Στον Κωστή που ανέτειλε πριν από 23 χρόνια με την ευχή να μεσουρανεί για πολλά-πολλά ακόμη κι ακόμη... σαν ήλιος!
Βασίλι Καντίνσκι, Άτιτλο, 1941, Μουσείο Σολομών Ρ. Γκούγκενχαϊμ, Νέα Υόρκη.
Σαν έφυγαν όλοι και ξανάρχισε να συγυρίζει
απ΄ την αρχή το σπίτι,
ένιωσε αυτή την καθημερινή επανάληψη
να της λύνει τα γόνατα.
Κι άξαφνα
κατάλαβε τον ήλιο από τις λάμψεις που τίναζαν
τα πιρούνια στην κουζίνα
σαν ένα σμήνος ολόχρυσα πουλιά φωτίζοντας
τους τοίχους.
Τότε έβγαλε την ποδιά της, την ακούμπησε
στη ράχη της καρέκλας
και σκούπισε τα μάτια της.
Ο κόσμος, λοιπόν, είναι ολόχρυσος.
Γιάννης Ρίτσος
Θερινό Φροντιστήριο 1953-1964