Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

21/7/15

Απεργία ή η πάλη των τάξεων

απ΄ αυτούς που δουλεύουν

Θεατρικό έργο του Γιώργου Σκούρτη (1976) με αφορμή την απεργία σε ένα εργοστάσιο ελαστικών του Βελγίου το 1970.  Το απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί την εισαγωγή του Πρώτου Μέρους στην έντυπη έκδοση.[1]


Τον Οκτώβρη του 1969 στο εργοστάσιο-κολαστήριο της Μισελέν  στη φλαμανδική πόλη Σιντ Πίτερς Λιού άρχισε να οργανώνεται η πάλη των εργατών, πολλοί από τους οποίους ήταν μετανάστες. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν μέχρι τον Ιούνιο του 1970, οπότε το εργοστάσιο καταλήφθηκε από τους εργάτες που απαιτούσαν υψηλότερες αμοιβές,  τήρηση του οκταώρου, βελτίωση και ασφάλεια συνθηκών εργασίας. [2]  
Την κατάληψη ακολούθησαν η επέμβαση της αστυνομίας, με τις πλάτες των εργατοπατέρων, οι μαζικές απολύσεις και οι απελάσεις μεταναστών.[3]    


ΟΜΙΛΗΤΗΣ Α΄ … ως εκ τούτου, τα όρια του κέρδους των επιχειρήσεων, έχουν τελευταίως μειωθεί αισθητώς, τόσον εις εθνικά όσον και εις πολυεθνικά επίπεδα. Η μείωσης αύτη –η οποία, βεβαίως, εξετάζεται εις άμεσον σχέσιν προς τας ολονέν μεγαλυτέρας επενδύσεις κεφαλαίων- δεν δύναται να αντιμετωπισθεί επιτυχώς, ειμή μόνον με την ελάττωσιν του κόστους εκάστης μονάδας παραγωγής, η οποία ελάττωσις επιτυγχάνεται δια τριών, κυρίως, τρόπων.

Πρώτον, δια της αυξήσεως της παραγωγικότητας, δεύτερον, δια της μεγεθύνσεως του συνόλου της παραγωγής, και τρίτον και σπουδαιότερον δια της σταθερότητας των αμοιβών… Ας μην λησμονώμεν ότι είναι αναγκαίον δι΄ ημάς, η κούρσα μεταξύ αμοιβών-τιμών και κέρδους, να κερδίζεται πάντα υπό του κέρδους (Χειροκροτήματα).

Εξ όλων αυτών, έχομεν καταλήξει –διεθνώς- εις το συμπέρασμα ότι η επαγγελματική και γεωγραφική κινητικότης του εργατικού δυναμικού, θα ανακούφιζε κατά πολύ την πίεσιν, η οποία εξασκείται υπό των μισθών και των τιμών, επί του κέρδους.

Με το να προσαρμόσωμεν την επαγγελματικήν εκπαίδευσιν εις τας ανάγκας της βιομηχανίας και με το να προσανατολίσωμεν τους εργαζόμενους εις καινουργή επαγγέλματα, ημπορούμεν να συμφιλιώσωμεν την πλήρη απασχόλησιν με την σταθερότητα των αμοιβών.  

Και τώρα, τι εννοούμεν λέγοντας «επαγγελματική και γεωγραφική κινητικότης»; Εννοούμεν την ολονέν αυξανόμενης στρατολόγησιν εις τας τάξεις των εργαζομένων, των ηλικιωμένων εργατών, των ελαφρώς αναπήρων, των υπάνδρων ή μη γυναικών και των ανηλίκων, καθώς επίσης και την μαζικήν στρατολόγησιν ξένων εργατών, προσερχομένων εκ των υπαναπτύκτων χωρών ή των ανωμάλως αναπτυσσομένων.  

Με την στρατολόγησιν ταύτην αποκτώμεν, ουχί μόνον εν πλούσιον εις αριθμόν εργατικόν δυναμικόν, ουχί μόνον εν εργατικόν δυναμικόν πτωχόν εις απαιτήσεις, καθ΄ ότι μην ειδικευμένον και ευρισκόμενος εις ανάγκην, αλλά επίσης αποκτώμεν και την δυνατότητα των αυτομάτων απολύσεων, εις περιόδους κάμψεως (υφέσεως), άνευ αυξήσως της ανεργίας, καθ΄ ότι οι απολυόμενοι επιστρέφουν οίκαδε…. (Χειροκροτήματα)…

Θα ήθελα να επεράτωνα την σημερινήν μου ομιλίαν, με μιάν ευχή, δι΄ όλους ημάς.

Μη δυνάμενος να προΐδω τα μέλλοντα και ευελπιστών ότι η συνεργασία μας θα υπερνικά διαρκώς τα εμπόδια του ανταγωνισμού μας, εύχομαι, προς χάριν της μακροβιότητας της κυριαρχίας μας, εύχομαι λέγω, να αργήσει πολύ ή να μη γεννηθεί ποτέ, ο νέος ηγέτης του συγχρόνου προλεταριάτου. Ευχαριστώ…. (Χειροκροτήματα)


Πηγές-Προτάσεις 
[1] Παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Σκούρτη από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ 
[2] Η κοινωνική σύγκρουση στο εργοστάσιο της Michelin (τέλη 1969 - μέσα 1970), στο πλαίσιο των απεργιών (στη γαλλική με ικανοποιητική αυτόματη μετάφραση) 
[3] Πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τα γεγονότα (σημ. 2) 



6/6/15

Ένα στασιωτικό για τον Άρη

ΣΤΑΣΙΩΤΙΚΟ ΕΒΔΟΜΗΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ


από τους Γεφυρισμούς στη μνήμη του Άρη Βελουχιώτη που μάτωσε στα Βαλκάνια πριν 70 χρόνια, με τη σιωπή να στάζει ακόμα αίμα



Όλο γραφές και αξίες. Αν δεν σκοτώσεις
με λόγια και με δόντια, δεν πρόκειται να μάθεις
να γράφεις «Θάνατος» ‐ μπερδεύεις
χειρότερα τους φιλοσόφους,
συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών γιατρών,
των λειαντών φακών και των παπλωματάδων.
Αυτοί είναι μαθημένοι στους κήπους.


Η λάσπη; Ο Βούλγαρος κτηνοτρόφος
που βγαίνει μες απ’ τα χιόνια και χειρονομεί
πως ο δρόμος είναι κλειστός μέχρι τα σύνορα;
Κάτω απ’ την καλύβα του (2012!) νεκροί μισθοφόροι
παίζουν τα κότσια με τις αρθρώσεις των εθνοτήτων:

«Αν δεν καταβάλλουν τα δεδουλευμένα κι αυτή τη φορά,
θα πληρώσουν ακριβά τον αιώνα τους!
Η Αμβέρσα είναι γεμάτη Αφρικανές θεές.
Αυτές εδώ απαιτούν να τους πληρώσεις
ψυχική οδύνη, σαν να έχουν τους λαμπρούς
προγόνους τους στα σκέλια τους. Αλλά τι περιμένεις
από μια ράτσα που δεν γνωρίζει τι είναι μέθοδος;
Όλο γραφές και αξίες. Δεν ξέρουν
να ξεχωρίζουν τους νεκρούς από τις λέξεις
και τους ζωντανούς απ’ τα χαρτιά.
Πολιτεύονται στον ουρανό. Μάλιστα!

Από εκεί οι βαθιές οικονομικές κρίσεις, οι αγρότες
που σπέρνουν αγρότες στη λάσπη και θερίζουν χάλκινα χέρια,
σαν να μην υπάρχει άλλο φαγώσιμο από τον άλλον.

Βαλκάνια! Λάσπη και δαίμονες που προσπαθούν
να εξαπατήσουν ο ένας τον άλλον
παριστάνοντας τους αγγέλους. Μόλις νυχτώσει
τρίζουν τα δόντια, τρέμουν σύγκορμοι, παφλάζουν,
λυσσομανούν: χάλυβας ανελέητος
το φως ολογράφως στο ράμφος του ύπνου·
πολύχρωμοι λύκοι με τεράστια μάτια
γυροφέρνουν τα παιδιά τους… Ακούστε, ακούστε!

Πεθαίνουν απ’ τη δίψα επειδή ‐λέει‐ τα στοιχειά
των νερών δεν έχουν εναλλακτικές.
Και η λάσπη; Στο τέλος δεν θα έχουν τι να γράψουν
οι φιλόσοφοι, συμπεριλαμβανομένων
των στρατιωτικών γιατρών, των λειαντών φακών
και των παπλωματάδων. Πάντα εμείς
βγάζουμε το φίδι απ’ το αυγό της Ιστορίας».


Κι ο δρόμος μέχρι τα σύνορα κλειστός
κι ο μέγας θύτης, ο στυγνός φονιάς των κορυφογραμμών
ν’ ανοίγει με τα δόντια τις φλέβες των καφενείων
από το Αντίρριο στην Αμφιλοχία.

Ξεθεωμένα τα καφάσια απ’ τις μπύρες
κοιμούνται κάτω από τα δέντρα. Ονειρεύονται
το Έθνος να σέρνει τους απογόνους
του Έκτορα στην άσφαλτο.

Τι να γράψεις, τι αξίζει να γράψεις;
Αν είσαι παρών δεν πρόκειται να καταλάβουν τι αξίζεις.

Μα πού το βρίσκει τόσο αίμα η σιωπή;


Η εικόνα προέρχεται από τον 902.gr