί και δίνοντας μια, ρίχνει τη μέλισσα νεκρή.

Αλίμονο όμως, μαζί με τη μέλισσα το σπαθί της μαϊμούς παρέσυρε και το …κεφάλι του βασιλιά!

Τη στιγμή εκείνη ξυπνάει η αγαπημένη βασίλισσα, ακούγοντας όλη αυτή τη φασαρία, και έντρομη από το θέαμα που αντίκρισε αρχίζει να ουρλιάζει: «Ω! Ω! ανόητη μαϊμού! Τι έκανες στον βασιλιά που σε λάτρεψε;»

Η μαϊμού μπορεί να έδωσε όλες τις εξηγήσεις για το κρίμα της, ωστόσο απαξιώθηκε απ΄ όλους. Από τότε, μάλιστα, καθιερώθηκε και η γνωστή φράση: «Ποτέ μη διαλέξεις έναν άμυαλο για φίλο, γιατί ο βασιλιάς έπεσε νεκρός από μια μαϊμού», ενώ το παραμύθι διδάσκει ότι: «Είναι καλύτερο να έχουμε έναν έξυπνο εχθρό παρά έναν άμυαλο φίλο».

Κι εμείς συμπληρώνουμε: «Ο άμυαλος επιμένει να τραβάει το σκοινί αγνοώντας ότι σαν σπάσει, ο πρώτος που θα πέσει θα είναι ο ίδιος».
Απόδοση: α.μ.


Πηγές-Προτάσεις
1. The Foolish Friend, The Panchatantra, Translation © 1999 by D. L. Ashliman.
2. Τα Παραμύθια και ο Μαγικός Κόσμος τους: Τα Ινδικά Πανχατάντρα.
4. Έντβαρντ Μουνκ: Η κραυγή, του Τάσου Π. Καραντή.

22/12/10

Μάνα κουράγιο

Αντί ευχής ή αλλιώς «η σούπα δεν χύνεται»


Vincent van Gogh. Pietà (After Delacroix),1889.

«Θα' ρθει παιδί μου ο καιρός που θα νιώσεις την ψυχή σου να φεύγει από μέσα σου. Τελευταίο κομμάτι ζωής.»

Τότε είναι που θα πεις «δεν πάει άλλο». Πορείες στους δρόμους, μάχη σώμα με σώμα με αυτούς που σου στέρησαν αυτά που ένιωσες ότι δεν είχες, ενώ σου άξιζαν. Θα χαθείς. Μια γενιά μετά την άλλη, αφοσίωση στους αγώνες και μετά. Φαντάσματα της νέας εποχής.

Δεν θα σου πουν ευχαριστώ, θα σε ξεχάσουν. Θα ξεχάσεις κι εσύ εσένα. Θα ξεμείνεις. Ένα υγρό μπαρ. Μια μπύρα. Ένα τσιγάρο. Θα σκέφτεσαι αυτά που σκεφτόσουν στα 20 κάτι σου και θα αναρωτιέσαι: «Τόσο μαλάκας ήμουν;».

Όχι. Δεν ήσουν μαλάκας. Ούτε άτυχος. Ήσουν. Δεν είσαι πια και δεν θα γίνεις ξανά. Ένα τίποτα στου κόσμου το καζάνι που σιγοβράζει και δεν λέει να εκραγεί. Γιατί αλλιώς, θα χυθεί η σούπα.

Κουράγιο. Σε όλους.


Υ.Γ. Η δικαιοσύνη έχει πλέον μόνο την ψυχή της ως δεκανίκι, την δημοσίευση όπως είπε ο Μάγερ. Το κορμί της το τσακίσαμε πολλά χρόνια τώρα όλοι μας. Όσο για την ψυχή της, είναι μαύρη εκ γενετής. Απλό συμπέρασμα: ποτέ δεν υπήρξε δικαιοσύνη, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Γιατί άλλωστε; Αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε άδικοι με τους δίκαιους.

3/12/10

Δεκέμβρης 1944



Απόσπασμα από την κυνική αλληλογραφία του Τσώρτσιλ με τους Σκόμπι και Λίπερ (5-12-1944) όταν σφοδρές μάχες εξελίσσονταν στην Αθήνα και ο ΕΛΑΣ είχε προωθηθεί σε όλα τα σημεία εκτός από το τρίγωνο «Κολωνάκι-Σύνταγμα-Μ. Βρετανία». Το ξενοδοχείο είχε μετατραπεί σε στρατηγείο των νέων κατακτητών και πρώην «συμμάχων».


Έδωσα οδηγίες στον στρατηγό Ουίλσον να βεβαιωθεί ότι έχουν μείνει υπό τις διαταγές σας όλες οι δυνάμεις και σας στέλνονται ενισχύσεις.

Είσθε υπεύθυνος για την τήρηση της τάξεως στην Αθήνα και πρέπει να εξουδετερώσετε ή να συντρίψετε όλες τις ομάδες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που θα πλησιάσουν προς την πόλη. Μπορείτε να εφαρμόσετε ο,τι μέτρα θέλετε για τον αυστηρό έλεγχο των δρόμων ή για τη σύλληψη οποιουδήποτε αριθμού ταραξιών. Ο ΕΛΑΣ, φυσικά, θα προσπαθήσει να βάλει γυναίκες και παιδιά σαν εμπροσθοφυλακή, εκεί όπου είναι πιθανά να ανοιχτεί πυρ. Αντιμετωπίστε το έξυπνα και μην κάνετε λάθη. Αλλά μη διστάσετε να πυροβολήσετε κατά οποιουδήποτε ενόπλου ο οποίος επιτίθεται κατά της βρετανικής εξουσίας ή της ελληνικής εξουσίας με την οποία συνεργαζόμαστε, θα ήταν καλό, βεβαίως, αν η διοίκησή σας ενισχυόταν με το κύρος κάποιας ελληνικής κυβερνήσεως και ο Λίπερ θα ζητήσει από τον Παπανδρέου να παραμείνει στη θέση του και να βοηθήσει. Μην διστάζετε, πάντως, να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση.

Πρέπει να είστε, βέβαια, σε θέση να δώσετε με τα τεθωρακισμένα σας ένα μάθημα στις ομάδες του ΕΛΑΣ πού θα πλησιάσουν από τα περίχωρα. Αυτά θα κάνει για τις άλλες απίθανη την περίπτωση να προσπαθήσουν να δράσουν. Μπορείτε να βασίζεστε στην υποστήριξή μου για οποιαδήποτε λογική και συνετή ενέργεια που θ' αναλάβετε σ' αυτή τη βάση. Πρέπει να κρατήσουμε και να κυριαρχήσουμε στην Αθήνα, θα ήταν σημαντικό αν αυτό το πετυχαίναμε χωρίς αιματοχυσία, αν είναι δυνατόν, αλλά επίσης και με αιματοχυσία, αν είναι αναγκαίο.

Δεν είναι τώρα καιρός για τσαλαβουτήματα στην ελληνική πολιτική ή για φαντασιώσεις, ότι τάχα οι Έλληνες πολιτικοί των διαφόρων αποχρώσεων μπορούν να επηρεάσουν την κατάσταση. Δεν πρέπει να ανησυχείτε για τη σύνθεση της ελληνικής κυβερνήσεως. Αυτή τη στιγμή πρόκειται για ζήτημα ζωής η θανάτου […]

Κι έτσι έγινε. Πριν καλά καλά απελευθερωθεί η Αθήνα βρίσκεται υπό νέα κατοχή. Χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, κι άλλοι τόσοι συλλαμβάνονται και προωθούνται με πλοία στην αφρικανική Ελ Ντάμπα, μετά από προσωρινή κράτηση στο Γουδί. Οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν σε μια πόλη-φάντασμα που καν δεν ηλεκτροδοτείται, την πείνα και τη δίψα. Κι έτσι φτάσαμε στη Βάρκιζα και στον Εμφύλιο και στις οκταετίες των «αειμνήστων γερόντων και μεσσιών» που «αποκατέστησαν τη Δημοκρατία», συντηρώντας το παρακράτος και τα ξερονήσια.






Δεν έχει όμως πια νόημα να ψάχνουμε γιατί φτάσαμε εκεί. Σημασία έχει να μην τους αφήσουμε να μας φτάσουν ξανά. Να αναγνωρίσουμε ότι η «κατοχή» έχει πολλές μορφές. Χθες επιβαλλόταν με όπλα. Σήμερα επιβάλλεται με νόμους που έχουν τη σφραγίδα της πλειοψηφίας των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων. Χθες είχαν τα όπλα με τα οποία απελευθέρωσαν την χώρα, και υποχρεώθηκαν να τα ακουμπήσουν πάνω σε μια ελληνική σημαία. Την ίδια που σκέπασε τους Χίτες και απαγορεύθηκε να σκεπάσει τους αγωνιστές. Σήμερα το μόνο που μας απέμεινε είναι τα κεκτημένα μας και μας τα ζητάνε πάλι στο όνομα της σημαίας. Ας μην τους τα χαρίσουμε.
.
Πηγές
Βουρνάς Τ. (1999) Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, έκδ. 3η, τ. Γ΄, Αθήνα: Πατάκης, σ.σ. 450-451.
1918-1978 Ριζοσπάστης, Αθήνα: ΚΚΕ, σ. 106.