.
Ως πάσχουσα από «γριπώδη συνδρομή» και με τη διαδικασία του επείγοντος -επειδή έρχομαι σε επαφή με ασθενείς- στάλθηκε και το δικό μου φαρυγγικό επίχρισμα στο Παστέρ. Ωστόσο, επειδή ακριβώς ήταν επείγον κι επειδή πρέπει, πρώτοι εμείς οι υγειονομικοί, να προστατεύσουμε τον πληθυσμό, το γεγονός ότι το δείγμα ήταν ακατάλληλο το πληροφορήθηκα μετά από προσωπικές και επίμονες παρεμβάσεις στο Παστέρ και στο ΚΕΕΛΠΝΟ …. την 7η (!!) ημέρα. Μέχρι και σήμερα δεν έχω λάβει, φυσικά, κάποιο σχετικό έγγραφο ούτε καν ως δικαιολογία. Έτσι δεν θα μπορέσω ποτέ να διαπιστώσω από τι έπασχα.
Ξέρω, τι σκέφτεστε τώρα. Μήπως «αν αυτό συμβαίνει σε έναν υγειονομικό γύρευε τι τραβάει ο κοσμάκης»; Και να σκεφτείτε ότι τα συμπτώματα εμφανίσθηκαν το πρωί της 16ης Νοεμβρίου και ενώ είχα αποφασίσει να εμβολιασθώ αλλά το ανέβαλα επειδή εφημέρευα την «πανηγυρική» ημέρα. Τελικά, και μετά από αυτή την τεραστίου μεγέθους αναξιοπιστία, αποφάσισα να μην κάνω το εμβόλιο. Με όποιο κόστος. Και γιατί στην τελική να αναλάβω εγώ τις ευθύνες μου έναντι των ασθενών όπως λένε οι ιθύνοντες και να μην τις αναλάβει η Πολιτεία; Η Πολιτεία που μας καλεί να «συμμορφωθούμε» αγνοώντας ότι δεν ξέρουμε καν αν έχουμε προσβληθεί ή όχι. Και πώς να μην προσβληθούμε δηλαδή όταν προσφέρουμε υπηρεσίες στους σταύλους του ΕΣΥ; Και μην μου πείτε ότι η πανδημία είναι εκείνη που θα γονατίσει τα δημόσια νοσοκομεία, γιατί έχω ακόμη πολύ βήχα και θα πνιγώ από τα γέλια.
Και για να διανθίσω την έτσι κι αλλιώς ιλαροτραγική κατάσταση σας παρουσιάζω τα τερατάκια εκείνα που επιβεβαιώνουν την πάγια άποψή μου πως όλα τα «γουρούνια» έχουν την ίδια μούρη… όπως ίδια είναι και η σκηνή όλων των τσίρκων στον κόσμο.
Όταν τις δεις από μακριά, οι Γουρουνομούρες είναι γυναίκες λυγερές και εξαιρετικά κομψές. Φορούν όμορφα φορέματα, που αναδεικνύουν τις λαχταριστές καμπύλες τους, και εξεζητημένα καπέλα με λουλούδια και φτερά, που τους δίνουν αρχοντικό αέρα. Όμως τα κεφάλια τους είναι γουρουνίσια. Το ίδιο και οι τρόποι τους. Τρομερή κατάρα βαραίνει απάνω τους από τα χρόνια του Μεσαίωνα. Ήταν, λένε οι χωριάτες της κεντρικής Ευρώπης, μια αρχόντισσα πολύ όμορφη, αλαζονική και περήφανη για τα πλούτη της. Μια μέρα, χτύπησε την πόρτα του αρχοντικού της κάποια ζητιάνα, που κρατούσε αγκαλιά το τρισάθλιο παιδάκι της, κι άρχισε να ζητάει επίμονα ελεημοσύνη. Η αρχόντισσα ενοχλήθηκε. «Πάρε το γουρουνάκι σου και χάσου από μπρος μου», της φώναξε. «Θα φύγω», της απάντησε η ζητιάνα, «αλλά πρώτα θα σε καταραστώ. Δέκα φορές γουρούνι να είναι το πρώτο παιδί που θα γεννήσεις!» Πραγματικά, η αρχόντισσα, που έτυχε να είναι νιόπαντρη, γέννησε σε λίγο καιρό ένα κοριτσάκι με κεφάλι γουρουνιού. Ήταν η πρώτη Γουρουνομούρα. Οι γονείς της έφτιαξαν ένα μοναστήρι και την έκλεισαν μέσα, ώσπου γέρασε και πέθανε με αξιοπρέπεια. Άλλοι πλούσιοι και αλαζονικοί άνθρωποι, όμως, έτυχε να πετάξουν τις Γουρουνομούρες που γέννησαν. Μερικές από αυτές κατάντησαν κάποτε θέαμα στα Τσίρκα και στα πανηγύρια.
Από την Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων του Γιώργου Μπλάνα
Ως πάσχουσα από «γριπώδη συνδρομή» και με τη διαδικασία του επείγοντος -επειδή έρχομαι σε επαφή με ασθενείς- στάλθηκε και το δικό μου φαρυγγικό επίχρισμα στο Παστέρ. Ωστόσο, επειδή ακριβώς ήταν επείγον κι επειδή πρέπει, πρώτοι εμείς οι υγειονομικοί, να προστατεύσουμε τον πληθυσμό, το γεγονός ότι το δείγμα ήταν ακατάλληλο το πληροφορήθηκα μετά από προσωπικές και επίμονες παρεμβάσεις στο Παστέρ και στο ΚΕΕΛΠΝΟ …. την 7η (!!) ημέρα. Μέχρι και σήμερα δεν έχω λάβει, φυσικά, κάποιο σχετικό έγγραφο ούτε καν ως δικαιολογία. Έτσι δεν θα μπορέσω ποτέ να διαπιστώσω από τι έπασχα.
Ξέρω, τι σκέφτεστε τώρα. Μήπως «αν αυτό συμβαίνει σε έναν υγειονομικό γύρευε τι τραβάει ο κοσμάκης»; Και να σκεφτείτε ότι τα συμπτώματα εμφανίσθηκαν το πρωί της 16ης Νοεμβρίου και ενώ είχα αποφασίσει να εμβολιασθώ αλλά το ανέβαλα επειδή εφημέρευα την «πανηγυρική» ημέρα. Τελικά, και μετά από αυτή την τεραστίου μεγέθους αναξιοπιστία, αποφάσισα να μην κάνω το εμβόλιο. Με όποιο κόστος. Και γιατί στην τελική να αναλάβω εγώ τις ευθύνες μου έναντι των ασθενών όπως λένε οι ιθύνοντες και να μην τις αναλάβει η Πολιτεία; Η Πολιτεία που μας καλεί να «συμμορφωθούμε» αγνοώντας ότι δεν ξέρουμε καν αν έχουμε προσβληθεί ή όχι. Και πώς να μην προσβληθούμε δηλαδή όταν προσφέρουμε υπηρεσίες στους σταύλους του ΕΣΥ; Και μην μου πείτε ότι η πανδημία είναι εκείνη που θα γονατίσει τα δημόσια νοσοκομεία, γιατί έχω ακόμη πολύ βήχα και θα πνιγώ από τα γέλια.
Και για να διανθίσω την έτσι κι αλλιώς ιλαροτραγική κατάσταση σας παρουσιάζω τα τερατάκια εκείνα που επιβεβαιώνουν την πάγια άποψή μου πως όλα τα «γουρούνια» έχουν την ίδια μούρη… όπως ίδια είναι και η σκηνή όλων των τσίρκων στον κόσμο.
Όταν τις δεις από μακριά, οι Γουρουνομούρες είναι γυναίκες λυγερές και εξαιρετικά κομψές. Φορούν όμορφα φορέματα, που αναδεικνύουν τις λαχταριστές καμπύλες τους, και εξεζητημένα καπέλα με λουλούδια και φτερά, που τους δίνουν αρχοντικό αέρα. Όμως τα κεφάλια τους είναι γουρουνίσια. Το ίδιο και οι τρόποι τους. Τρομερή κατάρα βαραίνει απάνω τους από τα χρόνια του Μεσαίωνα. Ήταν, λένε οι χωριάτες της κεντρικής Ευρώπης, μια αρχόντισσα πολύ όμορφη, αλαζονική και περήφανη για τα πλούτη της. Μια μέρα, χτύπησε την πόρτα του αρχοντικού της κάποια ζητιάνα, που κρατούσε αγκαλιά το τρισάθλιο παιδάκι της, κι άρχισε να ζητάει επίμονα ελεημοσύνη. Η αρχόντισσα ενοχλήθηκε. «Πάρε το γουρουνάκι σου και χάσου από μπρος μου», της φώναξε. «Θα φύγω», της απάντησε η ζητιάνα, «αλλά πρώτα θα σε καταραστώ. Δέκα φορές γουρούνι να είναι το πρώτο παιδί που θα γεννήσεις!» Πραγματικά, η αρχόντισσα, που έτυχε να είναι νιόπαντρη, γέννησε σε λίγο καιρό ένα κοριτσάκι με κεφάλι γουρουνιού. Ήταν η πρώτη Γουρουνομούρα. Οι γονείς της έφτιαξαν ένα μοναστήρι και την έκλεισαν μέσα, ώσπου γέρασε και πέθανε με αξιοπρέπεια. Άλλοι πλούσιοι και αλαζονικοί άνθρωποι, όμως, έτυχε να πετάξουν τις Γουρουνομούρες που γέννησαν. Μερικές από αυτές κατάντησαν κάποτε θέαμα στα Τσίρκα και στα πανηγύρια.
Από την Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων του Γιώργου Μπλάνα
