Αυλαία, ασύστατοι! Αιμορραγούν ως και οι πέτρες, σ’ αυτόν τον άνυδρο καιρό! ΑΥΛΑΙΑ (Γ. Μπλάνας, Στασιωτικό 53o)

29/6/09

Τσιγαρόβηχας

Δείγμα από τη σειρά 50 διαφημιστικών καρτών που κυκλοφόρησαν το 1930 από την British American Tobacco Ltd. (B.A.T.). Στις κάρτες αποτυπώθηκαν με την τεχνική της έγχρωμης λιθογραφίας 50 Ινδιάνοι αρχηγοί και προφανώς κάθε αγοραστής ενός πακέτου τσιγάρων αποκτούσε και μία από αυτές.
Μεθαύριο την 1η Ιουλίου, το εμπεδώσαμε πια, τίθενται σε ισχύ ακόμη πιο περιοριστικά μέτρα για τους καπνίζοντες. Και επισημαίνω τα αυστηρότερα μέτρα, μια και στην πραγματικότητα δεν έχουμε να κάνουμε με απαγόρευση όπως προβάλλεται. Όσο πλησιάζουν οι μέρες βέβαια τόσο αναλύονται κυριολεκτικά τα μέτρα. Γιατί απ΄ όσα κατάλαβα η δυνατότητα του καπνίσματος εξαρτάται από τα τετραγωνικά μέτρα.

Αν και καπνίστρια δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι ο περιορισμός του καπνίσματος αποτελεί αναγκαιότητα. Εξάλλου στον δικό μου εργασιακό χώρο απαγορεύεται χρόνια τώρα -και επιβάλλεται- ανεξάρτητα αν ορισμένοι συνάδελφοι καταστρατηγούν το μέτρο μέσα στο γενικό χαμό που επικρατεί. Αν και καπνίστρια σεβάστηκα τόσο τα έμβρυα που κυοφόρησα, όσο και τα παιδιά που μεγάλωσα απαγορεύοντας το κάπνισμα στο σπίτι μου. Και το δεύτερο μέτρο ίσχυε φυσικά και κυρίως για μένα. Για το πρώτο δεν το συζητάμε. Τώρα που όλοι είναι πάνω από 18 ετών η απαγόρευση χαλάρωσε λίγο αλλά μόνο το καλοκαίρι.

Αυτά τα ολίγα για να σας ξεκαθαρίσω τη θέση μου για το θέμα. Εκείνο βέβαια που δεν μπόρεσα να χωνέψω είναι πώς οι βλαβερές συνέπειες του καπνού αντιμετωπίσθηκαν με τόσο θέρμη από τους ιθύνοντες όταν άλλα ζητήματα κληροδοτούνται ως άλυτα προβλήματα από τον έναν Υπουργό στον άλλον, λες και είναι σουβέρ για το γραφείο τους. Για παράδειγμα τα τροχαία ατυχήματα που αποτελούν μια από τις πρώτες αιτίες θανάτου και αναπηριών στη χώρα μας ή τα εργατικά ατυχήματα στα οποία αξίζει να επισημανθεί ότι η ΕΣΥΕ περιλαμβάνει και την ηλικιακή κατηγορία «άγνωστη», πότε αντιμετωπίσθηκαν τόσο αυστηρά; Πότε θεσμοθετήθηκαν συγκεκριμένες και άμεσα επιβαλλόμενες ποινές; Πότε επιβλήθηκαν κυρώσεις στους Υπουργούς για την έλλειψη κλινών ΜΕΘ; Ποτέ! Θα μου πείτε τι ψάχνεις τώρα….

Επιστρέφοντας στο τσιγάρο θα έχετε όλοι διαπιστώσει ότι στη διεθνή βιβλιογραφία, περιγράφεται, φιλολογικώς, ως η ιστορική εκδίκηση των Αυτοχθόνων Αμερικανών (Ινδιάνων) προς τους Ευρωπαίους εισβολείς. Στη βάση λοιπόν αυτή, τη φιλολογική, αναζήτησα στην Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων του Γιώργου Μπλάνα, εκείνα τα ξωτικά από τις παραδόσεις των λαών που είναι φανατικοί καπνιστές. Και να ποια βρήκα.


Διαφημιστική αφίσα των Αργεντίνικων τσιγάρων με το χλιδάτο όνομα Brooklyn, αρχές ΄50.

.
Βοντόης
Άμα ξεβράσει η θάλασσα κανέναν ναυτικό στα βόρεια της Ρωσίας κι είναι το σώμα του γεμάτο μελανιές μεγάλες, όλοι όσοι ξέρουν τα νερά καλά, λένε πως του χίμηξε ο Βοντονόης και πάλεψαν και του ξέφυγε, αλλά πνίγηκε πασχίζοντας να πάει όσο μπορούσε πιο μακριά. Έτσι λένε κι ανατριχιάζουν, γιατί ξέρουν πως το αιμοβόρο αυτό τέρας βασιλεύει στον βυθό, σ’ ένα παλάτι που έχει φτιάξει από ναυάγια και κάθεται σ’ έναν θρόνο από τα κόκαλα τα κάτασπρα των πνιγμένων. Και είναι αυτός ο Βοντονόης ένας άντρας ψηλός και γεροδεμένος με πράσινα μαλλιά και γένια αγριωπά κι έχει πατούσες σαν του βατράχου και νύχια μακριά και δόντια σουβλερά κι ουρά μακριά και δυνατή ψαριού και μάτια κόκκινα σαν το αίμα που του αρέσει να ρουφάει. Καμιά φορά, όταν πεινάσει και θέλει κρέας ανθρώπου και τα καράβια πάνε καλά και δεν βυθίζουνε, γίνεται ένας γέρος καραφλός και βγαίνει στην στεριά και κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει, εκτός αν μυρίσει τα ρούχα του που βρωμοκοπάνε ψαρίλα. Μια λαχτάρα έχει, εκτός από τον ανθρώπινο κρέας, τον καπνό. Αν του ρίξεις καπνό στο νερό και φωνάξεις: «Να, πάρε, Βοντονόη, να καπνίσεις με την καρδιά σου», αυτός μέχρι που μπορεί να σου πιάσει ψάρια και να σου τα φέρει στο πιάτο.

Διαφημιστική αφίσα των Marlboro για … μητέρες. 1950.
.
Γκέντε
Τρισευλογημένος Δαίμονας του Βουντού είναι ο Γκέντε, που σώζει τ’ άρρωστα παιδιά και μαθαίνει στους ανθρώπους πώς να ερωτεύονται ελεύθερα και να ευχαριστούνται. Είναι ένας γέρος μαυροντυμένος, με ψηλό καπέλο, που πάει σε όλες τις γιορτές και καπνίζει πολύ και πίνει ρούμι έναν σκασμό και κάνει αστεία πολλά και κυνηγάει τα κοριτσόπουλα. Έξω καρδιά είναι ο Γκέντε, αλλά θυμώνει πολύ όταν περιφρονούν τον έρωτα και μπορεί να κάνει μεγάλα χουνέρια στους απερίσκεπτους σεμνότυφους.
Διαφημιστική αφίσα των τσιγάρων OLD GOLD του 1941. Με τον ... αθλητισμό στο επίκεντρο.
.
Καηπορά
Ένας άντρακλας με πυκνό κατάμαυρο τρίχωμα είναι ο Καηπορά. Περνοδιαβαίνει τα δάση της Βραζιλίας, καβάλα σ’ ένα μεγάλο αγριογούρουνο και κυνηγάει τους κυνηγούς που κυνηγούν τα ζώα. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να ξεφύγει κανείς από την οργή τού Καηπορά: να του δώσει να καπνίσει κανένα τσιγάρο. Πολύ του αρέσει ο καπνός του Καηπορά.
Διαφημιστική αφίσα των τσιγάρων GOLD FLAKE. Λονδίνο 1930. Εδώ προβάλλεται η ... τέχνη.
.
Ντεληκλίμπαμπας
Ένας αραπάκος ίσα με μια παλάμη στο μπόι είναι ο Ντεληκλίμπαμπας, που ζει σε μια σπηλιά κάτω από το Παλαμήδι, στο Ναύπλιο. Τη μέρα την περνάει μέσα στο σκοτεινό του σπίτι και δεν δίνει σημασία στους ανθρώπους που περνοδιαβαίνουν, όμως το βράδυ βγαίνει στην δροσιά και κάθεται και καπνίζει ένα τσιμπουκάκι μικρό σαν σπιρτόξυλο. Κι αν τύχει και ξεγελαστεί κανένας ντόπιος και περάσει από κει, θυμώνει ο Ντεληκλίμπαμπας κι αρχίζει να ψηλώνει και να ψηλώνει, ώσπου φτάνει ίσα με τον ουρανό και το τσιμπούκι του καπνίζει σαν να καίγεται ο κόσμος όλος και σηκώνει το πόδι του και τον πατάει σαν μερμήγκι τον απερίσκεπτο διαβάτη.
Και ο Άγιος Βασίλης .. θεριακλής. Διαφήμιση των Camel.
.
Πάπα Λέγκμ
Ένας γεροντάκος καλόκαρδος με το σώμα γεμάτο πληγές είναι ο Δαίμονας του Βουντού Πάπα Λέγκμπα. Κάθεται στα σταυροδρόμια και καπνίζει την πίπα του ήσυχα ήσυχα και περιμένει να πάει κανένας άνθρωπος να τον χαιρετίσει. Κακό δεν κάνει. Ίσα ίσα βοηθάει όσους έχουν ανάγκη. Μόνον αν τύχει και μπει μέσα σε ανθρώπινο κορμί, το κάνει άνω κάτω και τα χέρια και τα πόδια του δαιμονισμένου γυρίζουν ανάποδα.
Και τα CAMEL ξαναχτυπούν αυτή τη φορά κάτω… από τη μέση αφού τα προτιμούν οι περισσότεροι ...γιατροί.
.
Σάκι Περερέ
Εν’ αγοράκι είναι ο Σάκι Περερέ από την Βραζιλία. Τι αγοράκι όμως! Δαίμονας σωστός! Έχει ένα μονάχα πόδι, φορά ένα κατακόκκινο καπέλο μαγικό κι όλο καπνίζει πίπα. Ησυχία δεν έχει. Φυσάει και σβήνει τις φωτιές των βοσκών μέσα στη νύχτα. Τρομάζει τα γελάδια τους και παίρνουν δρόμο και τα χάνουν. Όταν ξεμοναχιάσει ταξιδιώτη, τον τραβάει από δω κι από κει, ώσπου να μπερδευτεί ο δύστυχος και να χάσει πού το μπρος και πού το πίσω.
.

Διαφήμιση των τσιγάρων Raleigh. Με ένστολο μοντέλο.
.
.
Εκλεκτό καπνό καπνίζουν και οι Γνόμοι, τα μικροσκοπικά και μελαγχολικά στοιχειά της φύσης που βρίσκονται σε εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Έχοντας και άλλα εξαιρετικά χαρακτηριστικά γι΄ αυτούς επιφυλασσόμαστε μελλοντικά.
.
Προπολεμική διαφήμιση των τσιγάρων Gauloises (1925). Των γαλατικών τσιγάρων.
.
Τέλος, τα ανθρωπόμορφα πλάσματα τα Στοιχειά που προστατεύουν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης και είναι πλασμένα από ένα εξαιρετικά καθαρό καταστάλαγμα των βασικών στοιχείων της φύσης, έχουν τρομακτικές δυνάμεις, ίδιες με τις δυνάμεις του στοιχείου που υπηρετούν. Επιπλέον έχουν εξαιρετικά υψηλή νοημοσύνη τόση ώστε να διαβάζουν τις σκέψεις των ανθρώπων, ζουν μόνιμα σε μια κατάσταση ελεύθερης, ασυνείδητης ψυχικής ροής, δεν ξεχωρίζουν εύκολα το καλό από το κακό και κανείς δεν μπορεί ν’ ανοίξει κουβέντα μαζί τους και να βγάλει άκρη. Δεν ελέγχονται με τίποτα αλλά έχοντας σπάνια σωματική καταφέρνουν να ζήσουν χιλιάδες χρόνια, ομαδικά. Οι πολιτισμοί των Στοιχειών όμως, βασίζονται αποκλειστικά στην προσεκτική συνεργασία με τη φύση. Γι’ αυτό τα βιομηχανικά προϊόντα τα απωθούν. Το ίδιο και οι τοξικές ουσίες, αλλά όχι ο καπνός και το οινόπνευμα, που έχουν φυτική προέλευση. Και σε αυτά τα τέρατα, θα αναφερθούμε σύντομα.

Ενδιαφέροντα links
-Ιστορία του Τσιγάρου – Αφιέρωμα. Η Καθημερινή
-HELP- Για μια ζωή χωρίς τσιγάρο. Ε.Ε.
-Όχι σε ολοκληρωτικές αποφάσεις. Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
-Δελτίο τύπου της ΓΣΕΕ για τη νομοθετική ρύθμιση. ΓΣΣΕ
-Στατιστικά στοιχεία για τα εργατικά ατυχήματα στη χώρα μας. ΕΣΥΕ
-Φυσική κίνηση πληθυσμού-θάνατοι. ΕΣΥΕ
-Το κορίτσι του θρυλικού Sante. Η ελληνίδα ντίβα που «έκαψε» την καρδιά του Κεμάλ. Το Βήμα
-Διαφημιστικές αφίσες τσιγάρων από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Euro-Cig.Com
.

27/6/09

Γιάννης ο Ιλλύριος

Άποψη της Λέζα


Ο Γιάννης είναι ταξιτζής. Και γείτονας είναι και οικογενειάρχης άνθρωπος. Έλληνας μόνο δεν είναι. Ο Γιάννης επίσης είναι και κομμουνιστής. Γεννήθηκε κομμουνιστής και απ΄ ό,τι καταλαβαίνω έτσι θα πεθάνει. Φορές φορές σκέφτομαι ότι είναι πιο εύκολο να γεννηθείς μαύρος και να πεθάνεις σχεδόν λευκός, παρά να γεννηθείς κομμουνιστής και να πεθάνεις σχεδόν κάτι άλλο.

Το σκεφτόμουν και χτες αυτό, μια μέρα θλιβερή για την παγκόσμια μουσική σκηνή κι αν θέλετε μια μέρα που αισθάνομαι πως έκλεισε ένα κεφάλαιο των παιδικών μου χρόνων. Μεγάλωσα με τους Τζάκσον Φάιβ, κόλλησα αφίσες του μικρού σγουρόμαλλου αγοριού, τραγούδησα μαζί τους. Χτες λοιπόν έτυχε να με μεταφέρει και πάλι ο Γιάννης. Και κουβεντιάσαμε για τον Τζάκσον. Εκείνος τον έμαθε πολύ αργότερα από μένα, ωστόσο έδειξε στενοχωρημένος που πέθανε ένα τόσο νέος άνθρωπος. Δεν παρέλειψε όμως να επισημάνει ότι κυνήγησε το όνειρο και το έκανε πραγματικότητα. Κι ότι έζησε με πόνο για το χρώμα του που δυστυχώς ακόμη θεωρείται ένδειξη «κατωτερότητας της φυλής». Όμως ο Γιάννης έχει διαπιστώσει ότι η ζωή για τους περισσότερους ανθρώπους στη γη είναι σκληρή και αλύπητη, είτε μαύροι είτε λευκοί.

Σχολιάζοντας, από το ραδιόφωνο ακούγονταν η φωνή του Μάικλ, όταν φτάσαμε μπροστά στο Πεντάγωνο. Τότε ήταν που μου είπε, ο Γιάννης, ότι κάθε φορά που περνά μπροστά από αυτήν την έκταση δεν μπορεί να μη τη θαυμάσει για τα πέτρινα κτίριά της και τα δέντρα της αλλά δεν μπορεί και να μη θυμηθεί. Να θυμηθεί τι σημαίνει σκληρή και αλύπητη ζωή.

Ήταν 12 Ιανουαρίου του 1991, αν συγκράτησα σωστά την ημερομηνία, όταν εκείνος εικοσάχρονος αθλητής στην ελεύθερη πάλη, ο μικρότερος κατά τρία χρόνια αδελφός του μαζί με καμιά 50αριά άλλους Αλβανούς πολίτες περπατούσαν, ήδη, 4 μέρες και 4 νύχτες στα χιόνια. Είχαν περάσει στην Ελλάδα από τα βουνά και έτρεχαν μακριά από μια κατεστραμμένη χώρα. Από τη χώρα τους. Γιατί έφυγαν; Ναι. Τον ρώτησα κι εγώ το ίδιο πράγμα. Χάθηκαν τα πάντα, σχολειά και εργοστάσια έκλεισαν, άνθρωποι έμειναν στο δρόμο, χωρίς δουλειά, χωρίς στήριγμα, χωρίς τίποτα να φαίνεται μπροστά. Έτσι μου είπε ο Γιάννης. Και για να με κάνει να το καταλάβω καλύτερα μου είπε κοφτά: Έγινε η μέρα, νύχτα.

Μετά από 4 μερόνυχτα είχαν καταλάβει πια ότι όχι μόνο βρίσκονταν στην Ελλάδα αλλά ότι είχαν διασχίσει ένα τεράστιο στρατόπεδο χωρίς να τους αντιληφθεί κανείς! Κάποια στιγμή είδαν φώτα μακριά και κατευθύνθηκαν προς τα εκεί νομίζοντας ότι ήταν κάποιος … σιδηροδρομικός σταθμός. Αλίμονο όμως, ήταν το Διοικητήριο. Όταν το κατάλαβαν προσπάθησαν να κρυφτούν αλλά ένας σκύλος χάλασε τον κόσμο. Συλλήφθηκαν όλοι. Λογικό. Εκείνο όμως που δεν ήταν λογικό ήταν ότι έγιναν αντικείμενα …. προπόνησης.

Με κόκκινα τα μάτια, ο Γιάννης, θυμόταν πόσο ξύλο έφαγε τις μέρες της κράτησής του στο στρατόπεδό μας. Ξύλο πολύ και αλύπητο. «Και από φαντάρους Γιάννη;», τόλμησα να το ρωτήσω. «Και από φαντάρους, κακοί άνθρωποι, με χτύπαγαν πολλοί μαζί με ό,τι κρατούσαν και γελούσαν». Όταν κουράστηκαν, τους φόρτωσαν σε στρατιωτικά φορτηγά να τους βγάλουν από τη χώρα. Για παραδειγματισμό μάλιστα είχαν κρεμάσει από τα πλαϊνά σίδερα της τέντας του φορτηγού δύο λαθρεπιβάτες της ζωής, έναν δεξιά και ένα αριστερά, από τα δεμένα χέρια τους.

Ο Γιάννης ήταν καταφανώς συγκινημένος περιγράφοντας την περιπέτεια αυτή. Πέρασε συνολικά 7 φορές στην Ελλάδα από τότε, όταν την τελευταία φορά ένας άνθρωπος, τον πήρε στη δούλεψή του, κάπου στην Καλαμπάκα, μαζί με τον αδελφό του, πληρώνοντάς τους, από όσο μου είπε, κανονικά και τακτικά. Τους συμβούλευε μάλιστα να μαζεύουν τα χρήματά τους και να είναι «μαζεμένοι» στη ζωή τους για να μπορέσουν να πάρουν άδεια παραμονής. «Καλός άνθρωπος, δικός μας άνθρωπος» είπε ο Γιάννης για τον έντιμο Θεσσαλό. Εκεί έμειναν 3-4 χρόνια.

Ύστερα η τύχη τούς χαμογέλασε. Ο Γιάννης γνωρίστηκε με τη γυναίκα του, επίσης Αλβανικής υπηκοότητας, ήρθαν στην Αθήνα και έμειναν στο σπίτι μιας σπουδαίας γυναίκας, καθηγήτριας σε σχολή του Πανεπιστήμιου Αθηνών. Όταν εκείνη πέθανε, 1997, τους άφησε όλα τα πράγματα που περιείχε το σπίτι της, και το σπίτι που έμεναν και ένα εκατομμύριο δραχμές για να στήσουν το δικό τους. Η γυναίκα αυτή εγγυήθηκε για το νεαρό ζευγάρι ώστε να πάρουν άδεια παραμονής. Εγγυήθηκε την τιμιότητά τους και την εργατικότητά τους. Εγγυήθηκε για τη ζωή τους και την ελευθερία τους.

Σήμερα ο Γιάννης είναι ένας εργατικός, τίμιος και αξιοπρεπής επαγγελματίας που δουλεύει 12 ώρες την ημέρα ώστε τα δυο παιδιά του «να έχουν όσα είχε ο ίδιος». Εντύπωση μου προκάλεσε η δήλωσή του αυτή. Εντύπωση μεγάλη. Εκείνο που περίμενα ήταν να έλεγε «για να μην περάσουν τα παιδιά μου όσα πέρασα». Κι όμως. Ο πόνος γι΄ αυτό που έχασε είναι μεγαλύτερος από αυτά που ακολούθησαν. Εκεί, σε αυτό σημείο, ο Γιάννης ήταν χείμαρρος πραγματικός.

Τότε άρχισε να περιγράφει πώς ζούσαν στην πανέμορφη περιοχή της Λέζας –στα σύνορα της Αλβανίας με το Μαυροβούνιο. Τόνιζε ότι είχε «τα πάντα»: δουλειά, σχολείο, φίλους, οικογένεια, σπίτι. Άφωνη είχα μείνει κυριολεκτικά από αυτά που περιέγραφε ο Γιάννης. Ή μάλλον από τα σημεία που εστίαζε. Ξέρετε ποιο ανέφερε ως πρώτο χαρακτηριστικό της πόλης του; «Λουλούδια». Και μετά, όμορφες παραλίες και δρόμοι που ο ένας έλεγε καλημέρα στον άλλον.

Παρακάμπτοντας τα πολιτικά επιχειρήματά του, τις μαρξιστικές του απόψεις, και όσα έσυρε στους νυν Αλβανούς πολιτικούς, θέλω να μείνω στην εντύπωση που μου προκάλεσε η ιεράρχηση των προνομίων που είχε σαν άνθρωπος ο Γιάννης. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος της αποτύπωσης όσων μου είπε, σχετικά. «Λουλούδια». Μου καρφώθηκε στο μυαλό η λέξη και με προσγείωσε απότομα. Μίλησε για απλά καθημερινά πράγματα. Για απλές ανθρώπινες ανάγκες. Λουλούδια, παραλία, φίλοι, οικογένεια, σπίτι, δουλειά και γράμματα. «Γιατί χωρίς τα γράμματα ο λαός μας θα γίνει σιγά σιγά χαζός». Το τόνισε ιδιαίτερα αυτό.

Όταν γύρισα σπίτι, σκεπτόμενη τη διήγησή του, χαμογελούσα αντιπαραβάλλοντας τα επιχειρήματά του με εκείνα του Δυτικού κόσμου. Του κόσμου μας. Και μου φάνηκαν τα δικά μας, μα την αλήθεια, εξαιρετικά γελοία. Ειδικά επειδή μεταξύ των πρώτων ήταν τα λουλούδια και τα γράμματα.

Να ΄σαι καλά Γιάννη και σου εύχομαι από την ψυχή μου να ξαναζήσεις σ΄ ένα ανθρώπινο κράτος. Στο βαθμό που μπορεί. Γιατί τα δικά μας στερούνται του προσδιορισμού «ανθρώπινο». Όπως και οι κοινωνίες που διαμορφώσαμε. Κοινωνίες χωρίς χρώμα και μόρφωση. Άρα τίποτα.

Πηγή φωτογραφίας
.

22/6/09

Ήττα ή ήττα;

Πάμπλο Πικάσο. Ακροβάτης σε μπάλα. 1905. Λάδι σε καμβά. Μουσείο Πούσκιν, Μόσχα.


του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΛΑΝΑ
από την Κυριακάτικη Αυγή και τις Αναγνώσεις.


Ήττα! Μια λέξη βαριά κι ωστόσο οικεία στην ελληνική Αριστερά. Τόσο οικεία, που αναρωτιέται κανείς μήπως η τόσο εύκολη χρήση της δηλώνει κάποιο είδος εθισμού! Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες πλευρές αυτής της τρομερής λέξης. Η δημιουργική, ας πούμε: εκφρασμένη στο κεφάλαιο της ελληνικής λογοτεχνίας που -όχι χωρίς κάποιον κομπασμό- ονομάστηκε «Ποίηση της Ήττας», κι ακόμα ακόμα η ομωνυμία της με το γράμμα του αλφαβήτου, το γράμμα που έπεται του «Ζ» της «Ζωής» και προηγείται του «Θ» του «Θανάτου». Όντως συμβαίνει, ώστε στις κοινωνίες κάθε συλλογικό μόρφωμα να δοκιμάζεται και είτε να προωθεί κάποιες δυνάμεις είτε να πεθαίνει.

Όταν τίθεται λοιπόν η λέξη «Ήττα» ως περιγραφή της κατάστασης του μόνου ζωντανού φορέα της Αριστεράς στην Ελλάδα, δεν είναι καν βέβαιο αν καταλαβαίνουμε όλοι το ίδιο πράγμα. Κάθε αριστερός μπορεί να αφομοιώσει, να βιώσει τα δεδομένα μιας κατάστασης με διαφορετικό τρόπο. Τι να κάνουμε; Έτσι συμβαίνει –και έτσι πρέπει να συμβαίνει- όταν οι άνθρωποι σκέπτονται, προσπαθώντας να ζήσουν μια συνειδητή ζωή.
.
Τι μπορεί -άρα- να σημαίνει η ήττα στις παρούσες περιστάσεις, για έναν πολίτη σαν κι εμένα, που από τα 15 μου χρόνια μοιράζω τη ζωή μου ανάμεσα στην ποίηση, τη φιλοσοφία και την πολιτική πράξη; Σημαίνει ήττα, αλλά όχι ήττα. Θέλω να πω, ότι σ’ αυτές τις εκλογές για την ανάδειξη των αντιπροσώπων μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Αριστερά δεν ηττήθηκε λόγω του μικρού ποσοστού ψήφων που συγκέντρωσε. Το ποσοστό μια χαρά ήταν, ως εκφράζον την πραγματική δύναμη του κοινωνικού χώρου της έλλογης και οργανωμένης αμφισβήτησης των θεσμών. Η Αριστερά ηττήθηκε επειδή, στον δρόμο για τις εκλογές, λησμόνησε τον ιστορικό ρόλο, τις θεωρητικές προϋποθέσεις και τις κατακτημένες θέσεις της. Συγκεκριμένα:

-Λησμόνησε το γεγονός πως οι δημοσκοπήσεις και η πολιτική «επικοινωνία» («κυβερνητική» - Cybernetics θα έπρεπε να πούμε, αν θέλαμε να αποκαλύψουμε τον εξουσιαστικό ρόλο της πολιτικής επικοινωνίας) δεν είναι παρά μέθοδοι παραγωγής μονάδων κοινής γνώμης, και άρα μέθοδοι αναπαραγωγής των μηχανισμών εμπορευματικοποίησης του πολιτικού μέρους ενός κοινωνικού σχηματισμού. Δεν διαθέτουν μονιμότητα, αλλά μόνο διεισδυτικότητα και αποτελεσματικότητα ως προς τη διατήρηση μιας δεδομένης σχέσης ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία των πολιτών.

-Λησμόνησε πως η επιλεγόμενη «πολιτική» δεν είναι μέρος της κοινωνικής ζωής, αλλά στοιχείο της –όχι ένα concretum, αλλά ένα abstractum. Και όποιος σκεφτεί «τι θέλουν τέτοιες φιλοσοφικές έννοιες σε ένα πολιτικό κείμενο;», θα πρέπει να ξέρει πως μπορεί στόχος της Αριστεράς να είναι, ήδη από την εποχή του Μαρξ, η αλλαγή και όχι μόνο η ερμηνεία του κόσμου, αλλά η αλλαγή του κόσμου απαιτεί φιλοσοφημένα υποκείμενα.

Για την Αριστερά, το στοιχείο της πολιτικής υφίσταται πάντα ήδη ως όψη των θεμελιωδών κοινωνικών λειτουργιών. Σε αυτές τις λειτουργίες παρεμβαίνει, δημιουργεί, προτείνει και κατασκευάζει την ταυτότητά της, προσπαθώντας να ταυτίσει τις εν λόγω λειτουργίες με την αριστερή σκέψη και πράξη. Αυτή είναι η σημερινή «Ήττα»: η αδρανοποίηση του ιστορικού ρόλου της Αριστεράς.
Οποιαδήποτε διέξοδος δεν βρίσκεται ούτε στην προβολή μιας θέσης ούτε στην ανάδειξη προσώπων συμβατών με το τεχνοκρατικό πολιτικό σκηνικό. Η Αριστερά, έχοντας ήδη διαμορφώσει χαρακτήρα δημοκρατικό, δημιουργικό και παρεμβατικό, οφείλει να δράσει:

-Στο επίπεδο του πολιτισμού, όχι μόνο αναπαράγοντας, αλλά και παράγοντας πολιτισμικό έργο.

-Στο επίπεδο της θεωρίας, διερευνώντας συνεχώς με τον πιο τολμηρό τρόπο τις συνισταμένες της κοινωνικής μας ζωής και μεταφέροντας άμεσα τα αποτελέσματα στους πολίτες.

-Στο επίπεδο της καθημερινής παρέμβασης, με τρόπο όχι μονοθεματικό, αλλά αναδεικνύοντας τις πολιτικές όψεις κάθε προβλήματος.

Οι δράσεις αυτές είναι πάνω απ’ όλα πρακτικές – ακόμα και η θεωρητική. Μερικά άρθρα με θέμα τον πολιτισμό και μερικές (εξαιρετικές κατά τα άλλα) Ροκ συναυλίες δεν αρκούν. Όποιος δεν μπορεί ν’ αντέξει την προσπάθεια για την κατάκτηση των μεγάλων έργων τέχνης και την παραγωγή νέων, είναι πολύ δύσκολο να παράγει διαφορετική κοινωνική δράση. Η θεωρία πρέπει να γίνεται -ακόμα και με τη μορφή διαλέξεων- κτήμα κάθε ενδιαφερόμενου πολίτη. Ο αριστερός πρέπει να βλέπει την πολυσύνθετη δομή της κοινωνίας στην οποία ζει. Ο αριστερός είναι πάντα διανοούμενος – όποιο και αν είναι το επάγγελμά του.

Όταν η Αριστερά καταφέρει να ταυτίσει την διαφορετικότητά της με αυτές τις περιοχές της κοινωνίας, μπορεί να αναδείξει το πολιτικό στοιχείο. Η ζωή του αριστερού είναι κουραστική. Όχι γιατί πρέπει να «αλλάξει» την κοινωνία, αλλά γιατί μόνο αυτός με τις προϋποθέσεις του μπορεί να συντηρήσει και να προωθήσει την ανθρώπινη δυναμική.

Μόνο δουλεύοντας σκληρά μπορούμε να αποφανθούμε για το περιεχόμενο της λέξης «Ήττα». Μέχρι τότε...
.

19/6/09

Στέλιος Φουσταλιεράκης: στο σταυροδρόμι της μουσικής κληρονομιάς

Για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής, την ημέρα του θερινού ηλιοστάσιου (21 Ιουνίου) κι επειδή εδώ είναι Βαλκάνια... δεν είναι παίξε - γέλασε, όπως τόνιζε, κάποτε, και ο Διονύσης.
.
Το μπουλγαρί είναι ένα τρίχορδο όργανο που κατατάσσεται στην οικογένεια των ταμπουράδων, μουσικών οργάνων τα οποία χρονολογούνται από την αρχαιότητα όπως άλλωστε δηλώνει και το όνομά τους. Πράγματι οι μεν Αρχαίοι Έλληνες με το όνομα «πανδουρίς» προσδιόριζαν τα μονόχορδα όργανα με μικρό ηχείο και μακρύ βραχίονα ενώ οι Ασσύριοι και οι Σουμέριοι με τη λέξη «παντούρ» εννοούσαν το μικρό τόξο. Οι ταμπουράδες που συναντώνται συχνότερα στη δημοτική ποίηση είναι το μπουλγαρί, το γιογγάρι, το μπουζούρι, το πανδούρι και καραντουζένι και φυσικά ο γνωστός ταμπουράς. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι τα όργανα αυτά είναι τα συνηθέστερα στη δημοτική ποίηση όχι μόνο σε σχέση με τους άλλους ταμπουράδες αλλά και με όλα τα υπόλοιπα. Επιπλέον διαπιστώνονται και στα δημώδη άλλων εθνών όπως Αιγυπτίων, Ιρακινών και Τούρκων (οι περιοχές με βάση τα σύγχρονα κράτη).

Οι μελετητές της ιστορίας των ταμπουράδων αναφέρουν ότι πρόκειται για όργανα που εμφανίσθηκαν στον ελλαδικό χώρο πολλούς αιώνες πριν, υιοθετήθηκαν από τους Άραβες και επέστρεψαν και πάλι στη χώρα μας με παραλλαγμένη ονομασία, τόσο ώστε να τα θεωρούμε σήμερα ανατολίτικα παραβλέποντας την αρχαιοελληνική προέλευση των λέξεων. Πάντως τα όργανα αυτά κυριάρχησαν στο χώρο που καταλάμβανε η Οθωμανική Αυτοκρατορία και δικαίως θεωρούνται αντικείμενα πολιτισμικής ανταλλαγής. Ειδικότερα για το μπουλγαρί, έτυχε ευρείας χρήσης στην Κρήτη ωστόσο δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν εμφανίσθηκε εκεί ταυτόχρονα με τους Τούρκους. Το βέβαιο είναι ότι την εποχή της Ενετοκρατίας το όργανο κυριαρχούσε στην αστική κρητική μουσική με εκτελεστές Τούρκους, Τουρκοκρητικούς (εξισλαμισμένοι Έλληνες της Κρήτης) και Χριστιανούς οι οποίοι τραγουδούσαν, όλοι, τα ίδια πράγματα στις δύο γλώσσες. Έτσι σιγά σιγά ταυτίστηκε με τη μουσική παράδοση των μεγάλων πόλεων του νησιού (Χανιά, Ρέθυμνο και Ηράκλειο) με κορύφωση τα ταμπαχανιώτικα τραγούδια, όπου συναντώνται τρεις μουσικοί πολιτισμοί: ο κρητικός, ο μικρασιάτικος και εκείνος του ρεμπέτικου.

Το μπουλγαρί κατασκευάζεται από ξύλο μουριάς και απαιτεί υπομονή και δεξιοτεχνία καθώς είναι μονοκόμματο, ελλειψοειδές στο καπάκι του, με διακύμανση βάθους μέχρι το σημείο σύγκλισης των παρειών του. Το καπάκι του είναι από κατράνι (ξύλο κέδρου του Λιβάνου) δεν έχει άνοιγμα για τη διαφυγή του ήχου από την πλευρά των χορδών αλλά από εκείνην προς την πλευρά του οργανοπαίχτη, αντιδιαμετρικά από το μάνικο (μπράτσο). Χαρακτηριστικό, μάλλον, αποκλειστικό της κρητικής εκδοχής του οργάνου. Οι χορδές είναι τρεις και διπλές, ατσάλινες και λεπτές ενώ οι δεσμοί στο μάνικο είναι από σύρμα χαλκού γυριστοί με έναν κόμπο ο οποίος σύμφωνα με τον Ρος Ντέιλι υπάρχει μόνο σε μουσικά όργανα του Αφγανιστάν. Πολλοί ισχυρίζονται ότι το όνομά του το οφείλει στην πρώτη μπάσα χορδή του που καλείται «βουργάρα» ή «μπουργάρα» ή «μπουργάνα» καθώς αντικαταστάθηκε από Βούλγαρους μουσικούς οι οποίοι το διέδωσαν στην Βαλκανική.

Σήμερα, πια, τόσο το ξύλο κατασκευής όσο και οι χορδές του μπουλγαριού σπανίζουν και ασφαλώς εκλείπουν οι κατασκευαστές του οργάνου. Κρίσιμο χρονικό σημείο για την διατήρηση κατασκευής του μπουλγαριού στην Κρήτη θεωρείται η περίοδος 1940-1944 οπότε σκοτώθηκαν, στην Αλβανία ο Γιάννης Παπαδάκης ανιψιός του Καρεκλά, σπουδαίου οργανοποιού, και ο επίσης μεγάλος Ρεθυμνιώτης μπουλγαριστής Γιώργης Πολιουδάκης ή Χαλίλης σε ατύχημα. Από πολλούς θεωρείται πολύ πιθανόν να μην παραγκωνιζόταν το μπουλγαρί από το λαούτο μεταπολεμικά, πράγμα που έγινε, εάν οι δύο αυτοί άνθρωποι επιβίωναν και κληροδοτούσαν τα μυστικά της κατασκευής του στις επόμενες γενιές.

Εκείνος όμως ο άνθρωπος που έκανε γνωστό το μπουλγαρί έξω από τα όρια της Κρήτης, παντρεύοντας την ελληνική παράδοση είναι αναμφισβήτητα ο Στέλιος Φουσταλιεράκης ή Φουσταλιέρης, Ρεθυμνιώτης μουσικός και ωρολογοποιός που γεννήθηκε σαν σήμερα 19 Ιουνίου, του έτους 1911 και όπως του άρεσε να επισημαίνει ημέρα Κυριακή και ώρα τρεις το απόγευμα. Ο Φουσταλιέρης ήταν ανιψιός, από τη μητέρα του Κυριακούλα, του ξακουστού λυράρη της εποχής Αντώνη Καρεκλά. Ο πατέρας του Στέλιος Φουσταλιεράκης σκοτώθηκε σε ατύχημα σε ηλικία 19 ετών, λίγο πριν γεννηθεί ο μουσικός και έτσι αυτός έλαβε το όνομά του. Τέλειωσε σε νυκτερινό σχολείο τις τρείς πρώτες τάξεις του Δημοτικού και στα 11 ξεκίνησε να μαθαίνει την τέχνη της ωρολογοποιίας χωρίς να κρύβει όμως το πάθος του για το μπουλγαρί. Ένα όργανο που κοσμούσε όλες τις ταβέρνες του Ρεθύμνου και γοήτευε τον μικρό Στέλιο σε σημείο που όταν κατάφερε να κερδίσει το πρώτο χρηματικό δώρο (ένα ολόκληρο κατοστάρικο) το διέθεσε για την αγορά ενός τέτοιου οργάνου. Δεν δίσταζε μάλιστα να δηλώνει ότι ήταν τόση η λαχτάρα του που έκλαιγε βλέποντάς το στα χέρια άλλων! Ο Καρεκλάς τον μύησε στα μυστικά του μπολγαριού και δύο χρόνια αργότερα ξεκίνησε να παίζει για ένα κομμάτι ψωμί σε γάμους και γλέντια που μπορεί να διαρκούσαν, όπως είναι γνωστό, μέχρι και 15 μέρες. Αργότερα κατάφερε να αγοράσει το δεύτερο μπουλγαρί του, το οποίο δεν αποχωρίστηκε ποτέ.

Το 1933 ή 1934 ερχόμενος στον Πειραιά, για να εργασθεί σε ρολογάδικο, είχε την ευκαιρία να συναντηθεί στον καφενέ του Μπάτη, στου Καραϊσκάκη, με τα μεγαλύτερα ονόματα του ρεμπέτικου. Ο Μάρκος, ο Τούντας, ο Παπαϊωάννου, ο Στράτος, ο Μπαγιαντέρας, ο Κερομύτης, ο Τσιτσάνης και άλλοι εραστές του ρεμπέτικου δέχτηκαν στη συντροφιά τους τον Φουστελιέρη αναγνωρίζοντάς του όχι μόνο το ταλέντο του αλλά, κυρίως, το πάθος του για αυτό το περίεργο όργανο που δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από τη Μαριγούλη, την Κούλα, την Γυφτοπούλα, την Τσιγγάνα ή τον γέρο-Μάγκα όπως ονόμαζαν τα μπουζούκια τους και τους μπαγλαμάδες τους. Έτσι σύντομα το Στελάκι από την Κρήτη «τακτοποιήθηκε» στην κρεμάστρα οργάνων στου Μπάτη ενθουσιάζοντας με την τριπλοπενιά του όλους τους ρεμπέτες. Στην εικόνα το Στελάκι το οποίο μετά από επιδιόρθωση έχει τάστα και όχι κινητούς μπερντέδες.

Η επαφή του Φουσταλιέρη με την Περαιώτικη κομπανία δεν ήταν τυχαία. Ο Γιώργος Μπάτης που έμεινε γνωστός για την παθολογική αγάπη του στο μπουζούκι και στον μπαγλαμά είχε περάσει κάποτε από την Κρήτη ως βοηθός… οδοντιάτρου όπου και γνωρίσθηκε με τον μεγάλο μπουλγαρίστα. Το 1937 έκλεισαν το καφενείο του Μπάτη κι εκείνος άνοιξε νέο στο Γιουσουρούμ (ξανά στον Πειραιά). Την ίδια χρονιά ο Φουσταλιέρης επέστρεψε στην Κρήτη όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του (1992). Το σημαντικότερο, ίσως, γεγονός της περιόδου αυτής ήταν ότι ο Φουσταλιέρης με την υποστήριξη του Γιάννη Τούντα και παρά της αντιξοότητες που προήλθαν από τη δικτατορία του Μεταξά (λογοκρισία, διωγμοί κλπ) κατάφερε να μπει στο χώρο της δισκογραφίας, «χτυπώντας» 24 δίσκους με την τεχνική του ισπανικού κεριού. Με τον τρόπο αυτό έκανε την αρχή καθώς ακολούθησαν και άλλες πολλές δισκογραφικές δουλειές. Σημαντική ήταν η συνεργασία του με μια σπουδαία κρητική φωνή, ίσως τη σπουδαιότερη, τον Ρεθυμνιώτη Γιάννη Μπερνιδάκη ή Μπαξεβάνη, όπως έμεινε γνωστός παρομοιάζοντας το τραγούδι του με περιβόλι (φωτ.).

Από την εποχή εκείνη, όπως αναφέρθηκε, και για τα επόμενα χρόνια ο Φουσταλιέρης παρέμεινε στην Κρήτη δημιουργώντας με το μπουλγαρί του μια σχολή με μοναδικές εκτελέσεις βάζοντας έτσι τη σφραγίδα του όχι μόνο στην κρητική αλλά και στην ελληνική μουσική. Κατά γενική παραδοχή είναι ο άνθρωπος που ένωσε με γέφυρες την κρητική, μικρασιατική και ρεμπέτικη μουσική με εξαιρετική και προσωπική τεχνική δημιουργώντας μια κοινή μουσική κληρονομιά. Ο Στέλιος Φουσταλιεράκης πέθανε στο Ρέθυμνο το 1992 και χωρίς να εγκαταλείψει την άλλη τέχνη του, του ωρολογοποιού στάθηκε προσηλωμένος μια ολόκληρη ζωή στο μπουλγαρί του για το οποίο όπως έλεγε ο ίδιος: Εγώ λεφτά δεν έκαμα από το μπουλγαρί μου, έκαμα φίλους μπιστικούς και το 'χω σε τιμή μου.

Κλείνοντας το αφιέρωμά μας στον Στέλιο Φουσταλιεράκη υπενθυμίζουμε στίχους του αξέχαστου και πρόωρα χαμένου μεγάλου μας στιχουργού Ηλία Κατσούλη που χωρίς να έχει σχέση με τη Μικρά Ασία αγάπησε και εμπνεύστηκε από τον πολιτισμό της. Στους στίχους αυτούς που έγιναν τραγούδι από τον Παντελή Θαλασσινό, μνημονεύεται το ρεθυμνιώτικο μπουλγαρί.

Κεμεντζές και μπουλγαρί

Φέρε μου νύχτα κύματα
στον ύπνο μου να σπάνε
ν' αλλάζει ο θρόνος βήματα
κοντά της να με πάνε

Να παίζω εγώ στον κεμεντζέ
μπρος στο παράθυρό της
να βάζει η πίκρα φερετζέ
να μπαίνω στο όνειρό της

Φέρε με στα σοκάκια της
νύχτα μου σαν αγιάζι
να τρέμουν τα χεράκια της
όταν θα μ' αγκαλιάζει

Να παίζω εγώ στον κεμεντζέ
μπρος στο παράθυρό της
να βάζει η πίκρα φερετζέ
να μπαίνω στο όνειρό της

Να παίζω εγώ στο μπουλγαρί
τραγούδια σαν το μέλι
και ρεθυμνιώτικο βαρύ
αν πει πως δε με θέλει

Πηγές και περισσότερες πληροφορίες
-Στέλιος Φουσταλιέρης, από το rebetiko wiki
-Για τον Στέλιο Φουσταλιεράκη από το Κρητικό διαδικτυακό ραδιόφωνο
-Στέλιος Φουσταριελάκης, από το angelfire.com
-Το μπουλγαρί, από το cretan-music.gr
-Κεμεντζές και Μπουλγαρί, από το stixoi.gr
-Ο Γιώργος Μπάτης, koutouzis.gr
-Μια συνέντευξη του Ηλία Κατσούλη στο Music Heaven
-Το Στελάκι από την Κρήτη: Στέλιος Φουσταλιέρης 1911-1992, από το klika.gr
-Οι Τουρκοκρητικοί: Οι άγνωστοι ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι της οθωμανικής Κρήτης, από το Πόντος και Αριστερά
.

16/6/09

47

Αν θα έπρεπε να σβήσω κεράκια μπορεί να κινδυνεύσει και … η Πάρνηθα γιατί όπως και να το σκεφτείς 47 φλογίτσες αποτελούν … δυνητικό εμπρησμό. Όπως διαβάζετε αν και κοντεύω μισό αιώνα, μυαλό δεν έβαλα. Και ούτε πρόκειται να βάλω. Αυτό το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου. Δηλαδή σα να λέμε δεν θα κρεμάσω τα allstarάκια μου ποτέ.

Οι φίλοι μου το ξέρουν και κάθε φορά που έχω γενέθλια γελούν. Και περισσότερο απ΄ όλους οι γιοί μου. Είναι μια παρηγοριά κι αυτό (συνήθης έκφρασή μου). Ένας από αυτούς που γελούν μου έκανε κι αυτό το ωραίο δώρο. Δεν σας κρύβω ότι με συγκίνησε μια και το περιεχόμενό του είναι ό,τι με εκφράζει: ανατροπή και χρώματα βαν Γκογκ. Τώρα ίσως να καταλάβατε γιατί αγαπώ τα allstarάκια.
.

.
Άντε, σήμερα ασχολήθηκα πολύ με τον εαυτό μου. Ξέφυγα. Απολαύστε μαζί μου το βίντεο του Γιώργη και μην προσπαθήσετε να σβήσετε τις χρωματιστές φλόγες. Κάπου εκεί παραμονεύει η Κάρμεν. Ευχαριστώ φίλε, σας ευχαριστώ όλους, bloggers, facebookers και twitterers για τις eυχές σας.
.

12/6/09

Μια σκοτεινή βραδιά

Χαρισμένο στους ζωντανούς νεκρούς υποκείμενο της «μεταναστευτικής» πολιτικής μας.


Ένα παραμύθι από το Αϊντάχο των ΗΠΑ με θέμα το ψέμα αναφέρει -έμμετρα- πως μια σκοτεινή βραδιά στη μέση της ημέρας, δυο πεθαμένα αγόρια βγήκαν έξω για παιχνίδι. Πλάτη με πλάτη στάθηκαν, κοιτάχτηκαν στα μάτια, τράβηξαν τα ξίφη τους κι άρχισαν να πυροβολούν. Ένας κουφός αστυνομικός ακούγοντας το σαματά μπήκε τότε μέσα κι εκτέλεσε τα δυο νεκρά αγόρια.


One dark night in the middle of the day,
Two dead boys came out to play.
Back to back they faced each other,
Drew their swords and shot each other.
A deaf policeman heard the noise,
Came inside and shot the two dead boys.



Πηγή: Personal recollection. I learned this verse from my mother Elgarda Zobell Ashliman in Idaho in the 1940's. Aarne-Thompson type 2335.

Πίνακας: Αγόρια. Της γλύπτριας και ζωγράφου Γκρέις Τέρνμπουλ (1880-1976).
.

7/6/09

Εάν είναι δυνατόν!

Όπως έχει γίνει αντιληπτό (φαντάζομαι δηλαδή) οι Γεφυριστές αν και έχουν την πεποίθηση ότι οι αγώνες στο δρόμο δικαιώνονται, δεν συμμετέχουν σε αυτήν την περίεργη κίνηση και υποκίνηση της αποχής.
.
Προσωπική μου άποψη είναι (την έγραψα και σε σχόλιο) ότι την πλάτη τη γυρίζουμε σε όποιον μας πρόδωσε. Στον εχθρό ορθώνουμε ανάστημα, με όποιον τρόπο. Κι επειδή εγώ δεν αισθάνομαι ότι με έχει προδώσει κάποιος, καθώς ούτε στη ΝΔ ούτε στο Πα.Σο.Κ. πίστεψα ποτέ, μαζεύτηκα πρωί πρωί στο Αιγάλεω για να ψηφίσω.
.

Εκεί λοιπόν, παραδοσιακά, δίνεται η ευκαιρία να συναντήσω και φίλες/λους, συντρόφους από τα παλιά. Έτσι και σήμερα στις 7.05 το πρωί συναντήθηκα με την Μαρία και τα λέγαμε όταν ο Κωστής βοηθούσε έναν γέροντα ο οποίος έψαχνε τον κατάλογο για τον εντοπισμό του εκλογικού τμήματος που ψήφιζε.

.

Στρέφει λοιπόν η Μαρία το κεφάλι, να καμαρώσει τον Κωστή και την ακούω να αναφωνεί: «Κοίτα, κοίταξε Αλέκα χάλι…». Δίπλα από τον κατάλογο με τα εκλογικά τμήματα ήταν εκείνος του Υπουργείου Εσωτερικών με τα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων.

.

Θα αναρωτιέστε που είναι το παράξενο που έκανε την Μαρία και μετά εμένα να αναφωνήσουμε; Προσέξτε πώς έχει γραφεί ο τίτλος του τρίτου κόμματος του Κοινοβουλίου: ΚΟΥμμουνιστικό!!!!!!

.

.

Ασφαλώς οι άνθρωποι θα είχαν τη λαχτάρα να γράψουν ό,τι σκέπτονταν σχετικά, λ.χ. κΟΥμμουνιστοσυμμορίτες. Αλλά ένεκα Ευρώπης, που λέει κι ένας φίλος, δεν μπορέσανε να εκφραστούν ελεύθερα. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τον πατέρα μου που διέκρινε αν κάποιος είναι αντικομμουνιστής από τον τρόπο που έλεγε τα αρχικά του ΚΚΕ. Αν τα έλεγε Κάπα Κάπα άστα να πάνε. Αν τα διάβαζε Κου Κου έ άλλαζε το πράμα.

.

Οι σκέψεις και τα σχόλια δικά σας.

.

4/6/09

Χρώματα

Βασίλι Καντίνσκι. Βουνό. 1909.


Νεκροζώντανα πλάσματα είναι τα Γκουλ. Όταν πεθάνει κανένας Άραβας μπορεί να γίνει Γκουλ. Σηκώνεται από τον τάφο του, αλλαγμένος πολύ, άλλο πλάσμα, κι αρχίζει να ψάχνει για κρέας. Τέσσερα Γκουλ χρειάζονται πέντε λεπτά για ν’ αφήσουν μόνο τα κόκαλα ενός ανθρώπου. Είναι πλάσματα κοντά, κοκαλιάρικα, με κιτρινωπά γουρλωτά μάτια, δόντια σαν ξυράφια, μακριά αδύνατα χέρια με νύχια μυτερά και πολύ δυνατά πόδια.

Μπλε ανοιχτό είναι το δέρμα τους, άγαρμπο και πολύ λεπτό. Τις πιο πολλές φορές είναι γυμνά ή φοράνε τα σάβανα με τα οποία θάφτηκαν. Όλο στα νεκροταφεία τριγυρίζουν. Σπάνια απομακρύνονται. Δεν είναι καθόλου έξυπνα και μόλις που μπορούν να πουν μια δυο κουβέντες. Συνεννοούνται με χειρονομίες. Δεν καταλαβαίνουν πόνο, δεν σκοτώνονται με τουφέκια και σπαθιά. Μόνο το φως του ήλιου φοβούνται.

Πίθηκος με πόδια ελαφήσια είναι ο Πανόρν Μαουέξ, που ζει στο ιερό δάσος Ιμάπαν, στα Ιμαλάϊα. Είναι όλος πράσινος και τρέφεται με μπανάνες κι ανανάδες κι έχει όλες τις συνήθειες των πιθήκων και είναι πολύ περίεργος: παντού μπερδεύεται, όταν κάνει βόλτες στην Ινδία και στα γύρω μέρη.


Από την Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων του Γιώργου Μπλάνα.

1/6/09

Η κόκκινη Ρόζα


Στην αστική κοινωνία ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους.
Αυτή η φράση είναι μόνο ένα ελάχιστο δείγμα των σκέψεων της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Η κόκκινη Ρόζα δολοφονήθηκε μετά από άγριο βασανισμό στις 15 Ιανουαρίου 1919 και το πτώμα της ρίχθηκε στο κανάλι Λάντβερ του Βερολίνου. Τότε μάλιστα ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, είχε γράψει και τον Επιτάφιο στη μνήμη της μεγάλης θεωρητικού του Μαρξισμού,


Η Κόκκινη Ρόζα τώρα εξαφανίστηκε επίσης [....]
Είπε στους φτωχούς για τι πρόκειται η ζωή
Και έτσι οι πλούσιοι την σκότωσαν
Ας αναπαύεται εν ειρήνη.


μια και κανείς δεν ήξερε που κειτόταν ενώ ο Λίμπκνεχτ που είχε πυροβοληθεί την ίδια μέρα, πετάχτηκε σε ανώνυμο νεκροφυλάκιο. Το πτώμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ εντοπίσθηκε την 1η Ιουνίου 1919.

Στις προτεινόμενες πηγές μπορείτε να διαβάσετε τα βιογραφικά στοιχεία της, κείμενά της και να μελετήσετε τη δράση της. Είναι περιττό να τα επαναλάβουμε. Το μόνο που ήθελα να επισημάνω είναι ότι όλα αυτά που ξαναδιάβασα με έκαναν να νιώσω πολύ άβολα (sic). Άβολα επειδή ενώ όλοι ξέρουμε πως και πώς μας αφανίζει η εξουσία, κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν σε μια Ευρώπη των Λαών δια… του Στρασβούργου.

Μήπως πρέπει να επανεξετάσουμε τους σκοπούς, τους στόχους μας, και τις τακτικές μας; Ας κάνουμε μια αρχή με την εισαγωγική φράση της Ρόζας, ώστε τότε που θα μας ξαναρωτήσουν τι θα κάναμε αν κερδίζαμε τις εκλογές να μπορούμε να τους απαντήσουμε κατάλληλα. Κυρίως για το πόσο ανόητη είναι η ερώτησή τους. Οφείλω ωστόσο να παραδεχτώ ότι σχετικά πρόσφατα άκουσα μια εξαιρετική απάντηση από επικεφαλής κοινοβουλευτικού κόμματος.

Υ.Γ. Αν και τα περί σοσιαλισμού και βαρβαρότητας είναι εξαιρετικά επίκαιρα και άκρως σχετικά με την μορφή της Ρόζας Λούξεμπουργκ θεωρώ περιττό τον όποιο σχολιασμό. Ο προβληματισμός γεννάται όταν η λέξη σοσιαλισμός βγαίνει από το στόμα μέλους της παρέας Μπίλντερμπεργκ.

Προτάσεις-Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ
-Ελληνικό Αρχείο Ρόζας Λούξεμπουργκ, marxist.org
-Rosa Luxemburg, Internet Archive
-Ρόζα Λούξεμπουργκ, Βικιπαίδεια
-Ρόζα Λούξεμπουργκ και Οκτωβριανή Επανάσταση: Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με σημαντικές παραπομπές, στο Φόρουμ του Πολιτικού Καφενείου
-Η δολοφονία της Ρόζα Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, Ριζοσπάστης
-Ρόζα Λούξεμπουργκ: H παγκόσμια μορφή του διεθνισμού, MEN 24
..