Σεπτέμβριος 1889, στο Σεν Ρεμί, Ιδιωτική συλλογή (Whitney, Nέα Υόρκη)
Ο ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ θεωρείται ο μεγαλύτερος Ολλανδός ζωγράφος μετά τον Ρέμπραντ και ένας από τους σπουδαιότερους μετά-ιμπρεσιονιστές. Τύπος ανήσυχος, φλογερή και ταραχώδης ιδιοσυγκρασία, αποτελεί φαινόμενο στην ιστορία της Τέχνης, ενώ η τεχνική του, που διακρίνεται για τον ισχυρό ρεαλισμό της, τη δύναμη της έκφρασης και τα τολμηρά χρώματα, είχε ανυπολόγιστη επίδραση στη διαμόρφωση της μοντέρνας ζωγραφικής, την παρακαταθήκη για την ανάπτυξη του εξπρεσιονισμού. Ωστόσο ο βαν Γκογκ, πέρασε στην ιστορία και σαν μια από τις πλέον τραγικές καλλιτεχνικές φιγούρες. Ιδιοφυής και ανατρεπτικός, κυνηγημένος από τη φτώχεια, με συντετριμμένα ιδανικά και σειρά από ερωτικές απογοητεύσεις, επέλεξε να τερματίσει τη ζωή του, μοναχικά, παρέα με τη θλίψη που άλλωστε τον ακολούθησε ως πιστή σύντροφος στην ανηφοριά της ζωής.
Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ αν και βασανιζόταν από ψυχική νόσο, υπήρξε σκληρός και μεθοδικός εργάτης της τέχνης του. Άλλωστε η ζωγραφική όχι μόνο δεν τον πρόδωσε ποτέ, αλλά υπήρξε και η μοναδική ίσως ερωμένη του. Η πυκνή αλληλογραφία με τον αδελφό του Τεό, αποτελεί την πιο έγκυρη πηγή για να διαπιστώσει κανείς τη διαρκή αγωνία του να προλάβει να δώσει στην τέχνη ό,τι μπορούσε, αλλά και τις σκληρές και άνισες μάχες με την κοινωνία και τον εαυτό του.
ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ 118 χρόνια από την ημέρα που αποφάσισε να συνεχίσει ακόμη πιο μοναχικά το δρόμο. Είναι τόσο το μέγεθός του που καμιά οθόνη και κανένα κείμενο δεν μπορεί να το χωρέσει. Αλλά κι αν αυτό γίνει, σίγουρα η τόσο ταραχώδης ζωή του όσο σύντομη κι αν ήταν δεν μπορεί να διαβαστεί με μια ματιά.
ΓΙ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ στην ανάρτηση επιλέξαμε να παρουσιάσουμε μόνο την εισαγωγή του μικρού αφιερώματος και μια αυτοπροσωπογραφία του. Από κείνες που έφτιαξε όταν ελλείψει χρημάτων δεν μπορούσε να έχει μοντέλο κι αγόρασε απλώς έναν καθρέφτη. Έναν καθρέφτη που του έδειξε τι σημαίνει θλίψη.. τόση θλίψη ώστε να την μνημονεύσει στην τελευταία φράση που είπε ξεψυχώντας.
ΕΔΩ μπορείτε να κατεβάσετε ελεύθερα τη μικρή βιογραφία του στην οποία περιλαμβάνονται και ορισμένα λιγότερο γνωστά έργα του. Είναι το ελάχιστο δυνατό αφιέρωμα των «Γεφυρισμών», στη μνήμη του αγαπημένου Βίνσεντ βαν Γκογκ. Στη μνήμη του ζωγράφου που με λίγες πινελιές κατάφερε να μετατρέψει τα σταχοχώραφα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και τα αθώα πουλιά σε αρπακτικά αποτυπώνοντας, όμως, μοναδικά και την καλοκαιρινή φύση με εκείνο το κίτρινο των ψευδαισθήσεων χρώμα.
Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ αν και βασανιζόταν από ψυχική νόσο, υπήρξε σκληρός και μεθοδικός εργάτης της τέχνης του. Άλλωστε η ζωγραφική όχι μόνο δεν τον πρόδωσε ποτέ, αλλά υπήρξε και η μοναδική ίσως ερωμένη του. Η πυκνή αλληλογραφία με τον αδελφό του Τεό, αποτελεί την πιο έγκυρη πηγή για να διαπιστώσει κανείς τη διαρκή αγωνία του να προλάβει να δώσει στην τέχνη ό,τι μπορούσε, αλλά και τις σκληρές και άνισες μάχες με την κοινωνία και τον εαυτό του.
ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ 118 χρόνια από την ημέρα που αποφάσισε να συνεχίσει ακόμη πιο μοναχικά το δρόμο. Είναι τόσο το μέγεθός του που καμιά οθόνη και κανένα κείμενο δεν μπορεί να το χωρέσει. Αλλά κι αν αυτό γίνει, σίγουρα η τόσο ταραχώδης ζωή του όσο σύντομη κι αν ήταν δεν μπορεί να διαβαστεί με μια ματιά.
ΓΙ΄ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ στην ανάρτηση επιλέξαμε να παρουσιάσουμε μόνο την εισαγωγή του μικρού αφιερώματος και μια αυτοπροσωπογραφία του. Από κείνες που έφτιαξε όταν ελλείψει χρημάτων δεν μπορούσε να έχει μοντέλο κι αγόρασε απλώς έναν καθρέφτη. Έναν καθρέφτη που του έδειξε τι σημαίνει θλίψη.. τόση θλίψη ώστε να την μνημονεύσει στην τελευταία φράση που είπε ξεψυχώντας.
ΕΔΩ μπορείτε να κατεβάσετε ελεύθερα τη μικρή βιογραφία του στην οποία περιλαμβάνονται και ορισμένα λιγότερο γνωστά έργα του. Είναι το ελάχιστο δυνατό αφιέρωμα των «Γεφυρισμών», στη μνήμη του αγαπημένου Βίνσεντ βαν Γκογκ. Στη μνήμη του ζωγράφου που με λίγες πινελιές κατάφερε να μετατρέψει τα σταχοχώραφα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και τα αθώα πουλιά σε αρπακτικά αποτυπώνοντας, όμως, μοναδικά και την καλοκαιρινή φύση με εκείνο το κίτρινο των ψευδαισθήσεων χρώμα.