του Γιώργου Μπλάνα
Επιτακτική είναι η ανάγκη να αγωνιστούμε για να σώσουμε και να βελτιώσουμε την Ελληνική Δημοκρατία. Οφείλουμε να αντισταθούμε στην κοινωνική κατάρρευση περισσότερο από την οικονομική κατάρρευση. Γιατί όταν μια κοινωνία παρέχει στους πολίτες της την ελευθερία να επιχειρήσουν, να δημιουργήσουν και να συνεργαστούν, οι πολίτες σχετικά εύκολα μπορούν να βγουν από την φτώχεια στην οποία θα τους ρίξει κάθε κακοποιό στοιχείο.
Σήμερα, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Πως το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κοινωνικά επικίνδυνο κόμμα, μας δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσουμε τα τελευταία 30 χρόνια. Κλαδικές, αθέμιτες μέθοδοι διαχείρισης των κρατικών λειτουργιών, αλαζονεία, ψέμα, συνομωσίες και αντιπαλότητες, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος... Αλλά πως θα έφτανε να δημιουργήσει ένα νέο είδος πολιτεύματος! Αυτό δεν το φανταζόταν κανείς. Και όμως βρισκόμαστε τώρα μπροστά στο χειρότερο. Να μερικές από τις αρχές αυτού του νέου είδους πολιτεύματος:
1. Αν ένα πολιτικό κόμμα επιθυμεί να σώσει την Ελλάδα, δικαιούται να πει οποιοδήποτε ψέμα, προκειμένου να εκλεγεί.
2. Αν ένα πολιτικό κόμμα εκλεγεί λέγοντας ψέματα, δεν χρειάζεται να παραιτηθεί από τη διακυβέρνηση όταν αποκαλυφθούν τα ψέματα. Αρκεί να δηλώσει ευθαρσώς πως είπε ψέματα.
3. Αν κάποιοι Έλληνες πλούτισαν χρησιμοποιώντας εγκληματικές μεθόδους, με αποτέλεσμα την οικονομική κατάρρευση της χώρας, η κυβέρνηση δικαιούται να χρησιμοποιήσει τις ίδιες παράνομες μεθόδους, προκειμένου να σώσει τη χώρα από την χρεοκοπία.
4. Αν οι κλέφτες πολιτικοί επενδύσουν κλοπιμαία χρήματα σε παράνομες επιχειρηματικές δραστηριότητες εντός Ελλάδος, οι Έλληνες δεν δικαιούνται να χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς κλέφτες.
5. Αν η κυβέρνηση κρίνει πως τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να ακολουθούν την πολιτική της και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν το κάνουν, τότε δικαιούται να τα χαρακτηρίζει κόμματα ανεύθυνα.
6. Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να επιβάλει άδικα δημοσιονομικά μέτρα, δεν οφείλει να παραιτηθεί, ώστε κάποια άλλη κυβέρνηση να προσπαθήσει να επιβάλει δίκαια δημοσιονομικά μέτρα, αλλά δικαιούται να τα επιβάλει, δηλώνοντας ευθαρσώς πως λυπάται.
7. Αν η κυβέρνηση που κυβερνά με την ψήφο της μειοψηφίας των Ελλήνων, δεν μπορεί να επιβάλει μέτρα για τα οποία απαιτείται η συμφωνία της πλειοψηφίας των Ελλήνων, δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να την εξασφαλίσει μέσω εκλογών. Μπορεί κάλλιστα να τρομοκρατήσει την πλειοψηφία.
8. Αν η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν τρομοκρατηθεί από τις απειλές μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, η κυβέρνηση δικαιούται να χρησιμοποιήσει βία.
9. Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει, δικαιούται να εκχωρήσει το έργο της σε ιδιώτες.
10. Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να συλλάβει αυτόν που κλέβει 1.000.000.000 Ευρώ, πρέπει να συλλαμβάνει αυτόν που έκλεψε 1.000, διότι έτσι αποδεικνύει πως όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο.
11. Αν ένας νόμος δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να ασκήσει το έργο της, δεν χρειάζεται να ζητήσει από τη βουλή την κατάργησή του. Απλά τον παραβαίνει.
Αυτοί οι κανόνες δεν είναι αστεϊσμός. Είναι απόρροια των ενεργειών της κυβέρνησης των σοσιαλιστών. Και μάλιστα συγκεκριμένων ενεργειών. Η δικαιολογία για την εφαρμογή τους είναι η δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Όμως η χώρα είναι ένα νομικό μόρφωμα που εκφράζει τη βούληση των κατοίκων συγκεκριμένης εδαφικής επικράτειας. Συνεπώς η χώρα είναι το σύνταγμα και οι νόμοι της. Πώς θα μπορούσε να σωθεί η χώρα, αν παραβιάζονται οι νόμοι και το σύνταγμα; Προφανώς θα μπορούσε να σωθεί το Έθνος -δηλαδή τα πρόσωπα που αποτελούν το έθνος των Ελλήνων- από τη φτώχια. Αλλά για να είναι ή να μην είναι φτωχό ένα Έθνος πρέπει να διαθέτει μια χώρα με σύνταγμα και νόμους. Οπότε...
Οι άνθρωποι αυτοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: τους εντελώς ηλίθιους και τα εντελώς καθάρματα. Τι από τα δύο είναι καθένας, δεν πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν Έλληνα. Η μόνη λύση είναι η απαλλαγή από τη μάστιγά τους, που οδηγεί την Ελλάδα στην καταστροφή. Μπορεί αυτή την ιστορική στιγμή ο καπιταλισμός να κάνει (ως προς την ιστορική κατασκευή Κράτος-Έθνος) την ίδια επιλογή με τους μεταμαρξιστές αριστερούς: πολυπολιτισμός! αλλά είναι προφανές πως τα έθνη δεν έχουν επινοήσει ακόμα άλλον τρόπο αντίστασης στην αθλιότητα που προωθεί ο καπιταλισμός.
Το Κράτος-Έθνος αποτελεί το μόνο καταφύγιό τους, παρόλα όσα λένε οι «αριστεροί επιστήμονές» μας. Είναι ζήτημα συγκεκριμένης τακτικής. Και στην πολιτική δεν χωρούν γενικότητες. Ο πολιτικός αγώνας πρέπει να είναι πάντα συγκεκριμένος. Σήμερα, μια δημοκρατία δεν μπορεί να αντλήσει δύναμη αντίστασης, παρά μόνο από τη λογική βάση της: το Έθνος. Υπάρχει, φυσικά, ο «κίνδυνος» να εισχωρήσουν εθνικιστικά στοιχεία σ’ αυτόν τον αγώνα. Εγώ τουλάχιστον δεν βλέπω κανέναν κίνδυνο σε αυτό. Αυτοί που καταδιώκουν τους μετανάστες δεν είναι εθνικιστές, αλλά αλήτες και καταδικάζονται από όλους του Έλληνες που χρόνια ολόκληρα προσφέρουν δουλειά, στέγη και ασφάλεια στους μετανάστες. Εξάλλου οι μετανάστες που εγκληματούν είναι απλά αλήτες. Και έχουν από τους Έλληνες την ανάλογη αντιμετώπιση με τους συμπατριώτες μας αλήτες. Οι υπερπατριώτες όπως και οι αριστεροί διαθέτουν θάρρος, αγωνιστικότητα και πίστη σε αξίες. Αμφότεροι είναι ίσως γεμάτοι στερεότυπα και εσφαλμένες αντιλήψεις. Γνωρίζουμε πως και τα δύο διορθώνονται μέσα στον συλλογικό αγώνα και το δημοκρατικό διάλογο. Οι θρησκευόμενοι είναι αντικαπιταλιστές, συχνά δογματικοί, όπως και αρκετοί αριστεροί, αλλά διαθέτουν τις αρετές της συνεργασίας και της αγάπης για τον διπλανό τους. Μέσα στον κοινό αγώνα θα απαλλαγούν από τον δογματισμό, όπως οι «επαναστάτες» θα απαλλαγούν από την ολέθρια άποψη πως αυτοί είναι οι καθοδηγητές του λαού για την ιστορική αλλαγή! Οι κοινωνικές ελευθερίες κατακτώνται μέσα σε κοινούς αγώνες με τους πιο διαφορετικούς συνεργάτες, συντρόφους, συναγωνιστές. Όποιος δεν θέλει να έρχεται σε επαφή με «αντιδραστικούς», «εθνικιστές», «δογματικούς», καλύτερα να ασχοληθεί με την χαρτοκοπτική ή την ξυλοκοπτική!
Οι άλλοι ας αγωνιστούμε μέσα στο μεγάλο καζάνι, όπου βράζουμε καθένας με τις απόψεις του: σωστές ή εσφαλμένες. Αυτό είναι το ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ. Δεν πληροί ίσως τις προδιαγραφές των ειδικών των κοινωνικών επιστημών, αλλά είναι προφανές πως οι κοινωνικές επιστήμες δεν πληρούν σήμερα τις προδιαγραφές της πραγματικότητας.
