Την Τρίτη που μας πέρασε από ένα «ακαταχώρητο» αυτοκίνητο, ένα «ακαταχώρητο» χέρι πέταξε μια επίσης «ακαταχώρητη» χειροβομβίδα στο παράθυρο, του κατά τα άλλα πλήρως «καταχωρισμένου», συλλόγου «Στέκι των Μεταναστών» στα Εξάρχεια. Αν δεν ήταν εκεί ενδεχόμενα να έγραφαν απλώς ... στην Αθήνα.
Είναι από αυτά τα γεγονότα που με φέρνουν πίσω στο χρόνο, στις παράγκες του Αγιαντώνη και της Ευαγγελίστριας και στα θολωμένα μάτια της γιαγιάς όταν άκουγε στις ειδήσεις για τις ταλαιπώριες των μεταναστών. Είναι όμως κι από αυτά τα γεγονότα που με κάνουν να οργίζομαι για την κατάντια εκείνων που χρήζουν εαυτούς μοναδικούς αριστερούς και περνούν στην εφημερίδα τους την είδηση δίκην αστυνομικού ρεπορτάζ. Ας το αφήσω στην άκρη.
Έτσι έγραψα γι΄ αυτό το χτύπημα στο παραθύρι της κοινωνίας. Ωστόσο, από αυτό που σκόπευα να δημοσιεύσω κράτησα μόνο δυο παραγράφους εισαγωγικές του κειμένου και μια φωτογραφία. Κι αυτό όχι επειδή πάλιωσε το θέμα. Ποτέ δεν παλιώνει ο ανθρώπινος πόνος.
Ο λόγος απόρριψης του κειμένου μου είναι ότι ο συνιστολόγος Γιώργος Κάππα, όχι μόνο με πρόλαβε, όχι μόνο με κάλυψε αλλά πέταξε κυριολεκτικά μια χειροβομβίδα στα blogoπαράθυρά μας με την ελπίδα και την επιμονή να ανοίξουν επιτέλους.
Επειδή, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, έχει την απέραντη προδιάθεση να επιθυμεί την υπερβολή. Μάλλον όμως είναι αθεράπευτα άνθρωπος και αθεράπευτα Σμυρνιός κι αυτός. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη σημερινή του δημοσίευση. Απολαύστε την εικόνα, τον ήχο αλλά και το κείμενο εδώ.
Είναι από αυτά τα γεγονότα που με φέρνουν πίσω στο χρόνο, στις παράγκες του Αγιαντώνη και της Ευαγγελίστριας και στα θολωμένα μάτια της γιαγιάς όταν άκουγε στις ειδήσεις για τις ταλαιπώριες των μεταναστών. Είναι όμως κι από αυτά τα γεγονότα που με κάνουν να οργίζομαι για την κατάντια εκείνων που χρήζουν εαυτούς μοναδικούς αριστερούς και περνούν στην εφημερίδα τους την είδηση δίκην αστυνομικού ρεπορτάζ. Ας το αφήσω στην άκρη.
Έτσι έγραψα γι΄ αυτό το χτύπημα στο παραθύρι της κοινωνίας. Ωστόσο, από αυτό που σκόπευα να δημοσιεύσω κράτησα μόνο δυο παραγράφους εισαγωγικές του κειμένου και μια φωτογραφία. Κι αυτό όχι επειδή πάλιωσε το θέμα. Ποτέ δεν παλιώνει ο ανθρώπινος πόνος.
Ο λόγος απόρριψης του κειμένου μου είναι ότι ο συνιστολόγος Γιώργος Κάππα, όχι μόνο με πρόλαβε, όχι μόνο με κάλυψε αλλά πέταξε κυριολεκτικά μια χειροβομβίδα στα blogoπαράθυρά μας με την ελπίδα και την επιμονή να ανοίξουν επιτέλους.
Επειδή, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, έχει την απέραντη προδιάθεση να επιθυμεί την υπερβολή. Μάλλον όμως είναι αθεράπευτα άνθρωπος και αθεράπευτα Σμυρνιός κι αυτός. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από τη σημερινή του δημοσίευση. Απολαύστε την εικόνα, τον ήχο αλλά και το κείμενο εδώ.
..
