Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας βρίσκεται υπό κρίση και σε κρίση, πολλά χρόνια τώρα. Άλλωστε και σε άλλους σημαντικούς τομείς -ίσως και σημαντικότερους- όπως η Υγεία, επικρατεί το ίδιο χάος και ο ίδιος ερασιτεχνισμός. Διόλου παράξενο δεν είναι ότι όλες οι «προσπάθειες» των κυβερνώντων για τη βελτίωση της ζωής μας καταλήγουν στην αποβάπτιση των κοινωνικών αγαθών, από δημόσια σε ιδιωτικά. Ταυτόχρονα επιχειρούν, με διάφορους θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους (βλ. διαμαρτυρόμενους πολίτες στα ΜΜΕ), να μετατοπίσουν την αιτία των πράξεών τους προς τους εργαζόμενους και ειδικά σε εκείνους του ευρύ Δημόσιου Τομέα, αλλά και σε εκείνους του Ιδιωτικού Τομέα που διαχειρίζονται κρίσιμα προϊόντα ή υπηρεσίες.Πράγματι, η προβολή από την Κυβέρνηση και τα ΜΜΕ των προβλημάτων που προκύπτουν από τις απεργιακές κινητοποιήσεις, είναι ανισόρροπη σε σχέση με την προβολή των αιτημάτων των απεργών και ακόμη πιο ανισόρροπη σε σχέση με τα προβλήματα που έχουν παγιωθεί, πλέον, στις ρίζες της δημόσιας διοίκησης και της κοινωνίας. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών ΑΕΙ-ΤΕΙ, των εργαζομένων στη ΔΕΗ αλλά και πρόσφατα των ιδιοκτητών και οδηγών βυτίων, αποτελούν τέτοια κραυγαλέα παραδείγματα ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι αμέσως μετά άρχισε να διαφαίνεται η διάθεση περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία.
Η πολιτική αυτή, όπως και οι περισσότερες, δεν περιορίζονται στον ελλαδικό χώρο. Σε επίπεδο ΕΕ λ.χ. το πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος είναι ανοικτό στις περισσότερες χώρες και οι ευρωπαίοι εταίροι προκύπτουν να εστιάζουν στο δικαίωμα ή όχι της απεργίας των εκπαιδευτικών παρά στη βελτίωση των παρερχομένων υπηρεσιών από το κράτος προς τους πολίτες.
Όμως τι είδους καθεστώς επικρατεί στην ΕΕ σχετικά με το δικαίωμα στην απεργία των εκπαιδευτικών; Διαφωτιστικό είναι το χθεσινό άρθρο του Alexandre Claude στην εφημερίδα Le Figaro, ο οποίος μας παρουσιάζει συνοπτικά τι ισχύει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες για το προσωπικό ασφαλείας των εκπαιδευτικών και το δικαίωμα στην απεργία των Δημοσίων Υπαλλήλων. Το παραθέτουμε στη συνέχεια ενώ μπορείτε να το διαβάσετε και στη γαλλική στον αντίστοιχο σύνδεσμο του τίτλου του.
___________________________________________________________
Ένα σύστημα που να υφίσταται στην πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών
Alexandre Claude-15/05/2008-Le Figaro
__________________________________________________________
Στην Ιταλία και την Ισπανία, οι καθηγητές υποχρεώνονται να υποδεχθούν μαθητές ενώ στη Γερμανία, οι καθηγητές δεν κάνουν την απεργία. Στην Ευρώπη, γενικότερα, υπάρχουν πολλές λύσεις για την κάλυψη των μαθητών σε περιπτώσεις απεργίας.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ δεν έχει συγκεκριμένη νομοθεσία, ωστόσο επιτρέπεται η επίταξη του προσωπικού λόγω «έκτακτης ανάγκης» για την εξασφάλιση στους πολίτες ενός σημαντικού, για τη ζωή, αγαθού. Αυτό γίνεται σπάνια, επειδή οι απεργίες αφορούν σχεδόν αποκλειστικά το δημόσιο τομέα. Όμως επειδή στο αγγλοσαξονικό εκπαιδευτικό σύστημα κυριαρχούν τα ιδιωτικά σχολεία, οι καθηγητές διστάζουν να απεργήσουν, φοβούμενοι να έρθουν σε απευθείας σύγκρουση με τους εργοδότες.
ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ και στην ΑΥΣΤΡΙΑ οι δημόσιοι υπάλληλοι στερούνται του δικαιώματος της απεργίας, με το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με την ασφάλεια των πολιτών. Ωστόσο τα εργασιακά θέματα μπορούν και γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ συνδικάτων και κυβέρνησης.
ΟΙ ΧΩΡΕΣ της ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ επιχειρούν να νομοθετήσουν, ακόμη, σχετικά με το δικαίωμα της απεργίας στο Δημόσιο. Στην Ιταλία οι μαθητές κάτω των 10 ετών αναλαμβάνονται από εκπαιδευτικούς σε περίπτωση της απεργίας. Το προσωπικό ασφαλείας προκαθορίζεται μεταξύ κυβέρνησης και συνδικάτων ενώ στις περιπτώσεις που μια απεργιακή κινητοποίηση τραβά εις μάκρος, εξασφαλίζονται, επίσης από εκπαιδευτικούς-προσωπικό ασφαλείας, οι εξετάσεις. Μεταξύ δε, δύο απεργιακών κινητοποιήσεων πρέπει να μεσολαβούν τουλάχιστον 10 ημέρες.
ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ επειδή η εκπαίδευση θεωρείται από το Σύνταγμα ως υπηρεσία ξεχωριστής-ουσιαστικής σημασίας για τους πολίτες, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να ανακοινώσουν την απεργία τους, δέκα ημέρες πριν την έναρξή της. Εντός δύο ημερών από τη γνωστοποίηση η κυβέρνηση πρέπει, με τη σειρά της, να ανακοινώσει τον αριθμό εκείνου του προσωπικού ασφαλείας που θα εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ισχύει νομοθετικά η επίταξη των απεργών. Αν και έχουν προσπαθήσει να επιβάλλουν με νόμο την υποχρέωση των εργαζομένων να διαθέτουν προσωπικό ασφαλείας, με σχετικό νόμο του 1992, οι διατάξεις του κρίθηκαν ως αντισυνταγματικές. Έτσι η υποχρέωση των εκπαιδευτικών να υποδεχθούν τους μαθητές, συζητείται κάθε φορά μεταξύ των κοινωνικών εταίρων ή καθορίζεται, κάποιες φορές, με υπουργική απόφαση. Στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει συναίνεση η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα της επίταξης των απεργών στις δημόσιες υπηρεσίες. Το μέτρο αυτό εφαρμόσθηκε περίπου είκοσι φορές τα τελευταία χρόνια.
ΤΕΛΟΣ, στην ΕΛΛΑΔΑ η υπόθεση «προσωπικό ασφαλείας στα σχολεία» φαίνεται να έχει ταλαιπωρηθεί περισσότερο. Υπήρχε ως μέτρο μέχρι τα τέλη του 1980, οπότε οι εκπαιδευτικοί υποχρεώνονταν να διαθέσουν το 25% των ωρών διδασκαλίας τους σε περίπτωση απεργίας, ενώ σήμερα το μέτρο αυτό καταργηθεί.
Η ποικιλομορφία της νομοθεσίας απεικονίζει και τα ήθη, τις συνήθεις, των κατοίκων κάθε μιας από τις χώρες αυτές. Χωρίς να αντιγράψει από τα μοντέλα των χωρών, ο Xavier Darcos έχει τα παραδείγματα ώστε να χαράξει τη γαλλική λύση.
Στη φωτογραφία ο αδικοχαμένος καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας, ο οποίος δολοφονήθηκε στην Πάτρα, στις 8 Ιανουαρίου 1991, κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων.
__________________________________________________________
Στην Ιταλία και την Ισπανία, οι καθηγητές υποχρεώνονται να υποδεχθούν μαθητές ενώ στη Γερμανία, οι καθηγητές δεν κάνουν την απεργία. Στην Ευρώπη, γενικότερα, υπάρχουν πολλές λύσεις για την κάλυψη των μαθητών σε περιπτώσεις απεργίας.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ δεν έχει συγκεκριμένη νομοθεσία, ωστόσο επιτρέπεται η επίταξη του προσωπικού λόγω «έκτακτης ανάγκης» για την εξασφάλιση στους πολίτες ενός σημαντικού, για τη ζωή, αγαθού. Αυτό γίνεται σπάνια, επειδή οι απεργίες αφορούν σχεδόν αποκλειστικά το δημόσιο τομέα. Όμως επειδή στο αγγλοσαξονικό εκπαιδευτικό σύστημα κυριαρχούν τα ιδιωτικά σχολεία, οι καθηγητές διστάζουν να απεργήσουν, φοβούμενοι να έρθουν σε απευθείας σύγκρουση με τους εργοδότες.
ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ και στην ΑΥΣΤΡΙΑ οι δημόσιοι υπάλληλοι στερούνται του δικαιώματος της απεργίας, με το επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με την ασφάλεια των πολιτών. Ωστόσο τα εργασιακά θέματα μπορούν και γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ συνδικάτων και κυβέρνησης.
ΟΙ ΧΩΡΕΣ της ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ επιχειρούν να νομοθετήσουν, ακόμη, σχετικά με το δικαίωμα της απεργίας στο Δημόσιο. Στην Ιταλία οι μαθητές κάτω των 10 ετών αναλαμβάνονται από εκπαιδευτικούς σε περίπτωση της απεργίας. Το προσωπικό ασφαλείας προκαθορίζεται μεταξύ κυβέρνησης και συνδικάτων ενώ στις περιπτώσεις που μια απεργιακή κινητοποίηση τραβά εις μάκρος, εξασφαλίζονται, επίσης από εκπαιδευτικούς-προσωπικό ασφαλείας, οι εξετάσεις. Μεταξύ δε, δύο απεργιακών κινητοποιήσεων πρέπει να μεσολαβούν τουλάχιστον 10 ημέρες.
ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ επειδή η εκπαίδευση θεωρείται από το Σύνταγμα ως υπηρεσία ξεχωριστής-ουσιαστικής σημασίας για τους πολίτες, οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να ανακοινώσουν την απεργία τους, δέκα ημέρες πριν την έναρξή της. Εντός δύο ημερών από τη γνωστοποίηση η κυβέρνηση πρέπει, με τη σειρά της, να ανακοινώσει τον αριθμό εκείνου του προσωπικού ασφαλείας που θα εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ισχύει νομοθετικά η επίταξη των απεργών. Αν και έχουν προσπαθήσει να επιβάλλουν με νόμο την υποχρέωση των εργαζομένων να διαθέτουν προσωπικό ασφαλείας, με σχετικό νόμο του 1992, οι διατάξεις του κρίθηκαν ως αντισυνταγματικές. Έτσι η υποχρέωση των εκπαιδευτικών να υποδεχθούν τους μαθητές, συζητείται κάθε φορά μεταξύ των κοινωνικών εταίρων ή καθορίζεται, κάποιες φορές, με υπουργική απόφαση. Στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει συναίνεση η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα της επίταξης των απεργών στις δημόσιες υπηρεσίες. Το μέτρο αυτό εφαρμόσθηκε περίπου είκοσι φορές τα τελευταία χρόνια.
ΤΕΛΟΣ, στην ΕΛΛΑΔΑ η υπόθεση «προσωπικό ασφαλείας στα σχολεία» φαίνεται να έχει ταλαιπωρηθεί περισσότερο. Υπήρχε ως μέτρο μέχρι τα τέλη του 1980, οπότε οι εκπαιδευτικοί υποχρεώνονταν να διαθέσουν το 25% των ωρών διδασκαλίας τους σε περίπτωση απεργίας, ενώ σήμερα το μέτρο αυτό καταργηθεί.
Η ποικιλομορφία της νομοθεσίας απεικονίζει και τα ήθη, τις συνήθεις, των κατοίκων κάθε μιας από τις χώρες αυτές. Χωρίς να αντιγράψει από τα μοντέλα των χωρών, ο Xavier Darcos έχει τα παραδείγματα ώστε να χαράξει τη γαλλική λύση.
Στη φωτογραφία ο αδικοχαμένος καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας, ο οποίος δολοφονήθηκε στην Πάτρα, στις 8 Ιανουαρίου 1991, κατά τη διάρκεια μαθητικών κινητοποιήσεων.
