Μοναχός

Salvador Dali, 1931

Του Γιάννη Παπανικολάου

Δεν ήμουν σαν τους άλλους
εγώ από παιδί.
Δεν έβλεπα όπως αυτοί,
δεν έβγαζα τα πάθη μου
από κοινή πηγή.
Η θλίψη μου δεν έσταζε
από την ίδια βρύση.
Τα ίδια τραγούδια δεν ξυπνούσαν
στην καρδιά μου τη χαρά.
Κι ό,τι αγαπούσα,
το αγαπούσα ερημικά.
Τότε, λοιπόν, που ήμουν παιδί
-και χάραζε η συννεφιά
που έγινε ζωή μου-
ό,τι καλό κι ό,τι κακό
για μένα είχε βυθό:
έναν βυθό μυστήριο
που ακόμα με τυφλώνει.
Ο χείμαρρος και η πηγή,
ο ήλιος που με τύλιγε
χρυσάφι φθινοπωρινό,
το αστροπελέκι που άπλωνε
πάνω μου ολόφωτα φτερά,
η μπόρα, η βροντή,
το σύννεφο, έπαιρναν μορφή
(κι ας ήταν καταγάλανοι
γύρω μου οι ουρανοί)
δαίμονα μες στο βλέμμα μου•
απ’ τον καιρό που ήμουν παιδί.

Edgar Allan Poe

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας