Οδόφραγμα, παρισινή κομμούνα, 18 Μαρτίου 1871. Πηγή: wikipedia
του Γιώργου Μπλάνα
Οι «αγανακτισμένοι» Έλληνες είναι ακόμα στις πλατείες. Και καθένας σημαίνει δεκάδες άλλους, που δεν μπορούν να παραβρίσκονται. Φυσικά δεν είναι αρκετοί σε μια χώρα εκατομμυρίων ψηφοφόρων. Αλλά αρκούν. Αρκούν για να σκορπίσουν τον πανικό στα παράσιτα που κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτή τη χώρα. Αρκούν επίσης για να προκαλέσουν τουλάχιστον αμηχανία στα κόμματα που δεν κυβέρνησαν ποτέ αυτή τη χώρα.
Πανικόβλητοι ή αμήχανοι, οι λειτουργοί του πολιτικού συστήματος ισχυρίζονται πως το αυθόρμητο δεν συνιστά πολιτική, πως οι «αγανακτισμένοι» έχουν θολή εικόνα για τα πράγματα και δεν μπορούν να συγκεκριμενοποιήσουν τους στόχους τους.
Και αν τα παραπάνω αποτελούν κριτική σε ένα κοινωνικό φαινόμενο –πονηρή φυσικά- οι δηλώσεις των παρασίτων που κυβερνούν, πως τάχα το «πράγμα» θα «ξεθυμάνει», πιστοποιούν την εγκληματική νοοτροπία τους.
Το γεγονός πως οι «αγανακτισμένοι» μουντζώνουν και βρίζουν, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως δεν έχουν συγκεκριμένη εικόνα για το ψοφίμι που κατάντησαν την χώρα οι γαλάζιοι και πράσινοι εφιάλτες. Τι θα έπρεπε να γίνει δηλαδή; Να τηρηθεί το πρωτόκολλο της πολιτικής αθλιότητας; Να υπογράψουν μια διαμαρτυρία ορισμένοι επαγγελματίες της «εκπροσώπησης του λαού» και να το πάνε στη Βουλή, ανταλλάσσοντας αβρότητες με τους βουλευτές; Αυτό δεν είναι πολιτική. Είναι πολιτικό πορνό.
Όχι, οι «αγανακτισμένοι» αποτελούν ένα ρήγμα στην αθλιότητα του πολιτικού συστήματος.
Ξέρουν πως το εκλογικό σύστημα είναι τάφος για τη δημοκρατία. Οι Έλληνες δεν έδωσαν στο ΠΑΣΟΚ το 51%. Και αγανακτούν όταν βλέπουν τον δοσίλογο πρωθυπουργό να κάνει χρήση ενός τέτοιου ποσοστού. Γνωρίζουν πως τα περί «κινδύνου εκτροπής» επιχειρήματα είναι φούμαρα. Η μοναδική μέχρι στιγμής εκτροπή γίνεται από τους κυβερνόντες. Εξάλλου, όποιος τολμήσει να εκτρέψει τη δημοκρατία, αργά ή γρήγορα, θα κακοθανατίσει όπως κακοθανάτισαν οι εγκληματίες της χούντας.
Ξέρουν πως τα πολιτικά κόμματα δεν έχουν αρχές (με εξαίρεση το ΚΚΕ – το οποίο βέβαια έχει άλλα ράμματα και άλλη γούνα) αλλά αρχηγούς. Τα πολιτικά κόμματα δεν εκφράζουν παρά μόνο εκείνους που συνδέουν τα συμφέροντά τους με τα συμφέροντα του αρχηγού. Δουλειά τους είναι η κατάληψη της εξουσίας με την ανάπτυξη της κατάλληλης διαφημιστικής στρατηγικής και αφού μειοδοτήσουν στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων τυχοδιωκτών μεγιστάνων του χρήματος: ελλήνων και ξένων.
Ξέρουν πως το Δημόσιο είναι φωλιά παρακρατικών. Ξέρουν πως οι περισσότεροι εργαζόμενοι στο Δημόσιο είναι άνθρωποι τίμιοι, μπλεγμένοι στους μηχανισμούς μιας διοίκησης παράλογης, δίχως κίνητρα, δίχως δημιουργικότητα, με μαραζωμένες ψυχές από την αθλιότητα των χώρων στους οποίους εργάζονται. Και ξέρουν πως τα παράσιτα των κυβερνήσεων, που ρήμαξαν τη χώρα, έχουν συστήσει μέσα στο Δημόσιο (της Αστυνομίας συμπεριλαμβανομένης) συμμορίες δοσίλογων, οι οποίες συμπλέκονται αθόρυβα, οδηγώντας τις δημόσιες υπηρεσίες στο χάος. Και ξέρουν πως αυτές οι συμμορίες εξαγοράζουν τη σιωπή των ηθικά ελαστικών υπαλλήλων με το ελεύθερο στην καταλήστευση του πολίτη. Ξέρουν πως σε ορισμένες περιπτώσεις οι συμμορίες αυτές είναι πλούσια, ευημερούντα συνδικάτα.
Ξέρουν πως η πολιτική όπως την ξέρουμε έχει ψοφήσει. Γιατί ξέρουν πως η έννοια του πολιτικού κόμματος ταυτίζεται πια με την έννοια της εξουσίας. Το κόμμα ως εκφραστής του λαού και του ρου της Ιστορίας είναι ένα ψόφιο ποντίκι. Η δημοκρατία ή είναι άμεση ή δεν είναι δημοκρατία. Σήμερα, μετά την ανάδυση της ατομικότητας ως ξεχωριστής και αναντικατάστατης αξίας. Κανείς δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει κανέναν. Μόνο καθένας τον εαυτό του εντός της εκκλησίας του δήμου, με σκοπό την παραγωγή συλλογικών αποφάσεων.
Ξέρουν ποιοι «πνευματικοί» άνθρωποι είναι πραγματικά πνευματικοί. Το Σύνταγμα δεν απέχει δύο σταθμούς από το Μέγαρο Μουσικής. Απέχει πολύ περισσότερους. Απέχει εκατό χιλιάδες σταθμούς ραγιαδισμού.
Ξέρουν πως η Εκκλησία είναι πια επενδυτικός όμιλος.
Ξέρουν πως το Μνημόνιο είναι απάτη.
Ξέρουν πως η πτώχευση δεν είναι καταστροφή, πολύ απλά διότι η χώρα έχει ήδη πτωχεύσει.
Ξέρουν πως η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα κερδοσκοπεί σε βάρος μας.
Ξέρουν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται ήδη στην αρχή της διαδικασίας του τέλους της, και πως τα παράσιτα που κυβερνούν έχουν αποφασίσει να προσδέσουν την Ελλάδα στον οικονομικό οργανισμό της Γερμανίας, με την οποία θα ταχθούν, όταν έρθει το τέλος της Ε.Ε.
Οι «αγανακτισμένοι» μπορεί να κουραστούν, μπορεί να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Αλλά όλα όσα καταγράφονται αυτή την στιγμή στη συνείδησή τους, θα γίνουν αργά ή γρήγορα ο τάφος των πολιτικών παρασίτων.
