Άνθρωποι δίχως στόμα είναι οι Άστομοι που ζουν στο Πακιστάν, κοντά στις πηγές του Γάγγη. Είναι μικροκαμωμένοι, αλλά όχι όσο οι Πυγμαίοι. Το δέρμα τους είναι άγριο και σκεπασμένο με πυκνό τρίχωμα. Τρέφονται με τη μυρωδιά των άγριων μήλων, που γίνονται στα μέρη τους, αλλά και με τις μυρωδιές ορισμένων ριζών και λουλουδιών. Γι’ αυτό, όταν ταξιδεύουν παίρνουν πάντα μαζί τους ένα σωρό. Αν τα χάσουν πεθαίνουν από την πείνα. Ο μόνος τους εχθρός είναι η βρώμα.
Forever gone, Φαίη Ρετινιώτη, 2009
Αυτά μας πληροφορεί ο Γιώργος στην Εγκυκλοπαίδεια των Τεράτων. Εμείς το μόνο που θα συμπληρώσουμε είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί μεταπηδώντας από τον κόσμο των παραμυθιών στον πραγματικό, έπεσαν στην Ελλάδα όπου κατοικούν τουλάχιστον από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Από τη μετακίνησή τους εκτός από τις αλλαγές που προέκυψαν στην εξωτερική τους εμφάνιση, όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, φαίνεται ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία συνήθισαν και τη βρώμα. Έτσι τίποτε δύσοσμο δεν αποτελεί πλέον εχθρό τους, αντίθετα μάλιστα το προτιμούν όλο και περισσότερο.
Ωστόσο, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι διατηρούν σε μεγάλο βαθμό τις διατροφικές συνήθειές τους μυρίζοντας απλώς ρίζες και χόρτα. Τώρα τι θα γίνει αν τα χάσουν κι αυτά κανείς δεν ξέρει ακόμη μια και η φυλή αρχίζει να βελτιώνεται με μια σχισμή στο πρόσωπο που φιλοδοξεί να γίνει στόμα. Προς τούτο κυνηγούν ένα κόκκινο μπαλόνι, σαν άγριο μήλο, ώστε να δοκιμάσουν τη δύναμη του στόματός τους. Θα συνεχίσουν; Θα το πιάσουν; Θα το δείξει η συνέχεια του παραμυθιού....
